The other day I saw a wedding... Bu

The other day I saw a wedding... But no! I would rather tell you about a Christmas tree. The wedding was superb. I liked it immensely. But the other incident was still finer. I don't know why it is that the sight of the wedding reminded me of the Christmas tree. This is the way it happened:
Exactly five years ago, on New Year's Eve, I was invited to a children's ball by a man high up in the business world, who had his connections, his circle of acquaintances, and his intrigues. So it seemed as though the children's ball was merely a pretext for the parents to come together and discuss matters of interest to themselves, quite innocently and casually.
I was an outsider, and, as I had no special matters to air, I was able to spend the evening independently of the others. There was another gentleman present who like myself had just stumbled upon this affair of domestic bliss. He was the first to attract my attention. His appearance was not that of a man of birth or high family. He was tall, rather thin, very serious, and well dressed. Apparently he had no heart for the family festivities. The instant he went off into a corner by himself the smile disappeared from his face, and his thick dark brows knitted into a frown. He knew no one except the host and showed every sign of being bored to death, though bravely sustaining the role of thorough enjoyment to the end. Later I learned that he was a provincial, had come to the capital on some important, brain-racking business, had brought a letter of recommendation to our host, and our host had taken him under his protection, not at all con amore. It was merely out of politeness that he had invited him to the children's ball.
They did not play cards with him, they did not offer him cigars. No one entered into conversation with him. Possibly they recognised the bird by its feathers from a distance. Thus, my gentleman, not knowing what to do with his hands, was compelled to spend the evening stroking his whiskers. His whiskers were really fine, but he stroked them so assiduously that one got the feeling that the whiskers had come into the world first and afterwards the man in order to stroke them.
There was another guest who interested me. But he was of quite a different order. He was a personage. They called him Julian Mastakovich. At first glance one could tell he was an honoured guest and stood in the same relation to the host as the host to the gentleman of the whiskers. The host and hostess said no end of amiable things to him, were most attentive, wining him, hovering over him, bringing guests up to be introduced, but never leading him to any one else. I noticed tears glisten in our host's eyes when Julian Mastakovich remarked that he had rarely spent such a pleasant evening. Somehow I began to feel uncomfortable in this personage's presence. So, after amusing myself with the children, five of whom, remarkably well-fed young persons, were our host's, I went into a little sitting-room, entirely unoccupied, and seated myself at the end that was a conservatory and took up almost half the room.
The children were charming. They absolutely refused to resemble their elders, notwithstanding the efforts of mothers and governesses. In a jiffy they had denuded the Christmas tree down to the very last sweet and had already succeeded in breaking half of their playthings before they even found out which belonged to whom.
One of them was a particularly handsome little lad, dark-eyed, curly-haired, who stubbornly persisted in aiming at me with his wooden gun. But the child that attracted the greatest attention was his sister, a girl of about eleven, lovely as a Cupid. She was quiet and thoughtful, with large, full, dreamy eyes. The children had somehow offended her, and she left them and walked into the same room that I had withdrawn into. There she seated herself with her doll in a corner.
"Her father is an immensely wealthy business man," the guests informed each other in tones of awe. "Three hundred thousand rubles set aside for her dowry already."
As I turned to look at the group from which I heard this news item issuing, my glance met Julian Mastakovich's. He stood listening to the insipid chatter in an attitude of concentrated attention, with his hands behind his back and his head inclined to one side.
All the while I was quite lost in admiration of the shrewdness our host displayed in the dispensing of the gifts. The little maid of the many-rubied dowry received the handsomest doll, and the rest of the gifts were graded in value according to the diminishing scale of the parents' stations in life. The last child, a tiny chap of ten, thin, red-haired, freckled, came into possession of a small book of nature stories without illustrations or even head and tail pieces. He was the governess's child. She was a poor widow, and her little boy, clad in a sorry-looking little nankeen jacket, looked thoroughly crushed and intimidated. He took the book of nature stories and circled slowly about the children's toys. He would have given anything to play with them. But he did not dare to. You could tell he already knew his place.
I like to observe children. It is fascinating to watch the individuality in them struggling for self-assertion. I could see that the other children's things had tremendous charm for the red-haired boy, especially a toy theatre, in which he was so anxious to take a part that he resolved to fawn upon the other children. He smiled and began to play with them. His one and only apple he handed over to a puffy urchin whose pockets were already crammed with sweets, and he even carried another youngster pickaback--all simply that he might be allowed to stay with the theatre.
But in a few moments an impudent young person fell on him and gave him a pummelling. He did not dare even to cry. The governess came and told him to leave off interfering with the other children's games, and he crept away to the same room the little girl and I were in. She let him sit down beside her, and the two set themselves busily dressing the expensive doll.
Almost half an hour passed, and I was nearly dozing off, as I sat there in the conservatory half listening to the chatter of the red-haired boy and the dowered beauty, when Julian Mastakovich entered suddenly. He had slipped out of the drawing-room under cover of a noisy scene among the children. From my secluded corner it had not escaped my notice that a few moments before he had been eagerly conversing with the rich girl's father, to whom he had only just been introduced.
He stood still for a while reflecting and mumbling to himself, as if counting something on his fingers.
"Three hundred--three hundred--eleven--twelve--thirteen--sixteen--in five years! Let's say four per cent--five times twelve--sixty, and on these sixty----. Let us assume that in five years it will amount to--well, four hundred. Hm--hm! But the shrewd old fox isn't likely to be satisfied with four per cent. He gets eight or even ten, perhaps. Let's suppose five hundred, five hundred thousand, at least, that's sure. Anything above that for pocket money--hm--"
He blew his nose and was about to leave the room when he spied the girl and stood still. I, behind the plants, escaped his notice. He seemed to me to be quivering with excitement. It must have been his calculations that upset him so. He rubbed his hands and danced from place to place, and kept getting more and more excited. Finally, however, he conquered his emotions and came to a standstill. He cast a determined look at the future bride and wanted to move toward her, but glanced about first. Then, as if with a guilty conscience, he stepped over to the child on tip-toe, smiling, and bent down and kissed her head.
His coming was so unexpected that she uttered a shriek of alarm.
"What are you doing here, dear child?" he whispered, looking around and pinching her cheek.
"We're playing."
"What, with him?" said Julian Mastakovich with a look askance at the governess's child. "You should go into the drawing-room, my lad," he said to him.
The boy remained silent and looked up at the man with wide-open eyes. Julian Mastakovich glanced round again cautiously and bent down over the girl.
"What have you got, a doll, my dear?"
"Yes, sir." The child quailed a little, and her brow wrinkled.
"A doll? And do you know, my dear, what dolls are made of?"
"No, sir," she said weakly, and lowered her head.
"Out of rags, my dear. You, boy, you go back to the drawing-room, to the children," said Julian Mastakovich looking at the boy sternly.
The two children frowned. They caught hold of each other and would not part.
"And do you know why they gave you the doll?" asked Julian Mastakovich, dropping his voice lower and lower.
"No."
"Because you were a good, very good little girl the whole week."
Saying which, Julian Mastakovich was seized with a paroxysm of agitation. He looked round and said in a tone faint, almost inaudible with excitement and impatience:
"If I come to visit your parents will you love me, my dear?"
He tried to kiss the sweet little creature, but the red-haired boy saw that she was on the verge of tears, and he caught her hand and sobbed out loud in sympathy. That enraged the man.
"Go away! Go away! Go back to the other room, to your playmates."
"I don't want him to. I don't want him to! You go away!" cried the girl. "Let him alone! Let him alone!" She was almost weeping.
There was a sound of footsteps in the doorway. Julian Mastakovich started and straightened up his respectable body. The red-haired boy was even more alarmed. He let go the girl's hand, sidled along the wall, and escaped through the drawing-room into the dining-room.
Not to attract attention, Julian Mastakovich also made for the dining-room. He was red as a lobster. The sight of himself in a mirror seemed to embarrass him. Presumably he was annoyed at his own ardour and impatience. Without due respect to his importance and dignity, his calculations had lured a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันผมเห็นงานแต่งงาน... แต่ไม่ ฉันจะแทนที่จะบอกคุณเกี่ยวกับคริสต์มาส งานแต่งงานรับ ผมชอบมันอย่างกว้างขวาง แต่เหตุการณ์อื่น ๆ ปลีกย่อยยัง ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันเป็นที่สายตาของงานแต่งงานเตือนฉันของต้นคริสต์มาส นี่คือวิธีจะเกิดขึ้น:ว่าห้าปีที่ผ่านมา ในวันของปีใหม่ ได้รับเชิญให้เด็กลูก โดยคนที่มีสูงขึ้นในโลกธุรกิจ มีการเชื่อมต่อของเขา เขาวงคนรู้จัก และ intrigues ของเขา ดังนั้น จึงดูเหมือนว่าเด็กลูกเป็นเพียงข้ออ้างสำหรับผู้ปกครองมาร่วมกัน และพูดคุยเรื่องของตัวเอง innocently และลวก ๆ มากผมเป็นบุคคลภายนอก และ กับผมเรื่องไม่พิเศษอากาศ ผมสามารถใช้เวลาช่วงเย็นเป็นอิสระจากผู้อื่น มีอีกสุภาพบุรุษอยู่ที่เหมือนตัวเองมีเพียง stumbled เมื่อเรื่องนี้ความสุขภายในประเทศ เขาเป็นคนแรกที่ดึงดูดความสนใจของฉัน ลักษณะของเขาไม่ใช่ของคนตระกูลสูงหรือเกิด กำลังสูง ค่อนข้างบาง รุนแรงมาก และแต่งตัวดี เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีหัวใจสำหรับเทศกาลครอบครัว ทันทีที่เขาออกไปเป็นมุมเองยิ้มหายไปจากใบหน้าของเขา และผู้ชมของเขาเข้มหนาถักเป็นหน้างอ เขารู้ว่าไม่มีใครยกเว้นโฮสต์ และแสดงให้เห็นว่าทุกเครื่องที่เบื่อการ death ว่าเสริมบทบาทของกายละเอียดตามอย่างกล้าหาญ ภายหลังผมรู้ว่า เป็นจังหวัดที่ มาถึงเมืองหลวงบนสำคัญบาง ธุรกิจ ดึงสมองได้นำจดหมายรับรองการโฮสต์ของเรา และโฮสต์ของเรามีมาเขาภายใต้การป้องกันของเขา ไม่ติดอามอร์ มันเป็นเพียงจาก politeness ว่า เขาได้เชิญเขาไปลูกบอลของเด็กพวกเขาไม่ได้เล่นไพ่กับเขา พวกเขาไม่มีเขาซิการ์ ไม่มีใครเข้าพูดคุยกับเขา อาจจะยังนก โดยการขนจากระยะไกล ดังนั้น สุภาพบุรุษของฉัน ไม่รู้จะทำอะไรกับมือ ถูกบังคับใช้เย็นตบหนวดของเขา หนวดของเขาได้ดีจริง ๆ แต่เขาแบบขีดลงให้วิชาธรรมที่มีความรู้สึกว่า หนวดที่มีมาในโลกครั้งแรก และหลังจากนั้นผู้ชายเพื่อให้โรคหลอดเลือดสมองมีลูกค้าอื่นที่สนใจ แต่เขามีสั่งค่อนข้างแตกต่างกัน เขาได้ personage พวกเขาเรียกเขา Julian Mastakovich แรกหนึ่งได้บอกเขาถูกพักการรู้สึก และยืนในความสัมพันธ์ทางเดียวไปยังโฮสต์เป็นโฮสต์เพื่อสุภาพบุรุษที่หนวด โฮสต์และผู้หญิงว่า ไม่สิ้นสุดของสิ่งน่ารัก ๆ ถูก wining เขา เขา นำแขกขึ้นจะสามารถนำมาใช้ แต่ไม่เคยนำเขาไปมีใครเลื่อนไปเหนือสุดมา ผมสังเกตเห็นน้ำตา glisten ตาของโฮสต์ของเราเมื่อ Julian Mastakovich กล่าวว่า เขาได้ใช้เวลาเย็นดีไม่ค่อย อย่างใด ฉันเริ่มรู้สึกอึดอัดในสถานะนี้ personage ดังนั้น หลังจากตัวเองสนุกกับเด็ก ๆ ห้าคน เชิญห้องเลี้ยงดูผู้เยาว์ ถูกของเราเป็นเจ้าบ้าน ฉันไปเป็นน้อยห้องนั่งเล่น- ทั้งหมด เดิน และนั่งเองท้ายที่เรือนกระจกเป็นถูก และเอาค่าห้องเกือบครึ่งเด็ก ๆ แห่ง พวกเขาจริง ๆ ปฏิเสธคล้ายอาวุโสของพวกเขา อย่างไรก็ตามความพยายามของแม่และ governesses เสื้อผ้า พวกเขามี denuded คริสต์มาสจนถึงหวานมากสุดท้าย และได้ประสบความสำเร็จแล้วในแบ่งครึ่งหนึ่งของ playthings ของพวกเขาก่อนที่พวกเขาได้พบที่อยู่ที่หนึ่งในพวกเขาเป็นอย่างยิ่งหล่อน้อยลาด ตาดำ หยัก-haired ที่ยังคงดันทุรังในมุ่งที่ฉันกับปืนของเขาไม้ ได้ แต่เด็กที่ดึงดูดความสนใจมากที่สุดเป็นน้องสาวของเขา สาวประมาณ 11 สวยเป็นกามเทพ เธอเงียบ และ เด่น มีตาขนาดใหญ่ เต็ม ฝัน เด็ก ๆ อย่างใดก็ถือเธอ และเธอเหลือพวกเขา และเดินเข้าไปในห้องเดียวกันที่ฉันได้ถอนไป มีเธอนั่งตัวเองกับตุ๊กตาของเธอในมุม"พ่อของเธอเป็นคนรวยอย่างกว้างขวางธุรกิจ ที่ทราบกันในโทนของความกลัว "สามร้อยพัน rubles ตั้งสินสอดของเธอไว้แล้วกัน"ขณะที่ฉันเปิดดูได้จากที่ผมได้ยินออกสินค้าข่าวนี้ อย่างรวดเร็วของฉันตาม Julian Mastakovich เขายืนฟังเรื่องไร้สาระกร่อยในทัศนคติความสนใจเข้มข้น ด้วยมือของเขาอยู่เบื้องหลังเขาและหัวของเขาคล้อยในขณะค่อนข้างหายไปในการชื่นชมของ shrewdness ที่โฮสต์ของเราแสดงในมหาศาลของขวัญ แม่บ้านน้อยของสินสอดหลาย rubied ได้รับตุ๊กตา handsomest และส่วนเหลือของขวัญถูกแบ่งแยกค่าตามสเกลของสถานีของผู้ปกครองในชีวิตลดลง สุดท้ายเด็ก เพื่อนสิบ บาง red-haired, freckled มาในความครอบครองของหนังสือเล็ก ๆ ของเรื่องราวธรรมชาติโดยไม่มีภาพประกอบหรือแม้แต่หัว และหางชิ้นเล็ก ๆ เขาเป็นลูกของ governess เธอเป็นแม่ม่ายที่ยากจน และชายของเธอ ห่มในการขอดูลิต nankeen เสื้อ ดูสะอาดบด และอีก เขาเอาหนังสือเรื่องธรรมชาติ และจัดช้าเกี่ยวกับของเล่นเด็ก เขาจะให้อะไรไปเล่นกับพวกเขา แต่เขาไม่กล้าไป คุณสามารถบอกเขารู้แล้วว่าเขาชอบสังเกตเด็ก จะนับดูบุคลิกลักษณะในการดิ้นรนสำหรับ self-assertion ฉันได้เห็นว่า สิ่งเด็กอื่น ๆ มีเสน่ห์มหาศาลสำหรับ red-haired เด็ก โดยเฉพาะการเล่นละคร ที่เขากังวลมากจะเป็นส่วนหนึ่งที่เขาแก้ไขการป้อยอเด็กอื่น ๆ เขายิ้ม และเริ่มที่จะเล่นกับพวกเขา หนึ่งของเขาและเท่าแอปเปิ้ลที่เขามอบให้ปลิงตุ่ยแล้วก็กระเป๋าที่เอี้ยดขนม และเขาได้ทำอีก youngster pickaback - ทั้งหมดเพียงแค่ที่เขาอาจได้รับอนุญาตกับโรงละครแต่ในครู่ เป็นคนหนุ่มยโสโอหังตกบนเขา และให้เขาเป็น pummelling นอกจากนี้เขาไม่ได้กล้าแม้แต่จะร้องไห้ Governess มา และบอกเขาผละออกจากการรบกวนของเด็กอื่น ๆ เกม และเขา crept ไปห้องเดียวกับลูกสาว และฉันอยู่ เธอปล่อยให้เขานั่งลงข้างเธอ และทั้งสองตั้งตัวยุ่งแต่งตัวตุ๊กตาราคาแพงผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง และฉันถูกเกือบปลิว เป็นฉันนั่งในเรือนกระจกครึ่งฟังเรื่องไร้สาระของเด็ก red-haired และความสวยงาม dowered เมื่อจู่ ๆ Julian Mastakovich ป้อน เขามีเล็ดรอดจากห้องวาด under cover of ฉากเสียงดังในหมู่เด็ก จากมุมส่วนตัวของฉัน มันไม่ได้หนีฉันสังเกตว่า ครู่หนึ่งก่อนที่เขาได้ถูกวันสนทนากับพ่อของเด็กหญิงรวย ซึ่งเขามีเพียงการแนะนำเขายืนในขณะยังคงสะท้อน และ mumbling ตนเอง ถ้านับสิ่งที่อยู่บนนิ้วมือของเขา"สามร้อย - สามห้าปี hundred--eleven--twelve--thirteen--sixteen--in สมมติว่า ร้อยละสี่ -ห้าครั้ง twelve - 60 และ sixty เหล่านี้-- ให้เราสมมุติว่า ใน 5 ปี มันจะยอดไป - ดี สี่ร้อย Hm - hm แต่ไหวพริบสุนัขจิ้งจอกเก่าไม่น่าจะพอมีร้อยละ 4 เขาได้รับแปด หรือ สิบแม้ ที ลองสมมติว่า ห้าร้อย ห้าร้อยพัน น้อย ที่มี สิ่งที่อยู่เหนือที่กระเป๋าเงิน - hm-"เขาได้พัดจมูกของเขา และกำลังจะออกจากห้อง เมื่อเขา spied สาวพิฆาต หลังพืช หนีเขาสังเกต เขาดูเหมือนฉันจะสั่นเครือ ด้วยความตื่นเต้น มันต้องถูกคำนวณเขาอารมณ์เสียเขาดังนั้น เขา rubbed ของเขามือและเต้นจากสถานที่ และเก็บไว้ได้รับตื่นเต้นมาก ในที่สุด อย่างไรก็ตาม เขาเอาชนะอารมณ์ของเขา แล้วมาติด เขาหล่อแบบกำหนดที่เจ้าสาวในอนาคต และต้องการย้ายไปสู่เธอ ได้ glanced เกี่ยวกับครั้งแรก แล้ว ว่า มีจิตสำนึกผิด เขาเหยียบผ่านไปกับเด็กคำแนะนำเท้า ยิ้ม และงอลงรั้งศีรษะของเธอเขามาเพื่อให้ไม่คาดคิดว่า เธอพูดกรี๊ดของสัญญาณได้"จะทำอะไรที่นี่ ลูกรัก" เขากระซิบ รอบคอบ และจับแก้ม"เรากำลังเล่นอยู่""อะไร กับเขา" กล่าว Julian Mastakovich กับมองขวับที่เด็กของ governess "คุณควรไปรูปวาดห้อง ลาดของฉัน เขากล่าวว่า เขาเด็กยังคงเงียบ และมองจุดมนุษย์ wide-open ตา Julian Mastakovich glanced รอบอีกเดิน และเงี้ยวลงของหญิงสาว"ที่คุณมี ตุ๊กตา รักของฉัน""ใช่ ที่รักกัน" เด็กน้อย quailed และรอยย่นคิ้วของเธอ"ตุ๊กตา และคุณ รู้หรือไม่ ยาหยี ตุ๊กตาอะไรที่ทำได้อย่างไร""ไม่มี รัก เธอกล่าวว่า weakly และศีรษะของเธอลดลง"จากผ้าขี้ริ้ว รักของฉัน คุณ เด็ก คุณกลับไปรูปวาดห้อง เด็ก กล่าวว่า Julian Mastakovich มองเด็ก sternlyเด็กสอง frowned พวกเขาติดค้างกัน และจะเป็นส่วนหนึ่ง"และคุณรู้ว่าทำไมพวกเขาให้ตุ๊กตา" ถาม Julian Mastakovich ปล่อยเสียงของเขาต่ำกว่า และต่ำกว่า"หมายเลข""เนื่องจากคุณได้ดี ดีมากสาวน้อยสัปดาห์ทั้งหมด"บอกว่า ที่ Julian Mastakovich ถูกยึดกับ paroxysm ของอาการกังวลต่อ เขามองว่าในการเสียงการสลบที่คล้าย เกือบ inaudible ด้วยความตื่นเต้นและความอดทน และรอบ:"หากไปพ่อแม่ จะรักฉัน รักของฉัน"เขาพยายามจูบสัตว์น้อยหวาน แต่เด็ก red-haired เห็นว่า เธอบริหารน้ำตา และเขาจับมือของเธอ และ sobbed ดัง ๆ ในเห็นใจ ที่ enraged คน"ไปให้พ้น ไปให้พ้น! ย้อนกลับไปยังอื่นห้อง playmates ของคุณ""ฉันไม่ต้องการให้เขา ฉันไม่ต้องการให้เขา คุณไป "ร้องเรียกหญิงสาว "ให้เขาอยู่คนเดียว ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว" เธอถูกเกือบร้องไห้มีเสียงของเท้าในประตู Julian Mastakovich เริ่ม และ straightened ค่าร่างกายของเขาอย่าง เด็กชาย red-haired ตื่นตระหนกยิ่งขึ้น เขาปล่อยมือของเธอ sidled ตามผนัง ทางหนีผ่านห้องวาดเข้าไปในห้องครัวการดึงดูดความสนใจ Julian Mastakovich ยังทำสำหรับห้องครัว เขาแดงเป็นกุ้ง สายตาของตัวเองในกระจกดูเหมือน ผู้ใหญ่เขา สันนิษฐานว่าเขารำคาญที่ ardour และความอดทนของตัวเอง ไม่ครบเคารพให้ความสำคัญและศักดิ์ศรีของเขา เขาคำนวณได้งามแบบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันก่อนผมเห็นงานแต่งงาน . . . . . . . แต่ไม่ ผมจะบอกคุณเกี่ยวกับคริสต์มาส การแต่งงานที่ยอดเยี่ยม ฉันชอบมันมาก . แต่เรื่องอื่นก็ยังละเอียด ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้น ภาพงานแต่งงาน ทำให้นึกถึงคริสต์มาส นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น :
เหมือนเมื่อ 5 ปีก่อน ในวันขึ้นปีใหม่ผมได้รับเชิญไปเป็นเด็กลูกผู้ชายสูงในโลกธุรกิจที่มีการเชื่อมต่อของเขา วงกลมของคนรู้จัก และชั่วช้าของเขา ดังนั้น มันก็เหมือนของลูก ลูกบอลมันแค่ข้ออ้างสำหรับผู้ปกครองที่จะมาร่วมกันและหารือเกี่ยวกับเรื่องที่สนใจของตนเอง ค่อนข้างอ่อนต่อโลก และลวก ๆ .
ฉันเป็นคนนอก และ ผมไม่มีเรื่องพิเศษอากาศฉันสามารถใช้เวลาได้อย่างอิสระของผู้อื่น มีอีกท่านปัจจุบันที่เหมือนตัวเองเพิ่ง stumbled เมื่อนี้เรื่องของสุขในประเทศ เขาเป็นคนแรกที่ดึงดูดความสนใจของฉัน ลักษณะของเขาเป็นไม่ที่คนเกิดหรือครอบครัวสูง เขาสูง ค่อนข้างผอม ร้ายแรงมาก และก็แต่งตัว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีหัวใจให้กับเทศกาลครอบครัวทันทีที่เขาออกไปในมุมตัวเอง รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของเขา คิ้วของเขาหนาเข้มถักเป็นบึ้งตึง เขารู้ว่าไม่มีใครนอกจากเจ้าภาพและพบทุกป้ายเบื่อจะตาย แม้ว่ากล้าหาญสนับสนุนบทบาทของความเพลิดเพลินอย่างละเอียดจนจบ ต่อมาผมได้เรียนรู้ว่าเขาเป็นจังหวัดมาเมืองหลวงที่สำคัญ สมองชั้นธุรกิจได้นำจดหมายถึงโฮสต์ของเราและโฮสต์ของเราได้ยึดเขาภายใต้การคุ้มครองของเขา ไม่ทั้งหมดหลอกที่รัก มันเป็นเพียงแค่ออกจากความสุภาพที่เขาได้เชิญเขาไปเป็นเด็กลูก
พวกเขาไม่ได้เล่นการ์ดกับเขา เขาไม่ได้ให้เขา ซิการ์ ไม่มีใครเข้ามาพูดคุยกับเขา อาจจะพวกเขาจำพวกนก โดยขนจากระยะไกล ดังนั้น , ท่านสุภาพบุรุษไม่ทราบว่าต้องทำอะไรกับมือของเขาถูกบังคับให้ใช้เวลาลูบหนวดของเขา หนวดของมันได้จริงๆ แต่เขาลูบเพื่อให้ความเพียรนั้นรู้สึกว่า หนวดได้เข้ามาในโลกครั้งแรก และหลังจากนั้นชายเพื่อโรคหลอดเลือดสมอง .
มีอีกผู้ที่สนใจฉัน แต่เขาค่อนข้างเป็นสินค้าที่แตกต่างกัน เขาเป็นบุคคลสำคัญเขาชื่อจูเลียน mastakovich . มองแวบแรกก็รู้แล้วว่าเขาเป็นแขกผู้มีเกียรติ และยืนอยู่ในเดียวกันกับโฮสต์เป็นเจ้าภาพเพื่อสุภาพบุรุษของหนวด . เจ้าภาพและเจ้าบ้านบอกว่าไม่สุดน่ารักอย่างเขาก็ใส่ใจที่สุด วินนิ่ง เขาโฉบเหนือเขา พาแขกถึงได้รู้จัก แต่ไม่เคยนำเขาใด ๆ ใคร