Literary Movements and Periods Lite

Literary Movements and Periods
Literature constantly evolves as new movements emerge to speak to the concerns of different groups of people and historical periods.

Absurd, literature of the (c. 1930–1970): A movement, primarily in the theater, that responded to the seeming illogicality and purposelessness of human life in works marked by a lack of clear narrative, understandable psychological motives, or emotional catharsis. Samuel Beckett’s Waiting for Godot is one of the most celebrated works in the theater of the absurd.

Aestheticism (c. 1835–1910): A late-19th-century movement that believed in art as an end in itself. Aesthetes such as Oscar Wilde and Walter Pater rejected the view that art had to posses a higher moral or political value and believed instead in “art for art’s sake.”

Angry Young Men (1950s–1980s): A group of male British writers who created visceral plays and fiction at odds with the political establishment and a self-satisfied middle class. John Osborne’s play Look Back in Anger (1957) is one of the seminal works of this movement.

Beat Generation (1950s–1960s): A group of American writers in the 1950s and 1960s who sought release and illumination though a bohemian counterculture of sex, drugs, and Zen Buddhism. Beat writers such as Jack Kerouac (On The Road) and Allen Ginsberg (Howl) gained fame by giving readings in coffeehouses, often accompanied by jazz music.

Bloomsbury Group (c. 1906–1930s): An informal group of friends and lovers, including Clive Bell, E. M. Forster, Roger Fry, Lytton Strachey, Virginia Woolf, and John Maynard Keynes, who lived in the Bloomsbury section of London in the early 20th century and who had a considerable liberalizing influence on British culture.

Commedia dell’arte (1500s–1700s): Improvisational comedy first developed in Renaissance Italy that involved stock characters and centered around a set scenario. The elements of farce and buffoonery in commedia dell’arte, as well as its standard characters and plot intrigues, have had a tremendous influence on Western comedy, and can still be seen in contemporary drama and television sitcoms.

Dadaism (1916–1922): An avant-garde movement that began in response to the devastation of World War I. Based in Paris and led by the poet Tristan Tzara, the Dadaists produced nihilistic and antilogical prose, poetry, and art, and rejected the traditions, rules, and ideals of prewar Europe.

Enlightenment (c. 1660–1790): An intellectual movement in France and other parts of Europe that emphasized the importance of reason, progress, and liberty. The Enlightenment, sometimes called the Age of Reason, is primarily associated with nonfiction writing, such as essays and philosophical treatises. Major Enlightenment writers include Thomas Hobbes, John Locke, Jean-Jacques Rousseau, René Descartes.

Elizabethan era (c. 1558–1603): A flourishing period in English literature, particularly drama, that coincided with the reign of Queen Elizabeth I and included writers such as Francis Bacon, Ben Jonson, Christopher Marlowe, William Shakespeare, Sir Philip Sidney, and Edmund Spenser.

Gothic fiction (c. 1764–1820): A genre of late-18th-century literature that featured brooding, mysterious settings and plots and set the stage for what we now call “horror stories.” Horace Walpole’s Castle of Otranto, set inside a medieval castle, was the first major Gothic novel. Later, the term “Gothic” grew to include any work that attempted to create an atmosphere of terror or the unknown, such as Edgar Allan Poe’s short stories.

Harlem Renaissance (c. 1918–1930): A flowering of African-American literature, art, and music during the 1920s in New York City. W. E. B. DuBois’s The Souls of Black Folk anticipated the movement, which included Alain Locke’s anthology The New Negro, Zora Neale Hurston’s novel Their Eyes Were Watching God, and the poetry of Langston Hughes and Countee Cullen.

Lost Generation (c. 1918–1930s): A term used to describe the generation of writers, many of them soldiers that came to maturity during World War I. Notable members of this group include F. Scott Fitzgerald, John Dos Passos, and Ernest Hemingway, whose novel The Sun Also Rises embodies the Lost Generation’s sense of disillusionment.

Magic realism (c. 1935–present): A style of writing, popularized by Jorge Luis Borges, Gabriel García Márquez, Günter Grass, and others, that combines realism with moments of dream-like fantasy within a single prose narrative.

Metaphysical poets (c. 1633–1680): A group of 17th-century poets who combined direct language with ingenious images, paradoxes, and conceits. John Donne and Andrew Marvell are the best known poets of this school.

Middle English (c. 1066–1500): The transitional period between Anglo-Saxon and modern English. The cultural upheaval that followed the Norman Conquest of England, in 1066, saw a flowering of secular literature, including ballads, chivalric romances, allegorical poems, and a variety of religious plays. Chaucer’s The Canterbury Tales is the most celebrated work of this period.

Modernism (1890s–1940s): A literary and artistic movement that provided a radical breaks with traditional modes of Western art, thought, religion, social conventions, and morality. Major themes of this period include the attack on notions of hierarchy; experimentation in new forms of narrative, such as stream of consciousness; doubt about the existence of knowable, objective reality; attention to alternative viewpoints and modes of thinking; and self-referentiality as a means of drawing attention to the relationships between artist and audience, and form and content.

•High modernism (1920s): Generally considered the golden age of modernist literature, this period saw the publication of James Joyce’s Ulysses, T. S. Eliot’s The Waste Land, Virginia Woolf’s Mrs. Dalloway, and Marcel Proust’s In Search of Lost Time.



Naturalism (c. 1865–1900): A literary movement that used detailed realism to suggest that social conditions, heredity, and environment had inescapable force in shaping human character. Leading writers in the movement include Émile Zola, Theodore Dreiser, and Stephen Crane.

Neoclassicism (c. 1660–1798): A literary movement, inspired by the rediscovery of classical works of ancient Greece and Rome that emphasized balance, restraint, and order. Neoclassicism roughly coincided with the Enlightenment, which espoused reason over passion. Notable neoclassical writers include Edmund Burke, John Dryden, Samuel Johnson, Alexander Pope, and Jonathan Swift.

Nouveau Roman (“New Novel”) (c. 1955–1970): A French movement, led by Alain Robbe-Grillet, that dispensed with traditional elements of the novel, such as plot and character, in favor of neutrally recording the experience of sensations and things.

Postcolonial literature (c. 1950s–present): Literature by and about people from former European colonies, primarily in Africa, Asia, South America, and the Caribbean. This literature aims both to expand the traditional canon of Western literature and to challenge Eurocentric assumptions about literature, especially through examination of questions of otherness, identity, and race. Prominent postcolonial works include Chinua Achebe’s Things Fall Apart, V. S. Naipaul’s A House for Mr. Biswas, and Salman Rushdie’s Midnight’s Children. Edward Said’s Orientalism (1978) provided an important theoretical basis for understanding postcolonial literature.

Postmodernism (c. 1945–present): A notoriously ambiguous term, especially as it refers to literature, postmodernism can be seen as a response to the elitism of high modernism as well as to the horrors of World War II. Postmodern literature is characterized by a disjointed, fragmented pastiche of high and low culture that reflects the absence of tradition and structure in a world driven by technology and consumerism. Julian Barnes, Don DeLillo, Toni Morrison, Vladimir Nabokov, Thomas Pynchon, Salman Rushdie, and Kurt Vonnegut are among many who are considered postmodern authors.

Pre-Raphaelites (c. 1848–1870): The literary arm of an artistic movement that drew inspiration from Italian artists working before Raphael (1483–1520). The Pre-Raphaelites combined sensuousness and religiosity through archaic poetic forms and medieval settings. William Morris, Christina Rossetti, Dante Gabriel Rossetti, and Charles Swinburne were leading poets in the movement.

Realism (c. 1830–1900): A loose term that can refer to any work that aims at honest portrayal over sensationalism, exaggeration, or melodrama. Technically, realism refers to a late-19th-century literary movement—primarily French, English, and American—that aimed at accurate detailed portrayal of ordinary, contemporary life. Many of the 19th century’s greatest novelists, such as Honoré de Balzac, Charles Dickens, George Eliot, Gustave Flaubert, and Leo Tolstoy, are classified as realists. Naturalism ( see above ) can be seen as an intensification of realism.

Romanticism (c. 1798–1832): A literary and artistic movement that reacted against the restraint and universalism of the Enlightenment. The Romantics celebrated spontaneity, imagination, subjectivity, and the purity of nature. Notable English Romantic writers include Jane Austen, William Blake, Lord Byron, Samuel Taylor Coleridge, John Keats, Percy Bysshe Shelley, and William Wordsworth. Prominent figures in the American Romantic movement include Nathaniel Hawthorne, Herman Melville, Edgar Allan Poe, William Cullen Bryant, and John Greenleaf Whittier.

Sturm und Drang (1770s): German for “storm and stress,” this brief German literary movement advocated passionate individuality in the face of Neoclassical rationalism and restraint. Goethe’s The Sorrows of Young Werther is the most enduring work of this movement, which greatly influenced the Romantic movement (see above).

Surrealism (1920s–1930s): An avant-garde movement, based pr

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเคลื่อนไหวของวรรณกรรมและรอบระยะเวลา วรรณกรรมอย่างต่อเนื่องอยู่เสมอเป็นความเคลื่อนไหวใหม่เกิดการพูดถึงความกังวลของกลุ่มคนและรอบระยะเวลาทางประวัติศาสตร์ ไร้สาระ วรรณกรรมของการ (c. 1930-1970): การเคลื่อนไหว หลักในโรงละคร ที่ illogicality seeming และ purposelessness ของชีวิตมนุษย์ในงานที่ทำเครื่องหมาย โดยการขาดความชัดเจนบรรยาย เข้าใจจิตวิทยาไม่สนคำครหา หรือ catharsis อารมณ์ที่ตอบสนอง รอ Godot Samuel เบ็คเค็ทท์เป็นหนึ่งในงานเฉลิมฉลองมากที่สุดในโรงละครของเดอะ absurdAestheticism)(ราวปีค.ศ. 1835-1910): การเคลื่อนไหวช้า--ศตวรรษที่ 19 ที่เชื่อว่าศิลปะเป็นการสิ้นสุดในตัวเอง Aesthetes ไวลด์ Oscar และ Walter Pater ปฏิเสธมุมมองศิลปะได้ posses ค่าทางศีลธรรม หรือทางการเมืองสูง และเชื่อใน "ศิลปะของศิลปะสาเก" แทนชายหนุ่มโกรธ (มินิไฟต์): กลุ่มชายนักเขียนชาวอังกฤษผู้สร้างอวัยวะภายบทละครและนวนิยาย odds ก่อตั้งเมืองและชั้นกลางพอใจตนเอง จอห์นออสบอร์นเล่นดูกลับโมโหร้าย (1957) ได้บรรลุถึงการทำงานของการเคลื่อนไหวนี้อย่างใดอย่างหนึ่งชนะรุ่น (มินิ – 1960s): กลุ่มของนักเขียนอเมริกันในช่วงทศวรรษ 1950 และ 1960s ที่ขอออกและแสงสว่างแม้ว่าวัฒนธรรมต่อต้านโบฮีเมียของเพศ ยา และศาสนาพุทธนิกายเซน เขียนชนะแจ็ค Kerouac (บนถนน) และอัลเลน Ginsberg (Howl) ได้รับชื่อเสียงให้อ่านใน coffeehouses มักจะมาพร้อมเพลงแจ๊สกลุ่มบลูมส์ (c. 1906-1930s): กลุ่มอย่างไม่เป็นทางการของเพื่อนและคนรัก รวมไคลฟ์เบลล์ E. M. Forster, Roger ทอด ลิทตัน Strachey เวอร์จิเนียวูลฟ์ และจอห์นเมย์นาร์ด เคนส์ ที่อาศัยอยู่ในส่วนบลูมส์ของลอนดอนในศตวรรษที่ 20 ต้น และที่มีเป็นจำนวนมาก liberalizing อิทธิพลวัฒนธรรมอังกฤษCommedia dell'arte (1500s – 1700): ตลก Improvisational ก่อนพัฒนาในอิตาลีเรอเนสซองซ์ที่เกี่ยวข้องกับตัวหุ้น และแปลกสถานการณ์ที่กำหนด องค์ประกอบของ farce และ buffoonery ใน commedia dell'arte ตลอดจนอักขระมาตรฐาน และ intrigues พล็อต มีอิทธิพลมหาศาลในตลกตะวันตก และยังสามารถดูได้ใน sitcoms โทรทัศน์และละครร่วมสมัยDadaism (1916-1922): การเคลื่อนไหวที่โอ่โถงที่เริ่มต้นในการตอบสนองภายหลังจากสงครามโลก I. อยู่ในปารีส และนำ โดยกวีตริ Tzara, Dadaists ที่ ผลิต antilogical และ nihilistic ร้อยแก้ว กวีนิพนธ์ และศิลปะ และปฏิเสธประเพณี กฎ และอุดมคติของยุโรป prewarตรัสรู้ (ราวค.ศ. 1660 – ค.ศ. 1790): การเคลื่อนไหวทางปัญญาในประเทศฝรั่งเศสและส่วนอื่น ๆ ของยุโรปที่เน้นความสำคัญของเหตุผล ระหว่าง และเสรีภาพ ตรัสรู้ บางครั้งเรียกว่ายุคของเหตุผล หลักเชื่อมโยงอยู่กับ nonfiction เขียน เขียนเรียงความและ treatises ปรัชญา นักเขียนหลักธรรมรวมมัส ฮอบส์ Thomas จอห์นล็อก ฌอง-Jacques Rousseau, Descartes ฌูลสมัยเอลิซาเบธ (ราวค.ศ. 1558 – ค.ศ. 1603): A ไหนระยะเวลาในวรรณคดีอังกฤษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งละคร ที่ร่วมกับรัชสมัยของสมเด็จพระราชินีเอลิซาเบธฉัน และรวมนักเขียน เช่น เบคอน Francis เบนโจนสัน คริสโตเฟอร์มาร์โลว์ เชกส เปียร์ William เซอร์ฟิลิปห้องกว้าง Edmund Spenserนิยายโกธิค (c. 1764 – 1820): ประเภทของวรรณกรรมสายศตวรรษที่การตั้งค่าและผืน brooding ลึกลับ และตั้งเวทีสำหรับสิ่งนี้เรียก "เรื่องราวสยองขวัญ" ฮอเรซวอลโพลปราสาทของ Otranto ตั้งอยู่ภายในปราสาทยุคกลาง นวนิยาย Gothic หลักแรกได้ ภายหลัง คำโต "โกธิค" รวมงานต่าง ๆ ที่พยายามสร้างบรรยากาศของความหวาดกลัวหรือไม่รู้จัก เช่นเรื่องสั้นของ Edgar Allan โพเรอเนสซองซ์เล็ม (c. 1918 – 1930): เป็นดอก African-American วรรณกรรม ศิลปะ และเพลงในระหว่างปี 1920 ในนิวยอร์ก W. E. B. DuBois เป็นวิญญาณของดำพื้นคาดว่าการเคลื่อนไหว ซึ่งรวมเทนนิสไปล็อก Negro ใหม่ นวนิยายซอรา Neale Hurston ของพวกเขาตาได้ดูพระ และบทกวีของฮิวจ์ส Langston และคัลเลน Counteeหายไปสร้าง (c. 1918-1930s): คำที่ใช้เพื่ออธิบายการสร้างนักเขียน จำนวนมากของเหล่าทหารที่มาครบกำหนดในระหว่างสงครามโลก I. โดดสมาชิกของกลุ่มนี้ รวม ถึง ห้องเอฟสก็อตต์ จอห์น Dos Passos เออร์เนสต์เฮมิ งเวย์ มีนวนิยายอาทิตย์ยังขึ้นก็รู้สึกหายรุ่นของ disillusionmentวิเศษความสมจริง (c. 1935-ปัจจุบัน): รูปแบบของการเขียน popularized โดย Jorge Luis Borges, Gabriel García Márquez หญ้า Günter และคน อื่น ๆ ที่ผสมผสานความสมจริงกับช่วงเวลาเช่นความฝันจินตนาการภายในร้อยแก้วเดียวกวีที่ขัดแย้ง (ราวค.ศ. 1680 ที่ 1633-นี่): กลุ่มของกวีที่ 17 ศตวรรษที่รวมภาษาที่ตรงกับภาพที่แยบยล paradoxes และ conceits จอห์น Donne และแอนดรูว์มาร์เวลล์มีกวีที่รู้จักกันดีของโรงเรียนนี้ภาษาอังกฤษกลาง (c. 1066 – 1500): ระยะแองโกล-แซ็กซอนและอีกรายการที่อังกฤษ แรงกระเพื่อมทางวัฒนธรรมว่านอร์แมนชนะอังกฤษ ใน 1066 เห็นดอกของวรรณกรรมทางโลก บัลลาดส์ chivalric romances บทกวี allegorical และของเล่นทางศาสนา ของ Chaucer เดอะแคนเตอร์บรีเป็นงานเฉลิมฉลองมากที่สุดของรอบระยะเวลานี้นี่ (ช่วงปี 1890 สื่อ – ทศวรรษ 1940 โดย): เคลื่อนไหวงานวรรณกรรม และศิลปกรรมที่รัศมีแบ่ง ด้วยวิธีแบบดั้งเดิมของศิลปะตะวันตก คิด ศาสนา สังคม และศีลธรรม ชุดหลักรอบระยะเวลานี้มีการโจมตีในความเข้าใจของลำดับชั้น ทดลองในรูปแบบใหม่ของการเล่าเรื่อง เช่นกระแสของสติ สงสัยเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของความจริง knowable วัตถุประสงค์ ความสนใจไปยังมุมมองอื่นและวิธีการคิด และ self-referentiality ของการดึงดูดความสนใจไปที่ความสัมพันธ์ระหว่างศิลปิน และผู้ ชม และแบบฟอร์ม และเนื้อหาทั้งสมัย (ปี 1920): โดยทั่วไปถือว่าเป็นยุคทองของวรรณกรรมบุกเบิก รอบระยะเวลานี้เห็นประกาศของ James Joyce ยูไลซ์เซส สเติร์นส์ของการเสียดินแดน เวอร์จิเนียวูลฟ์ Dalloway นาง และ Marcel Proust ในค้นหาของหายไปเวลานั้นNaturalism (ราวปี 1865 – 1900): ขบวนการวรรณกรรมที่ใช้จริงโดยละเอียดแนะนำว่า สภาพสังคม ทางเลือก และสภาพแวดล้อมมีแรงไม่พ้นในการสร้างรูปร่างมนุษย์อักขระ นักเขียนชั้นนำในการเคลื่อนไหวรวมมีโซลาเปร ทีโอดอร์ Dreiser และ Stephen Craneลัทธิคลาสสิกใหม่ (ราวค.ศ. 1660-1798): ขบวนการวรรณกรรม แรงบันดาลใจ โดยการค้นพบวิชชาของงานคลาสสิกของสมัยโบราณของกรีซและโรมที่เน้นดุล อั้น และสั่งการ ลัทธิคลาสสิกใหม่ประมาณร่วมกับการตรัสรู้ ซึ่ง espoused เหตุผลมากกว่าความรัก เขียนโดดฟื้นฟูคลาสสิกรวม Edmund ลิตี้เบอร์ก จอห์น Dryden, Samuel Johnson สมเด็จพระ สันตะปาปาอเล็กซานเดอร์ และ Jonathan Swiftนูโวโรมัน ("ใหม่นวนิยาย") (ราวค.ศ. 1955-1970): เคลื่อนไหวฝรั่งเศส นำ โดย Robbe-Grillet ไปที่คำ มีองค์ประกอบดั้งเดิมของนิยาย พล็อตและอักขระ สามารถบันทึกประสบการณ์ของสววรค์และสิ่ง neutrallyเอกสารประกอบการวาท (ราวทศวรรษ 1950-ปัจจุบัน): วรรณกรรมโดย และคนจากอดีตอาณานิคมยุโรป หลักในแอฟริกา เอเชีย อเมริกาใต้ และคาริเบียน วรรณกรรมนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อขยายแคนนอนดั้งเดิมของวรรณคดีตะวันตก และท้า Eurocentric สมมติฐานเกี่ยวกับวรรณคดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งผ่านสอบถาม otherness ตัวตน และการแข่งขัน ผลงานเด่นวาท Chinua Achebe สิ่งตกแยก บ้านนายบิสวาส และเด็ก Salman Rushdie เที่ยงคืน A V. S. เอสไนปอลเป็นต้น เอ็ดเวิร์ดกล่าวว่า Orientalism (1978) มีพื้นฐานทฤษฎีสำคัญสำหรับการเข้าใจวรรณกรรมวาทPostmodernism (c. 1945-ปัจจุบัน): เป็นคำกำกวมฉาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับจะหมายถึงวรรณกรรม postmodernism อาจถือเป็นการตอบสนองต่อ elitism สมัยที่สูงเช่นเดียวกับความน่ากลัวของสงครามโลกครั้งที่สองได้ วรรณกรรมหลังสมัยใหม่มีลักษณะเป็น pastiche ที่ไม่เป็นสมาชิกร่วม มีการกระจายตัวของวัฒนธรรมสูง และต่ำที่สะท้อนถึงการขาดงานประเพณีและโครงสร้างในโลกขับเคลื่อน ด้วยเทคโนโลยีและบริโภคนิยม Julian Barnes ดอน DeLillo, Toni มอร์ริสัน Vladimir นาโบคอฟ Thomas Pynchon, Salman Rushdie และ Kurt Vonnegut ได้มากมายซึ่งกำลังเขียนหลังสมัยใหม่Pre-Raphaelites (ราวปี 1848 แห่ง – ค.ศ. 1870): แขนการเคลื่อนไหวทางศิลปะที่วาดแรงบันดาลใจจากศิลปินอิตาเลียนที่ทำงานก่อนราฟาเอล (ค.ศ. 1483-ค.ศ. 1520) วรรณกรรม Pre-Raphaelites ที่รวม sensuousness และความเคร่งศาสนาผ่านฟอร์มพวกบทกวีและการตั้งค่าในยุคกลาง มอร์ริส William คริสติน่า Rossetti, Dante Gabriel Rossetti และชาร์ลส์ Swinburne ได้นำกวีในการเคลื่อนไหวสมจริง (c. 1830 – 1900): ระยะหลวมที่สามารถอ้างอิงถึงงานใด ๆ ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อวาดภาพซื่อสัตย์ sensationalism พูดเกินจริง หรือ melodrama เทคนิค ความสมจริงหมายถึงการเคลื่อนไหวช้าศตวรรษวรรณกรรม — หลักภาษาฝรั่งเศส ภาษาอังกฤษ และสหรัฐอเมริกา — ที่มุ่งหมายวาดภาพรายละเอียดถูกต้องของชีวิตร่วมสมัย ปกติ ของศตวรรษ 19 สุด novelists เช่น Honoré de Balzac ชาร์ลส์ดิคเก้น จอร์จเอเลียต Gustave Flaubert ตอ ลสตอย มากมายที่จัดประเภทเป็น realists Naturalism (ดูข้างต้น) สามารถมองเห็นเป็นตัวแรงของจริงศิลปะจินตนิยม (c. 1798 – 1832): เคลื่อนไหวงานวรรณกรรม และศิลปกรรมซึ่งปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นกับความยับยั้งชั่งใจและลัทธิของตรัสรู้ พร้อมเฉลิมฉลอง spontaneity จินตนาการ subjectivity และบริสุทธิ์ของธรรมชาติ บรรยากาศโรแมนติกอังกฤษเขียนรวมเจนออสเตน William เบลก Lord Byron, Samuel Taylor Coleridge จอห์น Keats, Percy Bysshe เชลลีย์ และ William Wordsworth ตัวเลขที่โดดเด่นในการเคลื่อนไหวของอเมริกันโรแมนติกรวมแธ Herman Melville, Edgar Allan ท่าโพธิ์ ไบร อันท์คุลเลน William และจอห์น Greenleaf WhittierDrang แดน sturm (1770s): ภาษาเยอรมันสำหรับ "พายุและความตึงเครียด ขบวนการวรรณกรรมเยอรมันนี้ย่อ advocated บุคลิกลักษณะหลงใหลหน้า rationalism ฟื้นฟูคลาสสิกและความยับยั้งชั่งใจ ของเกอเธ่ The Sorrows ของหนุ่ม Werther คือ การทำงานที่ยั่งยืนที่สุดของการเคลื่อนไหวนี้ ซึ่งมีอิทธิพลต่อการเคลื่อนไหวโรแมนติก (ดูข้างต้น) มากลัทธิเหนือจริง (ปี 1920-1930s): การเคลื่อนไหวที่โอ่โถง ประชาสัมพันธ์ตาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเปลี่ยนแปลงของระยะเวลาและวรรณกรรมวรรณคดีวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่องในขณะที่การเคลื่อนไหวใหม่ที่ปรากฏที่จะพูดถึงความกังวลของกลุ่มที่แตกต่างกันของผู้คนและช่วงเวลาในประวัติศาสตร์. ไร้สาระวรรณกรรมของ (ค 1930-1970.) การเคลื่อนไหวส่วนใหญ่ในโรงละครที่ตอบสนองต่อ ดูเหมือนไม่สมเหตุผลและ purposelessness ของชีวิตมนุษย์ในการทำงานการทำเครื่องหมายโดยการขาดความชัดเจนของการเล่าเรื่องแรงจูงใจทางจิตวิทยาที่เข้าใจหรือท้องอารมณ์ . ซามูเอลของ Beckett รอ Godot เป็นหนึ่งในผลงานที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในโรงละครของบ้าบอคอแตกที่Aestheticism (ค 1835-1910.) การเคลื่อนไหวในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 เชื่อกันว่าในงานศิลปะเป็นที่สิ้นสุดในตัวเอง aesthetes เช่นออสการ์ไวลด์และวอลเตอร์บิดาปฏิเสธมุมมองว่าศิลปะต้อง posses ค่าศีลธรรมหรือทางการเมืองที่สูงขึ้นและเชื่อว่าแทนใน "ศิลปะเพื่อศิลปะ." โกรธชายหนุ่ม (1950 1980) กลุ่มของนักเขียนชาวอังกฤษชายที่สร้างขึ้น บทละครที่เกี่ยวกับอวัยวะภายในและนิยายที่ขัดแย้งกับการจัดตั้งทางการเมืองและชนชั้นกลางที่มีความพึงพอใจในตัวเอง เล่นจอห์นอสบอร์หันกลับมามองด้วยความโกรธ (1957) เป็นหนึ่งในผลงานน้ำเชื้อของการเคลื่อนไหวนี้. ตี Generation (1950 1960): กลุ่มของนักเขียนชาวอเมริกันในปี 1950 และ 1960 ที่พยายามปล่อยและไฟส่องสว่างแม้วัฒนธรรมโบฮีเมียนของเพศ ยาเสพติดและพุทธศาสนานิกายเซน นักเขียนที่ตีเช่นแจ็ต (บนถนน) และอัลเลน Ginsberg (คำราม) ได้รับชื่อเสียงโดยให้อ่านในร้านกาแฟมักจะมาพร้อมดนตรีแจ๊ส. Bloomsbury กลุ่ม (ค 1906-1930s.) กลุ่มที่ไม่เป็นทางการของเพื่อน ๆ และคนรักรวมทั้ง ไคลฟ์เบลล์ฟอสเตอร์อีเอ็มโรเจอร์ทอดลิตตัน Strachey, เวอร์จิเนียวูล์ฟและจอห์นเมย์นาร์ดเคนส์ที่อาศัยอยู่ในส่วน Bloomsbury ของกรุงลอนดอนในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 และผู้ที่มีอิทธิพลต่อการเปิดเสรีมากในวัฒนธรรมอังกฤษ. Commedia dell'Arte (1500s -1700s): ยิ่งตลกพัฒนาครั้งแรกในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอิตาลีที่เกี่ยวข้องกับตัวละครที่สต็อกและแน่นิ่งสถานการณ์ที่กำหนด องค์ประกอบของเรื่องตลกและตลกใน Commedia dell'Arte เช่นเดียวกับตัวละครมาตรฐานและแผนการพล็อตมีอิทธิพลอย่างมากต่อตลกตะวันตกและยังสามารถเห็นได้ในละครร่วมสมัยและโทรทัศน์ซิทคอม. Dadaism (1916-1922): การเคลื่อนไหวเปรี้ยวจี๊ดที่เริ่มต้นในการตอบสนองต่อการทำลายล้างของสงครามโลกครั้งที่อยู่ในกรุงปารีสและนำโดยกวีอุโมงค์ Tzara, Dadaists ที่ผลิตออกมาเป็นร้อยแก้วและพวกทำลาย antilogical บทกวีและศิลปะและปฏิเสธประเพณีกฎและอุดมการณ์ . ของสงครามยุโรปตรัสรู้(ค 1660-1790.): การเคลื่อนไหวทางปัญญาในประเทศฝรั่งเศสและส่วนอื่น ๆ ของยุโรปที่เน้นความสำคัญของเหตุผลที่ความคืบหน้าและเสรีภาพ การตรัสรู้บางครั้งเรียกว่ายุคแห่งเหตุผลมีความสัมพันธ์เกี่ยวเนื่องกับการเขียนสารคดีเช่นการเขียนเรียงความและบทความปรัชญา . นักเขียนตรัสรู้ที่สำคัญ ได้แก่ โทมัสฮอบส์, จอห์นล็อค, Jean-Jacques Rousseau, René Descartes ยุคลิซาเบ ธ (ค 1558-1603.) ระยะเวลาที่เจริญรุ่งเรืองในวรรณคดีอังกฤษโดยเฉพาะละครที่ใกล้เคียงกับรัชสมัยของสมเด็จพระราชินีเอลิซาเบ I และรวมนักเขียน . เช่นฟรานซิสเบคอนเบ็น, คริสมาร์โลว์วิลเลียมเช็คสเปียร์เซอร์ฟิลิปซิดนีย์และเอ็ดมันด์สเปนเซอร์นิยายกอธิค(c 1764-1820.): เป็นประเภทของวรรณกรรมในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 ที่เป็นจุดเด่นครุ่นคิดการตั้งค่าลึกลับและแปลงและ ตั้งเวทีสำหรับสิ่งที่เราเรียกว่า "เรื่องราวสยองขวัญ." ปราสาทฮอเรซวอล์โดตั้งอยู่ภายในปราสาทยุคกลางเป็นนิยายกอธิคใหญ่ครั้งแรก ต่อมาคำว่า "กอธิค" ขึ้นไปรวมถึงการทำงานใด ๆ ที่พยายามที่จะสร้างบรรยากาศของความหวาดกลัวหรือไม่รู้จักเช่นเอ็ดการ์อัลลันโปเรื่องสั้น. ฮาร์เล็ม (ค 1918-1930.) ออกดอกของวรรณคดีแอฟริกันอเมริกัน, ศิลปะและดนตรีในช่วงปี ค.ศ. 1920 ในนิวยอร์กซิตี้ เว็บบัวของวิญญาณของพื้นบ้านสีดำที่คาดว่าจะเคลื่อนไหวซึ่งรวมถึงกวีนิพนธ์ Alain ล็อคนิโกรใหม่, นวนิยาย Zora Neale Hurston ของตาเฝ้าพระเจ้าและบทกวีของแลงสตันฮิวจ์สและ Countee คัลเลน. Lost Generation (ค 1918-1930s.) คำที่ใช้ในการอธิบายถึงการสร้างนักเขียนจำนวนมากของทหารพวกเขาที่มาจนครบกำหนดในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งสมาชิกที่โดดเด่นของกลุ่มนี้รวมถึงสกอตต์ฟิตซ์เจอรัลด์เอฟจอห์นดอส Passos และ Ernest Hemingway ซึ่งนวนิยายเรื่องดวงอาทิตย์ยังเพิ่มขึ้นคาดเดา สูญเสียความรู้สึกรุ่นของความท้อแท้. สมจริงเมจิก (ค 1935 ปัจจุบัน.) รูปแบบของการเขียน A, นิยมโดย Jorge Luis Borges, กาเบรียลการ์เซียมาร์เกซ, Günterหญ้าและคนอื่น ๆ ที่รวมความสมจริงด้วยช่วงเวลาแห่งจินตนาการเหมือนฝันภายในเดียว . เรื่องเล่าร้อยแก้วกวีเลื่อนลอย(ค 1633-1680.) กลุ่มของกวีสมัยศตวรรษที่ 17 ที่รวมภาษาโดยตรงกับภาพความคิดสร้างสรรค์, ความขัดแย้งและถือว่า จอห์นดอนน์และแอนด Marvell เป็นกวีที่รู้จักกันดีของโรงเรียนนี้. กลางอังกฤษ (1066-1500 ค.) ระยะเวลาการเปลี่ยนผ่านระหว่างแองโกลแซกซอนและภาษาอังกฤษที่ทันสมัย กลียุคทางวัฒนธรรมที่เกิดขึ้นตามนอร์แมนชัยชนะของอังกฤษใน 1066 เห็นการออกดอกของวรรณกรรมโลกรวมทั้งเพลงบัลลาด, อัศวินรักบทกวีเชิงเปรียบเทียบและความหลากหลายของละครทางศาสนา ชอเซอร์ของอังกฤษนิทานเป็นงานที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในช่วงเวลานี้. สมัย (1890 1940): การเคลื่อนไหววรรณกรรมและศิลปะที่ให้แบ่งรุนแรงด้วยโหมดแบบดั้งเดิมของศิลปะตะวันตกคิด, ศาสนา, การประชุมทางสังคมและศีลธรรม ประเด็นหลักของช่วงเวลานี้รวมถึงการโจมตีในความคิดของลำดับชั้น; การทดลองในรูปแบบใหม่ของการเล่าเรื่องเช่นกระแสสำนึก; ข้อสงสัยเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของ knowable ความเป็นจริงวัตถุประสงค์; ความสนใจไปที่มุมมองทางเลือกและรูปแบบของการคิด และตนเอง referentiality เป็นวิธีการดึงความสนใจไปความสัมพันธ์ระหว่างศิลปินและผู้ชมและรูปแบบและเนื้อหา. •สมัยมัธยม (ปี ค.ศ. 1920): โดยทั่วไปถือว่าเป็นยุคทองของวรรณคดีสมัยช่วงนี้เห็นโฆษณาของเจมส์จอยซ์ยูลิสซี, TS . เอเลียตเสียดินแดน, เวอร์จิเนียวูล์ฟของนาง Dalloway และ Marcel Proust ของในการค้นหาของที่หายไปเวลาที่นิยม(ค 1865-1900.) การเคลื่อนไหววรรณกรรมที่ใช้สมจริงรายละเอียดเพื่อชี้ให้เห็นว่าเงื่อนไขทางสังคม, การถ่ายทอดทางพันธุกรรมและสภาพแวดล้อมที่มีผลบังคับใช้หลีกเลี่ยงไม่ได้ใน การสร้างตัวละครมนุษย์ . นักเขียนชั้นนำในการเคลื่อนไหวรวมถึงÉmile Zola, ทีโอดอร์ไดรเซอร์, และสตีเฟนเครนนีโอคลาสซิ(ค 1660-1798.) การเคลื่อนไหววรรณกรรมแรงบันดาลใจจากการค้นพบผลงานคลาสสิกของกรีกโบราณและโรมที่เน้นความสมดุลความยับยั้งชั่งใจและการสั่งซื้อ นีโอคลาสซิประมาณใกล้เคียงกับการตรัสรู้ซึ่งดำเนินเหตุผลมากกว่าความรัก นักเขียนนีโอคลาสสิเด่น ได้แก่ เอ็ดมันด์เบิร์ก, จอห์นดรายเดนซามูเอลจอห์นสัน, อเล็กซานเดสมเด็จพระสันตะปาปาโจนาธานสวิฟท์และ. นูโวโรมัน ("นวนิยายเรื่องใหม่") (1955-1970 ค.) การเคลื่อนไหวของฝรั่งเศสนำโดย Alain Robbe-Grillet ที่จ่ายด้วย องค์ประกอบแบบดั้งเดิมของนวนิยายเรื่องนี้เช่นพล็อตและตัวอักษรในความโปรดปรานของกลางบันทึกประสบการณ์ของความรู้สึกและสิ่งที่. วรรณกรรมวรรณคดี (ค 1950 ปัจจุบัน.) วรรณกรรมและเรื่องคนที่มาจากอาณานิคมของยุโรปในอดีตส่วนใหญ่ในทวีปแอฟริกาเอเชีย อเมริกาใต้และแคริบเบียน วรรณกรรมทั้งสองนี้มีจุดมุ่งหมายที่จะขยายหลักการดั้งเดิมของวรรณกรรมตะวันตกและจะท้าทายสมมติฐาน Eurocentric เกี่ยวกับวรรณคดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งผ่านการตรวจสอบของคำถามข้อแตกต่างกันของตัวตนและการแข่งขัน ที่โดดเด่นรวมถึงผลงานวรรณคดี Chinua Achebe สิ่งที่ล้มเหลว, วีเอของบ้านนาย Biswas และเด็กของซัลแมนรัชเที่ยงคืน เอ็ดเวิร์ดพูดของ Orientalism (1978) ให้ทฤษฎีพื้นฐานที่สำคัญสำหรับการทำความเข้าใจวรรณกรรมวรรณคดี. Postmodernism (ค 1945 ปัจจุบัน.) คำที่คลุมเครือฉาวโฉ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันหมายถึงวรรณกรรมลัทธิหลังสมัยใหม่สามารถมองเห็นได้เป็นคำตอบที่อภิสิทธิ์ของสมัยสูงที่ เช่นเดียวกับความน่าสะพรึงกลัวของสงครามโลกครั้งที่สอง วรรณกรรมหลังสมัยใหม่เป็นลักษณะไม่ปะติดปะต่อ, แยกส่วน pastiche ของวัฒนธรรมสูงและต่ำที่สะท้อนให้เห็นถึงตัวตนของประเพณีและโครงสร้างในโลกที่ขับเคลื่อนด้วยเทคโนโลยีและการคุ้มครองผู้บริโภค จูเลียนบาร์นส์ดอน DeLillo โทนีมอร์ริสัน, Vladimir Nabokov โทมัสโชนส์, ซัลแมนรัชและเคิร์ตวอนเนเกิตเป็นหนึ่งในหลายคนที่ได้รับการพิจารณาผู้เขียนหลังสมัยใหม่. Pre-Raphaelites (ค 1848-1870.) แขนวรรณกรรมของการเคลื่อนไหวทางศิลปะที่ดึง แรงบันดาลใจจากศิลปินชาวอิตาลีที่ทำงานก่อนที่ราฟาเอล (1483-1520) ก่อน Raphaelites รวมประสาทสัมผัสและศาสนาผ่านรูปแบบบทกวีโบราณและการตั้งค่าในยุคกลาง . วิลเลียมมอร์ริส, คริสตินารอส, ดันเต้กาเบรียลรอสและชาร์ลส์ Swinburne นำกวีในการเคลื่อนไหวธรรมชาติ(c 1830-1900.) ระยะหลวมที่สามารถนำไปใช้งานใด ๆ ที่มีจุดมุ่งหมายในการวาดภาพของความซื่อสัตย์มากกว่าเห็นแก่ความรู้สึกพูดเกินจริงหรือโลก . เทคนิคสมจริงหมายถึงช่วงปลายศตวรรษที่ 19 วรรณกรรมเคลื่อนไหวส่วนใหญ่ฝรั่งเศส, อังกฤษและอเมริกันที่มุ่งเป้าไปที่การวาดภาพที่มีรายละเอียดที่ถูกต้องของธรรมดาชีวิตร่วมสมัย หลายของนักเขียนนวนิยายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของศตวรรษที่ 19 เช่นHonoréเดอบัลซัคชาร์ลส์ดิคเก้น, จอร์จเอเลียต, กุสตาฟฟลอว์และ Leo Tolstoy ถูกจัดประเภทเป็นแง่ นิยม (ดูด้านบน) สามารถมองเห็นเป็นแรงของจริง. ยวน (ค 1798-1832.) การเคลื่อนไหววรรณกรรมและศิลปะที่มีปฏิกิริยาตอบสนองกับความยับยั้งชั่งใจและสากลของการตรัสรู้ โรแมนติกการเฉลิมฉลองความเป็นธรรมชาติจินตนาการส่วนตัวและความบริสุทธิ์ของธรรมชาติ โรแมนติกที่โดดเด่นนักเขียนภาษาอังกฤษรวมถึงเจนออสเตวิลเลียมเบลคลอร์ดไบรอน, ซามูเอลเทย์เลอร์โคลริดจ์, จอห์นคีตส์, เพอร์ซี่ Bysshe เชลลีย์วิลเลียมเวิร์ดสเวิร์และ ตัวเลขที่โดดเด่นในการเคลื่อนไหวโรแมนติกอเมริกันรวมถึงนาธาเนียลฮอว์ ธ เฮอร์แมนเมลวิลล์, เอ็ดการ์อัลลันโปวิลเลียมคัลเลนไบรอันท์และจอห์นกรีนลีฟวิตทิเออ. พายุคาดไม่ถึงแด (1770): เยอรมันสำหรับ "พายุและความเครียด" สั้น ๆ นี้การเคลื่อนไหววรรณกรรมเยอรมันสนับสนุนความแตกต่างหลงใหล ในหน้าของนีโอคลาสสิ rationalism และความยับยั้งชั่งใจ เกอเธ่ดับทุกข์ของหนุ่ม Werther เป็นงานที่ยั่งยืนที่สุดของการเคลื่อนไหวนี้ซึ่งมีอิทธิพลอย่างมากการเคลื่อนไหวโรแมนติก (ดูเหนือ). สถิตยศาสตร์ (1920- 1930): การเคลื่อนไหวเปรี้ยวจี๊ดตามราคา