- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
As of late, things are incredibly b
As of late, things are incredibly busy for me at the school. Is there a different way to express how busy I really am other than repeating “very busy” over and over? Well, let me know if there is one so I can start using that word. Basically, I’m very busy.
Based on chapter one all the way to twenty, you guys probably wonder if I really am the president of the music club, right? Well, I can’t believe that I had the time to deal with so much nonsense myself either. The soccer tournament is approaching and it’s only a few weeks away.
Even though I have the title of President of the Music Club, I did play in a live band as a member of the club. I’ve never played in a marching band before despite having some knowledge about it though. I’m going slightly crazy since you can’t really expect me to pick up these projects and throw myself at them out of the blue. I have no choice but to run around and ask seniors and other alumni for help.
Our practice schedules are pretty extreme. There’s a practice at 7 in the morning. Later, the poor guys need to bring their lunch all the way to the club room during their break. In the evening, the practice lasts until 7 pm (sometimes to 8-9 pm). There isn’t much for me to do for the morning schedule aside from checking if things are going smoothly for the underclassmen when they play our national anthem in front of the flag pole. I don’t have much to do in the afternoon either (I mean, I was playing Jenga just the other day) because Film is handling the afternoon schedules. As for the evening, I do need to attend since I’m the one that lifts everyone’s morale, hahaha. (I assume.)
Our club room seems to be really chaotic today. There are so many sounds coming from many different instruments clashing into one another. (Will they ever become a real song?) Then there are sounds of our voices occasionally scolding the underclassmen when they aren’t focusing. I don’t mind if anyone will accuse us of being cruel, it’s just that we really need the event to turn out perfectly. There is no way we’d humiliate ourselves in front of three other schools who will be there, so I believe that our club members understand why we’re doing this to them. (If not now, then in about two or three years.)
“P’Noh! They’re here! What do we do?!” Damn it, I’m still in the middle of my explanations to the readers. Why did you have to yell and interrupted me?! Will you believe me if I say that I don’t need to turn around to see who they are? It has to be Per and Knot, also known as the wall destroyers of our school since they use their loud and frantic voices as weapons. I glance at the wall which begins to form cracks in them here and there.
“What the hell are you two on about?” I walk over to where they are with a grim look on my face after I told other club members to keep practicing and not to pay any attention to those two. I watch as two not-so-cute puppies pant by the entrance to the room as if they had just escaped from a police chase.
“P’Noh…people from hia Pui…gasp…gasps…gasp…” I find Knot’s attempt to speak utterly pitiful. He’s trying to talk when he raises his head, but he ends up sprawling on the floor gasping for air.
Now it’s Per’s turn. “Hia Pui is…gasp…gasp…gasp...” This idiot manages to give me even less information. -_-” Will I ever find out what’s going on today?!
“Why? Was he chasing after you two’s asses? Then I’m ordering you both to give them up to him for the 20,000 baht that we need for the drums!” I only meant this as a joke. I didn’t think that both Per and Knot would perk up and point at me like Uncle Panya simultaneously.
“That…that’s it, p’! Hia Pui delivered the new set of drums over at Building 2003.” Holy shit! I’m royally screwed, aren’t I?! I’m about to faint and join Per and Knot on the floor even though I wasn’t even running like they were.
“What do we do, p’? Should we call p’Dew? Do we have enough money in our club’s backup savings?” P’Dew is in the 12th grade. He’s the treasurer working under Miss Pataraporn’s guidance. However…
“The money is there, but they need it for the uniforms and to pay for all the equipment repairs since you guys have been practicing so much that they’re breaking down. Plus, they also need the money for you guys’ welfare. There are a lot! Then there’s the Loi Krathong festival, the Live Contest, and the Christmas Fair too. You know what, just go call Ngoi so I could kick his ass.” Basically, our club needs a lot of money for a lot of reasons. Am I gonna need to sell myself for money?
“I think you should just call p’Phun. Aren’t you two close?
“Can you stop saying that we’re close already?” He’s really touching on a sore spot here.
“Eh?! But why? Are you two having a fight?”
“Nooooooooo.” I’m brushing Per, who is being so damn nosy, off. I think back to what Phun told me about how he’s handing the money situation but he said that he needs some time to get to it because the budgets have been finalized. He promised me that he will definitely take care of this. (Heh heh. Mr. Capable.)
“I don’t wanna bug him, and he’s already helping us anyway. Per, take me to see hia Pui. I’ll talk to him myself. He probably won’t be too cruel with me.” I tell Per as I take in a deep breath before I drag him with me. He seems to be confused and mutters something about having to be in the sun again to himself. I don’t really care, I just want him to take me there.
The two of us make our way to Building 2003, which is where the administrative offices are located. I barely have the time to prepare myself since I already spot hia Pui and his men delivering the drums from afar. Ah…if I die today, will there be a flag covering my dead body as they send me home?
“Hey, nong Noh! What’s up?!” Hia Pui shouts at me from miles away. I’m still standing here looking pale, I’m not sure if he can see my face from all the way over there.
I slowly stride over to where he is while trying to give him the least lamest smile I could possibly make. “H–hello, hia Pui. Are…are you well?” Seems like I’m asking such a dumb question, isn’t it? -_-”
“Of course, I am! How’s the soccer tournament preparations coming along? Are you finally gonna get to wear that jumpsuit that you’ve always wanted to wear this time around? Hahaha” He seriously strikes a nerve with that question. T__T He graduated from this school about 6-7 years ago. When he was studying here, he was in this club too.
“Like heck! I’m the club president, it’s not like I’d be working in the arena stands just randomly. I get sad just thinking about this.” However he is loudly laughing at me. So you get joy from other people’s suffering? The staff members that work on the upcoming tournament get to wear a jumpsuit. A lot of different departments will be wearing them. For example, the cheer team, student welfares, supplies team, designers, and the people handling all the technical stuff. They’re like uniforms, think of them like what electric engineers or firemen wear. The jumpsuits are cream with a light khaki tone to them. (What the hell is that color called?) I think that they look so cool. It’s been my dream to wear one. (I guess I want to be a fireman someday.)
“Yeah, I saw that you were really depressed over that last year. You wanted to join the supplies team but then Oak dragged you back to work with the band. If only you could see the look on your face back then! It was hilarious! Hahaha!” P’Oak was the previous president of the music club. I have no idea why he was so attached me. He refused to let me leave the club to do anything else. And he always dragged me to be a part of all the important events every single time. After he graduated, he passed the president title to me. This poor Noh!
“Exactly. He pretty much shattered my dreams. You know, getting to wear that jumpsuit is a dream of mine!”
“However, seeing the band continues to move forward and becomes as successful as other schools is a dream for the students of this school, and also the band members too.” Hia Pui tells me with a smile which invites me to smile along with him. This is the reason why I agreed to become the president of the club.
“It’s gonna be awesome this year.” I tell hia Pui and he pokes me with his elbow since I was trying to talk big to an alumnus. But then he finally mention those dreadful words. “Shit, Noh. Quit showing off and pay up first. It’s 24,000. ” Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!
What now?!
“Um…well…”
“Don’t tell me you don’t have the money…” If I can’t tell him that then what else am I supposed to tell him?!
“Then…I don’t have the cash.” Was that the same thing?
“Smartass. The Brother hasn’t given you the money yet?” I’m a bit relieved to hear him say this since he might understand…maybe?
I scratch my head, “It’s something like that, hia. The school has been making a lot of changes to the landscaping so they don’t really have a lot of money to spare. We even had to hold a special budget meeting just for this tournament alone. Not to mention that we’re also paying stuff out of our own pockets too.”
“Dang! The school already looks nice, why are they making changes? You all should start a protest.”
“Yeah, we were thinking about marching from our school to the convent. What do you think?”
“Yeah, I’ll join ya. Bastard, don’t change the subject! There’s no brotherhood when it comes to money!” Ah…I was so close to getting away with it.
“Hia, I’ll definitely pay you. The people from the student council promised me that they’ll find the money. I just need to wait a bit. Please…? Come on?” I’m clinging on to his arm as if I’m a leech. I’m hoping that he’d find this adorable enough to be lenient with me. However, he shoves me off like he’s completely disgusted by this act. “Enough of that, Noh. If you were one of the girls from the convent then I wo
Based on chapter one all the way to twenty, you guys probably wonder if I really am the president of the music club, right? Well, I can’t believe that I had the time to deal with so much nonsense myself either. The soccer tournament is approaching and it’s only a few weeks away.
Even though I have the title of President of the Music Club, I did play in a live band as a member of the club. I’ve never played in a marching band before despite having some knowledge about it though. I’m going slightly crazy since you can’t really expect me to pick up these projects and throw myself at them out of the blue. I have no choice but to run around and ask seniors and other alumni for help.
Our practice schedules are pretty extreme. There’s a practice at 7 in the morning. Later, the poor guys need to bring their lunch all the way to the club room during their break. In the evening, the practice lasts until 7 pm (sometimes to 8-9 pm). There isn’t much for me to do for the morning schedule aside from checking if things are going smoothly for the underclassmen when they play our national anthem in front of the flag pole. I don’t have much to do in the afternoon either (I mean, I was playing Jenga just the other day) because Film is handling the afternoon schedules. As for the evening, I do need to attend since I’m the one that lifts everyone’s morale, hahaha. (I assume.)
Our club room seems to be really chaotic today. There are so many sounds coming from many different instruments clashing into one another. (Will they ever become a real song?) Then there are sounds of our voices occasionally scolding the underclassmen when they aren’t focusing. I don’t mind if anyone will accuse us of being cruel, it’s just that we really need the event to turn out perfectly. There is no way we’d humiliate ourselves in front of three other schools who will be there, so I believe that our club members understand why we’re doing this to them. (If not now, then in about two or three years.)
“P’Noh! They’re here! What do we do?!” Damn it, I’m still in the middle of my explanations to the readers. Why did you have to yell and interrupted me?! Will you believe me if I say that I don’t need to turn around to see who they are? It has to be Per and Knot, also known as the wall destroyers of our school since they use their loud and frantic voices as weapons. I glance at the wall which begins to form cracks in them here and there.
“What the hell are you two on about?” I walk over to where they are with a grim look on my face after I told other club members to keep practicing and not to pay any attention to those two. I watch as two not-so-cute puppies pant by the entrance to the room as if they had just escaped from a police chase.
“P’Noh…people from hia Pui…gasp…gasps…gasp…” I find Knot’s attempt to speak utterly pitiful. He’s trying to talk when he raises his head, but he ends up sprawling on the floor gasping for air.
Now it’s Per’s turn. “Hia Pui is…gasp…gasp…gasp...” This idiot manages to give me even less information. -_-” Will I ever find out what’s going on today?!
“Why? Was he chasing after you two’s asses? Then I’m ordering you both to give them up to him for the 20,000 baht that we need for the drums!” I only meant this as a joke. I didn’t think that both Per and Knot would perk up and point at me like Uncle Panya simultaneously.
“That…that’s it, p’! Hia Pui delivered the new set of drums over at Building 2003.” Holy shit! I’m royally screwed, aren’t I?! I’m about to faint and join Per and Knot on the floor even though I wasn’t even running like they were.
“What do we do, p’? Should we call p’Dew? Do we have enough money in our club’s backup savings?” P’Dew is in the 12th grade. He’s the treasurer working under Miss Pataraporn’s guidance. However…
“The money is there, but they need it for the uniforms and to pay for all the equipment repairs since you guys have been practicing so much that they’re breaking down. Plus, they also need the money for you guys’ welfare. There are a lot! Then there’s the Loi Krathong festival, the Live Contest, and the Christmas Fair too. You know what, just go call Ngoi so I could kick his ass.” Basically, our club needs a lot of money for a lot of reasons. Am I gonna need to sell myself for money?
“I think you should just call p’Phun. Aren’t you two close?
“Can you stop saying that we’re close already?” He’s really touching on a sore spot here.
“Eh?! But why? Are you two having a fight?”
“Nooooooooo.” I’m brushing Per, who is being so damn nosy, off. I think back to what Phun told me about how he’s handing the money situation but he said that he needs some time to get to it because the budgets have been finalized. He promised me that he will definitely take care of this. (Heh heh. Mr. Capable.)
“I don’t wanna bug him, and he’s already helping us anyway. Per, take me to see hia Pui. I’ll talk to him myself. He probably won’t be too cruel with me.” I tell Per as I take in a deep breath before I drag him with me. He seems to be confused and mutters something about having to be in the sun again to himself. I don’t really care, I just want him to take me there.
The two of us make our way to Building 2003, which is where the administrative offices are located. I barely have the time to prepare myself since I already spot hia Pui and his men delivering the drums from afar. Ah…if I die today, will there be a flag covering my dead body as they send me home?
“Hey, nong Noh! What’s up?!” Hia Pui shouts at me from miles away. I’m still standing here looking pale, I’m not sure if he can see my face from all the way over there.
I slowly stride over to where he is while trying to give him the least lamest smile I could possibly make. “H–hello, hia Pui. Are…are you well?” Seems like I’m asking such a dumb question, isn’t it? -_-”
“Of course, I am! How’s the soccer tournament preparations coming along? Are you finally gonna get to wear that jumpsuit that you’ve always wanted to wear this time around? Hahaha” He seriously strikes a nerve with that question. T__T He graduated from this school about 6-7 years ago. When he was studying here, he was in this club too.
“Like heck! I’m the club president, it’s not like I’d be working in the arena stands just randomly. I get sad just thinking about this.” However he is loudly laughing at me. So you get joy from other people’s suffering? The staff members that work on the upcoming tournament get to wear a jumpsuit. A lot of different departments will be wearing them. For example, the cheer team, student welfares, supplies team, designers, and the people handling all the technical stuff. They’re like uniforms, think of them like what electric engineers or firemen wear. The jumpsuits are cream with a light khaki tone to them. (What the hell is that color called?) I think that they look so cool. It’s been my dream to wear one. (I guess I want to be a fireman someday.)
“Yeah, I saw that you were really depressed over that last year. You wanted to join the supplies team but then Oak dragged you back to work with the band. If only you could see the look on your face back then! It was hilarious! Hahaha!” P’Oak was the previous president of the music club. I have no idea why he was so attached me. He refused to let me leave the club to do anything else. And he always dragged me to be a part of all the important events every single time. After he graduated, he passed the president title to me. This poor Noh!
“Exactly. He pretty much shattered my dreams. You know, getting to wear that jumpsuit is a dream of mine!”
“However, seeing the band continues to move forward and becomes as successful as other schools is a dream for the students of this school, and also the band members too.” Hia Pui tells me with a smile which invites me to smile along with him. This is the reason why I agreed to become the president of the club.
“It’s gonna be awesome this year.” I tell hia Pui and he pokes me with his elbow since I was trying to talk big to an alumnus. But then he finally mention those dreadful words. “Shit, Noh. Quit showing off and pay up first. It’s 24,000. ” Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!
What now?!
“Um…well…”
“Don’t tell me you don’t have the money…” If I can’t tell him that then what else am I supposed to tell him?!
“Then…I don’t have the cash.” Was that the same thing?
“Smartass. The Brother hasn’t given you the money yet?” I’m a bit relieved to hear him say this since he might understand…maybe?
I scratch my head, “It’s something like that, hia. The school has been making a lot of changes to the landscaping so they don’t really have a lot of money to spare. We even had to hold a special budget meeting just for this tournament alone. Not to mention that we’re also paying stuff out of our own pockets too.”
“Dang! The school already looks nice, why are they making changes? You all should start a protest.”
“Yeah, we were thinking about marching from our school to the convent. What do you think?”
“Yeah, I’ll join ya. Bastard, don’t change the subject! There’s no brotherhood when it comes to money!” Ah…I was so close to getting away with it.
“Hia, I’ll definitely pay you. The people from the student council promised me that they’ll find the money. I just need to wait a bit. Please…? Come on?” I’m clinging on to his arm as if I’m a leech. I’m hoping that he’d find this adorable enough to be lenient with me. However, he shoves me off like he’s completely disgusted by this act. “Enough of that, Noh. If you were one of the girls from the convent then I wo
0/5000
ณ ปลาย สิ่งที่ไม่ว่างอย่างเหลือเชื่อสำหรับผมที่โรงเรียน มีวิธีอื่นเพื่อแสดงว่าว่างจริง ๆ ผมไม่ใช่ซ้ำ "ว่างมาก" เล่า ดี แจ้งให้ทราบถ้ามีเพื่อให้สามารถเริ่มใช้คำว่า ทั่วไป ฉันมากตามบทหนึ่งไปทางยี่สิบ พวกคุณคงสงสัยว่า ถ้า ผมจริง ๆ เป็นประธานชมรมดนตรี ขวา ดี ฉันไม่สามารถเชื่อว่า ผมมีเวลาที่จะจัดการกับเหลวไหลมากที่ตัวเองทั้งนั้น การแข่งขันฟุตบอลเป็นกำลัง และเป็นเพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจากแม้ชื่อของประธานชมรมดนตรี ได้เล่นในวงดนตรีเป็นสมาชิกคลับ ฉันไม่เคยได้เล่นในวงดนตรีเดินก่อนแม้จะมีบางความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า ฉันจะบ้าเล็กน้อยเนื่องจากคุณไม่สามารถจริง ๆ คาดว่าจะรับโครงการนี้ และโยนตัวเองที่พวกเขาออกของเดอะบลู ไม่เลือกเพื่อเรียกรอบ และขอให้รุ่นพี่และศิษย์เก่าอื่น ๆ สำหรับความช่วยเหลือแล้วกำหนดการปฏิบัติของเราจะสวยมาก มีเป็นปฏิบัติการที่ 7 ในช่วงเช้า ภายหลัง คนยากจนต้องการนำอาหารกลางวันของพวกเขาไปทางพักในระหว่างการหยุดพักของพวกเขา ในตอนเย็น ปฏิบัติการเวลาจนถึงเวลา 19.00 น. (บางครั้งถึง 8-9 น.) มีไม่มากสำหรับฉันทำสำหรับกำหนดการเช้านอกเหนือจากการตรวจสอบว่าสิ่งที่จะไปได้อย่างราบรื่นสำหรับ underclassmen เมื่อพวกเขาเล่นเพลงชาติหน้าเสาธงชาติของเรา ไม่ได้มากจะทำในตอนบ่ายอาจ (ผมหมายถึง ฉันถูกเล่น Jenga เพียงหนึ่งวัน) เนื่องจากฟิล์มเป็นผู้จัดการตารางเวลาบ่าย สำหรับช่วงเย็น ฉันต้องการเข้าร่วมเนื่องจากผมลิฟท์ของคนขวัญ hahaha (ผมถือว่า)ห้องคลับดูเหมือนจะวุ่นวายจริง ๆ วันนี้ มีหลายเสียงมาจากเครื่องมือที่แตกต่างกันมาก clashing เข้ากัน (พวกเขาเคยจะเพลงจริงหรือไม่) แล้ว มีเสียงเสียงของ scolding underclassmen ในบางครั้งเมื่อพวกเขาไม่ได้เน้น ผมไม่รังเกียจถ้าใครจะกล่าวหาเราที่โหดร้าย ความว่า เราต้องจริง ๆ เหตุการณ์ที่จะทำให้ดีที่สุด วิธีเราจะอับอายตนเองหน้าโรงเรียนอื่น ๆ สามจะมี ดังนั้นผมเชื่อว่า สมาชิกคลับเข้าใจทำไมเราต้องทำเช่นนี้ให้พวกเขา ได้ (ถ้า ไม่ตอน นี้ แล้วในประมาณสอง หรือสามปี)"P'Noh พวกเขาอยู่ที่นี่ เราทำอะไร!" ไอ้มัน ฉันยังคงอยู่ตรงกลางที่อ่านคำอธิบายของฉัน ทำไมคุณไม่มีการร้อง และจังหวะฉัน จะคุณเชื่อฉันถ้าฉันพูดว่า ฉันไม่จำเป็นต้องหันไปรอบ ๆ เพื่อดูพวกเขาเป็นใคร มี การต่อ ปม ยัง เรียกว่าเรือพิฆาตผนังของเราเนื่องจากพวกเขาใช้เสียงดัง และคลั่งของพวกเขาเป็นอาวุธ ผมมองที่ผนังซึ่งเริ่มฟอร์มรอยร้าวได้ที่นี่และมี"นรกบ้างคุณสองบนเกี่ยวกับ" ฉันเดินผ่านไปที่พวกเขามีลักษณะน่ากลัวบนใบหน้าของฉันหลังจากฉันบอกสมาชิกคลับอื่น ๆ เพื่อให้การฝึกซ้อม และไม่ ต้องสนใจใด ๆ กับสองคน ฉันดูเป็นลูกสุนัขไม่ดังน่ารักสองกระหอบ โดยทางเข้าห้องเป็นถ้าพวกเขามีเพียงหนีจากการไล่ล่าของตำรวจ" P'Noh...คนจากเหียปุย...หายใจเร็ว ๆ... gasps...หายใจเร็ว ๆ..." ผมหาของปมพยายามพูดน่าสงสารโคตร เขาพยายามพูดเมื่อเขายกพระเศียร แต่เขาลงพิการชั้น gasping สำหรับอากาศตอนนี้ก็ต่อ ของเปิด "เหียปุย is...gasp...หายใจเร็ว ๆ...หายใจเร็ว ๆ..." คนบ้านี้จัดการให้ฉันข้อมูลเลยแม้แต่น้อย -_- "จะเคยพบออกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้"ทำไม ถูกเขาไล่หลังจากที่คุณสองของการประเมินหรือไม่ แล้ว ผมกำลังสั่งซื้อคุณทั้งสองให้เขาถึง 20000 บาทที่เราต้องการกลอง" ฉันเฉพาะหมายถึง นี้เป็นการ ผมไม่คิดว่า ทั้งสองต่อ และปมจะหนักท้องขึ้น และจุดที่ผมเหมือนลุงปัญญากัน"ว่าที่มัน p'! เหียปุยส่งกลองชุดใหม่กว่า 2003 สร้าง" ฉิบหาย ฉัน royally เมา ไม่ฉัน ฉันเกี่ยวกับลมร่วมต่อ และปมบนพื้นแม้ แต่ฉันไม่แม้ทำงานเหมือนพวกนั้น"เราทำอะไร p'? เราควรเรียก p'Dew เรามีเงินเพียงพอในคลับของเราประหยัดสำรอง" P'Dew อยู่ในเกรด 12 เขาเป็นเหรัญญิกที่ทำงานภายใต้คำแนะนำของนางสาว Pataraporn อย่างไรก็ตาม..."เงินมี แต่ต้องการเครื่องแบบ และจ่ายค่าซ่อมแซมอุปกรณ์ทั้งหมดเนื่องจากพวกคุณได้รับการฝึกมากว่า พวกเขากำลังทำลายลง พลัส พวกเขายังได้เงินสำหรับคุณผู้ชายของสวัสดิการ มีจำนวนมาก แล้ว มีเทศกาลวันลอยกระทง การ ประกวด Live และคริสต์มาสแฟร์เกินไป คุณรู้อะไร ก็ไปเรียกงอยเพื่อให้ฉันสามารถเตะตูดของเขา" พื้น คลับของเราต้องเงินจำนวนมากสำหรับหลากหลายเหตุผล ผมจะต้องขายตัวเองคุ้มหรือไม่"ผมคิดว่า เพียงโทร p'Phun คุณไม่ปิดสอง"คุณสามารถหยุดการพูดว่า เราปิดแล้วหรือไม่" เขาจริง ๆ สัมผัสได้ที่นี่จุดเจ็บ"เอ๊ะ แต่ทำไม รึสองมีการต่อสู้""ไม่" ฉันกำลังแปรงต่อ ที่ถูกดังนั้นไอ้ nosy ปิด คิดกลับไปว่าฝันบอกฉันเกี่ยวกับวิธีเขาจะ handing สถานการณ์เงิน แต่เขากล่าวว่า เขาต้องการเวลาได้นั้นเนื่องจากงบประมาณได้รับขั้นสุดท้าย เขาสัญญาว่า ฉันว่า เขาจะแน่นอนดูแลนี้ (Heh heh นายสามารถ)"ฉันไม่ต้องการข้อบกพร่องเขา และเขาได้ช่วยเหลือเราต่อไป ต่อ พาฉันไปดูเหียปุย ฉันจะพูดคุยกับเขาเอง เขาอาจจะไม่โหดร้ายเกินไปกับฉัน" ผมบอกต่อเท่าที่ผมใช้ในลมหายใจก่อนฉันลากเขากับฉัน เขาดูเหมือนจะสับสน และ mutters บางสิ่งบางอย่างมีอยู่ในดวงอาทิตย์อีกครั้งเพื่อตัวเอง ฉันไม่สนใจจริง ๆ ฉันเพียงต้องการให้เขาพาฉันมีเราทั้งสองให้ทางอาคาร 2003 ซึ่งเป็นสำนักงานผู้ดูแลที่เป็นอยู่ ฉันแทบไม่มีเวลาที่จะเตรียมตัว ตั้งแต่ได้จุดเหียปุย และคนส่งกลองจากระยะไกล อา...ถ้าฉันตายวันนี้ จะมีธงครอบคลุมร่างกายของฉันตาย ตามที่พวกเขาส่งฉันบ้าน" Hey หนอง Noh อะไรจะเกิดขึ้น!" ปุยเหีย shouts ที่ฉันจากไมล์ออกไป ฉันฉันยังยืนอยู่ที่นี่มองซีด ฉันไม่แน่ใจว่าเขาสามารถเห็นใบหน้าของฉันจากทางโน้นฉันช้าย่างกลมากกว่าการที่เขาเป็นในขณะที่พยายามที่จะให้เขายิ้มอย่างน้อย lamest ที่ฉันไม่อาจทำ "เหีย H – สวัสดี ปุย มี...สบายดีหรือ? " เหมือนฉันกำลังตั้งเช่นใบ้คำถาม ไม่มัน -_-”"แน่นอน ฉัน วิธีเตรียมแข่งขันฟุตบอลจะมาพร้อมกัน คุณกำลังจะได้รับการสวมใส่ที่ jumpsuit ที่คุณเคยอยากจะสวมใส่เวลา สุดท้าย Hahaha"เขาอย่างจริงจังนัดประสาทกับคำถามนั้น T__T เขาจบศึกษาจากโรงเรียนนี้ประมาณ 6-7 ปีที่ผ่านมา เมื่อเขาได้เรียนที่นี่ เขาได้ในคลับนี้เกินไป"เหมือนนะ ผมประธานคลับ จึงไม่เหมือนฉันจะทำงานในการยืนเวทีเพียงสุ่ม ผมได้แค่คิดเศร้าเกี่ยวกับเรื่องนี้" อย่างไรก็ตาม เขาจะดังหัวเราะที่ฉันนั้น เพื่อคุณได้รับความสุขจากคนอื่น ของทุกข์ พนักงานที่ทำงานกับการแข่งขันที่เกิดขึ้นไปสวมเป็น jumpsuit ของแผนกต่าง ๆ จะสามารถสวมใส่พวกเขา ตัวอย่าง ทีมเชียร์ สวัสดิการนักศึกษา อุปกรณ์ทีมงาน ออกแบบ และคนที่จัดการทุกสิ่งทางเทคนิค พวกเขากำลังเช่นเครื่องแบบ คิดว่าพวกเขาเช่นใดชุดพนักงานดับเพลิงหรือวิศวกรไฟฟ้า Jumpsuits ครีมกับโทนสี khaki เป็นแสงไปได้ (นรกเรียกว่าอะไรที่สี) ผมคิดว่า พวกเขาดูเย็นดังนั้น จะได้รับความฝันของฉันสวมใส่หนึ่ง (ผมคิดว่า อยากจะเป็นเจ้าหน้าที่ดับเพลิงวัน)"ใช่ ฉันเห็นจะถูกจริง ๆ ต่ำกว่าปีที่ คุณอยากเข้าร่วมทีมซัพพลายแต่โอ๊คแล้วลากมาไปทำงานกับวง ถ้าเพียงคุณสามารถดูลักษณะบนใบหน้าของคุณกลับมาแล้ว ก็เฮฮา Hahaha " P'Oak เป็นประธานคลับเพลงก่อนหน้านี้ ฉันไม่มีความคิดเขามาอยู่นั้นแนบฉัน เขาปฏิเสธที่จะให้ฉันออกจากคลับไปทำอะไร และเขาจะลากฉันไปเป็นส่วนหนึ่งของเหตุการณ์สำคัญทั้งหมดทีเดียว หลังจากจบ เขาส่งชื่อประธานให้ฉัน Noh นี้ดี"ถูกต้อง เขาสวยมากซวนฝันของฉัน คุณทราบ การใส่ jumpsuit ที่เป็นความฝันของฉัน""อย่างไรก็ตาม เห็นวงอย่างต่อเนื่องต่อไป และกลายเป็นความสำเร็จที่โรงเรียนอื่น ๆ เป็นความฝันสำหรับนักเรียนของโรงเรียนนี้ และสมาชิกวงเกินไป" เหียปุยบอกฉัน ด้วยรอยยิ้มที่เชิญฉันยิ้มกับเขา นี่คือเหตุผลที่ทำไมฉันตกลงเป็น ประธานสโมสร"มันเป็นไปได้น่ากลัวปีนี้" ผมบอกเหียปุย และเขา pokes ฉันกับข้อศอกของเขาเนื่องจากที่ผมพยายามพูดโอ้อวดเพื่อ alumnus การ แต่แล้ว เขาก็พูดคำเหล่านั้น dreadful "คน Noh ออกจากการแสดงออก และจ่ายค่าแรก ของ 24,000 "Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhสิ่งที่ตอนนี้"อึม...ดี...""อย่าบอกคุณไม่มีเงิน..." ถ้าฉันไม่บอกเขาว่าแล้วอะไร เป็นผมควรจะบอก"แล้ว...ฉันไม่มีเงินสด" ที่เป็นสิ่งเดียวกัน"Smartass พี่ชายไม่ให้คุณเงินได้" ฉันปลดปล่อยบิตจะได้ยินเขาพูด เพราะเขาอาจเข้าใจ...ทีผมลบทิ้งฉันใหญ่ "ได้เหมือนที่ เหีย โรงเรียนได้รับการจำนวนมากของการเปลี่ยนแปลงการจัดสวนจริง ๆ ไม่ได้เงินอะไหล่จำนวนมาก เรายังมีเก็บการประชุมงบประมาณพิเศษสำหรับทัวร์นาเมนต์นี้เพียงคนเดียว ไม่พูดถึงว่า เราจะยังจ่ายสิ่งที่ออกจากกระเป๋าของเราเองเกินไป""แดง โรงเรียนแล้วดูดี ทำไมพวกเขาทำการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ ทั้งหมดคุณควรเริ่มการปฏิเสธ""ใช่ เราได้คิดเกี่ยวกับการสวนสนามจากโรงเรียนของเราไปคอนแวนต์ คุณคิดอย่างไร""ใช่ ฉันจะร่วมยา ลูกครึ่ง ไม่เปลี่ยนแปลงเรื่อง มีพี่น้องไม่มาเงิน" อา...ผมนั้นใกล้สงบด้วย"เหีย จะแน่นอนจ่ายคุณ คนจากสภานักศึกษาสัญญาฉันว่า พวกเขาจะหาเงิน ฉันเพียงแค่ต้องรอหน่อยครับ โปรด มา" ฉันกำลังติดระบบแขนของเขาว่าผมเป็นปลิง ฉันกำลังหวังว่า เขาจะพบนี้น่ารักมากพอที่จะผ่อนกับฉัน อย่างไรก็ตาม เขา shoves ฉันปิดเหมือนเขาเป็น disgusted อย่างสมบูรณ์ตามพระราชบัญญัตินี้ "พอให้ Noh ถ้าคุณเป็นหนึ่งสาวจากคอนแวนต์แล้วฉัน wo
การแปล กรุณารอสักครู่..
As of late, things are incredibly busy for me at the school. Is there a different way to express how busy I really am other than repeating “very busy” over and over? Well, let me know if there is one so I can start using that word. Basically, I’m very busy.
Based on chapter one all the way to twenty, you guys probably wonder if I really am the president of the music club, right? Well, I can’t believe that I had the time to deal with so much nonsense myself either. The soccer tournament is approaching and it’s only a few weeks away.
Even though I have the title of President of the Music Club, I did play in a live band as a member of the club. I’ve never played in a marching band before despite having some knowledge about it though. I’m going slightly crazy since you can’t really expect me to pick up these projects and throw myself at them out of the blue. I have no choice but to run around and ask seniors and other alumni for help.
Our practice schedules are pretty extreme. There’s a practice at 7 in the morning. Later, the poor guys need to bring their lunch all the way to the club room during their break. In the evening, the practice lasts until 7 pm (sometimes to 8-9 pm). There isn’t much for me to do for the morning schedule aside from checking if things are going smoothly for the underclassmen when they play our national anthem in front of the flag pole. I don’t have much to do in the afternoon either (I mean, I was playing Jenga just the other day) because Film is handling the afternoon schedules. As for the evening, I do need to attend since I’m the one that lifts everyone’s morale, hahaha. (I assume.)
Our club room seems to be really chaotic today. There are so many sounds coming from many different instruments clashing into one another. (Will they ever become a real song?) Then there are sounds of our voices occasionally scolding the underclassmen when they aren’t focusing. I don’t mind if anyone will accuse us of being cruel, it’s just that we really need the event to turn out perfectly. There is no way we’d humiliate ourselves in front of three other schools who will be there, so I believe that our club members understand why we’re doing this to them. (If not now, then in about two or three years.)
“P’Noh! They’re here! What do we do?!” Damn it, I’m still in the middle of my explanations to the readers. Why did you have to yell and interrupted me?! Will you believe me if I say that I don’t need to turn around to see who they are? It has to be Per and Knot, also known as the wall destroyers of our school since they use their loud and frantic voices as weapons. I glance at the wall which begins to form cracks in them here and there.
“What the hell are you two on about?” I walk over to where they are with a grim look on my face after I told other club members to keep practicing and not to pay any attention to those two. I watch as two not-so-cute puppies pant by the entrance to the room as if they had just escaped from a police chase.
“P’Noh…people from hia Pui…gasp…gasps…gasp…” I find Knot’s attempt to speak utterly pitiful. He’s trying to talk when he raises his head, but he ends up sprawling on the floor gasping for air.
Now it’s Per’s turn. “Hia Pui is…gasp…gasp…gasp...” This idiot manages to give me even less information. -_-” Will I ever find out what’s going on today?!
“Why? Was he chasing after you two’s asses? Then I’m ordering you both to give them up to him for the 20,000 baht that we need for the drums!” I only meant this as a joke. I didn’t think that both Per and Knot would perk up and point at me like Uncle Panya simultaneously.
“That…that’s it, p’! Hia Pui delivered the new set of drums over at Building 2003.” Holy shit! I’m royally screwed, aren’t I?! I’m about to faint and join Per and Knot on the floor even though I wasn’t even running like they were.
“What do we do, p’? Should we call p’Dew? Do we have enough money in our club’s backup savings?” P’Dew is in the 12th grade. He’s the treasurer working under Miss Pataraporn’s guidance. However…
“The money is there, but they need it for the uniforms and to pay for all the equipment repairs since you guys have been practicing so much that they’re breaking down. Plus, they also need the money for you guys’ welfare. There are a lot! Then there’s the Loi Krathong festival, the Live Contest, and the Christmas Fair too. You know what, just go call Ngoi so I could kick his ass.” Basically, our club needs a lot of money for a lot of reasons. Am I gonna need to sell myself for money?
“I think you should just call p’Phun. Aren’t you two close?
“Can you stop saying that we’re close already?” He’s really touching on a sore spot here.
“Eh?! But why? Are you two having a fight?”
“Nooooooooo.” I’m brushing Per, who is being so damn nosy, off. I think back to what Phun told me about how he’s handing the money situation but he said that he needs some time to get to it because the budgets have been finalized. He promised me that he will definitely take care of this. (Heh heh. Mr. Capable.)
“I don’t wanna bug him, and he’s already helping us anyway. Per, take me to see hia Pui. I’ll talk to him myself. He probably won’t be too cruel with me.” I tell Per as I take in a deep breath before I drag him with me. He seems to be confused and mutters something about having to be in the sun again to himself. I don’t really care, I just want him to take me there.
The two of us make our way to Building 2003, which is where the administrative offices are located. I barely have the time to prepare myself since I already spot hia Pui and his men delivering the drums from afar. Ah…if I die today, will there be a flag covering my dead body as they send me home?
“Hey, nong Noh! What’s up?!” Hia Pui shouts at me from miles away. I’m still standing here looking pale, I’m not sure if he can see my face from all the way over there.
I slowly stride over to where he is while trying to give him the least lamest smile I could possibly make. “H–hello, hia Pui. Are…are you well?” Seems like I’m asking such a dumb question, isn’t it? -_-”
“Of course, I am! How’s the soccer tournament preparations coming along? Are you finally gonna get to wear that jumpsuit that you’ve always wanted to wear this time around? Hahaha” He seriously strikes a nerve with that question. T__T He graduated from this school about 6-7 years ago. When he was studying here, he was in this club too.
“Like heck! I’m the club president, it’s not like I’d be working in the arena stands just randomly. I get sad just thinking about this.” However he is loudly laughing at me. So you get joy from other people’s suffering? The staff members that work on the upcoming tournament get to wear a jumpsuit. A lot of different departments will be wearing them. For example, the cheer team, student welfares, supplies team, designers, and the people handling all the technical stuff. They’re like uniforms, think of them like what electric engineers or firemen wear. The jumpsuits are cream with a light khaki tone to them. (What the hell is that color called?) I think that they look so cool. It’s been my dream to wear one. (I guess I want to be a fireman someday.)
“Yeah, I saw that you were really depressed over that last year. You wanted to join the supplies team but then Oak dragged you back to work with the band. If only you could see the look on your face back then! It was hilarious! Hahaha!” P’Oak was the previous president of the music club. I have no idea why he was so attached me. He refused to let me leave the club to do anything else. And he always dragged me to be a part of all the important events every single time. After he graduated, he passed the president title to me. This poor Noh!
“Exactly. He pretty much shattered my dreams. You know, getting to wear that jumpsuit is a dream of mine!”
“However, seeing the band continues to move forward and becomes as successful as other schools is a dream for the students of this school, and also the band members too.” Hia Pui tells me with a smile which invites me to smile along with him. This is the reason why I agreed to become the president of the club.
“It’s gonna be awesome this year.” I tell hia Pui and he pokes me with his elbow since I was trying to talk big to an alumnus. But then he finally mention those dreadful words. “Shit, Noh. Quit showing off and pay up first. It’s 24,000. ” Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!
What now?!
“Um…well…”
“Don’t tell me you don’t have the money…” If I can’t tell him that then what else am I supposed to tell him?!
“Then…I don’t have the cash.” Was that the same thing?
“Smartass. The Brother hasn’t given you the money yet?” I’m a bit relieved to hear him say this since he might understand…maybe?
I scratch my head, “It’s something like that, hia. The school has been making a lot of changes to the landscaping so they don’t really have a lot of money to spare. We even had to hold a special budget meeting just for this tournament alone. Not to mention that we’re also paying stuff out of our own pockets too.”
“Dang! The school already looks nice, why are they making changes? You all should start a protest.”
“Yeah, we were thinking about marching from our school to the convent. What do you think?”
“Yeah, I’ll join ya. Bastard, don’t change the subject! There’s no brotherhood when it comes to money!” Ah…I was so close to getting away with it.
“Hia, I’ll definitely pay you. The people from the student council promised me that they’ll find the money. I just need to wait a bit. Please…? Come on?” I’m clinging on to his arm as if I’m a leech. I’m hoping that he’d find this adorable enough to be lenient with me. However, he shoves me off like he’s completely disgusted by this act. “Enough of that, Noh. If you were one of the girls from the convent then I wo
Based on chapter one all the way to twenty, you guys probably wonder if I really am the president of the music club, right? Well, I can’t believe that I had the time to deal with so much nonsense myself either. The soccer tournament is approaching and it’s only a few weeks away.
Even though I have the title of President of the Music Club, I did play in a live band as a member of the club. I’ve never played in a marching band before despite having some knowledge about it though. I’m going slightly crazy since you can’t really expect me to pick up these projects and throw myself at them out of the blue. I have no choice but to run around and ask seniors and other alumni for help.
Our practice schedules are pretty extreme. There’s a practice at 7 in the morning. Later, the poor guys need to bring their lunch all the way to the club room during their break. In the evening, the practice lasts until 7 pm (sometimes to 8-9 pm). There isn’t much for me to do for the morning schedule aside from checking if things are going smoothly for the underclassmen when they play our national anthem in front of the flag pole. I don’t have much to do in the afternoon either (I mean, I was playing Jenga just the other day) because Film is handling the afternoon schedules. As for the evening, I do need to attend since I’m the one that lifts everyone’s morale, hahaha. (I assume.)
Our club room seems to be really chaotic today. There are so many sounds coming from many different instruments clashing into one another. (Will they ever become a real song?) Then there are sounds of our voices occasionally scolding the underclassmen when they aren’t focusing. I don’t mind if anyone will accuse us of being cruel, it’s just that we really need the event to turn out perfectly. There is no way we’d humiliate ourselves in front of three other schools who will be there, so I believe that our club members understand why we’re doing this to them. (If not now, then in about two or three years.)
“P’Noh! They’re here! What do we do?!” Damn it, I’m still in the middle of my explanations to the readers. Why did you have to yell and interrupted me?! Will you believe me if I say that I don’t need to turn around to see who they are? It has to be Per and Knot, also known as the wall destroyers of our school since they use their loud and frantic voices as weapons. I glance at the wall which begins to form cracks in them here and there.
“What the hell are you two on about?” I walk over to where they are with a grim look on my face after I told other club members to keep practicing and not to pay any attention to those two. I watch as two not-so-cute puppies pant by the entrance to the room as if they had just escaped from a police chase.
“P’Noh…people from hia Pui…gasp…gasps…gasp…” I find Knot’s attempt to speak utterly pitiful. He’s trying to talk when he raises his head, but he ends up sprawling on the floor gasping for air.
Now it’s Per’s turn. “Hia Pui is…gasp…gasp…gasp...” This idiot manages to give me even less information. -_-” Will I ever find out what’s going on today?!
“Why? Was he chasing after you two’s asses? Then I’m ordering you both to give them up to him for the 20,000 baht that we need for the drums!” I only meant this as a joke. I didn’t think that both Per and Knot would perk up and point at me like Uncle Panya simultaneously.
“That…that’s it, p’! Hia Pui delivered the new set of drums over at Building 2003.” Holy shit! I’m royally screwed, aren’t I?! I’m about to faint and join Per and Knot on the floor even though I wasn’t even running like they were.
“What do we do, p’? Should we call p’Dew? Do we have enough money in our club’s backup savings?” P’Dew is in the 12th grade. He’s the treasurer working under Miss Pataraporn’s guidance. However…
“The money is there, but they need it for the uniforms and to pay for all the equipment repairs since you guys have been practicing so much that they’re breaking down. Plus, they also need the money for you guys’ welfare. There are a lot! Then there’s the Loi Krathong festival, the Live Contest, and the Christmas Fair too. You know what, just go call Ngoi so I could kick his ass.” Basically, our club needs a lot of money for a lot of reasons. Am I gonna need to sell myself for money?
“I think you should just call p’Phun. Aren’t you two close?
“Can you stop saying that we’re close already?” He’s really touching on a sore spot here.
“Eh?! But why? Are you two having a fight?”
“Nooooooooo.” I’m brushing Per, who is being so damn nosy, off. I think back to what Phun told me about how he’s handing the money situation but he said that he needs some time to get to it because the budgets have been finalized. He promised me that he will definitely take care of this. (Heh heh. Mr. Capable.)
“I don’t wanna bug him, and he’s already helping us anyway. Per, take me to see hia Pui. I’ll talk to him myself. He probably won’t be too cruel with me.” I tell Per as I take in a deep breath before I drag him with me. He seems to be confused and mutters something about having to be in the sun again to himself. I don’t really care, I just want him to take me there.
The two of us make our way to Building 2003, which is where the administrative offices are located. I barely have the time to prepare myself since I already spot hia Pui and his men delivering the drums from afar. Ah…if I die today, will there be a flag covering my dead body as they send me home?
“Hey, nong Noh! What’s up?!” Hia Pui shouts at me from miles away. I’m still standing here looking pale, I’m not sure if he can see my face from all the way over there.
I slowly stride over to where he is while trying to give him the least lamest smile I could possibly make. “H–hello, hia Pui. Are…are you well?” Seems like I’m asking such a dumb question, isn’t it? -_-”
“Of course, I am! How’s the soccer tournament preparations coming along? Are you finally gonna get to wear that jumpsuit that you’ve always wanted to wear this time around? Hahaha” He seriously strikes a nerve with that question. T__T He graduated from this school about 6-7 years ago. When he was studying here, he was in this club too.
“Like heck! I’m the club president, it’s not like I’d be working in the arena stands just randomly. I get sad just thinking about this.” However he is loudly laughing at me. So you get joy from other people’s suffering? The staff members that work on the upcoming tournament get to wear a jumpsuit. A lot of different departments will be wearing them. For example, the cheer team, student welfares, supplies team, designers, and the people handling all the technical stuff. They’re like uniforms, think of them like what electric engineers or firemen wear. The jumpsuits are cream with a light khaki tone to them. (What the hell is that color called?) I think that they look so cool. It’s been my dream to wear one. (I guess I want to be a fireman someday.)
“Yeah, I saw that you were really depressed over that last year. You wanted to join the supplies team but then Oak dragged you back to work with the band. If only you could see the look on your face back then! It was hilarious! Hahaha!” P’Oak was the previous president of the music club. I have no idea why he was so attached me. He refused to let me leave the club to do anything else. And he always dragged me to be a part of all the important events every single time. After he graduated, he passed the president title to me. This poor Noh!
“Exactly. He pretty much shattered my dreams. You know, getting to wear that jumpsuit is a dream of mine!”
“However, seeing the band continues to move forward and becomes as successful as other schools is a dream for the students of this school, and also the band members too.” Hia Pui tells me with a smile which invites me to smile along with him. This is the reason why I agreed to become the president of the club.
“It’s gonna be awesome this year.” I tell hia Pui and he pokes me with his elbow since I was trying to talk big to an alumnus. But then he finally mention those dreadful words. “Shit, Noh. Quit showing off and pay up first. It’s 24,000. ” Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!
What now?!
“Um…well…”
“Don’t tell me you don’t have the money…” If I can’t tell him that then what else am I supposed to tell him?!
“Then…I don’t have the cash.” Was that the same thing?
“Smartass. The Brother hasn’t given you the money yet?” I’m a bit relieved to hear him say this since he might understand…maybe?
I scratch my head, “It’s something like that, hia. The school has been making a lot of changes to the landscaping so they don’t really have a lot of money to spare. We even had to hold a special budget meeting just for this tournament alone. Not to mention that we’re also paying stuff out of our own pockets too.”
“Dang! The school already looks nice, why are they making changes? You all should start a protest.”
“Yeah, we were thinking about marching from our school to the convent. What do you think?”
“Yeah, I’ll join ya. Bastard, don’t change the subject! There’s no brotherhood when it comes to money!” Ah…I was so close to getting away with it.
“Hia, I’ll definitely pay you. The people from the student council promised me that they’ll find the money. I just need to wait a bit. Please…? Come on?” I’m clinging on to his arm as if I’m a leech. I’m hoping that he’d find this adorable enough to be lenient with me. However, he shoves me off like he’s completely disgusted by this act. “Enough of that, Noh. If you were one of the girls from the convent then I wo
การแปล กรุณารอสักครู่..
เป็นสายที่ยุ่งมากสำหรับฉันในโรงเรียน มีวิธีการที่แตกต่างกันเพื่อแสดงว่าผมยุ่งจริงๆ นอกจากย้ำ " ยุ่งมาก " ครั้งแล้วครั้งเล่า ขอทราบว่ามีหนึ่งดังนั้นฉันสามารถเริ่มใช้คำนี้ โดยทั่วไปฉันยุ่งมาก
ตามบทที่หนึ่งมายี่สิบ พวกแกคงสงสัยว่าฉันเป็นประธานของชมรมดนตรีใช่มั๊ยคะ อืมฉันไม่สามารถเชื่อว่าฉันมีเวลาที่จะจัดการกับเรื่องไร้สาระมากเหมือนกัน แข่งบอลและอยู่ใกล้แค่ไม่กี่อาทิตย์เอง
แม้ว่าฉันได้ตำแหน่งประธานชมรมดนตรี ผมเล่นวงดนตรีในฐานะสมาชิกของคลับ ผมไม่เคยเล่นในวงดนตรีมาก่อน แม้จะมีความรู้บางอย่างเกี่ยวกับมันแม้ว่าฉันกำลังจะบ้านิดๆ เพราะคุณคงไม่หวังให้ผมเลือกโครงการนี้และโยนตัวเองที่พวกเขาออกจากสีฟ้า ฉันไม่มีทางเลือก แต่ที่จะเรียกรอบและถามรุ่นพี่และศิษย์เก่าอื่น ๆสำหรับความช่วยเหลือ
ตารางการปฏิบัติของเราจะสวยมาก มีฝึกตอน 7 โมงเช้า ต่อมา พวกยากจนต้องนำอาหารกลางวันของพวกเขาตลอดทางไปห้องชมรมในช่วงพักของพวกเขาในตอนเย็น การซ้อมเป็นเวลาจนทุ่มนึง ( บางครั้ง 8-9 น. ) มีไม่มากสำหรับผมที่จะทำตารางเวลาเช้านอกเหนือจากการตรวจสอบถ้าทุกอย่างไปได้ดีสำหรับน้องเมื่อพวกเขาเล่นเพลงชาติของเราในด้านหน้าของธงเสา ผมไม่มีอะไรทำในช่วงบ่ายด้วย ( หมายถึงผมเล่น Jenga เพียงวันอื่น ๆ ) เพราะภาพยนตร์เรื่องบ่ายตารางเวลา ส่วนตอนเย็น ผมต้องเข้าร่วม เนื่องจากผมเป็นคนที่ชูขวัญกำลังใจของทุกคน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ( เดาว่า )
ห้องชมรมของเราดูเหมือนจะวุ่นวายจริงๆเลยวันนี้ มีหลายคนที่มาจากเสียงเครื่องดนตรีที่แตกต่างกันหลายที่เรียกกันในอีกแบบหนึ่ง ( พวกเขาจะเคยเป็นเพลงจริง) แล้วมีเสียงเสียงของเราบางครั้งด่ารุ่นน้องเมื่อพวกเขาไม่ได้สนใจ ผมไม่รังเกียจถ้าใครจะกล่าวหาเราใจร้าย แค่ว่า เราต้องการให้งานออกมาสมบูรณ์ ไม่มีทางที่เราจะเสียหน้าต่อหน้าสามโรงเรียนที่จะมี ดังนั้นผมเชื่อว่า สมาชิกชมรมของเราว่าทำไมเรากำลังทำแบบนี้กับพวกเขา( ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ ก็ประมาณ สอง หรือ สามปี )
" p'noh ! พวกเขาอยู่ที่นี่ ! เราจะทำยังไงดี ? " ให้ตายสิ ผมยังอยู่ในช่วงของคำอธิบายของฉันให้กับผู้อ่าน ทำไมคุณต้องตะโกนขัดจังหวะฉัน ! คุณจะเชื่อผมไหม ถ้าผมบอกว่าผมไม่ต้องหันไปรอบ ๆเพื่อดูว่าพวกมันเป็นใคร ? มันต้องต่อ และน็อตหรือเรียกว่ากำแพงหมื่นโรงเรียนของเราตั้งแต่ที่พวกเขาใช้พวกเขาคลั่งเสียงดังและเป็นอาวุธ ฉันเหลือบไปมองกำแพงที่เริ่มก่อตัวรอยแตกในพวกเขาที่นี่และที่นั่น
" อะไรกันพวกเธอสองคน ? " ฉันเดินไปที่ที่พวกเขาอยู่ด้วยดูน่ากลัวบนใบหน้าของฉันหลังจากที่ฉันบอกสมาชิกชมรมอื่น ๆ เพื่อฝึกให้ และไม่ได้สนใจสองคนนั้นฉันดูเป็นสองไม่ให้ลูกสุนัขน่ารัก กางเกง โดยทางเข้าห้อง เช่น ถ้าพวกเขาเพิ่งหนีจากตำรวจไล่ตาม
" p'noh จากเฮียปุ้ย . . . . . . . . . . . . . . ง่ะ . . . . . . . . . . . . . . . . ง่ะ . . . . . . . " ฉันพบปมก็พยายามพูดอย่างน่าสงสาร เขาพยายามจะพูดเมื่อเขายกศีรษะของเขา แต่เขาสิ้นสุดขึ้นแผ่กิ่งก้านสาขาบนพื้น gasping สำหรับอากาศ
ตอนนี้ก็ต่อเปิด " เฮียปุ้ย . . . . . . . เฮือก . . . เฮือก . . . เฮือก . . . . . . .
ตามบทที่หนึ่งมายี่สิบ พวกแกคงสงสัยว่าฉันเป็นประธานของชมรมดนตรีใช่มั๊ยคะ อืมฉันไม่สามารถเชื่อว่าฉันมีเวลาที่จะจัดการกับเรื่องไร้สาระมากเหมือนกัน แข่งบอลและอยู่ใกล้แค่ไม่กี่อาทิตย์เอง
แม้ว่าฉันได้ตำแหน่งประธานชมรมดนตรี ผมเล่นวงดนตรีในฐานะสมาชิกของคลับ ผมไม่เคยเล่นในวงดนตรีมาก่อน แม้จะมีความรู้บางอย่างเกี่ยวกับมันแม้ว่าฉันกำลังจะบ้านิดๆ เพราะคุณคงไม่หวังให้ผมเลือกโครงการนี้และโยนตัวเองที่พวกเขาออกจากสีฟ้า ฉันไม่มีทางเลือก แต่ที่จะเรียกรอบและถามรุ่นพี่และศิษย์เก่าอื่น ๆสำหรับความช่วยเหลือ
ตารางการปฏิบัติของเราจะสวยมาก มีฝึกตอน 7 โมงเช้า ต่อมา พวกยากจนต้องนำอาหารกลางวันของพวกเขาตลอดทางไปห้องชมรมในช่วงพักของพวกเขาในตอนเย็น การซ้อมเป็นเวลาจนทุ่มนึง ( บางครั้ง 8-9 น. ) มีไม่มากสำหรับผมที่จะทำตารางเวลาเช้านอกเหนือจากการตรวจสอบถ้าทุกอย่างไปได้ดีสำหรับน้องเมื่อพวกเขาเล่นเพลงชาติของเราในด้านหน้าของธงเสา ผมไม่มีอะไรทำในช่วงบ่ายด้วย ( หมายถึงผมเล่น Jenga เพียงวันอื่น ๆ ) เพราะภาพยนตร์เรื่องบ่ายตารางเวลา ส่วนตอนเย็น ผมต้องเข้าร่วม เนื่องจากผมเป็นคนที่ชูขวัญกำลังใจของทุกคน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ( เดาว่า )
ห้องชมรมของเราดูเหมือนจะวุ่นวายจริงๆเลยวันนี้ มีหลายคนที่มาจากเสียงเครื่องดนตรีที่แตกต่างกันหลายที่เรียกกันในอีกแบบหนึ่ง ( พวกเขาจะเคยเป็นเพลงจริง) แล้วมีเสียงเสียงของเราบางครั้งด่ารุ่นน้องเมื่อพวกเขาไม่ได้สนใจ ผมไม่รังเกียจถ้าใครจะกล่าวหาเราใจร้าย แค่ว่า เราต้องการให้งานออกมาสมบูรณ์ ไม่มีทางที่เราจะเสียหน้าต่อหน้าสามโรงเรียนที่จะมี ดังนั้นผมเชื่อว่า สมาชิกชมรมของเราว่าทำไมเรากำลังทำแบบนี้กับพวกเขา( ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ ก็ประมาณ สอง หรือ สามปี )
" p'noh ! พวกเขาอยู่ที่นี่ ! เราจะทำยังไงดี ? " ให้ตายสิ ผมยังอยู่ในช่วงของคำอธิบายของฉันให้กับผู้อ่าน ทำไมคุณต้องตะโกนขัดจังหวะฉัน ! คุณจะเชื่อผมไหม ถ้าผมบอกว่าผมไม่ต้องหันไปรอบ ๆเพื่อดูว่าพวกมันเป็นใคร ? มันต้องต่อ และน็อตหรือเรียกว่ากำแพงหมื่นโรงเรียนของเราตั้งแต่ที่พวกเขาใช้พวกเขาคลั่งเสียงดังและเป็นอาวุธ ฉันเหลือบไปมองกำแพงที่เริ่มก่อตัวรอยแตกในพวกเขาที่นี่และที่นั่น
" อะไรกันพวกเธอสองคน ? " ฉันเดินไปที่ที่พวกเขาอยู่ด้วยดูน่ากลัวบนใบหน้าของฉันหลังจากที่ฉันบอกสมาชิกชมรมอื่น ๆ เพื่อฝึกให้ และไม่ได้สนใจสองคนนั้นฉันดูเป็นสองไม่ให้ลูกสุนัขน่ารัก กางเกง โดยทางเข้าห้อง เช่น ถ้าพวกเขาเพิ่งหนีจากตำรวจไล่ตาม
" p'noh จากเฮียปุ้ย . . . . . . . . . . . . . . ง่ะ . . . . . . . . . . . . . . . . ง่ะ . . . . . . . " ฉันพบปมก็พยายามพูดอย่างน่าสงสาร เขาพยายามจะพูดเมื่อเขายกศีรษะของเขา แต่เขาสิ้นสุดขึ้นแผ่กิ่งก้านสาขาบนพื้น gasping สำหรับอากาศ
ตอนนี้ก็ต่อเปิด " เฮียปุ้ย . . . . . . . เฮือก . . . เฮือก . . . เฮือก . . . . . . .
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันกำลังง่วงนอน
- you like take picture
- Begin square
- เพื่อใช้ในการควบคุมการผลิตอาหารในการทำงา
- your parents are wise, so they see clear
- However
- ฉันชื่อป๋อ
- Yukwa bases of 10 g/100 g GTP level cont
- ฉันชื่อป๋อ
- เพื่อใช้ในการควบคุมการผลิตอาหารในการทำงา
- Fanacc: Saw Lay and Baek in the car when
- They want to help endangered species of
- เมืองที่คุณทำงานชื่ออะไร
- โสเภณี
- ชื่อ - นามสกุล ปลื้มจิตร์ ถินขาวชื่อเล่น
- ฉันรู้สึกง่วงนอน
- คุณทำให้ฉันอยากไป
- หัวฉีด ไนโตมิเทน
- Got boy? You mine!
- when the ceo of the company is also the
- ขอกินด้วย
- อายุเท่าไร
- He is not as old as my grandmother
- ผู้หญิงขายตัว
