What can American parents learn fro

What can American parents learn from how other cultures look at parenting? A look at child-rearing ideas in Japan, Norway, Spain — and beyond.

The crisis of American parenting, as anyone who has looked at the parenting section of a bookstore can attest, is that nobody knows what the hell they’re doing. Yet despite this lack of confidence and apparent absence of knowledge, many American parents zealously believe that their choices carve out their children’s futures. Indeed, they seek the advice of expert after expert in the field in order to succeed at one goal: to raise the happiest, the most successful, and the most well-adjusted leaders of the future.

But what dangers lay in thinking that there is one “right” way to parent? How much of how we parent is actually dictated by our culture? How do the ways we parent express the essentialness of who we are, as a nation?

“Americans have no script,” says Jennifer Senior (TED Talk: For parents, happiness is a very high bar), author of All Joy and No Fun: The Paradox of Modern Parenthood. “We believe we get to invent our future, our opportunities and who are our children are going to be. Which is wonderful, but also very troubling.”

In reporting her book, says Senior, when she asked mothers who they went to for parenting advice, they named friends, websites and books. None named their own mothers. Only the most current child-rearing strategies were desired, in order to best position their children for achievement in the future.

In other words, that which is most American about us — our belief that the future is unwrit — is what is driving us mad as parents. Senior paraphrases Margaret Mead, who wrote this in 1942: In America, there are only this year’s children.

That which is most American about us — our belief that the future is unwrit — is what is driving us mad as parents.

“You don’t see the handwringing in other places around the world,” says Christine Gross-Loh, author of Parenting Without Borders: Surprising Lessons Parents Around the World Can Teach Us. “People understand that there is a way to do things.”

In Norway, childhood is strongly institutionalized, says Norwegian sociologist and economist Margunn Bjornholt. Indeed, most children enter state-sponsored daycare at 1 year old (parents first get almost a full year of state-sponsored leave from work), then enter school and organized activities.

Norwegians believe that it is better for children to be in daycare as toddlers. At daycare, methods reflect the country’s fetishistic dedication to fresh air. So even in Oslo, where arguably the indoor air quality is fresher, and even in Scandinavian winters, children are bundled up and taken outside to nap in their strollers.

Craziness? Culture. In Japan, where Gross-Loh lives part of the year, she lets her 4-year-old daughter run errands with her 7-year-old sister and 11-year-old brother — without parental supervision. Her kids don’t hesitate to take the Tokyo subways by themselves and walk on busy streets alone, just like their Japanese peers. But when she comes back to the States, Gross-Loh doesn’t allow the same.

“If I let them out on their own like that in the U.S., I wouldn’t just get strange looks,” she says. “Somebody would call Child Protective Services.”

Both in Japan and Norway, parents are focused on cultivating independence. Children do things alone early, whether it’s walking to school or to the movies. The frames, however, are different. In Scandinavia, there is an emphasis on a democratic relationship between parents and children. In Sweden especially, the “rights” of a child are important. For example, a child has the “right” to access their parents’ bodies for comfort, and therefore should be allowed into their parents’ bed with them in the middle of the night. If a parent doesn’t allow them, they are both denying them their rights and being a neglectful parent. In parts of Asia, meanwhile, co-sleeping with a family member through late childhood is common. Korean parents spend more time holding their babies and having physical contact than most. But within a family, obedience is key — not democracy.

In Jewish tradition, says Wendy Mogel, a clinical psychologist and author of The Blessing of a B Minus: Using Jewish Teachings to Raise Resilient Teenagers, there’s a teaching in the Talmud that every parent has an obligation to teach their child how to swim.

“We’re supposed to be raising our children to leave us,” she says. “They must develop self-reliance and resourcefulness and resilience, which is a challenge, because we must allow our children to make mistakes.”

This is enormously hard for American parents to do. “Parents are genuinely anxious about really big things like the melting ice caps and collapsing economy and the unending stories about violence and predators and college admissions,” says Mogel. “They displace all of these fears of things they can’t control onto the one thing they believe they can control, which is children.”

American parents are highly focused on making sure that their children’s talents are groomed for success. Sara Harkness, a professor in the Department of Human Development and Family Studies at the University of Connecticut and a pioneering researcher on parenting and culture, found that nearly 25 percent of all of the descriptors used by American parents were a derivation of “smart,” “gifted” or “advanced.” “Our sense of needing to push children to maximize potential is partly driven by fear of the child failing in an increasingly competitive world where you can’t count on the things that our parents could count on,” Harkness suggests.

This is not unlike many Asian nations, where parenting, from a very early age, is focused highly on academics and college acceptance. One Korean mother who Harkness interviewed played English tapes to her 2-month-old baby “because it’s never too early to start,” she says. The parent’s primary role is as an educator, and the child’s role is to respect the parent and repay them with sacrifices.

In the Netherlands, meanwhile, parents used “smart” to describe their children only 10 percent of the time. Dutch parents believe strongly in not pushing their children too hard. “People would talk about a cousin who got a PhD and was very unhappy because there were no jobs at universities, and said that you shouldn’t teach your child to read before they got to school, because then your child would be bored at school and not have any friends,” says Harkness.

Instead, regularly scheduled rest, food and a pleasant environment are the top priorities for Dutch parents.

But in Spain, where families are focused on the social and interpersonal aspects of child development, parents are shocked at the idea of a child going to bed at 6:30pm and sleeping uninterrupted until the next day, instead of interacting and participating in family life in the evenings. “They were horrified at the concept,” says Harkness. “Their kids were going to bed at 10 p.m.”

In the U.S., we want to be Korean and Dutch and Japanese and Jewish and Norwegian and Spanish, all at once. “What is unique to us is the desire to be happy all the time and experience no discomfort and achieve,” says Mogel. “These are competing values.”

The American desire for solutions is starting to radiate outwards. A growing awareness of the scarcity of resources, and the potential for true social mobility, is increasing the pressure on parents globally to “parent” their kids, as a verb. In Taiwan, the most popular parenting books are translations of American guides.

Yet parental anxiety is a terrible idea to export. Instead, “we should be learning from each other,” says Harkness, “and recognizing that there are very different successful pathways to raising children.”

The diversity of ideas should be liberating, not stress-inducing, agrees Gross-Loh. “It was incredibly freeing to realize that there was no single way to do things and it’s totally okay to make mistakes as a parent,” says Gross-Loh of her research. “It gave me space to let my children be who they are, and let them grow into that.”

The U.S., home to immigrants who bring their own traditions from around the world, is uniquely positioned to both learn and let go. American parents can recast their scriptlessness as they see fit, drawing on both global tradition and present theory. Will they? Tomorrow’s children may decide.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พ่อแม่อเมริกันเรียนจากวัฒนธรรมอื่น ๆ ลักษณะที่ไปอะไร ดูที่แม่เด็กคิดในญี่ปุ่น นอร์เวย์ สเปน — และหลังจากนั้นวิกฤตของอเมริกันไป ใครที่ได้มองไปส่วนของมอร์สามารถยืนยัน เป็นที่ไม่มีใครรู้ว่านรกพวกเขากำลังทำอะไร ยัง แม้จะขาดความเชื่อมั่นและขาดความรู้ชัด พ่อแม่อเมริกันหลาย zealously เชื่อว่า ทางเลือกของพวกเขาแกะออกลูกในอนาคต แน่นอน พวกเขาแสวงหาคำแนะนำของผู้เชี่ยวชาญหลังจากผู้เชี่ยวชาญในฟิลด์เพื่อประสบความสำเร็จในเป้าหมายหนึ่ง: ยกมีความสุข ประสบความสำเร็จมากที่สุด และปรับปรุงห้องพักมากที่สุดผู้นำในอนาคตแต่อันตรายใดวางในคิดว่ามีวิธีการหลัก "ขวา" หนึ่ง จำนวนวิธีหลักของเราเป็นจริงตามคำบอก โดยวัฒนธรรมของเราหรือไม่ วิธีทำแบบเราหลักเอ็กซ์เพรส essentialness ของเราคือใคร เป็นประเทศ"ชาวอเมริกันมีไม่มีสคริปต์ กล่าวว่า อาวุโสเจนนิเฟอร์ (TED Talk: สำหรับผู้ปกครอง ความสุขคือ บาร์สูงมาก), ผู้เขียนของความสุขทั้งหมดและไม่สนุก: ที่ Paradox ของสมัย Parenthood "เราเชื่อว่า เราไปสร้างอนาคตของเรา ของเราโอกาส และที่เป็นเด็กของเรากำลังจะ ซึ่งเป็นยอดเยี่ยม แต่ยังมากปัญหา"ในการรายงานสมุดของเธอ กล่าวว่า อาวุโส เมื่อเธอถามแม่ที่จะไปสำหรับคำแนะนำ การเป็นตัวหลักที่ชื่อเพื่อน เว็บไซต์ และหนังสือ ไม่มีชื่อมารดาของตนเอง เฉพาะล่าสุดแม่เด็กกลยุทธ์ถูกต้อง การส่วนตำแหน่งลูกสำหรับความสำเร็จในอนาคตในคำอื่น ๆ ที่เป็นอเมริกันมากที่สุดเกี่ยวกับเราซึ่งเราเชื่อว่าในอนาคต unwrit — คืออะไรคือการขับรถเราบ้าเป็นผู้ปกครอง อาวุโส paraphrases มาร์กาเร็ตมีด ที่เขียนนี้ในปี 1942: ในอเมริกา มีเด็กปีนี้เท่านั้นที่เป็นอเมริกันมากที่สุดเกี่ยวกับเราซึ่งเราเชื่อว่าในอนาคต unwrit — คืออะไรคือการขับรถเราบ้าเป็นผู้ปกครอง"คุณไม่เห็น handwringing ในสถานอื่น ๆ ทั่วโลก กล่าวว่า คริรวมโละ ผู้เขียนของนี่ไม่มีขอบ: น่าแปลกใจเรียนผู้ปกครองสถานโลกสามารถสอนเรา "คนเข้าใจว่า มีวิธีที่จะทำสิ่งนั้น"ในนอร์เวย์ เด็กขอ institutionalized, sociologist นอร์เวย์และนักเศรษฐศาสตร์ Margunn Bjornholt แน่นอน เด็กส่วนใหญ่ป้อนรัฐสนับสนุนเด็กที่ 1 ปีเก่า (ผู้ปกครองก่อนรับเกือบปีเต็มของผู้ให้สนับสนุนรัฐลางาน), แล้วระบุโรงเรียน และจัดกิจกรรมสำหรับเชื่อว่า มันเป็นการดีสำหรับเด็กจะเป็นเด็กวัยหัดเดินในเด็ก ที่เด็ก วิธีสะท้อนของประเทศ fetishistic อุทิศให้อากาศ ดังนั้น แม้ในออสโล ว่าคุณภาพอากาศภายในอาคาร สด และแม้กระทั่ง ในสแกนดิเนเวียหนาว เด็กจะรวมค่า และนำนอกไปหลับในรถเข็นของคุณCraziness? Culture. In Japan, where Gross-Loh lives part of the year, she lets her 4-year-old daughter run errands with her 7-year-old sister and 11-year-old brother — without parental supervision. Her kids don’t hesitate to take the Tokyo subways by themselves and walk on busy streets alone, just like their Japanese peers. But when she comes back to the States, Gross-Loh doesn’t allow the same.“If I let them out on their own like that in the U.S., I wouldn’t just get strange looks,” she says. “Somebody would call Child Protective Services.”Both in Japan and Norway, parents are focused on cultivating independence. Children do things alone early, whether it’s walking to school or to the movies. The frames, however, are different. In Scandinavia, there is an emphasis on a democratic relationship between parents and children. In Sweden especially, the “rights” of a child are important. For example, a child has the “right” to access their parents’ bodies for comfort, and therefore should be allowed into their parents’ bed with them in the middle of the night. If a parent doesn’t allow them, they are both denying them their rights and being a neglectful parent. In parts of Asia, meanwhile, co-sleeping with a family member through late childhood is common. Korean parents spend more time holding their babies and having physical contact than most. But within a family, obedience is key — not democracy.In Jewish tradition, says Wendy Mogel, a clinical psychologist and author of The Blessing of a B Minus: Using Jewish Teachings to Raise Resilient Teenagers, there’s a teaching in the Talmud that every parent has an obligation to teach their child how to swim.“We’re supposed to be raising our children to leave us,” she says. “They must develop self-reliance and resourcefulness and resilience, which is a challenge, because we must allow our children to make mistakes.”This is enormously hard for American parents to do. “Parents are genuinely anxious about really big things like the melting ice caps and collapsing economy and the unending stories about violence and predators and college admissions,” says Mogel. “They displace all of these fears of things they can’t control onto the one thing they believe they can control, which is children.”American parents are highly focused on making sure that their children’s talents are groomed for success. Sara Harkness, a professor in the Department of Human Development and Family Studies at the University of Connecticut and a pioneering researcher on parenting and culture, found that nearly 25 percent of all of the descriptors used by American parents were a derivation of “smart,” “gifted” or “advanced.” “Our sense of needing to push children to maximize potential is partly driven by fear of the child failing in an increasingly competitive world where you can’t count on the things that our parents could count on,” Harkness suggests.
This is not unlike many Asian nations, where parenting, from a very early age, is focused highly on academics and college acceptance. One Korean mother who Harkness interviewed played English tapes to her 2-month-old baby “because it’s never too early to start,” she says. The parent’s primary role is as an educator, and the child’s role is to respect the parent and repay them with sacrifices.

In the Netherlands, meanwhile, parents used “smart” to describe their children only 10 percent of the time. Dutch parents believe strongly in not pushing their children too hard. “People would talk about a cousin who got a PhD and was very unhappy because there were no jobs at universities, and said that you shouldn’t teach your child to read before they got to school, because then your child would be bored at school and not have any friends,” says Harkness.

Instead, regularly scheduled rest, food and a pleasant environment are the top priorities for Dutch parents.

But in Spain, where families are focused on the social and interpersonal aspects of child development, parents are shocked at the idea of a child going to bed at 6:30pm and sleeping uninterrupted until the next day, instead of interacting and participating in family life in the evenings. “They were horrified at the concept,” says Harkness. “Their kids were going to bed at 10 p.m.”

In the U.S., we want to be Korean and Dutch and Japanese and Jewish and Norwegian and Spanish, all at once. “What is unique to us is the desire to be happy all the time and experience no discomfort and achieve,” says Mogel. “These are competing values.”

The American desire for solutions is starting to radiate outwards. A growing awareness of the scarcity of resources, and the potential for true social mobility, is increasing the pressure on parents globally to “parent” their kids, as a verb. In Taiwan, the most popular parenting books are translations of American guides.

Yet parental anxiety is a terrible idea to export. Instead, “we should be learning from each other,” says Harkness, “and recognizing that there are very different successful pathways to raising children.”

The diversity of ideas should be liberating, not stress-inducing, agrees Gross-Loh. “It was incredibly freeing to realize that there was no single way to do things and it’s totally okay to make mistakes as a parent,” says Gross-Loh of her research. “It gave me space to let my children be who they are, and let them grow into that.”

The U.S., home to immigrants who bring their own traditions from around the world, is uniquely positioned to both learn and let go. American parents can recast their scriptlessness as they see fit, drawing on both global tradition and present theory. Will they? Tomorrow’s children may decide.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งที่พ่อแม่ชาวอเมริกันสามารถเรียนรู้จากวิธีการที่วัฒนธรรมอื่น ๆ มองไปที่การเลี้ยงดู? ดูที่ความคิดของเด็กที่เลี้ยงในประเทศญี่ปุ่น, นอร์เวย์, สเปน -. และเกินวิกฤตของการอบรมเลี้ยงดูอเมริกันทุกคนที่ได้มองไปที่ส่วนการอบรมเลี้ยงดูของร้านหนังสือที่สามารถยืนยันคือว่าไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่นรกที่พวกเขากำลังทำ แต่แม้จะขาดความเชื่อมั่นและการขาดความรู้ที่ชัดเจนของพ่อแม่ชาวอเมริกันหลายคนเชื่อว่าอย่างขยันขันแข็งเลือกของพวกเขาตัดออกฟิวเจอร์สของเด็ก แท้จริงพวกเขาขอคำปรึกษาจากผู้เชี่ยวชาญหลังจากผู้เชี่ยวชาญในสาขาเพื่อที่จะประสบความสำเร็จในเป้าหมายที่จะยกระดับความสุขที่สุดที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดและมากที่สุดผู้นำที่ดีปรับในอนาคต. แต่สิ่งที่อันตรายวางในการคิดว่ามี หนึ่งใน "สิทธิ" วิธีที่จะแม่? วิธีการมากของวิธีการที่เราพ่อแม่เป็น dictated จริงโดยวัฒนธรรมของเราหรือไม่ ? ทำวิธีวิธีที่เราพ่อแม่แสดง essentialness ของผู้ที่เราเป็นประเทศ"ชาวอเมริกันที่มีสคริปต์ไม่มี" เจนนิเฟอร์อาวุโสกล่าวว่า (TED Talk: สำหรับพ่อแม่มีความสุขเป็นแถบที่สูงมาก), ผู้เขียนของจอยทุกและสนุกไม่มี การขัดแย้งของครอบครัวสมัยใหม่ "เราเชื่อว่าเราจะได้รับการคิดค้นของเราในอนาคตโอกาสของเราและผู้ที่ลูกหลานของเราจะไปได้ ซึ่งเป็นที่ยอดเยี่ยม แต่ยังหนักใจมาก. "ในการรายงานหนังสือของเธออาวุโสเมื่อเธอถามคุณแม่ที่พวกเขาไปสำหรับคำแนะนำการเลี้ยงดูที่กล่าวว่าพวกเขาตั้งชื่อเพื่อนเว็บไซต์และหนังสือ ไม่มีชื่อแม่ของตัวเอง เฉพาะในปัจจุบันมากที่สุดกลยุทธ์การเลี้ยงดูที่ถูกต้องการเพื่อตำแหน่งที่ดีที่สุดเด็กของพวกเขาสำหรับความสำเร็จในอนาคต. ในคำอื่น ๆ ที่เป็นส่วนใหญ่ของชาวอเมริกันเกี่ยวกับเรา - เราเชื่อว่าในอนาคตจะ unwrit - คือสิ่งที่จะขับรถเราบ้า กับผู้ปกครอง อาวุโส paraphrases มาร์กาเร็ทุ่งหญ้าที่เขียนนี้ในปี 1942: ในอเมริกามีเพียงเด็กในปีนี้. สิ่งที่เป็นส่วนใหญ่ของชาวอเมริกันเกี่ยวกับเรา - เราเชื่อว่าในอนาคตจะ unwrit - คือสิ่งที่จะขับรถเราบ้าเป็นพ่อแม่. "คุณ don ' ที่น่าแปลกใจของผู้ปกครองเรียนทั่วโลกสามารถสอนเรา: เห็น handwringing ในสถานที่อื่น ๆ ทั่วโลกที่ "คริสติน Gross-Loh, ผู้เขียนของการเลี้ยงดูไร้พรมแดนกล่าวว่า "คนที่เข้าใจว่ามีวิธีที่จะทำสิ่งที่." ในประเทศนอร์เวย์ในวัยเด็กเป็นอย่างยิ่งสถาบันสังคมวิทยานอร์เวย์และนักเศรษฐศาสตร์ Margunn Bjornholt กล่าวว่า อันที่จริงเด็กส่วนใหญ่ใส่รับเลี้ยงเด็กรัฐสนับสนุนใน 1 ปี (พ่อแม่ครั้งแรกที่ได้รับเกือบหนึ่งปีเต็มของการลารัฐสนับสนุนจากการทำงาน) จากนั้นเข้าเรียนและการจัดกิจกรรม. นอร์เวย์เชื่อว่ามันจะดีกว่าสำหรับเด็กที่จะอยู่ในรับเลี้ยงเด็กเป็น เด็กวัยหัดเดิน ที่รับเลี้ยงเด็กวิธีการสะท้อนให้เห็นถึงการอุทิศตน fetishistic ของประเทศจะมีอากาศบริสุทธิ์ ดังนั้นแม้ในออสโลที่เนื้อหาคุณภาพอากาศภายในอาคารเป็นสดชื่นและแม้แต่ในฤดูหนาวที่สแกนดิเนเวีเด็กมีการรวมและนำมาข้างนอกเพื่องีบในรถเข็นของพวกเขา. บ้า? วัฒนธรรม. ในประเทศญี่ปุ่นที่อาศัยอยู่ใน Gross-Loh ส่วนหนึ่งของปีที่เธอจะช่วยให้ลูกสาว 4 ขวบของเธอวิ่งไปทำธุระกับน้องสาว 7 ปีและพี่ชาย 11 ปีของเธอ - โดยไม่ต้องดูแลของผู้ปกครอง เด็กของเธอไม่ลังเลที่จะใช้รถไฟใต้ดินโตเกียวด้วยตัวเองและเดินบนถนนที่วุ่นวายเพียงอย่างเดียวเช่นเดียวกับเพื่อนร่วมงานของพวกเขาที่ญี่ปุ่น แต่เมื่อเธอกลับมาสหรัฐอเมริกา, Gross-Loh ไม่อนุญาตให้เดียวกัน. "ถ้าผมปล่อยให้พวกเขาออกด้วยตัวเองเช่นเดียวกับที่ในสหรัฐอเมริกาฉันจะไม่เพียงได้รับรูปลักษณ์ที่แปลก" เธอกล่าว "ใครจะเรียกบริการป้องกันเด็ก." ทั้งในประเทศญี่ปุ่นและนอร์เวย์พ่อแม่มีความสำคัญกับการปลูกฝังความเป็นอิสระ เด็กทำสิ่งที่อยู่คนเดียวในช่วงต้นไม่ว่าจะเดินไปโรงเรียนหรือไปดูหนัง เฟรม แต่จะแตกต่างกัน ในสแกนดิเนเวีมีความสำคัญในความสัมพันธ์ระหว่างผู้ปกครองในระบอบประชาธิปไตยและเด็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศสวีเดนที่ "สิทธิ" ของเด็กที่มีความสำคัญ ยกตัวอย่างเช่นเด็กมี "สิทธิ" ในการเข้าถึงของพ่อแม่ร่างกายเพื่อความสะดวกสบายและดังนั้นจึงควรได้รับอนุญาตให้เข้าไปในพ่อแม่ของพวกเขานอนกับพวกเขาในช่วงกลางของคืน หากผู้ปกครองไม่อนุญาตให้พวกเขาพวกเขามีทั้งที่พวกเขาปฏิเสธสิทธิของพวกเขาและการเป็นผู้ปกครองละเลย ในส่วนของเอเชียขณะนอนหลับร่วมกับสมาชิกในครอบครัวในวัยเด็กผ่านปลายเป็นเรื่องธรรมดา พ่อแม่ของเกาหลีใช้เวลามากขึ้นถือทารกของพวกเขาและมีการติดต่อทางกายภาพกว่ามากที่สุด . แต่ภายในครอบครัวเชื่อฟังเป็นกุญแจสำคัญ - ไม่ใช่ประชาธิปไตยในประเพณีของชาวยิวเวนดี้Mogel, นักจิตวิทยาคลินิกและผู้เขียนพรจากลบบีกล่าวว่า: การใช้คำสอนของชาวยิวเพื่อระดมวัยรุ่นยืดหยุ่นมีการเรียนการสอนในลมุดที่พ่อแม่ทุกคน มีภาระผูกพันที่จะสอนให้เด็กของพวกเขาว่ายน้ำ. "เราควรจะได้รับการเลี้ยงดูเด็กของเราที่จะปล่อยให้เรา" เธอกล่าว "พวกเขาจะต้องพัฒนาพึ่งพาตนเองและความมั่งคั่งและความยืดหยุ่นซึ่งเป็นสิ่งที่ท้าทายเพราะเราต้องให้ลูกหลานของเราจะทำผิดพลาด." นี้เป็นอย่างมากยากสำหรับพ่อแม่ชาวอเมริกันที่จะทำ "พ่อแม่มีความกังวลอย่างแท้จริงเกี่ยวกับสิ่งที่ยิ่งใหญ่ชอบน้ำแข็งละลายและเศรษฐกิจยุบและไม่รู้จักจบเรื่องราวเกี่ยวกับความรุนแรงและการล่าและวิทยาลัยการรับสมัคร" Mogel กล่าวว่า "พวกเขาแทนที่ทั้งหมดของความกลัวเหล่านี้ของสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถควบคุมไปยังสิ่งหนึ่งที่พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาสามารถควบคุมซึ่งเป็นเด็ก." พ่อแม่ชาวอเมริกันมีความสำคัญอย่างมากในการทำให้แน่ใจว่าความสามารถของเด็กของพวกเขาได้รับการดูแลเป็นอย่างดีของการประสบความสำเร็จ ซาร่า Harkness อาจารย์ในภาควิชาศึกษาการพัฒนามนุษย์และครอบครัวที่มหาวิทยาลัยคอนเนตทิคัและนักวิจัยผู้บุกเบิกในการอบรมเลี้ยงดูและวัฒนธรรมพบว่าเกือบร้อยละ 25 ของทั้งหมดของคำอธิบายที่ใช้โดยพ่อแม่ชาวอเมริกันเป็นที่มาของ "สมาร์ท" "พรสวรรค์" หรือ "ขั้นสูง." "ความรู้สึกของเราที่ต้องการที่จะผลักดันให้เด็กที่จะเพิ่มศักยภาพในการเป็นแรงผลักดันส่วนหนึ่งด้วยความกลัวความล้มเหลวของเด็กในโลกการแข่งขันมากขึ้นที่คุณไม่สามารถนับในสิ่งที่พ่อแม่ของเราสามารถนับบน" แสดงให้เห็น Harkness. นี้ไม่ได้แตกต่างจากหลายประเทศในเอเชียที่การเลี้ยงดูจากอายุต้นมากจะเน้นมากในนักวิชาการและได้รับการยอมรับวิทยาลัย หนึ่งแม่ของเกาหลีที่ Harkness เล่นเทปสัมภาษณ์ภาษาอังกฤษของเธอ 2 เดือนเก่าทารก "เพราะมันไม่เร็วเกินไปที่จะเริ่มต้น" เธอกล่าว บทบาทหลักของผู้ปกครองจะเป็นนักการศึกษาและบทบาทของเด็กคือการเคารพผู้ปกครองและชำระพวกเขาด้วยการเสียสละ. ในประเทศเนเธอร์แลนด์ขณะที่พ่อแม่ใช้ "สมาร์ท" จะอธิบายเด็กของพวกเขามีเพียงร้อยละ 10 ของเวลา พ่อแม่ชาวดัตช์เชื่อมั่นในการไม่ผลักดันเด็กของพวกเขายากเกินไป "คนที่จะพูดคุยเกี่ยวกับญาติที่ได้รับปริญญาเอกและก็มีความสุขมากเพราะไม่มีงานที่มหาวิทยาลัยและบอกว่าคุณไม่ควรสอนเด็กของคุณที่จะอ่านก่อนที่พวกเขาได้ไปโรงเรียนแล้วเพราะบุตรหลานของท่านจะได้รับเบื่อที่โรงเรียน และได้มีเพื่อน ๆ กล่าวว่า "Harkness. แต่ส่วนที่เหลือที่กำหนดอย่างสม่ำเสมออาหารและสภาพแวดล้อมที่น่าพอใจเป็นความสำคัญสูงสุดสำหรับผู้ปกครองดัตช์. แต่ในสเปนที่ครอบครัวมีความสำคัญในด้านสังคมและความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลของการพัฒนาเด็กที่พ่อแม่จะตกใจ ที่ความคิดของเด็กนอนที่ 06:30 และนอนหลับอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งวันรุ่งขึ้นแทนการมีปฏิสัมพันธ์และมีส่วนร่วมในชีวิตครอบครัวในตอนเย็น "พวกเขากำลังตกใจกับแนวคิด" Harkness กล่าวว่า "เด็กของพวกเขากำลังจะไปนอนในเวลา 10:00" ในสหรัฐอเมริกาที่เราต้องการที่จะเป็นภาษาเกาหลีและภาษาดัตช์และญี่ปุ่นและชาวยิวและชาวนอร์เวย์และสเปนทั้งหมดในครั้งเดียว "สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของเราคือความปรารถนาที่จะมีความสุขทุกครั้งที่ได้สัมผัสและรู้สึกไม่สบายและไม่ประสบความสำเร็จ" Mogel กล่าวว่า "เหล่านี้เป็นค่าการแข่งขัน." ความปรารถนาอเมริกันสำหรับการแก้ปัญหาเริ่มที่จะแผ่ออกไปด้านนอก การรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของความขาดแคลนของทรัพยากรและศักยภาพในการเคลื่อนไหวทางสังคมที่แท้จริงจะเพิ่มความกดดันให้กับผู้ปกครองทั่วโลกเพื่อ "พ่อแม่" เด็กของพวกเขา, เป็นคำกริยา ในไต้หวัน, หนังสือนิยมมากที่สุดคือคำแปลของคำแนะนำชาวอเมริกัน. แต่ความวิตกกังวลของผู้ปกครองเป็นความคิดที่น่ากลัวในการส่งออก แต่ "เราควรจะเรียนรู้จากกันและกัน" Harkness กล่าวว่า "และตระหนักว่ามีทางเดินที่ประสบความสำเร็จที่แตกต่างกันมากในการเลี้ยงดูเด็ก." ความหลากหลายของความคิดที่ควรจะเป็นอิสระที่ไม่ได้กระตุ้นให้เกิดความเครียดตกลง Gross-Loh "มันไม่น่าเชื่อพ้นที่จะตระหนักว่าไม่มีทางเดียวที่จะทำบางสิ่งบางอย่างมันโอเคทั้งหมดจะทำผิดพลาดเป็นผู้ปกครอง" Gross-โละของงานวิจัยของเธอกล่าวว่า "มันทำให้ผมพื้นที่ที่จะให้ลูก ๆ ของฉันจะเป็นว่าเขาเป็นใครและให้พวกเขาเติบโตเป็นว่า." สหรัฐบ้านให้กับผู้อพยพที่นำประเพณีของตัวเองจากทั่วโลกที่อยู่ในตำแหน่งที่ไม่ซ้ำกันทั้งเรียนรู้และปล่อยให้ไป พ่อแม่ชาวอเมริกันสามารถแต่ง scriptlessness ของพวกเขาเป็นพวกเขาเห็นพอดีภาพวาดบนประเพณีทั่วโลกทั้งในปัจจุบันและทฤษฎี พวกเขาจะ? เด็กในวันพรุ่งนี้อาจจะตัดสินใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งที่สามารถเรียนรู้อะไรจากพ่อแม่อเมริกันวัฒนธรรมอื่น ๆ ดูพ่อแม่ ? ดูที่เลี้ยงดูความคิดในประเทศญี่ปุ่น , นอร์เวย์ , สเปนและเกิน

วิกฤตของครอบครัวอเมริกันที่ใครได้มองดูส่วนของร้านหนังสือที่สามารถยืนยัน คือ ไม่มีใครรู้ว่าอะไรที่พวกเขากำลังทำอะไร แต่แม้จะมีการขาดความเชื่อมั่นนี้ และไม่มีความชัดเจนของความรู้พ่อแม่หลายคนอเมริกันอย่างขยันขันแข็งเชื่อว่าทางเลือกของพวกเขาประสบความสำเร็จใน อนาคตของลูก ๆ แน่นอน พวกเขาแสวงหาคำแนะนำของผู้เชี่ยวชาญจากผู้เชี่ยวชาญในสาขาเพื่อที่จะประสบความสำเร็จในเป้าหมายหนึ่ง : เพื่อเพิ่มความสุขความสำเร็จมากที่สุด และมากที่สุดคือปรับผู้นำในอนาคต

แต่สิ่งที่อันตรายวางที่คิดว่ามี " สิทธิ " วิธีการของผู้ปกครองวิธีการมากของวิธีการที่เราพ่อแม่เป็น dictated โดยวัฒนธรรมของเรา วิธีทำ วิธีเรา พ่อแม่แสดง essentialness ว่าพวกเราเป็นใคร เป็นประชาชาติ

" คนอเมริกันไม่มีสคริปต์ , กล่าวว่า " เจนนิเฟอร์อาวุโส ( เท็ดพูดคุย : สำหรับผู้ปกครอง ความสุขคือ บาร์สูงมาก ) , ผู้เขียนของความสุขและความสนุกสนาน : ความขัดแย้งของครอบครัวสมัยใหม่ " เราเชื่อว่าเราได้คิดค้นในอนาคตของเราของเราและโอกาสที่ลูกหลานของเราจะเป็น ซึ่งเป็นที่ยอดเยี่ยม แต่ยังหนักใจมาก "

ใน รายงาน หนังสือ บอกว่ารุ่นพี่ เมื่อเธอถามแม่ที่พวกเขาไปสำหรับคำแนะนำเรื่องการเลี้ยงลูก เขาชื่อเพื่อน , เว็บไซต์และหนังสือ ไม่มีชื่อมารดาของตนเอง แต่ปัจจุบันส่วนใหญ่การเลี้ยงเด็กพฤติกรรมที่ต้องการเพื่อตำแหน่งที่ดีที่สุดของเด็ก ความสำเร็จในอนาคต

ในคำอื่น ๆที่เป็นคนอเมริกันส่วนใหญ่เกี่ยวกับเรา - ความเชื่อของเราว่า ในอนาคตจะ unwrit - คือสิ่งที่ทำให้เราโกรธพ่อแม่ รุ่นพี่ paraphrases มาร์กาเร็ตมี้ด ผู้เขียนเรื่องนี้ในปี 1942 : ในอเมริกา มีเพียงปีนี้

เด็ก .ซึ่งเป็นชาวอเมริกันส่วนใหญ่เกี่ยวกับเรา - ความเชื่อของเราว่า ในอนาคตจะ unwrit - คือสิ่งที่ทำให้เราโกรธพ่อแม่

" คุณไม่เห็นลงนามไปแล้ว ในสถานที่อื่น ๆทั่วโลก , " กล่าวว่าคริสตินรวมโล๊ะ , ผู้เขียนของพ่อแม่ไร้พรมแดน : น่าแปลกใจบทเรียนพ่อแม่ทั่วโลกสามารถสอนเราได้ " คนเข้าใจว่ามันเป็นวิธีที่จะทำสิ่ง . "

ในนอร์เวย์วัยเด็กเป็นอย่างยิ่งในสถานบำบัด บอกว่า นักสังคมวิทยาและนักเศรษฐศาสตร์ margunn นอร์เวย์ bjornholt . แน่นอน เด็กส่วนใหญ่ระบุรัฐสนับสนุนเด็กที่อายุ 1 ปี ( พ่อแม่ได้เกือบเต็มปีของรัฐสนับสนุนเลิกงาน ) แล้วเข้าสู่โรงเรียน และจัดกิจกรรมต่างๆ

นอร์เวย์เชื่อว่ามันจะดีกว่าสำหรับเด็กที่จะอยู่ในโรงเรียนเป็นเด็กวัยเตาะแตะ ที่สถานเลี้ยงเด็ก ,วิธีการสะท้อนของประเทศ fetishistic อุทิศตนเพื่ออากาศบริสุทธิ์ ดังนั้นแม้ในออสโลที่ arguably คุณภาพอากาศในร่มเป็น fresher , และแม้กระทั่งในสแกนดิเนเวีฤดูหนาว เด็กจะรวมค่าถ่ายนอกและนอนในรถเข็นของพวกเขา .

ความบ้า ? วัฒนธรรม ในญี่ปุ่น ซึ่งรวมโล๊ะชีวิตส่วนหนึ่งของปีเธอปล่อยลูกสาว 4 ขวบไปทำธุระกับน้องสาววัย 7 ขวบ และพี่ชายของเธอ อายุ 11 ปี โดยไม่มีการควบคุมโดยผู้ปกครอง เด็ก เธอไม่ลังเลที่จะใช้รถไฟใต้ดินโตเกียวโดยตัวเองและเดินบนถนนที่วุ่นวายอยู่คนเดียว เหมือนเพื่อนที่ญี่ปุ่นของพวกเขา แต่เมื่อเธอกลับมาจากอเมริกา รวมโล๊ะไม่อนุญาตแบบเดียวกัน

" ถ้าฉันปล่อยให้พวกเขาออกของตนเอง เช่น ในสหรัฐอเมริกาผมคงไม่ไปดูแปลก " เธอกล่าว " บางคนก็เรียก คุ้มครองเด็ก "

ทั้งในญี่ปุ่นและนอร์เวย์ ผู้ปกครองจะเน้นปลูกฝังความเป็นอิสระ เด็กทำคนเดียวก่อน ไม่ว่าจะเดินไปโรงเรียน หรือไปดูหนัง เฟรม , อย่างไรก็ตาม , ที่แตกต่างกัน ในสแกนดิเนเวียมีประชาธิปไตย เน้นความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่และเด็กในสวีเดนโดยเฉพาะ " สิทธิ " ของเด็กเป็นสำคัญ ตัวอย่างเช่น เด็กมี " สิทธิ " ที่จะเข้าถึงผู้ปกครองของร่างกายเพื่อความสะดวกสบาย และดังนั้นจึง ควรได้รับอนุญาตเข้ามาในเตียงของพ่อแม่ของพวกเขากับพวกเขาในกลางของคืน ถ้าพ่อแม่ไม่อนุญาตให้พวกเขา พวกเขาทั้งสองปฏิเสธพวกเขาสิทธิและถูกแม่ทอดทิ้ง . . ในส่วนของเอเชีย ขณะที่นอนร่วมกับสมาชิกในครอบครัวผ่านวัยเด็กตอนปลายอยู่ทั่วไป พ่อแม่เกาหลีใช้เวลาถือทารกของพวกเขาและมีการติดต่อทางกายภาพกว่ามากที่สุด แต่ในครอบครัว วินัยเป็นหลัก ไม่ใช่ประชาธิปไตย

ในประเพณียิว กล่าวว่า เวนดี้ โมเกล , นักจิตวิทยาคลินิกและผู้เขียนของพรของบีล : ใช้คำสอนยิวให้วัยรุ่นได้ยืดหยุ่นมีการสอนในพระคัมภีร์ว่า พ่อแม่ทุกคนมีหน้าที่ที่จะสอนให้เด็กว่ายน้ำ

" เราควรจะปล่อยให้เราเลี้ยงเด็กของเรา " เธอกล่าว " พวกเขาต้องพัฒนาตนเองและความมั่งคั่งและความยืดหยุ่น ซึ่งเป็นเรื่องที่ท้าทาย เพราะเราต้องให้เด็กๆของเราได้ทำผิด "

นี้เป็นอย่างมากยากที่พ่อแม่ชาวอเมริกันทำ" พ่อแม่ ๆ กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ใหญ่ชอบละลายน้ำแข็งขั้วโลก และยุบเศรษฐกิจและเรื่องราวที่ไม่รู้จักจบเกี่ยวกับความรุนแรงและการล่าและวิทยาลัยการรับสมัคร , " กล่าวว่า โมเกล . " พวกเขาแทนที่ทั้งหมดเหล่านี้กลัวสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถควบคุมไปยังสิ่งหนึ่งที่พวกเขาเชื่อว่าพวกเขาสามารถควบคุมได้ ซึ่งเด็ก ๆ

"พ่อแม่ชาวอเมริกันจะขอเน้นให้แน่ใจว่าพรสวรรค์ของเด็กเป็นอย่างดีเพื่อความสำเร็จ ซาร่า ร์กเนส , อาจารย์ในภาควิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และครอบครัวศึกษาที่มหาวิทยาลัยคอนเนตทิคัต และนักวิจัยบุกเบิกวัฒนธรรมการเลี้ยงดู และพบว่าเกือบร้อยละ 25 ของทั้งหมดของในใช้โดยผู้ปกครองชาวอเมริกันเป็นรากศัพท์ของ " สมาร์ท" พรสวรรค์ " หรือ " ขั้นสูง " อย่างเราต้องดันเด็กเพื่อเพิ่มศักยภาพเป็นแรงผลักดันจากความกลัวของเด็กล้มเหลวในโลกการแข่งขันมากขึ้นที่คุณไม่สามารถนับบนสิ่งที่พ่อแม่สามารถนับบน " harkness แนะนำ

นี้ไม่แตกต่างจากประเทศเอเชียหลายที่ ดูจากอายุต้นมาก ,จะเน้นในเชิงวิชาการและการยอมรับของวิทยาลัย คนเกาหลีคนนึง แม่ใคร ร์กเนสสัมภาษณ์เล่นเทปภาษาอังกฤษของเธอ 2-month-old ที่รัก " เพราะมันไม่เร็วเกินไปที่จะเริ่มต้น " เธอกล่าว ของผู้ปกครองบทบาทหลักคือเป็นผู้ให้การศึกษา และบทบาทของเด็ก คือ เคารพพ่อแม่ และตอบแทนพวกเขาด้วยการเสียสละ

ในเนเธอร์แลนด์ ขณะพ่อแม่ใช้ " สมาร์ท " เพื่ออธิบายเด็กเพียง 10 เปอร์เซ็นต์ของเวลา พ่อแม่ ดัตช์ เชื่อว่าในไม่ผลักดันเด็กของพวกเขามากเกินไป " ผู้คนจะพูดคุยเกี่ยวกับญาติผู้ได้รับปริญญาเอกและเป็นทุกข์มากเพราะไม่มีงานที่มหาวิทยาลัย และบอกว่าคุณไม่ควรสอนให้เด็กของคุณเพื่ออ่านก่อนที่จะถึงโรงเรียนเพราะงั้นลูกคงจะเบื่อที่โรงเรียน และ ไม่ มี เพื่อน ๆว่า " harkness

แทน กำหนดเป็นประจำ พักผ่อน อาหาร และสภาพแวดล้อมน่ารื่นรมย์ มีลำดับความสำคัญสูงสุดสำหรับผู้ปกครองดัตช์

แต่ในสเปน , ที่ครอบครัวจะเน้นด้านสังคมและระหว่างพัฒนาการของเด็ก พ่อแม่จะตกใจที่ ความคิดของเด็กเข้านอนตอน 6 :30pm หลับอย่างต่อเนื่องจนถึงวันถัดไป แทนที่จะโต้ตอบและมีส่วนร่วมในชีวิตครอบครัวในตอนเย็น " พวกเขาหวาดกลัวในแนวคิด " กล่าวว่า ความวุ่นวายออกมา " เด็กๆ เข้านอนตอนสี่ทุ่ม n "

ในสหรัฐอเมริกา เราอยากจะเป็นเกาหลีและญี่ปุ่นและดัตช์และชาวยิวและนอร์เวย์และสเปน , ทั้งหมดในครั้งเดียว" มีอะไรพิเศษให้เรา คือ ความปรารถนาที่จะมีความสุขตลอดเวลา และประสบการณ์ความรู้สึกไม่สบายและบรรลุ " ว่า โมเกล . " เหล่านี้เป็นคุณค่าของการแข่งขัน . "

ชาวอเมริกันต้องการสำหรับโซลูชั่นเริ่มออกจากร่าง การรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของความขาดแคลนของทรัพยากรและศักยภาพในการเคลื่อนไหวทางสังคมที่แท้จริง คือ เพิ่มความดันในพ่อแม่ทั่วโลกเพื่อ " แม่ " เด็ก ๆของพวกเขา เป็นคำกริยาในไต้หวัน , หนังสือการอบรมเลี้ยงดูที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือการแปลคู่มืออเมริกัน

แต่ผู้ปกครองกังวลเป็นความคิดที่น่ากลัวที่จะส่งออก แต่เราควรจะเรียนรู้จากแต่ละอื่น ๆ กล่าวว่า " harkness " และยอมรับว่ามีความแตกต่างกันมากเส้นทางเลี้ยงลูก "

ความหลากหลายของความคิดควรจะปลดปล่อย ไม่ความเครียด inducing ตกลงรวมโล๊ะ ." มันเหลือเชื่อการตระหนักว่า ไม่มีวิธีเดียวที่จะทำมันและมันก็โอเคที่จะทำผิด เป็นผู้ปกครอง กล่าวว่า โอเอสขั้นต้นของการวิจัย " มันให้พื้นที่เพื่อให้ลูกของฉันอยู่ที่พวกเขา และให้พวกเขาเติบโตเป็น . "

. บ้านผู้อพยพ ที่นำประเพณีของตนเองจากทั่วโลก ตั้งอยู่เฉพาะทั้งเรียนรู้และปล่อยวางพ่อแม่ชาวอเมริกันสามารถคงรูป scriptlessness ของพวกเขาที่พวกเขาเห็นพอดีวาดทั้งประเพณีสากล และทฤษฎีปัจจุบัน พวกเขาจะ ? เด็กพรุ่งนี้ อาจตัดสินใจ