Some of the major problems and thei

Some of the major problems and their possible solutions have been discussed as follows. Indian agriculture is plagued by several problems; some of them are natural and some others are manmade.

1. Small and fragmented land-holdings:

The seemingly abundance of net sown area of 141.2 million hectares and total cropped area of 189.7 million hectares (1999-2000) pales into insignificance when we see that it is divided into economically unviable small and scattered holdings.


The average size of holdings was 2.28 hectares in 1970-71 which was reduced to 1.82 hectares in 1980-81 and 1.50 hectares in 1995-96. The size of the holdings will further decrease with the infinite Sub-division of the land holdings.

The problem of small and fragmented holdings is more serious in densely populated and intensively cultivated states like Kerala, West Bengal, Bihar and eastern part of Uttar Pradesh where the average size of land holdings is less than one hectare and in certain parts it is less than even 0.5 hectare.

Rajasthan with vast sandy stretches and Nagaland with the prevailing ‘Jhoom’ (shifting agriculture) have larger average sized holdings of 4 and 7.15 hectares respectively. States having high percentage of net sown area like Punjab, Haryana, Maharashtra, Gujarat, Karnataka and Madhya Pradesh have holding size above the national average.

Further it is shocking to note that a large proportion of 59 per cent holdings in 1990- 91 were marginal (below 1 hectare) accounting for 14.9 per cent of the total operated area. Another 19 per cent were small holdings (1-2 hectare) taking up 17.3 per cent of the total operated area.

Large holdings (above 10 hectare) accounted for only 1.6 per cent of total holdings but covered 17.4 per cent of the operated area (Table 22.1). Hence, there is a wide gap between small farmers, medium farmers (peasant group) and big farmers (landlords).

The main reason for this sad state of affairs is our inheritance laws. The land belonging to the father is equally distributed among his sons. This distribution of land does not entail a collection or consolidated one, but its nature is fragmented.

Different tracts have different levels of fertility and are to be distributed accordingly. If there are four tracts which are to be distributed between two sons, both the sons will get smaller plots of each land tract. In this way the holdings become smaller and more fragmented with each passing generation.

Sub-division and fragmentation of the holdings is one of the main causes of our low agricultural productivity and backward state of our agriculture. A lot of time and labour is wasted in moving seeds, manure, implements and cattle from one piece of land to another.

Irrigation becomes difficult on such small and fragmented fields. Further, a lot of fertile agricultural land is wasted in providing boundaries. Under such circumstances, the farmer cannot concentrate on improvement.

The only answer to this ticklish problem is the consolidation of holdings which means the reallocation of holdings which are fragmented, the creation of farms which comprise only one or a few parcels in place of multitude of patches formerly in the possession of each peasant.

But unfortunately, this plan has not succeeded much. Although legislation for consolidation of holdings has been enacted by almost all the states, it has been implemented only in Punjab, Haryana and in some parts of Uttar Pradesh.

Consolidation of about 45 million holdings has been done till 1990-91 in Punjab, Haryana and western Uttar Pradesh. The other solution to this problem is cooperative farming in which the farmers pool their resources and share the profit.

2. Seeds:

Seed is a critical and basic input for attaining higher crop yields and sustained growth in agricultural production. Distribution of assured quality seed is as critical as the production of such seeds. Unfortunately, good quality seeds are out of reach of the majority of farmers, especially small and marginal farmers mainly because of exorbitant prices of better seeds.

In order to solve this problem, the Government of India established the National Seeds Corporation (NSC) in 1963 and the State Farmers Corporation of India (SFCI) in 1969. Thirteen State Seed Corporations (SSCs) were also established to augment the supply of improved seeds to the farmers.

High Yielding Variety Programme (HYVP) was launched in 1966-67 as a major thrust plan to increase the production of food grains in the country.

The Indian seed industry had exhibited impressive growth in the past and is expected to provide further potential for growth in agricultural production: The role of seed industry is not only to produce adequate quantity of quality seeds but also to achieve varietal diversity to suit various agro-climatic zones of the country.

The policy statements are designed towards making available to the Indian farmer, adequate quantities of seed of superior quality at the appropriate time and p

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัญหาหลักและวิธีการแก้ไขปัญหาของพวกเขาได้รับกล่าวถึงดังนี้ เกษตรอินเดียจะประสบจากปัญหาต่าง ๆ บางคนมีธรรมชาติ และบางคนเป็นมนุษย์1. ขนาดเล็ก และมีการกระจายที่ดินโฮลดิ้งส์:การคงความอุดมสมบูรณ์ของพื้นที่สุทธิ sown 141.2 ล้านไร่และตัดพื้นที่ของ pales 189.7 ล้านไร่ (ปี 1999-2000) เป็น insignificance เมื่อเราเห็นว่า มันถูกแบ่งออกเป็น unviable ทางเศรษฐกิจขนาดเล็ก และกระจายการถือครองรวมกันขนาดเฉลี่ยของโฮลดิ้งส์เป็น 2.28 เฮคเตอร์ใน 1970-71 ซึ่งลดลง 1.82 ไร่ในปี 1980-81 และ 1.50 เฮคเตอร์ใน 1995-96 ขนาดของการถือครองเพิ่มเติมได้จะลดลง ด้วยส่วนย่อยไม่สิ้นสุดของการถือครองที่ดินปัญหาของการถือครองขนาดเล็ก และมีการกระจายเป็นรุนแรง ในอเมริกามีประชากรหนาแน่น และการเพาะปลูกอย่างเช่นเกรละ เบงก อลตะวันตก พิหาร และภาคตะวันออกของรัฐอุตตรประเทศที่ขนาดการถือครองที่ดินคือ น้อยกว่าหนึ่งเฮคเตอร์ และบางส่วนจะมีค่าน้อย กว่าแม้ 0.5 ตารางเมตรราชสถาน มีแต่ทรายที่กว้างใหญ่และนากาแลนด์ ด้วยการแลกเปลี่ยน 'Jhoom' (ขยับเกษตร) มีค่าเฉลี่ยขนาดใหญ่ขนาดของ 4 และ 7.15 เฮคเตอร์ตามลำดับ อเมริกามีเปอร์เซ็นต์สูงของสุทธิ sown เช่นปัญจาบ รัฐหรยาณา รัฐมหาราษฏระ คุชราต กรรณาฏัก และมัธยประเทศได้ถือขนาดเฉลี่ยชาติFurther it is shocking to note that a large proportion of 59 per cent holdings in 1990- 91 were marginal (below 1 hectare) accounting for 14.9 per cent of the total operated area. Another 19 per cent were small holdings (1-2 hectare) taking up 17.3 per cent of the total operated area.Large holdings (above 10 hectare) accounted for only 1.6 per cent of total holdings but covered 17.4 per cent of the operated area (Table 22.1). Hence, there is a wide gap between small farmers, medium farmers (peasant group) and big farmers (landlords).The main reason for this sad state of affairs is our inheritance laws. The land belonging to the father is equally distributed among his sons. This distribution of land does not entail a collection or consolidated one, but its nature is fragmented.Different tracts have different levels of fertility and are to be distributed accordingly. If there are four tracts which are to be distributed between two sons, both the sons will get smaller plots of each land tract. In this way the holdings become smaller and more fragmented with each passing generation.Sub-division and fragmentation of the holdings is one of the main causes of our low agricultural productivity and backward state of our agriculture. A lot of time and labour is wasted in moving seeds, manure, implements and cattle from one piece of land to another.Irrigation becomes difficult on such small and fragmented fields. Further, a lot of fertile agricultural land is wasted in providing boundaries. Under such circumstances, the farmer cannot concentrate on improvement.
The only answer to this ticklish problem is the consolidation of holdings which means the reallocation of holdings which are fragmented, the creation of farms which comprise only one or a few parcels in place of multitude of patches formerly in the possession of each peasant.

But unfortunately, this plan has not succeeded much. Although legislation for consolidation of holdings has been enacted by almost all the states, it has been implemented only in Punjab, Haryana and in some parts of Uttar Pradesh.

Consolidation of about 45 million holdings has been done till 1990-91 in Punjab, Haryana and western Uttar Pradesh. The other solution to this problem is cooperative farming in which the farmers pool their resources and share the profit.

2. Seeds:

Seed is a critical and basic input for attaining higher crop yields and sustained growth in agricultural production. Distribution of assured quality seed is as critical as the production of such seeds. Unfortunately, good quality seeds are out of reach of the majority of farmers, especially small and marginal farmers mainly because of exorbitant prices of better seeds.

In order to solve this problem, the Government of India established the National Seeds Corporation (NSC) in 1963 and the State Farmers Corporation of India (SFCI) in 1969. Thirteen State Seed Corporations (SSCs) were also established to augment the supply of improved seeds to the farmers.

High Yielding Variety Programme (HYVP) was launched in 1966-67 as a major thrust plan to increase the production of food grains in the country.

The Indian seed industry had exhibited impressive growth in the past and is expected to provide further potential for growth in agricultural production: The role of seed industry is not only to produce adequate quantity of quality seeds but also to achieve varietal diversity to suit various agro-climatic zones of the country.

The policy statements are designed towards making available to the Indian farmer, adequate quantities of seed of superior quality at the appropriate time and p

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางส่วนของปัญหาที่สำคัญและการแก้ปัญหาที่เป็นไปได้ของพวกเขาได้รับการกล่าวดังต่อไปนี้ เกษตรอินเดียเป็นโรคจากปัญหาหลายประการ บางคนก็มีธรรมชาติและอื่น ๆ บางคนที่มนุษย์สร้างขึ้น. 1 ขนาดเล็กและมีการกระจายการถือครองที่ดิน: ความอุดมสมบูรณ์ดูเหมือนของพื้นที่หว่านสุทธิ 141,200,000 ไร่และพื้นที่ที่ถูกตัดทั้งหมดของ 189700000 เฮกตาร์ (1999-2000) pales ลงเล็กน้อยเมื่อเราเห็นว่ามันถูกแบ่งออกเป็นโฮลดิ้งขนาดเล็กและกระจัดกระจาย unviable เศรษฐกิจ. ขนาดเฉลี่ยของการถือครอง 2.28 ไร่ใน 1970-1971 ซึ่งได้รับการปรับลดลง 1.82 ไร่ใน 1980-1981 และ 1.50 ไร่ใน 1995-1996 ขนาดของการถือครองต่อไปจะลดลงตามอนันต์ส่วนย่อยของการถือครองที่ดิน. ปัญหาของการถือครองขนาดเล็กและแยกส่วนจะรุนแรงมากขึ้นในรัฐที่มีประชากรหนาแน่นและการเพาะปลูกอย่างหนาแน่นเช่นเกรละรัฐเบงกอลตะวันตกพิหารและภาคตะวันออกของอุตตรที่ ขนาดเฉลี่ยของการถือครองที่ดินน้อยกว่าหนึ่งเฮกตาร์และในบางส่วนมันมีค่าน้อยกว่าแม้ 0.5 เฮกตาร์. รัฐราชสถานกับเหยียดทรายกว้างใหญ่และนาคาแลนด์กับ ณ 'Jhoom (ขยับการเกษตร) มีขนาดใหญ่ถือครองขนาดเฉลี่ยของ 4 และ 7.15 ไร่ ตามลำดับ สหรัฐอเมริกามีเปอร์เซ็นต์สูงของพื้นที่หว่านสุทธิเช่นเจบ Haryana, Maharashtra รัฐคุชราตกรณาฏกะและรัฐมัธยประเทศมีการถือครองขนาดสูงกว่าค่าเฉลี่ยของชาติ. ต่อไปก็เป็นที่น่าตกใจที่จะทราบว่าเป็นสัดส่วนใหญ่ของ 59 ต่อร้อยละการถือครองใน 1990- 91 ร่อแร่ (ด้านล่าง 1 เฮกตาร์) คิดเป็น 14.9 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่ทั้งหมดดำเนินการต่อ ร้อยละ 19 ต่ออีกเป็นโฮลดิ้งขนาดเล็ก (1-2 เฮกตาร์) การขึ้น 17.3 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่ดำเนินการทั้งหมดต่อ. โฮลดิ้งขนาดใหญ่ (สูงกว่า 10 เฮกตาร์) คิดเป็นเพียงร้อยละ 1.6 ของการถือครองรวมต่อ แต่ครอบคลุม 17.4 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่ดำเนินการต่อ ( ตารางที่ 22.1) จึงมีช่องว่างกว้างระหว่างเกษตรกรรายย่อยเกษตรกรกลาง (กลุ่มชาวนา) และเกษตรกรขนาดใหญ่ (เจ้าของบ้าน). เหตุผลหลักสำหรับรัฐเศร้าของกิจการนี้เป็นกฎหมายมรดกของเรา ที่ดินที่เป็นของพ่อมีการกระจายอย่างเท่าเทียมกันระหว่างบุตรชายของเขา การกระจายของที่ดินนี้ไม่ได้นำมาซึ่งคอลเลกชันหรือรวมหนึ่ง แต่ธรรมชาติของมันมีการแยกส่วน. สถานที่ที่แตกต่างกันมีระดับที่แตกต่างกันของความอุดมสมบูรณ์และจะกระจายตาม หากมีสี่สถานที่ที่จะได้รับการกระจายระหว่างบุตรชายสองคนบุตรชายทั้งสองจะได้รับการแปลงขนาดเล็กของระบบทางเดินที่ดินแต่ละ ด้วยวิธีนี้โฮลดิ้งกลายเป็นขนาดเล็กและมีการกระจายตัวมากขึ้นกับแต่ละรุ่นผ่าน. ส่วนย่อยและการกระจายตัวของการถือครองเป็นหนึ่งในสาเหตุหลักของผลผลิตทางการเกษตรของเราต่ำและรัฐย้อนหลังของการเกษตรของเรา จำนวนมากของเวลาและแรงงานจะสูญเสียในการย้ายเมล็ดพันธุ์ปุ๋ยการดำเนินการและวัวควายจากชิ้นส่วนของที่ดินไปยังอีก. ชลประทานกลายเป็นเรื่องยากในช่องเล็ก ๆ และแยกส่วนดังกล่าว นอกจากนี้จำนวนมากของที่ดินเพื่อการเกษตรที่อุดมสมบูรณ์จะสูญเสียในการให้บริการขอบเขต ภายใต้สถานการณ์เช่นเกษตรกรไม่สามารถมีสมาธิในการปรับปรุง. คำตอบเดียวที่จะแก้ไขปัญหาจั๊กจี้นี้คือการควบรวมกิจการของโฮลดิ้งซึ่งหมายความว่าการจัดสรรโฮลดิ้งซึ่งมีการแยกส่วนการสร้างฟาร์มซึ่งประกอบด้วยเพียงหนึ่งหรือพัสดุไม่กี่ในสถานที่ของความหลากหลายของ แพทช์เดิมอยู่ในความครอบครองของแต่ละชาวนา. แต่น่าเสียดายที่แผนนี้ยังไม่ได้ประสบความสำเร็จมาก แม้ว่าการออกกฎหมายสำหรับการรวมของการถือครองได้รับการตราขึ้นโดยเกือบทุกรัฐจะได้รับการดำเนินการเฉพาะในรัฐปัญจาบรัฐหรยาณาและในบางส่วนของอุตตร. รวมประมาณ 45 ล้านโฮลดิ้งได้รับการทำจนถึง 1990-1991 ในรัฐปัญจาบและรัฐหรยาณา เวสเทิร์อุตตร วิธีการแก้ปัญหาอื่น ๆ ที่จะแก้ไขปัญหานี้คือสหกรณ์การเกษตรที่เกษตรกรสระว่ายน้ำทรัพยากรของพวกเขาและแบ่งปันผลกำไร. 2 เมล็ด: เมล็ดพันธุ์คือการป้อนข้อมูลที่สำคัญและขั้นพื้นฐานสำหรับการบรรลุผลผลิตที่สูงขึ้นและการเติบโตอย่างยั่งยืนในการผลิตทางการเกษตร การแพร่กระจายของเมล็ดพันธุ์ที่มีคุณภาพมั่นใจเป็นสิ่งสำคัญที่การผลิตเมล็ดพันธุ์ดังกล่าว แต่น่าเสียดายที่เมล็ดพันธุ์ที่มีคุณภาพดีจะออกจากการเข้าถึงของคนส่วนใหญ่ของเกษตรกรโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกษตรกรรายย่อยและขอบส่วนใหญ่เป็นเพราะราคาที่สูงเกินไปของเมล็ดที่ดีกว่า. เพื่อที่จะแก้ปัญหานี้รัฐบาลอินเดียจัดตั้งเมล็ดพันธุ์พืชแห่งชาติ Corporation (สมช.) ในปี 1963 และรัฐเกษตรกร บริษัท ของอินเดีย (SFCI) ในปี 1969 บริษัท สิบสามรัฐเมล็ดพันธุ์ (SSCs) นอกจากนี้ยังได้รับการจัดตั้งขึ้นเพื่อเพิ่มอุปทานของเมล็ดพันธุ์ที่ดีขึ้นให้กับเกษตรกร. ให้ผลผลิตสูงหลากหลาย Programme (HYVP) เปิดตัวในปี 1966-1967 เป็นสำคัญ แผนผลักดันเพื่อเพิ่มการผลิตธัญพืชในประเทศ. อุตสาหกรรมเมล็ดพันธุ์อินเดียได้แสดงการเจริญเติบโตที่น่าประทับใจในอดีตที่ผ่านมาและคาดว่าจะให้มีศักยภาพต่อไปสำหรับการเจริญเติบโตในการผลิตทางการเกษตร: บทบาทของอุตสาหกรรมเมล็ดพันธุ์ไม่ได้เป็นเพียงการผลิตปริมาณที่เพียงพอของ เมล็ดพันธุ์ที่มีคุณภาพ แต่ยังเพื่อให้บรรลุความหลากหลายเพื่อให้เหมาะกับพันธุ์ต่างๆโซนเกษตรภูมิอากาศของประเทศ. งบนโยบายได้รับการออกแบบต่อการทำให้สามารถใช้ได้กับเกษตรกรอินเดีย, ปริมาณที่เพียงพอของเมล็ดพันธุ์ที่มีคุณภาพที่เหนือกว่าในเวลาที่เหมาะสมและ P