Travel in the segregated South for

Travel in the segregated South for black people was humiliating," recalled Diane Nash in her interview for Freedom Riders. "The very fact that there were separate facilities was to say to black people and white people that blacks were so subhuman and so inferior that we could not even use the public facilities that white people used."
Transit was a core component of segregation in the South, as the 1947 Congress of Racial Equality (CORE) pamphlet and Bayard Rustin song, "You Don't Have to Ride Jim Crow" attests. Keeping whites and blacks from sitting together on a bus, train, or trolley car might seem insignificant, but it was one more link in a system of segregation that had to be defended at all times — lest it collapse. Thus transit was a logical point of attack for the foes of segregation, in the courtroom and on the buses themselves.
It would take several decades of legal action and months of nonviolent direct action before these efforts achieved their intended result.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท่องเที่ยวในภาคใต้แยกสำหรับคนถูกวิจารณ์ ยกเลิก Nash ไดแอนเธอสัมภาษณ์สำหรับผู้ขับขี่อิสระ "เยอะจริงว่า มีแยกเป็นสัดส่วนถูกจะ พูดกับคนดำและคนขาวที่ว่า ดำ กำลัง subhuman จึงด้อยกว่าที่เราไม่สามารถแม้แต่ใช้สถานที่สาธารณะที่คนใช้"ขนส่งเป็นส่วนประกอบหลักของการแบ่งแยกในภาคใต้ แผ่นพับการประชุมของเชื้อชาติความเสมอภาค (หลัก) 1947 และ Bayard Rustin เพลง attests "คุณไม่มีการนั่ง Jim Crow" รักษาขาวและดำนั่งกันบนรถบัส รถไฟ หรือรถเข็นอาจดูเหมือนไม่สำคัญ แต่มันก็เชื่อมโยงเพิ่มเติมหนึ่งในระบบแบ่งแยกว่าต้องป้องกันได้ตลอดเวลา — เกรงว่ามันยุบ จึง ขนส่งถูกจุดทางตรรกะของการโจมตีสำหรับศัตรูของการแบ่งแยก การ courtroom และ บนรถตัวเองมันจะใช้เวลาหลายสิบปีของการดำเนินการทางกฎหมายและเดือนรุนแรงตรงการกระทำก่อนความพยายามเหล่านี้บรรลุผลวัตถุประสงค์ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเดินทางในแยกใต้คนดำเป็นความอัปยศ "จำได้ว่าไดแอนแนชในการให้สัมภาษณ์ของเธอได้รับอิสรภาพ Riders." จริงอย่างที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่แยกจากกันก็จะพูดกับคนผิวดำและคนผิวขาวที่คนผิวดำได้ดังนั้นมนุษย์และด้อยกว่าเพื่อให้เรา ไม่สามารถที่จะใช้สถานที่สาธารณะที่คนผิวขาวที่ใช้. "
การขนส่งเป็นองค์ประกอบหลักของการแยกจากกันในภาคใต้เป็น 1947 รัฐสภาแห่งชาติภาค (CORE) หนังสือเล่มเล็ก ๆ และเพลงเบยาร์ด Rustin" คุณไม่ต้องนั่งนิโกร "พิสูจน์การรักษาคนผิวขาวและคนผิวดำจากการนั่งร่วมกันบนรถบัสรถไฟหรือรถเข็นอาจดูเหมือนไม่มีนัยสำคัญ แต่มันเป็นหนึ่งในการเชื่อมโยงอื่น ๆ ในระบบของการแยกที่จะต้องได้รับการปกป้องตลอดเวลา -.. เกรงว่ามันจะยุบดังนั้นการขนส่งเป็น จุดตรรกะของการโจมตีข้าศึกการแยกจากกันในห้องพิจารณาคดีและบนรถเมล์ของตัวเอง.
มันจะใช้เวลาหลายทศวรรษที่ผ่านมาของการดำเนินการทางกฎหมายและเดือนของการกระทำโดยตรงรุนแรงก่อนที่ความพยายามเหล่านี้ประสบความสำเร็จผลที่ตั้งใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การท่องเที่ยวในแยกใต้สำหรับคนดำเป็นความอัปยศ " ไดแอนแนชกล่าวในการสัมภาษณ์ของเธอ ผู้ขับขี่อิสระ . ความจริงที่ว่ามีเครื่อง แยกเป็นเพื่อพูดกับคนดำและคนขาวที่ดำมาก และเกือบจะเป็นมนุษย์ต่ำต้อยที่เราไม่สามารถแม้แต่จะใช้เครื่องสาธารณะที่คนขาวใช้ .การขนส่งเป็นองค์ประกอบหลักของการแยกในภาคใต้เป็น 2490 รัฐสภาของความเสมอภาคทางเชื้อชาติ ( Core ) แผ่นพับและเบยาร์ด รัสติน เพลง " ไม่ต้องขี่นิโกร " ยืนยัน . การรักษาและขาวดำจากนั่งบนรถบัส รถไฟ หรือ รถยนต์ รถเข็นอาจดูเหมือนไม่สำคัญ แต่มันคืออีกหนึ่งการเชื่อมโยงในระบบของการแยกที่ต้องได้รับการปกป้องตลอดเวลา - เกรงว่ามันจะยุบ ดังนั้นการขนส่งเป็นตรรกะจุดโจมตีศัตรูของแยก ในศาล และในรถตัวเองมันต้องใช้เวลาหลายทศวรรษของการดำเนินการทางกฎหมายและเดือนของการกระทำรุนแรง ก่อนที่ความพยายามเหล่านี้ประสบความสำเร็จพวกเขาตั้งใจผล