The Need for Greater Understanding

The Need for Greater Understanding of the Therapeutic Use of Digital Media

Orr’s (2006) questionnaire revealed a gap between art therapist’s knowledge of digital media and client’s knowledge. The barriers for art therapists in using digital media in practice included, expense, lack of value within agencies, time constraints within sessions and for training, art therapists discomfort and belief that digital media does not meet clients needs. Peterson, Stovall, Elkins and Parker-Bell (2005) conducted a quantitative survey that revealed similar barriers











5 such as art therapist’s unfamiliarity, disinterest and lack of vision for digital media within practice. Orr’s (2012) recent survey revealed art therapists have increased their understanding of technology’s use and believe that technology increases client’s self awareness and comfort, improves therapeutic rapport and lowers client resistance, particularly for younger client groups. Orr suggests that this understanding seems solely intuitive and could benefit from an increased intellectual understanding.

Digital Media is Like Any Other Art Medium

Orr (2006, 2010), McNiff (1999) and McLeod (1999) agree that digital media is another complementary art medium that has unique therapeutic qualities. It is necessary for art therapists to gain understanding of these unique qualities (Parker-Bell 1999). Articles throughout the literature have aimed to assist art therapists on this learning curve, detailing techniques and suitable software, such as photoshop and currently outdated programs (see: Thong, 2007; McNiff, 1999; McLeod, 1999; Parker-Bell, 1999). The benefits of digital media are added interest and energy (McNiff, 1999; Parker-Bell, 1999), the ability for quick editing that promotes exploration (Peterson et al., 2005), zero preparation and clean up (McNiff, 1999; McLeod, 1999), greater connectivity with others (McNiff, 1999; Potash, 2009), and providing a sense of accomplishment, mastery and self esteem (Parker-Bell, 1999)

. Digital Art Therapy Has Helped Clients Therapeutically

The literature suggests that digital art therapy is particularly suited to adolescents, children, disabilities and hospital settings. Despite Williams et al.’s (1997) negative view of digital culture, they presented a case study that demonstrated how non-threatening video technology enabled an autistic child to increase his tolerance for including humans into his inner world. Thong (2007) demonstrated through five case studies the therapeutic ability of digital media to contain complex emotions in adolescents.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต้องเข้าใจการใช้ยาของสื่อดิจิทัล แบบสอบถาม (2006) ของ Orr เปิดเผยช่องว่างระหว่างความรู้ศิลปะบำบัดโรคของสื่อดิจิทัลและความรู้ของลูกค้า ความรู้สึกไม่สบายของอุปสรรคสำหรับศิลปะบำบัดในการใช้สื่อดิจิทัลในการฝึกรวม ค่าใช้จ่าย ไม่มีค่าภายในหน่วยงาน จำกัดเวลาภาย ในรอบเวลา และ การฝึก อบรม ศิลปะบำบัด และต้องเชื่อสื่อดิจิทัลที่ตรงกับลูกค้า Peterson, Stovall, Elkins และพาร์คเกอร์เบลล์ (2005) ดำเนินการสำรวจเชิงปริมาณที่เปิดเผยคล้ายอุปสรรค 5 เช่นศิลปะบำบัดโรค unfamiliarity, disinterest และขาดวิสัยทัศน์ในสื่อดิจิตอลภายในแบบฝึกหัด เปิดเผยสำรวจล่าสุดของ Orr (2012) ศิลปะบำบัดได้เพิ่มความเข้าใจการใช้เทคโนโลยี และเชื่อว่า เทคโนโลยีเพิ่มไคลเอ็นต์ของการรับรู้ตนเองและความสะดวกสบาย ปรับปรุงรักษาสายสัมพันธ์ และออกต้านทานลูกค้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับกลุ่มลูกค้าอายุน้อย Orr แนะนำความเข้าใจนี้ดูเหมือนง่ายแต่เพียงผู้เดียว และได้ประโยชน์จากความเข้าใจทางปัญญาเพิ่มขึ้น เช่นใด ๆ อื่น ๆ สื่อ ศิลปะเป็นสื่อดิจิทัล Orr (2006, 2010), McNiff (1999) และ McLeod (1999) ยอมรับว่า สื่อดิจิตอลเป็นสื่อศิลปะเสริมอื่นที่มีคุณสมบัติรักษาโรคเฉพาะ มันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับศิลปะบำบัดเพื่อให้สามารถเข้าใจเกี่ยวกับคุณสมบัติเฉพาะเหล่านี้ (ปาร์คเกอร์เบลล์ 1999) บทความตลอดทั้งวรรณกรรมมีวัตถุประสงค์เพื่อช่วยนักบำบัดศิลปะบนเส้นโค้งนี้เรียน รายละเอียดเทคนิคและซอฟต์แวร์ที่เหมาะสม เช่น photoshop และปัจจุบันล้าสมัยโปรแกรม (ดู: ทอง 2007 McNiff, 1999 McLeod, 1999 ปาร์คเกอร์เบลล์ 1999) ประโยชน์ของสื่อดิจิทัลเพิ่มดอกเบี้ยและพลังงาน (McNiff, 1999 ปาร์คเกอร์เบลล์ 1999) ความสามารถในการแก้ไขอย่างรวดเร็วซึ่งสำรวจ (Peterson et al., 2005), ศูนย์เตรียมความพร้อม และทำความสะอาด (McNiff, 1999 McLeod, 1999) ค่าการเชื่อมต่อกับผู้อื่น (McNiff, 1999 Potash, 2009) และให้ความรู้สึกของความสำเร็จ เป็นครูและตนเองเคารพ (ปาร์คเกอร์เบลล์ 1999). ดิจิตอลศิลปะบำบัดได้ช่วยลูกค้า Therapeutically วรรณคดีแนะนำว่า รักษาศิลปะดิจิตอลเหมาะสมโดยเฉพาะอย่างยิ่งวัยรุ่น เด็ก ความพิการ และการตั้งค่าโรงพยาบาล แม้วิลเลียมส์ et al. ของ (1997) ลบมุมมองของวัฒนธรรมดิจิตอล พวกเขานำเสนอกรณีศึกษาที่แสดงให้เห็นถึงเทคโนโลยีวิดีโออย่างไรไม่อันตรายเปิดเป็นเด็ก autistic เพื่อเพิ่มการยอมรับของเขาสำหรับรวมถึงมนุษย์ในโลกภายในของเขา ทอง (2007) แสดงถึง 5 กรณีศึกษาสามารถรักษาสื่อดิจิทัลมีอารมณ์ซับซ้อนในวัยรุ่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเข้าใจของมหานครใช้รักษา Digital Media ออร์ (2006) แบบสอบถามเปิดเผยช่องว่างระหว่างความรู้ศิลปะบำบัดของสื่อดิจิตอลและความรู้ของลูกค้า อุปสรรคสำหรับนักบำบัดศิลปะในการใช้สื่อดิจิตอลในการปฏิบัติรวมถึงค่าใช้จ่ายขาดค่าภายในหน่วยงาน จำกัด เวลาภายในการประชุมและการฝึกอบรมศิลปะบำบัดความรู้สึกไม่สบายและความเชื่อที่ว่าสื่อดิจิตอลไม่ตรงตามความต้องการของลูกค้า ปีเตอร์สัน Stovall, เอลกินส์และปาร์กเกอร์เบลล์ (2005) ดำเนินการสำรวจเชิงปริมาณที่เผยให้เห็นอุปสรรคที่คล้ายกัน5 เช่นประสบการณ์ศิลปะบำบัดของความสนใจและการขาดวิสัยทัศน์สำหรับสื่อดิจิตอลภายในการปฏิบัติ ออร์ (2012) การสำรวจล่าสุดพบนักบำบัดศิลปะได้เพิ่มความเข้าใจในการใช้เทคโนโลยีและเชื่อว่าเทคโนโลยีที่ช่วยเพิ่มความตระหนักในตนเองของลูกค้าและความสะดวกสบายที่ช่วยเพิ่มความสามัคคีในการรักษาและลดความต้านทานของลูกค้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับกลุ่มลูกค้าที่มีอายุน้อยกว่า ออร์แสดงให้เห็นว่าความเข้าใจนี้ดูเหมือน แต่เพียงผู้เดียวใช้งานง่ายและสามารถได้รับประโยชน์จากความเข้าใจทางปัญญาเพิ่มขึ้น. Digital Media เป็นเหมือนงานศิลปะอื่น ๆ ปานกลางออร์ (2006, 2010), McNiff (1999) และ McLeod (1999) ยอมรับว่าสื่อดิจิตอลเป็นอีกหนึ่งสื่อศิลปะที่สมบูรณ์ ที่มีคุณภาพการรักษาที่ไม่ซ้ำกัน มันเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับนักศิลปะที่จะได้รับความเข้าใจในคุณภาพที่ไม่ซ้ำกันเหล่านี้ (ปาร์คเกอร์เบลล์ 1999) บทความตลอดวรรณกรรมมีวัตถุประสงค์เพื่อช่วยให้นักบำบัดศิลปะบนเส้นโค้งการเรียนรู้นี้รายละเอียดเทคนิคและซอฟต์แวร์ที่เหมาะสมเช่น Photoshop และโปรแกรมที่ล้าสมัยในขณะนี้ (ดู: Thong, 2007; McNiff 1999; McLeod 1999; ปาร์คเกอร์เบลล์, 1999) ประโยชน์ของสื่อดิจิตอลที่มีการเพิ่มความสนใจและพลังงาน (McNiff 1999; ปาร์คเกอร์เบลล์, 1999) (. ปีเตอร์สันและคณะ, 2005), ความสามารถในการแก้ไขอย่างรวดเร็วที่ส่งเสริมการสำรวจศูนย์เตรียมความพร้อมและทำความสะอาด (McNiff 1999; McLeod , 1999), การเชื่อมต่อกับคนอื่น ๆ มากขึ้น (McNiff 1999; โปแตช, 2009) และให้ความรู้สึกของความสำเร็จการเรียนรู้และเห็นคุณค่าในตนเอง (ปาร์คเกอร์เบลล์ 1999) ศิลปะบำบัดดิจิตอลได้ช่วยลูกค้ารักษาพยาบาลวรรณกรรมแสดงให้เห็นว่าศิลปะบำบัดดิจิตอลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเหมาะกับวัยรุ่นเด็กพิการและการตั้งค่าโรงพยาบาล แม้จะมีวิลเลียมส์ et al. ของ (1997) มุมมองเชิงลบของวัฒนธรรมดิจิตอลที่พวกเขานำเสนอกรณีศึกษาที่แสดงให้เห็นว่าเทคโนโลยีวิดีโอที่ไม่เป็นอันตรายที่เปิดใช้งานเด็กออทิสติกเพื่อเพิ่มความอดทนของเขาสำหรับรวมทั้งมนุษย์เข้าสู่โลกภายในของเขา ทอง (2007) แสดงให้เห็นถึงห้ากรณีศึกษาความสามารถในการรักษาของสื่อดิจิตอลที่จะมีอารมณ์ที่ซับซ้อนในวัยรุ่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้องการความเข้าใจที่มากขึ้นของการใช้สื่อดิจิทัล

ออร์ ( 2006 ) แบบสอบถามพบช่องว่างระหว่างศิลปะบำบัดความรู้เรื่องสื่อดิจิทัลและความรู้ของลูกค้า อุปสรรคสำหรับนักศิลปะในการใช้สื่อดิจิทัลในการปฏิบัติ รวมค่าใช้จ่าย ขาดคุณค่าภายในหน่วยงาน ข้อจํากัดเวลาในการประชุมและฝึกอบรมศิลปะบำบัดความรู้สึกไม่สบายและความเชื่อที่สื่อไม่ตรงกับความต้องการของลูกค้า ปีเตอร์สัน สโตวัลเ กินส์และปาร์คเกอร์ , ระฆัง ( 2005 ) ได้ทำการสำรวจเชิงปริมาณที่พบคล้ายกันอุปสรรค











5 เช่นศิลปะบำบัดของความแปลกหน้าต่อและขาดวิสัยทัศน์สื่อดิจิทัลในการปฏิบัติออร์ ( 2012 ) ที่สำรวจล่าสุดพบว่านักศิลปะได้เพิ่มความเข้าใจในการใช้เทคโนโลยี และเชื่อว่า การเพิ่มเทคโนโลยีของลูกค้ารับรู้ตนเองและความสะดวกสบาย , ปรับปรุงการรักษาความสามัคคีและลดความต้านทานของลูกค้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเด็กกลุ่มลูกค้าออร์ ชี้ให้เห็นว่า ความเข้าใจนี้ดูเหมือนว่าแต่เพียงผู้เดียวง่ายและได้ประโยชน์จากการเพิ่มปัญญา ความเข้าใจ

สื่ออื่นๆก็เหมือนศิลปะกลาง

ออร์ ( 2549 2553 ) เมิ่กนิฟ ( 1999 ) และ McLeod ( 1999 ) ยอมรับว่า สื่อดิจิทัล เป็นอีกทางเลือกศิลปะกลางที่มีคุณภาพการรักษาที่ไม่ซ้ำกันมันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับศิลปะบำบัดเพื่อความเข้าใจของคุณสมบัติพิเศษเหล่านี้ ( ปาร์คเกอร์ เบลล์ 1999 ) บทความตลอดวรรณกรรมมีวัตถุประสงค์เพื่อช่วยบำบัดศิลปะบนเส้นโค้งการเรียนรู้นี้ รายละเอียดเทคนิคที่เหมาะสมและซอฟต์แวร์เช่น Photoshop และขณะนี้ล้าสมัยโปรแกรม ( ดู : ทอง , 2007 ; เมิ่กนิฟ , 1999 ; McLeod , 1999 ; ปาร์คเกอร์ เบลล์ , 1999 )ประโยชน์ของสื่อดิจิทัลจะเพิ่มความสนใจและพลังงาน ( เมิ่กนิฟ , 1999 ; เกอร์เบลล์ , 2542 ) , ความสามารถในการแก้ไขด่วนที่ส่งเสริม EXPLORATION ( Peterson et al . , 2005 ) , การจัดเตรียมและทำความสะอาด ( เมิ่กนิฟ , 1999 ; McLeod , 1999 ) , การเชื่อมต่อมากขึ้นกับคนอื่น ๆ ( เมิ่กนิฟ , 1999 ; เกลือสินเธาว์ 2009 ) , และให้ความรู้สึกของความสําเร็จ การเรียนรู้และเห็นคุณค่าในตนเอง ( ปาร์คเกอร์ เบลล์ , 1999 )

ศิลปะบำบัดดิจิตอลได้ช่วยให้ลูกค้า therapeutically

วรรณกรรมแสดงให้เห็นว่าการรักษาศิลปะดิจิตอลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเหมาะกับวัยรุ่น เด็ก คนพิการ และการตั้งโรงพยาบาล แม้วิลเลี่ยม et al . ( 1997 ) มุมมองเชิงลบของวัฒนธรรมดิจิตอลพวกเขานำเสนอกรณีศึกษาที่แสดงให้เห็นว่าไม่ขู่วิดีโอเทคโนโลยีเปิดใช้งานเด็กออทิสติกเพิ่มความอดทนของเขารวมทั้งมนุษย์เข้าสู่โลกภายในของเขา อ่างทอง ( 2550 ) แสดงให้เห็นว่าผ่าน 5 กรณีศึกษา ความสามารถในการสื่อดิจิทัลที่มีความซับซ้อนของอารมณ์ในวัยรุ่น