Research since the 1970s has demons

Research since the 1970s has demonstrated the paramount role of social, economic and environmental factors in the maintenance of health and well-being (Evans et al. 1994; Evans and Stoddart 1990). The most significant determinants of health are social and economic factors, not those most strongly linked with healthcare services or personal choices and behaviours. For instance, individuals, families and communities with low incomes are more likely to have physical, social and mental health problems than those with higher incomes. They are also more likely to die earlier than other members of the population, regardless of which cause of death is considered (Smith et al. 1996; Wilkinson 1996; World Health Organization 1998).

The gradient nature of health status suggests that it is embedded in collective factors in society, not just in individual factors (Wilkinson 1996). Recognizing the fact that health is significantly affected by policy decisions in non-healthcare areas (including housing, transportation and food distribution), the World Health Organization (WHO) called for inter-sectoral collaboration efforts to improve the conditions required for an optimal level of health and well-being. The result was the Ottawa Charter for Health Promotion (World Health Organization 1986), a document that has radically re-shaped health education and health promotion in many countries around the world. The Charter emphasizes societal change rather than individual responsibility, and supports an active role for the public in setting priorities, making decisions, planning strategies and implementing them to achieve better community health (Terris 1992). It also extends the concept of health to mean a "resource for everyday life" embodying social, environmental and personal assets and physical capacities (World Health Organization 1986). Using this broad definition, enhancing health goes far beyond how much or what type of service is provided as part of traditional healthcare services.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

งานวิจัยตั้งแต่ปี 1970 ได้แสดงบทบาทสิ่งของสังคม เศรษฐกิจ และสิ่งแวดล้อมปัจจัยในการบำรุงรักษาสุขภาพและสุขภาพ (อีวานส์ et al. 1994 อีวานส์และ Stoddart 1990) ดีเทอร์มิแนนต์ที่สำคัญของสุขภาพสังคม และเศรษฐกิจปัจจัย ไม่ใช่ที่สุดอย่างเชื่อมโยงกับบริการสุขภาพ หรือเลือกบุคคล และพฤติกรรมได้ ตัวอย่าง บุคคล ครอบครัว และชุมชน มีรายได้ต่ำมีแนวโน้มจะมีปัญหาสุขภาพทางกายภาพ สังคม และจิตใจมากกว่าผู้ที่มีรายได้สูงขึ้น พวกเขาก็ยิ่งตายเร็วกว่าสมาชิกคนอื่น ๆ ของประชากร โดยที่สาเหตุของการเสียชีวิตถือว่าเป็น (Smith et al. 1996 ปี 1996 Wilkinson องค์การอนามัยโลกปี 1998)ธรรมชาติไล่ระดับสถานะสุขภาพแนะนำว่า มันฝังอยู่ในปัจจัยรวมในสังคม ไม่เพียงแต่ในแต่ละปัจจัย (Wilkinson 1996) ยอมรับความจริงว่า สุขภาพอย่างมีนัยสำคัญได้ผลกระทบจากการตัดสินใจนโยบายในพื้นที่ไม่ใช่สุขภาพ (รวมถึงการแจกจ่ายที่อยู่อาศัย การเดินทาง และอาหาร), องค์กรสุขภาพโลก (คน) เรียกในความพยายามร่วมกันระหว่างรายสาขาเพื่อปรับปรุงเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการเป็นระดับสูงสุดของสุขภาพ ผลคือ กฎบัตร ออตตาวาสำหรับเสริมสุขภาพ (โลกสุขภาพองค์กร 1986), เอกสารที่มีก็อีกรูปการศึกษาสุขภาพและการส่งเสริมสุขภาพในหลายประเทศทั่วโลก กฎบัตรเน้นข้อมูลการเปลี่ยนแปลงแทนที่เป็นความรับผิดชอบแต่ละ และสนับสนุนอยู่สำหรับประชาชนในการตั้งค่าระดับความสำคัญ ตัดสินใจ กลยุทธ์การวางแผน และใช้งานเพื่อให้บรรลุสุขภาพดีในชุมชน (Terris 1992) อีกทั้งยังขยายแนวคิดของสุขภาพหมายถึง การ "ทรัพยากรในชีวิตประจำวัน" embodying สังคม สิ่งแวดล้อม และสินทรัพย์ส่วนบุคคล และกำลังการผลิตจริง (โลกสุขภาพองค์กร 1986) ใช้นิยามนี้กว้าง เสริมสร้างสุขภาพไปไกลเกินว่ามาก หรือชนิดของบริการที่มีให้เป็นส่วนหนึ่งของบริการสุขภาพแบบดั้งเดิม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิจัยตั้งแต่ปี 1970 ได้แสดงให้เห็นถึงบทบาทที่ยิ่งใหญ่ของสังคม เศรษฐกิจและสิ่งแวดล้อม ในการรักษาสุขภาพและความเป็นอยู่ที่ดี ( อีแวนส์ et al . 1994 ; อีแวนส์และสตั๊ดดาร์ต 1990 ) ปัจจัยที่สำคัญที่สุดของสุขภาพเป็นปัจจัยทางสังคมและเศรษฐกิจ ไม่ใช่ที่สุด ขอเชื่อมโยงกับบริการสุขภาพหรือทางเลือกส่วนบุคคลและพฤติกรรม . ตัวอย่าง บุคคลครอบครัวและชุมชนที่มีรายได้ต่ำมีแนวโน้มที่จะมีกายภาพ สังคม และปัญหาสุขภาพจิตมากกว่าผู้ที่มีรายได้สูง พวกเขายังมีแนวโน้มที่จะตายเร็วกว่าสมาชิกอื่น ๆของประชากร ไม่ว่าสาเหตุของการตายคือการพิจารณา ( Smith et al . 1996 ; Wilkinson 1996 ; องค์กรอนามัยโลก 1998 ) .

การไล่ระดับสีธรรมชาติของภาวะสุขภาพที่แสดงให้เห็นว่ามันฝังตัวอยู่ใน ปัจจัยร่วมกันในสังคม ไม่ใช่แค่ปัจจัยส่วนบุคคล ( Wilkinson 1996 ) ตระหนักถึงความจริงที่ว่าสุขภาพ ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจในการดูแลสุขภาพ โดยนโยบายบนพื้นที่ ( รวมทั้งที่อยู่อาศัย , การขนส่งและการกระจายอาหาร )องค์การอนามัยโลก ( WHO ) เรียกร้องให้ความร่วมมือภาคอินเตอร์ ความพยายามในการปรับปรุงเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับระดับที่เหมาะสมของสุขภาพและความเป็นอยู่ที่ดี ผลคือกฎบัตรออตตาวาเพื่อการส่งเสริมสุขภาพ ( องค์การอนามัยโลก 1986 ) , เอกสารที่มีการ re รูปสุขศึกษาและส่งเสริมสุขภาพในหลายประเทศทั่วโลกกฎบัตรทางสังคมเปลี่ยน มากกว่าเน้นความรับผิดชอบส่วนบุคคล และสนับสนุนบทบาทต่อสาธารณะในการตั้งค่าหลัก การตัดสินใจ การวางแผนกลยุทธ์และการใช้พวกเขาเพื่อให้บรรลุสุขภาพชุมชนที่ดีขึ้น ( เทอ 1992 ) นอกจากนี้ยังขยายแนวคิดของสุขภาพจะหมายถึง " ทรัพยากรสำหรับการใช้ชีวิตประจำวัน " เชิงสังคมสิ่งแวดล้อมทางกายภาพและทรัพย์สินส่วนตัวและความสามารถ ( องค์กรอนามัยโลก 1986 ) การส่งเสริมสุขภาพนี้ความหมายกว้างไปไกลเกินเท่าใด หรือสิ่งที่ประเภทของบริการที่ให้บริการเป็นส่วนหนึ่งของบริการสุขภาพแบบดั้งเดิม .