Piercing and lip plates are a stron

Piercing and lip plates are a strong part of the Suri culture. At the point of puberty most women have their bottom teeth removed in order to get their lower lip pierced. Once the lip is pierced, it’s then stretched and a lip plate is then placed in the hole of the piercing. Having a lip plate is a sign of beauty and the bigger the plate, the more cattle the woman is worth. This is important when the women are ready to get married.

It is still unknown why and how lip plates came to be used. One theory says lips plates were used to discourage slave owners from taking the women who had them. In recent years, some young women are refusing to have their lips pierced.

The Suri pride themselves on their scars and how many they carry. Women perform scarification by slicing their skin with a razor blade after lifting it with a thorn. After the skin is sliced the piece of skin left over is left to eventually scar. On the other hand, the men scar their bodies after they kill someone from an enemy tribe. These rituals which are extremely painful are said by some anthropologists are a type of controlled violence; a way of getting the younger tribe members used to seeing blood and feeling pain. It is also a way of adapting these young children to their violent environment. The Suri also paint their bodies white for some occasions.

Beginning in the 16th century, French, Spanish, and English explorers visited the area. A century later, plantation colonies were established by the Dutch and English along the many rivers in the fertile Guiana plains. The earliest documented colony in Guiana was an English settlement named Marshall's Creek along the Suriname River. Disputes arose between the Dutch and the English. In 1667, the Dutch decided to keep the nascent plantation colony of Suriname conquered from the English, resulting from the Treaty of Breda. The English were left with New Amsterdam, a small trading post in North America, which later became New York City.

In 1683, the Society of Suriname was founded by the city of Amsterdam, the Van Aerssen van Sommelsdijck family, and the Dutch West India Company. The society was chartered to manage and defend the colony. The planters of the colony relied heavily on African slaves to cultivate the coffee, cocoa, sugar cane and cotton plantations along the rivers. Planters' treatment of the slaves was notoriously bad, and many slaves escaped the plantations.

With the help of the native South Americans living in the adjoining rain forests, these runaway slaves established a new and unique culture that was highly successful in its own right. They were known collectively in English as the Maroons, in French as the Nèg'Marrons (literally meaning "maroon neg[roes]", that is "runaway negro slaves"), and in Dutch as Bosnegers (literally meaning "forest negroes"). The maroons gradually developed several independent tribes through a process of ethnogenesis, as they were made up of slaves from different African ethnicities. Among them are the Saramaka, the Paramaka, the Ndyuka or Aukan, the Kwinti, the Aluku or Boni, and the Matawai.

The Maroons often raided the plantations to recruit new members from the slaves and capture women, as well as acquire weapons, food and supplies. The planters and their families were sometimes killed in the raids; colonists built defenses, which were so important they were shown on 18th-century maps, but these were not sufficient. The colonists also mounted armed campaigns against the Maroons, but they generally escaped through the rainforest, which they knew much better than did the colonists. To end hostilities, in the 19th century the European colonial authorities signed several peace treaties with different tribes. They granted the Maroons sovereign status and trade rights in their inland territories.

Slavery was abolished by the Netherlands in Suriname in 1863, but the slaves in Suriname were not fully released until 1873, after a mandatory 10 year transition period during which time they were required to work on the plantations for minimal pay and without state-sanctioned discipline. As soon as they became truly free, the slaves largely abandoned the plantations where they had worked for several generations, in favour of the city, Paramaribo.

As a plantation colony, Suriname was still heavily dependent on manual labour, and to make up for the shortfall, the Dutch brought in contract labourers from the Dutch East Indies (modern Indonesia) and India (through an arrangement with the British). In addition, during the late 19th and early 20th centuries, small numbers of mostly men were brought in from China and the Middle East. Although Suriname's population remains relatively small, because of this history it is one of the most ethnically and culturally diverse countries in the world

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Piercing and lip plates are a strong part of the Suri culture. At the point of puberty most women have their bottom teeth removed in order to get their lower lip pierced. Once the lip is pierced, it’s then stretched and a lip plate is then placed in the hole of the piercing. Having a lip plate is a sign of beauty and the bigger the plate, the more cattle the woman is worth. This is important when the women are ready to get married. It is still unknown why and how lip plates came to be used. One theory says lips plates were used to discourage slave owners from taking the women who had them. In recent years, some young women are refusing to have their lips pierced. The Suri pride themselves on their scars and how many they carry. Women perform scarification by slicing their skin with a razor blade after lifting it with a thorn. After the skin is sliced the piece of skin left over is left to eventually scar. On the other hand, the men scar their bodies after they kill someone from an enemy tribe. These rituals which are extremely painful are said by some anthropologists are a type of controlled violence; a way of getting the younger tribe members used to seeing blood and feeling pain. It is also a way of adapting these young children to their violent environment. The Suri also paint their bodies white for some occasions. Beginning in the 16th century, French, Spanish, and English explorers visited the area. A century later, plantation colonies were established by the Dutch and English along the many rivers in the fertile Guiana plains. The earliest documented colony in Guiana was an English settlement named Marshall's Creek along the Suriname River. Disputes arose between the Dutch and the English. In 1667, the Dutch decided to keep the nascent plantation colony of Suriname conquered from the English, resulting from the Treaty of Breda. The English were left with New Amsterdam, a small trading post in North America, which later became New York City. In 1683, the Society of Suriname was founded by the city of Amsterdam, the Van Aerssen van Sommelsdijck family, and the Dutch West India Company. The society was chartered to manage and defend the colony. The planters of the colony relied heavily on African slaves to cultivate the coffee, cocoa, sugar cane and cotton plantations along the rivers. Planters' treatment of the slaves was notoriously bad, and many slaves escaped the plantations. ช่วยใต้ชาวอเมริกันพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ในป่าฝนติด ทาสเหล่านี้แพร่กระจายสร้างวัฒนธรรมใหม่ และไม่ซ้ำกันที่ประสบความสำเร็จในตนเอง พวกเขาถูกเรียกโดยรวมในภาษาอังกฤษเป็น Maroons ในฝรั่งเศสเป็น Nèg'Marrons (อักษรหมายถึง "น้ำตาลแดง neg [roes]" นั่นคือ "ทาส negro แพร่กระจาย"), และภาษาดัตช์เป็น Bosnegers (อักษรหมายถึง "ป่า negroes") Maroons ค่อย ๆ พัฒนาชนเผ่าอิสระต่าง ๆ ตลอดกระบวนการของ ethnogenesis ตามที่พวกเขาทำขึ้นของทาสจากแอฟริกา ethnicities แตกต่างกัน ในหมู่พวกเขา เป็น Saramaka, Paramaka, Ndyuka หรือ Aukan, Kwinti การ Aluku หรือเทย์โบนิ Matawai Maroons มักจะเอกชนเพื่อรับสมัครสมาชิกใหม่จากทาส และจับผู้หญิง ตลอดจนได้รับอาวุธ อาหาร และอุปกรณ์การปลูก ที่แพลนเตอร์และครอบครัวถูกบางครั้งสังหารบุก colonists สร้างป้องกัน ซึ่งมีความสำคัญเพื่อให้พวกเขาได้แสดงแผนที่ศตวรรษ แต่เหล่านี้ไม่เพียงพอ Colonists ที่ยังติดตั้งอาวุธเสริมกับการ Maroons แต่พวกเขาหนีผ่านป่า ที่พวกเขารู้ดีกว่าไม่ได้ colonists ที่โดยทั่วไป การสิ้นสุดการสู้รบ ในศตวรรษที่ 19 เจ้าหน้าที่อาณานิคมยุโรปลงนามสนธิสัญญาสันติภาพหลายกับชนเผ่าอื่น พวกเขาได้รับ Maroons สถานะอธิปไตยและสิทธิทางการค้าในเขตแดนของตนในประเทศ Slavery was abolished by the Netherlands in Suriname in 1863, but the slaves in Suriname were not fully released until 1873, after a mandatory 10 year transition period during which time they were required to work on the plantations for minimal pay and without state-sanctioned discipline. As soon as they became truly free, the slaves largely abandoned the plantations where they had worked for several generations, in favour of the city, Paramaribo. As a plantation colony, Suriname was still heavily dependent on manual labour, and to make up for the shortfall, the Dutch brought in contract labourers from the Dutch East Indies (modern Indonesia) and India (through an arrangement with the British). In addition, during the late 19th and early 20th centuries, small numbers of mostly men were brought in from China and the Middle East. Although Suriname's population remains relatively small, because of this history it is one of the most ethnically and culturally diverse countries in the world

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจาะและแผ่นริมฝีปากเป็นส่วนที่แข็งแกร่งของวัฒนธรรมซูรินาเม เมื่อมาถึงจุดของวัยแรกรุ่นที่ผู้หญิงส่วนใหญ่มีฟันด้านล่างของพวกเขาออกเพื่อให้ได้รับริมฝีปากล่างของพวกเขาแทง เมื่อริมฝีปากถูกแทงก็ยืดแล้วและแผ่นริมฝีปากถูกวางไว้แล้วในหลุมเจาะ มีแผ่นริมฝีปากเป็นสัญญาณของความงามและใหญ่กว่าจาน, วัวมากขึ้นผู้หญิงที่มีมูลค่า นี้เป็นสิ่งสำคัญเมื่อผู้หญิงมีความพร้อมที่จะได้แต่งงาน. มันเป็นยังไม่ทราบสาเหตุและวิธีแผ่นริมฝีปากก็จะถูกนำมาใช้ ทฤษฎีหนึ่งกล่าวว่าแผ่นริมฝีปากถูกนำมาใช้เพื่อกีดกันเจ้าของทาสจากการผู้หญิงที่มีพวกเขา ในปีที่ผ่านมาหญิงสาวบางคนปฏิเสธที่จะมีริมฝีปากของเขาแทง. ความภาคภูมิใจตัวเองในซูรินาเมรอยแผลเป็นของพวกเขาและวิธีการหลายพวกเขากระทำ ผู้หญิง scarification ดำเนินการโดยหั่นผิวของพวกเขาด้วยใบมีดโกนหลังจากยกมันด้วยหนาม หลังจากที่ผิวจะหั่นชิ้นส่วนของผิวที่เหลือที่เหลือให้แผลเป็นในที่สุด ในทางตรงกันข้าม, ผู้ชายแผลเป็นร่างกายของพวกเขาหลังจากที่พวกเขาฆ่าใครบางคนจากชนเผ่าศัตรู พิธีกรรมเหล่านี้ซึ่งมีความเจ็บปวดมากจะกล่าวโดยนักมานุษยวิทยาบางคนเป็นประเภทของการใช้ความรุนแรงควบคุม; วิธีการรับสมาชิกเผ่าน้องเคยเห็นเลือดและความเจ็บปวดความรู้สึก นอกจากนี้ยังเป็นวิธีการในการปรับตัวของเด็กหนุ่มสาวเหล่านี้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่มีความรุนแรงของพวกเขา ซูรินาเมยังวาดร่างกายของพวกเขาสีขาวสำหรับบางโอกาส. เริ่มต้นในศตวรรษที่ 16, ฝรั่งเศส, สเปน, และนักสำรวจอังกฤษเยี่ยมพื้นที่ ศตวรรษต่อมาอาณานิคมสวนถูกจัดตั้งขึ้นโดยชาวดัตช์และภาษาอังกฤษตามแนวแม่น้ำหลายสายในที่ราบรนช์เกียนาที่อุดมสมบูรณ์ อาณานิคมของเอกสารที่เก่าแก่ที่สุดในรนช์เกียนาเป็นนิคมภาษาอังกฤษชื่อครีมาร์แชลล์ริมแม่น้ำซูรินาเม ข้อพิพาทที่เกิดขึ้นระหว่างชาวดัตช์และภาษาอังกฤษ ใน 1667, ดัตช์ตัดสินใจที่จะเก็บอาณานิคมไร่ที่พึ่งของซูรินาเมเสียทีจากภาษาอังกฤษเป็นผลมาจากสนธิสัญญาเบรดา ภาษาอังกฤษที่ถูกทิ้งไว้กับนิวอัมสเตอร์ดัมโพสต์การค้าขนาดเล็กในทวีปอเมริกาเหนือซึ่งต่อมากลายเป็นมหานครนิวยอร์ก. ใน 1683, สังคมของซูรินาเมก่อตั้งโดยเมืองอัมสเตอร์ดัมตระกูล Van Aerssen รถตู้ Sommelsdijck และอินเดียตะวันตกของดัตช์ บริษัท สังคมเป็นรัฐธรรมนูญในการจัดการและปกป้องอาณานิคม ชาวสวนของอาณานิคมอาศัยอยู่บนทาสแอฟริกันที่จะปลูกกาแฟ, โกโก้, น้ำตาลอ้อยและฝ้ายสวนไปตามแม่น้ำ การรักษาปลูก 'ทาสไม่เป็นผลดีฉาวโฉ่และทาสจำนวนมากหนีสวน. ด้วยความช่วยเหลือของชาวอเมริกันพื้นเมืองภาคใต้ที่อาศัยอยู่ในป่าฝนติดเหล่าทาสหนีจัดตั้งวัฒนธรรมใหม่และเป็นเอกลักษณ์ที่เป็นที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงในสิทธิของตนเอง พวกเขาได้เป็นที่รู้จักกันในภาษาอังกฤษเป็น Maroons ในภาษาฝรั่งเศสเป็นNèg'Marrons (ตัวอักษรความหมาย "สีแดง Neg [ไข]" นั่นคือ "ทาสนิโกรที่หลบหนี") และในภาษาดัตช์เป็น Bosnegers (ตัวอักษรความหมาย "นิโกรป่า") . Maroons ค่อยๆพัฒนาชนเผ่าอิสระหลายผ่านกระบวนการของการ ethnogenesis เช่นที่พวกเขาได้รับการสร้างขึ้นจากทาสจากแอฟริกาชาติพันธุ์ที่แตกต่างกัน ในหมู่พวกเขา Saramaka, Paramaka, Ndyuka หรือ Aukan, Kwinti, Aluku หรือ Boni และ Matawai. Maroons มักจะบุกเข้าไปในสวนจะรับสมัครสมาชิกใหม่จากทาสและหญิงจับภาพเช่นเดียวกับการซื้ออาวุธอาหาร และวัสดุสิ้นเปลือง ชาวสวนและครอบครัวของพวกเขาบางครั้งถูกฆ่าตายในการบุก; อาณานิคมสร้างการป้องกันที่มีความสำคัญเพื่อให้พวกเขามีการแสดงบนแผนที่ศตวรรษที่ 18 แต่เหล่านี้ไม่เพียงพอ อาณานิคมยังติดแคมเปญต่อต้าน Maroons แต่พวกเขามักหนีผ่านป่าฝนซึ่งพวกเขารู้ดีกว่าไม่อาณานิคม ในการสิ้นสุดสงครามในศตวรรษที่ 19 เจ้าหน้าที่อาณานิคมยุโรปได้ลงนามสนธิสัญญาสันติภาพกับชนเผ่าที่แตกต่างกัน พวกเขาได้รับสถานะอธิปไตย Maroons และสิทธิการค้าในดินแดนของพวกเขาในประเทศ. ทาสถูกยกเลิกโดยประเทศเนเธอร์แลนด์ในซูรินาเมใน 1863 แต่ทาสในซูรินาเมไม่ได้ถูกปล่อยออกมาอย่างเต็มที่จนกว่า 1873 หลังจากช่วงระยะเวลา 10 ปีที่บังคับใช้ในช่วงเวลาที่พวกเขาต้อง ในการทำงานในพื้นที่เพาะปลูกสำหรับการจ่ายน้อยที่สุดและไม่มีวินัยรัฐตามทำนองคลองธรรม ทันทีที่พวกเขาเป็นอิสระอย่างแท้จริงทาสส่วนใหญ่ที่ถูกทิ้งร้างสวนที่พวกเขาเคยทำงานเป็นเวลาหลายชั่วอายุคนในความโปรดปรานของเมืองปารามาริโบ. ในฐานะที่เป็นอาณานิคมสวน, ซูรินาเมยังคงหนักขึ้นอยู่กับการใช้แรงงานและการทำขึ้นสำหรับ ขาดแคลนชาวดัตช์มาในแรงงานสัญญาจากดัตช์อีสต์อินดีส (ปัจจุบันอินโดนีเซีย) และอินเดีย (ผ่านข้อตกลงกับอังกฤษ) นอกจากนี้ในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ที่ 19 และต้นตัวเลขเล็ก ๆ ของผู้ชายส่วนใหญ่ถูกนำเข้ามาจากประเทศจีนและตะวันออกกลาง แม้ว่าประชากรซูรินาเมยังคงมีขนาดค่อนข้างเล็กเพราะประวัติศาสตร์นี้ก็เป็นหนึ่งในประเทศส่วนใหญ่เชื้อชาติและความหลากหลายทางวัฒนธรรมในโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เจาะปากและแผ่นเป็นส่วนหนึ่งที่แข็งแกร่งของซูริ วัฒนธรรม ที่จุดของวัยรุ่นหญิงส่วนใหญ่มีฟันล่างของพวกเขาออกเพื่อให้ได้ริมฝีปากล่างของตนแทง เมื่อริมฝีปากถูกแทง มันก็ยืดปากจานที่วางอยู่แล้วในหลุมที่เจาะ มีขอบจานเป็นสัญลักษณ์ของความงามและใหญ่กว่าจานยิ่งโค ผู้หญิงมีค่านี้เป็นสิ่งสำคัญเมื่อผู้หญิงพร้อมที่จะแต่งงานกัน

มันยังคงไม่รู้ว่าทำไมปากจานมาใช้ ทฤษฎีหนึ่งบอกว่าปากจานถูกใช้เพื่อกีดกันเจ้าของทาสที่เกิดจากผู้หญิงที่มี ใน ปี ล่าสุด หญิงสาวบางคนปฏิเสธที่จะมีริมฝีปากของเขา pierced

ซูริ ภูมิใจในตัวเอง แผลเป็น และกี่พวกเขาพกพาผู้หญิงทำ scarification โดย slicing ผิวด้วยใบมีดโกน หลังจากยกด้วยหนาม หลังจากที่ผิวหั่นชิ้นส่วนของผิวหนังที่เหลือทิ้งในที่สุดแผลเป็น บนมืออื่น ๆ , ผู้ชายแผลเป็นร่างกายของพวกเขาหลังจากที่พวกเขาฆ่าใครบางคนจากเผ่าศัตรู พิธีกรรมเหล่านี้ซึ่งจะเจ็บปวดมาก จะกล่าวโดยนักมานุษยวิทยาบางคนเป็นประเภทของการควบคุมความรุนแรงวิธีการรับสมาชิกเผ่าน้องเคยเห็นเลือดและเจ็บปวด มันเป็นวิธีของเด็กเหล่านี้เพื่อปรับสภาพแวดล้อมที่รุนแรงของพวกเขา โดยสุรีย์ยังวาดร่างกายขาวบาง โอกาส

เริ่มต้นในศตวรรษที่ 16 , ฝรั่งเศส , สเปน และนักสำรวจชาวอังกฤษเข้าชมพื้นที่ ศตวรรษต่อมาอาณานิคม ได้แก่ ก่อตั้งขึ้นโดยดัตช์และภาษาอังกฤษตามแนวแม่น้ำหลายแห่งในที่ราบที่อุดมสมบูรณ์ เร็วบันทึกอาณานิคมในเกียเป็นภาษาอังกฤษนิคมชื่อมาร์แชลห้วยเลียบแม่น้ำซูรินาเม . ข้อพิพาทเกิดขึ้นระหว่างภาษาดัตช์และภาษาอังกฤษ ใน 1583 ชาวดัตช์ ตัดสินใจให้ตั้งไข่ปลูกอาณานิคมซูรินาเมเสียทีจากภาษาอังกฤษที่เกิดจากสนธิสัญญาเบอร์นี . ภาษาอังกฤษถูกทิ้งไว้กับนิวอัมสเตอร์ดัม เป็นสถานีการค้าขนาดเล็กในอเมริกาเหนือ ซึ่งต่อมากลายเป็นนิวยอร์ก

ในค.ศ. สังคมของซูรินาเมก่อตั้งขึ้นโดยเมืองอัมสเตอร์ดัม ครอบครัว aerssen รถตู้รถตู้ sommelsdijck และตะวันตกดัตช์อินเดียบริษัท สังคมไทยต้องจัดการและปกป้องอาณานิคมชาวสวนของอาณานิคมต้องอาศัยทาสแอฟริกันเพื่อปลูกกาแฟ โกโก้ น้ำตาลอ้อยและฝ้ายไปตามแม่น้ำ ค้นหา ' การรักษาของทาสคือฉาวโฉ่ที่ไม่ดีและทาสมากมายหนีสวน

ด้วยความช่วยเหลือของชาวอเมริกันพื้นเมืองทางใต้ อาศัยอยู่ในป่าฝนติดกันทาสเหล่านี้ได้สร้างวัฒนธรรมใหม่และเป็นเอกลักษณ์ ที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงในด้านขวาของตัวเอง พวกเขาเป็นที่รู้จักโดยรวมในภาษาอังกฤษเป็น Maroons ในภาษาฝรั่งเศสเป็น N . g'marrons ( อักษรความหมาย " มารูน neg [ ละมั่ง ] " ว่าเป็น " หนีไปทาสนิโกร " ) และในภาษาดัตช์เป็น bosnegers ( อักษรความหมาย " นิโกร " ป่า )โดย : ค่อยๆพัฒนาหลายชนเผ่าอิสระผ่านกระบวนการของ ethnogenesis เช่นที่พวกเขาถูกสร้างขึ้นจากทาสจากแอฟริกาชาติพันธุ์ที่แตกต่างกัน ในหมู่พวกเขามี saramaka , paramaka , ndyuka หรือ aukan , kwinti , aluku หรือโบนี่ และ matawai .

: มักจะโจมตีสวนที่จะรับสมัครสมาชิกใหม่จากทาสและจับผู้หญิงตลอดจนได้รับอาวุธ อาหารและเสบียง ชาวสวนและครอบครัวของเขาถูกฆ่าในบางครั้งบุก ; อาณานิคมสร้างขึ้นป้องกัน ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญมากที่พวกเขาแสดงบนแผนที่ศตวรรษที่ 18 แต่เหล่านี้มีไม่เพียงพอ อาณานิคมยังติดแคมเปญติดอาวุธต่อต้าน Maroons แต่พวกเขามักหลบหนีผ่านป่าฝนซึ่งพวกเขารู้ว่าดีกว่าทำอาณานิคม เพื่อยุติการสู้รบ ในศตวรรษที่ 19 เจ้าหน้าที่อาณานิคมยุโรปสนธิสัญญาสันติภาพหลายชนเผ่าที่แตกต่างกัน พวกเขาได้รับ : สถานภาพและสิทธิในดินแดนอธิปไตยการค้าภายในประเทศของพวกเขา .

ความเป็นทาสยกเลิกโดยเนเธอร์แลนด์ในซูรินาเมใน 1863 แต่ทาสในซูรินาเมได้ไม่เต็มที่จนกว่า 1873 ออก ,หลังจาก 10 ปี ระยะเวลาการมีผลบังคับใช้ในช่วงเวลาที่พวกเขาต้องทำงานในสวนยาง ให้จ่ายน้อยที่สุดและไม่มีรัฐอนุมัติระเบียบ ทันทีที่เป็นอิสระอย่างแท้จริง ทาสส่วนใหญ่ทิ้งสวนยาง ที่พวกเขาทำงานสำหรับหลายรุ่นในความโปรดปรานของเมือง Antwerp .

เป็นสวนป่าอาณานิคมสาธารณรัฐซูรินาเมยังคงต้องพึ่งพาการใช้แรงงาน และชดเชยความขาดแคลน ชาวดัตช์นำแรงงานสัญญาจากเกาะอินเดียตะวันออกของดัตช์ ( อินโดนีเซียในปัจจุบัน ) และอินเดีย ( ผ่านข้อตกลงกับอังกฤษ ) นอกจากนี้ ในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ที่ 19 และต้น ตัวเลขเล็ก ๆของคนส่วนใหญ่ถูกนำมาจากประเทศจีนและตะวันออกกลางแม้ว่าประชากรซูรินาเมยังคงค่อนข้างเล็ก เพราะประวัติศาสตร์นี้เป็นหนึ่งในประเทศที่มีความหลากหลายทางเชื้อชาติมาก และในโลก