During the 1950s a “development eco

During the 1950s a “development economics” emerged that was different from neoclassical and Keynesian economics. It focused specifically on developing countries, and it had greater practicality in terms of a more immediate policy orientation. Development economics assumed that economic processes in developing countries were distinct from those of developed countries, as the structuralists argued. But gradually moneconomics (the position that all economies work in similar ways and that neoclassical economics was universally applicable) came back in, although “getting the prices right” (the standard neoclassical remedy to making an economy efficient) was acknowledged to be more difficult in the developing world. Also while population, technology, institutions, and entrepreneurship were exogenous (assumed to be outside the system) in neoclassical economics, they were endogenous (within the system) for development economics—indeed, these were often the main factors requiring economic explanation. The position of development economics eventually became not that neoclassical economics was inapplicable to Third World development, but that it needed to be extended to problems of income distribution, poverty, and basic needs, or to be modified because the unemployment problem was not of the Keynesian variety (Meier 1984: 145–147). The result was a hybrid development economics, a melange of ideas, part structuralist, part neoclassical, part Keynesian, part pragmatic.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 1950 "การพัฒนาเศรษฐกิจ" โผล่ออกมาว่ามีความแตกต่างจากนีโอคลาสสิและเศรษฐศาสตร์ของเคนส์ มันมุ่งเน้นเฉพาะในประเทศที่กำลังพัฒนาและมีการปฏิบัติจริงมากขึ้นในแง่ของการวางแนวนโยบายมากขึ้นทันที การพัฒนาเศรษฐกิจสันนิษฐานว่ากระบวนการทางเศรษฐกิจในประเทศกำลังพัฒนามีความแตกต่างจากผู้ที่อยู่ในประเทศที่พัฒนาแล้วเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ structuralists แต่ค่อยๆ moneconomics (ตำแหน่งที่เศรษฐกิจทั้งหมดทำงานในรูปแบบที่คล้ายกันและที่เศรษฐศาสตร์นีโอคลาสสิก็สามารถใช้งานได้อย่างกว้างขวาง) กลับมาในแม้ว่า "ได้รับราคาที่เหมาะสม" (นีโอคลาสสิยามาตรฐานที่จะทำให้เศรษฐกิจมีประสิทธิภาพ) ได้รับการยอมรับว่าเป็นเรื่องยากมากขึ้นในการ โลกที่กำลังพัฒนา ขณะที่ประชากรยังเทคโนโลยีสถาบันการศึกษาและผู้ประกอบการได้จากภายนอก (สันนิษฐานว่าจะเป็นนอกระบบ) ในสาขาเศรษฐศาสตร์นีโอคลาสสิพวกเขาภายนอก (ในระบบ) สำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ-แน่นอนเหล่านี้เป็นปัจจัยหลักที่มักจะต้องมีคำอธิบายทางเศรษฐกิจ ตำแหน่งของการพัฒนาเศรษฐกิจในที่สุดกลายเป็นไม่ได้ว่าเศรษฐศาสตร์นีโอคลาสสิก็ไม่เหมาะสมกับการพัฒนาโลกที่สามแต่มันจำเป็นที่จะขยายไปสู่​​ปัญหาของการกระจายรายได้ความยากจนและความต้องการขั้นพื้นฐานหรือได้รับการแก้ไขเพราะปัญหาการว่างงานไม่ได้ของความหลากหลายของเคนส์ (ไมเออร์ 1984: 145-147) ผลที่ได้ลูกผสมเศรษฐศาสตร์การพัฒนาผสมผสานของความคิด, structuralist ส่วนหนึ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งนีโอคลาสสิส่วนหนึ่งของเคนส์เป็นส่วนหนึ่งในทางปฏิบัติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงทศวรรษ 1950 "พัฒนาเศรษฐกิจ" เกิดที่แตกต่างจากเศรษฐศาสตร์สำนักเคนส์ และฟื้นฟูคลาสสิก จะเน้นเฉพาะในประเทศกำลังพัฒนา และมันมีมากกว่าการปฏิบัติจริงในการวางแนวนโยบายเพิ่มเติมทันที เศรษฐศาสตร์พัฒนาสันนิษฐานว่า กระบวนการทางเศรษฐกิจในประเทศกำลังพัฒนาได้แตกต่างจากบรรดาประเทศที่พัฒนาแล้ว เป็น structuralists การโต้เถียง แต่ค่อย ๆ moneconomics (ตำแหน่งว่า เศรษฐกิจทั้งหมดทำงานในลักษณะคล้ายกัน และว่า เศรษฐกิจฟื้นฟูคลาสสิกหยุ่น) กลับมาใน แม้ว่า "การราคาเหมาะสม" (มาตรฐานฟื้นฟูคลาสสิกแก้ไขจะทำให้เศรษฐกิจมีประสิทธิภาพ) ถูกยอมรับให้ยากขึ้นในประเทศกำลังพัฒนา นอกจากนี้ในขณะที่ประชากร เทคโนโลยี สถาบัน และผู้ประกอบการก็บ่อย (สมมติเป็นนอกระบบ) ในเศรษฐศาสตร์ฟื้นฟูคลาสสิก พวก endogenous (ในระบบ) ในเศรษฐศาสตร์พัฒนา — แน่นอน คนเหล่านี้มักจะต้องอธิบายเศรษฐกิจปัจจัยหลัก ตำแหน่งของก็ได้ไม่ว่า เศรษฐกิจฟื้นฟูคลาสสิกถูก inapplicable การพัฒนาโลกที่สาม แต่ว่ามันต้องขยายปัญหาการกระจายรายได้ ความยากจน และความต้องการพื้นฐาน การปรับเปลี่ยนเนื่องจากปัญหาการว่างงานไม่หลากหลายสำนักเคนส์ (มุนเช่น 1984: 145–147) ผลเป็นไฮบริดพัฒนาเศรษฐศาสตร์ อบความคิด ส่วน structuralist ส่วนฟื้นฟูคลาสสิก ส่วนสำนักเคนส์ ส่วน pragmatic

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในระหว่าง 1950 s "ทางเศรษฐศาสตร์การพัฒนาที่"เกิดขึ้นที่แตกต่างจากเศรษฐกิจแบบนีโอคลาสสิกและทิ้ง มันให้ความสำคัญโดยเฉพาะในประเทศที่กำลังพัฒนาและมันมีประโยชน์มากขึ้นในเรื่องของการวางแนวนโยบายเพิ่มเติมได้ทันทีที่ เศรษฐศาสตร์การพัฒนาว่ากระบวนการทางเศรษฐกิจในประเทศที่กำลังพัฒนาก็แตกต่างจากประเทศที่พัฒนาแล้วผู้ที่เป็น structuralists เหตุผล แต่อย่างค่อยเป็นค่อยไป moneconomics (ตำแหน่งที่เศรษฐกิจทั้งหมดทำงานด้วยวิธีการเดียวกันและที่เศรษฐกิจเป็นแบบนีโอคลาสสิกที่ใช้โดยทั่วไปแล้ว)กลับมาในแม้ว่า"จะได้ราคาที่เหมาะสม"(การแก้ไขแบบนีโอคลาสสิคแบบมาตรฐานที่จะทำให้เศรษฐกิจที่มี ประสิทธิภาพ )ก็ยอมรับว่าการมีความยากลำบากมากขึ้นในโลกที่กำลังพัฒนา ในขณะที่เทคโนโลยียังมีประชากรเป็นเลิศและสถาบันการเงิน exogenous (จะมีแนวโน้มอยู่ด้านนอกระบบ)ในระบบเศรษฐกิจแบบนีโอคลาสสิกก็เองในระยะยาว( ภายใน ระบบ)สำหรับทางเศรษฐศาสตร์การพัฒนา - จริงๆแล้วคนเหล่านี้มักปัจจัยหลักที่ต้องการคำอธิบายทางเศรษฐกิจ ตำแหน่งของทางเศรษฐศาสตร์การพัฒนาในท้ายที่สุดได้กลายมาเป็นไม่ใช่ว่าเศรษฐกิจแบบนีโอคลาสสิกก็ไม่สามารถนำมาใช้ได้ในโลกที่สามการพัฒนาแต่ที่จำเป็นต้องได้รับการขยายเวลาในการแก้ปัญหาความยากจนในการกระจายรายได้และความต้องการขั้นพื้นฐานหรือจะต้องแก้ไขเพราะปัญหาการว่างงานการนั้นไม่มีความหลากหลายทิ้ง(รับประทานขนมปัง 1984 145-147 ) ผลที่ตามมาคือมีทางเศรษฐศาสตร์การพัฒนาระบบไฮบริดที่ผสมผสานด้วยความคิดกันส่วนนีโอคลาสสิกส่วนทิ้งส่วนในทางปฏิบัติเป็นส่วนหนึ่ง