Harvey was a customs officer who ca

Harvey was a customs officer who caught so many smugglers that they decided to teach him a lesson. they made him meet them at the top of a cliff. They planned to kill him. At the last moment they had a different idea. Instead of throwing him over the cliff, they put him over the edge. He held on by his hands which were tied togetter so that he could not climb to safety. If he let go, he would fall to his death on the rocks below.
Hanging over my wide-open grave, I remembered my whole past life, things long forgotten, the joys and sadness of childhood, lessons learned my mother’s knee, boyhood, quarrels and adventures. I remembered how I used to run away from school I remembered how I won the prize, and how I was punished for some childish fault, These and many other memories of early life passed before my covered eyes. Then I was a man already. My first meeting with smugglers came before me with great clearness. Next I was a lover, walking at Lucy’s side among the trees in the fields. Then in my mind I saw little Alfred’s childish face and wondering eyes, very near to mine, it seemed. Then I laughed, or tried to laughed, a wild mad laugh. It shook and pained me, but the cloth was tight between my teeth and no sound came out.
I had already hung for some time over the rock, and my hands were aching and my neck was stiff. I still held on. My thoughts flew off to Lucy and her child. Sadness and difficulty were waiting for her because the bread winner was gone. I thought that I was already dead. I could not save myself. And then the clock of St. James’s Church in Dover struck the hour and the wind carried the sound to my ears. Twelve Eight more hours of darkness.
The wind now blew less. The cold rain fell and cut my face and hand, but I still held on. If I fell on the shore below while the tide was still out, it would kill me, surely. If I held on until the tide came in, the sea would give me a painless ending. Because of this sad hope, I held on more strongly. I could not live, but drowning, I had heard, was an easier death than the falling. But why die at all if I could hold on till the sea washed the cliff’s foot. I could swim well. I might escape. Never, never; the cruel ropes that tide my wrists would prevent me from fighting with the waves. My strength was disappearing fast. I was sick and tired. Ha! It is best to die like a man, in a fight for life. I remembered that by a great effort I might climb to the top of the cliff and save myself. It is true that effort would use up my remaining strength. However, I tried.
For a moment I rose. I was succeeding, but the ropes stopped me. I sank, my face slipped of the rock, and I swung from side to side. This could not last.The pain was great. My strength was gone. In a minute I must let go and fall to die. Then I had a wild idea. Perhaps the smugglers, less cruel than I thought, were nearby watching me, ready to save me after all. Surely, surely it must be like that. I tried the hard to cry to them for help, to shout. My mouth was covered up. I could not speak a word. I let go. But no rush, no quick fall into the air followed. My feet sank only a few inches, and then touched the ground It was no dream. Everything became black, and I fell to the earth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฮาร์วี่เจ้าหน้าที่ศุลกากรที่สมักมากว่า พวกเขาตัดสินใจที่จะสอนบทเรียนให้เขาจับ ได้ พวกเขาทำให้เขาพบพวกเขาที่ด้านบนของหน้าผา พวกเขาวางแผนจะฆ่าเขา ตอนสุดท้าย พวกเขามีความคิดที่แตกต่างกัน แทนที่จะโยนเขาผ่านหน้าผา พวกเขาทำให้เขาเหนือขอบ เขาขึ้นบนตามมือของเขาซึ่ง togetter มัดเพื่อให้เขาไม่สามารถปีนเพื่อความปลอดภัย ถ้าเขาปล่อย เขาจะตกมาตายบนโขดหินด้านล่าง ลอยผ่านป่าช้า wide-open ของฉัน ฉันจำของฉันทั้งชีวิต สิ่งที่ยาวนานลืม สุข และความโศกเศร้าของวัยเด็กในอดีต บทเรียนของแม่เข่า boyhood ทะเลาะวิวาท และการผจญภัย ผมจำได้ว่าเคยหนีโรงเรียนฉันจำได้ว่าผมชนะรางวัล และวิธีผมถูกโทษข้อบกพร่องบางอย่างพูดแบบเด็ก เหล่านี้และหลายอื่น ๆ ความทรงจำของช่วงชีวิตผ่านก่อนตาครอบคลุม แล้ว ผมเป็นคนเรียบร้อย ประชุมครั้งแรกของฉันกับสมักมาก่อนฉันกับ clearness ดี ต่อไป ผมเป็นคนรัก เดินด้านของลูซี่ท่ามกลางต้นไม้ในฟิลด์ แล้ว ในใจของฉัน เห็นหน้าพูดแบบเด็กน้อยอัลเฟรดและสงสัยตา ใกล้ เหมืองเหมือนกัน จากนั้นฉันหัวเราะ หรือพยายามหัวเราะ หัวเราะบ้าป่า มันสั่นเครือ และ pained ฉัน แต่ผ้าไม่แน่นระหว่างฟัน และไม่มีเสียงออกมา ฉันแล้วมีค้างบางครั้งผ่านหิน และมือของฉันถูก aching และคอไม่แข็ง ผมยังจัดใน ความคิดของฉันบินปิดลูซี่และลูกของเธอ ความโศกเศร้าและความยากลำบากรอเธอเพราะผู้ชนะขนมปังหายไป ฉันคิดว่า ฉันตายแล้ว ฉันไม่สามารถบันทึกตัวเอง แล้วนาฬิกาของโบสถ์ St. James ในโดเวอร์หลงชั่วโมง และลมทำเสียงให้หูของฉัน สิบแปดชั่วโมงเพิ่มเติมจากความมืด ลมนี้พัดน้อย เย็นฝนตก และตัดหน้าและมือของฉัน แต่ฉันยังคงจัดขึ้นบน ถ้าฉันตกบนฝั่งด้านล่างในขณะที่น้ำก็ยังออกมา มันจะฆ่าฉัน แน่นอน ถ้าฉันจับบนจนน้ำมา ท้องทะเลจะให้ฉันสิ้นสุดเจ็บปวด เพราะความหวังนี้เศร้า ฉันจัดขึ้นเพิ่มเติมขอ ฉันไม่อยู่ แต่จม ฉันได้ยิน การตายง่ายกว่าจะล้ม แต่ทำไมตายเลยถ้าฉันสามารถเก็บจนทะเลล้างเท้าของหน้าผา ฉันไม่สามารถว่ายน้ำได้ดี ฉันอาจหลบหนี ไม่เคย ไม่ เคย เชือกโหดร้ายที่การ์เด้นวิวข้อฉันจะป้องกันไม่ให้ฉันต่อสู้กับคลื่น ความแข็งแรงของฉันได้หายไปอย่างรวดเร็ว ผมป่วย และเหนื่อย ฮา เหมาะแก่การตายเช่นคน ในการต่อสู้ชีวิต ผมจดจำว่า ความพยายามที่ดีผมอาจปีนไปด้านบนของหน้าผา และบันทึกเอง มันเป็นความจริงที่พยายามจะใช้กำลังที่เหลือของฉัน พยายามอย่างไรก็ตาม ครู่ฉันโรส ผมมีแผ่น แต่เชือกหยุดฉัน ฉันจม ใบหน้าของฉันเล็ดรอดของร็อค และฉัน swung จากด้านข้าง นี้อาจไม่สุดท้ายความเจ็บปวดได้ดี ความแข็งแรงของฉันหายไปได้ ในนาทีฉันต้องปล่อย และตกไปตาย แล้ว ผมมีความคิดที่ป่า บางทีสมัก โหดร้ายน้อยกว่าที่คิด ได้ใกล้เคียงดูพร้อมบันทึกฉันหลังจากฉัน แน่นอน ย่อมต้องเช่นนั้น พยายามหนักร้องไปขอความช่วยเหลือ ตะโกน ปากของฉันได้ครอบคลุมขึ้น นอกจากนี้ฉันไม่สามารถพูดคำ ฉันให้ไป แต่ไม่เร่งด่วน ด่วนไม่ตกไปในอากาศตาม เท้าของฉันจมเท่านั้นกี่นิ้ว และจากนั้น สัมผัสพื้นก็ไม่ฝัน จึงกลายเป็นสีดำ และฉันก้มลงดิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฮาร์วีย์เป็นเจ้าหน้าที่ศุลกากรที่จับลักลอบจำนวนมากที่พวกเขาตัดสินใจที่จะสอนให้เขาเรียน พวกเขาทำให้เขาได้พบกับพวกเขาที่ด้านบนของหน้าผา พวกเขาวางแผนที่จะฆ่าเขา ในขณะที่ผ่านมาพวกเขามีความคิดที่แตกต่าง แทนการขว้างปาเขาหน้าผาที่พวกเขาทำให้เขาเหนือขอบ เขาจัดขึ้นโดยมือของเขาซึ่งถูกมัด togetter เพื่อให้เขาไม่สามารถปีนขึ้นไปเพื่อความปลอดภัย ถ้าเขาปล่อยให้ไปเขาจะตกไปสู่ความตายอยู่บนโขดหินด้านล่าง.
แขวนเหนือหลุมฝังศพที่เปิดกว้างของฉันฉันจำได้ว่าชีวิตที่ผ่านมาของฉันทั้งสิ่งที่ลืมยาว, ความสุขและความเศร้าในวัยเด็กของบทเรียนเข่าแม่ของฉัน, วัยเด็ก, การทะเลาะวิวาทและการผจญภัย ผมจำได้ว่าผมเคยหนีออกจากโรงเรียนผมจำได้ว่าผมได้รับรางวัลและวิธีการที่ผมได้รับการลงโทษสำหรับความผิดบางหน่อมแน้มเหล่านี้และความทรงจำอื่น ๆ ของชีวิตในวัยเด็กที่ผ่านมาก่อนที่ตาของฉันปกคลุม แล้วฉันเป็นคนแล้ว การประชุมครั้งแรกของฉันกับพวกค้าของเถื่อนมาก่อนเราด้วยความชัดเจนดี ต่อไปผมเป็นคนรักเดินด้านข้างของลูซี่ท่ามกลางต้นไม้ในทุ่งนา จากนั้นในใจของฉันฉันเห็นใบหน้าของเด็ก ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ ของอัลเฟรดและดวงตาสงสัยมากใกล้กับเหมืองก็ลำบาก แล้วฉันจะหัวเราะหรือพยายามที่จะหัวเราะหัวเราะบ้าป่า มันส่ายและเจ็บปวดฉัน แต่ผ้าแน่นระหว่างฟันของฉันและไม่มีเสียงออกมา.
ผมเคยแขวนอยู่แล้วบางครั้งกว่าหินและมือของฉันถูกน่าปวดหัวและลำคอของฉันคือแข็ง ฉันยังคงจัดขึ้นใน ความคิดของฉันบินออกไปลูซี่และลูกของเธอ ความโศกเศร้าและความยากลำบากกำลังรอเธอเพราะผู้ชนะขนมปังก็หายไป ฉันคิดว่าฉันตายแล้ว ฉันไม่สามารถช่วยตัวเอง และแล้วนาฬิกาของโบสถ์เซนต์เจมส์ในโดเวอร์หลงชั่วโมงลมก็พัดพาเสียงที่หูของฉัน สิบสองแปดชั่วโมงแห่งความมืด.
ลมพัดตอนนี้น้อยลง ฝนเย็นลดลงและตัดใบหน้าของฉันและมือ แต่ฉันยังคงจัดขึ้นใน ถ้าผมลงบนชายฝั่งด้านล่างขณะที่น้ำยังคงออกมามันจะฆ่าฉันแน่ ถ้าผมจัดขึ้นจนถึงวันที่น้ำเข้ามาในทะเลจะให้ฉันจบไม่เจ็บปวด เพราะความหวังที่น่าเศร้านี้ผมจัดขึ้นในวันขึ้นอย่างมาก ฉันไม่สามารถมีชีวิตอยู่ แต่จมน้ำผมเคยได้ยินก็ตายง่ายกว่าที่ตกลงมา แต่ทำไมตายเลยถ้าฉันจะยึดมั่นในทะเลจนล้างเท้าหน้าผา ฉันสามารถว่ายน้ำได้ดี ฉันอาจจะหลบหนี ไม่เคยไม่เคย; เชือกที่โหดร้ายน้ำข้อมือของฉันจะป้องกันฉันจากการต่อสู้กับคลื่น ความแรงของฉันได้รับการหายไปอย่างรวดเร็ว ผมเบื่อและเหนื่อย ฮา! มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะตายเหมือนคนในการต่อสู้เพื่อชีวิต ผมจำได้ว่าโดยความพยายามที่ดีฉันอาจจะปีนขึ้นไปด้านบนของหน้าผาและบันทึกตัวเอง มันเป็นความจริงความพยายามที่จะใช้ความแข็งแรงที่เหลือของฉัน แต่ผมพยายาม.
สำหรับช่วงเวลาที่ฉันเพิ่มขึ้น ผมก็ประสบความสำเร็จ แต่เชือกหยุดฉัน ฉันจมใบหน้าของฉันลดลงของหินและฉันเหวี่ยงจากทางด้านข้าง นี้ไม่สามารถ last.The อาการปวดได้ดี ความแรงของฉันก็หายไป ในนาทีที่ผมต้องปล่อยให้ไปและฤดูใบไม้ร่วงที่จะตาย จากนั้นผมก็มีความคิดที่ป่า บางทีอาจจะลักลอบโหดร้ายน้อยกว่าที่ฉันคิดถูกที่ใกล้เคียงดูผมพร้อมที่จะช่วยฉันหลังจากทั้งหมด แน่นอนแน่นอนมันจะต้องเป็นอย่างนั้น ฉันพยายามอย่างหนักที่จะร้องไห้ให้กับพวกเขาสำหรับความช่วยเหลือที่จะตะโกน ปากของฉันถูกปกคลุมขึ้น ฉันไม่สามารถพูดคำว่า ผมปล่อยให้ไป แต่วิ่งไม่มีฤดูใบไม้ร่วงอย่างรวดเร็วไปในอากาศตาม เท้าของฉันจมลงเพียงไม่กี่นิ้วแล้วแตะพื้นมันเป็นความฝันที่ไม่มี ทุกอย่างกลายเป็นสีดำและผมล้มลงถึงดิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฮาร์วีย์เป็นเจ้าหน้าที่ผู้จับลักลอบมากว่า พวกเขาตัดสินใจที่จะสอนบทเรียนให้เขา พวกเขาทำให้เขาพบพวกเขาที่ด้านบนของหน้าผา พวกเขาวางแผนที่จะฆ่าเขา ตอนนั้น พวกเขามีความคิดที่แตกต่างกัน แทนที่จะโยนเขาตกหน้าผาที่พวกเขาวางเขาตรงขอบ เขาได้จัดขึ้นโดยมือของเขาซึ่งถูกมัดเป็นอะไรกันเลย เพื่อที่เค้าจะได้ไม่ปีนขึ้นไปเพื่อความปลอดภัย ถ้าเขาปล่อยเขาจะล้มลงเสียชีวิตบนโขดหินด้านล่าง .
แขวนเหนือหลุมศพที่เปิดกว้าง ผมจำชีวิตที่ผ่านมาทั้งหมดของฉัน สิ่งที่ลืมไปนาน ความสุขและความเศร้าของวัยเด็ก บทเรียนของแม่เข่า , วัยเด็ก , ทะเลาะและการผจญภัย ผมจำได้ว่าผมเคยหนีออกจากโรงเรียน ผมจำได้ว่าผมได้รับรางวัลและวิธีการที่ฉันถูกลงโทษสำหรับเด็กผิดเหล่านี้และความทรงจำต่าง ๆ ของชีวิตผ่านก่อนปิดดวงตา ผมเป็นผู้ชายแล้ว การพบกันครั้งแรกของผมกับพวกลักลอบมาก่อนฉันกับความชัดเจน ต่อไปฉันเป็นคนรักที่เดินที่ลูซี่ข้างท่ามกลางต้นไม้ในเขตข้อมูล แล้วในความคิดของผม ผมเห็นหน้าเหมือนเด็กน้อย อัลเฟรด และสงสัยว่าตา อยู่ใกล้กับเหมือง มันดูเหมือน . แล้วฉันก็หัวเราะ หรือพยายามที่จะหัวเราะป่าโกรธ หัวเราะ มันสั่นและเจ็บปวด แต่ผ้าแน่นระหว่างฟันของฉัน และไม่มีเสียงออกมา
ฉันได้แขวนบางครั้งกว่าหิน และมือผมปวดคอก็แข็ง ฉันยังคงรอ ความคิดของฉันบินไป ลูซี่ และ ลูก ความเศร้า ความยาก รอให้เธอเพราะผู้ชนะขนมปังก็หายไปแล้ว ฉันคิดว่าฉันตายไปแล้วผมไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แล้วนาฬิกาของโบสถ์เซนต์เจมส์ใน Dover หลงชั่วโมงและลมถือเสียงในหูของฉัน สิบสองอีกแปดชั่วโมงของความมืด
ลมตอนนี้พัดน้อย สายฝนที่เย็นลง และตัดใบหน้าและมือ แต่ฉันยังคงไม่ไปไหน ถ้าฉันล้มบนชายฝั่งด้านล่าง ในขณะที่น้ำยังออก มันต้องฆ่าฉันแน่ๆ ถ้าผมอยู่จนเวลาน้ำขึ้นทะเลจะให้จบแบบไม่เจ็บปวด เพราะหวังว่า เศร้า ผมถือมากอย่างยิ่ง ผมไม่สามารถอยู่ได้ แต่จมน้ำ ฉันได้ยิน มันง่ายตายมากกว่าการล้ม แต่ทำไมตายเลยถ้าฉันสามารถถือจนถึงทะเลล้างของหน้าผาเท้า ฉันสามารถว่ายน้ำได้ดี ฉันอาจจะหนี ไม่เคย , ไม่เคย , เชือกที่ข้อมือจะโหดร้ายขึ้นป้องกันฉันจากการต่อสู้กับคลื่นพลังของฉันก็หายไปอย่างรวดเร็ว ฉันป่วยและเหนื่อย ฮ่าๆๆๆ ที่ดีที่สุดคือเหมือนคนตายในการต่อสู้ชีวิต ผมจำได้ว่า ความพยายามที่ยิ่งใหญ่ ผมจะปีนขึ้นไปด้านบนของหน้าผา และปกป้องตัวเอง มันเป็นความจริงที่พยายามจะใช้แรงที่เหลืออยู่ของฉัน อย่างไรก็ตาม ฉันพยายาม .
ตอนนี้ผมกุหลาบ ผมประสบความสำเร็จ แต่เชือกหยุดฉัน ฉันจม หน้าลื่นของหินผมเปิดจากทางด้านข้าง นี้อาจจะไม่สุด ปวดมาก แรงของฉันหายไป ในนาทีที่ฉันต้องปล่อย และล้มลงตาย ฉันมีความคิดที่ป่า บางทีพวกค้าของเถื่อน โหดร้ายน้อยลงกว่าที่ฉันคิด อยู่แถวนี้มองฉัน พร้อมที่จะช่วยฉัน แน่นอนมันต้องเป็นแบบนั้น ฉันพยายามอย่างหนักที่จะร้องให้ช่วย ตะโกน ปากของฉันถูกปิดบังไว้ผมจะไม่พูด ฉันปล่อย แต่ไม่ต้องรีบ ไม่เร็วอยู่ในอากาศตาม เท้าของฉันจมเพียงไม่กี่นิ้ว แล้วแตะพื้นมันไม่มีความฝัน ทุกอย่างกลายเป็นสีดำ และผมล้มลงกับพื้นดิน