The Space Shuttle Challenger Disast

The Space Shuttle Challenger Disaster
Introduction to the Case
On January 28, 1986, seven astronauts were killed when the space shuttle they were piloting, the Challenger, exploded at just over a minute into the flight. The failure of the solid rocket booster O-rings to seal properly allowed hot combustion gases to leak from the side of the booster and burn through the external fuel tank. The failure of the O-ring was attributed to several factors, including faulty design of the solid rocket boosters, insufficient low-temperature testing of the O-ring material and of the joints that the O-ring sealed, and lack of proper communication between different levels of NASA management.
Organizations/People Involved
Marshall Space Flight Center - in charge of booster rocket development
Larry Mulloy - challenged the engineers' decision not to launch
Morton Thiokol - Contracted by NASA to build the solid rocket booster
Alan McDonald - Director of the Solid Rocket Motors project
Bob Lund - Engineering Vice President
Robert Ebeling - Engineer who worked under McDonald
Roger Boisjoly - Engineer who worked under McDonald
Joe Kilminster - Engineer in a management position
Jerald Mason - Senior executive who encouraged Lund to reassess his decision not to launch.
Key Dates
1974 - Morton-Thiokol awarded contract to build solid rocket boosters.
1976 - NASA accepts Morton-Thiokol's booster design.
1977 - Morton-Thiokol discovers joint rotation problem.
November 1981 - O-ring erosion discovered after second shuttle flight.
January 24, 1985 - shuttle flight that exhibited the worst O-ring blowby.
July 1985 - Thiokol orders new steel billets for new field joint design.
August 19, 1985 - NASA Level I management briefed on booster problem.
January 27, 1986 - night teleconference to discuss effects of cold temperature on booster performance.
January 28, 1986 - Challenger explodes 72 seconds after liftoff.
Key Issues
How does the implied social contract of profressionals apply to this case?
What profressional responsibilities were neglected, if any?
Should NASA have done anything differently in their launch decision procedure?
Background
Pressure to launch
NASA managers were anxious to launch the Challenger for several reasons, including economic considerations, political pressures, and scheduling backlogs. Unforeseen competition from the European Space Agency put NASA in a position in which it would have to fly the shuttle dependably on a very ambitious schedule to prove the Space Transportation System's cost effectiveness and potential for commercialization. This prompted NASA to schedule a record number of missions in 1986 to make a case for its budget requests.
The shuttle mission just prior to the Challenger had been delayed a record number of times due to inclement weather and mechanical factors. NASA wanted to launch the Challenger without any delays so the launch pad could be refurbished in time for the next mission, which would be carrying a probe that would examine Halley's Comet. If launched on time, this probe would have collected data a few days before a similar Russian probe would be launched.
There was probably also pressure to launch Challenger so that it could be in space when President Reagan gave his State of the Union address. Reagan's main topic was to be education, and he was expected to mention the shuttle and the first teacher in space, Christa McAuliffe.
Solid rocket booster
The shuttle solid rocket boosters (or SRBs), are key elements in the operation of the shuttle. Without the boosters, the shuttle cannot produce enough thrust to overcome the earth's gravitational pull and achieve orbit.
An SRB is attached to each side of the external fuel tank. Each booster is 149 feet long and 12 feet in diameter. Before ignition, each booster weighs 2 million pounds.
Solid rockets, in general, produce much more thrust per pound than their liquid fuel counterparts. The drawback is that, once the solid rocket fuel has been ignited, it cannot be turned off or even controlled. So it was extremely important that the shuttle SRBs be properly designed.

Morton Thiokol was awarded the contract to design and build the SRBs in 1974. Thiokol's design is a scaled-up version of a Titan missile, which had been used successfully for years. NASA accepted the design in 1976.
O-rings
Each SRB joint is sealed by two O-rings: the bottom ring known as the primary O-ring, and the top known as the secondary O-ring. (The Titan booster had only one O-ring. The second ring was added as a measure of redundancy since the boosters would be lifting humans into orbit. Except for the increased scale of the rocket's diameter, this was the only major difference between the shuttle booster and the Titan booster.)
The purpose of the O-rings is to prevent hot combustion gasses from escaping from the inside of the motor. To provide a barrier between the rubber O-rings and the combustion gasses, a heat-resistant putty is applied to the inner section of the joint prior to assembly. The gap between the tang and the clevis determines the amount of compression on the O-ring. To minimize the gap and increase the squeeze on the O-ring, shims are inserted between the tang and the outside leg of the clevis.
Launch Delays
The first delay of the Challenger mission was due to a weather front expected to move into the area, bringing rain and cold temperatures. Usually a mission wasn't postponed until inclement weather actually entered the area, but the Vice President was expected to be present for the launch and NASA officials wanted to avoid the necessity of the Vice President's having to make an unnecessary trip to Florida, so they postponed the launch early. The Vice President was a key spokesperson for the President on the space program, and NASA coveted his good will. The weather front stalled, and the launch window had perfect weather conditions; but the launch had already been postponed.
The second launch delay was caused by a defective microswitch in the hatch locking mechanism and by problems in removing the hatch handle. By the time these problems had been sorted out, winds had become too high. The weather front had started moving again, and appeared to be bringing record-setting low temperatures to the Florida area.
NASA wanted to check with all of its contractors to determine if there would be any problems with launching in the cold temperatures. Alan McDonald, director of the Solid Rocket Motor Project at Morton-Thiokol, was convinced that there were cold-weather problems with the solid rocket motors and contacted two of the engineers working on the project, Robert Ebeling and Roger Boisjoly. Thiokol knew there was a problem with the boosters as early as 1977, and had initiated a redesign effort in 1985. NASA Level I management had been briefed on the problem on August 19, 1985. Almost half of the shuttle flights had experienced O-ring erosion in the booster field joints. Ebeling and Boisjoly had complained to Thiokol that management was not supporting the redesign task force.


The Night Before the Launch
Temperatures for the next launch date were predicted to be in the low 20°s. This prompted Alan McDonald to ask his engineers at Thiokol to prepare a presentation on the effects of cold temperature on booster performance.
A teleconference was held between engineers and management from Kennedy Space Center, Marshall Space Flight Center in Alabama, and Morton-Thiokol in Utah. Boisjoly and another engineer, Arnie Thompson, knew this would be another opportunity to express their concerns about the boosters, but they had only a short time to prepare their data for the presentation.1
Thiokol's engineers gave an hour-long presentation, presenting a convincing argument that the cold weather would exaggerate the problems of joint rotation and delayed O-ring seating. The lowest temperature experienced by the O-rings in any previous mission was 53°F, on the January 24, 1985 flight. With a predicted ambient temperature of 26°F at launch, the O-rings were estimated to be at 29°F.
After the technical presentation, Thiokol's Engineering Vice President Bob Lund presented the conclusions and recommendations. His main conclusion was that 53°F was the only low-temperature data Thiokol had for the effects of cold on the operational boosters. The boosters had experienced O-ring erosion at this temperature. Since his engineers had no low-temperature data below 53°F, they could not prove that it was unsafe to launch at lower temperatures. He read his recommendations and commented that the predicted temperatures for the morning's launch was outside the database and NASA should delay the launch, so the ambient temperature could rise until the O-ring temperature was at least 53°F. This confused NASA managers because the booster design specifications called for booster operation as low as 31°F. (It later came out in the investigation that Thiokol understood that the 31°F limit temperature was for storage of the booster, and that the launch temperature limit was 40°F. Because of this, dynamic tests of the boosters had never been performed below 40°F.)
Marshall's Solid Rocket Booster Project Manager, Larry Mulloy, commented that the data was inconclusive and challenged the engineers' logic. A heated debate went on for several minutes before Mulloy bypassed Lund and asked Joe Kilminster for his opinion. Kilminster was in management, although he had an extensive engineering background. By bypassing the engineers, Mulloy was calling for a middle-management decision, but Kilminster stood by his engineers. Several other managers at Marshall expressed their doubts about the recommendations, and finally Kilminster asked for a meeting off of the net, so Thiokol could review its data. Boisjoly and Thompson tried to convince their senior managers to stay with their original decision not to launch.




A senior executive at Thiokol, Jerald Mason, c

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กระสวยอวกาศชาเลนเจอร์ภัย แนะนำให้กับกรณีบน 28 มกราคม 1986 นักบินอวกาศ 7 ถูกฆ่าตายเมื่อกระสวยอวกาศจะมีการนำอาวุธ ชาเลนเจอร์ ขยายที่เพียงกว่านาทีในการบิน ความล้มเหลวของบูสเตอร์จรวดแข็งโอริงซีถูกก๊าซเผาไหม้ร้อน การรั่วไหลจากด้านของบูสเตอร์ที่เขียนผ่านถังเชื้อเพลิงภายนอกได้ ความล้มเหลวของโอริงถูกบันทึกปัจจัยหลาย รวมทั้งออกแบบผิดพลาดของ boosters จรวดแข็ง พอ อุณหภูมิต่ำการทดสอบวัสดุโอริง และรอยต่อที่ปิดผนึกโอริง และขาดการสื่อสารที่เหมาะสมระหว่างระดับต่าง ๆ ของการจัดการองค์กรนาซ่า องค์กร/บุคคลเกี่ยวข้องมาร์แชลล์ศูนย์การบิน - รับผิดชอบพัฒนาจรวดบูสเตอร์ Larry Mulloy - ท้าทายวิศวกรตัดสินใจไม่เปิด มอร์ตัน Thiokol - ตีบ โดย NASA สร้างบูสเตอร์จรวดแข็ง Alan แมคโดนัลด์ - กรรมการโครงการมอเตอร์จรวดแข็ง บ๊อบลุนด์ - ฝ่ายวิศวกรรม โรเบิร์ต Ebeling - วิศวกรที่ทำงานภายใต้แมกดอนัลด์ Roger Boisjoly - วิศวกรที่ทำงานภายใต้แมกดอนัลด์ โจ Kilminster - วิศวกรในตำแหน่งบริหาร Jerald Mason - ผู้บริหารอาวุโสที่ลุนด์ประเมินตัดสินไม่ให้เปิดใช้การสนับสนุนให้ วันสำคัญ 1974 - มอร์ตัน-Thiokol รับรางวัลสัญญาสร้าง boosters จรวดแข็ง 1976 - NASA ยอมออกบูสเตอร์มอร์ตัน Thiokol 1977 - มอร์ตัน-Thiokol พบปัญหาหมุนร่วมกัน 1981 พฤศจิกายน - โอริงพังทลายค้นพบหลังจากมีรถสองเที่ยวบิน 24 มกราคม 1985 - รถรับส่งเที่ยวบินที่จัดแสดงเลวร้ายที่สุดโอริง blowby 2528 ก.ค. - Thiokol สั่ง billets เหล็กใหม่ร่วมออกแบบใหม่ฟิลด์ 19 สิงหาคม 1985 - NASA ระดับฉันจัดการนำเกี่ยวกับปัญหาบูสเตอร์แหล่ง 27 มกราคม 1986 - คืนประชุมเพื่อหารือเกี่ยวกับผลกระทบของอุณหภูมิเย็นบูสเตอร์ประสิทธิภาพ 28 มกราคม 1986 - ชาลเลนเจอร์ระเบิด 72 วินาทีหลังจาก liftoffเรื่องสำคัญ ว่าสัญญาประชาคมโดยนัยของ profressionals ใช้กับกรณีนี้ ความรับผิดชอบผู้เชี่ยวอะไรถูกที่ไม่มีกิจกรรม ถ้ามี จะนาซ่าทำอะไรแตกต่างกันในกระบวนการตัดสินใจเปิดตัว พื้นหลัง กดดันให้เปิดผู้จัดการนาซ่าได้กังวลเปิดชาลเลนเจอร์ที่เหตุผลหลาย รวมถึงข้อพิจารณาทางเศรษฐกิจ แรงกดดันทางการเมือง และแผน backlogs แข่งขันไม่คาดฝันจากองค์การอวกาศยุโรปใส่นาซ่าในตำแหน่งที่มันจะต้องบินในรถ dependably ตามกำหนดการทะเยอทะยานมากพิสูจน์ต้นทุนประสิทธิผลและศักยภาพใน commercialization ของระบบขนส่งอวกาศ นี้ให้ NASA กำหนดจำนวนระเบียนของภารกิจในปี 1986 เพื่อให้กรณีสำหรับการร้องของบประมาณภารกิจรถก่อนชาลเลนเจอร์ที่ได้รับล่าช้าจำนวนเรกคอร์ดเวลาอากาศ inclement และปัจจัยเครื่องจักรกล นาซ่าต้องการเปิดใช้งานผู้ท้าชิงไม่ก็เพื่อสามารถตกแต่งแผ่นเปิดในเวลาสำหรับภารกิจถัดไป ซึ่งจะสามารถดำเนินการโพรบที่จะตรวจสอบดาวหางฮัลเลย์ หากเปิดเวลา โพรบนี้จะได้เก็บรวบรวมข้อมูลไม่กี่วันก่อนที่จะเปิดตัวโพรบรัสเซียคล้ายกัน มีคงยังกดดันให้เปิดชาลเลนเจอร์เพื่อให้เป็นในพื้นที่เมื่อประธานาธิบดีเรแกนให้รัฐอยู่ของเขา หัวข้อหลักของเรแกนให้ การศึกษา และไม่ต้องพูดถึงอินเตอร์เนตและครูในพื้นที่ Christa McAuliffe แรกบูสเตอร์จรวดแข็งรถแข็งจรวด boosters (การ SRBs), เป็นองค์ประกอบสำคัญในการดำเนินการของรถ โดย boosters รถไม่สามารถผลิตกระตุกพอจะเอาชนะดึงความโน้มถ่วงของโลก และวงโคจรให้บรรลุSRB ที่อยู่แต่ละข้างของถังเชื้อเพลิงภายนอก บูสเตอร์แต่ละเป็น 149 ฟุตยาว 12 ฟุตเส้นผ่านศูนย์กลาง ก่อนที่จะจุดระเบิด บูสเตอร์แต่ละน้ำหนัก 2 ล้านปอนด์จรวดแข็ง ทั่วไป ผลิตกระตุกมากต่อปอนด์กว่าปราบปรามเชื้อเพลิงเหลว ข้อเสียเปรียบคือ ว่า เมื่อมีการลุกเชื้อเพลิงจรวดแข็ง มันไม่สามารถปิด หรือควบคุมได้ ดังนั้น มันเป็นสิ่งสำคัญมากที่รถ SRBs ถูกออกแบบอย่างถูกต้องThiokol มอร์ตันได้รับรางวัลสัญญาการออกแบบ และสร้าง SRBs 1974 การออกแบบของ Thiokol เป็นรุ่นปรับสายของขีปนาวุธ Titan ซึ่งมีการใช้เรียบร้อยแล้วสำหรับปี นาซ่ายอมรับการออกแบบในปี 1976โอริงแต่ละร่วม SRB ถูกปิดผนึก โดย 2 โอริง: แหวนด้านล่างเป็นโอริงหลัก และด้านบนเรียกว่าโอริงรอง (บูสเตอร์ไททันมีโอริงที่เดียว มีเพิ่มวงแหวนสองเป็นการวัดซ้ำตั้งแต่ boosters ที่จะสามารถยกมนุษย์สามดวง ยกเว้นการเพิ่มขนาดของเส้นผ่าศูนย์กลางของจรวด นี้ได้ความแตกต่างหลักระหว่างบูสเตอร์รถและบูสเตอร์ไททัน)วัตถุประสงค์ของแหวน O จะป้องกันไม่ให้เผาไหม้ร้อน gasses หนีจากภายในของยานยนต์ ให้อุปสรรคระหว่างยางโอริงและ gasses สันดาป putty ทนความร้อนจะใช้ส่วนภายในของข้อต่อก่อนประกอบ ช่องว่างระหว่างตัวถังและ clevis กำหนดจำนวนรวมบนโอริง เพื่อลดช่องว่าง และเพิ่มบีบบนโอริง ใช้อยู่แทรกระหว่างตัวถังและขาภายนอกของ clevis เปิดตัวล่าช้า เลื่อนครั้งแรกของผู้ท้าชิงเนื่องจากสภาพอากาศหน้าคาดว่าจะย้ายไปยังพื้นที่ นำฝนและอุณหภูมิเย็น โดยปกติภารกิจไม่เลื่อนจน inclement อากาศป้อนพื้นที่จริง แต่คาดว่าจะไปเปิดตัวและเจ้าหน้าที่นาซ่าต้องการหลีกเลี่ยงความจำเป็นรองประธานมีการให้การเดินทางไม่จำเป็นฟลอริด้า เพื่อให้พวกเขาเลื่อนการเปิดตัวช่วงรองประธาน รองประธานโฆษกคีย์สำหรับประธานในโครงการอวกาศ และ NASA coveted ของเขาจะดี หยุดการทำงานด้านหน้าสภาพอากาศ และหน้าต่างเปิดมีสภาพสมบูรณ์ แต่เปิดได้ถูกเลื่อนออกไปเลื่อนเปิดตัวที่สองที่เกิด โดย microswitch มีข้อบกพร่องในกลไกล็อคขณะ และปัญหาในการเอาออกจุดจับขณะ การแก้ไขปัญหาเหล่านี้ได้ถูกแยกออก ลมได้กลายเป็นสูงเกินไป หน้าสภาพอากาศเริ่มย้ายอีกครั้ง และปรากฏเพื่อ จะนำบันทึกการตั้งค่าอุณหภูมิต่ำบริเวณฟลอริด้า นาซ่าต้องการตรวจสอบกับผู้รับเหมาที่กำหนดถ้าจะมีปัญหาการเปิดใช้งานในอุณหภูมิเย็น Alan แมคโดนัลด์ กรรมการโครงการมอเตอร์จรวดแข็งที่มอร์ตัน-Thiokol มีความเชื่อมั่นที่มีปัญหาเกี่ยวกับมอเตอร์จรวดแข็งสภาพอากาศเย็น และติดต่อสองวิศวกรที่ทำงานในโครงการ โรเบิร์ต Ebeling และ Roger Boisjoly Thiokol รู้ว่า มีปัญหากับ boosters ก่อนเป็น 1977 และมีความพยายามออกแบบเริ่มต้นในปี 1985 นาซ่าระดับฉันจัดการได้ถูกนำเกี่ยวกับแหล่งปัญหาบน 19 สิงหาคม 1985 เกือบครึ่งหนึ่งของเที่ยวบินรถมีประสบการณ์โอริงการกัดเซาะในรอยต่อฟิลด์บูสเตอร์ Ebeling และ Boisjoly ได้แนะนำให้ Thiokol ว่า จัดการได้สนับสนุนแรงงานออก คืนก่อนเปิดตัว อุณหภูมิสำหรับวันเปิดตัวถัดไปคาดว่า จะอยู่ใน 20 ต่ำ° s นี้ให้แมคโดนัลด์ Alan ถามวิศวกรของเขาที่ Thiokol เพื่อเตรียมนำเสนอบนผลกระทบของอุณหภูมิเย็นประสิทธิภาพบูสเตอร์การประชุมจัดขึ้นระหว่างวิศวกรและการจัดการจากศูนย์อวกาศเคนเนดี้ ศูนย์การบินอวกาศมาร์แชลในอลาบามา และมอร์ตัน-Thiokol ในยูทาห์ Boisjoly และวิศวกรอื่น ณัทธรทอมป์สัน รู้นี้จะเป็นโอกาสในการแสดงของพวกเขากังวลเกี่ยวกับ boosters ที่อื่น แต่พวกเขามีเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เพื่อเตรียมข้อมูลสำหรับการ presentation.1Thiokol's engineers gave an hour-long presentation, presenting a convincing argument that the cold weather would exaggerate the problems of joint rotation and delayed O-ring seating. The lowest temperature experienced by the O-rings in any previous mission was 53°F, on the January 24, 1985 flight. With a predicted ambient temperature of 26°F at launch, the O-rings were estimated to be at 29°F.After the technical presentation, Thiokol's Engineering Vice President Bob Lund presented the conclusions and recommendations. His main conclusion was that 53°F was the only low-temperature data Thiokol had for the effects of cold on the operational boosters. The boosters had experienced O-ring erosion at this temperature. Since his engineers had no low-temperature data below 53°F, they could not prove that it was unsafe to launch at lower temperatures. He read his recommendations and commented that the predicted temperatures for the morning's launch was outside the database and NASA should delay the launch, so the ambient temperature could rise until the O-ring temperature was at least 53°F. This confused NASA managers because the booster design specifications called for booster operation as low as 31°F. (It later came out in the investigation that Thiokol understood that the 31°F limit temperature was for storage of the booster, and that the launch temperature limit was 40°F. Because of this, dynamic tests of the boosters had never been performed below 40°F.) ของมาร์แชลล์ทึบจรวดบูสเตอร์ผู้จัดการโครงการ Larry Mulloy แสดงความคิดเห็นว่า ข้อมูล inconclusive และท้าทายตรรกะของวิศวกร ไปในการถกเถียงหลายนาทีก่อน Mulloy ข้ามลุนด์ และโจ Kilminster ถามความเห็นของเขา Kilminster ถูกจัดการ แม้ว่าเขามีพื้นหลังวิศวกรรมอย่างละเอียด โดยเลี่ยงวิศวกร Mulloy ถูกเรียกสำหรับการตัดสินใจจัดการกลาง แต่ Kilminster ยืน โดยวิศวกรของเขา ผู้จัดการหลายที่มาร์แชลล์แสดงความสงสัยของพวกเขาเกี่ยวกับคำแนะนำ และสุดท้าย Kilminster สอบถามการประชุมออกสุทธิ เพื่อ Thiokol สามารถตรวจสอบข้อมูล Boisjoly และทอมพยายามจะโน้มน้าวให้ผู้บริหารระดับสูงกับของเดิมตัดสินใจไม่เปิดผู้บริหารอาวุโสที่ Thiokol, Jerald Mason, c

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กระสวยอวกาศชาเลนเจอร์ภัยพิบัติรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับกรณีเมื่อวันที่28 มกราคม 1986 เจ็ดนักบินอวกาศถูกฆ่าตายเมื่อกระสวยอวกาศที่พวกเขากำลังขับ, ชาเลนเจอร์ระเบิดที่เพิ่งผ่านเข้ามาในนาทีเที่ยวบิน ความล้มเหลวของจรวดที่มั่นคงโอริงในการปิดผนึกได้รับอนุญาตอย่างถูกต้องการเผาไหม้ก๊าซร้อนที่จะรั่วไหลจากด้านข้างของผู้สนับสนุนและการเผาไหม้ผ่านถังเชื้อเพลิงภายนอก ความล้มเหลวของโอริงเป็นผลมาจากปัจจัยหลายประการรวมทั้งการออกแบบที่ผิดพลาดของจรวดที่เป็นของแข็งการทดสอบไม่เพียงพอที่อุณหภูมิต่ำของวัสดุโอริงและข้อต่อที่ปิดผนึกโอริงและการขาดการสื่อสารที่เหมาะสมระหว่าง ระดับที่แตกต่างของการจัดการนาซา. องค์กร / ประชาชนมีส่วนร่วมศูนย์การบินอวกาศมาร์แชล- ในความดูแลของจรวดสนับสนุนการพัฒนาแลร์รี่Mulloy - ท้าทายการตัดสินใจวิศวกรไม่ได้ที่จะเปิดตัวมอร์ตันThiokol - สัญญาโดยองค์การนาซ่าที่จะสร้างจรวดของแข็งลันโดนัลด์- ผู้อำนวยการ มอเตอร์จรวดแข็งโครงการบ๊อบลุนด์- วิศวกรรมรองประธานโรเบิร์ตEbeling - วิศวกรที่ทำงานภายใต้แมคโดนัโรเจอร์ Boisjoly - วิศวกรที่ทำงานภายใต้แมคโดนัโจKilminster - วิศวกรในตำแหน่งที่จัดการรัลด์เมสัน- ผู้บริหารอาวุโสที่ได้รับการสนับสนุนในลุนด์เพื่อประเมินการตัดสินใจของเขาที่จะไม่เปิดวันสำคัญ1,974 - มอร์ตัน-Thiokol ได้รับสัญญาที่จะสร้างจรวดดีเด่น. 1976 - NASA ยอมรับมอร์ตัน-Thiokol การออกแบบที่สนับสนุน. 1977 - มอร์ตัน-Thiokol พบปัญหาการหมุนร่วมกัน. พฤศจิกายน 1981 - การพังทลายของโอริงค้นพบหลังจากที่เที่ยวบินรถรับส่งที่สอง. 24 มกราคม 1985 - เที่ยวบินรถรับส่งที่แสดงที่เลวร้ายที่สุดโอริ blowby. กรกฎาคม 1985 - คำสั่งซื้อ Thiokol billets เหล็กใหม่สำหรับเขตข้อมูลใหม่การออกแบบร่วมกัน. 19 สิงหาคม 1985 - NASA ระดับฉันจัดการฟังการบรรยายสรุปเกี่ยวกับปัญหาผู้สนับสนุน. 27 มกราคม 1986 - การประชุมทางไกลคืน หารือเกี่ยวกับผลกระทบของอุณหภูมิที่หนาวเย็นต่อประสิทธิภาพการทำงานสนับสนุน. 28 มกราคม 1986 - ชาเลนเจอร์ระเบิด 72 วินาทีหลังจากที่ยาน. ประเด็นสำคัญอย่างไรสัญญาทางสังคมโดยนัยของ profressionals นำไปใช้กับกรณีนี้? สิ่งที่รับผิดชอบ Profressional ถูกทอดทิ้งถ้ามี? ควรนาซาได้ทำอะไร แตกต่างกันในขั้นตอนการตัดสินใจเปิดตัวของพวกเขาพื้นหลังความดันที่จะเปิดตัวผู้จัดการของนาซ่าก็อยากที่จะเปิดตัวชาเลนเจอร์ด้วยเหตุผลหลายประการรวมถึงการพิจารณาทางเศรษฐกิจแรงกดดันทางการเมืองและbacklogs การตั้งเวลา การแข่งขันที่ไม่คาดฝันจากองค์การอวกาศยุโรปนำนาซาในตำแหน่งที่มันจะต้องบิน dependably รถรับส่งในช่วงเวลาที่มีความทะเยอทะยานมากที่จะพิสูจน์ประสิทธิภาพค่าใช้จ่ายของระบบขนส่งอวกาศและการค้าที่มีศักยภาพสำหรับ แจ้งเตือนเรื่องนี้นาซ่าเพื่อกำหนดตารางการบันทึกจำนวนของภารกิจในปี 1986 ที่จะทำให้กรณีสำหรับการร้องของบประมาณ. ภารกิจรับส่งเพียงก่อนที่จะชาเลนเจอร์ได้รับการเลื่อนออกไปบันทึกจำนวนครั้งเนื่องจากสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวยและปัจจัยทางกล นาซ่าต้องการที่จะเปิดตัวชาเลนเจอร์โดยไม่มีความล่าช้าใด ๆ เพื่อให้ยิงจรวดขีปนาวุธที่อาจจะได้รับการตกแต่งในเวลาสำหรับภารกิจต่อไปซึ่งจะได้รับการดำเนินการสอบสวนที่จะตรวจสอบดาวหางฮัลเลย์ของ ถ้าเปิดตัวในเวลาที่สอบสวนเรื่องนี้จะมีการเก็บรวบรวมข้อมูลที่ไม่กี่วันก่อนที่การสอบสวนของรัสเซียที่คล้ายกันจะเปิดตัว. มีอาจจะยังเป็นแรงกดดันที่จะเปิดตัวชาเลนเจอร์เพื่อที่ว่ามันอาจจะอยู่ในพื้นที่เมื่อประธานาธิบดีเรแกนให้รัฐของสหภาพที่อยู่ หัวข้อหลักของเรแกนจะเป็นการศึกษาและเขาได้รับการคาดหวังว่าจะพูดถึงรถรับส่งและครูคนแรกในอวกาศคริ McAuliffe. จรวดของแข็งรถรับส่งจรวดดีเด่น (หรือ SRBs) เป็นองค์ประกอบที่สำคัญในการดำเนินงานของรถรับส่ง โดยไม่ต้องดีเด่นที่รถรับส่งไม่สามารถผลิตแรงผลักดันพอที่จะเอาชนะแรงโน้มถ่วงของโลกและประสบความสำเร็จในวงโคจร. SRB ถูกแนบไปกับด้านข้างของถังน้ำมันเชื้อเพลิงภายนอก สนับสนุนแต่ละ 149 ฟุตและยาว 12 ฟุตมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง ก่อนที่จะจุดระเบิดสนับสนุนแต่ละน้ำหนัก£ 2,000,000. จรวดแข็งโดยทั่วไปผลิตแรงผลักดันมากขึ้นต่อปอนด์กว่าเชื้อเพลิงเหลวของพวกเขา ข้อเสียเปรียบก็คือเมื่อจรวดเชื้อเพลิงแข็งที่ได้รับการจุดประกายก็ไม่สามารถปิดหรือควบคุมแม้กระทั่ง ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่ SRBs รถรับส่งได้รับการออกแบบอย่างถูกต้อง. มอร์ตัน Thiokol ได้รับรางวัลสัญญาการออกแบบและสร้าง SRBs ในปี 1974 การออกแบบ Thiokol ที่เป็นรุ่นที่ปรับขึ้นจากวิถีไททันซึ่งได้รับการใช้ประสบความสำเร็จมานานหลายปี นาซ่าได้รับการยอมรับการออกแบบในปี 1976 โอริงแต่ละร่วม SRB ถูกปิดผนึกสอง O- แหวน: แหวนด้านล่างที่รู้จักกันเป็นหลัก O-ring และด้านบนที่รู้จักในฐานะรอง O-แหวน (บูสเตอร์ไททันมีเพียงหนึ่งโอริง. แหวนที่สองถูกเพิ่มเข้ามาเป็นตัวชี้วัดความซ้ำซ้อนตั้งแต่เด่นจะยกมนุษย์ขึ้นสู่วงโคจร. ยกเว้นขนาดที่เพิ่มขึ้นของขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางจรวดของนี้เป็นเพียงความแตกต่างที่สำคัญระหว่างรถรับส่ง ผู้สนับสนุนและผู้สนับสนุนไททัน.) วัตถุประสงค์ของโอริงคือการป้องกันไม่ให้เกิดการเผาไหม้ก๊าซร้อนจากการหลบหนีจากภายในของมอเตอร์ เพื่อให้กำแพงกั้นระหว่างยางโอริงและการเผาไหม้ก๊าซที่ฉาบทนความร้อนถูกนำไปใช้ในส่วนด้านในของร่วมกันก่อนที่จะมีการชุมนุม ช่องว่างระหว่างถังและปิ๊นที่กำหนดจำนวนเงินของการบีบอัดใน O-แหวน เพื่อลดช่องว่างและเพิ่มการบีบใน O-แหวน shims จะถูกแทรกระหว่างรสและขาด้านนอกของปิ๊นได้. เปิดตัวล่าช้าความล่าช้าครั้งแรกของภารกิจชาเลนเจอร์เป็นเพราะหน้าสภาพอากาศที่คาดว่าจะย้ายเข้าไปอยู่ในพื้นที่นำฝนและอุณหภูมิที่เย็น มักจะเป็นภารกิจที่ไม่ได้ถูกเลื่อนออกไปจนกว่าสภาพอากาศแปรปรวนจริงเข้ามาในพื้นที่ แต่รองประธานที่คาดว่าจะนำเสนอสำหรับการเปิดตัวและเจ้าหน้าที่ขององค์การนาซ่าต้องการที่จะหลีกเลี่ยงความจำเป็นของรองประธานาธิบดีที่มีจะทำให้การเดินทางที่ไม่จำเป็นไปอยู่ที่ฟลอริดาเพื่อให้พวกเขา เลื่อนออกไปเปิดตัวในช่วงต้น รองประธานเป็นโฆษกที่สำคัญสำหรับประธานในโครงการอวกาศของนาซ่าและโลภความปรารถนาดีของเขา ด้านหน้าอากาศจนตรอกและหน้าต่างเปิดตัวมีสภาพอากาศที่สมบูรณ์แบบ; แต่การเปิดตัวได้รับการเลื่อนออกไป. ความล่าช้าการเปิดตัวเป็นครั้งที่สองที่เกิดจากข้อบกพร่องในไมโครกลไกการล็อคประตูและจากปัญหาในการเอามือจับประตู ตามเวลาที่ปัญหาเหล่านี้ได้รับการแยกออกลมได้กลายเป็นที่สูงเกินไป ด้านหน้าสภาพอากาศได้เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งและดูเหมือนจะนำบันทึกการตั้งค่าอุณหภูมิต่ำไปยังพื้นที่ที่ฟลอริด้า. นาซ่าต้องการที่จะตรวจสอบกับทั้งหมดของผู้รับเหมาในการตรวจสอบว่าจะมีปัญหาใด ๆ กับการเปิดตัวในอุณหภูมิที่หนาวเย็น อลันแมคโดนัผู้อำนวยการของโครงการจรวดแข็งมอเตอร์ที่มอร์ตัน-Thiokol, เชื่อว่ามีปัญหาสภาพอากาศเย็นกับมอเตอร์จรวดแข็งและติดต่อกับสองของวิศวกรที่ทำงานในโครงการโรเบิร์ตและโรเจอร์ Ebeling Boisjoly Thiokol รู้ว่ามีปัญหาเกี่ยวกับการดีเด่นเป็นช่วงต้นปี 1977 และได้ริเริ่มความพยายามออกแบบในปี 1985 นาซาระดับฉันจัดการได้รับฟังการบรรยายสรุปเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นในวันที่ 19 สิงหาคมปี 1985 เกือบครึ่งหนึ่งของเที่ยวบินรถรับส่งมีประสบการณ์โอริง การกัดเซาะในข้อต่อสาขาผู้สนับสนุน Ebeling และ Boisjoly ได้บ่นกับ Thiokol การบริหารจัดการที่ไม่ได้รับการสนับสนุนกำลังงานออกแบบ. คืนก่อนเปิดตัวอุณหภูมิสำหรับวันที่เปิดตัวต่อไปคาดว่าจะอยู่ในระดับต่ำ 20 ° s แจ้งเตือนเรื่องนี้อลันแมคโดนัจะถามวิศวกรของเขาที่ Thiokol เพื่อเตรียมความพร้อมนำเสนอเกี่ยวกับผลกระทบของอุณหภูมิที่หนาวเย็นต่อประสิทธิภาพการทำงานสนับสนุน. การประชุมทางไกลที่จัดขึ้นระหว่างวิศวกรและการจัดการจากศูนย์อวกาศเคนเนมาร์แชลล์ศูนย์การบินอวกาศในอลาบาและมอร์ตัน-Thiokol ในยูทาห์ . Boisjoly และวิศวกรอื่นอาร์นี ธ อมป์สันรู้ว่าเรื่องนี้จะเป็นโอกาสที่จะแสดงความกังวลเกี่ยวกับการดีเด่นของพวกเขา แต่พวกเขามีเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เพื่อเตรียมความพร้อมข้อมูลของพวกเขาสำหรับ presentation.1 วิศวกรของ Thiokol ให้นำเสนอชั่วโมงนานนำเสนอที่น่าเชื่อ ข้อโต้แย้งว่าสภาพอากาศหนาวเย็นจะพูดเกินจริงปัญหาของการหมุนร่วมกันและความล่าช้าที่นั่ง O-แหวน อุณหภูมิต่ำสุดที่มีประสบการณ์โดยโอริงในการปฏิบัติภารกิจใด ๆ ก่อนหน้าเป็น 53 ° F บน 24 มกราคม 1985 เที่ยวบิน ด้วยอุณหภูมิที่คาดการณ์ไว้ที่ 26 ° F ในงานเปิดตัวที่โอริงถูกคาดว่าจะอยู่ที่ 29 ° F. หลังจากที่นำเสนอทางด้านเทคนิควิศวกรรม Thiokol รองประธานบ๊อบลุนด์นำเสนอข้อสรุปและข้อเสนอแนะ ข้อสรุปหลักของเขาคือการที่ 53 ° F เป็นข้อมูลที่อุณหภูมิต่ำเพียง Thiokol มีผลกระทบของความหนาวเย็นในการดำเนินงานดีเด่น ใหมีประสบการณ์การพังทลายของโอริงที่อุณหภูมินี้ ตั้งแต่วิศวกรของเขามีข้อมูลไม่ต่ำอุณหภูมิต่ำกว่า 53 ° F พวกเขาไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่ามันเป็นที่ไม่ปลอดภัยที่จะเปิดตัวที่อุณหภูมิต่ำ เขาอ่านคำแนะนำของเขาและให้ความเห็นว่าอุณหภูมิที่คาดการณ์ไว้สำหรับการเปิดตัวของตอนเช้าอยู่นอกฐานข้อมูลและนาซาควรล่าช้าการเปิดตัวเพื่อให้อุณหภูมิจะสูงขึ้นจนถึงอุณหภูมิโอริงอย่างน้อยก็ 53 ° F นี้สับสนผู้จัดการของนาซ่าเพราะข้อกำหนดการออกแบบที่เรียกว่าสนับสนุนสำหรับการดำเนินงานสนับสนุนที่ต่ำเป็น 31 ° F (ต่อมามันออกมาในการตรวจสอบว่า Thiokol เข้าใจว่าวันที่ 31 ° F ขีด จำกัด อุณหภูมิในการจัดเก็บเพิ่มกำลังและขีด จำกัด อุณหภูมิการเปิดตัว 40 ° F. ด้วยเหตุนี้การทดสอบแบบไดนามิกของเด่นไม่เคยรับการดำเนินการดังต่อไปนี้ 40 ° F). จรวดแข็งมาร์แชลล์ผู้จัดการโครงการ Booster, แลร์รี่ Mulloy ให้ความเห็นว่าข้อมูลที่ค้างคาและท้าทายตรรกะวิศวกร มีการถกเถียงกันไปในน้ำอุ่นเป็นเวลาหลายนาทีก่อนที่จะข้าม Mulloy ลุนด์และถามโจ Kilminster การแสดงความเห็นของเขา Kilminster อยู่ในการจัดการแม้ว่าเขาจะมีพื้นหลังวิศวกรรมกว้างขวาง โดยผ่านวิศวกร Mulloy ได้รับการเรียกร้องให้มีการตัดสินใจการจัดการกลาง แต่ Kilminster ยืนโดยวิศวกรของเขา ผู้จัดการอื่น ๆ อีกหลายที่มาร์แชลล์แสดงความสงสัยเกี่ยวกับคำแนะนำของพวกเขาและในที่สุดก็ Kilminster ถามสำหรับการประชุมออกของสุทธิเพื่อ Thiokol สามารถตรวจสอบข้อมูลของตน Boisjoly ธ อมป์สันและพยายามที่จะโน้มน้าวให้ผู้บริหารระดับสูงของพวกเขาที่จะอยู่กับการตัดสินใจของพวกเขาไม่ได้เดิมที่จะเปิดตัว. ผู้บริหารระดับสูงที่ Thiokol, รัลด์เมสันค

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กระสวยอวกาศชาเลนเจอร์ภัยพิบัติ

แนะนำกรณีเมื่อวันที่ 28 มกราคม 1986 เจ็ดปีถูกฆ่าตายเมื่อพวกเขาถูกขับกระสวยอวกาศ , Challenger , ระเบิดที่เพิ่งผ่านเวลาในการบิน ความล้มเหลวของจรวด โอริงแข็งผนึกอย่างถูกต้องอนุญาตก๊าซเผาไหม้ร้อนรั่วจากด้านข้างของบูสเตอร์ และเขียนผ่านถังเชื้อเพลิงภายนอกความล้มเหลวของโอริงก็เกิดจากหลายปัจจัย รวมถึงการออกแบบที่ผิดพลาดของ boosters จรวดแข็ง ขาดการทดสอบอุณหภูมิของโอริงและวัสดุของข้อต่อที่โอริงซีล , และการขาดการสื่อสารที่เหมาะสมระหว่างระดับที่แตกต่างกันของการจัดการของนาซา
เหตุ / people involved
หลัก space marshall in ข้างนอกเค้า development rocket booster
larry mulloy มองยูวี the engineers ' decision not ไม่มัน
เขียว thiokol เกิน by nasa ซิปพวกและเริ่มใหม่ rocket booster
alan mcdonald จะ director ของความแตกแยกคนหนุ่ม rocket project
bob lund จะ engineering vice president
robert ebeling จะ engineer who ผ้าฝ้าย under mcdonald
roger boisjoly จะ engineer who under mcdonald
ผ้าฝ้ายโจ kilminster - วิศวกรในตำแหน่งผู้จัดการ - ผู้บริหารอาวุโส
เจอรัลด์เมสันที่สนับสนุน Lund เพื่อดูการตัดสินใจของเขาที่จะเปิดตัว

วันที่สําคัญ 1974 - มอร์ตัน thiokol ได้รับสัญญาสร้าง boosters จรวดที่เป็นของแข็ง
1976 - นาซายอมรับการออกแบบ Booster มอร์ตัน thiokol .
1977 - มอร์ตัน thiokol ค้นพบปัญหา
หมุนข้อต่อพฤศจิกายน 2524 - โอริงกัดเซาะค้นพบหลังจากที่เที่ยวบินรับส่ง 2
24 มกราคม 2528 - รับส่งเครื่องบินที่แสดง blowby O-ring ที่เลวร้ายที่สุด .
กรกฎาคม 1985 - คำสั่ง thiokol billets เหล็กใหม่สำหรับเขตข้อมูลใหม่ การออกแบบรอยต่อ .
19 สิงหาคม 2528 - NASA ระดับฉันจัดการบรรยายสรุปปัญหา Booster .
ที่ 27 มกราคม พ.ศ. 2529 - คืนประชุมทางไกลเพื่อหารือเกี่ยวกับผลกระทบของอุณหภูมิความเย็นประสิทธิภาพ บูสเตอร์
ที่ 28 มกราคม 2529 - ชาเลนเจอร์ระเบิด 72 วินาทีหลังจากปล่อย

ยังไงประเด็นสัญญาทางสังคมโดยนัยของ profressionals ใช้กับกรณีนี้ ?
สิ่งที่ profressional ความรับผิดชอบเป็นหลง ถ้าใด ๆ
น่าจะนาซาทำอะไรแตกต่างกันในการตัดสินใจของพวกเขาเปิดตัววิธีการ ?


กดเพื่อเปิดพื้นหลัง