1. Types of Mood disordersThe types

1. Types of Mood disorders
The types of mood disorders can be viewed on a continuum according to severity of the illness. There are two main classification systems for mood disorders based on the International Classification of Diseases, 10th revision (ICD-10) (World Health Organization, 1993), and the Diagnostic and Statistical Manual, 5th edition, known as DSM-5TM (American Psychiatric Association, 2013).
Both ICD-10 and DSM-5TM classify mood disorders on the basis of severity and whether psychotic features are present. Both ICD-10 and DSM-5TM allow the diagnosis of recurrent brief mood disorders, but under slightly different headings. Thus, the following types of mood disorders are based on the DSM-5TM classification.
DSM-5TM

Major Depressive Disorder
Diagnostic Criteria
A. Five (or more) of the following symptoms have been present during the same 2-week period and represent a change from previous functioning; at least one of the symptoms is either (1) depressed mood or (2) loss of interest or pleasure.
1. Depressed mood most of the day, nearly every day, as indicated by either subjective report (e.g., feels sad, empty, hopeless) or observation made by others (e.g., appears tearful). Note: In children and adolescents, can be irritable mood.)
2. Markedly diminished interest or pleasure in all, or almost all, activities most of the day, nearly every day.
3. Significant weight loss when not dieting or weight gain (e.g., a change of more than 5% of body weight in a month), or decrease or increase in appetite nearly every day. (Note: In children, consider failure to make expected weight gain.)
4. Insomnia or hypersomnia nearly every day.
5. Psychomotor agitation or retardation nearly every day (observable by others, not merely subjective feelings of restlessness or being slowed down).
6. Fatigue or loss of energy nearly every day.
7. Feelings of worthlessness or excessive or inappropriate guilt (which any be delusional) nearly every day.
8. Diminished ability to think or concentrate, or indecisiveness, nearly every day.
9. Recurrent thoughts of death (not just fear of dying), recurrent suicidal ideation without a specific plan, or a suicide attempt or a specific plan for committing suicide.
B. The symptoms cause clinically significant distress or impairment on social, occupational, or other important areas of functioning.
C. The episode is not attributable to the physiological effects of a substance or to another medical condition.
D. The occurrence of the major depressive episode is not better explained by schizoaffective disorder, schizophrenia, schizophreniform disorder, delusional disorder, or other specified and unspecified schizophrenia spectrum and other psychotic disorders.
E. There has never been a manic or a hypomanic episode.

Bipolar Disorder
Manic Episode
A. A distinct period of abnormally and persistently elevated, expansive, or irritable mood and abnormally and persistently increased goal-directed activity or energy, lasting at least 1 week and present most of the day, nearly every day.
B. During the period of mood disturbance and increased energy or activity, three (or more) of the following symptoms (four if the mood is only irritable) are present to a significant degree and represent a noticeable change from usual behavior:
1. Inflated self-esteem or grandiosity.
2. Decreased need for sleep (e.g., feels rested after only 3 hours of sleep).
3. More talkative than usual or pressure to keep talking.
4. Flight of ideas or subjective experience that thoughts are racing.
5. Distractibility as reported or observed.
6. Increase in goal-directed activity or psychomotor agitation.
7. Excessive involvement in activities that have a high potential for painful consequences (e.g., engaging in unrestrained buying sprees. Sexual indiscretions, or foolish business investments).
C. The mood disturbance is sufficiently severe to cause marked impairment in social of occupational functioning or to necessitate hospitalization to prevent harm to self or others, or there are psychotic features.
D. The episode is not attributable to the physiological effects of a substance or to another medical condition.

Hypomanic Episode
A. A distinct period of abnormally and persistently elevated, expansive, or irritable mood and abnormally and persistently increased activity or energy, lasting at least 4 consecutive day and present most of the day, nearly every day.
B. During the period of mood disturbance and increased energy and activity, three (or more) of the following symptoms (four if the mood is only irritable) have persisted, represent a noticeable change from usual behavior, and have been present to a significant degree.
1. Inflated self-esteem or grandiosity.
2. Decreased need for sleep (e.g., feels rested after only 3 hours of sleep).
3. More talkative than usual or pressure to keep talking.
4. Flight of ideas or subjective experience that thoughts are racing.
5. Distractibility as reported or observed.
6. Increase in goal-directed activity or psychomotor agitation.
7. Excessive involvement in activities that have a high potential for painful consequences (e.g., engaging in unrestrained buying sprees, Sexual indiscretions, or foolish business investments).
C. The episode is associated with an unequivocal change in functioning that is uncharacteristic of the individual when not symptomatic.
D. The disturbance in mood and the change in functioning are observation by others.
E. The episode is not severe enough to cause marked impairment in social or occupational functioning or to necessitate hospitalization. If there are psychotic features, the episode is, by definition, manic.
F. The episode is not attributable to the physiological effects of a substance.

2. Depression
2.1 Defining of Depression
Depression has been defined in a variety of terms referring to symptoms, syndrome, disorder or illness. Hippocrates described the states of “melancholia” and “mania”, attributing depression (melancholia) to black bile, one of the four humours, a toxic substance produced in the spleen or intestine, which affected the brain (Townsend, 2008).
Depression has been defined as feelings of sadness, loneliness, anxiety and despair. These feelings may lead to suicidal thoughts when individuals with depression have severe symptoms (Townsend, 2008).
Furthermore, Chittawon (2003) summarized depression in her study in Thailand as feelings of sadness, loneliness, being unloved, and self-worthlessness. Individuals with depression may also have held feelings of anger for a long time and may have been physically and sexually abused; as a result, the person may express loss of interest in daily activities, interaction with others, including school and work participation. These symptoms may be accompanied by physical problems such as abdominal pain, headache, insomnia or drowsiness.



2.2 Epidemiology of Depression
Depression is associated with long-term morbidity and increased mortality (Wilson, Mottram, Shworth, & Abou-saleh, 2003). According to the World Health Organization, globally 154 million people currently suffer from depressive illness (World Health Organization, 2007). In terms of worldwide disease burden, it is estimated that by the year 2020 major depressive disorder will rise from the fourth to the second most common cause of disease burden after ischaemic heart disease (Davidson & Meltzer-Brody, 1999; Murray & Lopez, 1997; Scott & Dickey, 2003; World Health Organization, 2006a)
Thailand has a population of approximately 63 million people, who are mainly Buddhist. The capital and largest city is Bangkok. Over the past decade, the country has experienced several severe economic and political crises. As a consequence, there has been a rapid increase in mental health problems, amounting to 12 million people or 20% of the population. Of these, depression accounts for approximately 1.2 million people. Furthermore, it is estimated that by the year 2010 the number diagnosed with mental illnesses will increase by an additional 1.1 million people (Department of Mental Health, 2008). The Department of Mental Health (2012) reported the number of people with depression were 154,242, in estimated number of people with depression who have not been treated nearly two million in the community. Moreover, depression is expected to be increased continuing.
2.3 Aetiology of Depression
The aetiology of depression is unclear. There is no single theory or hypothesis that adequately explains depression. However, in trying to understand the mechanisms that increase the risk for depression, current evidence emphasizes the interplay of biological, psychological, and social factors that contribute to individuals experiencing depression (Gotlib & Hammen, 2009; Semple, Smyth, Burns, Darjee, & McIntosh, 2005; Townsend, 2008).
2.3.1 Biological factors
Biological causes are due to hereditary factors and changes in the chemistry of the brain, such as imbalances in neurotransmitters, natural substances that allow brain cells to communicate with one another.



Genetic theories
In the field of psychiatric genetics, there are three classic approaches to studying depression: family and twins (Hagerty & Patusky, 2004; Townsend, 2008; Wallace, Schneider, & McGuffin, 2002). Family studies suggest depression runs in families (Hagerty & Patusky, 2004). Depression is two to three times more common in people with first-degree biological relatives with depression than in the general population (American Psychiatric Association, 2000). Depression may run in families for non-genetic reasons, as family members typically share a common environment and culture. Nevertheless, all the factors that could conceivably contribute to familial clustering of the illness need to be addressed (Hagerty & Patusky, 2004).
Twin studies are based on the assumption monozygotic twins share the same genes and dizygotic twins have about 50% of their ge

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. ชนิดของความผิดปกติของอารมณ์สามารถดูชนิดของความผิดปกติของอารมณ์ในความต่อเนื่องตามความรุนแรงของการเจ็บป่วย มีสองประเภทหลักระบบสำหรับโรคอารมณ์ตามนานาประเภทของ โรค การปรับปรุงที่ 10 (ICD-10) (องค์การอนามัยโลก 1993), และวิเคราะห์ และ คู่มือสถิติ รุ่น 5 เรียกว่า DSM-5TM (จิตแพทย์สมาคมอเมริกัน 2013)ICD-10 และ DSM 5TM จัดประเภทความผิดปกติของอารมณ์ตามความรุนแรงและว่าคุณลักษณะ psychotic อยู่ ICD-10 และ DSM 5TM ให้การวินิจฉัยความผิดปกติของอารมณ์เกิดซ้ำโดยย่อ แต่ภาย ใต้หัวข้อที่แตกต่างกันเล็กน้อย ดัง โรคอารมณ์ชนิดต่อไปนี้อยู่ในประเภท DSM 5TM DSM-5TMโรคหลัก Depressiveเกณฑ์การวินิจฉัยA. 5 (หรือมากกว่า) ของอาการต่อไปนี้ได้นำเสนอในช่วงเวลา 2 สัปดาห์เดียวกัน และแสดงถึงการเปลี่ยนแปลงจากการทำงานก่อนหน้านี้ อย่างน้อย 1 อาการมีอารมณ์หดหู่ (1) หรือ (2) สูญเสียผลประโยชน์หรือความสุข 1. หดหู่อารมณ์เกือบทั้งวัน ทุกวัน ตามที่ระบุ โดยรายงานตามอัตวิสัย (เช่น ให้ความรู้สึกเศร้า ว่างเปล่า ตา) หรือสังเกตโดยผู้อื่น (เช่น ปรากฏ tearful) หมายเหตุ: ในเด็กและวัยรุ่น ได้อารมณ์แปรปรวนได้) 2. อย่างเด่นชัดลดลงดอกเบี้ยหรือความสุขในกิจกรรมทั้งหมด หรือเกือบทั้งหมด ส่วนใหญ่ของวัน เกือบทุกวัน 3. สูญเสียน้ำหนักสำคัญเมื่อไม่อดอาหาร หรือกำไร (เช่น การเปลี่ยนแปลงมากกว่า 5% ของน้ำหนักร่างกายในเดือน), น้ำหนักลด หรือเพิ่มในอาหารเกือบทุกวัน (หมายเหตุ: ในเด็ก พิจารณาความล้มเหลวจะทำให้น้ำหนักที่คาดว่าได้รับ) 4. นอนไม่หลับหรือ hypersomnia เกือบทุกวัน 5. อาการกังวลต่อ psychomotor หรือชะลอเกือบทุกวัน (observable ผู้อื่น ความรู้สึกไม่เพียงตามอัตวิสัยของอาการหรือการทำงานช้าลง) 6. ล้า หรือสูญเสียพลังงานเกือบทุกวัน 7. ความรู้สึกของ worthlessness หรือความผิดที่ไม่เหมาะสม หรือมากเกินไป (ซึ่งมีเป็นไร้) เกือบทุกวัน 8. ลดลงความสามารถในการคิด หรือสมาธิ หรือ indecisiveness เกือบทุกวัน 9 การความคิดที่เกิดซ้ำของตาย (ไม่เพียงแต่ความกลัวตาย), ideation คล้ายเกิดซ้ำ โดยไม่มี แผนเฉพาะ หรือพยายามฆ่าตัวตาย หรือแผนเฉพาะยอมรับฆ่าตัวตายB. อาการทำให้เกิดความทุกข์อย่างมีนัยสำคัญทางคลินิก หรือผลในสังคม อาชีพ หรือพื้นที่อื่น ๆ ที่สำคัญของการทำงานC. ตอนไม่รวมผลสรีรวิทยาของสาร หรืออาการอื่นD. ดีไม่มีอธิบายเกิดตอน depressive สำคัญ schizoaffective โรค โรคจิตเภท โรค schizophreniform ไร้ โรค หรือสเปกตรัมอื่น ๆ ระบุ และไม่ระบุโรคจิตเภท และโรคอื่น ๆ psychoticE. ไม่เคยมีความคลั่งไคล้หรือตอน hypomanicโรค Bipolarตอนคลั่งไคล้ A. มีระยะแตกต่างกันอย่างผิดปกติ และสามารถยกระดับ กว้างขวาง หรือแปรปรวนอารมณ์ และกิจกรรมเป้าหมายโดยตรงอย่างผิดปกติ และสามารถเพิ่ม หรือ พลังงาน ยาวนานอย่างน้อย 1 สัปดาห์และส่วนใหญ่อยู่เกือบทุกวัน วันB. ช่วงอารมณ์รบกวน และเพิ่มพลังงาน หรือกิจกรรม สาม (หรือมากกว่า) ของอาการต่อไปนี้ (4 ถ้าอารมณ์จะแปรปรวน) อยู่ที่ระดับสำคัญ และแสดงถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดจากพฤติกรรมปกติ: 1. สูงเกินจริงนับถือตนเองหรือ grandiosity 2. ต้องการนอนลดลง (เช่น รู้สึกเหลืออยู่หลังจากเพียง 3 ชั่วโมงของการนอนหลับ) 3. ช่างพูดมากขึ้นกว่าปกติ หรือความดันเพื่อให้พูด 4. เครื่องบินความคิดหรือประสบการณ์ตามอัตวิสัยที่คิดจะแข่ง 5. distractibility เป็นรายงาน หรือสังเกต 6. เพิ่มกิจกรรมเป้าหมายโดยตรงหรืออาการกังวลต่อ psychomotor 7. มากเกินไปมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่มีศักยภาพสูงสำหรับผลกระทบของความเจ็บปวด (เช่น เสน่ห์ใน sprees ในเมื่อซื้อ Indiscretions เพศ หรือลงทุนธุรกิจที่โง่) C. ความยินดีอารมณ์จะรุนแรงพอทำเครื่องหมายผลในสังคมทำงานอาชีพ หรือรบกวนการรักษาในโรงพยาบาลเพื่อป้องกันการทำร้ายตนเองหรือผู้อื่น หรือมีคุณลักษณะ psychoticD. ตอนไม่รวมผลสรีรวิทยาของสาร หรืออาการอื่นตอน hypomanicA. หมดระยะเวลา ของอารมณ์อย่างผิดปกติ และสามารถยกระดับ กว้างขวาง หรือแปรปรวน และกิจกรรมอย่างผิดปกติ และสามารถเพิ่ม พลังงาน ยาวนานติดต่อกันอย่างน้อย 4 วันและทั้งวัน เกือบทุกวันอยู่B. ช่วงอารมณ์รบกวนพลังงานเพิ่มขึ้น และกิจกรรม 3 (หรือมากกว่า) ของอาการต่อไปนี้ (4 ถ้าอารมณ์จะแปรปรวน) มี persisted แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดจากพฤติกรรมปกติ และได้ให้ตัวอย่างมีนัยสำคัญ 1. สูงเกินจริงนับถือตนเองหรือ grandiosity 2. ต้องการนอนลดลง (เช่น รู้สึกเหลืออยู่หลังจากเพียง 3 ชั่วโมงของการนอนหลับ) 3. ช่างพูดมากขึ้นกว่าปกติ หรือความดันเพื่อให้พูด 4. เครื่องบินความคิดหรือประสบการณ์ตามอัตวิสัยที่คิดจะแข่ง 5. distractibility เป็นรายงาน หรือสังเกต 6. เพิ่มกิจกรรมเป้าหมายโดยตรงหรืออาการกังวลต่อ psychomotor 7. มากเกินไปมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่มีศักยภาพสูงสำหรับผลกระทบของความเจ็บปวด (เช่น เสน่ห์ sprees ในเมื่อซื้อ indiscretions เพศ หรือลงทุนธุรกิจโง่) C. ตอนเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลง unequivocal ในการทำงานที่ไม่เป็นลักษณะพิเศษของแต่ละบุคคลเมื่ออาการไม่ได้D. ความยินดีในอารมณ์และการเปลี่ยนแปลงในการทำงานเป็นการสังเกต โดยผู้อื่นอีตอนไม่รุนแรงทำให้ผลการทำเครื่องหมายในสังคม หรืออาชีพทำงาน หรือผนวก ๑๐๐๐ ถ้ามีคุณลักษณะ psychotic ตอนนั้น โดยนิยาม คลั่งไคล้นี่ตอนรวมผลสรีรวิทยาของสารไม่ได้2. ซึมเศร้า2.1 กำหนดโรคซึมเศร้าภาวะซึมเศร้ามีการกำหนดในหลากหลายเงื่อนไขอ้างอิงถึงอาการ อาการ โรค หรือการเจ็บป่วย Hippocrates กล่าวถึงสถานะของ "melancholia" และ "บ้า" attributing ภาวะซึมเศร้า (melancholia) ดำน้ำดี หนึ่งในสี่ humours สารพิษผลิตในม้ามหรือลำไส้ ซึ่งได้รับผลกระทบสมอง (จัห 2008) มีการกำหนดภาวะซึมเศร้าเป็นความรู้สึกของความโศกเศร้า ความเหงา ความวิตกกังวล และความสิ้นหวัง ความรู้สึกเหล่านี้อาจนำไปสู่ความคิดอยากฆ่าตัวตายเมื่อบุคคลที่ มีภาวะซึมเศร้ามีอาการรุนแรง (จัห 2008) นอกจากนี้ Chittawon (2003) สรุปภาวะซึมเศร้าในเธอศึกษาในประเทศไทยเป็นความรู้สึก ของความโศกเศร้า ความเหงา การ unloved, self-worthlessness บุคคลที่ มีภาวะซึมเศร้าอาจยังเคยรู้สึกโกรธเป็นเวลานาน และอาจได้รับทางร่างกาย และทางเพศในทางที่ ผิด ดัง บุคคลอาจแสดงการสูญเสียความสนใจในกิจกรรมประจำวัน การโต้ตอบกับผู้อื่น รวมถึงโรงเรียน และทำงานร่วม อาการเหล่านี้อาจจะมาจากปัญหาทางร่างกายเช่นปวดท้อง ปวดหัว นอนไม่หลับ หรือมี 2.2 การระบาดวิทยาของโรคซึมเศร้าภาวะซึมเศร้าจะเกี่ยวข้องกับ morbidity ระยะยาวและการตายเพิ่มขึ้น (Wilson, Mottram, Shworth และ Abou-ศอลิ ห 2003) ตามองค์การอนามัยโลก ทั่วโลก 154 ล้านคนกำลังประสบจากการเจ็บป่วย depressive (องค์การอนามัยโลก 2007) ในแง่ของภาระโรคทั่วโลก คาดว่า ภายในปี 2020 ซึมเศร้าจะเพิ่มขึ้นจากสี่สองสาเหตุส่วนใหญ่ของภาระโรคหลังจากหัวใจขาดเลือดโรคหัวใจ (Davidson และ Meltzer-โบรดี 1999 เมอร์เรย์และโลเปซ 1997 สก็อตและ Dickey, 2003 องค์การอนามัยโลก 2006a)ประเทศไทยมีประชากรประมาณ 63 ล้านคน ที่ชาวพุทธส่วนใหญ่ เมืองหลวง และใหญ่ที่สุดคือ กรุงเทพมหานคร กว่าทศวรรษที่ผ่านมา ประเทศมีประสบการณ์หลายอย่างรุนแรงทางเศรษฐกิจ และการเมืองวิกฤต ผล มีการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในปัญหาสุขภาพจิต เกิน 12 ล้านคนหรือ 20% ของประชากร เหล่านี้ ภาวะซึมเศร้าบัญชีสำหรับประมาณ 1.2 ล้านคน นอกจากนี้ มันคือประมาณว่า ปี 2553 หมายเลขวินิจฉัยกับโรคจิตจะเพิ่ม โดยการเพิ่มเติม 1.1 ล้านคน (กรมของสุขภาพจิต 2008) แผนกของสุขภาพจิต (2012) รายงานจำนวนของผู้ที่มีภาวะซึมเศร้าได้ 154,242 ประเมินจำนวนคนที่มีภาวะซึมเศร้าที่ไม่ได้รับการรักษาเกือบ 2 ล้านในชุมชน นอกจากนี้ ภาวะซึมเศร้าจะคาดว่าจะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง 2.3 aetiology โรคซึมเศร้าAetiology โรคซึมเศร้าไม่ชัดเจน มีทฤษฎีหนึ่งหรือสมมติฐานที่อธิบายภาวะซึมเศร้าอย่างเพียงพอไม่ อย่างไรก็ตาม ในการพยายามเข้าใจกลไกที่เพิ่มความเสี่ยงสำหรับโรคซึมเศร้า หลักฐานปัจจุบันเน้นของชีวภาพ จิตวิทยา และปัจจัยทางสังคมที่เกี่ยวข้องกับบุคคลที่ประสบภาวะซึมเศร้า (Gotlib & Hammen, 2009 Semple, Smyth ไหม้ Darjee และแมคอินทอ ช 2005 จัห 2008)2.3.1 ปัจจัยทางชีวภาพสาเหตุทางชีวภาพครบรัชทายาทแห่งปัจจัยและการเปลี่ยนแปลงทางเคมีของสมอง เช่นความไม่สมดุลใน neurotransmitters สารจากธรรมชาติที่ช่วยให้เซลล์สมองสามารถสื่อสารกันได้ทฤษฎีพันธุกรรมในด้านพันธุศาสตร์จิตเวช มีสามวิธีที่คลาสสิกในการศึกษาภาวะซึมเศร้า: ครอบครัวและคู่ (Hagerty & Patusky, 2004 จัห 2008 Wallace ชไนเดอร์ & McGuffin, 2002) การศึกษาครอบครัวแนะนำหมดภาวะซึมเศร้าในครอบครัว (Hagerty & Patusky, 2004) ภาวะซึมเศร้าทั่วไปสองถึงสามเท่ามากกว่าในคนที่มีญาติ first-degree ชีวภาพกับภาวะซึมเศร้ากว่าในประชากรทั่วไป (จิตแพทย์สมาคมอเมริกัน 2000) ได้ ภาวะซึมเศร้าอาจทำในครอบครัวไม่ใช่พันธุกรรมสาเหตุ เป็นสมาชิกในครอบครัวโดยทั่วไปแบ่งเป็นสภาพแวดล้อมและวัฒนธรรมทั่วไป อย่างไรก็ตาม ปัจจัยทั้งหมดที่สามารถดักรอคลัสเตอร์ภาวะของการเจ็บป่วยต้อง ส่ง (Hagerty & Patusky, 2004) การศึกษาคู่อยู่ใน แฝด monozygotic ยีนเดียวกันที่ใช้ร่วม และฝาแฝด dizygotic มีประมาณ 50% ของ ge ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. ประเภทของความผิดปกติทางอารมณ์
ชนิดผิดปกติทางอารมณ์สามารถดูได้ต่อเนื่องตามระดับความรุนแรงของการเจ็บป่วย มีสองระบบการจัดหมวดหมู่หลักสำหรับความผิดปกติทางอารมณ์อยู่บนพื้นฐานของการจำแนกระหว่างประเทศของโรค, การแก้ไข 10 (ICD-10) (องค์การอนามัยโลก, 1993) มีและคู่มือการวินิจฉัยและสถิติรุ่นที่ 5 หรือที่เรียกว่า DSM-5TM (จิตแพทย์อเมริกัน สมาคม 2013).
ทั้งสอง ICD-10 และ DSM-5TM จำแนกผิดปกติทางอารมณ์บนพื้นฐานของความรุนแรงและไม่ว่าคุณสมบัติทางจิตที่มีอยู่ ทั้ง ICD-10 และ DSM-5TM ช่วยให้การวินิจฉัยความผิดปกติของอารมณ์สั้น ๆ เกิดขึ้นอีก แต่ภายใต้หัวข้อที่แตกต่างกันเล็กน้อย ดังนั้นต่อไปนี้ประเภทของความผิดปกติของอารมณ์จะขึ้นอยู่กับ DSM-5TM จำแนก.
DSM-5TM โรคซึมเศร้าวิเคราะห์เกณฑ์A. ห้า (หรือมากกว่า) อาการต่อไปนี้ได้ถูกนำเสนอในช่วงระยะเวลา 2 สัปดาห์เดียวกันและเป็นตัวแทนของการเปลี่ยนแปลงจากการทำงานก่อนหน้านี้; อย่างน้อยหนึ่งในอาการอย่างใดอย่างหนึ่ง (1) อารมณ์ซึมเศร้าหรือ (2) การสูญเสียความสนใจหรือความสุข. 1 อารมณ์ซึมเศร้ามากที่สุดในวันนี้เกือบทุกวันตามที่ระบุโดยทั้งรายงานอัตนัย (เช่นความรู้สึกเศร้าที่ว่างเปล่าสิ้นหวัง) หรือข้อสังเกตที่ทำโดยคนอื่น ๆ (เช่นปรากฏร้องไห้) หมายเหตุ: ในเด็กและวัยรุ่นสามารถเป็นอารมณ์หงุดหงิด). 2 ลดลงอย่างเห็นได้ชัดสนใจหรือความสุขในการทั้งหมดหรือเกือบทั้งหมดกิจกรรมมากที่สุดในวันนี้เกือบทุกวัน. 3 การสูญเสียน้ำหนักอย่างมีนัยสำคัญเมื่อไม่ได้อดอาหารหรือน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น (เช่นการเปลี่ยนแปลงของมากกว่า 5% ของน้ำหนักตัวในเดือน) หรือลดลงหรือเพิ่มขึ้นของความอยากอาหารเกือบทุกวัน (หมายเหตุ: ในเด็กพิจารณาความล้มเหลวที่จะทำให้น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นคาดว่า.) 4 นอนไม่หลับหรือ hypersomnia เกือบทุกวัน. 5 กวนจิตหรือชะลอเกือบทุกวัน (สังเกตได้จากคนอื่น ๆ ไม่ได้รู้สึกส่วนตัวแค่กระสับกระส่ายหรือถูกชะลอตัวลง). 6 ความเมื่อยล้าหรือการสูญเสียพลังงานเกือบทุกวัน. 7 ความรู้สึกของความไร้ค่าหรือความรู้สึกผิดมากเกินไปหรือไม่เหมาะสม (ซึ่งใดจะหลง) เกือบทุกวัน. 8 ความสามารถในการลดลงที่จะคิดหรือสมาธิหรือไม่กล้าตัดสินใจเกือบทุกวัน. 9 ความคิดของการเสียชีวิตเกิดขึ้นอีก (ไม่เพียง แต่ความกลัวของการตาย), คิดฆ่าตัวตายเกิดขึ้นอีกโดยไม่ต้องมีการวางแผนที่เฉพาะเจาะจงหรือพยายามฆ่าตัวตายหรือแผนการที่เฉพาะเจาะจงสำหรับการฆ่าตัวตาย. B. อาการเหล่านี้ก่อความทุกข์อย่างมีนัยสำคัญทางคลินิกหรือการด้อยค่าของสังคมการงานหรือด้านอื่น ๆ ที่สำคัญในการทำงานของ. C. ตอนที่ไม่ได้เป็นส่วนที่เป็นผลกระทบทางสรีรวิทยาของสารหรือเงื่อนไขทางการแพทย์อื่น. D. เกิดเหตุการณ์เศร้าสลดที่สำคัญไม่ได้อธิบายที่ดีขึ้นโดยความผิดปกติแบบโรคจิตโรคจิตเภทโรค schizophreniform โรคประสาทหลอนหรือสเปกตรัมโรคจิตเภทที่กำหนดและไม่เกี่ยวกับบุคคลอื่น ๆ และอื่น ๆ ความผิดปกติทางจิต. อี ไม่เคยมีความคลั่งไคล้หรือตอน hypomanic. โรค Bipolar คลั่งไคล้ตอนA. ในช่วงเวลาที่แตกต่างของความผิดปกติและสูงเสมอไพศาลหรืออารมณ์หงุดหงิดและผิดปกติและเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องกิจกรรมเป้าหมายกำกับหรือพลังงานที่ยั่งยืนอย่างน้อย 1 สัปดาห์และปัจจุบันมากที่สุดของวันเกือบทุกวัน. B. ในช่วงระยะเวลาของการรบกวนอารมณ์และพลังงานที่เพิ่มขึ้นหรือกิจกรรมที่สาม (หรือมากกว่า) ของอาการต่อไปนี้ (สี่ถ้าอารมณ์หงุดหงิดเท่านั้น) ที่มีอยู่ในระดับที่มีนัยสำคัญและเป็นตัวแทนของการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดจากพฤติกรรมปกติ: 1 ที่สูงขึ้นความนับถือตนเองหรือโอ้อวด. 2 ลดความจำเป็นในการนอนหลับ (เช่นรู้สึกพักผ่อนหลังจากนั้นเพียง 3 ชั่วโมงของการนอนหลับ). 3 ช่างพูดมากขึ้นกว่าปกติหรือความกดดันที่จะให้พูด. 4 เที่ยวบินของความคิดหรือประสบการณ์ส่วนตัวที่คิดจะแข่ง. 5 Distractibility ตามที่รายงานหรือข้อสังเกต. 6 เพิ่มขึ้นในกิจกรรมเป้าหมายกำกับหรือกวนจิต. 7 การมีส่วนร่วมมากเกินไปในกิจกรรมที่มีศักยภาพสูงในการเกิดผลกระทบที่เจ็บปวด (เช่นมีส่วนร่วมในการซื้อแร่ธาตุพรั่งพรู. หัวปั่นทางเพศหรือการลงทุนในธุรกิจโง่). C. รบกวนอารมณ์รุนแรงพอที่จะทำให้เกิดการด้อยค่าการทำเครื่องหมายในสังคมของการทำงานการประกอบอาชีพหรือเพื่อเลี่ยงรักษาในโรงพยาบาลเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอันตรายต่อตนเองหรือผู้อื่นหรือมีคุณสมบัติโรคจิต. D. ตอนที่ไม่ได้เป็นส่วนที่เป็นผลกระทบทางสรีรวิทยาของสารหรือเงื่อนไขทางการแพทย์อื่น. Hypomanic ตอนA. ในช่วงเวลาที่แตกต่างของความผิดปกติและสูงเสมอไพศาลหรืออารมณ์หงุดหงิดและผิดปกติและกิจกรรมที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องหรือพลังงานที่ยั่งยืนอย่างน้อย 4 วันติดต่อกันและปัจจุบันมากที่สุดของวันเกือบทุกวัน. B. ในช่วงระยะเวลาของการรบกวนอารมณ์และพลังงานที่เพิ่มขึ้นและการทำงานของสาม (หรือมากกว่า) ของอาการต่อไปนี้ (สี่ถ้าอารมณ์หงุดหงิดเท่านั้น) ได้ยืนยันเป็นตัวแทนของการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดจากพฤติกรรมปกติและได้รับการเสนอในระดับที่มีนัยสำคัญ1 ที่สูงขึ้นความนับถือตนเองหรือโอ้อวด. 2 ลดความจำเป็นในการนอนหลับ (เช่นรู้สึกพักผ่อนหลังจากนั้นเพียง 3 ชั่วโมงของการนอนหลับ). 3 ช่างพูดมากขึ้นกว่าปกติหรือความกดดันที่จะให้พูด. 4 เที่ยวบินของความคิดหรือประสบการณ์ส่วนตัวที่คิดจะแข่ง. 5 Distractibility ตามที่รายงานหรือข้อสังเกต. 6 เพิ่มขึ้นในกิจกรรมเป้าหมายกำกับหรือกวนจิต. 7 การมีส่วนร่วมมากเกินไปในกิจกรรมที่มีศักยภาพสูงในการเกิดผลกระทบที่เจ็บปวด (เช่นมีส่วนร่วมในการซื้อแร่ธาตุพรั่งพรู, หัวปั่นทางเพศหรือการลงทุนในธุรกิจโง่). C. ตอนที่มีความเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนในการทำงานที่เป็นวิสัยของแต่ละบุคคลเมื่อไม่ได้มีอาการ. D. รบกวนในอารมณ์และการเปลี่ยนแปลงในการทำงานที่มีการสังเกตโดยผู้อื่น. อี ตอนที่ไม่รุนแรงพอที่จะทำให้เกิดการด้อยค่าการทำเครื่องหมายในการทำงานทางสังคมหรือการประกอบอาชีพหรือเพื่อเลี่ยงรักษาในโรงพยาบาล หากมีคุณสมบัติโรคจิตตอนที่เป็นโดยนิยามความคลั่งไคล้. เอฟ ตอนที่ไม่ได้เป็นส่วนที่เป็นผลกระทบทางสรีรวิทยาของสาร. 2 อาการซึมเศร้า2.1 กำหนดของอาการซึมเศร้าอาการซึมเศร้าได้ถูกกำหนดให้อยู่ในความหลากหลายของคำหมายถึงอาการโรคความผิดปกติหรือการเจ็บป่วย Hippocrates อธิบายสถานะของ "ใจลอย" และ "บ้า" เจตนารมณ์ภาวะซึมเศร้า (ใจลอย) เพื่อน้ำดีสีดำหนึ่งในสี่ดำมิดหมีซึ่งเป็นสารพิษที่ผลิตในม้ามหรือลำไส้ซึ่งส่งผลต่อการทำงานของสมอง (ทาวน์เซนด์ 2008). มีอาการซึมเศร้า ถูกกำหนดให้เป็นความรู้สึกของความโศกเศร้าความเหงาความวิตกกังวลและความสิ้นหวัง ความรู้สึกเหล่านี้อาจนำไปสู่การคิดฆ่าตัวตายเมื่อบุคคลที่มีภาวะซึมเศร้ามีอาการรุนแรง (ทาวน์เซนด์ 2008). นอกจากนี้ Chittawon (2003) สรุปภาวะซึมเศร้าในการศึกษาของเธอในประเทศไทยเป็นความรู้สึกของความโศกเศร้าความเหงาเป็นไม่มีใครรักและตัวเองไร้ค่า บุคคลที่มีภาวะซึมเศร้านอกจากนี้ยังอาจมีการจัดความรู้สึกของความโกรธเป็นเวลานานและอาจจะเป็นทางร่างกายและทารุณกรรมทางเพศ; เป็นผลให้บุคคลที่อาจมีการแสดงสูญเสียความสนใจในกิจกรรมประจำวัน, การมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ รวมทั้งการเรียนและการมีส่วนร่วมในการทำงาน อาการเหล่านี้อาจมาพร้อมกับปัญหาทางกายภาพเช่นปวดท้องปวดศีรษะนอนไม่หลับหรือง่วงนอน. 2.2 ระบาดวิทยาของอาการซึมเศร้าอาการซึมเศร้ามีความเกี่ยวข้องกับการเจ็บป่วยในระยะยาวและอัตราการตายเพิ่มขึ้น (วิลสัน Mottram, Shworth และ Abou-Saleh 2003) ตามที่องค์การอนามัยโลกทั่วโลก 154,000,000 คนกำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บป่วยซึมเศร้า (องค์การอนามัยโลก 2007) ในแง่ของภาระโรคทั่วโลกมันเป็นที่คาดว่าในปี 2020 โรคซึมเศร้าจะเพิ่มขึ้นจากสี่สาเหตุที่พบมากเป็นอันดับสองของภาระโรคหลังจากโรคหัวใจขาดเลือด (เดวิดสันและเมลท์-โบรดี้, 1999; Murray & โลเปซ, 1997 ; สกอตต์และผ้ากันเปื้อน, 2003; องค์การอนามัยโลก, 2006a) ประเทศไทยมีประชากรประมาณ 63 ล้านคนซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวพุทธ เมืองหลวงและเมืองที่ใหญ่ที่สุดคือกรุงเทพ กว่าทศวรรษที่ผ่านมาประเทศที่มีประสบการณ์หลายอย่างรุนแรงวิกฤตทางเศรษฐกิจและการเมือง เป็นผลให้มีการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในปัญหาสุขภาพจิตเป็นจำนวนเงินถึง 12 ล้านคนหรือ 20% ของประชากร เหล่านี้บัญชีภาวะซึมเศร้าประมาณ 1.2 ล้านคน นอกจากนี้ยังคาดว่าในปี 2010 จำนวนการวินิจฉัยว่ามีอาการป่วยทางจิตจะเพิ่มขึ้นอีก 1.1 ล้านคน (กรมสุขภาพจิต, 2008) กรมสุขภาพจิต (2012) รายงานจำนวนของคนที่มีภาวะซึมเศร้าเป็น 154,242 ในจำนวนโดยประมาณของผู้ที่มีภาวะซึมเศร้าที่ยังไม่ได้รับการรักษาเกือบสองล้านในชุมชน นอกจากนี้ภาวะซึมเศร้าที่คาดว่าจะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง. 2.3 สาเหตุของอาการซึมเศร้าสาเหตุของภาวะซึมเศร้าก็ไม่มีความชัดเจน ไม่มีทฤษฎีเดียวหรือสมมติฐานที่ว่าเพียงพออธิบายภาวะซึมเศร้าเป็น อย่างไรก็ตามในการพยายามที่จะเข้าใจกลไกที่เพิ่มความเสี่ยงต่อภาวะซึมเศร้าหลักฐานในปัจจุบันเน้นการปฏิสัมพันธ์ทางชีวภาพจิตใจและปัจจัยทางสังคมที่นำไปสู่บุคคลที่ประสบภาวะซึมเศร้า (Gotlib & Hammen 2009; แซมเปิ้ล, เบิร์นเบิร์นส์ Darjee และ แมคอินทอช, 2005; ทาวน์เซนด์ 2008). 2.3.1 ปัจจัยทางชีวภาพสาเหตุทางชีวภาพที่เกิดจากปัจจัยทางพันธุกรรมและการเปลี่ยนแปลงในทางเคมีของสมองเช่นความไม่สมดุลของสารสื่อประสาทในสารธรรมชาติที่ช่วยให้เซลล์สมองในการสื่อสารกับคนอื่น. ทฤษฎีทางพันธุกรรมในสาขาพันธุศาสตร์จิตเวชมีสามวิธีคลาสสิกเพื่อการศึกษาภาวะซึมเศร้า: ครอบครัวและฝาแฝด (Hagerty & Patusky 2004; ทาวน์เซนด์, 2008; วอลเลซไนเดอร์และ McGuffin, 2002) การศึกษาชี้ให้เห็นภาวะซึมเศร้าครอบครัวทำงานในครอบครัว (Hagerty & Patusky, 2004) อาการซึมเศร้าเป็น 2-3 ครั้งพบมากในผู้ที่มีญาติทางชีวภาพครั้งแรกองศากับภาวะซึมเศร้ากว่าในประชากรทั่วไป (สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน, 2000) อาการซึมเศร้าอาจทำงานในครอบครัวด้วยเหตุผลที่ไม่ใช่ทางพันธุกรรมเช่นสมาชิกในครอบครัวมักจะแบ่งปันสภาพแวดล้อมทั่วไปและวัฒนธรรม อย่างไรก็ตามปัจจัยทั้งหมดที่น่ากลัวจะนำไปสู่การจัดกลุ่มครอบครัวของความจำเป็นในการเจ็บป่วยได้รับการแก้ไข (Hagerty & Patusky, 2004). การศึกษาคู่จะขึ้นอยู่กับสมมติฐานฝาแฝด monozygotic แบ่งปันยีนเดียวกันและฝาแฝด dizygotic มีประมาณ 50% ของ ge ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . ประเภทของความผิดปกติทางอารมณ์
ชนิดของความผิดปกติทางอารมณ์สามารถดูได้ต่อเนื่องตามความรุนแรงของโรค มีอยู่สองระบบการจำแนกประเภทหลักของความผิดปกติของอารมณ์ขึ้นอยู่กับการจำแนกโรคสากล รุ่นที่ 10 ( ICD-10 ) ( องค์การ อนามัยโลก 1993 ) และการวินิจฉัยและสถิติคู่มือ 5th Edition ,ที่รู้จักกันเป็น dsm-5tm ( อเมริกันสมาคมจิตแพทย์ , 2013 ) .
ทั้ง ICD-10 dsm-5tm จำแนกและความผิดปกติทางอารมณ์บนพื้นฐานของความรุนแรง และว่า มีจิตเป็นปัจจุบัน และทั้ง ICD-10 dsm-5tm ให้โรคกำเริบสั้นความผิดปกติทางอารมณ์ แต่ภายใต้หัวเรื่องต่างกันเล็กน้อย ดังนั้นต่อไปนี้ประเภทของความผิดปกติทางอารมณ์ ขึ้นอยู่กับ dsm-5tm การจำแนกประเภท


dsm-5tmโรคซึมเศร้า

a เกณฑ์วินิจฉัยห้า ( หรือมากกว่า ) ของอาการต่อไปนี้ได้ถูกนำเสนอในช่วงระยะเวลา 2 สัปดาห์เดียวกัน และเป็นตัวแทนของเปลี่ยนจากการทำงานก่อนหน้านี้ ; อย่างน้อยหนึ่งอาการเป็นทั้ง ( 1 ) มีอารมณ์ซึมเศร้า หรือ ( 2 ) การสูญเสียผลประโยชน์หรือความสุข .
1 อารมณ์หดหู่มากที่สุดของวัน เกือบทุกวัน , ตามที่ระบุโดยให้หัวข้อเรื่องรายงาน ( เช่น รู้สึกเศร้าว่างเปล่า สิ้นหวัง ) หรือสังเกตโดยผู้อื่น ( เช่น จะร้องไห้ ) หมายเหตุ : ในเด็ก และวัยรุ่น จะหงุดหงิดอารมณ์ )
2 ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ผลประโยชน์หรือความสุขในทั้งหมด หรือเกือบทั้งหมด กิจกรรมเกือบทั้งวัน เกือบทุกวัน
3 ที่สำคัญการสูญเสียน้ำหนักเมื่อไม่ลดน้ำหนักหรือเพิ่มน้ำหนัก ( เช่น เปลี่ยนมากกว่า 5% ของน้ำหนักตัวใน 1 เดือน )หรือความอยากอาหารลดลงหรือเพิ่มขึ้นเกือบทุกวัน ( หมายเหตุ : ในเด็ก พิจารณาความล้มเหลวที่จะทำให้คาดว่าน้ำหนัก )
4 การนอนไม่หลับ หรือ hypersomnia เกือบทุกวัน .
5 จิตปั่นป่วน หรือปัญญาอ่อน เกือบทุกวัน ( สังเกตจากคนอื่น ไม่ใช่เพียงความรู้สึกส่วนตัวของความกระวนกระวายหรือช้าลง )
6 ความเมื่อยล้าหรือการสูญเสียพลังงานเกือบทุกวัน .
7ความรู้สึกของความเหลวแหลกหรือมากเกินไปที่ไม่เหมาะสมหรือผิด ( ซึ่งมีเป็นประสาทหลอน ) เกือบทุกวัน .
8 ความสามารถในการคิดหรือสมาธิลดลง หรือความไม่เด็ดขาด , เกือบทุกวัน .
9 ความคิดที่เกิดขึ้นของความตาย ( ไม่กลัวตาย ) การฆ่าตัวตายซ้ำ โดยไม่มีการวางแผนที่เฉพาะเจาะจง หรือพยายามฆ่าตัวตาย หรือแผนการที่เฉพาะเจาะจงเพื่อฆ่าตัวตาย .
Bอาการทางคลินิกที่สำคัญก่อให้เกิดความทุกข์หรือบกพร่องด้านสังคม อาชีพ หรือที่สำคัญอื่น ๆพื้นที่ของการทำงาน .
c ตอนไม่ได้เป็นส่วนของผลทางสรีรวิทยาของสารหรือเงื่อนไขทางการแพทย์อื่น .
D เกิดตอน โรคซึมเศร้า ไม่ใช่อธิบายได้ดีขึ้น โดย schizoaffective โรค จิตเภท schizophreniform ความผิดปกติประสาทหลอน โรค หรืออื่น ๆที่ระบุไว้และโรคจิตเภทและความผิดปกติทางจิตอื่นๆ ( ไม่ระบุ .
E . ไม่เคยมี manic หรือตอน hypomanic .




a โรคไบโพลาร์แมนิคสตแตกต่างกันอย่างผิดปกติ และระยะเวลาของการยกระดับ ไพศาล หรือโรคอารมณ์ผิดปกติอย่างที่ดำเนินไปสู่เป้าประสงค์และเพิ่มกิจกรรมหรือพลังงาน