เมื่อปี 2545 โดยศูนย์วิจัยสิ่งแวดล้อม(มูลนิธิโตโยต้า) มหาวิทยาลัยขอนแก่นพบว่ากว่า 80 เปอร์เซ็นต์ ของพรรณไม้ที่เป็นองค์ประกอบในป่าเต็งรังของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สามารถพบได้ในมหาวิทยาลัยขอนแก่นและยังคงความหลากหลายของพันธุ์ไม้ค่อนข้างสูงซึ่งประกอบด้วยพันธุ์ไม้ดั้งเดิมหลายชนิด เช่น เต็ง รัง ยางเหียน ยางพลวง คูณ มะค่าแต้ เป็นต้น แต่ในปี 2549 พบว่าพันธุ์ไม้บางส่วนหายากขึ้น หลายชนิดได้สูญหายไป สอดคล้องกับงานวิจัยที่ว่า ความหลากหลายของพันธุ์ไม้เป็นตัวระบุบ่งชี้ ความอุดมสมบูรณ์ของสิ่งแวดล้อมและระบบนิเวศ ถ้าความหลากหลายของพันธุ์ไม้ลดลงก็แสดงว่าความอุดมสมบูรณ์ของสิ่งแวดล้อมได้ลดลง จากการวิจัยนี้สามารถกล่าวได้ว่าพื้นที่สีเขียวของมหาวิทยาลัยขอนแก่นได้ลดลง