Conflict is … inevitableWherever we

Conflict is … inevitable
Wherever we, as human beings, interact, it is inevitable that we will reach some point where what “you” want, need, and expect gets in the way of what “I” (or “we”) want, need, and expect. It happens on the playground, in the neighborhood, at school, at work, at home, in the wider world of public policies and resources, and certainly between nations and nationalities. Pretending that it won’t happen, or hoping that it won’t, will not make it go away. Thinking that if you live long enough you get beyond it is another fantasy. We can, however, get better at responding to conflicts so that they are resolved with barely a ripple of discord.
I was raised on the standard fairy tales, each ending with that magical statement “And they lived happily ever after.” Really? On the one hand, that sounds like bliss. On the other, it sounds incredibly boring. When I was a teenager, I remember thinking that as soon as I reached twenty-one, life would be a straight shot-I would have it all figured out, and everything would be easy after that. No more conflict, no more trouble. When I got to twenty-one, though, it was a big disappointment. So I raised the number to thirty-surely, by then. Well, thirty came. And I looked to thirty-five. Finally, at about thirty-seven, the light bulb went on : the learning keeps on going from here, until wherever the road ends.
In her mid-nineties, my grandmother told me, “Life is one adjustment after another.” My first reaction to this was disappointment. Wasn’t there some point we would reach when we could quit? When we would be done and could just sit on the porch and watch the seasons change? Then I saw the excitement and possibility of her wisdom. Life continues to unfold, giving us new challenges, new ways of thinking, and new means of relating to each other.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

...ความขัดแย้งเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไหนก็ได้ เราเป็นมนุษย์ โต้ตอบ ได้หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เราจะถึงจุดใดจุดหนึ่งที่ว่า "คุณ" ต้อง จำเป็น และจะได้รับในแบบที่ "เรา" (หรือ "เรา") ต้อง จำเป็น และคาดว่า มันเกิดขึ้นสนามเด็กเล่น ในย่าน ที่โรงเรียน ที่ทำงาน ที่บ้าน ในโลกกว้าง ของนโยบายสาธารณะและทรัพยากร และแน่นอนระหว่างประชาชาติ อ้างว่า มันจะไม่เกิดขึ้น หรือหวังว่า มันจะ จะไม่ทำให้หายไป คิดว่า ถ้าอยู่นาน พอที่คุณได้รับนอกเหนือจากนั้นเป็นแฟนตาซีอีก เราสามารถ ไร แถมที่ตอบสนองต่อความขัดแย้งเพื่อให้พวกเขาได้รับการแก้ไข ด้วยแทบระลอกคลื่นของความบาดหมาง ขึ้นบนมาตรฐานนิทาน ละลงท้าย ด้วยนั้นขลัง "และพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขตลอดไป" จริง ๆ หรือไม่ คง ที่เสียงเหมือนบลิส เสียงน่าเบื่ออย่างเหลือเชื่อ เมื่อวัยรุ่น ผมจำได้ว่า คิดว่า เร็ว ๆ นี้เป็นฉันเดินน้อย ชีวิตจะยิงตรง-จะมีมันทั้งหมดคิดว่า และทุกอย่างจะง่ายหลังจากที่ ไม่มีความขัดแย้งเพิ่มมากขึ้น ปัญหาไม่มาก เมื่อผมไปเมืองทองธานี แม้ว่า ก็สนุกใหญ่ ดังนั้น ฉันยกหมายเลขสามสิบย่อม แล้ว ดี สามสิบมา และช็อปปิ้งไปสามสิบห้า ในที่สุด ที่เกี่ยวกับสามสิบเจ็ด หลอดไฟไป: การเรียนรู้ต่อไปจากที่นี่ จนไม่สิ้นสุดอยู่ในเธอกลาง-nineties ยายของฉันบอกฉัน "ชีวิตคือ การปรับปรุงหนึ่งหลังอีก" ปฏิกิริยาแรกของฉันนี้ไม่ผิดหวัง ไม่มีบางจุดที่เราจะไปถึงเมื่อเราสามารถเลิกได้อย่างไร เมื่อเราจะทำได้ และไม่เพียงนั่งบนระเบียง และดูฤดูกาลที่เปลี่ยนแปลงหรือไม่ แล้ว ผมเห็นความตื่นเต้นและความเป็นไปได้ของภูมิปัญญาของเธอ ชีวิตยังคงแฉ ให้เราความท้าทายใหม่ วิธีการใหม่ความคิด และพาหนะใหม่ที่เกี่ยวข้องกับแต่ละอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความขัดแย้งเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยง ...
เมื่อใดก็ตามที่เราเป็นมนุษย์โต้ตอบก็หนีไม่พ้นที่เราจะไปถึงจุดที่บางสิ่งที่ "คุณ" ต้องการต้องการและคาดหวังว่าจะได้รับในทางของสิ่งที่ "ผม" (หรือ "เรา") ต้องการ ต้องการและคาดหวังว่า มันเกิดขึ้นในสนามเด็กเล่นในเขตที่โรงเรียนที่ทำงานที่บ้านในโลกกว้างของนโยบายสาธารณะและทรัพยากรและแน่นอนระหว่างประเทศและเชื้อชาติ ทำท่าว่าจะไม่เกิดขึ้นหรือหวังว่ามันจะไม่จะไม่ทำให้มันหายไป คิดว่าถ้าคุณมีชีวิตอยู่นานพอที่คุณจะได้รับเกินกว่าที่มันเป็นจินตนาการอีก เราสามารถ แต่รับดีกว่าที่ตอบสนองต่อความขัดแย้งเพื่อให้พวกเขาได้รับการแก้ไขด้วยแทบจะไม่กระเพื่อมของความขัดแย้ง.
ผมถูกเลี้ยงดูมาในนิทานมาตรฐานแต่ละลงท้ายด้วยว่าคำวิเศษ "และพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย." จริงเหรอ? ในมือข้างหนึ่งที่เสียงเหมือนความสุข ในอื่น ๆ มันเสียงที่น่าเบื่ออย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อตอนที่ผมยังเป็นวัยรุ่นผมจำได้ว่าคิดว่าเร็วที่สุดเท่าที่ฉันถึงยี่สิบเอ็ด, ชีวิตจะยิงผมตรงจะมีมันทั้งหมดคิดออกและทุกอย่างจะง่ายหลังจากนั้น ความขัดแย้งไม่มากไม่มีปัญหามากขึ้น เมื่อฉันได้ไปยี่สิบเอ็ดแม้ว่ามันเป็นความผิดหวังใหญ่ ดังนั้นผมจึงยกจำนวนสามสิบแน่นอนแล้ว ดีสามสิบมา และผมก็มองไปที่สามสิบห้า ในที่สุดเมื่อประมาณสามสิบเจ็ดหลอดไฟไปในการเรียนรู้ช่วยในการไปจากที่นี่จนกว่าทุกที่ปลายถนน.
ในยุคกลางของเธอยายของฉันบอกฉันครั้งแรกของฉัน "ชีวิตเป็นหนึ่งในการปรับตัวหลังจากที่อื่น." ปฏิกิริยานี้เป็นความผิดหวัง ไม่ได้มีจุดที่เราจะมาถึงเมื่อเราจะเลิกหรือไม่? เมื่อเราจะทำและก็จะนั่งอยู่บนระเบียงและดูการเปลี่ยนแปลงฤดูกาล? จากนั้นผมเห็นความตื่นเต้นและความเป็นไปได้ของภูมิปัญญาของเธอ ชีวิตยังคงแฉให้เราท้าทายใหม่ ๆ วิธีการใหม่ของการคิดและวิธีการใหม่ของที่เกี่ยวข้องกับแต่ละอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความขัดแย้ง . . . . . . . หนีไม่พ้น
ทุกที่ที่เราในฐานะมนุษย์ โต้ตอบ มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เราจะไปถึงบางจุดที่สิ่งที่คุณต้องการ ต้องการ และคาดว่าจะได้รับในทางของสิ่งที่ " ฉัน " ( หรือ " เรา " ) ต้องการ ต้องการและคาดหวัง มันเกิดขึ้นที่สนามเด็กเล่นแถวบ้าน ที่โรงเรียน ที่ทำงาน ที่บ้าน ในโลกที่กว้างขึ้นของนโยบายสาธารณะและทรัพยากรและแน่นอนระหว่างประเทศและเชื้อชาติ แกล้งทำเป็นว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น หรือหวังว่าจะไม่จะไม่ทำให้มันหายไป คิดว่าถ้าคุณอยู่นานพอ คุณได้รับนอกเหนือจากมันเป็นจินตนาการอีก เราสามารถ แต่ได้รับดีกว่าที่ตอบสนองต่อความขัดแย้งเพื่อให้พวกเขาได้รับการแก้ไขด้วยแทบจะกระเพื่อมของความไม่ลงรอยกัน
ผมถูกเลี้ยงดูในเทพนิยายมาตรฐานแต่ละสิ้นสุด ด้วยงบที่วิเศษ " และพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย . " จริงเหรอ ? ในมือข้างหนึ่งที่เสียงเหมือนความสุข ในอื่น ๆ มันฟังดูไม่น่าเชื่อน่าเบื่อ ตอนผมเป็นวัยรุ่น ผมจำได้ว่าทันทีที่ฉันถึงยี่สิบเอ็ด ชีวิตจะ shot-i ตรงจะได้หมด และทุกอย่างก็จะง่าย หลังจากนั้น ไม่มีความขัดแย้ง ไม่มีปัญหาเมื่อผมอายุ 21 , แม้ว่า มันเป็นความผิดหวังครั้งใหญ่ ดังนั้นฉันเพิ่มจำนวนสามสิบแน่นอน แล้ว เอ่อ สามมา และฉันมองไปที่ 35 . . . ในที่สุด ประมาณ 37 , หลอดไฟไป : การเรียนรู้ช่วยในการไปจากที่นี่ จนกว่าที่ถนน .
ใน nineties กลางของเธอ ยายของฉันบอกฉันว่า " ชีวิตคือการปรับตัว หนึ่งหลังจากที่อื่น" ปฏิกิริยาแรกของฉันนี้คือความผิดหวัง ไม่ได้มีบางจุดที่เราจะเข้าถึงเมื่อเราสามารถลาออกได้ล่ะ เมื่อเราต้องทำ และสามารถนั่งบนระเบียงและชมการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล ? จากนั้นผมได้เห็นความตื่นเต้นและความเป็นไปได้ของปัญญาของเธอ ชีวิตยังคงแฉ ให้ความท้าทายใหม่ วิธีการใหม่ของการคิดและวิธีการใหม่ที่เกี่ยวข้องกับแต่ละอื่น ๆ .