Another type of enemy, more or less

Another type of enemy, more or less the result of this differing with Jefferson, Madison, Monroe, and Randolph, was sundry editors and writers who gathered under their patronage and received aids of money or of secret information. One who prospered for a time by abusing Washington was Philip Freneau. He was a college friend of Madison's, and was induced to undertake the task by his and Jefferson's urging, though the latter denied this later. As aid to the undertaking, Jefferson, then Secretary of State, gave Freneau an office, and thus produced the curious condition of a clerk in the government writing and printing savage attacks on the President. Washington was much irritated at the abuse, and Jefferson in his "Anas" said that he "was evidently sore & warm and I took his intention to be that I should interpose in some way with Freneau, perhaps withdraw his appointment of translating clerk to my office. But I will not do it." According to the French minister, some of the worst of these articles were written by Jefferson himself, and Freneau is reported to have said, late in life, that many of them were written by the Secretary of State.

Far more indecent was the paper conducted by Benjamin Franklin Bache, who, early in the Presidency, applied for a place in the government, which for some reason not now known was refused. According to Cobbett, who hated him, "this ... scoundrel ... spent several years in hunting offices under the Federal Government, and being constantly rejected, he at last became its most bitter foe. Hence his abuse of General Washington, whom at the time he was soliciting a place he panegyrized up to the third heaven." Certain it is that under his editorship the General Advertiser and Aurora took the lead in all criticisms of Washington, and not content with these opportunities for daily and weekly abuse, Bache (though the fact that they were forgeries was notorious) reprinted the "spurious letters which issued from a certain press in New York during the war, with a view to destroy the confidence which the army and community might have had in my political principles,—and which have lately been republished with greater avidity and perseverance than ever, by Mr. Bache to answer the same nefarious purpose with the latter," and Washington added that "immense pains has been taken by this said Mr. Bache, who is no more than the agent or tool of those who are endeavoring to destroy the confidence of the people, in the officers of Government (chosen by themselves) to disseminate these counterfeit letters." In addition Bache wrote a pamphlet, with the avowal that "the design of these remarks is to prove the want of claim in Mr. Washington either to the gratitude or confidence of his country.... Our chief object ... is to destroy undue impressions in favor of Mr. Washington." Accordingly it charged that Washington was "treacherous," "mischievous," "inefficient;" dwelt upon his "farce of disinterestedness," his "stately journeyings through the American continent in search of personal incense," his "ostentatious professions of piety," his "pusillanimous neglect," his "little passions," his "ingratitude," his "want of merit," his "insignificance," and his "spurious fame."

The successor of Bache as editor of these two journals, William Duane, came to the office with an equal hatred of Washington, having already written a savage pamphlet against him. In this the President was charged with "treacherous mazes of passion," and with having "discharged the loathings of a sick mind." Furthermore it asserted "that had you obtained promotion ... after Braddock's defeat, your sword would have been drawn against your country," that Washington "retained the barbarous usages of the feudal system and kept men in Livery," and that "posterity will in vain search for the monuments of wisdom in your administration;" the purpose of the pamphlet, by the author's own statement, being "to expose the Personal Idolatry into which we have been heedlessly running," and to show the people the "fallibility of the most favored of men."

A fourth in this quartet of editors was the notorious James Thomson Callender, whose publications were numerous, as were also his impeachments against Washington. By his own account, this writer maintained, "Mr. Washington has been twice a traitor," has "authorized the robbery and ruin of the remnants of his own army," has "broke the constitution," and Callender fumes over "the vileness of the adulation which has been paid" to him, claiming that "the extravagant popularity possessed by this citizen reflects the utmost ridicule on the discernment of America."

The bitterest attack, however, was penned by Thomas Paine. For many years there was good feeling between the two, and in 1782, when Paine was in financial distress, Washington used his influence to secure him a position "out of friendship for me," as Paine acknowledged. Furthermore, Washington tried to get the Virginia Legislature to pension

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชนิดอื่นของศัตรู มาก หรือน้อยกว่าผลนี้แตกต่างกับ Jefferson เมดิสัน มอนโร และแร นโดล์ฟ เป็นบรรณาธิการต่าง ๆ และนักเขียนที่รวบรวมภายใต้การอุปถัมภ์ของตน และได้รับการช่วยเงิน หรือข้อมูลลับ หนึ่งที่ยังคงรุ่งเรืองเวลา โดยการนำวอชิงตันคือ Philip Freneau เขาเป็นเพื่อนของเมดิสันวิทยาลัย และเกิดจากการทำงานของเขาและของ Jefferson กระตุ้นให้ ว่าหลังปฏิเสธนี้ภายหลัง ช่วยในการดำเนินการ Jefferson แล้วเสนาบดี ให้ Freneau office และจึง ผลิตสภาพอยากรู้อยากเห็นของเจ้าหน้าที่ในการเขียน และการพิมพ์ประธานอำมหิตโจมตี วอชิงตันเป็นหงุดหงิดมากที่ใช้ และ Jefferson ในเขา "นัส" ที่เขากล่าวว่า "อย่างเห็นได้ชัดเจ็บ และอบอุ่น และฉันเอาความตั้งใจของเขาจะ ว่า ฉันควรสกัดวิธี ด้วย Freneau บางทีถอนเขานัดหมายพนักงานแปลของฉันที่สำนักงาน แต่ฉันจะทำมัน" ตามรัฐมนตรีฝรั่งเศส ของที่สุดของบทความเหล่านี้เขียนขึ้น โดย Jefferson เอง และ Freneau มีรายงานที่มี ในชีวิต ที่ หลายคนได้เขียนขึ้น โดยเลขาธิการรัฐFar more indecent was the paper conducted by Benjamin Franklin Bache, who, early in the Presidency, applied for a place in the government, which for some reason not now known was refused. According to Cobbett, who hated him, "this ... scoundrel ... spent several years in hunting offices under the Federal Government, and being constantly rejected, he at last became its most bitter foe. Hence his abuse of General Washington, whom at the time he was soliciting a place he panegyrized up to the third heaven." Certain it is that under his editorship the General Advertiser and Aurora took the lead in all criticisms of Washington, and not content with these opportunities for daily and weekly abuse, Bache (though the fact that they were forgeries was notorious) reprinted the "spurious letters which issued from a certain press in New York during the war, with a view to destroy the confidence which the army and community might have had in my political principles,—and which have lately been republished with greater avidity and perseverance than ever, by Mr. Bache to answer the same nefarious purpose with the latter," and Washington added that "immense pains has been taken by this said Mr. Bache, who is no more than the agent or tool of those who are endeavoring to destroy the confidence of the people, in the officers of Government (chosen by themselves) to disseminate these counterfeit letters." In addition Bache wrote a pamphlet, with the avowal that "the design of these remarks is to prove the want of claim in Mr. Washington either to the gratitude or confidence of his country.... Our chief object ... is to destroy undue impressions in favor of Mr. Washington." Accordingly it charged that Washington was "treacherous," "mischievous," "inefficient;" dwelt upon his "farce of disinterestedness," his "stately journeyings through the American continent in search of personal incense," his "ostentatious professions of piety," his "pusillanimous neglect," his "little passions," his "ingratitude," his "want of merit," his "insignificance," and his "spurious fame."ทายาทของ Bache เป็นบรรณาธิการของเหล่านี้สองสมุดรายวัน ณัฐพล William มาที่สำนักงานมีความเกลียดชังเท่าของวอชิงตัน การเขียนแผ่นพับอำมหิตกับเขาแล้ว ในการนี้ ประธานชำระ กับ "ทรยศเขาวงกตของความรัก" และมี "พลังงาน loathings จิตป่วย" นอกจากนี้ มันยืนยัน "ว่า คุณได้รับโปรโมชั่น...หลังจากความพ่ายแพ้ของแบรดด็อค ดาบของคุณจะได้ออกจากประเทศของคุณ วอชิงตันที่"รักษาประเพณีป่าเถื่อนของระบบศักดินา และเก็บผู้ชายลายลาย" และ"ลูกหลานจะหาอนุสาวรีย์ของภูมิปัญญาในการดูแลของคุณ ไร้สาระ"วัตถุประสงค์ของแผ่นพับ โดยคำสั่งของผู้เขียนเอง ถูก"เพื่อ แสดงการเคารพบุคคลที่เราได้รับ heedlessly การทำงาน , "และแสดงผู้คน" รวมของชื่นชอบมากที่สุดของคน "ที่สี่ในนี้เสียงของบรรณาธิการถูกฉาว James Thomson Callender สิ่งพิมพ์ที่มีจำนวนมาก ว่าได้ impeachments ของเขากับวอชิงตัน โดยบัญชีของตัวเอง นักเขียนนี้ "นายวอชิงตันได้รับสองขบถ มี"อำนาจปล้นและทำลายของเศษของกองทัพของเขาเอง มี "ยากจนรัฐธรรมนูญ" และ Callender ควันผ่าน "vileness ของ adulation ซึ่งชำระแล้ว" เขา อ้างว่า "นิยมฟุ่มเฟือย・พลเมืองนี้สะท้อนเยาะเย้ยสุดบนความฉลาดของอเมริกา"การโจมตี bitterest อย่างไรก็ตาม ถูกเขียน โดย Thomas Paine หลายปี มีความรู้สึกที่ดีระหว่างทั้งสอง และพ.ศ. 2325 เมื่อ Paine ถูกในความทุกข์ทางการเงิน วอชิงตันใช้อิทธิพลของเขารักษาเขาเป็น "จากมิตรภาพสำหรับฉัน Paine ที่ยอมรับ นอกจากนี้ วอชิงตันพยายามรับสภาเวอร์จิเนียเพื่อบำเหน็จบำนาญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเภทของศัตรูอีกมากกว่าหรือน้อยกว่าผลจากการนี้ที่แตกต่างกันกับเจฟเฟอร์สันเมดิสันมอนโรและ Randolph ที่เป็นบรรณาธิการและนักเขียนต่างๆนานาที่รวมตัวกันภายใต้การอุปถัมภ์ของพวกเขาและได้รับเอดส์เงินหรือข้อมูลที่เป็นความลับ เป็นผู้หนึ่งที่ประสบความสำเร็จในเวลาโดยเหยียดหยามวอชิงตันฟิลิป Freneau เขาเป็นเพื่อนของวิทยาลัยเมดิสันและถูกเหนี่ยวนำให้เกิดการดำเนินงานโดยการกระตุ้นเจฟเฟอร์สันของเขาและแม้ภายหลังปฏิเสธนี้ในภายหลัง เป็นตัวช่วยในการดำเนินการที่เจฟเฟอร์สันแล้วเลขานุการของรัฐให้ Freneau สำนักงานและทำให้การผลิตสภาพอยากรู้อยากเห็นของพนักงานในการเขียนรัฐบาลและการพิมพ์การโจมตีโหดประธานาธิบดี วอชิงตันรู้สึกหงุดหงิดมากที่ละเมิดและเจฟเฟอร์สันใน "อานัส" กล่าวว่า "เห็นได้ชัดว่าเจ็บและอบอุ่นและผมเอาความตั้งใจที่จะเป็นไปได้ว่าฉันควรก้าวก่ายในทางกับ Freneau บางส่วนอาจถอนตัวได้รับการแต่งตั้งแปลเสมียนของฉัน สำนักงาน. แต่ฉันจะไม่ทำมัน. " ตามที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงฝรั่งเศส, บางส่วนของที่เลวร้ายที่สุดของบทความเหล่านี้ถูกเขียนขึ้นโดยเจฟเฟอร์สันตัวเองและ Freneau เป็นรายงานที่ได้กล่าวว่าในช่วงปลายชีวิตที่มากของพวกเขาถูกเขียนขึ้นโดยเลขานุการของรัฐ. อนาจารไกลเป็นกระดาษที่ดำเนินการ โดยเบนจามินแฟรงคลิน Bache ใครในช่วงต้นประธานนำมาใช้สำหรับสถานที่ในรัฐบาลซึ่งด้วยเหตุผลบางอย่างไม่ได้รู้จักกันตอนนี้ถูกปฏิเสธ ตามที่คอบบอทที่เกลียดเขา "นี้ ... โกง ... ใช้เวลาหลายปีในการล่าสัตว์สำนักงานภายใต้รัฐบาลและถูกปฏิเสธอย่างต่อเนื่องเขาที่สุดท้ายกลายเป็นศัตรูขมมากที่สุด. ดังนั้นการละเมิดของเขานายพลวอชิงตันซึ่ง ในเวลาที่เขาได้รับการชักชวนสถานที่ที่เขา panegyrized ถึงสวรรค์ชั้นที่สาม. " บางอย่างมันก็คือว่าภายใต้บรรณาธิการของเขาทั่วไปลงโฆษณาและออโรราเป็นผู้นำในการวิพากษ์วิจารณ์ทั้งหมดของวอชิงตันและไม่ได้เนื้อหาที่มีโอกาสเหล่านี้สำหรับในชีวิตประจำวันและการละเมิดสัปดาห์ Bache ( แต่ความจริงที่ว่าพวกเขาเป็นของปลอมที่มีชื่อเสียง) พิมพ์ว่า "จดหมายปลอม ซึ่งออกจากการกดบางอย่างในนิวยอร์กในช่วงสงครามที่มีมุมมองที่จะทำลายความเชื่อมั่นที่กองทัพและชุมชนอาจจะมีหลักการในทางการเมืองของฉันและอื่นซึ่งได้รับการตีพิมพ์ซ้ำเมื่อเร็ว ๆ นี้ด้วยความโลภและความเพียรมากขึ้นกว่าเดิมโดยนาย . Bache เพื่อตอบวัตถุประสงค์สามานย์เดียวกันกับหลัง "และวอชิงตันเสริมว่า" ความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ที่ได้รับจากนี้นาย Bache ที่เป็นไม่เกินตัวแทนหรือเครื่องมือของผู้ที่กำลังพยายามที่จะทำลายความเชื่อมั่นของดังกล่าว คนในเจ้าหน้าที่ของรัฐบาล (เลือกโดยตัวเอง) เพื่อเผยแพร่จดหมายปลอมเหล่านี้. " นอกจาก Bache เขียนหนังสือเล่มเล็ก ๆ ที่มีการปฏิญาณว่า "การออกแบบของคำพูดเหล่านี้เป็นสิ่งที่จะพิสูจน์ความต้องการของการเรียกร้องในนายอย่างใดอย่างหนึ่งกับความกตัญญูหรือความเชื่อมั่นของประเทศของเขา .... วัตถุหัวหน้าของเราวอชิงตัน ... คือการทำลาย การแสดงผลเกินควรในความโปรดปรานของนายวอชิงตัน. " ดังนั้นมันฟ้องว่าวอชิงตัน "ขายชาติ", "ซน", "ไม่มีประสิทธิภาพ" อาศัยอยู่ในแผ่นดิน "เรื่องตลกของประสงค์" ของเขา "journeyings โอฬารผ่านทวีปอเมริกาในการค้นหาของธูปส่วนตัว" ของเขา "อาชีพโอ้อวดของความกตัญญู" ของเขา "ละเลยอ่อนแอ", "ความรักเล็ก ๆ น้อย ๆ " ของเขา "เนรคุณ" ของเขา "ต้องการบุญ", "ไม่มีความหมาย" ของเขาและ "ชื่อเสียงของปลอม." ของเขาสืบของ Bache เป็นบรรณาธิการของทั้งสองวารสารวิลเลียมดวนมาที่สำนักงานที่มีความเกลียดชังที่เท่ากันของวอชิงตันที่มีเขียนไว้แล้วหนังสือเล่มเล็ก ๆ โหดกับ เขา ในการนี้ประธานถูกตั้งข้อหากับ "เขาวงกตทุจริตของความรัก" และด้วยการมี "ออกจากโรงพยาบาล loathings ของจิตใจผู้ป่วย." นอกจากนี้มันถูกกล่าวหา "ที่มีคุณได้รับโปรโมชั่น ... หลังจากความพ่ายแพ้แบรดด็อก, ดาบของคุณจะได้รับการวาดกับประเทศของคุณ" ว่าวอชิงตัน "สะสมประเพณีป่าเถื่อนของระบบศักดินาและเก็บไว้คนที่อยู่ในโรงรถ" และ "ลูกหลานจะ ในการค้นหาไร้สาระสำหรับอนุสาวรีย์ของภูมิปัญญาในการบริหารงานของคุณ " วัตถุประสงค์ของหนังสือเล่มเล็กโดยคำสั่งของผู้เขียนเองเป็น "เผยให้เห็นรูปปั้นส่วนบุคคลในการที่เราได้รับการทำงานชุ่ย" และเพื่อแสดงให้ผู้คน "ความผิดพลาดของการชื่นชอบมากที่สุดของผู้ชาย." หนึ่งในสี่ในสี่นี้ บรรณาธิการเป็นฉาวโฉ่เจมส์ทอมสัน Callender ซึ่งสิ่งพิมพ์ต่าง ๆ นานาเช่นนั้นยัง impeachments ของเขากับวอชิงตัน ตามบัญชีของตัวเองนักเขียนนี้เก็บรักษาไว้ "นายวอชิงตันได้รับเป็นครั้งที่สองคนทรยศ" มี "ผู้มีอำนาจของการปล้นและทำลายเศษของกองทัพของตัวเอง" ได้ "ยากจนรัฐธรรมนูญ" และควัน Callender มากกว่า "ความเลวทราม ของการยกย่องสรรเสริญที่ได้รับการชำระเงิน "เขาอ้างว่า" ความนิยมฟุ่มเฟือยครอบครองโดยพลเมืองนี้สะท้อนให้เห็นถึงการเยาะเย้ยสูงสุดในความฉลาดของอเมริกา. " การโจมตีขมขื่น แต่ถูกเขียนโดยโทมัสเพน หลายปีที่ผ่านมีความรู้สึกที่ดีระหว่างทั้งสองและใน 1782 เมื่อพายน์อยู่ในความทุกข์ทางการเงินวอชิงตันใช้อิทธิพลของเขาเพื่อรักษาความปลอดภัยเขาตำแหน่ง "ออกจากมิตรภาพสำหรับผม" เป็นพายน์ได้รับการยอมรับ นอกจากนี้วอชิงตันพยายามที่จะได้รับเวอร์จิเนียสภานิติบัญญัติเงินบำนาญ