Earnings per Share GrowthSince most

Earnings per Share Growth
Since most executive compensation plans are a function of earnings, managers have an incentive to meet earnings targets. Therefore, companies with a decline in earnings growth are more likely to have incentives to manage earnings (DeFond and Jiambalvo 1991). We adopt two measures of earnings per share growth suggested by Richardson et al. (2002). The first measure is a dummy variable that has a value of 1 when the company has four consecutive quarters of growth at the earliest fiscal year of the original accounting error, and 0 otherwise. The second measure is a count of the number of consecutive quarters of earnings per share growth up to the earliest fiscal year of the original accounting error (going back eight quarters). The two measures were highly correlated (over 90 percent) and therefore, appear to capture the same construct. We report results for the first measure only, which we denote EPSGrowth. The results of all of our tests are similar using the second measure as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำไรต่อหุ้นเติบโตเนื่องจากแผนค่าตอบแทนผู้บริหารส่วนใหญ่มีฟังก์ชันกำไร ผู้จัดการมีสิ่งจูงใจเพื่อตอบสนองเป้าหมายผลประกอบการ ดังนั้น บริษัทที่ มีการลดลงของกำไรเติบโตมีแนวโน้มจะมีแรงจูงใจการจัดการกำไร (DeFond และ Jiambalvo 1991) เรานำมาตรการสองของกำไรต่อหุ้นเติบโตที่แนะนำโดยริชาร์ดสัน et al. (2002) วัดแรกคือ ตัวแปรดัมมี่ที่มีค่าเป็น 1 เมื่อมีสี่ไตรมาสติดต่อกันของการเติบโตในปีแรกข้อผิดพลาดบัญชีเดิม 0 อื่น วัดสองเป็นจำนวนนับของจำนวนสี่ติดต่อกันของกำไรต่อหุ้นเติบโตสูงถึงปีบัญชีแรกของข้อผิดพลาดบัญชีเดิม (กลับไปสี่แปด) มาตรการสองสูง (มากกว่าร้อยละ 90) มีความสัมพันธ์ และปรากฏดัง จับโครงสร้างเดียวกัน เรารายงานผลแรกวัดเท่านั้น ซึ่งเราหมาย EPSGrowth ผลการทดสอบของเราทั้งหมดจะใช้การวัดที่สองเช่นกันคล้ายกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กำไรต่อหุ้นการเจริญเติบโต
เนื่องจากส่วนใหญ่แผนค่าตอบแทนผู้บริหารที่มีฟังก์ชั่นของกำไรสุทธิต่อหุ้นผู้จัดการมีแรงจูงใจที่จะตอบสนองเป้าหมายกำไร ดังนั้น บริษัท ที่มีการลดลงในการเจริญเติบโตของรายได้มีแนวโน้มที่จะมีแรงจูงใจในการจัดการรายได้ (DeFond และ Jiambalvo 1991) เรานำสองมาตรการของการเจริญเติบโตของกำไรต่อหุ้นที่แนะนำโดยริชาร์ด, et al (2002) วัดแรกเป็นตัวแปรดัมมี่ที่มีค่าเป็น 1 เมื่อ บริษัท มีสี่ไตรมาสติดต่อกันของการเจริญเติบโตในปีงบการเงินที่เก่าแก่ที่สุดของข้อผิดพลาดทางบัญชีเดิมและ 0 เป็นอย่างอื่น มาตรการที่สองคือการนับจำนวนของไตรมาสติดต่อกันของการเจริญเติบโตของกำไรต่อหุ้นขึ้นไปปีงบการเงินที่เก่าแก่ที่สุดของข้อผิดพลาดทางบัญชีเดิม (จะกลับไตรมาสแปดบริการ) สองมาตรการมีความสัมพันธ์อย่างมาก (มากกว่าร้อยละ 90) และดังนั้นจึงปรากฏในการจับภาพโครงสร้างเดียวกัน เรารายงานผลประกอบการสำหรับมาตรการแรกเท่านั้นซึ่งเราแสดง EPSGrowth ผลที่ได้จากการทดสอบทั้งหมดของเรามีความคล้ายกันโดยใช้มาตรการที่สองเช่นกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กำไรต่อหุ้นของการเจริญเติบโตตั้งแต่แผนค่าตอบแทนผู้บริหารส่วนใหญ่เป็นส่วนของกำไร ผู้จัดการมีแรงจูงใจที่จะตอบสนองต่อเป้าหมาย ดังนั้น บริษัท ที่มีการลดลงของผลประกอบการมีแนวโน้มที่จะมีแรงจูงใจที่จะจัดการรายได้ ( defond และ jiambalvo 1991 ) เราใช้ 2 มาตรการของกำไรต่อหุ้นเติบโตที่แนะนำโดยริชาร์ด et al . ( 2002 ) วัดแรก คือ ตัวแปรหุ่นที่มีค่าเป็น 1 เมื่อ บริษัท มี 4 ไตรมาสติดต่อกันของการเจริญเติบโตที่เร็วที่สุดปีงบประมาณของข้อผิดพลาดทางบัญชีเดิมและ 0 เป็นอย่างอื่น มาตรการที่สอง คือ การนับจำนวนของกำไรต่อหุ้นไตรมาสแรกเติบโตถึงปีงบประมาณของข้อผิดพลาดทางบัญชีเดิม ( ไปกลับ 8 / 4 ) สองวัดอยู่ในระดับสูง ( กว่าร้อยละ 90 ) และดังนั้นจึงปรากฏภาพเดียวกันสร้าง เรารายงานผลการวัดครั้งแรกเท่านั้น ซึ่งเราแสดง epsgrowth . ผลของการทดสอบของเราจะคล้ายกัน โดยใช้มาตรการที่สองเช่นกัน