ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครได้เห็นข้อ

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครได้เห็นข้อความนี้หรือเปล่า
เรามีเรื่องบางอย่างอยากจะเล่าให้ฟัง
วันนี้และในอีกหลายวันถัดไปจะเป็นวันรับปริญญา

แต่เราคงไม่ได้อยู่ที่นั่นกับทุกคนหรอกนะ
เพราะเราเองก็มีเหตุผลของเรา ที่เลือกจะไม่ไปที่นั่น
บางคนอาจจะรู้อยู่แล้ว และหลายคนอาจจะยังไม่รู้
เราอยากจะบอกเหตุผลและความในใจบางอย่าง
ที่ทำให้เราตัดสินใจแบบนั้น

้เราก็เหมือนกับหลายๆคน
เรามาเรียนที่นี่ เพราะมีความฝันและความคาดหวัง
ทุกสิ่งทุกอย่างที่พาให้เดินทางมาอยู่ที่แห่งนี้
เราหวังว่าจะได้รับในสิ่งที่ปรารถนา
และเติมเต็มตัวตนของเราให้สมบูรณ์

4 ปีที่เราอยู่ตรงนี้
ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้าย
เรารู้ว่าเราไม่เคยได้รับสิ่งนั้นเลย
บอกไว้ก่อนว่าเราไม่คิดจะโทษใครคนใดคนหนึ่ง
เพราะทุกคนและทุกสิ่งล้วนแต่มีผลกระทบกับอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นมา รวมถึงตัวเราเอง

ตลอด 4 ปี
เราไม่อาจเรียกมันว่าความรักหรือความผูกพันธ์
เพราะเราเกลียดที่นี่มากกว่าที่จะรู้สึกรักมันได้

ครั้งแรกที่เราได้พบกับเพื่อนและรุ่นพี่
ความเกลียดแรกพบก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาอย่างเงียบๆ
เรามาเข้าร่วมการรับน้อง และได้เห็นในสิ่งที่เราไม่ต้องการที่จะเห็น

เรากล้าพูดว่าเรารู้จักระบบและกลไกของมันดี
ครั้งหนึ่งเราเคยผ่านประสบการณ์ที่คล้ายกันมาก่อน
สิ่งที่เรามองเห็นในคณะ มันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเป็น
เพราะกลุ่มคนมากมายไม่มีวันรวมตัวกันได้
หากปราศจากเป้าหมายเดียวกัน
ไม่มีใครต้องการที่จะรับน้อง หรือถูกบังคับให้รวมกลุ่มกับเพื่อน
เพียงเพราะจุดประสงค์อันเลื่อนลอย
ที่ไม่มีวันบรรลุในความเป็นจริง

ทุกคนต้องการเพื่อนที่คอยร่วมทุกข์ร่วมสุข
แต่ไม่มีใครต้องการถูกบังคับให้เป็นแบบนั้น
เพราะในความเป็นจริงมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้เอง
ไม่ว่าแต่ละคนจะเลือกเส้นทางใด
แล้วมันจะเหลือความหมายใดอีกเล่า

เราไม่เคยเห็นด้วยกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แต่เราก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อผ่านมันไปกับเพื่อนทุกคน
เราไม่เคยอยากเป็นส่วนหนึ่งของระบบในคณะที่สืบทอดมารุ่นตรุ่น โดยที่ไม่เคยมีการตั้งคำถามถึงแก่นแท้ของมัน
แต่เราก็ยังเลือกที่ทำบางสิ่ง เพึยงเพราะว่าเราเห็นทุกคนเป็นเพื่อน และเพื่อนยังต้องการเรา

เรารู้สึกดีใจนะ ที่ได้มีส่วนร่วมในงานสุดท้ายของการรับน้อง
และผ่านมันมาด้วยกันได้

ทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี
วันคืนผ่านไป เรายังคงคอยช่วนเหลืองานเพื่อนๆเท่าที่เราจะทำได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครได้เห็นข้อความนี้หรือเปล่า
เรามีเรื่องบางอย่างอยากจะเล่าให้ฟัง
วันนี้และในอีกหลายวันถัดไปจะเป็นวันรับปริญญาแต่เราคงไม่ได้อยู่ที่นั่นกับทุกคนหรอกนะเพราะเราเองก็มีเหตุผลของเรา ที่เลือกจะไม่ไปที่นั่นบางคนอาจจะรู้อยู่แล้ว และหลายคนอาจจะยังไม่รู้เราอยากจะบอกเหตุผลและความในใจบางอย่างที่ทำให้เราตัดสินใจแบบนั้น้เราก็เหมือนกับหลายๆคนเรามาเรียนที่นี่ เพราะมีความฝันและความคาดหวังทุกสิ่งทุกอย่างที่พาให้เดินทางมาอยู่ที่แห่งนี้เราหวังว่าจะได้รับในสิ่งที่ปรารถนาและเติมเต็มตัวตนของเราให้สมบูรณ์4 ปีที่เราอยู่ตรงนี้ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้ายเรารู้ว่าเราไม่เคยได้รับสิ่งนั้นเลยบอกไว้ก่อนว่าเราไม่คิดจะโทษใครคนใดคนหนึ่งเพราะทุกคนและทุกสิ่งล้วนแต่มีผลกระทบกับอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นมา ถึงคุณตัวรวมเราเองตลอด 4 ปีเราไม่อาจเรียกมันว่าความรักหรือความผูกพันธ์เพราะเราเกลียดที่นี่มากกว่าที่จะรู้สึกรักมันได้ครั้งแรกที่เราได้พบกับเพื่อนและรุ่นพี่ความเกลียดแรกพบก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาอย่างเงียบๆเรามาเข้าร่วมการรับน้อง และได้เห็นในสิ่งที่เราไม่ต้องการที่จะเห็นเรากล้าพูดว่าเรารู้จักระบบและกลไกของมันดีครั้งหนึ่งเราเคยผ่านประสบการณ์ที่คล้ายกันมาก่อนสิ่งที่เรามองเห็นในคณะ มันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเป็นเพราะกลุ่มคนมากมายไม่มีวันรวมตัวกันได้หากปราศจากเป้าหมายเดียวกันไม่มีใครต้องการที่จะรับน้อง หรือถูกบังคับให้รวมกลุ่มกับเพื่อนเพียงเพราะจุดประสงค์อันเลื่อนลอยที่ไม่มีวันบรรลุในความเป็นจริงทุกคนต้องการเพื่อนที่คอยร่วมทุกข์ร่วมสุขแต่ไม่มีใครต้องการถูกบังคับให้เป็นแบบนั้นเพราะในความเป็นจริงมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้เองไม่ว่าแต่ละคนจะเลือกเส้นทางใดแล้วมันจะเหลือความหมายใดอีกเล่าเราไม่เคยเห็นด้วยกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่เราก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อผ่านมันไปกับเพื่อนทุกคนเราไม่เคยอยากเป็นส่วนหนึ่งของระบบในคณะที่สืบทอดมารุ่นตรุ่น โดยที่ไม่เคยมีการตั้งคำถามถึงแก่นแท้ของมันแต่เราก็ยังเลือกที่ทำบางสิ่ง เพึยงเพราะว่าเราเห็นทุกคนเป็นเพื่อน และเพื่อนยังต้องการเราเรารู้สึกดีใจนะ ที่ได้มีส่วนร่วมในงานสุดท้ายของการรับน้องและผ่านมันมาด้วยกันได้ทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดีวันคืนผ่านไป เรายังคงคอยช่วนเหลืองานเพื่อนๆเท่าที่เราจะทำได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครได้เห็นข้อความนี้หรือเปล่าเรามีเรื่องบางอย่างอยากจะเล่าให้ฟังวันนี้และในอีกหลายวันถัดไปจะเป็นวันรับปริญญาแต่เราคงไม่ได้อยู่ที่นั่นกับทุกคนหรอกนะเพราะเราเองก็มีเหตุผลของเราที่เลือกจะไม่ไปที่นั่นบางคนอาจจะรู้อยู่แล้วและหลายคนอาจจะยังไม่รู้เราอยากจะบอกเหตุผลและความในใจบางอย่างที่ทำให้เราตัดสินใจแบบนั้น้เราก็เหมือนกับหลายๆคนเรามาเรียนที่นี่เพราะมีความฝันและความคาดหวังทุกสิ่งทุกอย่างที่พาให้เดินทางมาอยู่ที่แห่งนี้เราหวังว่าจะได้รับในสิ่งที่ปรารถนาและเติมเต็มตัวตนของเราให้สมบูรณ์4 ปีที่เราอยู่ตรงนี้ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้ายเรารู้ว่าเราไม่เคยได้รับสิ่งนั้นเลยบอกไว้ก่อนว่าเราไม่คิดจะโทษใครคนใดคนหนึ่งเพราะทุกคนและทุกสิ่งล้วนแต่มีผลกระทบกับอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นมารวมถึงตัวเราเองตลอด 4 .เราไม่อาจเรียกมันว่าความรักหรือความผูกพันธ์เพราะเราเกลียดที่นี่มากกว่าที่จะรู้สึกรักมันได้ครั้งแรกที่เราได้พบกับเพื่อนและรุ่นพี่ความเกลียดแรกพบก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาอย่างเงียบๆเรามาเข้าร่วมการรับน้องและได้เห็นในสิ่งที่เราไม่ต้องการที่จะเห็นเรากล้าพูดว่าเรารู้จักระบบและกลไกของมันดีครั้งหนึ่งเราเคยผ่านประสบการณ์ที่คล้ายกันมาก่อนสิ่งที่เรามองเห็นในคณะมันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเป็นเพราะกลุ่มคนมากมายไม่มีวันรวมตัวกันได้หากปราศจากเป้าหมายเดียวกันไม่มีใครต้องการที่จะรับน้องหรือถูกบังคับให้รวมกลุ่มกับเพื่อนเพียงเพราะจุดประสงค์อันเลื่อนลอยที่ไม่มีวันบรรลุในความเป็นจริงทุกคนต้องการเพื่อนที่คอยร่วมทุกข์ร่วมสุขแต่ไม่มีใครต้องการถูกบังคับให้เป็นแบบนั้นเพราะในความเป็นจริงมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้เองไม่ว่าแต่ละคนจะเลือกเส้นทางใดแล้วมันจะเหลือความหมายใดอีกเล่าเราไม่เคยเห็นด้วยกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่เราก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อผ่านมันไปกับเพื่อนทุกคนเราไม่เคยอยากเป็นส่วนหนึ่งของระบบในคณะที่สืบทอดมารุ่นตรุ่นโดยที่ไม่เคยมีการตั้งคำถามถึงแก่นแท้ของมันแต่เรา