If you see the Blue Man walkMind to

If you see the Blue Man walk
Mind to him you do not talk.
For if you see the Blue Man smile
Your sweet soul he will defile
 —From “The Blue Man”, traditional folk ballad

Samuel Douglas drove home from town, taking the main highway instead of the usual back roads that he was particular to. He hadn’t had much business in town, so his visit was short and sweet. Spending time talking to the other men who farmed the area, the last few holdouts who hadn’t been bought out by any of the big conglomerates yet. It wouldn’t be too long before Ned Harrison sold though. Crops weren’t doing well. Sick child in bed. Sell the land and get a pretty check in the mail. Maybe they’d even let you stay on and work the land.

Sam shook his head. There wouldn’t ever be a time that he’d work another man’s land, not for any amount of money. His was his and had been in his family since folks started coming out here to the Midwest and he’d be damned if he was going to be the one that let it go.

Sam groped for the apple that was rolling around on the seat next to him. Part of Sarah’s big project to get him to start eating right. Loaded him up with all kinds of fruit and vegetables before he went anywhere. So he’d get into the habit of it, she said. He finally grabbed a hold of the apple without taking his eyes off the road and took a bite. He’d never admit it, but she was right. Damn fruit was growing on him. He snorted outloud at his wordplay and thought about telling Sarah later.

His thoughts drifted away as he saw a figure walking along the roadside, picking its way through the ditch and the weeds and the water. Hell of a day to be walking, especially since it was so hot. It was getting past 5 and the sun had already started its downward climb, but the sun’s heat lingered here and could wear a fellow down while he was working.

As Sam got closer, he saw that it was man and a big one at that. Walking tall, and with a big stride. He was dressed all in blue from head to toe. Sam slowed down. Maybe he could give the walker a lift a ways, just to cut down on some of the distance. Or at least some water. Sam always had a couple bottles of water rolling around in here, another one of Sarah’s contributions.

He stopped the car alongside the man and leaned over to roll down the passenger side window. The man had stopped walking and just stood there. His blue denim jacket looked heavy and couldn’t be helping the heat any. The man’s jeans looked worn and faded and Sam noticed there wasn’t any mud on them, even though the man was standing inch deep in a puddle.

“Hey there! You need a lift someplace?” Sam called.

The blue man turned on his heels and black eyes took ahold on Sam’s. The Blue Man smiled a radiant smile, showing most every one of his teeth. Sam leaned back into his seat and stepped on the gas hard. The car roared forward and clouded the Blue Man with dust. Had Sam looked in the rear-view mirror, he would have seen the man walking on as if nothing had happened, the smile fallen away like a lead weight. But Sam, startled, was far beyond caring and just kept on home; not speeding, but driving purposefully, all the way up to his house.

He parked out front, next to their lone tree, where he always parked and got out of the car, his apple laying forgotten on the floor, a single bite taken out of it. Sam walked stiffly up to the house, one foot in front of the other. He stopped on the front porch, his heavy tread shaking the wood planks. He bent down and began to rummage in the old toolbox that he always kept there and Sarah was always putting back into the shed where it belonged.

He found the hammer he was looking for and opened the screen door and walked into the house, the hammer hanging loosely from his right hand. Sarah was in the kitchen, preparing something for dinner; Sam didn’t know or care what it was. Sun caught her faded blond hair as her head turned and she opened her mouth to greet Sam, a smile beginning at the corners of her mouth.

She stopped when she saw his eyes though. They weren’t Sam’s, not anymore. The eyes she saw in Sam’s face were black, impossibly black and dead. Sam’s grip tightened on the hammer and he brought it up and around and down, the first blow followed by a scream. The second silenced it. A third, fourth, fifth. He didn’t stop until the handle splintered and broke in his hand.

He walked into the dining room, and reached for the top of the cabinet. Pulling down the shotgun in one smooth motion, he loaded it methodically, mechanically. He held the barrel at his chin with his left hand. Reaching with his right, he struggled to reach the trigger, his fingers brushing it once, twice, three times before he was able to bridge the gap. And then his face was gone.

Neighbors couldn’t explain it. The police didn’t bother to try. They were so much in love people said. Did he cheat? Did she? They all asked why. That’s just the way things are sometimes, was the only the only answer they could come up with.

On lonely roads and old highways
The Blue Man walks and jaunts and sways
A cold black heart and ivory smile
He’ll walk you down that long last mile
 —From “The Blue Man”

Franklin always liked to remind folks not to call him Franklin, no sir, that’s what his parents called him. Just call him Frankie. He’d lean in real close while he was saying this, letting you get a noseful of whatever he’d been drinking that night.

Big Johnny Walker Halliwell ran the bar and you could always tell that he wanted to throw Frankie out on his ear. Frankie was always coming and drinking the cheap stuff, never leaving tips. And the man talked. Dear God in Heaven, the man just never knew when to shut up. From nine to twelve, Frankie would just dominate his little corner of the bar with that nonstop talking. Sports, politics, religion: It just didn’t matter. His mouth would flap from sunup to sundown.

“Now see, that’s just what I’ve been tryin’ to see you see,” Frankie tapped the bar with his finger a few times, a sound that would grate on Johnny by night’s end. Frankie’s victim for the night was Joe Gamble, the only man unfortunate enough to be sitting near Frankie. Joe looked from side to side, hoping that someone might save him; Johnny wasn’t about end up listening to Frankie all night. Frankie would weave along the bar following Johnny, holding his drink aloft.

Frankie threw back the last of his drink, giving Joe the break he needed to get out of there. Joe darted off and set the restroom door swinging. Frankie looked around after he had finished his drink, and turning back to the bar, he motioned to Big Johnny. Johnny stalked over and stared Frankie down.

“I’m cutting you off for the night Frankie. Get out.”

Frankie straightened up and assumed a look of righteous, drunken indignation, but it wasn’t exactly a new turn of events. “Fine. Fine. I was just on my way home anyway.” His hand flopped into his pocket, and Johnny heard the jingle of keys.

“Call a cab, Frankie. There’s no way you’re driving home like that.”

Frankie spun on his heel and fell against the bar. “You should have thought of that before you told me to leave!” and he stomped out of the bar, slamming the door shut behind him.

Johnny sighed and went back to work. Not his problem.

Frankie managed to get the car started and pulled out of the parking lot, doing so with great care, but still nearly backing into another car. He spun the wheel sharply to the right and managed to avoid it and was on his way down the road.

He headed down the highway, which, thankfully, was more or less deserted in this area, at this hour.

Frankie leaned over his steering wheel and peered hard through the windshield, keeping his eyes locked onto the road with razor precision. His eyes locked onto the black pavement as he slowly moved out of the lane, into the emergency stop only lane and then off the shoulder completely. Frankie jumped as the car shook, the two right wheels kicking up gravel. The headlights caught a quick flash of something blue right in front of him. Frankie slammed his foot on the brakes and felt a thump.

The car now stopped, headlights beaming absently into the darkness, Frankie sat stock-still in his seat, a trickle of fear penetrating his alcohol-induced stupor. A man lay in the grass about ten feet from his front bumper.

Frankie’s heart started thudding in his chest. Did he hit the guy? He should go check on him. Frankie managed to get the door open after a few tries and left the car running to check on the denim-clad man in the road.

But when Frankie got there, the man was already up and walking away from him, headlights lighting up his back. Frankie felt relief flood through him. There weren’t even grass stains on the man’s jacket.

“Hey guy! Hey! You okay? Did I hitcha?”

No response.

Frankie ran up behind him, “Hey GUY, did I HITCHA? ‘Cause I didn’t mean to, I had a couple beers, you know? Didn’t mean to hitcha if I did. Are you okay or you need to go to the hospital?”

Frankie grabbed the man by the shoulders with both hands and spun the Blue Man around. Black eyes. Frankie let go of the Blue Man and stared at his hands. He screamed.

He backed away and fell over his own feet, kicking and scrambling away from the Blue Man who just watched Frankie, smiling, his teeth glinting in the headlights.

Frankie managed to get back to his feet and he ran, leaving his car by the side of the road, the lights still illuminating the Blue Man.

Frankie tucked his hands into his armpits and kept running and didn’t stop until he reached his house. He kicked down his own door and burst inside. He panted and looked around the house. Sweat was pouring down his face and his heart was a jackhammer. He ignored it all. He needed to get clean. Had to wash his hands and get clean. He needed hot water. Had to clean those hands, sterilize them, clean them. He went into his kitchen and ducked down to r

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถ้าคุณเห็นเดินชายสีน้ำเงินจิตใจเขา คุณไม่พูดคุยกันถ้าคุณดูสไมล์แมนสีน้ำเงินจิตใจของคุณหวานเขาจะสกปรก -จาก "เดอะบลูแมน" บทกวีพื้นบ้านดั้งเดิมดักลาส Samuel ขับรถกลับบ้านจากเมือง ทางหลวงหลักแทนถนนหลังปกติที่เขาเกี่ยวข้องกับการ เขาไม่ได้มีธุรกิจมากในเมือง ดังนั้นของพระองค์ไปได้สั้นและหวาน ใช้เวลาพูดคุยอื่น ๆ คนที่ farmed ตั้ง holdouts สองสามสุดท้ายที่ไม่ได้ถูกซื้อออก โดย conglomerates ใหญ่ใด ๆ ได้ มันจะไม่เป็นนานก่อนที่เน็ด Harrison ขายแต่ พืชไม่ทำดี เด็กที่ป่วยในเตียง ขายที่ดิน และรับเครื่องสวยในจดหมาย บางทีพวกเขาจะแม้ให้คุณพัก และทำงานแผ่นดินสามจับศีรษะของเขา ไม่เคยมีเวลาที่เขาจะทำงานแย่งที่ดิน สำหรับจำนวนเงินไม่ เขาเป็นของเขา และได้รับในครอบครัวตั้งแต่คนเริ่มมาออกที่นี่ละมา และเขาจะเป็นคนถ้าเป็นไปได้ที่ให้มันไปสาม groped สำหรับแอปเปิ้ลที่กลิ้งรอบบนนั่งติดกับเขา ส่วนหนึ่งของโครงการใหญ่ของซาราห์ให้เขาเริ่มกินขวา โหลดเขาขึ้นกับทุกชนิดของผักและผลไม้ก่อนเขาไปที่ใดก็ได้ เพื่อ เขาจะได้รับในนิสัยของมัน เธอกล่าว เขาก็คว้าถือของแอปเปิ้ลโดยไม่ต้องตาปิดอยู่ และเอากัด เขาจะไม่ยอมรับมัน แต่เธอถูก ไอ้ผลไม้เติบโตบนเขา เขา snorted outloud ที่เขา wordplay และคิดเกี่ยวกับบอกซาร่าห์ในภายหลังความคิดของเขาลอย ตามเขาเห็นรูปการเดินเลียบริมถนน เบิกทาง ผ่านการคู และวัชพืชในน้ำ นรกของวันที่จะเดิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ร้อนดังนั้น มันถูกรับเลย 5 และดวงอาทิตย์ได้เริ่มต้นการปีนลงแล้ว แต่อวลอยู่นี่ความร้อนของดวงอาทิตย์ และสามารถสวมใส่เพื่อนลงในขณะที่เขาทำงานเป็นสามได้ใกล้ชิด เขาเห็นว่า เป็นผู้ชายและยิ่งใหญ่ที่ เดินอาด ๆ และก้าวใหญ่ เขาได้แต่งตัวในสีฟ้าจากหัวจรดเท้า สามทำงานช้าลง บางทีเขาอาจให้วอล์คเกอร์ที่ยกวิธี เพียงการตัดทอนบางระยะ หรือน้ำบางน้อย สามมักจะมีคู่ขวดน้ำกลิ้งรอบนี่ อีกหนึ่งของผลงานของซาราห์เขาหยุดรถข้างผู้ชาย และเองจะม้วนลงหน้าต่างด้านข้างผู้โดยสาร ชายคนนั้นได้หยุดเดิน และยืนอยู่มีเพียง เสื้อยีนส์สีน้ำเงินของเขาดูหนัก และไม่สามารถจะช่วยให้ความร้อนใด ๆ กางเกงยีนส์ของคนดูสวมใส่ และสีจาง และสามพบเลยโคลนใด ๆ พวกเขา แม้ว่าคนยืนนิ้วลึกลงไปในบ่อ"เฮ้ มี คุณต้องยกที่ใดที่หนึ่ง" สามที่เรียกว่าผู้ชายสีฟ้าเปิดส้นเท้าของเขา และตาดำเอา ahold ในสามของ ผู้ชายสีฟ้ายิ้มยิ้มสดใส แสดงมากที่สุดทุกคนฟันของเขา สามเองกลับเข้าไปในพระที่นั่ง และเหยียบแก๊สหนัก รถ roared ไปข้างหน้า และเสือลายเมฆชายบลูกับฝุ่น มีสามดูกระจกมองหลัง เขาจะได้เห็นคนที่เดินบนว่าอะไรก็เกิดขึ้น ยิ้มลดลงไปเช่นน้ำหนักลูกค้าเป้าหมาย แต่สาม startled ไม่ห่างไกลเกินดูแลเพียงเก็บไว้ในบ้าน ไม่เพิ่ม ได้ขับรถทุก ถึงบ้านเขาจอดครับ ติดทรีของเกาะโหลน ซึ่งเขาจะจอด และได้ออกจากรถ เขาแอปเปิ้ลวางลืมชั้น เดียวกัดถ่ายออกมาจากมัน สามเดินขึ้นบ้าน เท้าหนึ่งอยู่หน้าอีก stiffly เขาหยุดบนระเบียงด้านหน้า เขาหนาค่อย ๆ ก้าวสั่นลับแลไม้ เขางอลง และเริ่มคุ้ยในกล่องเครื่องมือเก่าที่เขามักจะยังคงมี และซาราห์ได้เสมอทำให้กลับเข้าโรงที่อยู่เขาพบค้อนเขาได้ค้นหา และเปิดประตูหน้าจอ และเดินเข้าบ้าน ค้อนยานจากมือขวาของเขา ซาราห์ถูกในครัว เตรียมบางสิ่งบางอย่างสำหรับมื้อเย็น สามไม่รู้ หรือสนใจสิ่งที่มันเป็น ซันจับผมบลอนด์ซีดเปิดศีรษะของเธอ และเธอเปิดปากของเธอทักทายสาม ยิ้มมุมปากของเธอเธอหยุดลงเมื่อเธอเห็นสายตาของเขาว่า แน่นอนของ Sam ไม่อีกต่อไป สายตาเธอเห็นหน้าของสามมีสีดำ impossibly ดำ และตาย จับของ Sam ทำให้รัดกุมในค้อน และนำมันมาขึ้น และรอบ และ ลง ระเบิดแรกตามกรี๊ด ที่สอง silenced นั้น ที่สาม สี่ ห้า เขาไม่หยุดจนกว่าหมายเลขอ้างอิง splintered และยากจนในเขาเดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร และสำหรับด้านบนของตู้ ดึงลงปืนลูกซองในการเคลื่อนไหวราบรื่นหนึ่ง เขาโหลดมัน methodically กลไก เขาจัดกระบอกที่คางของเขา ด้วยมือซ้ายของเขา ถึง มีสิทธิ์ของเขา เขาต่อสู้ถึงทริกเกอร์ นิ้วมือของเขาแปรงมันครั้งเดียว สอง สามครั้งก่อนสามารถเชื่อมต่อช่องว่าง แล้ว ใบหน้าของเขาก็หายไปบ้านไม่สามารถอธิบายได้ ตำรวจต้องพยายามไม่ยุ่ง พวกเขาได้มากในคนรักกล่าวว่า เขาโกงหรือไม่ ไม่เธอ พวกเขาทั้งหมดถามทำไม ที่เป็นเพียงวิธีการสิ่งบางครั้ง ส่งคำตอบพวกเขาสามารถมีค่าได้บนถนนที่โดดเดี่ยวและทางหลวงเก่าคนสีน้ำเงินเดิน และ jaunts และ swaysห้องเย็นดำและงาช้างยิ้มเขาจะแนะนำให้คุณลงที่ไมล์ยาวล่าสุด -จาก "คนน้ำเงิน"แฟรงคลินเสมอชอบเตือนคนไม่ให้เรียกแฟรงคลิน ไม่รัก ที่พ่อเรียกอะไรเขา เพียงโทรเขา Frankie เขาจะเอนในปิดจริงในขณะที่เขาถูกพูดนี้ ให้คุณได้รับ noseful ของสิ่งที่เขาได้ดื่มคืนBig Johnny Walker Halliwell ran the bar and you could always tell that he wanted to throw Frankie out on his ear. Frankie was always coming and drinking the cheap stuff, never leaving tips. And the man talked. Dear God in Heaven, the man just never knew when to shut up. From nine to twelve, Frankie would just dominate his little corner of the bar with that nonstop talking. Sports, politics, religion: It just didn’t matter. His mouth would flap from sunup to sundown.“Now see, that’s just what I’ve been tryin’ to see you see,” Frankie tapped the bar with his finger a few times, a sound that would grate on Johnny by night’s end. Frankie’s victim for the night was Joe Gamble, the only man unfortunate enough to be sitting near Frankie. Joe looked from side to side, hoping that someone might save him; Johnny wasn’t about end up listening to Frankie all night. Frankie would weave along the bar following Johnny, holding his drink aloft.Frankie threw back the last of his drink, giving Joe the break he needed to get out of there. Joe darted off and set the restroom door swinging. Frankie looked around after he had finished his drink, and turning back to the bar, he motioned to Big Johnny. Johnny stalked over and stared Frankie down.“I’m cutting you off for the night Frankie. Get out.”Frankie straightened up and assumed a look of righteous, drunken indignation, but it wasn’t exactly a new turn of events. “Fine. Fine. I was just on my way home anyway.” His hand flopped into his pocket, and Johnny heard the jingle of keys.“Call a cab, Frankie. There’s no way you’re driving home like that.”Frankie spun on his heel and fell against the bar. “You should have thought of that before you told me to leave!” and he stomped out of the bar, slamming the door shut behind him.Johnny sighed and went back to work. Not his problem.Frankie managed to get the car started and pulled out of the parking lot, doing so with great care, but still nearly backing into another car. He spun the wheel sharply to the right and managed to avoid it and was on his way down the road.He headed down the highway, which, thankfully, was more or less deserted in this area, at this hour.Frankie leaned over his steering wheel and peered hard through the windshield, keeping his eyes locked onto the road with razor precision. His eyes locked onto the black pavement as he slowly moved out of the lane, into the emergency stop only lane and then off the shoulder completely. Frankie jumped as the car shook, the two right wheels kicking up gravel. The headlights caught a quick flash of something blue right in front of him. Frankie slammed his foot on the brakes and felt a thump.The car now stopped, headlights beaming absently into the darkness, Frankie sat stock-still in his seat, a trickle of fear penetrating his alcohol-induced stupor. A man lay in the grass about ten feet from his front bumper.Frankie’s heart started thudding in his chest. Did he hit the guy? He should go check on him. Frankie managed to get the door open after a few tries and left the car running to check on the denim-clad man in the road.But when Frankie got there, the man was already up and walking away from him, headlights lighting up his back. Frankie felt relief flood through him. There weren’t even grass stains on the man’s jacket.“Hey guy! Hey! You okay? Did I hitcha?”No response.Frankie ran up behind him, “Hey GUY, did I HITCHA? ‘Cause I didn’t mean to, I had a couple beers, you know? Didn’t mean to hitcha if I did. Are you okay or you need to go to the hospital?”Frankie grabbed the man by the shoulders with both hands and spun the Blue Man around. Black eyes. Frankie let go of the Blue Man and stared at his hands. He screamed.He backed away and fell over his own feet, kicking and scrambling away from the Blue Man who just watched Frankie, smiling, his teeth glinting in the headlights.Frankie managed to get back to his feet and he ran, leaving his car by the side of the road, the lights still illuminating the Blue Man.Frankie tucked his hands into his armpits and kept running and didn’t stop until he reached his house. He kicked down his own door and burst inside. He panted and looked around the house. Sweat was pouring down his face and his heart was a jackhammer. He ignored it all. He needed to get clean. Had to wash his hands and get clean. He needed hot water. Had to clean those hands, sterilize them, clean them. He went into his kitchen and ducked down to r

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถ้าคุณเห็นชายสีฟ้าใช้เวลาเดินเพียงใจให้กับเขาที่คุณไม่ได้พูดคุย.  ถ้าคุณเห็นชายสีฟ้ายิ้มจิตวิญญาณหวานของคุณเขาจะทำให้เกิดมลพิษริน"ชายสีฟ้า", เพลงพื้นบ้านดั้งเดิมซามูเอลดักลาสขับรถกลับบ้านจากเมืองพาหลักทางหลวงแทนถนนกลับมาปกติว่าเขาเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาไม่ได้มีธุรกิจมากในเมืองดังนั้นการเยือนของเขาสั้นและหวาน ใช้เวลาพูดคุยกับผู้ชายคนอื่น ๆ ที่ทำไร่ไถนาพื้นที่ที่ holdouts ไม่กี่ครั้งที่ไม่ได้รับการซื้อโดยใด ๆ ของกลุ่ม บริษัท ขนาดใหญ่ยัง มันจะไม่นานเกินไปก่อนที่เน็ดแฮร์ริสันขายแม้ว่า พืชที่ไม่ได้ทำดี เด็กป่วยอยู่บนเตียง ขายที่ดินและได้รับการตรวจสอบสวยในจดหมาย บางทีพวกเขายังต้องการให้คุณอยู่ในการทำงานและที่ดิน. แซมส่ายหัว จะมีไม่เคยจะเป็นเวลาที่เขาต้องการทำงานที่ดินของคนอื่นไม่ได้สำหรับจำนวนเงินใด ๆ ของเขาเป็นของเขาและได้รับในครอบครัวของเขาตั้งแต่คนเริ่มออกมาที่นี่เพื่อมิดเวสต์และเขาต้องการจะสาปถ้าเขาจะเป็นหนึ่งที่ปล่อยให้มันไป. แซมคลำสำหรับแอปเปิ้ลที่กลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นั่งถัดไป ให้เขา. เป็นส่วนหนึ่งของโครงการขนาดใหญ่ของซาร่าห์ที่จะทำให้เขาเริ่มต้นการรับประทานอาหารที่เหมาะสม เต็มไปเขาขึ้นกับทุกชนิดของผักและผลไม้ก่อนที่เขาจะไปได้ทุกที่ ดังนั้นเขาจะได้รับเป็นนิสัยของมันที่เธอบอกว่า ในที่สุดเขาก็คว้าถือของแอปเปิ้ลได้โดยไม่ต้องละสายตาจากถนนของเขาและเอากัด เขาไม่เคยยอมรับมัน แต่เธอถูกต้อง ผลไม้ประณามการเติบโตบนเขา เขา snorted outloud ที่เล่นลิ้นของเขาและคิดว่าเกี่ยวกับการบอกซาร่าห์ในภายหลัง. ความคิดของเขาลอยห่างออกไปในขณะที่เขาเห็นรูปที่เดินไปตามริมถนนยกทางผ่านคูน้ำและวัชพืชและน้ำ นรกของวันที่จะเดินโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะมันร้อนมาก มันได้รับที่ผ่านมา 5 และดวงอาทิตย์ได้เริ่มต้นแล้วปีนลง แต่ความร้อนของดวงอาทิตย์อ้อยอิ่งอยู่ที่นี่และสามารถสวมใส่เพื่อนลงในขณะที่เขากำลังทำงาน. ในฐานะที่เป็นแซมได้ใกล้ชิดเขาเห็นว่ามันเป็นมนุษย์และขนาดใหญ่ที่ว่า เดินสูงและมีก้าวที่ยิ่งใหญ่ เขาเป็นคนที่แต่งกายด้วยชุดสีฟ้าทั้งหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า แซมชะลอตัวลง บางทีเขาอาจจะให้วอล์คเกอร์ยกวิธีเพียงเพื่อลดลงในบางส่วนของระยะทาง หรืออย่างน้อยน้ำบางส่วน แซมเคยมีขวดคู่ของรอบกลิ้งน้ำในที่นี่อีกคนหนึ่งของผลงานของซาร่าห์. เขาหยุดรถข้างคนและโน้มที่จะแผ่ลงหน้าต่างด้านผู้โดยสาร คนที่ได้หยุดเพียงแค่การเดินและยืนอยู่ที่นั่น แจ็คเก็ตยีนส์สีฟ้าของเขาดูหนักและไม่สามารถช่วยให้ความร้อนใด ๆ กางเกงยีนส์ของชายคนนั้นมองสวมใส่และจางหายไปและแซมสังเกตเห็นมีไม่โคลนใด ๆ กับพวกเขาแม้ว่าผู้ชายคนนั้นยืนนิ้วลึกลงไปในบ่อ. "เฮ้มี! คุณจำเป็นต้องยกบางแห่งหรือไม่ "แซมเรียกว่า. คนที่ฟ้าเปิดส้นเท้าของเขาและตาสีดำเอาเอโฮลด์บนของแซม ชายสีฟ้ายิ้มรอยยิ้มที่สดใส, การแสดงมากที่สุดทุกคนฟันของเขา แซมโน้มตัวกลับเข้ามาในที่นั่งของเขาและเหยียบหนักก๊าซ รถคำรามไปข้างหน้าและฟุ้งชายสีฟ้าที่มีฝุ่นละออง มีแซมมองในกระจกมองหลังที่เขาจะได้เห็นคนที่เดินบนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นรอยยิ้มที่ลดลงไปเหมือนน้ำหนักตะกั่ว แต่แซมตกใจก็ไกลเกินกว่าการดูแลและเก็บรักษาไว้เพียงแค่ในบ้าน; ไม่เร่ง แต่ขับรถมุ่งตลอดทางขึ้นไปที่บ้านของเขา. เขาจอดอยู่ออกด้านหน้าติดกับต้นไม้คนเดียวของพวกเขาที่เขาจอดอยู่เสมอและได้ออกจากรถที่แอปเปิ้ลของเขาวางลืมบนพื้นกัดเดียวนำออก ของมัน แซมเคร่งครัดเดินขึ้นไปที่บ้านที่เท้าข้างหนึ่งอยู่ด้านหน้าของอื่น ๆ เขาหยุดที่ระเบียงด้านหน้าดอกยางหนักของเขาสั่นแผ่นไม้ เขาก้มลงและเริ่มที่จะคุ้ยในกล่องเก่าที่เขามักจะเก็บไว้ที่นั่นและซาร่าห์ก็มักจะใส่กลับเข้าไปในโรงเก็บที่มันเป็น. เขาพบค้อนเขากำลังมองหาและเปิดประตูหน้าจอและเดินเข้าไปในบ้านค้อน ที่แขวนอยู่อย่างอิสระจากมือขวาของเขา ซาร่าห์ในห้องครัวเตรียมบางสิ่งบางอย่างสำหรับอาหารค่ำ; แซมไม่ทราบหรือดูแลสิ่งที่มันเป็น อาทิตย์จับผมบลอนด์ของเธอจางหายไปในฐานะหัวหน้าของเธอหันหลังกลับและเธอเปิดปากของเธอที่จะทักทายแซมรอยยิ้มเริ่มต้นที่มุมปากของเธอ. เธอหยุดเมื่อเธอเห็นสายตาของเขาว่า พวกเขาไม่ได้แซมไม่ได้อีกต่อ ตาที่เธอเห็นในหน้าแซมเป็นสีดำ, สีดำและเป็นไปไม่ได้ตาย จับแซมรัดกุมในค้อนและเขานำมันขึ้นมาและไปรอบ ๆ และลงระเบิดครั้งแรกตามด้วยเสียงกรีดร้อง ประการที่สองมันเงียบ หนึ่งในสามสี่ห้า เขาไม่หยุดจนกว่าจับเดาะและยากจนในมือของเขา. เขาเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารและไปถึงด้านบนของตู้ ดึงลงปืนลูกซองในการเคลื่อนไหวได้อย่างราบรื่นเขาโหลดระบบกล เขาจัดบาร์เรลที่คางของเขาด้วยมือซ้ายของเขา ถึงมีสิทธิของเขาที่เขาพยายามที่จะไปถึงเรียกนิ้วมือของเขาแปรงฟันครั้งเดียวสองครั้งสามครั้งก่อนที่เขาก็สามารถที่จะลดช่องว่าง และจากนั้นใบหน้าของเขาก็หายไป. เพื่อนบ้านไม่สามารถอธิบายได้ ตำรวจไม่ได้รำคาญที่จะลอง พวกเขามีมากในคนที่รักกล่าวว่า เขาก็ไม่โกง? เธอไม่? พวกเขาทุกคนถามว่าทำไม นั่นเป็นเพียงสิ่งที่บางครั้งก็เป็นเพียงคำตอบเดียวที่พวกเขาจะมาพร้อมกับ. บนถนนเหงาและทางหลวงเก่าเดินชายสีฟ้าและล่อและส่ายไปส่ายหัวใจสีดำที่หนาวเย็นและรอยยิ้มงาช้างเขาจะนำคุณลงนาน ไมล์ริน "ชายสีฟ้า" แฟรงคลินมักจะชอบที่จะเตือนคนที่จะไม่เรียกเขาว่าแฟรงคลินครับไม่ว่าเป็นสิ่งที่พ่อแม่ของเขาเรียกเขาว่า เพียงแค่เรียกเขาว่าแฟรงกี้ เขาต้องการยันใกล้ชิดจริงในขณะที่เขาพูดนี้ให้คุณได้รับ noseful ของสิ่งที่เขาต้องการได้รับการดื่มในคืนนั้นก. บิ๊กจอห์นนี่วอล์คเกอร์ฮอล์ลิวิ่งบาร์และคุณก็สามารถบอกได้ว่าเขาต้องการที่จะโยนแฟรงกี้ออกมาในหูของเขา . แฟรงกี้ก็มักจะมาดื่มและสิ่งที่ถูกไม่เคยออกจากเคล็ดลับ และคนที่พูดคุยกัน รักพระเจ้าในสวรรค์คนก็ไม่เคยรู้ว่าเมื่อจะปิดขึ้น จาก 9-12, แฟรงกี้ก็จะครองมุมเล็ก ๆ ของเขาในแถบที่มีการพูดคุยที่ดุ๊กดิ๊ก กีฬา, การเมือง, ศาสนา: มันก็ไม่ได้เรื่อง ปากของเขาจะพนังจาก sunup พระอาทิตย์ตกดิน. "ตอนนี้เห็นว่าเป็นเพียงสิ่งที่ฉันได้พยายามที่จะเห็นคุณเห็น" แฟรงกี้เคาะแถบที่มีนิ้วมือของเขาไม่กี่ครั้งเสียงที่จะเสียดสีในจอห์นนี่ในตอนท้ายคืนของ เหยื่อของแฟรงกี้ในคืนนี้เป็นโจ Gamble, ผู้ชายเพียงคนเดียวที่โชคร้ายพอที่จะนั่งอยู่ใกล้กับแฟรงกี้ โจมองจากทางด้านข้างหวังว่าบางคนอาจจะช่วยเขา; จอห์นนี่ไม่ได้เกี่ยวกับการสิ้นสุดการฟังแฟรงกี้ตลอดทั้งคืน แฟรงกี้จะสานต่อไปตามแถบจอห์นนี่ถือเครื่องดื่มสูงขึ้น. แฟรงกี้โยนหลังล่าสุดของเครื่องดื่มให้โจแบ่งเขาต้องการที่จะได้รับออกจากที่นั่น โจพุ่งออกและตั้งแกว่งประตูห้องน้ำ แฟรงกี้มองไปรอบ ๆ หลังจากที่เขาได้เสร็จสิ้นการดื่มของเขาและหันกลับไปที่บาร์เขา motioned บิ๊กจอห์นนี่ที่จะ จอห์นนี่เดินมากกว่าและแฟรงกี้จ้องลง. "ฉันตัดคุณออกสำหรับแฟรงกี้คืน ได้รับการออก. "แฟรงกี้ตรงขึ้นและสันนิษฐานว่ารูปลักษณ์ของความชอบธรรมที่ไม่พอใจเมาแต่มันก็ไม่ตรงเปิดใหม่ของเหตุการณ์ "ดี. ดี. ฉันเป็นเพียงในทางของฉันที่บ้านต่อไป. "มือของเขาล้มลงในกระเป๋าของเขาและจอห์นนี่ได้ยินเสียงกริ๊งของคีย์." เรียกรถแท็กซี่แฟรงกี้ ไม่มีทางที่คุณกำลังขับรถกลับบ้านเช่นเดียวกับที่ไม่ได้. "แฟรงกี้ปั่นบนส้นเท้าของเขาและตกลงกับบาร์ "คุณควรจะมีความคิดที่ว่าก่อนที่คุณบอกให้ผมออก!" และเขากระทืบออกจากบาร์กระแทกประตูปิดอยู่ข้างหลังเขา. จอห์นนี่ถอนหายใจและเดินกลับไปทำงาน ไม่ได้เป็นปัญหาของเขา. แฟรงกี้ที่มีการจัดการที่จะได้รับรถเริ่มต้นและดึงออกมาจากลานจอดรถที่ทำเพื่อให้มีการดูแลที่ดี แต่ยังคงเกือบสำรองเข้าไปในรถอีก เขาหมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็วไปทางขวาและการจัดการที่จะหลีกเลี่ยงได้และเป็นในทางของเขาลงที่ถนน. เขามุ่งหน้าลงทางด่วนซึ่งโชคดีที่เป็นมากหรือน้อยร้างในพื้นที่นี้ในเวลานี้. แฟรงกี้โน้มตัวไปข้างพวงมาลัยของเขา ล้อและ peered ยากผ่านกระจกหน้ารถที่ทำให้ดวงตาของเขาถูกขังอยู่บนถนนที่มีความแม่นยำมีดโกน ดวงตาของเขาถูกขังอยู่บนทางเท้าสีดำในขณะที่เขาค่อย ๆ เดินออกมาจากช่องทางที่เป็นหยุดฉุกเฉินเลนเท่านั้นและจากนั้นออกจากไหล่สมบูรณ์ แฟรงกี้เพิ่มขึ้นขณะที่รถส่ายทั้งสองล้อด้านขวาเตะขึ้นกรวด ไฟหน้าจับแฟลชอย่างรวดเร็วของบางสิ่งบางอย่างสีฟ้าอยู่ตรงหน้าของเขา แฟรงกี้กระแทกเท้าของเขาเบรคและรู้สึกโป้ง. รถตอนนี้หยุดไฟหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส์อย่างเลื่อนลอยไปในความมืดแฟรงกี้นั่งหุ้นยังคงอยู่ในที่นั่งของเขาหยดของความกลัวเจาะอาการมึนงงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เกิดของเขา ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหญ้าประมาณสิบฟุตจากกันชนหน้าของเขา. หัวใจของแฟรงกี้เริ่มต้นการทุบหรือตีหรือต่อยที่ทำให้เกิดเสียงดังในหน้าอกของเขา ไม่เขาตีคนที่แต่งตัวประหลาด? เขาควรจะไปตรวจสอบบนเขา แฟรงกี้จัดการเพื่อให้ได้เปิดประตูหลังจากไม่กี่พยายามและทิ้งรถวิ่งไปตรวจสอบคนที่เป็นผ้ายีนส์หุ้มในถนน. แต่เมื่อแฟรงกี้ได้มีคนที่มีอยู่แล้วขึ้นและเดินออกไปจากเขาไฟส่องสว่างด้านหลังของเขา . แฟรงกี้รู้สึกว่าน้ำท่วมผ่านเขา มีไม่ได้คราบหญ้าบนเสื้อของชายคนนั้น. "เฮ้ผู้ชาย! Hey! คุณโอเค? ว่าฉัน hitcha? "ไม่มีการตอบสนอง. แฟรงกี้วิ่งขึ้นไปอยู่ข้างหลังเขา" เฮ้ GUY ฉันไม่ HITCHA? เพราะฉันไม่ได้หมายถึงผมก็มีเบียร์คู่คุณรู้หรือไม่? ไม่ได้หมายถึง hitcha ถ้าฉันไม่ คุณโอเคหรือคุณต้องการที่จะไปโรงพยาบาลหรือไม่ "แฟรงกี้คว้าคนโดยไหล่ด้วยมือทั้งสองและปั่นชายสีฟ้ารอบ ตาสีดำ. แฟรงกี้ปล่อยให้ไปของผู้ชายสีฟ้าและจ้องที่มือของเขา เขากรีดร้อง. เขาได้รับการสนับสนุนออกไปและลดลงมากกว่าเท้าของเขาเองเตะและหนีออกไปจากชายสีฟ้าที่เพิ่งดูแฟรงกี้ยิ้มแววฟันของเขาในไฟ. แฟรงกี้ที่มีการจัดการที่จะได้รับกลับไปที่เท้าของเขาและเขาวิ่งออกจากรถของเขา โดยด้านข้างของถนนไฟยังคงส่องสว่างชายสีฟ้า. แฟรงกี้ซุกมือของเขาเข้าไปในรักแร้ของเขาและเก็บไว้ใช้และไม่หยุดจนกว่าเขาไปถึงบ้านของเขา เขาเตะลงที่ประตูของเขาเองและระเบิดภายใน เขา panted และมองไปรอบ ๆ บ้าน เหงื่อที่ถูกเทลงใบหน้าของเขาและหัวใจของเขาทะลุทะลวง เขาไม่สนใจมันทั้งหมด เขาต้องการที่จะได้รับการทำความสะอาด มีการล้างมือของเขาและได้รับการทำความสะอาด เขาต้องการน้ำร้อน มีการทำความสะอาดมือผู้ที่พวกเขาฆ่าเชื้อทำความสะอาดพวกเขา เขาเดินเข้าไปในห้องครัวของเขาและหลบลงไปอา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้าคุณเห็นผู้ชายสีฟ้าเดินจิตเขา นายไม่พูด .
ถ้าคุณเห็นรอยยิ้มคนสีฟ้า
วิญญาณหวานของคุณเขาจะเสียชื่อ
  - จาก " ชาย " ฟ้า , พื้นบ้านเพลง

แซมมูเอลดักลาสขับรถกลับบ้านจาก เมือง การทางหลวงหลักแทนปกติถนน ที่เขาโดยเฉพาะ . เขาไม่ได้มีธุรกิจในเมือง ดังนั้นการเยี่ยมชมของเขาสั้นและหวานใช้เวลาพูดคุยกับคนที่เพียงแค่พื้นที่ไม่กี่ holdouts ที่ไม่ได้ถูกซื้อออกโดยใด ๆของกลุ่มใหญ่เลย มันไม่ยาวเกินไปก่อนที่เน็ด Harrison ขายแม้ว่า พืชไม่ได้สบายดี เด็กป่วยในเตียง ขายที่ดินสวยและได้รับเช็คในเมลล์ บางทีพวกเขาอาจจะให้คุณอยู่ต่อ และงานแผ่นดิน

แซมส่ายหน้าคงไม่เคยเป็นเวลาที่เค้าทำงานที่ดินมนุษย์อื่น ไม่ใช่เพื่อเงิน ของเขาของเขาและได้รับในครอบครัวของเขาตั้งแต่คนเริ่มออกมามิดเวสต์และคงจะแย่ ถ้าเขาจะเป็นคนที่ปล่อย

แซม groped สำหรับแอปเปิ้ลที่กำลังกลิ้งบนที่นั่งข้างๆเขา ส่วนหนึ่งของซาร่าโครงการใหญ่ที่จะทำให้เขาเริ่มกินแล้วโหลดด้วยทุกชนิดของผักและผลไม้ก่อนเขาไปทุกที่ ดังนั้นเขาจะได้รับเป็นนิสัยของมัน เธอกล่าวว่า ในที่สุดเขาก็คว้าถือของแอปเปิ้ลได้โดยไม่ต้องละสายตาจากถนน และกัด . เขาไม่เคยยอมรับมัน แต่เธอพูดถูก ผลไม้บ้า เติบโตในพระองค์ เขาได้กลิ่น outloud ในเล่นคำของเขา และคิดจะบอกซาร่านะ

ความคิดของเขาล่องลอยไปเหมือนเขาเห็นรูปที่เดินริมถนน ได้รับทางผ่านทิ้งและวัชพืชและน้ำ นรกของวันจะเดิน เพราะมันร้อนมาก มันคือการเดินทางที่ผ่านมา 5 และดวงอาทิตย์ก็เริ่มการปีนลง แต่ความร้อนของดวงอาทิตย์อยู่ที่นี่และใส่เพื่อนลงในขณะที่เขากำลังทำงาน

แซม เข้าไปใกล้ๆเขาเห็นมันเป็นผู้ชายตัวใหญ่ที่ ร่างสูงเดินและก้าวใหญ่ เขาแต่งตัวด้วยชุดสีฟ้า ตั้งแต่หัวจรดเท้า แซม ชะลอตัวลง บางทีเขาอาจจะให้เดินยกหนึ่ง ก็ตัดลงในบางส่วนของระยะทาง หรืออย่างน้อยบางน้ำ แซม มักจะมีน้ำ 2-3 ขวดกลิ้งรอบในนี้ อีกหนึ่งของซาร่า

ผลงาน