However, economic development in Th

However, economic development in Thailand has been criticized for creating greater
income disparity rather than narrowing the gap between the rich and the poor, Since the
first national economic and social development plan in 1962, the Gini coefficient for
income distribution increased from 0.41 in 1962 to a high point of 0 54 in 1992 and then
fell slightly when the country faced economic crisis in 1997 (Table 2). The share of
income of the poorest 20 per cent (quintile) was 7.9 per cent in 1962 and 4.8 per cent in
2004, while the share of the richest quintile was 49.8 per cent and 51.0 per cent in the
same years. During 2001-2004, income distribution did improve significantly during the
6
time of money-pumping from the populist policies of the government at that time, but
reversed beyond its normal trend later on when no new money was injected. Impacts on
poverty of these populist policies were largely unclear, with only the universal health care
scheme (UCS) has clear benefit to the poor (Siamwala, Jitsuchon 2007).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม พัฒนาเศรษฐกิจในประเทศไทยมีการวิพากษ์วิจารณ์การสร้างมากขึ้นdisparity รายได้แทนที่จำกัดให้แคบลงช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจน ตั้งแต่การแรกพัฒนาเศรษฐกิจ และสังคมแห่งชาติแผนใน 1962 ค่าสัมประสิทธิ์ Gini สำหรับการกระจายรายได้เพิ่มขึ้นจาก 0.41 ใน 1962 จุดสูงของ 0 54 ในปี 1992 จากนั้นลดลงเล็กน้อยเมื่อประเทศประสบวิกฤตเศรษฐกิจในปี 1997 (ตาราง 2) ส่วนแบ่งของรายได้ของยากจนที่สุดจำนวนร้อยละ 20 (quintile) ได้ร้อยละในปี 1962 และร้อยละ 4.8 ใน 7.92004 ในขณะใช้ร่วมกันของ quintile รวยที่สุด ร้อยละ 49.8 และร้อยละ 51.0 ในการปีเดียวกัน ในระหว่างปี 2001-2004 กระจายรายได้ไม่ได้เพิ่มอย่างมีนัยสำคัญระหว่าง 6เวลาเงินปั๊มน้ำจากนโยบายประชานิยมของรัฐบาลในขณะนั้น แต่กลับนอกเหนือจากแนวโน้มของปกติในภายหลังเมื่อมีฉีดเงินใหม่ไม่ ส่งผลกระทบต่อความยากจนนโยบายประชานิยมเหล่านี้ได้ชัดเจนมาก มีเฉพาะแบบสากลดูแลสุขภาพโครงร่าง (UCS) มีประโยชน์ชัดเจนกับคนจน (Siamwala, Jitsuchon 2007)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อย่างไรก็ตามการพัฒนาทางเศรษฐกิจในประเทศไทยได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ในการสร้างมากขึ้นความเหลื่อมล้ำรายได้มากกว่าการลดช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจนที่ตั้งแต่ชาติแรกแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมในปี1962 ค่าสัมประสิทธิ์ Gini สำหรับการกระจายรายได้เพิ่มขึ้นจาก0.41 ในปี 1962 ที่จะ จุดสูงของ 0 54 ในปี 1992 และจากนั้นลดลงเล็กน้อยเมื่อประเทศที่ต้องเผชิญกับวิกฤตเศรษฐกิจในปี1997 (ตารางที่ 2) ส่วนแบ่งรายได้ที่ยากจนที่สุดร้อยละ 20 (quintile) เป็นร้อยละ 7.9 ในปี 1962 และร้อยละ 4.8 ในปี2004 ในขณะที่ส่วนแบ่งของ quintile ที่ร่ำรวยที่สุดคือร้อยละ 49.8 และร้อยละ 51.0 ในปีเดียวกัน ในช่วง 2001-2004, การกระจายรายได้ไม่ปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญในช่วง6 เวลาของเงินสูบน้ำจากนโยบายประชานิยมของรัฐบาลในเวลานั้น แต่กลับเกินกว่าแนวโน้มปกติภายหลังเมื่อไม่มีเงินใหม่ที่ได้รับการฉีด ผลกระทบต่อความยากจนของนโยบายประชานิยมเหล่านี้ยังไม่ชัดเจนส่วนใหญ่มีเพียงการดูแลสุขภาพถ้วนหน้าโครงการ(UCS) มีผลประโยชน์ที่ชัดเจนให้กับคนยากจน (Siamwala, จิตสุชน 2007)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างไรก็ตาม การพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศไทยได้รับการวิจารณ์สำหรับการสร้างรายได้มากขึ้น
ความต่างมากกว่าการลดช่องว่างระหว่างคนจนและคนรวย เนื่องจาก
ก่อนแผนพัฒนาเศรษฐกิจ และสังคมในปี 1962 , ค่าสัมประสิทธิ์ Gini สำหรับ
กระจายรายได้เพิ่มขึ้นจาก 0.41 ในปี ค.ศ. 1962 ถึงจุดสูงของ 0 54 ในปี 1992 และหลังจากนั้น
ลดลงเล็กน้อยเมื่อประเทศประสบวิกฤตเศรษฐกิจในปี 1997 ( ตารางที่ 2 ) หุ้นของ
รายได้ของคนจนร้อยละ 20 ( quintile ) คือร้อยละ 7.9 ในปี 1962 และ 4.8 ร้อยละใน
2004 ขณะที่ส่วนแบ่งของ quintile รวยเป็น 49.8 และร้อยละ 51.0 เปอร์เซ็นต์ใน
ปีเดียวกัน ในระหว่างปี การกระจายรายได้ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดในช่วง

6เวลาสูบเงินจากนโยบายประชานิยมของรัฐบาลในตอนนั้น แต่กลับเกิน
แนวโน้มปกติในภายหลัง เมื่อไม่มีเงินใหม่ที่ถูกฉีดเข้าไป ผลกระทบของนโยบายประชานิยม
ความยากจนไม่ชัดเจนเหล่านี้ส่วนใหญ่มีเพียงโครงการการดูแลสุขภาพสากล
( UCS ) ได้ประโยชน์ที่ชัดเจนเพื่อคนจน ( siamwala jitsuchon , 2550 )