A second, important measure of effe

A second, important measure of effectiveness is the overall business performance of a
company. It may refer to different areas of outcomes, e.g. financial, product-market, and
shareholder-return related areas (Richard et al., 2009). Financial investments have to be
made to become agile and/or robust. It is of particular interest, if the implementation of
agility and/or robustness is beneficial for financial outcomes of a firm. Therefore, this
research is concentrated on financial performance aspects when examining the impact of
these management strategies on business performance. Ju¨ ttner et al. (2003) argue that
there is a trade-off between the extra costs related to risk management strategies and the
total costs of supply. That is, investments in agility and robustness incur additional
costs which have to pay out in terms of improved business performance. Hendricks and
Singhal (2005) empirically investigate the association between supply chain glitches
(e.g. parts shortages) and various performance indicators. They find that firms who
experience glitches report on average lower sales growth, higher increases in cost, and
higher increases in inventories. This indicates that a proactive management strategy
(i.e. robustness) is necessary in order to prevent supply chain glitches from occurring,
which, in turn, helps to prevent deteriorating business performance. After risks have
occurred, it is also important to be reactive (i.e. agility) to bring the supply chain “out of
harm’s way” as fast as possible, which, in turn, helps to get business performance under
control again. It is thus hypothesized:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัดที่สอง ความสำคัญของประสิทธิภาพคือ ประสิทธิภาพทางธุรกิจโดยรวมของการบริษัท มันอาจหมายถึงพื้นที่ต่าง ๆ ของผล เช่นเงิน ตลาดผลิตภัณฑ์ และผลตอบแทนผู้ถือหุ้นที่เกี่ยวข้องกับพื้นที่ (ริชาร์ด et al., 2009) การลงทุนทางการเงินจะต้องทำเป็นแข็งแกร่ง / คล่องตัว เป็นความสนใจเฉพาะ ถ้าปฏิบัติเสถียรภาพ/ ความคล่องตัวเป็นประโยชน์ต่อผลลัพธ์ทางการเงินของบริษัท ดังนั้น นี้วิจัยจะเข้มข้นในด้านประสิทธิภาพทางการเงินเมื่อตรวจสอบผลกระทบของกลยุทธ์เหล่านี้จัดการเกี่ยวกับประสิทธิภาพของธุรกิจ Ju¨ ttner et al. (2003) โต้เถียงที่มีการ trade-off ระหว่างต้นทุนพิเศษที่เกี่ยวข้องกับกลยุทธ์การจัดการความเสี่ยงและต้นทุนรวมของ นั่นคือ การลงทุนในความคล่องตัวและเสถียรภาพใช้เพิ่มเติมต้นทุนที่ต้องจ่ายออกไปในแง่ของการปรับปรุงผลการดำเนินงาน นดริกส์ และSinghal (2005) ตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างอุปทานโซ่บกพร่อง empirically(เช่นชิ้นส่วนขาดแคลน) และตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพการทำงานต่าง ๆ พวกเขาหาที่กระชับที่พบบกพร่องรายงานบนล่างขายเติบโตเฉลี่ย ต้นทุน การเพิ่มสูงขึ้น และเพิ่มสูงขึ้นในสินค้าคงคลัง นี้หมายถึงกลยุทธ์การบริหารเชิงรุกการ(เช่นเสถียรภาพ) เป็นสิ่งจำเป็นเพื่อป้องกันไม่ให้บกพร่องโซ่อุปทานเกิดขึ้นที่ ช่วยให้การป้องกันการเสื่อมสภาพผลการดำเนินงาน หลังจากที่มีความเสี่ยงเกิดขึ้น มันเป็นสิ่งสำคัญที่ให้ปฏิกิริยา (เช่นความว่องไว) จะนำโซ่ "ของวิธีอันตราย"เป็นอย่างรวดเร็วที่สุด ซึ่ง ใน ช่วยให้ได้ผลการดำเนินงานภายใต้ควบคุมอีกครั้ง มันเป็นจึงตั้งสมมติฐานว่า:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นครั้งที่สองวัดที่สำคัญของความมีประสิทธิผลเป็นผลการดำเนินงานโดยรวมของ
บริษัท มันอาจจะหมายถึงพื้นที่ที่แตกต่างของผลเช่นการเงินผลิตภัณฑ์การตลาดและผู้ถือหุ้นผลตอบแทนพื้นที่ที่เกี่ยวข้อง (ริชาร์ด et al., 2009)
การลงทุนทางการเงินจะต้องมีการทำที่จะกลายเป็นเปรียวและ / หรือที่แข็งแกร่ง
มันเป็นที่น่าสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าการดำเนินการของความคล่องตัวและ / หรือความทนทานเป็นประโยชน์สำหรับผลลัพธ์ทางการเงินของ บริษัท ดังนั้นนี้การวิจัยมีความเข้มข้นในด้านประสิทธิภาพทางการเงินเมื่อตรวจสอบผลกระทบของเหล่านี้กลยุทธ์การจัดการเกี่ยวกับผลการดำเนินงาน จู ttner et al, (2003) ยืนยันว่าจะมีการออกระหว่างค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงกลยุทธ์การจัดการและค่าใช้จ่ายรวมของอุปทาน นั่นคือการลงทุนในความคล่องตัวและความทนทานเกิดขึ้นเพิ่มเติมค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายออกไปในแง่ของผลการดำเนินงานที่ดีขึ้น เฮ็นดริกและSinghal (2005) สังเกตุการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างบกพร่องห่วงโซ่อุปทาน(เช่นการขาดแคลนชิ้นส่วน) และตัวชี้วัดประสิทธิภาพการทำงานต่างๆ พวกเขาพบว่า บริษัท ที่มีประสบการณ์บกพร่องรายงานเกี่ยวกับการเติบโตของยอดขายเฉลี่ยที่ต่ำกว่าการเพิ่มขึ้นของค่าใช้จ่ายที่สูงขึ้นในและเพิ่มขึ้นสูงขึ้นในสินค้าคงเหลือ นี้บ่งชี้ว่ากลยุทธ์การจัดการเชิงรุก(เช่นความทนทาน) เป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อป้องกันไม่ให้บกพร่องห่วงโซ่อุปทานเกิดขึ้นซึ่งในที่สุดก็จะช่วยป้องกันการเสื่อมประสิทธิภาพของธุรกิจ หลังจากที่ความเสี่ยงได้ที่เกิดขึ้นก็ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะเกิดปฏิกิริยา (เช่นความคล่องตัว) ที่จะนำห่วงโซ่อุปทาน "ออกจากทางอันตราย" ให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ซึ่งในที่สุดก็ช่วยให้ได้รับประสิทธิภาพการดำเนินธุรกิจภายใต้การควบคุมอีกครั้ง มันคือการตั้งสมมติฐานดังนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สอง วัดสำคัญของประสิทธิผลโดยรวมของการดำเนินงานของ
บริษัท มันอาจจะหมายถึงพื้นที่ที่แตกต่างของผล เช่น การเงิน ตลาดสินค้า และพื้นที่ที่เกี่ยวข้อง (
ผลตอบแทนผู้ถือหุ้นริชาร์ด et al . , 2009 ) การลงทุนทางการเงินต้อง
กลายเป็นเปรียวและ / หรือแข็งแรง มันเป็นประโยชน์โดยเฉพาะถ้าใช้
ความคล่องตัว และ / หรือ ความที่เป็นประโยชน์เพื่อผลทางการเงินของบริษัท ดังนั้นในงานวิจัยนี้จะเน้นการทำงานด้านการเงิน

เมื่อตรวจสอบผลกระทบของกลยุทธ์การจัดการเหล่านี้ในการปฏิบัติทางธุรกิจ จูตั้ง ttner et al . ( 2003 ) ยืนยันว่า
มี trade-off ระหว่างค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงและกลยุทธ์การบริหาร
ต้นทุนของอุปทาน นั่นคือการลงทุนในความคล่องตัวและความทนทานต้องเสียค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม
ซึ่งต้องจ่ายออกในแง่ของการปฏิบัติงานที่ดีขึ้น เฮนดริกซ์และ
Singhal ( 2005 ) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างซัพพลาย glitches ใช้โซ่
( เช่นชิ้นส่วนขาดแคลน ) และตัวชี้วัดต่างๆ พวกเขาพบว่า บริษัท ที่รายงานการเติบโตของยอดขายเฉลี่ยกว่าประสบการณ์บกพร่องสูงเพิ่มขึ้นในค่าใช้จ่ายและ
สูงเพิ่มขึ้นในพัสดุ แสดงว่าเชิงรุกกลยุทธ์การจัดการ
( เช่นเสถียรภาพ ) เป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อป้องกันห่วงโซ่อุปทานบกพร่องเกิดขึ้น
ซึ่งช่วยป้องกันการเสื่อมสภาพของธุรกิจการแสดง หลังจากเสี่ยงได้
เกิดขึ้น มันยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะมีปฏิกิริยา ( เช่นความคล่องตัว ) เพื่อให้ห่วงโซ่อุปทาน " ออกจาก
อันตราย " ให้เร็วที่สุด ซึ่งช่วยให้ประสิทธิภาพทางธุรกิจภายใต้
ควบคุมอีกครั้ง มันจึงตั้งสมมติฐาน :