Kramer (2000) has since followed up

Kramer (2000) has since followed up this cohort
focusing on differences between men caregivers who
continued to look after their wives at home, and
those who had placed their wives in residential care.
The latter group experienced increased difficulties,
even whilst resources for dealing with the stressors had
remained stable. However, this group of husbands
appraised the functional limitations of their wives as
less stressful and reported lower levels of depression.
These results concur with previous research showing
husbands, by contrast to wife caregivers, tolerate stress
better over time (Zarit et al., 1986) and with sustained
lower levels of depression (Zarit & Whitlach, 1992). In
contrast, those husbands whose wives entered residential care saw their resources improve and appraisals of
stress decrease, but saw no change in their psychological well being, which may intimate the start of
bereavement (Kramer, 2000).
Eight remaining papers in Category F used interviews to explore their participants’ experiences of
dementia caregiving. In none is there explicit use of
coping theory. Harris (1993, 1995, 1998) generated
typologies for her participants such as ‘the worker’,
‘the labour of love’, ‘sense of duty’, ‘at the crossroads’,
describing the variation of experience her respondents
described. She also suggested specific interventions
tailored to the typologies, but these are hypothetical
and unsupported by either empirical or theoretical
evidence.
In a description of the development of a support
group for men, assessment of participants was not
reported nor was efficacy of the group evaluated
(Davies, Priddy & Tinkelberg, 1986). This article too
lacked a model of stress or coping, and inferred coping
styles through case illustrations of the male carers.
Similarly, McFarland and Sanders (1999) reporting
focus groups, again designed to inform carer support,
noted the ambivalence men may experience regarding
caring, but only briefly alluded to coping.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เครเมอร์ (2000) ได้ตั้งแต่ตามมาด้วยงานนี้เน้นความแตกต่างระหว่างชายผู้ดูแลที่อย่างต่อเนื่องเพื่อดูแลภรรยาของพวกเขาที่บ้าน และผู้ที่ทรงวางภรรยาของพวกเขาในการดูแลที่อยู่อาศัยกลุ่มหลังมีประสบการณ์ความยากลำบากเพิ่มขึ้นแม้ในขณะที่ทรัพยากรสำหรับการจัดการกับความเครียดที่มียังคงมีเสถียรภาพ อย่างไรก็ตาม กลุ่มนี้ของสามีประเมินข้อจำกัดที่ทำงานของภรรยาของเขาเป็นลดความเครียด และรายงานลดระดับของภาวะซึมเศร้าผลลัพธ์เหล่านี้เห็นด้วยกับงานวิจัยก่อนหน้านี้แสดงสามี โดยคมชัดเพื่อดูแลภรรยา ทนต่อความเครียดช่วงเวลา (Zarit et al. 1986) ที่ดีขึ้น และยั่งยืนด้วยระดับของภาวะซึมเศร้า (Zarit & Whitlach, 1992) ในความคมชัด เหล่าสามีเห็นภรรยาป้อนที่มีคอนเซ็ปต์การรักษาทรัพยากรของพวกเขาปรับปรุง และประเมินผลความเครียดลดลง แต่เห็นไม่มีการเปลี่ยนแปลงในทางจิตวิทยาสุขภาพ ซึ่งอาจส่วนตัวเริ่มต้นของปลิดชีพ (เครเมอร์ 2000)แปดที่เหลือเอกสารในประเภท F ใช้สัมภาษณ์ในการสำรวจประสบการณ์ของผู้ร่วมcaregiving ภาวะสมองเสื่อม ในไม่มีจะมีการใช้อย่างชัดเจนทฤษฎีรับมือ แฮร์ริส (1993, 1995, 1998) สร้างขึ้นtypologies สำหรับผู้เข้าร่วมของเธอเช่น 'งาน''แรงงานของความรัก' 'ความรู้สึกของหน้าที่' 'ที่นี่'อธิบายการเปลี่ยนแปลงของประสบการณ์ของผู้ตอบอธิบาย นอกจากนี้เธอยังแนะนำแทรกแซงที่เฉพาะเจาะจงเหมาะกับการ typologies แต่เหล่านี้เป็นสมมุติและไม่สนับสนุน โดยเชิงประจักษ์ หรือทฤษฎีหลักฐานในคำอธิบายของการสนับสนุนการพัฒนากลุ่มสำหรับผู้ชาย การประเมินของผู้เข้าร่วมไม่ได้รายงานและ ไม่มีประสิทธิภาพของกลุ่มการประเมิน(เดวีส์ Priddy & Tinkelberg, 1986) นี้บทเกินไปขาดรูปแบบของความเครียด หรือรับมือ และรับมือสรุปรูปแบบผ่านภาพกรณีผู้ดูแลเด็กชายในทำนองเดียวกัน McFarland และแซนเดอส์ (1999) รายงานกลุ่มโฟกัส การออกแบบอีกครั้ง เพื่อแจ้งการสนับสนุนคุมออกซิเจนผู้ชายเอาอาจพบข้อสังเกตเกี่ยวกับดูแล แต่เพียงสั้น ๆ พูดพาดพิงถึงรับมือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เครเมอ (2000) ได้ดำเนินการตามขึ้นตั้งแต่หมู่คนนี้
มุ่งเน้นไปที่ความแตกต่างระหว่างชายผู้ดูแลผู้ป่วยที่
ยังคงมองหลังจากที่ภรรยาของเขาที่บ้านและ
ผู้ที่ได้วางภรรยาของพวกเขาในการดูแลที่อยู่อาศัย.
กลุ่มหลังประสบปัญหาเพิ่มขึ้น
แม้ในขณะที่ทรัพยากรในการจัดการกับ ก่อให้เกิดความเครียดได้
ยังคงมีเสถียรภาพ อย่างไรก็ตามกลุ่มของสามีนี้
ประเมินข้อ จำกัด การทำงานของภรรยาของเขาเป็น
เครียดน้อยลงและมีการรายงานระดับที่ต่ำกว่าของภาวะซึมเศร้า.
ผลลัพธ์เหล่านี้เห็นพ้องกับการวิจัยแสดงให้เห็นก่อนหน้านี้
สามีโดยคมชัดในการดูแลผู้ป่วยภรรยาทนต่อความเครียด
ได้ดีขึ้นในช่วงเวลา (Zarit et al., 1986 ) และยั่งยืน
ระดับที่ต่ำกว่าของภาวะซึมเศร้า (Zarit & Whitlach, 1992) ใน
ทางตรงกันข้ามสามีผู้ที่มีภรรยาเข้ามาดูแลที่อยู่อาศัยเห็นทรัพยากรของพวกเขาในการปรับปรุงและการประเมินของ
ความเครียดลดลง แต่ไม่เห็นไม่มีการเปลี่ยนแปลงในทางจิตวิทยาของพวกเขาเป็นอย่างดีซึ่งอาจใกล้ชิดเริ่มต้นของ
การปลิดชีพ (เครเมอ, 2000).
แปดเหลือเอกสารในหมวดหมู่ F ใช้ การสัมภาษณ์การสำรวจประสบการณ์ของพวกเขาเข้าร่วมของ
ภาวะสมองเสื่อมดูแล ไม่มีใครที่จะมีการใช้งานที่ชัดเจนของ
ทฤษฎีการเผชิญปัญหา แฮร์ริส (1993, 1995, 1998) ที่สร้าง
typologies สำหรับผู้เข้าร่วมของเธอเช่น 'คนงาน'
'แรงงานของความรัก', 'ความรู้สึกของหน้าที่', 'ที่สี่แยก'
อธิบายรูปแบบของประสบการณ์ที่ผู้ตอบแบบสอบถามของเธอ
อธิบาย เธอยังชี้ให้เห็นการแทรกแซงที่เฉพาะเจาะจง
เหมาะกับ typologies แต่เหล่านี้เป็นเพียงสมมติฐาน
และได้รับการสนับสนุนโดยทั้งเชิงประจักษ์หรือทฤษฎี
หลักฐาน.
ในรายละเอียดของการพัฒนาของการสนับสนุน
กลุ่มสำหรับผู้ชายการประเมินของผู้เข้าร่วมไม่ได้
รายงานมิได้เป็นประสิทธิภาพของกลุ่มการประเมิน
( เดวีส์ Priddy & Tinkelberg, 1986) บทความนี้ก็
ขาดรูปแบบของความเครียดหรือการเผชิญปัญหาและสรุปการรับมือ
รูปแบบผ่านกรณีภาพประกอบของผู้ดูแลชาย.
ในทำนองเดียวกัน McFarland และแซนเดอ (1999) รายงาน
กลุ่มเน้นการออกแบบอีกครั้งเพื่อแจ้งให้การสนับสนุนผู้ดูแล,
ตั้งข้อสังเกตคนสับสนอาจพบเกี่ยวกับ
การดูแล แต่เพียงสั้น ๆ พูดพาดพิงถึงการรับมือ