1. The author of the communication,

1. The author of the communication, dated 2 January 1993, is Robert Faurisson, born in the United Kingdom in 1929 and with dual French/British citizenship, currently residing in Vichy, France. He claims to be a victim of violations of his human rights by France. The author does not invoke specific provisions of the Covenant.

The facts as submitted by the author

2.1 The author was a professor of literature at the Sorbonne University in Paris until 1973 and at the University of Lyon until 1991, when he was removed from his chair. Aware of the historical significance of the Holocaust, he has sought proof of the methods of killings, in particular by gas asphyxiation. While he does not contest the use of gas for purposes of disinfection, he doubts the existence of gas chambers for extermination purposes ("chambres à gaz homicides") at Auschwitz and in other Nazi concentration camps.

2.2 The author submits that his opinions have been rejected in numerous academic journals and ridiculed in the daily press, notably in France; nonetheless, he continues to question the existence of extermination gas chambers. As a result of public discussion of his opinions and the polemics accompanying these debates, he states that, since 1978, he has become the target of death threats and that on eight occasions he has been physically assaulted. On one occasion in 1989, he claims to have suffered serious injuries, including a broken jaw, for which he was hospitalized. He contends that although these attacks were brought to the attention of the competent judicial authorities, they were not seriously investigated and none of those responsible for the assaults has been arrested or prosecuted. On 23 November 1992, the Court of Appeal of Riom followed the request of the prosecutor of the Tribunal de Grande Instance of Cusset and decreed the closure of the proceedings (ordonnance de non-lieu) which the authorities had initiated against X.

2.3 On 13 July 1990, the French legislature passed the so-called "Gayssot Act", which amends the law on the Freedom of the Press of 1881 by adding an article 24 bis; the latter makes it an offence to contest the existence of the category of crimes against humanity as defined in the London Charter of 8 August 1945, on the basis of which Nazi leaders were tried and convicted by the International Military Tribunal at Nuremberg in 1945-1946. The author submits that, in essence, the "Gayssot Act" promotes the Nuremberg trial and judgment to the status of dogma, by imposing criminal sanctions on those who dare to challenge its findings and premises. Mr. Faurisson contends that he has ample reason to believe that the records of the Nuremberg trial can indeed be challenged and that the evidence used against Nazi leaders is open to question, as is, according to him, the evidence about the number of victims exterminated at Auschwitz.

2.4 In substantiation of the claim that the Nuremberg records cannot be taken as infallible, he cites, by way of example, the indictment which charged the Germans with the Katyn massacre, and refers to the introduction by the Soviet prosecutor of documents purporting to show that the Germans had killed the Polish prisoners of war at Katyn (Nuremberg document USSR-054). The Soviet authorship of this crime, he points out, is now established beyond doubt. The author further notes that, among the members of the Soviet Katyn (Lyssenko) Commission, which had adduced proof of the purported German responsibility for the Katyn massacre, were Professors Burdenko and Nicolas, who also testified that the Germans had used gas chambers at Auschwitz for the extermination of four million persons (Document USSR-006). Subsequently, he asserts, the estimated number of victims at Auschwitz has been revised downward to approximately one million.

2.5 Shortly after the enactment of the "Gayssot Act", Mr. Faurisson was interviewed by the French monthly magazine Le Choc du Mois, which published the interview in its Number 32 issue of September 1990. Besides expressing his concern that the new law constituted a threat to freedom of research and freedom of expression, the author reiterated his personal conviction that there were no homicidal gas chambers for the extermination of Jews in Nazi concentration camps. Following the publication of this interview, eleven associations of French resistance fighters and of deportees to German concentration camps filed a private criminal action against Mr. Faurisson and Patrice Boizeau, the editor of the magazine Le Choc du Mois. By judgment of 18 April 1991, the 17th Chambre Correctionnelle du Tribunal de Grande Instance de Paris convicted Messrs. Faurisson and Boizeau of having committed the crime of "contestation de crimes contre l'humanité" and imposed on them fines and costs amounting to FF 326,832.

2.6 The conviction was based, inter alia, on the following Faurisson statements:

"... No one will have me admit that two plus two make five, that the earth is flat, or that the Nuremberg Tribunal was infallible. I have excellent reasons not to believe in this policy of extermination of Jews or in the magic gas chamber ..."

"I would wish to see that 100 per cent of all French citizens realize that the myth of the gas chambers is a dishonest fabrication ('est une gredinerie'), endorsed by the victorious powers of Nuremberg in 1945-46 and officialized on 14 July 1990 by the current French Government, with the approval of the 'court historians'".

2.7 The author and Mr. Boizeau appealed their conviction to the Court of Appeal of Paris (Eleventh Chamber). On 9 December 1992, the Eleventh Chamber, under the Presidency of Mrs. Françoise Simon, upheld the conviction and fined Messrs. Faurisson and Boizeau a total of FF 374,045.50. This sum included compensation for immaterial damage to the eleven plaintiff associations. The Court of Appeal did, inter alia, examine the facts in the light of articles 6 and 10 of the European Convention of Human Rights and Fundamental Freedoms and concluded that the court of first instance had evaluated them correctly. The author adds that, in addition to this penalty, he incurred considerable additional expenses, including attorney's fees for his defence and hospitalization costs as a result of injuries sustained when he was assaulted by members of Bétar and Tagar on the first day of the trial.

2.8 The author observes that the "Gayssot Act" has come under attack even in the French National Assembly. Thus, in June 1991, Mr. Jacques Toubon, a member of Parliament for the Rassemblement pour la République (RPR) and currently the French Minister of Justice, called for the abrogation of the Act. Mr. Faurisson also refers to the criticism of the Gayssot Act by Mrs. Simone Veil, herself an Auschwitz survivor, and by one of the leading legal representatives of a Jewish association. In this context, the author associates himself with a suggestion put forward by Mr. Philippe Costa, another French citizen tried under article 24 bis and acquitted by the Court of Appeal of Paris on 18 February 1993, to the effect that the Gayssot Act be replaced by legislation specifically protecting all those who might become victims of incitement to racial hatred and in particular to anti-semitism, without obstructing historical research and discussion.

2.9 Mr. Faurisson acknowledges that it would still be open to him to appeal to the Court of Cassation; he claims, however, that he does not have the FF 20,000 of lawyers' fees which such an appeal would require, and that in any event, given the climate in which the trial at first instance and the appeal took place, a further appeal to the Court of Cassation would be futile. He assumes that even if the Court of Cassation were to quash the judgments of the lower instances, it would undoubtedly order a re-trial, which would produce the same results as the initial trial in 1991.

The complaint

3.1 The author contends that the "Gayssot Act" curtails his right to freedom of expression and academic freedom in general, and considers that the law targets him personally ("lex Faurissonia"). He complains that the incriminated provision constitutes unacceptable censorship, obstructing and penalizing historical research.

3.2 In respect of the judicial proceedings, Mr. Faurisson questions, in particular, the impartiality of the Court of Appeal (Eleventh Chamber). Thus, he contends that the President of the Chamber turned her face away from him throughout his testimony and did not allow him to read any document in court, not even excerpts from the Nuremberg verdict, which he submits was of importance for his defence.

3.3 The author states that, on the basis of separate private criminal actions filed by different organizations, both he and Mr. Boizeau are being prosecuted for the same interview of September 1990 in two other judicial instances which, at the time of submission of the communication, were scheduled to be heard in June 1993. This he considers to be a clear violation of the principle ne bis in idem.

3.4 Finally, the author submits that he continues to be subjected to threats and physical aggressions to such an extent that his life is in danger. Thus, he claims to have been assaulted by French citizens on 22 May 1993 in Stockholm, and again on 30 May 1993 in Paris.

State party's submission on the question of admissibility and author's comments thereon

4.1 In its submission under rule 91, the State party provides a chronological overview of the facts of the case and explains the ratio legis of the law of 13 July 1990. In this latter context, it observes that the law in question fills a gap in the panoply of criminal sanctions, by criminalizing the acts of those who question the genocide of the Jews and the existence of gas chambers. In the latter context, it adds that the so-called "revisionist" theses had previously escaped any criminal qualification, in that they could not be subsumed under the prohibition of (racia

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. ผู้เขียนสื่อสาร ลงวันที่ 2 1993 มกราคม โรเบิร์ต Faurisson เกิดในสหราชอาณาจักร ในปีพ.ศ. 2472 และ สัญชาติฝรั่งเศส/อังกฤษสอง กำลังแห่งกาด ฝรั่งเศสได้ เขาอ้างว่า จะ ตกเป็นเหยื่อของการละเมิดสิทธิมนุษยชนโดยฝรั่งเศส ผู้เขียนเรียกบทบัญญัติเฉพาะของพันธสัญญาข้อเท็จจริงที่เขียน โดยผู้เขียน2.1 ผู้เป็นอาจารย์ของวรรณคดี ที่ มหาวิทยาลัยมหาในปารีสถึง 1973 และ ที่มหาวิทยาลัย Lyon จนถึง 1991 เมื่อเขาถูกลบออกจากเก้าอี้ของเขา ตระหนักถึงความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของฮอโลคอสต์ เขาได้พยายามพิสูจน์วิธีการฆาตกรรม เฉพาะ โดย asphyxiation ก๊าซ ในขณะที่เขาไม่ประกวดการใช้แก๊สเพื่อวัตถุประสงค์ในการฆ่าเชื้อ เขา doubts การดำรงอยู่ของก๊าซหอประสงค์กำจัด ("chambres à gaz homicides") และ ในอื่น ๆ ค่ายกักกันนาซี Auschwitz2.2 ผู้เขียนส่งให้ ความคิดเห็นของเขาได้ปฏิเสธในวารสารวิชาการต่าง ๆ และเยาะเย้ยในทุก โดยเฉพาะในประเทศฝรั่งเศส กระนั้น เขายังถามอยู่หอกำจัดก๊าซ จากการอภิปรายสาธารณะของความคิดเห็นของเขาและ polemics ที่มาพร้อมกับการเจรจาดังนี้ เขาระบุว่า ตั้งแต่ 1978 เขาได้กลายเป็นเป้าหมายของการคุกคามชีวิตและที่แปดครั้งเขาจริงโดน ครั้งหนึ่งในปี 1989 เขาอ้างว่า ได้รับความเดือดร้อนร้ายแรงการบาดเจ็บ รวมทั้งกรามหัก ที่เขาถูกพัก เขา contends ที่ แม้ว่าการโจมตีเหล่านี้ได้นำมาสู่การพิจารณาของพนักงานเจ้าหน้าที่ยุติธรรม พวกเขาถูกไม่จริงจังตรวจสอบ และไม่มีผู้รับผิดชอบการโจมตีที่ถูกจับกุม หรือดำเนินคดี บน 23 1992 พฤศจิกายน ศาลอุทธรณ์ Riom ตามคำขอของพนักงานอัยการของศาลเดอแกรนด์อินสแตนซ์ของ Cusset และ decreed การปิดกระบวนการพิจารณา (ordonnance de ไม่ใช่รเคมี) ซึ่งหน่วยงานได้เริ่มต้นกับ X2.3 ใน 13 1990 กรกฎาคม ทูลเกล้าทูลกระหม่อมฝรั่งเศสผ่านเรียกว่า "Gayssot บัญญัติ" ที่ amends กฎหมายว่าด้วยเสรีภาพสื่อมวลชนของ 1881 โดยเพิ่ม bis มี 24 บทความ หลังทำให้คดีความผิดเกี่ยวกับการแข่งขันมีประเภทของอาชญากรรมต่อมนุษยชาติตามที่กำหนดไว้ในธรรมนูญกรุงลอนดอนว่าด้วย 8 1945 สิงหาคม ตามที่ผู้นำนาซีได้พยายาม และตัดสินลงโทษ โดยศาลทหารระหว่างประเทศที่นูเรมเบิร์กใน 1945-1946 ผู้เขียนส่งที่ ในสาระสำคัญ "กระทำ Gayssot" ส่งเสริมทดลองนูเรมเบิร์กและพิพากษาถึงสถานะของความเชื่อ โดยสง่างามการลงโทษทางอาญาผู้ที่กล้าที่จะท้าทายการค้นพบและสถานที่ นาย Faurisson contends ที่ มีเหตุผลเพียงพอให้เชื่อได้ว่า สามารถท้าทายระเบียนของการพิจารณาคดีเนือร์นแบร์กจริง และหลักฐานที่ใช้กับผู้นำนาซีถูกเปิดคำถาม เป็น ตามเขา หลักฐานเกี่ยวกับจำนวนของเหยื่อ exterminated ที่ Auschwitz2.4 ใน substantiation เคลมที่ระเบียนที่เนือร์นแบร์กไม่ควรผิดพลาดเป็น เขาสแตนดาร์ดชาร์เตอร์ด โดยใช้ตัวอย่าง คำฟ้องร้องที่เยอรมันโดนสังหารหมู่ Katyn และหมายถึงการแนะนำโดยพนักงานอัยการโซเวียตเอกสาร purporting เพื่อแสดงว่า เยอรมันฆ่าที่โปแลนด์เชลยศึกที่ Katyn (เรมเอกสารสหภาพโซเวียต-054) เสียโซเวียตนี้อาชญากรรม เขาชี้ให้เห็น เป็นการก่อตั้งตอนนี้ไม่ต้องสงสัย หมายเหตุผู้เขียนไปที่ สมาชิกคณะ Katyn โซเวียต (Lyssenko) ซึ่งมี adduced หลักฐานที่รับผิดชอบเยอรมันเจตนาสังหารหมู่ Katyn อาจารย์ Burdenko และ Nicolas ที่ยัง testified ที่ เยอรมันได้ใช้ห้องแก๊ส Auschwitz สำหรับกำจัด 4 ล้านคน (สหภาพโซเวียตเอกสาร-006) ในเวลาต่อมา เขายืนยัน จำนวนเหยื่อที่ Auschwitz ประเมินแก้ไขแล้วลงไปประมาณหนึ่งล้าน2.5 หลังจากออก "Gayssot บัญญัติ" นาย Faurisson ถูกสัมภาษณ์ โดยฝรั่งเศสรายเดือนนิตยสารเลอช็อคดู Mois ที่บันทึกการสัมภาษณ์ในการออกหมายเลข 32 1990 กันยายน นอกจากการแสดงของเขากังวลว่า กฎหมายใหม่ทะลักเป็นภัยคุกคามต่อเสรีภาพในการวิจัยและเสรีภาพ ผู้เขียนย้ำความเชื่อมั่นส่วนบุคคลของเขาว่า มีห้องแก๊สไม่ homicidal สำหรับกำจัดชาวยิวในค่ายกักกันนาซี ต่อการเผยแพร่คำสัมภาษณ์ 11 สมาคม ของนักรบต่อต้านฝรั่งเศส และ deportees กับค่ายกักกันเยอรมันยื่นการกระทำทางอาญาส่วนตัวกับนาย Faurisson และ Patrice Boizeau บรรณาธิการของนิตยสารเลอช็อคดู Mois โดยคำพิพากษา 18 1991 เมษายน เดอมอบ Correctionnelle du ศาล 17 อย่างแกรนด์เดอปารีสตั้ง Messrs. Faurisson และ Boizeau ของมีความมุ่งมั่นที่อาชญากรรมของ " contestation de อาชญากรรม contre l'humanité " และเก็บไว้ค่าปรับและค่าใช้จ่ายที่เกิน 326,832 FF2.6 เชื่อมั่นเป็นไปตาม inter alia งบ Faurisson ต่อไปนี้:"... ไม่มีใครจะมีฉันยอมรับว่า สอง บวกสองให้ห้า ว่าโลกแบน หรือว่า ศาลเนือร์นแบร์กไม่ถูกต้อง มีเหตุผลที่ดีไม่ให้เชื่อ ในนี้นโยบายการกำจัดชาวยิว หรือ ในห้องก๊าซวิเศษ...""I would wish to see that 100 per cent of all French citizens realize that the myth of the gas chambers is a dishonest fabrication ('est une gredinerie'), endorsed by the victorious powers of Nuremberg in 1945-46 and officialized on 14 July 1990 by the current French Government, with the approval of the 'court historians'".2.7 The author and Mr. Boizeau appealed their conviction to the Court of Appeal of Paris (Eleventh Chamber). On 9 December 1992, the Eleventh Chamber, under the Presidency of Mrs. Françoise Simon, upheld the conviction and fined Messrs. Faurisson and Boizeau a total of FF 374,045.50. This sum included compensation for immaterial damage to the eleven plaintiff associations. The Court of Appeal did, inter alia, examine the facts in the light of articles 6 and 10 of the European Convention of Human Rights and Fundamental Freedoms and concluded that the court of first instance had evaluated them correctly. The author adds that, in addition to this penalty, he incurred considerable additional expenses, including attorney's fees for his defence and hospitalization costs as a result of injuries sustained when he was assaulted by members of Bétar and Tagar on the first day of the trial.2.8 The author observes that the "Gayssot Act" has come under attack even in the French National Assembly. Thus, in June 1991, Mr. Jacques Toubon, a member of Parliament for the Rassemblement pour la République (RPR) and currently the French Minister of Justice, called for the abrogation of the Act. Mr. Faurisson also refers to the criticism of the Gayssot Act by Mrs. Simone Veil, herself an Auschwitz survivor, and by one of the leading legal representatives of a Jewish association. In this context, the author associates himself with a suggestion put forward by Mr. Philippe Costa, another French citizen tried under article 24 bis and acquitted by the Court of Appeal of Paris on 18 February 1993, to the effect that the Gayssot Act be replaced by legislation specifically protecting all those who might become victims of incitement to racial hatred and in particular to anti-semitism, without obstructing historical research and discussion.2.9 Mr. Faurisson acknowledges that it would still be open to him to appeal to the Court of Cassation; he claims, however, that he does not have the FF 20,000 of lawyers' fees which such an appeal would require, and that in any event, given the climate in which the trial at first instance and the appeal took place, a further appeal to the Court of Cassation would be futile. He assumes that even if the Court of Cassation were to quash the judgments of the lower instances, it would undoubtedly order a re-trial, which would produce the same results as the initial trial in 1991.The complaint3.1 The author contends that the "Gayssot Act" curtails his right to freedom of expression and academic freedom in general, and considers that the law targets him personally ("lex Faurissonia"). He complains that the incriminated provision constitutes unacceptable censorship, obstructing and penalizing historical research.3.2 In respect of the judicial proceedings, Mr. Faurisson questions, in particular, the impartiality of the Court of Appeal (Eleventh Chamber). Thus, he contends that the President of the Chamber turned her face away from him throughout his testimony and did not allow him to read any document in court, not even excerpts from the Nuremberg verdict, which he submits was of importance for his defence.3.3 The author states that, on the basis of separate private criminal actions filed by different organizations, both he and Mr. Boizeau are being prosecuted for the same interview of September 1990 in two other judicial instances which, at the time of submission of the communication, were scheduled to be heard in June 1993. This he considers to be a clear violation of the principle ne bis in idem.3.4 Finally, the author submits that he continues to be subjected to threats and physical aggressions to such an extent that his life is in danger. Thus, he claims to have been assaulted by French citizens on 22 May 1993 in Stockholm, and again on 30 May 1993 in Paris.State party's submission on the question of admissibility and author's comments thereon4.1 In its submission under rule 91, the State party provides a chronological overview of the facts of the case and explains the ratio legis of the law of 13 July 1990. In this latter context, it observes that the law in question fills a gap in the panoply of criminal sanctions, by criminalizing the acts of those who question the genocide of the Jews and the existence of gas chambers. In the latter context, it adds that the so-called "revisionist" theses had previously escaped any criminal qualification, in that they could not be subsumed under the prohibition of (racia

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. ผู้เขียนของการสื่อสารลงวันที่ 2 มกราคม 1993 เป็นโรเบิร์ต Faurisson เกิดในสหราชอาณาจักรในปี 1929 และมีคู่ฝรั่งเศส / สัญชาติอังกฤษ, ขณะนี้พำนักอยู่ในวิชีฝรั่งเศส เขาอ้างว่าเป็นเหยื่อของการละเมิดสิทธิมนุษยชนของเขาโดยฝรั่งเศส ผู้เขียนไม่ได้เรียกใช้บทบัญญัติที่เฉพาะเจาะจงของกติกา. ข้อเท็จจริงที่ว่าส่งมาจากผู้เขียน2.1 ผู้เขียนเป็นอาจารย์ของวรรณกรรมที่มหาวิทยาลัยซอร์บอนน์ในกรุงปารีสจนถึงปี 1973 และที่มหาวิทยาลัยลียงจนถึงปี 1991 เมื่อเขาถูกปลดออกจากเก้าอี้ของเขา . ตระหนักถึงความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่เขาได้ขอหลักฐานการวิธีการฆ่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากการหายใจไม่ออกก๊าซ ในขณะที่เขาไม่ได้แข่งขันการใช้ก๊าซสำหรับวัตถุประสงค์ในการฆ่าเชื้อโรคเขาสงสัยการดำรงอยู่ของเตาแก๊สเพื่อวัตถุประสงค์ในการขุดรากถอนโคน ("chambres àคดีฆาตกรรม Gaz") ที่ Auschwitz และอื่น ๆ ในค่ายกักกันนาซี. 2.2 ผู้เขียนที่ส่งความเห็นของเขาได้รับ ปฏิเสธในวารสารทางวิชาการจำนวนมากและเยาะเย้ยในหนังสือพิมพ์รายวัน, โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศฝรั่งเศส; กระนั้นเขายังคงตั้งคำถามกับการดำรงอยู่ของเตาแก๊สขุดรากถอนโคน อันเป็นผลมาจากการอภิปรายสาธารณะของความคิดเห็นและการทะเลาะโต้เถียงที่มาพร้อมกับการอภิปรายเหล่านี้ของเขาเขากล่าวว่าตั้งแต่ปี 1978 เขาได้กลายเป็นเป้าหมายของภัยคุกคามความตายและที่แปดครั้งเขาได้รับการทำร้ายร่างกาย มีอยู่ครั้งหนึ่งในปี 1989 ที่เขาอ้างว่าได้รับบาดเจ็บสาหัสรวมทั้งกรามหักเพื่อที่เขาจะได้รับการรักษาในโรงพยาบาล เขาเชื่อว่าแม้ว่าการโจมตีเหล่านี้ถูกนำมาถึงความสนใจของหน่วยงานที่มีอำนาจพิจารณาคดีที่พวกเขาไม่ได้รับการตรวจสอบอย่างจริงจังและไม่มีผู้รับผิดชอบในการถูกทำร้ายร่างกายถูกจับกุมหรือดำเนินคดี ที่ 23 พฤศจิกายน 1992 ศาลอุทธรณ์ของ Riom ตามคำร้องขอของอัยการของศาลเดอแกรนด์อินสแตนซ์ของ Cusset และมีคำสั่งปิดของการดำเนินการ (พระราชกฤษฎีกาไม่ใช่-แทน) ซึ่งเจ้าหน้าที่ได้เริ่มต้นกับเอ็กซ์2.3 เมื่อวันที่ 13 กรกฎาคม 1990 ที่รัฐสภาฝรั่งเศสผ่านที่เรียกว่า "พระราชบัญญัติ Gayssot" ซึ่งการแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวกับเสรีภาพในการกด 1881 โดยการเพิ่มบทความ 24 ทวิ; หลังทำให้การกระทำผิดกฎหมายการแข่งขันการดำรงอยู่ของประเภทของอาชญากรรมต่อมนุษยชาติตามที่กำหนดไว้ในกฎบัตรลอนดอน 8 สิงหาคม 1945 บนพื้นฐานของการที่ผู้นำนาซีกำลังพยายามและถูกตัดสินโดยศาลทหารระหว่างประเทศที่นูเรมเบิร์กใน 1945-1946 . ผู้เขียนส่งที่ในสาระสำคัญ "Gayssot" พระราชบัญญัติส่งเสริมการพิจารณาคดีนูเรมเบิร์กและการตัดสินสถานะของความเชื่อโดยการจัดเก็บภาษีการลงโทษทางอาญากับผู้ที่กล้าที่จะท้าทายการค้นพบและสถานที่ นาย Faurisson เชื่อว่าเขามีเหตุผลเพียงพอที่จะเชื่อว่าบันทึกการพิจารณาคดีนูเรมเบิร์กแน่นอนสามารถจะท้าทายและว่าหลักฐานที่นำมาใช้กับผู้นำนาซีจะเปิดให้ถามที่เป็นตามที่เขามีหลักฐานเกี่ยวกับจำนวนของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อกำจัด ที่ Auschwitz. 2.4 ในการพิสูจน์ของการเรียกร้องที่บันทึกนูเรมเบิร์กไม่สามารถนำมาเป็นความผิดที่เขาอ้างอิงโดยวิธีการเช่นคำฟ้องซึ่งเรียกเก็บเยอรมันกับการสังหารหมู่ทีนและหมายถึงการแนะนำโดยอัยการโซเวียตของเอกสารที่อ้างตัวว่า แสดงให้เห็นว่าชาวเยอรมันได้ฆ่านักโทษโปแลนด์ของสงครามที่ทีน (นูเรมเบิร์กเอกสารล้าหลัง-054) การประพันธ์ของโซเวียตอาชญากรรมนี้เขาชี้ให้เห็นในขณะนี้เป็นที่ยอมรับโดยปราศจากข้อสงสัย ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตต่อไปว่าในหมู่สมาชิกของสหภาพโซเวียตทีน (Lyssenko) คณะกรรมการซึ่งได้อ้างถึงหลักฐานการรับผิดชอบเยอรมันอ้างว่าสำหรับการสังหารหมู่ทีนเป็นอาจารย์ Burdenko และนิโคลัสที่ยังเบิกความว่าชาวเยอรมันได้ใช้เตาแก๊สที่ Auschwitz สำหรับขุดรากถอนโคนสี่ล้านคน (เอกสารล้าหลัง-006) ต่อจากนั้นเขาอ้างจำนวนโดยประมาณของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อที่ Auschwitz ได้รับการปรับลดประมาณหนึ่งล้าน. 2.5 ไม่นานหลังจากที่การตรากฎหมายของ "Gayssot Act" นาย Faurisson ถูกสอบปากคำโดยนิตยสารรายเดือนภาษาฝรั่งเศส Le Choc du Mois ซึ่งตีพิมพ์ ให้สัมภาษณ์ในจำนวน 32 ปัญหาของเดือนกันยายนปี 1990 นอกจากนี้ยังแสดงความกังวลของเขาว่ากฎหมายใหม่ประกอบด้วยภัยคุกคามต่อเสรีภาพในการวิจัยและเสรีภาพในการแสดงออกที่ผู้เขียนย้ำความเชื่อมั่นส่วนตัวของเขาว่าไม่มีเตาแก๊สฆ่าเพื่อขุดรากถอนโคนของชาวยิวใน ค่ายกักกันนาซี ตามประกาศของการสัมภาษณ์นี้, สมาคมสิบเอ็ดของนักสู้ต้านทานของฝรั่งเศสและหน้าที่ไปยังค่ายกักกันเยอรมันยื่นดำเนินการทางอาญากับนายส่วนตัว Faurisson และ Patrice Boizeau บรรณาธิการของนิตยสาร Le Choc du Mois ตามคำพิพากษาของ 18 เมษายน 1991, 17 Chambre Correctionnelle du ศาลเดอแกรนด์อินสแตนซ์เดอปารีสตัดสินลงโทษลิขสิทธิ์. Faurisson และ Boizeau จากการก่ออาชญากรรมของ "เดต่อสู้อาชญากรรม contre แมงHumanité" และกำหนดไว้ในค่าปรับและค่าใช้จ่ายพวกเขาเป็นจำนวนเงิน 326,832 FF . 2.6 ความเชื่อมั่นที่มีพื้นฐานอนึ่งงบ Faurisson ต่อไปนี้: "... ไม่มีใครจะมีฉันยอมรับว่าสองบวกสองให้ห้าว่าโลกแบนหรือว่าศาลนูเรมเบิร์กเป็นความผิดฉันมีที่ดีเยี่ยม. เหตุผลที่จะไม่เชื่อมั่นในนโยบายในการขุดรากถอนโคนของชาวยิวหรือในห้องแก๊สมหัศจรรย์นี้ ... " "ผมอยากจะเห็นว่าร้อยละ 100 ของชาวฝรั่งเศสทุกคนตระหนักดีว่าตำนานของเตาแก๊สคือการผลิตที่ไม่สุจริต ('คือ กระจัดกระจาย gredinerie ') รับรองโดยอำนาจชัยชนะของนูเรมเบิร์กใน 1945-46 และ officialized 14 กรกฏาคมปี 1990 โดยรัฐบาลฝรั่งเศสในปัจจุบันด้วยความเห็นชอบของ' ประวัติศาสตร์ศาล ". 2.7 ผู้เขียนและนาย Boizeau หันความเชื่อมั่นของพวกเขาไป ศาลอุทธรณ์ของปารีส (หอการค้าสิบเอ็ด) ที่ 9 ธันวาคม 1992 หอการค้าสิบเอ็ดภายใต้ประธานาธิบดีของนางFrançoiseไซมอนยึดถือความเชื่อมั่นและปรับลิขสิทธิ์. Faurisson และ Boizeau รวมของ FF 374,045.50 ผลรวมนี้รวมถึงค่าชดเชยสำหรับความเสียหายที่สำคัญสมาคมโจทก์สิบเอ็ด ศาลอุทธรณ์ได้อนึ่งตรวจสอบข้อเท็จจริงในแง่ของบทความ 6 และ 10 ของอนุสัญญาสิทธิมนุษยชนยุโรปและเสรีภาพขั้นพื้นฐานและสรุปได้ว่าศาลชั้นต้นได้ประเมินผลได้อย่างถูกต้อง ผู้เขียนกล่าวว่านอกเหนือจากการลงโทษนี้เขามีค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากรวมทั้งค่าทนายความค่าใช้จ่ายในการป้องกันและการรักษาในโรงพยาบาลของเขาเป็นผลมาจากการได้รับบาดเจ็บเมื่อเขาถูกทำร้ายโดยสมาชิกของตาร์และ Tagar ในวันแรกของการพิจารณาคดี2.8 ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่า "พระราชบัญญัติ Gayssot" ได้มาอยู่ภายใต้การโจมตีแม้กระทั่งในสมัชชาแห่งชาติฝรั่งเศส ดังนั้นในเดือนมิถุนายนปี 1991 นายฌาคส์ Toubon เป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรเพื่อ Rassemblement เทลาRépublique (RPR) และขณะนี้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรมของฝรั่งเศสที่เรียกว่าสำหรับการยกเลิกของพระราชบัญญัติ นาย Faurisson ยังหมายถึงการวิจารณ์ของพระราชบัญญัติ Gayssot โดยนางซีมอนหน้าตัวเองรอดชีวิต Auschwitz และหนึ่งในตัวแทนทางกฎหมายชั้นนำของสมาคมชาวยิว ในบริบทนี้ผู้เขียนร่วมตัวเองกับข้อเสนอแนะของการประกวดราคาโดยนายฟิลิปตาอีกพลเมืองฝรั่งเศสพยายามตามมาตรา 24 ทวิและพ้นผิดโดยศาลอุทธรณ์ของกรุงปารีสเมื่อวันที่ 18 กุมภาพันธ์ 1993, ผลของการที่พระราชบัญญัติ Gayssot ถูกแทนที่ โดยเฉพาะการออกกฎหมายปกป้องทุกคนที่อาจจะกลายเป็นเหยื่อของการยั่วยุให้เกลียดชังทางเชื้อชาติและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการต่อต้านชาวยิวโดยไม่ขัดขวางการวิจัยทางประวัติศาสตร์และการอภิปราย. 2.9 นาย Faurisson ยอมรับว่ามันจะยังคงเปิดให้เขาจะอุทธรณ์ไปยังศาล Cassation ; เขาอ้างว่า แต่ที่เขาไม่ได้มี FF 20,000 ค่าทนายความดังกล่าวซึ่งจะต้องมีการอุทธรณ์และว่าในกรณีใด ๆ ให้สภาพภูมิอากาศซึ่งในการพิจารณาคดีที่ศาลชั้นต้นและอุทธรณ์ที่เกิดขึ้นอุทธรณ์ต่อไป ศาล Cassation จะไร้ประโยชน์ เขาสันนิษฐานว่าแม้ว่าศาล Cassation จะล้มล้างคำตัดสินของกรณีที่ต่ำกว่าก็ไม่ต้องสงสัยจะสั่งการทดลองอีกครั้งซึ่งจะก่อให้เกิดผลเช่นเดียวกับการพิจารณาคดีครั้งแรกในปี 1991 เรื่องร้องเรียน3.1 ผู้เขียนเชื่อว่า " Gayssot พระราชบัญญัติ "curtails ขวาของเขาที่จะมีเสรีภาพในการแสดงออกและเสรีภาพทางวิชาการโดยทั่วไปและเห็นว่ากฎหมายมีเป้าหมายเขาเป็นการส่วนตัว (" lex Faurissonia ") เขาบ่นว่าบทบัญญัติพิสูจน์ถือว่าเซ็นเซอร์ที่ยอมรับไม่ได้ขัดขวางการลงทัณฑ์และการวิจัยทางประวัติศาสตร์. 3.2 ในส่วนของการพิจารณาของศาลคำถามนาย Faurisson โดยเฉพาะอย่างยิ่งความเป็นธรรมของศาลอุทธรณ์ (หอการค้าสิบเอ็ด) ดังนั้นเขาเชื่อว่าประธานหอการค้าหันใบหน้าของเธอออกไปจากเขาตลอดทั้งคำเบิกความของเขาและไม่อนุญาตให้เขาอ่านเอกสารในศาลใด ๆ ไม่ได้ข้อความที่ตัดตอนมาจากคำตัดสินของนูเรมเบิร์กซึ่งเขาส่งมีความสำคัญสำหรับการป้องกันของเขา. 3.3 ผู้เขียนระบุว่าบนพื้นฐานของการกระทำผิดทางอาญาส่วนตัวแยกยื่นโดยองค์กรที่แตกต่างกันทั้งเขาและนาย Boizeau จะถูกดำเนินคดีสัมภาษณ์ของเดือนกันยายนปี 1990 ในสองกรณีการพิจารณาคดีอื่น ๆ ซึ่งในช่วงเวลาของการส่งของการสื่อสาร, มีกำหนดการที่จะได้ยินในเดือนมิถุนายนปี 1993 นี้เขาคิดว่าจะเป็นการละเมิดที่ชัดเจนของภาคตะวันออกเฉียงเหนือทวิหลักการใน idem. 3.4 ในที่สุดผู้เขียนส่งว่าเขายังคงอยู่ภายใต้การคุกคามและมลภาวะทางกายภาพเพื่อการดังกล่าวเท่าที่ชีวิตของเขา ตกอยู่ในอันตราย. ดังนั้นเขาอ้างว่าได้รับการทำร้ายโดยชาวฝรั่งเศสใน 22 พฤษภาคม 1993 ในสตอกโฮล์มและอีกครั้งในวันที่ 30 พฤษภาคม 1993 ในกรุงปารีส. รัฐส่งของพรรคกับคำถามของการรับและความคิดเห็นของผู้เขียนดังกล่าว4.1 ในการส่งภายใต้การปกครองของ 91 รัฐภาคี ให้ภาพรวมตามลำดับของข้อเท็จจริงของคดีและอธิบาย Legis อัตราส่วนของกฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคม 1990 ในบริบทหลังนี้ก็ตั้งข้อสังเกตว่ากฎหมายในคำถามที่เติมช่องว่างในชุดเกราะของการลงโทษทางอาญาโดยการกระทำของความผิดทางอาญา ผู้ที่ตั้งคำถามกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวและการดำรงอยู่ของเตาแก๊ส ในบริบทหลังจะเพิ่มที่เรียกว่า "เสียใหม่" วิทยานิพนธ์ได้หลบหนีไปก่อนหน้านี้คุณสมบัติใด ๆ ทางอาญาในการที่พวกเขาไม่สามารถวิทยภายใต้ข้อห้ามของ (racia

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . ผู้เขียนของการสื่อสาร ลงวันที่ 2 มกราคม 2536 คือ โรเบิร์ต ฟอริ น เกิดในสหราชอาณาจักรในปี 1929 และคู่กับฝรั่งเศส / อังกฤษสัญชาติ ปัจจุบันอาศัยอยู่ในวิชี , ฝรั่งเศส เขาอ้างว่าเป็นเหยื่อของการละเมิดสิทธิมนุษย์ของเขาโดยฝรั่งเศส ผู้เขียนไม่ได้ใช้เฉพาะบทบัญญัติของกติกา

ข้อเท็จจริง ตามที่เสนอโดยผู้เขียน

21 ผู้เขียนเป็นอาจารย์ของวรรณคดีที่มหาวิทยาลัยซอร์บอนปารีสจนถึงปี 1973 และที่มหาวิทยาลัยลียง จนกระทั่งปี 1991 เมื่อเขาถูกปลดจากเก้าอี้ของเขา ตระหนักถึงความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของความหายนะ เขาขอหลักฐานของวิธีการของการฆ่าโดยเฉพาะ โดยการขาดอากาศหายใจก๊าซ ในขณะที่เขาไม่ได้ประกวดการใช้ก๊าซ เพื่อฆ่าเชื้อโรคเขาสงสัยการดำรงอยู่ของผู้พิพากษาก๊าซเพื่อการทำลายล้าง ( " ห้องนอนล่าสุด GAZ ฆาตกรรม " ) ที่เอาชวิตซ์และในค่ายกักกันนาซีอื่นๆ

2.2 ผู้เขียนส่งความคิดเห็นของเขาได้รับการปฏิเสธในวารสารวิชาการมากมาย และเยาะเย้ยในหนังสือพิมพ์ทุกวัน โดยเฉพาะในฝรั่งเศส อย่างไรก็ตาม เขายังถามอยู่จัด ห้องผู้พิพากษาก๊าซ .เป็นผลของการอภิปรายสาธารณะของความคิดเห็นของเขาและโต้เถียงกับการอภิปรายเหล่านี้ เขากล่าวว่า ตั้งแต่ปี 1978 เขาได้กลายเป็นเป้าหมายของภัยคุกคามความตายและในแปดโอกาสเขาได้ทำร้ายร่างกาย . ในโอกาสหนึ่งใน 1989 เขาอ้างว่าได้รับบาดเจ็บร้ายแรง รวมถึงขากรรไกรหัก ซึ่งเขาก็เข้าโรงพยาบาลเขาเชื่อว่าแม้ว่าการโจมตีเหล่านี้ถูกนำมาถึงความสนใจของเจ้าหน้าที่ตุลาการมีอํานาจยังไม่สอบสวนอย่างจริงจังและไม่มีผู้ที่รับผิดชอบต่อการทำร้ายถูกจับกุมหรือดำเนินคดี เมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายน ปี 1992ศาลอุทธรณ์ riom ตามคำขอของอัยการของศาลเดอแกรนด์อินสแตนซ์ของ cusset และกำหนดปิดตอน ( ordonnance de โนนเลียว ) ซึ่งเจ้าหน้าที่ได้เริ่มต่อต้าน X .

2.3 เมื่อ 13 กรกฎาคม 1990 , รัฐสภาฝรั่งเศสผ่านที่เรียกว่า " กฎหมาย " gayssot ซึ่งการแก้ไขกฎหมาย เสรีภาพของสื่อมวลชนใน 1881 โดยเพิ่มมาตรา 24 ทวิ ;หลังทําความผิดเพื่อการประกวดในการดำรงอยู่ของประเภทของการก่ออาชญากรรมต่อมนุษยชาติตามที่กําหนดในลอนดอนกฎบัตร 8 สิงหาคม 2488 บนพื้นฐานของผู้นำนาซี ซึ่งได้พยายามและตัดสินโดยศาลทหารระหว่างประเทศที่เนิร์นแบร์ก ใน 1945-1946 . ผู้เขียนส่งที่ ในสาระสำคัญ , " gayssot Act " ส่งเสริม เนิร์นแบร์ก การทดลองและการตัดสินสถานะของด้อกม่าโดยการลงโทษทางอาญาต่อผู้ที่กล้าท้าทายของการค้นพบและสถานที่ คุณ ฟอริ น เชื่อว่าเขามีเหตุผลเพียงพอที่จะเชื่อได้ว่าบันทึกของศาลนูเรมเบิร์กแน่นอนสามารถท้าทายและหลักฐานที่ใช้กับผู้นำนาซีจะเปิดให้คำถาม , เป็น , ตามเขา หลักฐานเกี่ยวกับจำนวนของเหยื่อกำจัดที่เอาชวิตซ์

24 ในการพิสูจน์ของข้อเรียกร้องที่นูเรมเบิร์กประวัติไม่สามารถถ่ายถูกต้องเป็น , เขาอ้าง , โดยวิธีการเช่นข้อกล่าวหาที่กล่าวหาเยอรมันกับทีนหมู่ และหมายถึงการแนะนำโดยอัยการของโซเวียตเอกสาร purporting แสดงที่เยอรมันได้สังหารเชลยศึกชาวโปแลนด์ที่เนิร์นแบร์ก ทีน ( เอกสาร ussr-054 )ประพันธ์โซเวียตของอาชญากรรมนี้ เขาชี้จัดตั้งขึ้นในขณะนี้เกินสงสัย ผู้เขียนเพิ่มเติม บันทึกว่า ในหมู่สมาชิกของคาทีนของสหภาพโซเวียต ( lyssenko ) คณะกรรมการซึ่งมี adduced การพิสูจน์เจตนา เยอรมันรับผิดชอบทีนหมู่ เป็นอาจารย์และ burdenko Nicolas ,ที่ยังให้การว่า เยอรมันได้ใช้ห้องแก๊สที่เอาชวิตซ์สำหรับการทำลายล้างสี่ล้านคน ( เอกสาร ussr-006 ) ต่อมาเขายืนยันประมาณการจำนวนของเหยื่อที่เอาชวิตซ์ ได้ปรับลดลงไปประมาณหนึ่งล้าน

2.5 หลังจากการประกาศใช้ " พระราชบัญญัติ gayssot " คุณ ฟอริ นเคยให้สัมภาษณ์กับนิตยสารรายเดือน ฝรั่งเศส เลอ ชอค ดู เดือน ,ซึ่งตีพิมพ์บทสัมภาษณ์จำนวน 32 ฉบับกันยายน 2533 นอกจากนี้ยังแสดงความกังวลของเขาว่ากฎหมายใหม่บัญญัติการคุกคามเสรีภาพของงานวิจัยและเสรีภาพในการแสดงออก ผู้เขียนยืนยันส่วนตัวของเขาเชื่อมั่นว่าไม่มีก๊าซ / ห้องสำหรับการทำลายล้างของชาวยิวในค่ายกักกันของนาซี ต่อไปนี้การประกาศของการสัมภาษณ์นี้11 สมาคมนักสู้ผู้ต่อต้านฝรั่งเศสและในหน้าที่การงานในค่ายกักกันเยอรมันยื่นส่วนการดำเนินคดีอาญากับนาย ฟอริ นและ Patrice boizeau บรรณาธิการของนิตยสาร Le Choc ดูเดือน . โดยการตัดสินใจของ 18 เมษายน 1991 , 17 chambre correctionnelle ดู่ศาลเดอแกรนด์ อินสแตนซ์ เดอ ปารีส ว่า Messrs .และ ฟอริ น boizeau มีความมุ่งมั่นอาชญากรรมของ " การต่อสู้ เดอ อาชญากรรม contre l'humanit é " และบังคับให้เสียค่าปรับและค่าใช้จ่ายที่เป็น FF 326832

2.6 ความเชื่อมั่นอยู่ระหว่าง Alia , ต่อไปนี้ ฟอริ นข้อ :

" . . . . . . . จะไม่มี ผมต้องยอมรับว่าสองบวกสองเป็นห้า ว่าโลกแบน หรือศาลนูเรมเบิร์กได้แน่นอน .ฉันมียอดเยี่ยม เหตุผลที่ไม่ให้เชื่อในนโยบายของการทำลายล้างของพวกยิวหรือในความมหัศจรรย์ก๊าซตำหนัก . . . . . . . "

" ฉันต้องการพบว่าร้อยละ 100 ของทั้งหมด ฝรั่งเศส ประชาชนตระหนักว่าเรื่องของห้องผู้พิพากษาก๊าซเป็นทุจริต ประกอบ ( 'est une gredinerie ' ) รับรองโดยชัยชนะอำนาจของ เนิร์นแบร์ก และใน 1945-46 officialized กรกฎาคม 2533 โดยรัฐบาลฝรั่งเศสปัจจุบันกับการอนุมัติของศาลของนักประวัติศาสตร์ " .

2.7 ผู้เขียนและคุณ boizeau ยื่นอุทธรณ์คำพิพากษาของศาลอุทธรณ์แห่งปารีส ( ห้อง 11 ) เมื่อวันที่ 9 ธันวาคม 1992 สิบเอ็ดห้อง ภายใต้ประธานาธิบดีของนางฟร็องซัว ซุลหิจญะฮฺ ไซม่อน ยึดถือการลงโทษและปรับ ฟอริ น boizeau ทั่วโลกและรวมของ FF 374045.50 .จำนวนนี้รวมชดเชยความเสียหายที่เกี่ยวข้องกับ 11 โจทย์สมาคม ศาลอุทธรณ์ได้ inter alia ตรวจสอบข้อเท็จจริงในแง่ของข้อ 6 และ 10 ของอนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชน และเสรีภาพขั้นพื้นฐาน และสรุปได้ว่าศาลชั้นต้นได้พิจารณาในส่วนนั้นให้ถูกต้อง ผู้เขียนเพิ่มว่า นอกจากบทลงโทษนี้