There was once upon a time a poor w

There was once upon a time a poor widow who had an only son named Jack, and a cow named Milky-white. And all they had to live on was the milk the cow gave every morning which they carried to the market and sold. But one morning Milky-white gave no milk and they didn’t know what to do.

“What shall we do, what shall we do?” said the widow, wringing her hands.

“Cheer up, mother, I’ll go and get work somewhere,” said Jack.

“We’ve tried that before, and nobody would take you,” said his mother; “we must sell Milky-white and with the money do something, start shop, or something.”

“All right, mother,” says Jack; “it’s market-day today, and I’ll soon sell Milky-white, and then we’ll see what we can do.”

So he took the cow’s halter in his hand, and off he starts. He hadn’t gone far when he met a funny-looking old man who said to him: “Good morning, Jack.”

“Good morning to you,” said Jack, and wondered how he knew his name.

“Well, Jack, and where are you off to?” said the man.

“I’m going to market to sell our cow here.”

“Oh, you look the proper sort of chap to sell cows,” said the man; “I wonder if you know how many beans make five.”

“Two in each hand and one in your mouth,” says Jack, as sharp as a needle.

“Right you are,” said the man, “and here they are the very beans themselves,” he went on pulling out of his pocket a number of strange- looking beans. “As you are so sharp,” says he, “I don’t mind doing a swop with you–your cow for these beans.”

“Walker!” says Jack; “wouldn’t you like it?”

“Ah! you don’t know what these beans are,” said the man; “if you plant them over-night, by morning they grow right up to the sky.”

“Really?” says Jack; “you don’t say so.”

“Yes, that is so, and if it doesn’t turn out to be true you can have your cow back.”

“Right,” says Jack, and hands him over Milky-white’s halter and pockets the beans.

Back goes Jack home, and as he hadn’t gone very far it wasn’t dusk by the time he got to his door.

“What back, Jack?” said his mother; “I see you haven’t got Milky- white, so you’ve sold her. How much did you get for her?”

“You’ll never guess, mother,” says Jack.

“No, you don’t say so. Good boy! Five pounds, ten, fifteen, no, it can’t be twenty.”

“I told you you couldn’t guess, what do you say to these beans; they’re magical, plant them over-night and––”

“What!” says Jack’s mother, “have you been such a fool, such a dolt, such an idiot, as to give away my Milky-white, the best milker in the parish, and prime beef to boot, for a set of paltry beans. Take that! Take that! Take that! And as for your precious beans here they go out of the window. And now off with you to bed. Not a sup shall you drink, and not a bit shall you swallow this very night.”

So Jack went upstairs to his little room in the attic, and sad and sorry he was, to be sure, as much for his mother’s sake, as for the loss of his supper.

At last he dropped off to sleep.

When he woke up, the room looked so funny. The sun was shining into part of it, and yet all the rest was quite dark and shady. So Jack jumped up and dressed himself and went to the window. And what do you think he saw? why, the beans his mother had thrown out of the window into the garden, had sprung up into a big beanstalk which went up and up and up till it reached the sky. So the man spoke truth after all.

The beanstalk grew up quite close past Jack’s window, so all he had to do was to open it and give a jump on to the beanstalk which was made like a big plaited ladder. So Jack climbed and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed till at last he reached the sky. And when he got there he found a long broad road going as straight as a dart. So he walked along and he walked along and he walked along till he came to a great big tall house, and on the doorstep there was a great big tall woman.

“Good morning, mum,” says Jack, quite polite-like. “Could you be so kind as to give me some breakfast.” For he hadn’t had anything to eat, you know, the night before and was as hungry as a hunter.

“It’s breakfast you want, is it?” says the great big tall woman, “it’s breakfast you’ll be if you don’t move off from here. My man is an ogre and there’s nothing he likes better than boys broiled on toast. You’d better be moving on or he’ll soon be coming.”

“Oh! please mum, do give me something to eat, mum. I’ve had nothing to eat since yesterday morning, really and truly, mum,” says Jack. “I may as well be broiled, as die of hunger.”

Well, the ogre’s wife wasn’t such a bad sort, after all. So she took Jack into the kitchen, and gave him a junk of bread and cheese and a jug of milk. But Jack hadn’t half finished these when thump! thump! thump! the whole house began to tremble with the noise of someone coming.

“Goodness gracious me! It’s my old man,” said the ogre’s wife, “what on earth shall I do? Here, come quick and jump in here.” And she bundled Jack into the oven just as the ogre came in.

He was a big one, to be sure. At his belt he had three calves strung up by the heels, and he unhooked them and threw them down on the table and said: “Here, wife, broil me a couple of these for breakfast. Ah what’s this I smell?

Fee-fi-fo-fum,
I smell the blood of an Englishman,
Be he alive, or be he dead
I’ll have his bones to grind my bread.”
“Nonsense, dear,” said his wife, “you’re dreaming. Or perhaps you smell the scraps of that little boy you liked so much for yesterday’s dinner. Here, go you and have a wash and tidy up, and by the time you come back your breakfast’ll be ready for you.”

So the ogre went off, and Jack was just going to jump out of the oven and run off when the woman told him not. “Wait till he’s asleep,” says she; “he always has a snooze after breakfast.”

Well, the ogre had his breakfast, and after that he goes to a big chest and takes out of it a couple of bags of gold and sits down counting them till at last his head began to nod and he began to snore till the whole house shook again.

Then Jack crept out on tiptoe from his oven, and as he was passing the ogre he took one of the bags of gold under his arm, and off he pelters till he came to the beanstalk, and then he threw down the bag of gold which of course fell in to his mother’s garden, and then he climbed down and climbed down till at last he got home and told his mother and showed her the gold and said: “Well, mother, wasn’t I right about the beans. They are really magical, you see.”

So they lived on the bag of gold for some time, but at last they came to the end of that so Jack made up his mind to try his luck once more up at the top of the beanstalk. So one fine morning he got up early, and got on to the beanstalk, and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed till at last he got on the road again and came to the great big tall house he had been to before. There, sure enough, was the great big tall woman a-standing on the door-step.

“Good morning, mum,” says Jack, as bold as brass, “could you be so good as to give me something to eat?”

“Go away, my boy,” said the big, tall woman, “or else my man will eat you up for breakfast. But aren’t you the youngster who came here once before? Do you know, that very day, my man missed one of his bags of gold.”

“That’s strange, mum,” says Jack, “I dare say I could tell you something about that but I’m so hungry I can’t speak till I’ve had something to eat.”

Well the big tall woman was that curious that she took him in and gave him something to eat. But he had scarcely begun munching it as slowly as he could when thump! thump! thump! they heard the giant’s footstep, and his wife hid Jack away in the oven.

All happened as it did before. In came the ogre as he did before, said: “Fee-fi-fo-fum,” and had his breakfast off three broiled oxen. Then he said: “Wife, bring me the hen that lays the golden eggs.” So she brought it, and the ogre said: “Lay,” and it laid an egg all of gold. And then the ogre began to nod his head, and to snore till the house shook.

Then Jack crept out of the oven on tiptoe and caught hold of the golden hen, and was off before you could say “Jack Robinson.” But this time the hen gave a cackle which woke the ogre, and just as Jack got out of the house he heard him calling: “Wife, wife, what have you done with my golden hen?”

And the wife said: “Why, my dear?”

But that was all Jack heard, for he rushed off to the beanstalk and climbed down like a house on fire. And when he got home he showed his mother the wonderful hen and said “Lay,” to it; and it laid a golden egg every time he said “Lay.”

Well, Jack was not content, and it wasn’t very long before he determined to have another try at his luck up there at the top of the beanstalk. So one fine morning, he got up early, and went on to the beanstalk, and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed till he got to the top. But this time he knew better than to go straight to the ogre’s house. And when he got near it he waited behind a bush till he saw the ogre’s wife come out with a pail to get some water, and then he crept into the house and got into the copper. He hadn’t been there long when he heard thump! thump! thump! as before, and in come the ogre and his wife.

“Fee-fi-fo-fum, I smell the blood of an Englishman,” cried out the ogre; “I smell him, wife, I smell him.”

“Do you, my dearie?” says the ogre’s wife. “Then if it’s that little rogue that stole your gold and the hen that laid the golden eggs he’s sure to have got into the oven.” And they both rushed to the oven. But Jack wasn’t there, luckily, and the ogre’s wife said: “There you are again with your fee-fi-fo-fum. Why of course it’s the laddie you caught last night that I’ve broiled for your breakfast. How forge

“What shall we do, what shall we do?” said the widow, wringing her hands.

“Cheer up, mother, I’ll go and get work somewhere,” said Jack.

“We’ve tried that before, and nobody would take you,” said his mother; “we must sell Milky-white and with the money do something, start shop, or something.”

“All right, mother,” says Jack; “it’s market-day today, and I’ll soon sell Milky-white, and then we’ll see what we can do.”

So he took the cow’s halter in his hand, and off he starts. He hadn’t gone far when he met a funny-looking old man who said to him: “Good morning, Jack.”

“Good morning to you,” said Jack, and wondered how he knew his name.

“Well, Jack, and where are you off to?” said the man.

“I’m going to market to sell our cow here.”

“Oh, you look the proper sort of chap to sell cows,” said the man; “I wonder if you know how many beans make five.”

“Two in each hand and one in your mouth,” says Jack, as sharp as a needle.

“Right you are,” said the man, “and here they are the very beans themselves,” he went on pulling out of his pocket a number of strange- looking beans. “As you are so sharp,” says he, “I don’t mind doing a swop with you–your cow for these beans.”

“Walker!” says Jack; “wouldn’t you like it?”

“Ah! you don’t know what these beans are,” said the man; “if you plant them over-night, by morning they grow right up to the sky.”

“Really?” says Jack; “you don’t say so.”

“Yes, that is so, and if it doesn’t turn out to be true you can have your cow back.”

“Right,” says Jack, and hands him over Milky-white’s halter and pockets the beans.

Back goes Jack home, and as he hadn’t gone very far it wasn’t dusk by the time he got to his door.

“What back, Jack?” said his mother; “I see you haven’t got Milky- white, so you’ve sold her. How much did you get for her?”

“You’ll never guess, mother,” says Jack.

“No, you don’t say so. Good boy! Five pounds, ten, fifteen, no, it can’t be twenty.”

“I told you you couldn’t guess, what do you say to these beans; they’re magical, plant them over-night and––”

“What!” says Jack’s mother, “have you been such a fool, such a dolt, such an idiot, as to give away my Milky-white, the best milker in the parish, and prime beef to boot, for a set of paltry beans. Take that! Take that! Take that! And as for your precious beans here they go out of the window. And now off with you to bed. Not a sup shall you drink, and not a bit shall you swallow this very night.”

So Jack went upstairs to his little room in the attic, and sad and sorry he was, to be sure, as much for his mother’s sake, as for the loss of his supper.

At last he dropped off to sleep.

When he woke up, the room looked so funny. The sun was shining into part of it, and yet all the rest was quite dark and shady. So Jack jumped up and dressed himself and went to the window. And what do you think he saw? why, the beans his mother had thrown out of the window into the garden, had sprung up into a big beanstalk which went up and up and up till it reached the sky. So the man spoke truth after all.

The beanstalk grew up quite close past Jack’s window, so all he had to do was to open it and give a jump on to the beanstalk which was made like a big plaited ladder. So Jack climbed and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed till at last he reached the sky. And when he got there he found a long broad road going as straight as a dart. So he walked along and he walked along and he walked along till he came to a great big tall house, and on the doorstep there was a great big tall woman.

“Good morning, mum,” says Jack, quite polite-like. “Could you be so kind as to give me some breakfast.” For he hadn’t had anything to eat, you know, the night before and was as hungry as a hunter.

“It’s breakfast you want, is it?” says the great big tall woman, “it’s breakfast you’ll be if you don’t move off from here. My man is an ogre and there’s nothing he likes better than boys broiled on toast. You’d better be moving on or he’ll soon be coming.”

“Oh! please mum, do give me something to eat, mum. I’ve had nothing to eat since yesterday morning, really and truly, mum,” says Jack. “I may as well be broiled, as die of hunger.”

Well, the ogre’s wife wasn’t such a bad sort, after all. So she took Jack into the kitchen, and gave him a junk of bread and cheese and a jug of milk. But Jack hadn’t half finished these when thump! thump! thump! the whole house began to tremble with the noise of someone coming.

“Goodness gracious me! It’s my old man,” said the ogre’s wife, “what on earth shall I do? Here, come quick and jump in here.” And she bundled Jack into the oven just as the ogre came in.

He was a big one, to be sure. At his belt he had three calves strung up by the heels, and he unhooked them and threw them down on the table and said: “Here, wife, broil me a couple of these for breakfast. Ah what’s this I smell?

Fee-fi-fo-fum,
 I smell the blood of an Englishman,
 Be he alive, or be he dead
 I’ll have his bones to grind my bread.”
“Nonsense, dear,” said his wife, “you’re dreaming. Or perhaps you smell the scraps of that little boy you liked so much for yesterday’s dinner. Here, go you and have a wash and tidy up, and by the time you come back your breakfast’ll be ready for you.”

So the ogre went off, and Jack was just going to jump out of the oven and run off when the woman told him not. “Wait till he’s asleep,” says she; “he always has a snooze after breakfast.”

Well, the ogre had his breakfast, and after that he goes to a big chest and takes out of it a couple of bags of gold and sits down counting them till at last his head began to nod and he began to snore till the whole house shook again.

Then Jack crept out on tiptoe from his oven, and as he was passing the ogre he took one of the bags of gold under his arm, and off he pelters till he came to the beanstalk, and then he threw down the bag of gold which of course fell in to his mother’s garden, and then he climbed down and climbed down till at last he got home and told his mother and showed her the gold and said: “Well, mother, wasn’t I right about the beans. They are really magical, you see.”

So they lived on the bag of gold for some time, but at last they came to the end of that so Jack made up his mind to try his luck once more up at the top of the beanstalk. So one fine morning he got up early, and got on to the beanstalk, and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed till at last he got on the road again and came to the great big tall house he had been to before. There, sure enough, was the great big tall woman a-standing on the door-step.

“Good morning, mum,” says Jack, as bold as brass, “could you be so good as to give me something to eat?”

“Go away, my boy,” said the big, tall woman, “or else my man will eat you up for breakfast. But aren’t you the youngster who came here once before? Do you know, that very day, my man missed one of his bags of gold.”

“That’s strange, mum,” says Jack, “I dare say I could tell you something about that but I’m so hungry I can’t speak till I’ve had something to eat.”

Well the big tall woman was that curious that she took him in and gave him something to eat. But he had scarcely begun munching it as slowly as he could when thump! thump! thump! they heard the giant’s footstep, and his wife hid Jack away in the oven.

All happened as it did before. In came the ogre as he did before, said: “Fee-fi-fo-fum,” and had his breakfast off three broiled oxen. Then he said: “Wife, bring me the hen that lays the golden eggs.” So she brought it, and the ogre said: “Lay,” and it laid an egg all of gold. And then the ogre began to nod his head, and to snore till the house shook.

Then Jack crept out of the oven on tiptoe and caught hold of the golden hen, and was off before you could say “Jack Robinson.” But this time the hen gave a cackle which woke the ogre, and just as Jack got out of the house he heard him calling: “Wife, wife, what have you done with my golden hen?”

And the wife said: “Why, my dear?”

But that was all Jack heard, for he rushed off to the beanstalk and climbed down like a house on fire. And when he got home he showed his mother the wonderful hen and said “Lay,” to it; and it laid a golden egg every time he said “Lay.”

Well, Jack was not content, and it wasn’t very long before he determined to have another try at his luck up there at the top of the beanstalk. So one fine morning, he got up early, and went on to the beanstalk, and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed till he got to the top. But this time he knew better than to go straight to the ogre’s house. And when he got near it he waited behind a bush till he saw the ogre’s wife come out with a pail to get some water, and then he crept into the house and got into the copper. He hadn’t been there long when he heard thump! thump! thump! as before, and in come the ogre and his wife.

“Fee-fi-fo-fum, I smell the blood of an Englishman,” cried out the ogre; “I smell him, wife, I smell him.”

“Do you, my dearie?” says the ogre’s wife. “Then if it’s that little rogue that stole your gold and the hen that laid the golden eggs he’s sure to have got into the oven.” And they both rushed to the oven. But Jack wasn’t there, luckily, and the ogre’s wife said: “There you are again with your fee-fi-fo-fum. Why of course it’s the laddie you caught last night that I’ve broiled for your breakfast. How forge

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

กาลครั้งหนึ่งมีแม่ม่ายที่ยากจนที่มีบุตรเป็นเพียงชื่อแจ็ค และวัวชื่อช้างเผือกขาว และทั้งหมดที่มีอยู่ในนมวัวให้ทุกเช้าที่พวกเขาทำการตลาด และขาย แต่เช้าวันหนึ่งช้างเผือกสีขาวให้นมไม่ และพวกเขาไม่รู้ว่าจะทำ"อะไรเราต้องทำ จะทำงานของเรา? " กล่าวว่า แม่ม่าย wringing มือของเธอ"บันเทิง แม่ ฉันจะไป และทำงานอยู่ แจ็คกล่าวว่า"เราได้พยายามก่อน และไม่มีใครจะนำคุณ กล่าวว่า แม่ของเขา "เราต้องขายช้างเผือกสีขาว และ มีเงินทำอะไร เริ่มต้นร้าน หรือสิ่งที่""ขวาทั้งหมด แม่ กล่าวว่า แจ็ค "เป็นวันตลาดนัดวันนี้ ฉันจะเร็วขายช้างเผือกสีขาว แล้ว เราจะเห็นสิ่งที่เราสามารถทำ"เพื่อให้เขาเอาของวัวฟั่นในมือของเขา และปิดเขาเริ่ม เขาไม่ได้ไปไกลเมื่อเขาพบมองตลกเก่าคนที่ว่า: "สวัสดี ตอนเช้า แจ็ค""สวัสดีคุณ แจ็คกล่าวว่า และสงสัยว่า วิธีการที่เขารู้ชื่อของเขา"ดี แจ็ค และที่เป็นคุณปิด? " กล่าวว่า คน"ฉันจะไปตลาดขายวัวของเรา""โอ้ คุณค้นหาการเรียงลำดับถูกต้องของ chap ขายวัว กล่าวว่า คน "ฉันสงสัยว่า ถ้า คุณรู้ใจถั่วจำนวนห้า""สองในแต่ละมือและในปากของคุณ กล่าวว่า แจ็ค คมชัดเท่าเข็ม"ขวาต้อง กล่าวว่า ชายคนนี้ "และจะถั่วมาก ตัวเอง"เขาไปในการดึงออกจากกระเป๋าของเขาจำนวนแปลก - หาเมล็ด กล่าวว่า เขา "เป็นคุณดังนั้นคม "ฉันไม่ สนใจทำ swop กับวัวคุณคุณในถั่วเหล่านี้""Walker " กล่าวว่า แจ็ค "ไม่ชอบมันไหม""อา คุณไม่รู้ถั่วเหล่านี้คืออะไร กล่าวว่า คน "ถ้าคุณปลูกพืชเกินคืน โดยพวกเขาเติบโตจนถึงท้องฟ้ายามเช้า""จริง ๆ หรือ" กล่าวว่า แจ็ค "คุณอย่าพูดอย่างนั้น""ใช่ ที่เป็น และถ้ามันไม่เปิดออกมา เป็นความจริง คุณสามารถมีวัวของคุณกลับไป""ขวา กล่าวว่า แจ็ค และมือเขากว่าช้างเผือกขาวฟั่น และคน ๆ ถั่วกลับไปแจ็คหน้าแรก และเป็นเขาไม่ได้ไปไหนไกลมากมันไม่ได้ค่ำตามเวลาเขามีประตูของเขา"สิ่งย้อนกลับ แจ็ค" กล่าวว่า แม่ของเขา "ฉันเห็นคุณไม่มีช้างเผือกสีขาว เพื่อให้คุณได้ขายเธอ เท่าไรคุณได้รับสำหรับเธอ""คุณจะไม่เคยคาดเดา แม่ แจ็คกล่าวว่า"ไม่ คุณอย่าพูดอย่างนั้น เด็กดี 5 ปอนด์ สิบ สิบห้า ไม่ มี ก็ยังไม่ยี่สิบได้ ""ฉันบอกคุณคุณไม่สามารถคาดเดา บ้างพูดถึงถั่วเหล่านี้ จะมหัศจรรย์ โรงงานให้ค้างคืนหากฝ่าฝืน และ – – ""อะไร" ว่า ที่แม่ของแจ็ค "คุณได้เช่นคนโง่ เช่น dolt เช่นคน บ้า ให้ฉันช้างเผือกสีขาว milker สุดในแพริช และเฉพาะเนื้อเพื่อเริ่มต้น สำหรับชุดเมล็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ใช้เวลาที่ ใช้เวลาที่ ใช้เวลาที่ และสำหรับถั่วที่มีค่าของคุณที่นี่ ไปจากหน้าต่าง และตอนนี้ปิดกับเตียง ไม่ดื่มจะดื่มของคุณ และไม่บิตจะคุณกลืนคืนนี้"ดังนั้น แจ็คไปชั้นบนห้องพักน้อยในถังห้องใต้หลังคา และเศร้า และเสียใจ เขา แน่ใจ มากสำหรับแม่สาเก กับการสูญเสียซุปเปอร์ของเขาในที่สุด เขาลบออกไปนอนเมื่อเขาตื่นขึ้น ห้องมองดูตลกมาก ดวงอาทิตย์ส่องแสงเป็นส่วนหนึ่งของมัน และเหลือมาค่อนข้างมืด และร่มรื่น ดังนั้นแจ็คไปค่าแต่งตัวเอง และไปหน้าต่าง และคุณคิดเห็นอย่างไร ทำไม ถั่วที่แม่ของเขาได้โยนออกจากหน้าต่างในสวน มีผุดขึ้นเป็นนายใหญ่ที่ไปขึ้น และขึ้น และขึ้นจนมาถึงท้องฟ้า ดังนั้น คนพูดความจริงจากการนายเติบโตค่อนข้างปิดผ่านหน้าต่างของแจ็ค ดังนั้นทั้งหมดที่เขาต้องทำคือการเปิด และให้กระโดดไปยังนายซึ่งทำเช่นบันได plaited ใหญ่ ดังนั้นแจ็คปีนขึ้น และเขาปีน และเขาปีน และเขาปีน และเขาปีนเขาปีนขึ้น และเขาปีนจนในที่สุด เขาถึงท้องฟ้า และเมื่อเขามี เขาพบถนนกว้างยาวไปตรงที่โผ เพื่อให้เขาชิม และ เขาเดินตาม และเขาเดินตามจนมาบ้านสูงใหญ่มาก และใน มีผู้หญิงสูงใหญ่มาก"สวัสดี ตอนเช้า มัม กล่าวว่า แจ็ค ค่อนข้างสุภาพเช่น "คุณอาจจะสิ่งให้ฉันอาหารบางอย่างได้" สำหรับเขาไม่ได้มีอะไรกิน คุณ ทราบ คืน และถูกเป็นหิวเป็นฮันเตอร์ที่"มันเป็นอาหารเช้าที่คุณต้องการ เป็นกล่าวว่า ผู้หญิงสูงใหญ่มาก "มัน เป็นอาหารเช้าที่คุณจะถ้าคุณไม่ย้ายออกจากที่นี่ คนของฉันเป็นปอบ และไม่มีสิ่งใดที่ชอบดีกว่าชาย broiled บนขนมปัง คุณจะดีจะเลื่อน ขึ้นเขาเร็ว ๆ นี้จะมา""โอ้ กรุณามัม ให้ฉันอาหาร mum ฉันเคยไม่กินตั้งแต่เช้าวานนี้ จริง ๆ และอย่างแท้จริง มัม กล่าวว่า แจ็ค "ฉันอาจเช่นสามารถ broiled เป็นตายหิว"ดี ภรรยาของ ogre ไม่ได้เช่นการไม่จัดเรียง หลังจากทั้งหมด ดังนั้นเธอเอาแจ็คในห้องครัว และให้เขาขยะของขนมปัง และชีสและเหยือกนม แต่แจ็คไม่ได้ครึ่งเสร็จเหล่านี้เมื่อ thump thump thump ทั้งบ้านเริ่มสั่นเครือ ด้วยเสียงของผู้มา"ความดีเมตตาฉัน เป็นคนเก่าของฉัน กล่าวว่า ภรรยาของ ogre "บนโลกจะไร มาด่วนที่นี่ และข้ามไปที่นี่ " และเธอรวมแจ็คเป็นเตาอบเหมือน ogre มาเขาไม่ยิ่งใหญ่ เพื่อให้แน่ใจ ที่ดาวของเขา เขามีวัวสาม strung ขึ้น โดยส้นเท้า และเขา unhooked พวกเขาโยนลงบนโต๊ะ และกล่าวว่า: "นี่ ภรรยา จี่ฉันคู่เหล่านี้สำหรับอาหารเช้า อา นี่คืออะไรผมกลิ่น ค่าธรรมเนียมไร้สายรวดเร็ว-fum ฉันได้กลิ่นเลือดของชาวการ เขามีชีวิต หรือเป็นเขาตาย ฉันจะมีกระดูกของเขาเพื่อบดขนมปังของฉัน""เหลวไหล รัก กล่าวว่า ภรรยาของเขา "คุณกำลังฝัน หรือบางทีคุณกลิ่นเศษอาหารของเด็กน้อยที่คุณชอบมากสำหรับมื้อเย็นของเมื่อวานนี้ ที่นี่ คุณไป และมีการล้าง และระเบียบค่า และเวลาคุณกลับมาอาหารเช้าของคุณจะพร้อมสำหรับคุณ "เพื่อ ogre ที่ออกไป และแจ็คถูกเพียงจะกระโดดออกจากเตาอบ และใช้ปิดเมื่อผู้หญิงบอกไม่ "รอจนกว่าเขาจะหลับ กล่าวว่า เธอ "เขาจะได้งีบหลับหลังอาหารเช้า"ดี ogre ที่มีอาหารเช้า และหลังจากนั้น เขาไปหน้าอกใหญ่ และใช้เวลาจากนั้นจับคู่ของถุงทองและอยู่ลงนับจนในที่สุด ศีรษะเริ่มพยักหน้า และเริ่มกรนจนทั้งบ้านอีกแล้ว แจ็ค crept ออกบนเขย่งจากเตาของเขา และเขาถูกช่วย ogre ที่เขาเอาถุงทองภาย ใต้แขนของเขา และการ ออก pelters เขาจนเขามานาย แล้ว เขาโยนลงกระเป๋าทองคำซึ่งแน่นอนว่าตกในสวนของแม่ของเขา และจากนั้น เขาปีนลง และปีนลงจนถึงหนึ่งในที่สุดเขากลับมาถึงบ้าน และบอกแม่ของเขา และแสดงให้เธอเห็นทอง และกล่าวว่า : "ดี ย่า ฉันไม่เกี่ยวกับถั่วขวา จะขลังจริง ๆ คุณนั้น"พวกเขาอาศัยอยู่บนถุงทองบางครั้ง แต่ในที่สุด พวกเขามาสิ้นสุดที่เพื่อแจ็คขึ้นในจิตใจของเขาพยายามที่โชคของเขาอีกครั้งค่าที่นาย เพื่อเที่ยวดีเขาขึ้นก่อน และมีเพื่อ นาย และเขาปีน และเขาปีน และเขาปีน และเขาปีนเขาปีน และปีนเขาจนในที่สุดเขาได้บนถนนอีกครั้ง และมามากขนาดใหญ่สูงบ้านเขาเคยไปก่อน มี ได้ดีใหญ่สูงผู้หญิงที่ยืนบนขั้นตอนประตูนั่นเอง"สวัสดี ตอนเช้า มัม กล่าวว่า แจ็ค เป็นตัวหนาเป็นทองเหลือง "คุณสามารถดีให้ฉันอาหารหรือไม่ ""ไป เด็กผู้ชายของฉัน กล่าวว่า ผู้หญิงสูง ใหญ่ "มิฉะนั้นคนของฉันจะกินคุณสำหรับอาหารเช้า แต่ไม่ใช่คุณ youngster ที่ใครมาที่นี่ครั้งก่อนหรือไม่ คุณรู้หรือไม่ วันดี ผู้ชายของฉันพลาดหนึ่งถุงทองของเขา"
“That’s strange, mum,” says Jack, “I dare say I could tell you something about that but I’m so hungry I can’t speak till I’ve had something to eat.”

Well the big tall woman was that curious that she took him in and gave him something to eat. But he had scarcely begun munching it as slowly as he could when thump! thump! thump! they heard the giant’s footstep, and his wife hid Jack away in the oven.

All happened as it did before. In came the ogre as he did before, said: “Fee-fi-fo-fum,” and had his breakfast off three broiled oxen. Then he said: “Wife, bring me the hen that lays the golden eggs.” So she brought it, and the ogre said: “Lay,” and it laid an egg all of gold. And then the ogre began to nod his head, and to snore till the house shook.

Then Jack crept out of the oven on tiptoe and caught hold of the golden hen, and was off before you could say “Jack Robinson.” But this time the hen gave a cackle which woke the ogre, and just as Jack got out of the house he heard him calling: “Wife, wife, what have you done with my golden hen?”

And the wife said: “Why, my dear?”

But that was all Jack heard, for he rushed off to the beanstalk and climbed down like a house on fire. And when he got home he showed his mother the wonderful hen and said “Lay,” to it; and it laid a golden egg every time he said “Lay.”

Well, Jack was not content, and it wasn’t very long before he determined to have another try at his luck up there at the top of the beanstalk. So one fine morning, he got up early, and went on to the beanstalk, and he climbed and he climbed and he climbed and he climbed till he got to the top. But this time he knew better than to go straight to the ogre’s house. And when he got near it he waited behind a bush till he saw the ogre’s wife come out with a pail to get some water, and then he crept into the house and got into the copper. He hadn’t been there long when he heard thump! thump! thump! as before, and in come the ogre and his wife.

“Fee-fi-fo-fum, I smell the blood of an Englishman,” cried out the ogre; “I smell him, wife, I smell him.”

“Do you, my dearie?” says the ogre’s wife. “Then if it’s that little rogue that stole your gold and the hen that laid the golden eggs he’s sure to have got into the oven.” And they both rushed to the oven. But Jack wasn’t there, luckily, and the ogre’s wife said: “There you are again with your fee-fi-fo-fum. Why of course it’s the laddie you caught last night that I’ve broiled for your breakfast. How forge

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

กาลครั้งหนึ่ง ยากจน แม่ม่าย ผู้ ที่ มี ลูกชายคนเดียว ที่ชื่อ แจ็ค และ วัวชื่อ มิลสีขาว และพวกเขาต้องอยู่เป็นวัวนมให้ทุกๆเช้าที่พวกเขาดำเนินการเพื่อการตลาดและการขาย แต่ตอนเช้าคราบขาวให้ไม่มีนมและพวกเขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ต้องทำ

" เราจะทำยังไงดี เราจะทำยังไงดี " บอกว่าม่าย จับมือเธอ

" ร่าเริง แม่ฉันต้องไปทำงานที่อื่น กล่าวว่าแจ็ค

" เราเคยลองมาก่อน และไม่มีใครจะนำคุณ " แม่ของเขาว่า " เราต้องขายนมขาวกับเงินทำเริ่มต้นที่ร้านหรืออะไร "

" แม่ก็ได้ ว่า " แจ็ค " วันนี้ตลาดในวันนี้ และผมก็จะขายน้ำนมสีขาว และเราจะเห็นสิ่งที่เราสามารถทำได้ "

เขาเอาวัวบังเหียนในมือของเขาแล้วเขาจะเริ่ม เขาไม่ได้ไปไหนไกล เมื่อเขาได้พบกับ ตลก มองชายชราที่พูดกับเขา : " อรุณสวัสดิ์ แจ๊ค "

" สวัสดีครับ คุณ " กล่าวว่า แจ็ค และสงสัยว่าเขารู้จักชื่อของเขา . . . . . .

" เออ แจ๊ค แล้วจะไปไหน " ชายผู้นั้นกล่าว

" ผมจะไปตลาดขายวัวของเราที่นี่ . "

" โอ้ คุณดูการจัดเรียงที่เหมาะสมคนขายวัว กล่าวว่า คน" ฉันสงสัยว่าถ้าคุณรู้ว่ากี่เมล็ดให้ห้า "

" สองในแต่ละมือและหนึ่งในปากของคุณ " กล่าวว่า แจ็ค คมชัดเป็นเข็ม

" คุณพูดถูก " เขาพูด " และที่นี่พวกเขาเป็นถั่วตัวเอง " เขาก็ดึงออก กระเป๋าเบอร์แปลกของเขา - ดูถั่ว " คุณช่างคม , " เขาบอกว่า " ผมไม่รังเกียจมาแลกเปลี่ยนกับคุณ–วัวของคุณถั่วเหล่านี้ . "

" วอล์คเกอร์กล่าวว่า " แจ๊ค " ไม่คุณชอบมันมั้ย ? "

" อ๊ะ ! คุณไม่รู้หรอกว่า ถั่วเหล่านี้จะกล่าวว่า " ผู้ชาย " ถ้าคุณปลูกมันตลอดคืน ในตอนเช้า พวกเขาเติบโตขึ้นมาบนท้องฟ้า "

" จริงๆเหรอ ? กล่าวว่า " แจ๊ค " ไม่พูดแล้ว "

" ใช่ เป็นอย่างนั้น และถ้ามันไม่ได้เปิดออกเพื่อที่จะเป็นจริงคุณสามารถมีวัวของคุณกลับ "

" , " กล่าวว่า แจ็คและมือเขาตัวขาวเป็นท่อน ใส่ถั่ว

กลับไปแจ็คที่บ้านและที่เขาไม่ได้ไปไกลมากมันไม่ได้มืดตามเวลาที่เขามาถึงประตูของเขา . . . . . .

" แล้ว หลัง แจ็ค " แม่ของเขาว่า " ผมเห็นว่าคุณไม่มีน้ำนมสีขาว ดังนั้น คุณจะขายเธอ คุณจะได้รับของเธอเท่าไหร่ "

" คุณไม่มีทางเดาได้ แม่ว่า " แจ็ค

" ไม่ คุณอย่าพูดอย่างนั้น เด็กดี ! ห้าปอนด์ สิบ15 , ไม่ , มันยังไม่ยี่สิบ "

" ฉันบอกคุณไม่ได้ว่า สิ่งที่คุณพูดกับถั่วเหล่านี้ พวกเขากำลังขลัง พืชเหล่านั้นผ่านคืนและ–– "

" แล้ว ! กล่าวว่า " แม่ของแจ็ค " คุณโง่แบบนี้ โง่ โง่ เพื่อให้ห่างจาก นมขาว อวทที่ดีที่สุดในตำบลและนายก เนื้อจะบูต สำหรับชุดของเล็ก ๆ น้อย ๆถั่ว เอานั่น เอานั่น เอานั่นและสำหรับถั่วค่าของคุณ ที่นี่พวกเขาออกไปจากหน้าต่าง และตอนนี้ปิดกับคุณไปที่เตียง ไม่จีบคุณจะดื่มและไม่บิตคุณจะกลืนในคืนนี้ "

ดังนั้นแจ๊คจึงเดินขึ้นไปที่ห้องของเขาเล็ก ๆน้อย ๆในห้องใต้หลังคาและเศร้าและเสียใจ เขาแน่ใจว่า มากสำหรับแม่ของเขาเป็นประโยชน์สำหรับการสูญเสียของอาหารมื้อเย็นของเขา

ในที่สุด เขาทิ้งนอน

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาห้องดูตลกจัง พระอาทิตย์กำลังส่องแสงเป็นส่วนหนึ่ง และยังเหลือทั้งหมดค่อนข้างมืดและร่มรื่น ดังนั้น แจ็คกระโดดขึ้นและแต่งตัวเอง และไปที่หน้าต่าง แล้วคุณคิดว่าเขาเห็นอะไร ? ทำไม ถั่ว แม่ของเขาได้ถูกโยนออกจากหน้าต่าง เข้าไปในสวน มี sprung ขึ้นเป็นใหญ่ถั่วที่ขึ้นและขึ้นและขึ้นถึงท้องฟ้า ดังนั้น คนที่พูดความจริงหลังจากทั้งหมด .

ต้นถั่วโตแจ็คสนิทกันผ่านหน้าต่าง ดังนั้นสิ่งที่เขาต้องทำคือ เปิด และให้กระโดดไปถั่วซึ่งทำเหมือนการถักของบันได ดังนั้น แจ็คปีนเขาปีนเขาปีนเขาปีนเขาปีนเขาปีนเขาปีนจนในที่สุดเขาไปถึงท้องฟ้า และเมื่อเขาได้พบ มีเขายาวกว้างถนนที่ตรงตามโผเขาจึงเดินตามและเดินตามและเดินตาม จนเขามาถึงตัวใหญ่สูงบ้าน และที่หน้าบ้านมีหญิงร่างสูงใหญ่

" สวัสดีแม่ " ว่า แจ็ค ค่อนข้างสุภาพ เช่น " คุณจะกรุณาให้ฉันอาหารเช้า สำหรับเขาไม่ได้กินอะไรเลย รู้มั้ย เมื่อคืนก่อน และหิวมาก

" มันเป็นอาหารเช้าที่คุณต้องการ ใช่มั้ย" บอกว่าใหญ่สูงผู้หญิง " มันเป็นอาหารเช้าที่คุณจะได้รับถ้าคุณไม่ย้ายไปจากที่นี่ เพื่อนของฉันเป็นยักษ์และไม่มีอะไรที่เขาชอบ ดีกว่าพวกย่างบนขนมปังปิ้ง คุณต้องถูกย้าย หรือ เขากำลังจะมา "

" โอ้ ! ได้โปรดแม่ ทำอะไรให้ผมกินอะไร แม่ ผมไม่ได้กินตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้า จริงๆ แม่ว่า " แจ็ค" ฉันอาจจะย่างเป็นหิวตาย "

เอ่อ ภรรยาของเจ้ายักษ์ไม่ได้เลวเรียง , หลังจากทั้งหมด ดังนั้นเธอเอาแจ็คเข้าไปในครัว และให้เขาเป็นขยะของขนมปังและชีสและเหยือกนม แต่แจ็คยังไม่ได้ครึ่งเสร็จเหล่านี้เมื่อตุบ ! ตุบ ! ตุบ ! บ้านทั้งหลังก็เริ่มสั่นกับเสียงใครมา

" ตายแล้วฉัน มันคือลุงของฉัน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.