- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
LinguisticsTo begin to answer quest
Linguistics
To begin to answer question (1), Chomsky identifies knowing a language with having a mentally represented grammar. This grammar constitutes the native speaker’s competence in that language, and on this view, the key to
Introduction 3
understanding what it means to know a language is to understand the nature of such a grammar. Competence is contrasted with performance, the perception and production of speech, the study of which falls under psycholinguistics (see below). Since this is a fundamental distinction that underlies a great deal of what we shall be discussing, it is worth trying to get a clear grasp of it as early as possible. Consider the situation of a native speaker of English who suffers a blow to the head and, as a consequence, loses the ability to speak, write, read and understand English. In fortunate cases, such a loss of ability can be short-lived, and the ability to use English in the familiar ways reappears quite rapidly. What cognitive functions are impaired during the time when there is no use of language? Obviously, the ability to use language, i.e. to perform in various ways, is not available through this period, but what about knowledge of English, i.e. linguistic competence? If we suppose that this is lost, then we would expect to see a long period corresponding to the initial acquisition of language as it is regained, rather than the rapid re-emergence which sometimes occurs. It makes more sense to suppose that knowledge of language remains intact throughout such an episode; the problem is one of accessing this knowledge and putting it to use in speaking, etc. As soon as this problem is overcome, full knowledge of English is available, and the various abilities are rapidly reinstated.
What does a grammar consist of? The traditional view is that a grammar tells us
how to combine words to form phrases and sentences. For example, by combining a word like to with a word like Paris we form the phrase to Paris, which can be
used as a reply to the question asked by speaker A in the dialogue below:
(6) speaker a: Where have you been? speaker b: To Paris.
By combining the phrase to Paris with the word flown we form the larger phrase flown to Paris, which can serve as a reply to the question asked by speaker A in (7):
(7) speaker a: What’s he done? speaker b: Flown to Paris.
And by combining the phrase flown to Paris with words like has and he, we can form the sentence in (8):
(8) He has flown to Paris
On this view, a grammar of a language specifies how to combine words to form phrases and sentences, and it seems entirely appropriate to suggest that native
speakers of English and of other languages have access to cognitive systems which somehow specify these possibilities for combination (exercise 1). A very
important aspect of this way of looking at things is that it enables us to make sense
of how a cognitive system (necessarily finite, since it is represented in a brain) can somehow characterise an infinite set of objects (the phrases and sentences in a
natural language). That natural languages are infinite in this sense is easy to see by considering examples such as those in (9):
4 linguistics
(9) a. Smith believes that the earth is flat
b. Brown believes that Smith believes that the earth is flat
c. Smith believes that Brown believes that Smith believes that the earth is flat
d. Brown believes that Smith believes that Brown believes that Smith believes that the earth is flat
A native speaker of English will recognise that such a sequence of sentences
could be indefinitely extended, and the same point can be made in connection with a variety of other constructions in English and other languages (exercise 2).
But the infinite nature of the set of English sentences, exemplified by those in (9), does not entail that the principles of combination used in constructing these
sentences are also infinite; and it is these principles which form part of a grammar. The view we have introduced above implies that a grammar contains two components: (i) a lexicon (or dictionary), which lists all the words found in the language, and (ii) a syntactic component, which specifies how to combine words together to form phrases and sentences. Each lexical entry (i.e. each item listed in the lexicon) will tell us about the linguistic properties of a word. For example, the entry for the word man will specify its phonological (= sound) properties (namely that it is pronounced /man/ – for the significance of the slashes, see section 5), its grammatical properties (e.g. that it can function as a noun and that when it does, it has the irregular plural form men) and its semantic (i.e. meaning) proper-ties (namely that it denotes an adult male human being). The linguistic properties of words, including the nature of lexical entries, form the subject matter of part II of this book, while syntax (i.e. the study of how words are combined together to form phrases and sentences) provides the focus for part III. A grammar can be said to generate (i.e. specify how to form) a set of phrases and sentences, and using this terminology, we can view the task of the linguist as that of developing a theory of generative grammar (i.e. a theory about how phrases and sentences
are formed).
Careful reflection shows that a grammar must contain more than just a lexicon and a syntax. One reason for this is based on the observation that many words change their phonetic form (i.e. the way they are pronounced) in connected speech, such sound changes being determined by the nature of neighbouring sounds within a word, phrase or sentence. These changes are effected by native speakers in a perfectly natural and unreflective way, suggesting that whatever principles determine them must be part of the relevant system of mental repre-sentation (i.e. grammar). We can illustrate what we mean here by considering examples of changes which result from the operation of regular phonological processes. One such process is elision, whereby a sound in a particular position can be dropped and hence not pronounced. For instance, the ‘f’ in the word of (which is pronounced /v/) can be elided in colloquial speech before a word beginning with a consonant (but not before a word beginning with a vowel): hence we say ‘pint o’ milk’ (sometimes written pinta milk) eliding /v/ before the /m/ of the word milk, but ‘pint of ale’ (not ‘pint o’ ale’) where the /v/ can’t be elided because the word ale begins with a vowel. A second regular phonological
Introduction 5
process is assimilation, a process by which one sound takes on some or all the characteristics of a neighbouring sound. For example, in colloquial speech styles, the final ‘d’ of a word like bad is assimilated to the initial sound of an immediately
following word beginning with a consonant: hence, bad boy is pronounced as if it were written bab boy and bad girl as if it were written bag girl (exercise 3).
The fact that there are regular phonological processes such as those briefly described above suggests that in addition to a lexicon and a syntactic component, a grammar must also contain a phonological component: since this determines the phonetic form (= PF) of words in connected speech, it is also referred to as the PF component. Phonology, the study of sound systems and processes affecting the way words are pronounced, forms the subject matter of part I of this book.
So far, then, we have proposed that a grammar of a language contains three components, but it is easy to see that a fourth component must be added, as native speakers not only have the ability to form sentences, but also the ability to interpret (i.e. assign meaning to) them. Accordingly, a grammar of a language should also answer the question ‘How are the meanings of sentences determined?’ A commonsense answer would be that the meaning of a sentence is derived by combining the meanings of the words which it contains. However, there’s clearly more involved than this, as we see from the fact that sentence (10) below is ambiguous (i.e. has more than one interpretation):
(10) She loves me more than you
Specifically, (10) has the two interpretations paraphrased in (11a, b):
(11) a. She loves me more than you love me b. She loves me more than she loves you
The ambiguity in (10) is not due to the meanings of the individual words in the sentence. In this respect, it contrasts with (12):
(12) He has lost the match
In (12), the word match is itself ambiguous, referring either to a sporting encounter or a small piece of wood tipped with easily ignitable material, and this observation is sufficient to account for the fact that (12) also has two interpretations. But (10) contains no such ambiguous word, and to understand the ambiguity here, we need to have some way of representing the logical (i.e. meaning) relations between the words in the sentence. The ambiguity of (10) resides in the relationship between the words you and loves; to get the interpretation in (11a), you must be seen as the logical subject of loves (representing the person giving love), whereas for (11b), it must function as the logical object of loves (representing the person receiving love). On the basis of such observations, we can say that a grammar must also contain a component which determines the logical form (= LF) of sentences in the
language. For obvious reasons, this component is referred to as the LF compo-nent, and this is a topic which is discussed in section 23 of this book (exercise 4).
6 linguistics
Our discussion has led us to the conclusion that a grammar of a language comprises (at least) four components: a lexicon, a syntactic component, a PF component and an LF component. A major task for the linguist is to discover the nature of such grammars.
However, there is an additional concern for the linguist. Suppose grammars are produced for a variety of languages by specifying the components
To begin to answer question (1), Chomsky identifies knowing a language with having a mentally represented grammar. This grammar constitutes the native speaker’s competence in that language, and on this view, the key to
Introduction 3
understanding what it means to know a language is to understand the nature of such a grammar. Competence is contrasted with performance, the perception and production of speech, the study of which falls under psycholinguistics (see below). Since this is a fundamental distinction that underlies a great deal of what we shall be discussing, it is worth trying to get a clear grasp of it as early as possible. Consider the situation of a native speaker of English who suffers a blow to the head and, as a consequence, loses the ability to speak, write, read and understand English. In fortunate cases, such a loss of ability can be short-lived, and the ability to use English in the familiar ways reappears quite rapidly. What cognitive functions are impaired during the time when there is no use of language? Obviously, the ability to use language, i.e. to perform in various ways, is not available through this period, but what about knowledge of English, i.e. linguistic competence? If we suppose that this is lost, then we would expect to see a long period corresponding to the initial acquisition of language as it is regained, rather than the rapid re-emergence which sometimes occurs. It makes more sense to suppose that knowledge of language remains intact throughout such an episode; the problem is one of accessing this knowledge and putting it to use in speaking, etc. As soon as this problem is overcome, full knowledge of English is available, and the various abilities are rapidly reinstated.
What does a grammar consist of? The traditional view is that a grammar tells us
how to combine words to form phrases and sentences. For example, by combining a word like to with a word like Paris we form the phrase to Paris, which can be
used as a reply to the question asked by speaker A in the dialogue below:
(6) speaker a: Where have you been? speaker b: To Paris.
By combining the phrase to Paris with the word flown we form the larger phrase flown to Paris, which can serve as a reply to the question asked by speaker A in (7):
(7) speaker a: What’s he done? speaker b: Flown to Paris.
And by combining the phrase flown to Paris with words like has and he, we can form the sentence in (8):
(8) He has flown to Paris
On this view, a grammar of a language specifies how to combine words to form phrases and sentences, and it seems entirely appropriate to suggest that native
speakers of English and of other languages have access to cognitive systems which somehow specify these possibilities for combination (exercise 1). A very
important aspect of this way of looking at things is that it enables us to make sense
of how a cognitive system (necessarily finite, since it is represented in a brain) can somehow characterise an infinite set of objects (the phrases and sentences in a
natural language). That natural languages are infinite in this sense is easy to see by considering examples such as those in (9):
4 linguistics
(9) a. Smith believes that the earth is flat
b. Brown believes that Smith believes that the earth is flat
c. Smith believes that Brown believes that Smith believes that the earth is flat
d. Brown believes that Smith believes that Brown believes that Smith believes that the earth is flat
A native speaker of English will recognise that such a sequence of sentences
could be indefinitely extended, and the same point can be made in connection with a variety of other constructions in English and other languages (exercise 2).
But the infinite nature of the set of English sentences, exemplified by those in (9), does not entail that the principles of combination used in constructing these
sentences are also infinite; and it is these principles which form part of a grammar. The view we have introduced above implies that a grammar contains two components: (i) a lexicon (or dictionary), which lists all the words found in the language, and (ii) a syntactic component, which specifies how to combine words together to form phrases and sentences. Each lexical entry (i.e. each item listed in the lexicon) will tell us about the linguistic properties of a word. For example, the entry for the word man will specify its phonological (= sound) properties (namely that it is pronounced /man/ – for the significance of the slashes, see section 5), its grammatical properties (e.g. that it can function as a noun and that when it does, it has the irregular plural form men) and its semantic (i.e. meaning) proper-ties (namely that it denotes an adult male human being). The linguistic properties of words, including the nature of lexical entries, form the subject matter of part II of this book, while syntax (i.e. the study of how words are combined together to form phrases and sentences) provides the focus for part III. A grammar can be said to generate (i.e. specify how to form) a set of phrases and sentences, and using this terminology, we can view the task of the linguist as that of developing a theory of generative grammar (i.e. a theory about how phrases and sentences
are formed).
Careful reflection shows that a grammar must contain more than just a lexicon and a syntax. One reason for this is based on the observation that many words change their phonetic form (i.e. the way they are pronounced) in connected speech, such sound changes being determined by the nature of neighbouring sounds within a word, phrase or sentence. These changes are effected by native speakers in a perfectly natural and unreflective way, suggesting that whatever principles determine them must be part of the relevant system of mental repre-sentation (i.e. grammar). We can illustrate what we mean here by considering examples of changes which result from the operation of regular phonological processes. One such process is elision, whereby a sound in a particular position can be dropped and hence not pronounced. For instance, the ‘f’ in the word of (which is pronounced /v/) can be elided in colloquial speech before a word beginning with a consonant (but not before a word beginning with a vowel): hence we say ‘pint o’ milk’ (sometimes written pinta milk) eliding /v/ before the /m/ of the word milk, but ‘pint of ale’ (not ‘pint o’ ale’) where the /v/ can’t be elided because the word ale begins with a vowel. A second regular phonological
Introduction 5
process is assimilation, a process by which one sound takes on some or all the characteristics of a neighbouring sound. For example, in colloquial speech styles, the final ‘d’ of a word like bad is assimilated to the initial sound of an immediately
following word beginning with a consonant: hence, bad boy is pronounced as if it were written bab boy and bad girl as if it were written bag girl (exercise 3).
The fact that there are regular phonological processes such as those briefly described above suggests that in addition to a lexicon and a syntactic component, a grammar must also contain a phonological component: since this determines the phonetic form (= PF) of words in connected speech, it is also referred to as the PF component. Phonology, the study of sound systems and processes affecting the way words are pronounced, forms the subject matter of part I of this book.
So far, then, we have proposed that a grammar of a language contains three components, but it is easy to see that a fourth component must be added, as native speakers not only have the ability to form sentences, but also the ability to interpret (i.e. assign meaning to) them. Accordingly, a grammar of a language should also answer the question ‘How are the meanings of sentences determined?’ A commonsense answer would be that the meaning of a sentence is derived by combining the meanings of the words which it contains. However, there’s clearly more involved than this, as we see from the fact that sentence (10) below is ambiguous (i.e. has more than one interpretation):
(10) She loves me more than you
Specifically, (10) has the two interpretations paraphrased in (11a, b):
(11) a. She loves me more than you love me b. She loves me more than she loves you
The ambiguity in (10) is not due to the meanings of the individual words in the sentence. In this respect, it contrasts with (12):
(12) He has lost the match
In (12), the word match is itself ambiguous, referring either to a sporting encounter or a small piece of wood tipped with easily ignitable material, and this observation is sufficient to account for the fact that (12) also has two interpretations. But (10) contains no such ambiguous word, and to understand the ambiguity here, we need to have some way of representing the logical (i.e. meaning) relations between the words in the sentence. The ambiguity of (10) resides in the relationship between the words you and loves; to get the interpretation in (11a), you must be seen as the logical subject of loves (representing the person giving love), whereas for (11b), it must function as the logical object of loves (representing the person receiving love). On the basis of such observations, we can say that a grammar must also contain a component which determines the logical form (= LF) of sentences in the
language. For obvious reasons, this component is referred to as the LF compo-nent, and this is a topic which is discussed in section 23 of this book (exercise 4).
6 linguistics
Our discussion has led us to the conclusion that a grammar of a language comprises (at least) four components: a lexicon, a syntactic component, a PF component and an LF component. A major task for the linguist is to discover the nature of such grammars.
However, there is an additional concern for the linguist. Suppose grammars are produced for a variety of languages by specifying the components
0/5000
ภาษาศาสตร์
จะเริ่มตอบคำถาม (1), ชัมสกีระบุรู้ภาษากับมีไวยากรณ์ represented จิตใจ ไวยากรณ์นี้ถือความสามารถของผู้บรรยายเป็นภาษาที่ และมุม มอง คีย์การ
3 แนะนำ
ทำความเข้าใจเกี่ยวกับความหมาย ของการรู้ภาษาจะเข้าใจธรรมชาติของไวยากรณ์ดังกล่าว ความสามารถจะต่างกับประสิทธิภาพ การรับรู้และการผลิตของเสียง การศึกษาที่อยู่ภายใต้ภาษาศาสตร์เชิงจิตวิทยา (ดูด้านล่าง) เนื่องจากเป็นความแตกต่างพื้นฐานที่ underlies มากว่าเราจะสามารถสนทนา มีมูลค่าพยายามที่จะได้ความเข้าใจที่ชัดเจนของมันก่อนที่เป็นไป พิจารณาสถานการณ์ของเจ้าของภาษาอังกฤษหนังระเบิดที่ศีรษะ และ สัจจะ สูญเสียความสามารถในการพูด เขียน อ่าน และเข้าใจภาษาอังกฤษ ในกรณีโชคดี เช่นสูญเสียความสามารถช่วงสั้น ๆ และ reappears ความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษในแบบที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็วมาก ฟังก์ชันใดรับรู้เป็นผู้ที่มีเวลาเมื่อมีไม่ใช้ภาษาหรือไม่ อย่างชัดเจน ความสามารถในการใช้ภาษา เช่นทำในรูปแบบต่าง ๆ ไม่มีผ่านรอบระยะเวลานี้ แต่สิ่งที่เกี่ยวกับความรู้ความสามารถเช่นภาษาศาสตร์ ภาษาอังกฤษหรือไม่ ถ้าเราสมมติว่า นี้จะหายไป แล้วเราคาดหวังว่าจะดูระยะยาวที่สอดคล้องกับการซื้อเริ่มต้นของภาษาเท่านั้นคือจาก แทนที่ใหม่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งบางครั้งเกิดขึ้น มันทำให้รู้สึกมากกว่าคิดว่า รู้ภาษายังคงเหมือนเดิมตลอดเช่นการตอน ปัญหาคือเข้าถึงความรู้นี้ และเก็บไว้เพื่อใช้ในการพูด ฯลฯ ทันทีเป็นการเอาชนะปัญหา ความรู้ภาษาอังกฤษทั้งหมดจะพร้อมใช้งาน และความสามารถต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็วกลับมาคิด
อะไรไม่เป็นไวยากรณ์ประกอบด้วย มุมมองแบบดั้งเดิมคือ ว่า ไวยากรณ์ที่บอกเรา
วิธีการรวมคำเป็นวลี และประโยค ตัวอย่าง การรวมคำที่เหมือนกับกับคำเช่นปารีส เราแบบวลีไปปารีส ซึ่งสามารถ
ใช้เป็นคำตอบสำหรับคำถามที่ถาม โดยลำโพง A ใน a:ลำโพง below:
(6) บทสนทนาที่มา ลำโพง b:ไปปารีส
โดยวลีไปปารีสกับคำบิน เราแบบวลีใหญ่ไปปารีส ซึ่งสามารถทำหน้าที่ตอบคำถามที่ถาม โดยลำโพง A ใน (7):
(7) ลำโพง a:คืออะไรที่เขาทำหรือไม่ ลำโพง b: Flown สู่ปารีส
และ โดยรวมมีวลีที่บินไปปารีสกับคำเช่นเขา เราสามารถใช้รูปแบบประโยคใน (8):
(8) เขาได้บินไปปารีส
ในมุมมองนี้ ไวยากรณ์ภาษาระบุวิธีการรวมแบบฟอร์มวลีและประโยค คำ และดูเหมือนทั้งหมดเหมาะสมกับพื้นที่แนะนำ
ภาษาอังกฤษ และภาษาอื่น ๆ มีการเข้าถึงระบบการรับรู้ซึ่งอย่างใด ระบุกล่าวสำหรับชุด (แบบฝึกหัดที่ 1) A มาก
เป็นลักษณะสำคัญของวิธีนี้มองสิ่งที่มันช่วยให้เราสามารถทำให้ความรู้สึก
วิธีรับรู้ระบบ (จำเป็นต้องจำกัด เนื่องจากมันจะถูกแสดงในสมองการ) สามารถอย่างใด characterise ชุดวัตถุที่เป็นอนันต์ (วลีและประโยคในการ
ภาษา) ภาษาธรรมชาติใช้ไม่จำกัดในความรู้สึกนี้เป็นเรื่องง่ายเพื่อดู โดยพิจารณาตัวอย่างนั้น (9):
4 linguistics
(9) อ.สมิธเชื่อว่าโลกแบน
สีน้ำตาลเกิดเชื่อว่า สมิธเชื่อว่าโลกแบน
c สมิธเชื่อว่า บราวน์เชื่อว่า สมิธเชื่อว่าโลกแบน
d. บราวน์เชื่อว่า สมิธเชื่อว่า บราวน์เชื่อว่า สมิธเชื่อว่าโลกแบน
เจ้าของภาษาอังกฤษจะรู้ว่าเช่นลำดับของประโยค
อาจจะไม่มีกำหนดขยาย และจุดเดียวกันสามารถทำได้กับหลากหลายก่อสร้างอื่น ๆ ในภาษาอังกฤษและภาษาอื่น ๆ (แบบฝึกหัดที่ 2) .
แต่ลักษณะของชุดของประโยคภาษาอังกฤษ exemplified โดยใน (9), อนันต์อันได้ว่า ใช้หลักการของชุดก่อสร้างเหล่านี้
ประโยคมีอนันต์ และเป็นหลักการเหล่านี้ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของไวยากรณ์ มุมมองที่เราได้แนะนำข้างต้นหมายความว่า ไวยากรณ์ที่ประกอบด้วยส่วนประกอบสอง: (i) เป็นปทานุกรม (หรือพจนานุกรม), รายการที่พบทั้งในภาษา และ (ii) ทางไวยากรณ์ส่วนประกอบ ซึ่งระบุวิธีการรวมคำเข้าด้วยกันเพื่อฟอร์มวลีและประโยค แต่ละรายการ (เช่นแต่ละรายการที่แสดงในปทานุกรม) เกี่ยวกับคำศัพท์จะบอกเราเกี่ยวกับคุณสมบัติภาษาศาสตร์คำ ตัวอย่าง รายการสำหรับคำจะระบุเป็นคำโครงสร้างประโยค (=เสียง) คุณสมบัติ (คือ ที่มันจะออกเสียง /man/ – สำหรับความสำคัญของเครื่องหมายทับตัว เห็นส่วน 5), คุณสมบัติทางไวยากรณ์ (เช่นที่มันสามารถทำหน้าที่เป็นคำนาม และว่า เมื่อมีตรวจ มีคนผิดปกติรูปแบบพหูพจน์) และความหมายของมัน (เช่นความหมาย) (คือที่แสดงเป็นผู้ใหญ่ชายมนุษย์) ความสัมพันธ์เหมาะสม คุณสมบัติภาษาศาสตร์คำ รวมถึงลักษณะของรายการที่เกี่ยวกับคำศัพท์ รูปแบบสาระของ part II ของหนังสือเล่มนี้ ในขณะที่ไวยากรณ์ (เช่นวิทยาวิธีคำที่รวมกันเพื่อฟอร์มวลีและประโยคให้โฟกัสสำหรับ part III ไวยากรณ์สามารถกล่าวว่า เพื่อสร้าง (เช่นระบุว่า ฟอร์ม) ชุดของวลี และประโยค และใช้คำศัพท์นี้ เราสามารถดูงานของนักภาษาศาสตร์เป็นที่พัฒนาทฤษฎีไวยากรณ์ generative (วลี และประโยคเช่นทฤษฎีเกี่ยวกับวิธี
จะ) ได้
ระวังสะท้อนแสดงว่า ต้องประกอบด้วยไวยากรณ์ที่มากกว่าพจนานุกรมและไวยากรณ์ได้ เหตุผลหนึ่งสำหรับการนี้อยู่สังเกตว่า หลายคำเปลี่ยนแปลงแบบฟอร์มการออกเสียง (เช่นวิธีพวกเขาจะออกเสียง) ในการเชื่อมต่อพูด เสียงดังกล่าวเปลี่ยนแปลงเป็นไปตามธรรมชาติของเสียงเพื่อนในคำ วลี หรือประโยค เปลี่ยนแปลงเหล่านี้มีผล โดยภาษาในธรรมชาติอย่างสมบูรณ์และเหมือนไม่สะท้อนวิธี แนะนำว่า หลักใดกำหนดให้ต้องเป็นส่วนหนึ่งของระบบที่เกี่ยวข้องของจิต repre-sentation (เช่นไวยากรณ์) เราสามารถแสดงอะไรเราหมายถึงที่นี่ โดยการพิจารณาตัวอย่างของการเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากการดำเนินงานของกระบวนการคำโครงสร้างประโยคทั่วไป กระบวนการดังกล่าวหนึ่งเป็น elision โดยเสียงในตำแหน่งหนึ่ง ๆ สามารถลดลง และจึง ไม่ออกเสียง ตัวอย่าง 'f' ในคำของสามารถ elided (ซึ่งเป็นการออกเสียง v /) ในการพูดก่อนที่ จะมีคำที่ขึ้นต้นด้วยพยัญชนะ (แต่ ก่อนไม่มีคำที่ขึ้นต้นด้วยสระ): ดังนั้น เราพูดว่า 'pint โอนม' (บางครั้งเขียนนม pinta) eliding /v/ ก่อน /m/ นมคำ แต่ 'ไพน์ของเบียร์' (ไม่ ' pint โอเอล') ซึ่งการได้เนื่องจากน้ำคำที่ขึ้นต้น ด้วยสระไม่ elided /v/ ใน ปกติสองคำโครงสร้างประโยค
5 แนะนำ
อัน กระบวนการที่เสียงหนึ่งจะใช้บางส่วน หรือทั้งหมดลักษณะของเสียงเพื่อนเสร็จ ตัวอย่าง ในลักษณะพูด สุดท้ายจะ ' คำเช่นด้อยเป็นขนบธรรมเนียมประเพณีให้เสียงเริ่มต้นที่ทันที
คำขึ้นต้น ด้วยพยัญชนะต่อไปนี้: ดังนั้น เด็กไม่ดีออกเสียงว่า มันเขียนแบบผู้ชายและผู้หญิงไม่ดีเหมือนกับว่ามันถูกเขียนสาวถุง (แบบฝึกหัดที่ 3) .
ข้อเท็จจริงว่า มีกระบวนคำโครงสร้างประโยคปกติเช่นที่อธิบายไว้โดยสังเขปข้างต้นแนะนำว่า ส่วนประกอบทางไวยากรณ์และพจนานุกรม ไวยากรณ์ที่ต้องประกอบด้วยส่วนประกอบคำโครงสร้างประโยค: ตั้งแต่นี้กำหนดรูปแบบเสียง (= PF) ของคำในการพูดเชื่อมต่อ มันยังจะอ้างถึงเป็นส่วนประกอบของ PF วารสารมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร ศึกษาระบบเสียงและกระบวนการกระทบทางคำจะออกเสียง ส่วนฟอร์มเรื่องเรื่องของฉันของหนังสือนี้
ฉะนี้ จากนั้น เราได้เสนอว่า ไวยากรณ์ของภาษาประกอบด้วยส่วนประกอบ 3 แต่มันเป็นเรื่องง่ายเพื่อดูว่า ต้องเพิ่มส่วนประกอบสี่ เป็นภาษาไม่เพียงแต่มีความประโยคแบบฟอร์ม แต่ความสามารถในการแปล (เช่นกำหนดความหมาย) พวกเขา ตาม ไวยากรณ์ของภาษายังควรตอบคำถาม ' ความหมายของประโยคที่กำหนดอย่างไร' คำตอบ commonsense จะให้ความหมายของประโยคได้มา โดยการรวมความหมายของคำที่ประกอบด้วยการ อย่างไรก็ตาม มีส่วนร่วมชัดเจนมากกว่านี้ เราเห็นจากการที่ประโยค (10) ข้างล่างเป็นชัดเจน (เช่นมี interpretation):
(10) หนึ่งที่เธอรักฉันมากกว่าคุณ
โดยเฉพาะ, (10) มีการตีความสอง paraphrased ใน (11a, b):
(11) เธอรักฉัน มากกว่ารักฉัน b เธอรักฉัน มากกว่าเธอรักคุณ
ความคลุมเครือใน (10) ไม่ความหมายของคำแต่ละคำในประโยค ประการนี้ ก็ความแตกต่าง (12):
(12) เขาได้หายตรง
(12), การจับคู่คำเป็นตัวเองชัดเจน อ้างพบกีฬาหรือชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของไม้ก้น ด้วยวัสดุง่าย ๆ ignitable และสังเกตนี้เพียงพอให้ข้อเท็จจริงที่ (12) มีการตีความสอง แต่ (10) ประกอบด้วยไม่เช่นคลุมเครือคำ และเข้าใจตัวย่อ ที่นี่ เราจำเป็นต้องมีวิธีบางแสดงทางตรรกะ (เช่นความหมาย) ความสัมพันธ์ระหว่างคำในประโยค ย่อ (10) อยู่ในความสัมพันธ์ระหว่างคำคุณ และ รัก จะได้รับการตีความใน (11a), คุณต้องถือเป็นเรื่องตรรกะของรัก (คนที่แสดงความรักแสดง), ใน ขณะที่สำหรับ (11b), จะต้องทำหน้าที่เป็นวัตถุทางตรรกะของรัก (แทนผู้ที่ได้รับความรัก) ตามข้อสังเกตดังกล่าว เราสามารถบอกได้ว่า ไวยากรณ์ที่ต้องประกอบด้วยส่วนประกอบที่กำหนดแบบตรรกะ (= LF) ของประโยคใน การ
ภาษา เหตุผลชัดเจน คอมโพเนนต์นี้จะเรียกว่า LF compo-nent และนี่คือหัวข้อที่จะกล่าวถึงในส่วนที่ 23 ของหนังสือเล่มนี้ (แบบฝึกหัดที่ 4) .
ภาษาศาสตร์ 6
สนทนาของเราได้นำเราไปสรุปว่า ไวยากรณ์ของภาษาประกอบด้วยส่วนประกอบ 4 (น้อย): พจนานุกรม ส่วนประกอบทางไวยากรณ์ คอมโพเนนต์ของ PF และ LF ประกอบเพิ่มขึ้น งานสำคัญสำหรับนักภาษาศาสตร์ที่จะค้นพบธรรมชาติของเช่น grammars
อย่างไรก็ตาม มีความกังวลเพิ่มเติมสำหรับนักภาษาศาสตร์ที่ สมมติว่า grammars ผลิตในหลากหลายภาษา โดยระบุส่วนประกอบ
จะเริ่มตอบคำถาม (1), ชัมสกีระบุรู้ภาษากับมีไวยากรณ์ represented จิตใจ ไวยากรณ์นี้ถือความสามารถของผู้บรรยายเป็นภาษาที่ และมุม มอง คีย์การ
3 แนะนำ
ทำความเข้าใจเกี่ยวกับความหมาย ของการรู้ภาษาจะเข้าใจธรรมชาติของไวยากรณ์ดังกล่าว ความสามารถจะต่างกับประสิทธิภาพ การรับรู้และการผลิตของเสียง การศึกษาที่อยู่ภายใต้ภาษาศาสตร์เชิงจิตวิทยา (ดูด้านล่าง) เนื่องจากเป็นความแตกต่างพื้นฐานที่ underlies มากว่าเราจะสามารถสนทนา มีมูลค่าพยายามที่จะได้ความเข้าใจที่ชัดเจนของมันก่อนที่เป็นไป พิจารณาสถานการณ์ของเจ้าของภาษาอังกฤษหนังระเบิดที่ศีรษะ และ สัจจะ สูญเสียความสามารถในการพูด เขียน อ่าน และเข้าใจภาษาอังกฤษ ในกรณีโชคดี เช่นสูญเสียความสามารถช่วงสั้น ๆ และ reappears ความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษในแบบที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็วมาก ฟังก์ชันใดรับรู้เป็นผู้ที่มีเวลาเมื่อมีไม่ใช้ภาษาหรือไม่ อย่างชัดเจน ความสามารถในการใช้ภาษา เช่นทำในรูปแบบต่าง ๆ ไม่มีผ่านรอบระยะเวลานี้ แต่สิ่งที่เกี่ยวกับความรู้ความสามารถเช่นภาษาศาสตร์ ภาษาอังกฤษหรือไม่ ถ้าเราสมมติว่า นี้จะหายไป แล้วเราคาดหวังว่าจะดูระยะยาวที่สอดคล้องกับการซื้อเริ่มต้นของภาษาเท่านั้นคือจาก แทนที่ใหม่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งบางครั้งเกิดขึ้น มันทำให้รู้สึกมากกว่าคิดว่า รู้ภาษายังคงเหมือนเดิมตลอดเช่นการตอน ปัญหาคือเข้าถึงความรู้นี้ และเก็บไว้เพื่อใช้ในการพูด ฯลฯ ทันทีเป็นการเอาชนะปัญหา ความรู้ภาษาอังกฤษทั้งหมดจะพร้อมใช้งาน และความสามารถต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็วกลับมาคิด
อะไรไม่เป็นไวยากรณ์ประกอบด้วย มุมมองแบบดั้งเดิมคือ ว่า ไวยากรณ์ที่บอกเรา
วิธีการรวมคำเป็นวลี และประโยค ตัวอย่าง การรวมคำที่เหมือนกับกับคำเช่นปารีส เราแบบวลีไปปารีส ซึ่งสามารถ
ใช้เป็นคำตอบสำหรับคำถามที่ถาม โดยลำโพง A ใน a:ลำโพง below:
(6) บทสนทนาที่มา ลำโพง b:ไปปารีส
โดยวลีไปปารีสกับคำบิน เราแบบวลีใหญ่ไปปารีส ซึ่งสามารถทำหน้าที่ตอบคำถามที่ถาม โดยลำโพง A ใน (7):
(7) ลำโพง a:คืออะไรที่เขาทำหรือไม่ ลำโพง b: Flown สู่ปารีส
และ โดยรวมมีวลีที่บินไปปารีสกับคำเช่นเขา เราสามารถใช้รูปแบบประโยคใน (8):
(8) เขาได้บินไปปารีส
ในมุมมองนี้ ไวยากรณ์ภาษาระบุวิธีการรวมแบบฟอร์มวลีและประโยค คำ และดูเหมือนทั้งหมดเหมาะสมกับพื้นที่แนะนำ
ภาษาอังกฤษ และภาษาอื่น ๆ มีการเข้าถึงระบบการรับรู้ซึ่งอย่างใด ระบุกล่าวสำหรับชุด (แบบฝึกหัดที่ 1) A มาก
เป็นลักษณะสำคัญของวิธีนี้มองสิ่งที่มันช่วยให้เราสามารถทำให้ความรู้สึก
วิธีรับรู้ระบบ (จำเป็นต้องจำกัด เนื่องจากมันจะถูกแสดงในสมองการ) สามารถอย่างใด characterise ชุดวัตถุที่เป็นอนันต์ (วลีและประโยคในการ
ภาษา) ภาษาธรรมชาติใช้ไม่จำกัดในความรู้สึกนี้เป็นเรื่องง่ายเพื่อดู โดยพิจารณาตัวอย่างนั้น (9):
4 linguistics
(9) อ.สมิธเชื่อว่าโลกแบน
สีน้ำตาลเกิดเชื่อว่า สมิธเชื่อว่าโลกแบน
c สมิธเชื่อว่า บราวน์เชื่อว่า สมิธเชื่อว่าโลกแบน
d. บราวน์เชื่อว่า สมิธเชื่อว่า บราวน์เชื่อว่า สมิธเชื่อว่าโลกแบน
เจ้าของภาษาอังกฤษจะรู้ว่าเช่นลำดับของประโยค
อาจจะไม่มีกำหนดขยาย และจุดเดียวกันสามารถทำได้กับหลากหลายก่อสร้างอื่น ๆ ในภาษาอังกฤษและภาษาอื่น ๆ (แบบฝึกหัดที่ 2) .
แต่ลักษณะของชุดของประโยคภาษาอังกฤษ exemplified โดยใน (9), อนันต์อันได้ว่า ใช้หลักการของชุดก่อสร้างเหล่านี้
ประโยคมีอนันต์ และเป็นหลักการเหล่านี้ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของไวยากรณ์ มุมมองที่เราได้แนะนำข้างต้นหมายความว่า ไวยากรณ์ที่ประกอบด้วยส่วนประกอบสอง: (i) เป็นปทานุกรม (หรือพจนานุกรม), รายการที่พบทั้งในภาษา และ (ii) ทางไวยากรณ์ส่วนประกอบ ซึ่งระบุวิธีการรวมคำเข้าด้วยกันเพื่อฟอร์มวลีและประโยค แต่ละรายการ (เช่นแต่ละรายการที่แสดงในปทานุกรม) เกี่ยวกับคำศัพท์จะบอกเราเกี่ยวกับคุณสมบัติภาษาศาสตร์คำ ตัวอย่าง รายการสำหรับคำจะระบุเป็นคำโครงสร้างประโยค (=เสียง) คุณสมบัติ (คือ ที่มันจะออกเสียง /man/ – สำหรับความสำคัญของเครื่องหมายทับตัว เห็นส่วน 5), คุณสมบัติทางไวยากรณ์ (เช่นที่มันสามารถทำหน้าที่เป็นคำนาม และว่า เมื่อมีตรวจ มีคนผิดปกติรูปแบบพหูพจน์) และความหมายของมัน (เช่นความหมาย) (คือที่แสดงเป็นผู้ใหญ่ชายมนุษย์) ความสัมพันธ์เหมาะสม คุณสมบัติภาษาศาสตร์คำ รวมถึงลักษณะของรายการที่เกี่ยวกับคำศัพท์ รูปแบบสาระของ part II ของหนังสือเล่มนี้ ในขณะที่ไวยากรณ์ (เช่นวิทยาวิธีคำที่รวมกันเพื่อฟอร์มวลีและประโยคให้โฟกัสสำหรับ part III ไวยากรณ์สามารถกล่าวว่า เพื่อสร้าง (เช่นระบุว่า ฟอร์ม) ชุดของวลี และประโยค และใช้คำศัพท์นี้ เราสามารถดูงานของนักภาษาศาสตร์เป็นที่พัฒนาทฤษฎีไวยากรณ์ generative (วลี และประโยคเช่นทฤษฎีเกี่ยวกับวิธี
จะ) ได้
ระวังสะท้อนแสดงว่า ต้องประกอบด้วยไวยากรณ์ที่มากกว่าพจนานุกรมและไวยากรณ์ได้ เหตุผลหนึ่งสำหรับการนี้อยู่สังเกตว่า หลายคำเปลี่ยนแปลงแบบฟอร์มการออกเสียง (เช่นวิธีพวกเขาจะออกเสียง) ในการเชื่อมต่อพูด เสียงดังกล่าวเปลี่ยนแปลงเป็นไปตามธรรมชาติของเสียงเพื่อนในคำ วลี หรือประโยค เปลี่ยนแปลงเหล่านี้มีผล โดยภาษาในธรรมชาติอย่างสมบูรณ์และเหมือนไม่สะท้อนวิธี แนะนำว่า หลักใดกำหนดให้ต้องเป็นส่วนหนึ่งของระบบที่เกี่ยวข้องของจิต repre-sentation (เช่นไวยากรณ์) เราสามารถแสดงอะไรเราหมายถึงที่นี่ โดยการพิจารณาตัวอย่างของการเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากการดำเนินงานของกระบวนการคำโครงสร้างประโยคทั่วไป กระบวนการดังกล่าวหนึ่งเป็น elision โดยเสียงในตำแหน่งหนึ่ง ๆ สามารถลดลง และจึง ไม่ออกเสียง ตัวอย่าง 'f' ในคำของสามารถ elided (ซึ่งเป็นการออกเสียง v /) ในการพูดก่อนที่ จะมีคำที่ขึ้นต้นด้วยพยัญชนะ (แต่ ก่อนไม่มีคำที่ขึ้นต้นด้วยสระ): ดังนั้น เราพูดว่า 'pint โอนม' (บางครั้งเขียนนม pinta) eliding /v/ ก่อน /m/ นมคำ แต่ 'ไพน์ของเบียร์' (ไม่ ' pint โอเอล') ซึ่งการได้เนื่องจากน้ำคำที่ขึ้นต้น ด้วยสระไม่ elided /v/ ใน ปกติสองคำโครงสร้างประโยค
5 แนะนำ
อัน กระบวนการที่เสียงหนึ่งจะใช้บางส่วน หรือทั้งหมดลักษณะของเสียงเพื่อนเสร็จ ตัวอย่าง ในลักษณะพูด สุดท้ายจะ ' คำเช่นด้อยเป็นขนบธรรมเนียมประเพณีให้เสียงเริ่มต้นที่ทันที
คำขึ้นต้น ด้วยพยัญชนะต่อไปนี้: ดังนั้น เด็กไม่ดีออกเสียงว่า มันเขียนแบบผู้ชายและผู้หญิงไม่ดีเหมือนกับว่ามันถูกเขียนสาวถุง (แบบฝึกหัดที่ 3) .
ข้อเท็จจริงว่า มีกระบวนคำโครงสร้างประโยคปกติเช่นที่อธิบายไว้โดยสังเขปข้างต้นแนะนำว่า ส่วนประกอบทางไวยากรณ์และพจนานุกรม ไวยากรณ์ที่ต้องประกอบด้วยส่วนประกอบคำโครงสร้างประโยค: ตั้งแต่นี้กำหนดรูปแบบเสียง (= PF) ของคำในการพูดเชื่อมต่อ มันยังจะอ้างถึงเป็นส่วนประกอบของ PF วารสารมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร ศึกษาระบบเสียงและกระบวนการกระทบทางคำจะออกเสียง ส่วนฟอร์มเรื่องเรื่องของฉันของหนังสือนี้
ฉะนี้ จากนั้น เราได้เสนอว่า ไวยากรณ์ของภาษาประกอบด้วยส่วนประกอบ 3 แต่มันเป็นเรื่องง่ายเพื่อดูว่า ต้องเพิ่มส่วนประกอบสี่ เป็นภาษาไม่เพียงแต่มีความประโยคแบบฟอร์ม แต่ความสามารถในการแปล (เช่นกำหนดความหมาย) พวกเขา ตาม ไวยากรณ์ของภาษายังควรตอบคำถาม ' ความหมายของประโยคที่กำหนดอย่างไร' คำตอบ commonsense จะให้ความหมายของประโยคได้มา โดยการรวมความหมายของคำที่ประกอบด้วยการ อย่างไรก็ตาม มีส่วนร่วมชัดเจนมากกว่านี้ เราเห็นจากการที่ประโยค (10) ข้างล่างเป็นชัดเจน (เช่นมี interpretation):
(10) หนึ่งที่เธอรักฉันมากกว่าคุณ
โดยเฉพาะ, (10) มีการตีความสอง paraphrased ใน (11a, b):
(11) เธอรักฉัน มากกว่ารักฉัน b เธอรักฉัน มากกว่าเธอรักคุณ
ความคลุมเครือใน (10) ไม่ความหมายของคำแต่ละคำในประโยค ประการนี้ ก็ความแตกต่าง (12):
(12) เขาได้หายตรง
(12), การจับคู่คำเป็นตัวเองชัดเจน อ้างพบกีฬาหรือชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของไม้ก้น ด้วยวัสดุง่าย ๆ ignitable และสังเกตนี้เพียงพอให้ข้อเท็จจริงที่ (12) มีการตีความสอง แต่ (10) ประกอบด้วยไม่เช่นคลุมเครือคำ และเข้าใจตัวย่อ ที่นี่ เราจำเป็นต้องมีวิธีบางแสดงทางตรรกะ (เช่นความหมาย) ความสัมพันธ์ระหว่างคำในประโยค ย่อ (10) อยู่ในความสัมพันธ์ระหว่างคำคุณ และ รัก จะได้รับการตีความใน (11a), คุณต้องถือเป็นเรื่องตรรกะของรัก (คนที่แสดงความรักแสดง), ใน ขณะที่สำหรับ (11b), จะต้องทำหน้าที่เป็นวัตถุทางตรรกะของรัก (แทนผู้ที่ได้รับความรัก) ตามข้อสังเกตดังกล่าว เราสามารถบอกได้ว่า ไวยากรณ์ที่ต้องประกอบด้วยส่วนประกอบที่กำหนดแบบตรรกะ (= LF) ของประโยคใน การ
ภาษา เหตุผลชัดเจน คอมโพเนนต์นี้จะเรียกว่า LF compo-nent และนี่คือหัวข้อที่จะกล่าวถึงในส่วนที่ 23 ของหนังสือเล่มนี้ (แบบฝึกหัดที่ 4) .
ภาษาศาสตร์ 6
สนทนาของเราได้นำเราไปสรุปว่า ไวยากรณ์ของภาษาประกอบด้วยส่วนประกอบ 4 (น้อย): พจนานุกรม ส่วนประกอบทางไวยากรณ์ คอมโพเนนต์ของ PF และ LF ประกอบเพิ่มขึ้น งานสำคัญสำหรับนักภาษาศาสตร์ที่จะค้นพบธรรมชาติของเช่น grammars
อย่างไรก็ตาม มีความกังวลเพิ่มเติมสำหรับนักภาษาศาสตร์ที่ สมมติว่า grammars ผลิตในหลากหลายภาษา โดยระบุส่วนประกอบ
การแปล กรุณารอสักครู่..
Linguistics
To begin to answer question (1), Chomsky identifies knowing a language with having a mentally represented grammar. This grammar constitutes the native speaker’s competence in that language, and on this view, the key to
Introduction 3
understanding what it means to know a language is to understand the nature of such a grammar. Competence is contrasted with performance, the perception and production of speech, the study of which falls under psycholinguistics (see below). Since this is a fundamental distinction that underlies a great deal of what we shall be discussing, it is worth trying to get a clear grasp of it as early as possible. Consider the situation of a native speaker of English who suffers a blow to the head and, as a consequence, loses the ability to speak, write, read and understand English. In fortunate cases, such a loss of ability can be short-lived, and the ability to use English in the familiar ways reappears quite rapidly. What cognitive functions are impaired during the time when there is no use of language? Obviously, the ability to use language, i.e. to perform in various ways, is not available through this period, but what about knowledge of English, i.e. linguistic competence? If we suppose that this is lost, then we would expect to see a long period corresponding to the initial acquisition of language as it is regained, rather than the rapid re-emergence which sometimes occurs. It makes more sense to suppose that knowledge of language remains intact throughout such an episode; the problem is one of accessing this knowledge and putting it to use in speaking, etc. As soon as this problem is overcome, full knowledge of English is available, and the various abilities are rapidly reinstated.
What does a grammar consist of? The traditional view is that a grammar tells us
how to combine words to form phrases and sentences. For example, by combining a word like to with a word like Paris we form the phrase to Paris, which can be
used as a reply to the question asked by speaker A in the dialogue below:
(6) speaker a: Where have you been? speaker b: To Paris.
By combining the phrase to Paris with the word flown we form the larger phrase flown to Paris, which can serve as a reply to the question asked by speaker A in (7):
(7) speaker a: What’s he done? speaker b: Flown to Paris.
And by combining the phrase flown to Paris with words like has and he, we can form the sentence in (8):
(8) He has flown to Paris
On this view, a grammar of a language specifies how to combine words to form phrases and sentences, and it seems entirely appropriate to suggest that native
speakers of English and of other languages have access to cognitive systems which somehow specify these possibilities for combination (exercise 1). A very
important aspect of this way of looking at things is that it enables us to make sense
of how a cognitive system (necessarily finite, since it is represented in a brain) can somehow characterise an infinite set of objects (the phrases and sentences in a
natural language). That natural languages are infinite in this sense is easy to see by considering examples such as those in (9):
4 linguistics
(9) a. Smith believes that the earth is flat
b. Brown believes that Smith believes that the earth is flat
c. Smith believes that Brown believes that Smith believes that the earth is flat
d. Brown believes that Smith believes that Brown believes that Smith believes that the earth is flat
A native speaker of English will recognise that such a sequence of sentences
could be indefinitely extended, and the same point can be made in connection with a variety of other constructions in English and other languages (exercise 2).
But the infinite nature of the set of English sentences, exemplified by those in (9), does not entail that the principles of combination used in constructing these
sentences are also infinite; and it is these principles which form part of a grammar. The view we have introduced above implies that a grammar contains two components: (i) a lexicon (or dictionary), which lists all the words found in the language, and (ii) a syntactic component, which specifies how to combine words together to form phrases and sentences. Each lexical entry (i.e. each item listed in the lexicon) will tell us about the linguistic properties of a word. For example, the entry for the word man will specify its phonological (= sound) properties (namely that it is pronounced /man/ – for the significance of the slashes, see section 5), its grammatical properties (e.g. that it can function as a noun and that when it does, it has the irregular plural form men) and its semantic (i.e. meaning) proper-ties (namely that it denotes an adult male human being). The linguistic properties of words, including the nature of lexical entries, form the subject matter of part II of this book, while syntax (i.e. the study of how words are combined together to form phrases and sentences) provides the focus for part III. A grammar can be said to generate (i.e. specify how to form) a set of phrases and sentences, and using this terminology, we can view the task of the linguist as that of developing a theory of generative grammar (i.e. a theory about how phrases and sentences
are formed).
Careful reflection shows that a grammar must contain more than just a lexicon and a syntax. One reason for this is based on the observation that many words change their phonetic form (i.e. the way they are pronounced) in connected speech, such sound changes being determined by the nature of neighbouring sounds within a word, phrase or sentence. These changes are effected by native speakers in a perfectly natural and unreflective way, suggesting that whatever principles determine them must be part of the relevant system of mental repre-sentation (i.e. grammar). We can illustrate what we mean here by considering examples of changes which result from the operation of regular phonological processes. One such process is elision, whereby a sound in a particular position can be dropped and hence not pronounced. For instance, the ‘f’ in the word of (which is pronounced /v/) can be elided in colloquial speech before a word beginning with a consonant (but not before a word beginning with a vowel): hence we say ‘pint o’ milk’ (sometimes written pinta milk) eliding /v/ before the /m/ of the word milk, but ‘pint of ale’ (not ‘pint o’ ale’) where the /v/ can’t be elided because the word ale begins with a vowel. A second regular phonological
Introduction 5
process is assimilation, a process by which one sound takes on some or all the characteristics of a neighbouring sound. For example, in colloquial speech styles, the final ‘d’ of a word like bad is assimilated to the initial sound of an immediately
following word beginning with a consonant: hence, bad boy is pronounced as if it were written bab boy and bad girl as if it were written bag girl (exercise 3).
The fact that there are regular phonological processes such as those briefly described above suggests that in addition to a lexicon and a syntactic component, a grammar must also contain a phonological component: since this determines the phonetic form (= PF) of words in connected speech, it is also referred to as the PF component. Phonology, the study of sound systems and processes affecting the way words are pronounced, forms the subject matter of part I of this book.
So far, then, we have proposed that a grammar of a language contains three components, but it is easy to see that a fourth component must be added, as native speakers not only have the ability to form sentences, but also the ability to interpret (i.e. assign meaning to) them. Accordingly, a grammar of a language should also answer the question ‘How are the meanings of sentences determined?’ A commonsense answer would be that the meaning of a sentence is derived by combining the meanings of the words which it contains. However, there’s clearly more involved than this, as we see from the fact that sentence (10) below is ambiguous (i.e. has more than one interpretation):
(10) She loves me more than you
Specifically, (10) has the two interpretations paraphrased in (11a, b):
(11) a. She loves me more than you love me b. She loves me more than she loves you
The ambiguity in (10) is not due to the meanings of the individual words in the sentence. In this respect, it contrasts with (12):
(12) He has lost the match
In (12), the word match is itself ambiguous, referring either to a sporting encounter or a small piece of wood tipped with easily ignitable material, and this observation is sufficient to account for the fact that (12) also has two interpretations. But (10) contains no such ambiguous word, and to understand the ambiguity here, we need to have some way of representing the logical (i.e. meaning) relations between the words in the sentence. The ambiguity of (10) resides in the relationship between the words you and loves; to get the interpretation in (11a), you must be seen as the logical subject of loves (representing the person giving love), whereas for (11b), it must function as the logical object of loves (representing the person receiving love). On the basis of such observations, we can say that a grammar must also contain a component which determines the logical form (= LF) of sentences in the
language. For obvious reasons, this component is referred to as the LF compo-nent, and this is a topic which is discussed in section 23 of this book (exercise 4).
6 linguistics
Our discussion has led us to the conclusion that a grammar of a language comprises (at least) four components: a lexicon, a syntactic component, a PF component and an LF component. A major task for the linguist is to discover the nature of such grammars.
However, there is an additional concern for the linguist. Suppose grammars are produced for a variety of languages by specifying the components
To begin to answer question (1), Chomsky identifies knowing a language with having a mentally represented grammar. This grammar constitutes the native speaker’s competence in that language, and on this view, the key to
Introduction 3
understanding what it means to know a language is to understand the nature of such a grammar. Competence is contrasted with performance, the perception and production of speech, the study of which falls under psycholinguistics (see below). Since this is a fundamental distinction that underlies a great deal of what we shall be discussing, it is worth trying to get a clear grasp of it as early as possible. Consider the situation of a native speaker of English who suffers a blow to the head and, as a consequence, loses the ability to speak, write, read and understand English. In fortunate cases, such a loss of ability can be short-lived, and the ability to use English in the familiar ways reappears quite rapidly. What cognitive functions are impaired during the time when there is no use of language? Obviously, the ability to use language, i.e. to perform in various ways, is not available through this period, but what about knowledge of English, i.e. linguistic competence? If we suppose that this is lost, then we would expect to see a long period corresponding to the initial acquisition of language as it is regained, rather than the rapid re-emergence which sometimes occurs. It makes more sense to suppose that knowledge of language remains intact throughout such an episode; the problem is one of accessing this knowledge and putting it to use in speaking, etc. As soon as this problem is overcome, full knowledge of English is available, and the various abilities are rapidly reinstated.
What does a grammar consist of? The traditional view is that a grammar tells us
how to combine words to form phrases and sentences. For example, by combining a word like to with a word like Paris we form the phrase to Paris, which can be
used as a reply to the question asked by speaker A in the dialogue below:
(6) speaker a: Where have you been? speaker b: To Paris.
By combining the phrase to Paris with the word flown we form the larger phrase flown to Paris, which can serve as a reply to the question asked by speaker A in (7):
(7) speaker a: What’s he done? speaker b: Flown to Paris.
And by combining the phrase flown to Paris with words like has and he, we can form the sentence in (8):
(8) He has flown to Paris
On this view, a grammar of a language specifies how to combine words to form phrases and sentences, and it seems entirely appropriate to suggest that native
speakers of English and of other languages have access to cognitive systems which somehow specify these possibilities for combination (exercise 1). A very
important aspect of this way of looking at things is that it enables us to make sense
of how a cognitive system (necessarily finite, since it is represented in a brain) can somehow characterise an infinite set of objects (the phrases and sentences in a
natural language). That natural languages are infinite in this sense is easy to see by considering examples such as those in (9):
4 linguistics
(9) a. Smith believes that the earth is flat
b. Brown believes that Smith believes that the earth is flat
c. Smith believes that Brown believes that Smith believes that the earth is flat
d. Brown believes that Smith believes that Brown believes that Smith believes that the earth is flat
A native speaker of English will recognise that such a sequence of sentences
could be indefinitely extended, and the same point can be made in connection with a variety of other constructions in English and other languages (exercise 2).
But the infinite nature of the set of English sentences, exemplified by those in (9), does not entail that the principles of combination used in constructing these
sentences are also infinite; and it is these principles which form part of a grammar. The view we have introduced above implies that a grammar contains two components: (i) a lexicon (or dictionary), which lists all the words found in the language, and (ii) a syntactic component, which specifies how to combine words together to form phrases and sentences. Each lexical entry (i.e. each item listed in the lexicon) will tell us about the linguistic properties of a word. For example, the entry for the word man will specify its phonological (= sound) properties (namely that it is pronounced /man/ – for the significance of the slashes, see section 5), its grammatical properties (e.g. that it can function as a noun and that when it does, it has the irregular plural form men) and its semantic (i.e. meaning) proper-ties (namely that it denotes an adult male human being). The linguistic properties of words, including the nature of lexical entries, form the subject matter of part II of this book, while syntax (i.e. the study of how words are combined together to form phrases and sentences) provides the focus for part III. A grammar can be said to generate (i.e. specify how to form) a set of phrases and sentences, and using this terminology, we can view the task of the linguist as that of developing a theory of generative grammar (i.e. a theory about how phrases and sentences
are formed).
Careful reflection shows that a grammar must contain more than just a lexicon and a syntax. One reason for this is based on the observation that many words change their phonetic form (i.e. the way they are pronounced) in connected speech, such sound changes being determined by the nature of neighbouring sounds within a word, phrase or sentence. These changes are effected by native speakers in a perfectly natural and unreflective way, suggesting that whatever principles determine them must be part of the relevant system of mental repre-sentation (i.e. grammar). We can illustrate what we mean here by considering examples of changes which result from the operation of regular phonological processes. One such process is elision, whereby a sound in a particular position can be dropped and hence not pronounced. For instance, the ‘f’ in the word of (which is pronounced /v/) can be elided in colloquial speech before a word beginning with a consonant (but not before a word beginning with a vowel): hence we say ‘pint o’ milk’ (sometimes written pinta milk) eliding /v/ before the /m/ of the word milk, but ‘pint of ale’ (not ‘pint o’ ale’) where the /v/ can’t be elided because the word ale begins with a vowel. A second regular phonological
Introduction 5
process is assimilation, a process by which one sound takes on some or all the characteristics of a neighbouring sound. For example, in colloquial speech styles, the final ‘d’ of a word like bad is assimilated to the initial sound of an immediately
following word beginning with a consonant: hence, bad boy is pronounced as if it were written bab boy and bad girl as if it were written bag girl (exercise 3).
The fact that there are regular phonological processes such as those briefly described above suggests that in addition to a lexicon and a syntactic component, a grammar must also contain a phonological component: since this determines the phonetic form (= PF) of words in connected speech, it is also referred to as the PF component. Phonology, the study of sound systems and processes affecting the way words are pronounced, forms the subject matter of part I of this book.
So far, then, we have proposed that a grammar of a language contains three components, but it is easy to see that a fourth component must be added, as native speakers not only have the ability to form sentences, but also the ability to interpret (i.e. assign meaning to) them. Accordingly, a grammar of a language should also answer the question ‘How are the meanings of sentences determined?’ A commonsense answer would be that the meaning of a sentence is derived by combining the meanings of the words which it contains. However, there’s clearly more involved than this, as we see from the fact that sentence (10) below is ambiguous (i.e. has more than one interpretation):
(10) She loves me more than you
Specifically, (10) has the two interpretations paraphrased in (11a, b):
(11) a. She loves me more than you love me b. She loves me more than she loves you
The ambiguity in (10) is not due to the meanings of the individual words in the sentence. In this respect, it contrasts with (12):
(12) He has lost the match
In (12), the word match is itself ambiguous, referring either to a sporting encounter or a small piece of wood tipped with easily ignitable material, and this observation is sufficient to account for the fact that (12) also has two interpretations. But (10) contains no such ambiguous word, and to understand the ambiguity here, we need to have some way of representing the logical (i.e. meaning) relations between the words in the sentence. The ambiguity of (10) resides in the relationship between the words you and loves; to get the interpretation in (11a), you must be seen as the logical subject of loves (representing the person giving love), whereas for (11b), it must function as the logical object of loves (representing the person receiving love). On the basis of such observations, we can say that a grammar must also contain a component which determines the logical form (= LF) of sentences in the
language. For obvious reasons, this component is referred to as the LF compo-nent, and this is a topic which is discussed in section 23 of this book (exercise 4).
6 linguistics
Our discussion has led us to the conclusion that a grammar of a language comprises (at least) four components: a lexicon, a syntactic component, a PF component and an LF component. A major task for the linguist is to discover the nature of such grammars.
However, there is an additional concern for the linguist. Suppose grammars are produced for a variety of languages by specifying the components
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาศาสตร์
เริ่มตอบคําถาม ( 1 ) ชอมสกีระบุการรู้ภาษา มี แทนใจไวยากรณ์ ไวยากรณ์นี้ถือเป็นความสามารถของเจ้าของภาษาในภาษานั้น ในมุมมองนี้ คีย์
แนะนำ 3
เข้าใจสิ่งที่มันหมายถึงว่าภาษาคือการเข้าใจธรรมชาติ เช่น ไวยากรณ์ ความสามารถคือเทียบกับประสิทธิภาพการรับรู้และการการพูด การศึกษาซึ่งตกอยู่ภายใต้ภาษาศาสตร์จิตวิทยา ( ดูด้านล่าง ) นี่คือความแตกต่างพื้นฐานที่แผ่นอยู่มาก อะไรที่เราต้องคุย มันเป็นมูลค่าพยายามที่จะได้รับความเข้าใจที่ชัดเจนของมันให้เร็วที่สุด พิจารณาสถานการณ์ของเจ้าของภาษาของภาษาอังกฤษที่ทนทุกข์ทรมานทุบที่หัว และ เป็น ผลสูญเสียความสามารถในการพูด เขียน อ่าน และเข้าใจภาษาอังกฤษ ในรายที่โชคดี เช่น การสูญเสียความสามารถได้ช่วงสั้น ๆ , และความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษในรูปแบบที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วมาก ฟังก์ชันทางปัญญามีอะไรบกพร่องในช่วงเวลาที่ไม่มีการใช้ภาษา เห็นได้ชัดว่า ความสามารถในการใช้ภาษา คือ แสดง ในรูปแบบต่าง ๆไม่สามารถใช้ได้ในช่วงนี้ แต่สิ่งที่เกี่ยวกับความรู้ภาษาอังกฤษ เช่น ความสามารถด้านภาษาศาสตร์ ? ถ้าเราสมมติว่านี้จะหายไป เราก็คาดหวังที่จะเห็นในระยะยาวที่สอดคล้องกับการเริ่มต้นของภาษา มันเป็นคืนที่มากกว่าอย่างรวดเร็วจะเกิดขึ้นซึ่งบางครั้งเกิดขึ้นมันทำให้รู้สึกมากขึ้นเพื่อคิดว่าความรู้ภาษายังคงเหมือนเดิมตลอด เช่น ตอน ปัญหาคือ หนึ่งในการเข้าถึงความรู้และเก็บไว้ใช้ในการพูด ฯลฯ ทันทีที่ปัญหานี้เอาชนะ ความรู้เต็มรูปแบบของภาษาอังกฤษ สามารถใช้ได้ และความสามารถต่างๆ เช่น จะกลับมา
ทำไมไวยากรณ์คือ ของ ? มุมมองแบบดั้งเดิมนั่นคือไวยากรณ์บอกเรา
วิธีการรวมคำ รูปประโยค ตัวอย่างเช่นโดยการรวมคำที่ชอบกับคำว่าปารีสเราฟอร์มวลีที่ปารีสซึ่งสามารถ
ใช้เป็นตอบกลับไปยังคำถามที่ถามโดยลําโพงในบทสนทนาด้านล่าง :
( 6 ) วิทยากร : คุณไปไหนมา ? ลำโพง B : ปารีส
โดยรวมวลีปารีสกับคำว่าบินเราฟอร์มใหญ่วลีบินไปปารีสซึ่งสามารถใช้เป็นตอบกลับไปยังคำถามที่ถามโดยผู้พูดใน ( 7 ) :
( 7 ) ลำโพง : เขาทำอะไร ? ลำโพง B : บินไปปารีส
โดยรวมวลีบินไปปารีส ด้วยคำพูดที่เหมือนมีเขา เราสามารถรูปแบบของประโยค ( 8 ) :
( 8 ) เขาได้บินไปปารีส
ในมุมมองนี้ ไวยากรณ์ของภาษากำหนดวิธีการที่จะรวมรูปแบบคำวลีและประโยคและดูเหมือนว่าทั้งหมดที่เหมาะสมเพื่อแสดงให้เห็นว่าพื้นเมือง
พูดภาษาอังกฤษและภาษาอื่น ๆ มีการรับรู้ระบบซึ่งได้ระบุความเป็นไปได้เหล่านี้สำหรับการรวมกัน ( ย 1 )
ที่สำคัญมากด้านนี้มองสิ่งนั่นจะช่วยให้เราเพื่อให้ความรู้สึก
ของวิธีระบบการคิด ( เป็นขอบเขตตั้งแต่มันแสดงในสมอง ) ทำให้นักศึกษาชุดอนันต์ของวัตถุ ( วลีและประโยคในภาษาธรรมชาติ
) ภาษา ธรรมชาติที่เป็นอนันต์ในความรู้สึกนี้เป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นจากตัวอย่างเช่นใน ( 9 ) :
4 ภาษาศาสตร์
( 9 ) A . Smith เชื่อว่าโลกแบน
บีบราวน์เชื่อว่าสมิธเชื่อว่าโลกแบน
Cสมิธเชื่อว่า บราวน์ เชื่อว่าสมิธเชื่อว่าโลกแบน
D บราวน์เชื่อว่าสมิธเชื่อว่า บราวน์ เชื่อว่าสมิธเชื่อว่าโลกแบน
เจ้าของภาษาของภาษาอังกฤษจะรับรู้ว่าเช่นลำดับของประโยค
อาจจะเรื่อยๆ ขยายและจุดเดียวกันสามารถทำได้ในการเชื่อมต่อกับความหลากหลายของการก่อสร้างอื่น ๆ ในภาษาอังกฤษ และภาษาอื่นๆ ( ออกกำลังกาย 2 )
แต่ธรรมชาติที่ไม่มีที่สิ้นสุดของการตั้งค่าของประโยคภาษาอังกฤษ , exemplified โดยใน ( 9 ) ไม่ได้แปลว่าหลักการของการใช้ในการสร้างเหล่านี้
ประโยคยังไม่มีที่สิ้นสุด ; มันเป็นหลักการเหล่านี้ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของไวยากรณ์มุมมองที่เราแนะนำข้างต้น หมายถึงว่า ไวยากรณ์ประกอบด้วยสององค์ประกอบ : ( i ) พจนานุกรม ( หรือพจนานุกรม ) , ซึ่งจะแสดงรายการคำทั้งหมดที่พบในภาษา และ ( ii ) เป็นส่วนประกอบของประโยค ซึ่งกำหนดวิธีการที่จะรวมคำเข้าประโยค แต่ละรายการคำศัพท์ ( เช่นแต่ละรายการจดทะเบียนในพจนานุกรม ) จะบอกเราเกี่ยวกับคุณสมบัติหลักของคำ ตัวอย่างเช่นรายการสำหรับคำว่าผู้ชายจะระบุคุณสมบัติของระบบเสียง ( เสียง ) ( คือว่ามันออกเสียงเป็น / คน / 2552 ความสำคัญของ slashes ดูมาตรา 5 ) , ไวยากรณ์คุณสมบัติ ( เช่นว่า มันสามารถใช้เป็นคำนาม และมันก็มีที่ผิดปกติพหูพจน์ผู้ชาย ) และ ( เช่นความหมายของคำ ) ที่เหมาะสมเสมอ ( คือว่ามันหมายถึงผู้ใหญ่เพศชายมนุษย์ )คุณสมบัติทางคำพูด รวมทั้งลักษณะของรายการคำศัพท์ รูปแบบเนื้อหาของส่วนที่ 2 ของหนังสือเล่มนี้ ในขณะที่วากยสัมพันธ์ ( เช่นวิธีการศึกษาของคำจะรวมกันเข้าด้วยกันเพื่อสร้างประโยค ) ให้เน้นส่วนที่ III เป็นไวยากรณ์สามารถพูดเพื่อสร้าง ( เช่นระบุวิธีการแบบฟอร์ม ) ชุด วลีและประโยค และการใช้คำศัพท์เราสามารถมองเห็นงานของนักภาษาศาสตร์ที่พัฒนาทฤษฎีไวยากรณ์พึ่งพา ( เช่น ทฤษฎีเกี่ยวกับวิธีวลีและประโยค
รูปแบบ )
ระวังสะท้อนแสดงให้เห็นว่าไวยากรณ์ต้องมีมากกว่าแค่พจนานุกรมและไวยากรณ์ . หนึ่งในเหตุผลนี้จะขึ้นอยู่กับการสังเกตว่าเปลี่ยนรูปแบบการออกเสียงของคำหลายคำ ( เช่นวิธีที่พวกเขาจะออกเสียง ) เชื่อมต่อการพูดการเปลี่ยนแปลงเสียงดังกล่าวถูกกำหนดโดยลักษณะที่ใกล้เคียงเสียงในคำ วลี หรือประโยค การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้จะมีผลโดยเจ้าของภาษาในลักษณะสมบูรณ์ตามธรรมชาติและ unreflective บอกว่าไม่ว่าหลักการกำหนดนั้น จะต้องเป็นส่วนหนึ่งของระบบที่เกี่ยวข้องของจิต sentation repre ( เช่นไวยากรณ์ )เราสามารถแสดงให้เห็นถึงสิ่งที่เราหมายถึงโดยพิจารณาจากตัวอย่างของการเปลี่ยนแปลงซึ่งเป็นผลจากการดำเนินงานของกระบวนการทางปกติ กระบวนการดังกล่าวคือ การตัดออก โดยเสียงในตำแหน่งที่เฉพาะเจาะจงสามารถลดลงจึงไม่เด่นชัด . สำหรับอินสแตนซ์' f ' ใน Word ( ซึ่งออกเสียงเป็น / v / ) สามารถ elided ในภาษาพูดพูดก่อนคำที่ขึ้นต้นด้วยพยัญชนะ แต่ไม่ก่อนที่คำที่ขึ้นต้นด้วยเสียงสระ ) : ดังนั้นเราพูดว่า ' ไพน์ O ' นม ' ( บางครั้งเขียนพินต้าน้ำนม ) eliding / v / ก่อน / ม. / ของคำว่านม แต่ ' ' ( ไม่ ' ไพน์ของเบียร์เบียร์เบียร์ O ' ' ) ที่ V / / ไม่สามารถ elided เพราะคำแต่ขึ้นต้นด้วยสระที่สองปกติระบบเสียง 5
แนะนำกระบวนการ Assimilation กระบวนการหนึ่งซึ่งเสียงจะใช้เวลาในบางส่วนหรือทั้งหมดของลักษณะที่เกิดเสียง ตัวอย่างเช่น ในรูปแบบการพูดคำ สุดท้าย ' D ' ของคำว่าเลว เป็นเหมือนเสียงเริ่มต้นของทันที
ตามคำที่ขึ้นต้นด้วยพยัญชนะ : ดังนั้นเด็กไม่ดี ออกเสียงเป็น เช่น ถ้าเขียนเป็นบาบ เด็กผู้ชายและผู้หญิงไม่ดี เช่น ถ้าเขียนเป็นผู้หญิง กระเป๋า ( การออกกำลังกาย 3 ) .
ความจริงว่ามีกระบวนการที่ใช้ประจำเช่นผู้สั้น ๆที่อธิบายไว้ข้างต้นแสดงให้เห็นว่านอกจากพจนานุกรมและไวยากรณ์ ส่วนไวยากรณ์ ต้องประกอบด้วยองค์ประกอบทาง :ตั้งแต่นี้จะกำหนดรูปแบบการออกเสียง ( PF ) ของคำที่เชื่อมประโยค มันเป็นยังเรียกว่า PF เป็นส่วนประกอบ แบบการศึกษาระบบเสียง และกระบวนการที่มีผลต่อวิธีการคำจะออกเสียง รูปแบบเรื่องของฉันเป็นส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้
ดังนั้นไกล หลังจากนั้น เราก็เสนอว่า ไวยากรณ์ของภาษาประกอบด้วยสามองค์ประกอบแต่มันเป็นเรื่องง่ายเพื่อดูว่าส่วนประกอบที่สี่จะต้องเพิ่มที่เจ้าของภาษาไม่เพียง แต่มีความสามารถในการสร้างประโยค แต่ยังความสามารถในการตีความ เช่น กำหนดความหมายของ ) พวกเขา ตามไวยากรณ์ของภาษาก็ควรตอบ ' วิธีการคือ ความหมายของประโยคที่กำหนด ?' จริงตอบได้ว่า ความหมายของประโยคที่ได้มาโดยการผสมผสานความหมายของคำซึ่งประกอบด้วย อย่างไรก็ตาม มันชัดเจนเกี่ยวข้องมากกว่านี้ เราเห็นได้จากความจริงที่ว่า ประโยค ( 10 ) ด้านล่างเป็นคลุมเครือ ( เช่นมีมากกว่าหนึ่งการตีความ ) :
( 10 ) เธอรักฉันมากกว่าที่คุณ
โดยเฉพาะ ( 10 ) มีสองการถอดความ ( 11a b :
)
( 11 ) . เธอรักฉันมากกว่าที่คุณรักฉัน . เธอรักฉันมากกว่าเธอ รักเธอ
ความคลุมเครือใน ( 10 ) ไม่ได้เกิดจากความหมายของแต่ละคำในประโยค ในส่วนนี้จะแตกต่างกับ ( 12 ) :
( 12 ) เขาได้สูญเสียตรง
( 12 ) , คำที่ตรงกับตัวเอง คลุมเครือ หมายถึงทั้งกีฬา พบ หรือ ชิ้นเล็ก ๆของไม้ปลาย ignitable ได้อย่างง่ายดายด้วยวัสดุและการสังเกตนี้มีเพียงพอที่จะพิจารณาข้อเท็จจริงที่ว่า ( 12 ) นอกจากนี้ยังมีสองตัวแปร . แต่ ( 10 ) ไม่ประกอบด้วย เช่นคำที่คลุมเครือและเข้าใจความนี้ เราต้องมีวิธีการคิดเชิงตรรกะ ( เช่นความหมาย ) ความสัมพันธ์ระหว่างคำในประโยค ความคลุมเครือของ ( 10 ) อยู่ในความสัมพันธ์ระหว่างคำที่คุณชอบได้รับการตีความ ( 11a ) , คุณจะต้องเห็นเป็นตรรกะเรื่อง รัก ( แทนคนที่ให้ความรัก ) และ ( 11B ) ก็ต้องทำหน้าที่เป็นตรรกะวัตถุ รัก ( แทนคนที่ได้รับความรัก ) บนพื้นฐานของการสังเกต เช่น เราสามารถพูดได้ว่าไวยากรณ์ต้องประกอบด้วยส่วนที่กำหนดรูปแบบตรรกะ ( LF )
ของประโยคในภาษาสำหรับเหตุผลที่ชัดเจน ส่วนนี้จะเรียกว่าถ้าคอมโปถาวร และนี้เป็นหัวข้อที่กล่าวถึงในมาตรา 23 ของหนังสือเล่มนี้ ( ท่าที่ 4 ) .
6 ภาษาศาสตร์
ของเราสนทนา ทำให้เราสรุปได้ว่าไวยากรณ์ของภาษา ( อย่างน้อย ) ประกอบด้วยสี่องค์ประกอบ : พจนานุกรมเป็นองค์ประกอบไวยากรณ์ ส่วน PF และถ้าองค์ประกอบเป็นงานที่สำคัญสำหรับนักภาษาศาสตร์คือการค้นพบธรรมชาติของไวยากรณ์เช่น .
อย่างไรก็ตามมีความกังวลที่เพิ่มขึ้นสำหรับนักภาษาศาสตร์ สมมติว่าไวยากรณ์ที่ผลิตสำหรับความหลากหลายของภาษาโดยการระบุส่วนประกอบ
เริ่มตอบคําถาม ( 1 ) ชอมสกีระบุการรู้ภาษา มี แทนใจไวยากรณ์ ไวยากรณ์นี้ถือเป็นความสามารถของเจ้าของภาษาในภาษานั้น ในมุมมองนี้ คีย์
แนะนำ 3
เข้าใจสิ่งที่มันหมายถึงว่าภาษาคือการเข้าใจธรรมชาติ เช่น ไวยากรณ์ ความสามารถคือเทียบกับประสิทธิภาพการรับรู้และการการพูด การศึกษาซึ่งตกอยู่ภายใต้ภาษาศาสตร์จิตวิทยา ( ดูด้านล่าง ) นี่คือความแตกต่างพื้นฐานที่แผ่นอยู่มาก อะไรที่เราต้องคุย มันเป็นมูลค่าพยายามที่จะได้รับความเข้าใจที่ชัดเจนของมันให้เร็วที่สุด พิจารณาสถานการณ์ของเจ้าของภาษาของภาษาอังกฤษที่ทนทุกข์ทรมานทุบที่หัว และ เป็น ผลสูญเสียความสามารถในการพูด เขียน อ่าน และเข้าใจภาษาอังกฤษ ในรายที่โชคดี เช่น การสูญเสียความสามารถได้ช่วงสั้น ๆ , และความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษในรูปแบบที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วมาก ฟังก์ชันทางปัญญามีอะไรบกพร่องในช่วงเวลาที่ไม่มีการใช้ภาษา เห็นได้ชัดว่า ความสามารถในการใช้ภาษา คือ แสดง ในรูปแบบต่าง ๆไม่สามารถใช้ได้ในช่วงนี้ แต่สิ่งที่เกี่ยวกับความรู้ภาษาอังกฤษ เช่น ความสามารถด้านภาษาศาสตร์ ? ถ้าเราสมมติว่านี้จะหายไป เราก็คาดหวังที่จะเห็นในระยะยาวที่สอดคล้องกับการเริ่มต้นของภาษา มันเป็นคืนที่มากกว่าอย่างรวดเร็วจะเกิดขึ้นซึ่งบางครั้งเกิดขึ้นมันทำให้รู้สึกมากขึ้นเพื่อคิดว่าความรู้ภาษายังคงเหมือนเดิมตลอด เช่น ตอน ปัญหาคือ หนึ่งในการเข้าถึงความรู้และเก็บไว้ใช้ในการพูด ฯลฯ ทันทีที่ปัญหานี้เอาชนะ ความรู้เต็มรูปแบบของภาษาอังกฤษ สามารถใช้ได้ และความสามารถต่างๆ เช่น จะกลับมา
ทำไมไวยากรณ์คือ ของ ? มุมมองแบบดั้งเดิมนั่นคือไวยากรณ์บอกเรา
วิธีการรวมคำ รูปประโยค ตัวอย่างเช่นโดยการรวมคำที่ชอบกับคำว่าปารีสเราฟอร์มวลีที่ปารีสซึ่งสามารถ
ใช้เป็นตอบกลับไปยังคำถามที่ถามโดยลําโพงในบทสนทนาด้านล่าง :
( 6 ) วิทยากร : คุณไปไหนมา ? ลำโพง B : ปารีส
โดยรวมวลีปารีสกับคำว่าบินเราฟอร์มใหญ่วลีบินไปปารีสซึ่งสามารถใช้เป็นตอบกลับไปยังคำถามที่ถามโดยผู้พูดใน ( 7 ) :
( 7 ) ลำโพง : เขาทำอะไร ? ลำโพง B : บินไปปารีส
โดยรวมวลีบินไปปารีส ด้วยคำพูดที่เหมือนมีเขา เราสามารถรูปแบบของประโยค ( 8 ) :
( 8 ) เขาได้บินไปปารีส
ในมุมมองนี้ ไวยากรณ์ของภาษากำหนดวิธีการที่จะรวมรูปแบบคำวลีและประโยคและดูเหมือนว่าทั้งหมดที่เหมาะสมเพื่อแสดงให้เห็นว่าพื้นเมือง
พูดภาษาอังกฤษและภาษาอื่น ๆ มีการรับรู้ระบบซึ่งได้ระบุความเป็นไปได้เหล่านี้สำหรับการรวมกัน ( ย 1 )
ที่สำคัญมากด้านนี้มองสิ่งนั่นจะช่วยให้เราเพื่อให้ความรู้สึก
ของวิธีระบบการคิด ( เป็นขอบเขตตั้งแต่มันแสดงในสมอง ) ทำให้นักศึกษาชุดอนันต์ของวัตถุ ( วลีและประโยคในภาษาธรรมชาติ
) ภาษา ธรรมชาติที่เป็นอนันต์ในความรู้สึกนี้เป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นจากตัวอย่างเช่นใน ( 9 ) :
4 ภาษาศาสตร์
( 9 ) A . Smith เชื่อว่าโลกแบน
บีบราวน์เชื่อว่าสมิธเชื่อว่าโลกแบน
Cสมิธเชื่อว่า บราวน์ เชื่อว่าสมิธเชื่อว่าโลกแบน
D บราวน์เชื่อว่าสมิธเชื่อว่า บราวน์ เชื่อว่าสมิธเชื่อว่าโลกแบน
เจ้าของภาษาของภาษาอังกฤษจะรับรู้ว่าเช่นลำดับของประโยค
อาจจะเรื่อยๆ ขยายและจุดเดียวกันสามารถทำได้ในการเชื่อมต่อกับความหลากหลายของการก่อสร้างอื่น ๆ ในภาษาอังกฤษ และภาษาอื่นๆ ( ออกกำลังกาย 2 )
แต่ธรรมชาติที่ไม่มีที่สิ้นสุดของการตั้งค่าของประโยคภาษาอังกฤษ , exemplified โดยใน ( 9 ) ไม่ได้แปลว่าหลักการของการใช้ในการสร้างเหล่านี้
ประโยคยังไม่มีที่สิ้นสุด ; มันเป็นหลักการเหล่านี้ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของไวยากรณ์มุมมองที่เราแนะนำข้างต้น หมายถึงว่า ไวยากรณ์ประกอบด้วยสององค์ประกอบ : ( i ) พจนานุกรม ( หรือพจนานุกรม ) , ซึ่งจะแสดงรายการคำทั้งหมดที่พบในภาษา และ ( ii ) เป็นส่วนประกอบของประโยค ซึ่งกำหนดวิธีการที่จะรวมคำเข้าประโยค แต่ละรายการคำศัพท์ ( เช่นแต่ละรายการจดทะเบียนในพจนานุกรม ) จะบอกเราเกี่ยวกับคุณสมบัติหลักของคำ ตัวอย่างเช่นรายการสำหรับคำว่าผู้ชายจะระบุคุณสมบัติของระบบเสียง ( เสียง ) ( คือว่ามันออกเสียงเป็น / คน / 2552 ความสำคัญของ slashes ดูมาตรา 5 ) , ไวยากรณ์คุณสมบัติ ( เช่นว่า มันสามารถใช้เป็นคำนาม และมันก็มีที่ผิดปกติพหูพจน์ผู้ชาย ) และ ( เช่นความหมายของคำ ) ที่เหมาะสมเสมอ ( คือว่ามันหมายถึงผู้ใหญ่เพศชายมนุษย์ )คุณสมบัติทางคำพูด รวมทั้งลักษณะของรายการคำศัพท์ รูปแบบเนื้อหาของส่วนที่ 2 ของหนังสือเล่มนี้ ในขณะที่วากยสัมพันธ์ ( เช่นวิธีการศึกษาของคำจะรวมกันเข้าด้วยกันเพื่อสร้างประโยค ) ให้เน้นส่วนที่ III เป็นไวยากรณ์สามารถพูดเพื่อสร้าง ( เช่นระบุวิธีการแบบฟอร์ม ) ชุด วลีและประโยค และการใช้คำศัพท์เราสามารถมองเห็นงานของนักภาษาศาสตร์ที่พัฒนาทฤษฎีไวยากรณ์พึ่งพา ( เช่น ทฤษฎีเกี่ยวกับวิธีวลีและประโยค
รูปแบบ )
ระวังสะท้อนแสดงให้เห็นว่าไวยากรณ์ต้องมีมากกว่าแค่พจนานุกรมและไวยากรณ์ . หนึ่งในเหตุผลนี้จะขึ้นอยู่กับการสังเกตว่าเปลี่ยนรูปแบบการออกเสียงของคำหลายคำ ( เช่นวิธีที่พวกเขาจะออกเสียง ) เชื่อมต่อการพูดการเปลี่ยนแปลงเสียงดังกล่าวถูกกำหนดโดยลักษณะที่ใกล้เคียงเสียงในคำ วลี หรือประโยค การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้จะมีผลโดยเจ้าของภาษาในลักษณะสมบูรณ์ตามธรรมชาติและ unreflective บอกว่าไม่ว่าหลักการกำหนดนั้น จะต้องเป็นส่วนหนึ่งของระบบที่เกี่ยวข้องของจิต sentation repre ( เช่นไวยากรณ์ )เราสามารถแสดงให้เห็นถึงสิ่งที่เราหมายถึงโดยพิจารณาจากตัวอย่างของการเปลี่ยนแปลงซึ่งเป็นผลจากการดำเนินงานของกระบวนการทางปกติ กระบวนการดังกล่าวคือ การตัดออก โดยเสียงในตำแหน่งที่เฉพาะเจาะจงสามารถลดลงจึงไม่เด่นชัด . สำหรับอินสแตนซ์' f ' ใน Word ( ซึ่งออกเสียงเป็น / v / ) สามารถ elided ในภาษาพูดพูดก่อนคำที่ขึ้นต้นด้วยพยัญชนะ แต่ไม่ก่อนที่คำที่ขึ้นต้นด้วยเสียงสระ ) : ดังนั้นเราพูดว่า ' ไพน์ O ' นม ' ( บางครั้งเขียนพินต้าน้ำนม ) eliding / v / ก่อน / ม. / ของคำว่านม แต่ ' ' ( ไม่ ' ไพน์ของเบียร์เบียร์เบียร์ O ' ' ) ที่ V / / ไม่สามารถ elided เพราะคำแต่ขึ้นต้นด้วยสระที่สองปกติระบบเสียง 5
แนะนำกระบวนการ Assimilation กระบวนการหนึ่งซึ่งเสียงจะใช้เวลาในบางส่วนหรือทั้งหมดของลักษณะที่เกิดเสียง ตัวอย่างเช่น ในรูปแบบการพูดคำ สุดท้าย ' D ' ของคำว่าเลว เป็นเหมือนเสียงเริ่มต้นของทันที
ตามคำที่ขึ้นต้นด้วยพยัญชนะ : ดังนั้นเด็กไม่ดี ออกเสียงเป็น เช่น ถ้าเขียนเป็นบาบ เด็กผู้ชายและผู้หญิงไม่ดี เช่น ถ้าเขียนเป็นผู้หญิง กระเป๋า ( การออกกำลังกาย 3 ) .
ความจริงว่ามีกระบวนการที่ใช้ประจำเช่นผู้สั้น ๆที่อธิบายไว้ข้างต้นแสดงให้เห็นว่านอกจากพจนานุกรมและไวยากรณ์ ส่วนไวยากรณ์ ต้องประกอบด้วยองค์ประกอบทาง :ตั้งแต่นี้จะกำหนดรูปแบบการออกเสียง ( PF ) ของคำที่เชื่อมประโยค มันเป็นยังเรียกว่า PF เป็นส่วนประกอบ แบบการศึกษาระบบเสียง และกระบวนการที่มีผลต่อวิธีการคำจะออกเสียง รูปแบบเรื่องของฉันเป็นส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้
ดังนั้นไกล หลังจากนั้น เราก็เสนอว่า ไวยากรณ์ของภาษาประกอบด้วยสามองค์ประกอบแต่มันเป็นเรื่องง่ายเพื่อดูว่าส่วนประกอบที่สี่จะต้องเพิ่มที่เจ้าของภาษาไม่เพียง แต่มีความสามารถในการสร้างประโยค แต่ยังความสามารถในการตีความ เช่น กำหนดความหมายของ ) พวกเขา ตามไวยากรณ์ของภาษาก็ควรตอบ ' วิธีการคือ ความหมายของประโยคที่กำหนด ?' จริงตอบได้ว่า ความหมายของประโยคที่ได้มาโดยการผสมผสานความหมายของคำซึ่งประกอบด้วย อย่างไรก็ตาม มันชัดเจนเกี่ยวข้องมากกว่านี้ เราเห็นได้จากความจริงที่ว่า ประโยค ( 10 ) ด้านล่างเป็นคลุมเครือ ( เช่นมีมากกว่าหนึ่งการตีความ ) :
( 10 ) เธอรักฉันมากกว่าที่คุณ
โดยเฉพาะ ( 10 ) มีสองการถอดความ ( 11a b :
)
( 11 ) . เธอรักฉันมากกว่าที่คุณรักฉัน . เธอรักฉันมากกว่าเธอ รักเธอ
ความคลุมเครือใน ( 10 ) ไม่ได้เกิดจากความหมายของแต่ละคำในประโยค ในส่วนนี้จะแตกต่างกับ ( 12 ) :
( 12 ) เขาได้สูญเสียตรง
( 12 ) , คำที่ตรงกับตัวเอง คลุมเครือ หมายถึงทั้งกีฬา พบ หรือ ชิ้นเล็ก ๆของไม้ปลาย ignitable ได้อย่างง่ายดายด้วยวัสดุและการสังเกตนี้มีเพียงพอที่จะพิจารณาข้อเท็จจริงที่ว่า ( 12 ) นอกจากนี้ยังมีสองตัวแปร . แต่ ( 10 ) ไม่ประกอบด้วย เช่นคำที่คลุมเครือและเข้าใจความนี้ เราต้องมีวิธีการคิดเชิงตรรกะ ( เช่นความหมาย ) ความสัมพันธ์ระหว่างคำในประโยค ความคลุมเครือของ ( 10 ) อยู่ในความสัมพันธ์ระหว่างคำที่คุณชอบได้รับการตีความ ( 11a ) , คุณจะต้องเห็นเป็นตรรกะเรื่อง รัก ( แทนคนที่ให้ความรัก ) และ ( 11B ) ก็ต้องทำหน้าที่เป็นตรรกะวัตถุ รัก ( แทนคนที่ได้รับความรัก ) บนพื้นฐานของการสังเกต เช่น เราสามารถพูดได้ว่าไวยากรณ์ต้องประกอบด้วยส่วนที่กำหนดรูปแบบตรรกะ ( LF )
ของประโยคในภาษาสำหรับเหตุผลที่ชัดเจน ส่วนนี้จะเรียกว่าถ้าคอมโปถาวร และนี้เป็นหัวข้อที่กล่าวถึงในมาตรา 23 ของหนังสือเล่มนี้ ( ท่าที่ 4 ) .
6 ภาษาศาสตร์
ของเราสนทนา ทำให้เราสรุปได้ว่าไวยากรณ์ของภาษา ( อย่างน้อย ) ประกอบด้วยสี่องค์ประกอบ : พจนานุกรมเป็นองค์ประกอบไวยากรณ์ ส่วน PF และถ้าองค์ประกอบเป็นงานที่สำคัญสำหรับนักภาษาศาสตร์คือการค้นพบธรรมชาติของไวยากรณ์เช่น .
อย่างไรก็ตามมีความกังวลที่เพิ่มขึ้นสำหรับนักภาษาศาสตร์ สมมติว่าไวยากรณ์ที่ผลิตสำหรับความหลากหลายของภาษาโดยการระบุส่วนประกอบ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันชอบ เที่ยว ในวันหยุด
- เด็กน้อยผู้น่ารัก
- rod
- กินข้าวก่อน
- องค์ประกอบของดนตรี
- ฉันงงคุณ
- who are you trying to reach
- ขอน้ำหน่อยครับ
- ภาพยนต์
- อีกรูปนะคะ
- ตอนนี้ฉันอยู่ชั้นสองของบ้าน เมโลดี้หลับอ
- You do not have to pay the hoop added.
- medicine
- ฉันมีผิวสีน้ำผึ้ง
- important
- จ่ายดอกเบี้ยเบิกงวด
- และหวังคุณคงไม่ลืมฉันน่ะฉันจะส่งข้อความใ
- Which one? My possum?
- วันนี้ไม่หยุดเหรอ
- MATERIALS AND METHODS
- see what you can do but it is quite urge
- Russia dismisses such comparisons and sa
- สันโดษ
- น้ำมะพร้าว
