This article considers the impact o

This article considers the impact of vision and hearing loss on great painters and musical composers. The visual work of Mary Cassatt, Georgia O'Keeffe, Edgar Degas, and Claude Monet all showed alterations as their vision failed. In contrast, Gabriel Fauré, Bedřich Smetana, and Ludwig von Beethoven wrote many of their best compositions while totally deaf, and Georg Friedrich Handel and Frederick Delius struggled to compose late in life when they lost their vision (although their hearing remained excellent). There are 2 major distinctions between the role of vision and hearing for these artistic disciplines. First, there is a surrogate means of "hearing" music, through the musical score, which allows composers to write and edit music while totally deaf. The greatest problem with deafness for a skilled composer is interference from internal noise (tinnitus). There is no surrogate for vision to allow a painter to work when the subject is a blur or the colors on the canvas cannot be distinguished. Second, although the appreciation of art is visual and that of music is auditory, the transcription of both art and musical composition is visual. Thus, visual loss does pose a problem for a composer accustomed to working with good sight, because it disrupts habitual methods of writing and editing music.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทความนี้พิจารณาผลกระทบของวิสัยทัศน์และยินดีจิตรกรและนักประพันธ์เพลงดนตรี การทำงานภาพของแมรี จอร์เจียโอคีฟ เอ็ดการ์เดอกาส์ และกีต้าร์ทั้งหมดแสดงให้เห็นการเปลี่ยนแปลงเป็นวิสัยทัศน์ของพวกเขาล้มเหลว ตรงกันข้าม Gabriel Fauré อาคา รโอลด์ Bedřich ลุดวิกฟอนบีโธเฟน และเขียนส่วนประกอบทางที่ดีที่สุดในขณะที่คนหูหนวกโดยสิ้นเชิงมากมาย และจอร์จฟรีดริช Handel และเฟรเดอริ Delius พยายามที่จะเขียนในชีวิตเมื่อพวกเขาสูญเสียวิสัยทัศน์ของพวกเขา (แม้ว่าการได้ยินยังคงยอดเยี่ยม) มี 2 ข้อแตกต่างสำคัญระหว่างบทบาทของวิสัยทัศน์และการได้ยินสำหรับสาขาวิชาทางศิลปะเหล่านี้ ครั้งแรก มีความหมายตัวแทนของ "ได้ยิน" เพลง ตัวโน้ต ซึ่งช่วยให้นักเขียน และแก้ไขเพลงในขณะที่คนหูหนวกโดยสิ้นเชิง ปัญหาของบรรดาหูหนวกสำหรับนักประพันธ์ฝีมือคือ การรบกวนจากเสียงภายใน (หูอื้อ) มีไม่มีตัวแทนสำหรับวิสัยทัศน์ให้เป็นจิตรกรทำงานเมื่อวัตถุมีความพร่า หรือไม่สามารถแยกแยะสีบนผืนผ้าใบ ที่สอง แม้ว่าการแข็งค่าของศิลปะเป็นภาพและเพลงได้ยิน การถอดรหัสของศิลปะและองค์ประกอบดนตรีเป็นภาพ ดังนั้น สูญเสียการมองเห็นก่อให้เกิดปัญหาสำหรับนักแต่งเพลงที่คุ้นเคยกับการทำงานกับสายตาดี เพราะมัน disrupts เคยวิธีการเขียน และแก้ไขเพลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทความนี้จะพิจารณาผลกระทบของวิสัยทัศน์และการสูญเสียการได้ยินในจิตรกรที่ดีและนักประพันธ์เพลงดนตรี งานภาพของแมรีแคสเซตต์, Georgia O'Keeffe เอ็ดการ์เดอกาส์และ Claude Monet ทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าการปรับเปลี่ยนวิสัยทัศน์ของพวกเขาล้มเหลว ในทางตรงกันข้ามกาเบรียลFauré, Bedřich Smetana และลุดวิกฟอนเบโธเฟนเขียนหลายองค์ประกอบที่ดีที่สุดของพวกเขาในขณะที่คนหูหนวกโดยสิ้นเชิงและเฟรดฟรีดริชฮันเดลและเฟรเดอริเดลิพยายามที่จะเขียนในช่วงปลายชีวิตเมื่อพวกเขาสูญเสียการมองเห็นของพวกเขา (แม้ว่าได้ยินของพวกเขายังคงยอดเยี่ยม) มี 2​​ ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างบทบาทของวิสัยทัศน์และการได้ยินสำหรับสาขาวิชาศิลปะเหล่านี้ แรกมีวิธีตัวแทนของ "ได้ยิน" เพลงผ่านดนตรีคะแนนซึ่งจะช่วยให้นักประพันธ์เพลงที่จะเขียนและแก้ไขเพลงในขณะที่คนหูหนวกโดยสิ้นเชิง ปัญหาที่ยิ่งใหญ่มีอาการหูหนวกเป็นนักแต่งเพลงที่มีทักษะการรบกวนจากเสียงรบกวนภายใน (หูอื้อ) มีตัวแทนไม่มีวิสัยทัศน์ที่จะช่วยให้เป็นจิตรกรที่จะทำงานเมื่อวัตถุเบลอหรือสีบนผืนผ้าใบไม่สามารถประสบความสำเร็จคือ ประการที่สองแม้ว่าการแข็งค่าของศิลปะเป็นภาพและเพลงเป็นหูถอดความจากทั้งศิลปะและดนตรีประกอบเป็นภาพ ดังนั้นการสูญเสียการมองเห็นไม่ก่อให้เกิดปัญหาสำหรับนักแต่งเพลงที่คุ้นเคยกับการทำงานร่วมกับสายตาที่ดีเพราะมันรบกวนวิธีนิสัยของการเขียนและการแก้ไขเพลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทความนี้จะพิจารณาผลกระทบของวิสัยทัศน์และการสูญเสียการได้ยินในจิตรกรที่ดีและผู้ประพันธ์ดนตรี งานทัศนศิลป์ของเลวีอาธาน จอร์เจีย o"keeffe เอ็ดการ์ เดอกาส์และ Claude Monet มีการดัดแปลงเป็นวิสัยทัศน์ของพวกเขาล้มเหลว ในทางตรงกันข้าม กาบรีล ฟอเรé , เตียงřชริช มทานา และ ลุดวิก ฟอน เบโธเฟนเขียนหลายองค์ประกอบที่ดีที่สุดของพวกเขาในขณะที่หูหนวกโดยสิ้นเชิงและเกออร์กฟรีดริช Handel และสมเด็จ delius พยายามที่จะเขียนในช่วงปลายชีวิต เมื่อไหร่ที่พวกเขาสูญเสียสายตาของพวกเขา ( แม้ว่าจะได้ยินพวกเขายังคงยอดเยี่ยม ) มี 2 สาขาที่แตกต่างระหว่างบทบาทของวิสัยทัศน์และการได้ยิน สำหรับสาขาศิลปะ เหล่านี้ แรก มีตัวแทนหมายถึงเพลง " ฟัง " ด้วยคะแนนดนตรีซึ่งช่วยให้ผู้แต่งเขียนและแก้ไขเพลงในขณะที่หูหนวกโดยสิ้นเชิง ปัญหาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับนักแต่งเพลงที่มีฝีมือเป็นหูหนวกการรบกวนจากเสียงภายใน ( หูอื้อ ) ไม่มีตัวแทนวิสัยทัศน์ให้จิตรกรทำงานเมื่อประธานเป็นภาพเบลอ หรือสีบนผืนผ้าใบที่ไม่โดดเด่น ประการที่สอง แม้ว่าการแข็งค่าของศิลปะภาพและดนตรี คือ การบรรยาย การถอดความของศิลปะและดนตรีประกอบเป็นภาพ ดังนั้น การสูญเสียการมองเห็น ไม่ก่อให้เกิดปัญหาสำหรับนักแต่งเพลงที่คุ้นเคยกับการทำงานกับสายตาดี เพราะมันเป็นนิสัยของการเขียนและการแก้ไขปัญหาวิธีเพลง