A Haunted HouseVirginia WoolfWhatev

A Haunted House

Virginia Woolf

Whatever hour you woke there was a door shutting. From room to room they went, hand in hand, lifting here, opening there, making sure--a ghostly couple.

"Here we left it," she said. And he added, "Oh, but here tool" "It's upstairs," she murmured. "And in the garden," he whispered. "Quietly," they said, "or we shall wake them."

But it wasn't that you woke us. Oh, no. "They're looking for it; they're drawing the curtain," one might say, and so read on a page or two. "Now they've found it,' one would be certain, stopping the pencil on the margin. And then, tired of reading, one might rise and see for oneself, the house all empty, the doors standing open, only the wood pigeons bubbling with content and the hum of the threshing machine sounding from the farm. "What did I come in here for? What did I want to find?" My hands were empty. "Perhaps its upstairs then?" The apples were in the loft. And so down again, the garden still as ever, only the book had slipped into the grass.

But they had found it in the drawing room. Not that one could ever see them. The windowpanes reflected apples, reflected roses; all the leaves were green in the glass. If they moved in the drawing room, the apple only turned its yellow side. Yet, the moment after, if the door was opened, spread about the floor, hung upon the walls, pendant from the ceiling--what? My hands were empty. The shadow of a thrush crossed the carpet; from the deepest wells of silence the wood pigeon drew its bubble of sound. "Safe, safe, safe" the pulse of the house beat softly. "The treasure buried; the room . . ." the pulse stopped short. Oh, was that the buried treasure?

A moment later the light had faded. Out in the garden then? But the trees spun darkness for a wandering beam of sun. So fine, so rare, coolly sunk beneath the surface the beam I sought always burned behind the glass. Death was the glass; death was between us, coming to the woman first, hundreds of years ago, leaving the house, sealing all the windows; the rooms were darkened. He left it, left her, went North, went East, saw the stars turned in the Southern sky; sought the house, found it dropped beneath the Downs. "Safe, safe, safe," the pulse of the house beat gladly. 'The Treasure yours."

The wind roars up the avenue. Trees stoop and bend this way and that. Moonbeams splash and spill wildly in the rain. But the beam of the lamp falls straight from the window. The candle burns stiff and still. Wandering through the house, opening the windows, whispering not to wake us, the ghostly couple seek their joy.

"Here we slept," she says. And he adds, "Kisses without number." "Waking in the morning--" "Silver between the trees--" "Upstairs--" 'In the garden--" "When summer came--" 'In winter snowtime--" "The doors go shutting far in the distance, gently knocking like the pulse of a heart.

Nearer they come, cease at the doorway. The wind falls, the rain slides silver down the glass. Our eyes darken, we hear no steps beside us; we see no lady spread her ghostly cloak. His hands shield the lantern. "Look," he breathes. "Sound asleep. Love upon their lips."

Stooping, holding their silver lamp above us, long they look and deeply. Long they pause. The wind drives straightly; the flame stoops slightly. Wild beams of moonlight cross both floor and wall, and, meeting, stain the faces bent; the faces pondering; the faces that search the sleepers and seek their hidden joy.

"Safe, safe, safe," the heart of the house beats proudly. "Long years--" he sighs. "Again you found me." "Here," she murmurs, "sleeping; in the garden reading; laughing, rolling apples in the loft. Here we left our treasure--" Stooping, their light lifts the lids upon my eyes. "Safe! safe! safe!" the pulse of the house beats wildly. Waking, I cry "Oh, is this your buried treasure? The light in the heart.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บ้านผีสิง

เวอร์จิเนียวูลฟ์

ชั่วโมงสิ่งที่คุณตื่นมีถูกประตูปิด จากห้องพักเดิน มือ ที่นี่ ยกห้องเปิดมี ทำใจ - คู่พัด

"นี่เราเดิม เธอกล่าว และเขาเพิ่ม "Oh แต่เครื่องมือที่นี่" "ก็ชั้นบน เธอ murmured "และ ในสวน เขากระซิบ "เงียบ ๆ พวกเขากล่าวว่า "ขึ้นเราจะตื่น"

แต่มันไม่ได้ว่า คุณตื่นเรา โอ้ หมายเลข "พวกเขากำลังค้นหานั้น พวกเขากำลังวาดม่าน หนึ่งอาจพูด และเพื่อให้ อ่านบนหน้าหรือสอง "ตอนนี้พวกเขาได้พบว่า หนึ่งจะบาง หยุดดินสอบนกำไร แล้ว เหนื่อยอ่าน หนึ่งอาจเพิ่มขึ้น และเห็นตัวเอง บ้านว่างเปล่าทั้งหมด ประตูยืนเปิด เฉพาะไม้นกพัทยา ด้วยเนื้อหาและครวญหูนวดเครื่องจากฟาร์ม "อะไรไม่ได้ฉันมาในที่นี่ ไม่ฉันต้องการอะไรหา" มือของฉันนั้นว่างเปล่า "บางทีชั้นบนแล้ว" แอปเปิ้ลอยู่ในลอฟท์ และให้ ลงอีก ยังสวน ตามเคย ได้มีเล็ดรอดเข้าหญ้า

แต่พวกเขาได้พบในห้องวาดภาพ หนึ่งที่ไม่ได้เคยเห็นพวกเขา Windowpanes ที่ผลแอปเปิ้ล ผลกุหลาบ ทุกใบมีสีเขียวในแก้ว ถ้าจะย้ายห้องวาด แอปเปิ้ลเปิดด้านข้างเป็นสีเหลืองเท่านั้น ยัง ช่วงหลัง ถ้าประตูเปิด เผยแพร่เกี่ยวกับชั้น แขวนตามผนัง ระย้าจากเพดาน - อะไร มือของฉันนั้นว่างเปล่า เงาของเชื้อราที่ข้ามพรม จากบ่อลึกที่สุดของความเงียบ นกพิราบไม้วาดฟองของเสียง "เซฟ เซฟ เซฟ" ชีพจรของบ้านเอาชนะเบา "สมบัติฝังอยู่ ห้องพัก... "ชีพจรหยุดสั้น ๆ โอ้ เป็นที่ฝังสมบัติ?

ครู่ต่อแสงที่มีสีการจางลง ในสวนแล้ว แต่ต้นไม้ปั่นมืดสำหรับการเจอแสงแดด ดีมาก หา ยากมาก coolly จมใต้ผิวน้ำคานที่ผมพยายามจะเขียนหลังแก้ว ก็แก้ว ได้ตายระหว่างเรา มากับผู้หญิงครั้งแรก ร้อยปี ออกจากบ้าน ยาแนวรอยต่อของหน้าต่างทั้งหมด ห้องมืดมัวไป เขามัน ซ้าย เธอไปเหนือ ทิศตะวันออกไป เห็นดาวเปิดท้องฟ้าภาคใต้ ค้นหาบ้าน พบว่าลดลงใต้ลงของ "ปลอดภัย ปลอดภัย ปลอดภัย ชีพจรของบ้านชนะยินดี สมบัติของคุณ "

ลม roars ค่าดิอเวนิว ต้นก้ม และโค้งด้วยวิธีนี้และที่ Moonbeams สาด และหกอาละวาดในสายฝน แต่ลำแสงของโคมไฟตกจากหน้าต่างตรง ไหม้เทียนแข็ง และนิ่ง เดินผ่านบ้าน เปิดหน้าต่าง วิสเปอริ่งไม่ให้ตื่นเรา พัดคู่หาความสุขของพวกเขา

"ที่นี่เราไปไหน เธอกล่าวว่า และเขา เพิ่ม "จูบไม่ มีหมายเลข" "ปลุกในตอนเช้า-" "เงินระหว่างต้นไม้-" "ชั้นบน-" ' ในสวน- ""เมื่อฤดูร้อนมา-" ' ในหนาว snowtime-" "ประตูไปปิดในระยะห่าง ไกลเคาะเบา ๆ เช่นชีพจรหัวใจ

Nearer มา หยุดที่ประตู ลมตก ภาพนิ่งฝนเงินลงแก้ว ตา darken เราได้ยินตอนไม่อยู่ข้างเรา เราเห็นผู้หญิงไม่แพร่กระจายเสื้อคลุมของเธอน่ากลัว มือของเขาบังโคมไฟ "ดู เขาเซ็ท "เสียงหลับ รักเมื่อริมฝีปากของพวกเขา"

Stooping ถือโคมไฟของพวกเขาเงินเหนือ ยาวพวกเขาดู และลึก จึงจะหยุด Straightly ลมไดรฟ์ เปลวไฟ stoops เล็กน้อย ทั้งพื้น และผนัง และ ประชุม คราบหน้าเงี้ยว ข้ามคานป่าของแสงจันทร์ หน้าขบคิด ใบหน้าที่ค้นตัวผู้นอน และแสวงหาความสุขของพวกเขาซ่อน

"เซฟ เซฟ เซฟ แห่งบ้านเต้นภูมิใจ "นานปี-" เขา sighs "อีกครั้งคุณพบฉัน" "นี่ เธอ murmurs "นอน การอ่านหนังสือสวน หัวเราะ กลิ้งแอปเปิ้ลในแบบลอฟท์ นี่เราทิ้งทรัพย์สมบัติของเรา — " Stooping ไฟของพวกเขายกฝาขึ้นตา "ปลอดภัย ปลอดภัย ปลอดภัย"บ้านชีพจรเต้นอาละวาด ปลุก ฉันร้อง "โอ้ นี่คุณสมบัติฝังอยู่หรือไม่ ไฟในห้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บ้านผีสิง

Virginia Woolf

ไม่ว่าเวลาคุณตื่นขึ้นมามีประตูปิด . จากห้องไปที่ห้องที่พวกเขาไปจับมือ ยกตรงนี้ เปิด มี แน่ใจว่า เป็นคู่รัก

" เราทิ้งมันไว้ที่นี่ " เธอกล่าว เขาเพิ่ม , " โอ้ ที่นี่เครื่องมือ " " มันอยู่ข้างบน " เธอพึมพำ " และในสวน " เขากระซิบ " . อย่างเงียบๆ , " พวกเขากล่าวว่า " เดี๋ยวเขาก็ตื่น . . . "

แต่มันไม่ปลุกเรา โอ้ไม่ พวกเขากำลังมองหา พวกเขาจะดึงม่าน " หนึ่งอาจพูดและอ่านบนหน้าหรือสอง . " ตอนนี้พวกเขาได้พบมัน จะบาง คั่นดินสอไว้ แล้วก็ เบื่อการอ่าน หนึ่งอาจลุกไปดูด้วยตนเอง บ้านทั้งหลังว่างเปล่า ประตู ยืนเปิดเฉพาะไม้นกพิราบ bubbling กับเนื้อหาและครวญเพลงของเครื่องนวดข้าว " เสียงจากฟาร์ม ฉันมานี่ทำไม ? ฉันจะหาอะไรกัน " มือของฉันว่างเปล่า . บางทีของที่ชั้นบน ? แอปเปิ้ลอยู่ในห้องใต้หลังคา แล้วลงอีกครั้ง สวนยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่หนังสือก็ลื่นเข้าไปในพื้นหญ้า

แต่พวกเขาได้พบในห้องรับแขกที่เราเคยเห็นพวกเขา ที่กระจกหน้าต่างสะท้อนแอปเปิ้ล สะท้อนกุหลาบ ใบเป็นสีเขียวอยู่ในกระจก ถ้าเขาไปอยู่ในห้องนั่งเล่น แอปเปิ้ลเพียงหันด้านสีเหลืองของ แต่หลังจากนั้นครู่เดียว ถ้าประตูเปิดกางกับพื้น แขวนอยู่บนผนัง ระย้าจากเพดาน . . . . อะไร ? มือของฉันว่างเปล่า เงาของนกข้ามพรมจากบ่อลึกของความเงียบพิราบป่าวาดฟองของเสียง " . ปลอดภัย , ปลอดภัย , ปลอดภัย " ชีพจรของบ้านตีเบา ๆ " . สมบัติที่ฝังไว้ ในห้อง . . . . . . . " ชีพจรหยุดสั้น ๆ โอ้ คือสมบัติที่ถูกฝังไว้ ?

เวลาต่อมาแสงสว่างจางหาย ออกไปที่สวนแล้ว แต่ต้นไม้ก็ปั่นในความมืดเพื่อเดินลำแสงของดวงอาทิตย์ งั้นก็ได้ ดังนั้น หายากเลยจมอยู่ใต้พื้นผิวคานผมขอเสมอเผาหลังกระจก ความตายคือกระจก ความตาย ระหว่าง เรา มาคนแรก หลายร้อยปีมาแล้ว ออกจากบ้าน หน้าต่างทุกบานปิด ห้องก็มืดไป . เขาจากไป ทิ้งเธอ ไปทางเหนือ ไปทางตะวันออก เห็นดาวเปิดท้องฟ้าภาคใต้ หาบ้านเจอมันหล่นอยู่ใต้ดาวน์ " . ปลอดภัย , ปลอดภัยปลอดภัย " ชีพจรของบ้านชนะยินดี . สมบัติของคุณ . "

ลมคำรามขึ้น Avenue หมู่ไม้และโค้งด้วยวิธีนี้และ แสงจันทร์สาดกระเซ็นซ่านในสายฝน แต่แสงของหลอดไฟหล่นมาจากหน้าต่าง เทียนไหม้แข็งและนิ่ง เดินเข้ามาในบ้าน เปิดหน้าต่าง เสียงไม่ปลุกเรา คู่ผีแสวงหาความสุข

)" เรานอนกันที่นี่ " เธอกล่าว เขาเพิ่ม , " จูบโดยไม่มีหมายเลข " " ตื่นในตอนเช้า . . . " " เงินระหว่างต้นไม้ . . . " " ข้างบน . . . " ในสวน " . . . " เมื่อฤดูร้อนมาถึง . . . " ' ในฤดูหนาว snowtime " . . . " ประตูไปปิดไกลไกลเคาะเบา ๆเหมือนชีพจรหัวใจ

ใกล้พวกเขามาหยุดอยู่ที่หน้าประตู ลมลง สไลด์ ฝนสีเงินลงแก้ว บดบังตาของเรา ,เราไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างเรา เราไม่เห็นสุภาพสตรีคลี่เสื้อคลุมที่น่ากลัวของเธอ เขาเอามือป้องโคมไฟ " . ดู " เขาเอ่ย " หลับอยู่ รักบนริมฝีปากของพวกเขา . "

ดู ถือตะเกียงของเงินเรา มันดูยาวและลึก นานพวกเขาหยุด ลมพัดพุ่งตรง เปลวไฟไหวลู่ลงเล็กน้อย ป่าแสงจันทร์ ข้ามคาน ทั้งพื้นและผนัง และ ประชุม เปื้อนใบหน้างอ ;ใบหน้าครุ่นคิด ; ใบหน้าที่หลับใหลหาของที่ซ่อนอยู่และค้นหาความสุข

" ปลอดภัย , ปลอดภัย , ปลอดภัย , " หัวใจของบ้านเต้นอย่างภาคภูมิ " นานปี " . . . . . . . . . " แล้วคุณก็พบฉัน . " " ที่นี่ " เธอพึมพำ " นอน ในสวนอ่าน หัวเราะกลิ้ง แอปเปิ้ลในห้องใต้หลังคา ที่นี่เราได้ทิ้งสมบัติไว้ . . . " ดู แสงของพวกเขายกฝาบนตาของฉัน " . ปลอดภัย ปลอดภัย ปลอดภัย" ชีพจรเรือนเต้นอย่างบ้าคลั่ง ฉันตื่นขึ้นร้อง " โอ้ นี้คือสมบัติที่ถูกฝัง ? แสงสว่างของหัวใจ