laudine turned around as she was do

laudine turned around as she was done with the talk.Leyla gasped a big sigh and rushed out of the room in a headlong dash. What was buzzing around inside her head right now was the urge to get out of this uncomfortable and unfamiliar place as quickly as possible but she couldn’t act in a reckless manner inside the mansion.She neatened her clothes and organized her flower basket first before walking down the corridor meant for workers at the quickest possible speed.She was about to walk through the passageway’s entry door when a surprise caught her. Just as she was about to turn the corner, she crossed the path with the duke who had come up the stairs.“It looks like you’ve been doing Lady Brandt’s errands, Leyla.”Butler Hessen, who stood behind the duke, spoke with a gracious smile.Leyla greeted him back politely and scurried back to the side of the corridor. She only wanted to go ahead, but the duke stopped still and lowered his gaze on her.Her cheek blushed. She bent her head even deeper as she dared not to make eye contact with him. It was just eye contact, but her heart was erratically pounding. While the duke looked fine, as if he couldn’t care any less. It seemed he had forgotten everything that had happened between them.‘How foolish of me. How could my heart throb in snatches of a man like him?’The duke walked past her just as she wanted to run away unmannerly. Only after she could no longer hear the stomping of his shoe-steps did Leyla dare to move her feet and leave the mansion.After completing her errands, Leyla returned to her daily routine.As the evening drew near, the guests invited to the engagement party began to flock to manor. In contrast with the rollicking mansion, the little cottage loomed peacefully deep in the forest as if it had been sojourned in another world.There, Leyla lived her life diligently.She weeded the garden and cleaned the goat pen. Continued by cooking a stew for dinner and folded up the sun-dried laundry stocked in the hamper.After all of her house chores were finished, Leyla took a leisurely walk in the forest to get a thrill of nature. She was enjoying her stroll before long she realized she had arrived at the riverside.Leyla clambered her favourite beautiful tree to watch the evening scenery laid bare on a windless summer day. The awe-inspiring view surrounded her; birds were soaring above the sky, the red-tinged Schulter river drenched in light by the setting sun, and a white swan-like annex floating on it, all of which led to greater beauty of the scene.It was a millions worth sight to see. Her eyes were drawn to all of those beautiful things.As the sun set, a few thin strips of the cloud on the horizon turned shimmering gold. The clear darkness of early nightfall settled over the sky like the blue candy she remembered from her childhood.The thought came to her.The Duke’s eyes were likewise the same as those colours.“Your blue eyes are the same as the color of my sadness.”Leyla laughed a little as she somehow was feeling dejected. Then suddenly, she sensed someone’s presence approaching her.“Kyle!”Leyla shouted with delight when a familiar face standing underneath the tree.“How did you know I was here?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

laudine turned around as she was done with the talk.Leyla gasped a big sigh and rushed out of the room in a headlong dash. What was buzzing around inside her head right now was the urge to get out of this uncomfortable and unfamiliar place as quickly as possible but she couldn’t act in a reckless manner inside the mansion.She neatened her clothes and organized her flower basket first before walking down the corridor meant for workers at the quickest possible speed.She was about to walk through the passageway’s entry door when a surprise caught her. Just as she was about to turn the corner, she crossed the path with the duke who had come up the stairs.“It looks like you’ve been doing Lady Brandt’s errands, Leyla.”Butler Hessen, who stood behind the duke, spoke with a gracious smile.Leyla greeted him back politely and scurried back to the side of the corridor. She only wanted to go ahead, but the duke stopped still and lowered his gaze on her.Her cheek blushed. She bent her head even deeper as she dared not to make eye contact with him. It was just eye contact, but her heart was erratically pounding. While the duke looked fine, as if he couldn’t care any less. It seemed he had forgotten everything that had happened between them.‘How foolish of me. How could my heart throb in snatches of a man like him?’The duke walked past her just as she wanted to run away unmannerly. Only after she could no longer hear the stomping of his shoe-steps did Leyla dare to move her feet and leave the mansion.After completing her errands, Leyla returned to her daily routine.As the evening drew near, the guests invited to the engagement party began to flock to manor. In contrast with the rollicking mansion, the little cottage loomed peacefully deep in the forest as if it had been sojourned in another world.There, Leyla lived her life diligently.She weeded the garden and cleaned the goat pen. Continued by cooking a stew for dinner and folded up the sun-dried laundry stocked in the hamper.After all of her house chores were finished, Leyla took a leisurely walk in the forest to get a thrill of nature. She was enjoying her stroll before long she realized she had arrived at the riverside.Leyla clambered her favourite beautiful tree to watch the evening scenery laid bare on a windless summer day. The awe-inspiring view surrounded her; birds were soaring above the sky, the red-tinged Schulter river drenched in light by the setting sun, and a white swan-like annex floating on it, all of which led to greater beauty of the scene.It was a millions worth sight to see. Her eyes were drawn to all of those beautiful things.เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เมฆบางๆ สองสามเส้นบนขอบฟ้าก็กลายเป็นสีทองอร่าม ความมืดอันชัดเจนของยามพลบค่ำปกคลุมท้องฟ้าราวกับลูกกวาดสีน้ำเงินที่เธอจำได้ในวัยเด็ก ความคิดมาถึงเธอ ดวงตาของ Duke ก็เหมือนกันกับสีเหล่านั้น “ดวงตาสีฟ้าของคุณเหมือนกับสีแห่งความเศร้าของฉัน” Leyla หัวเราะเล็กน้อยขณะที่เธอรู้สึกหดหู่ใจ ทันใดนั้นเธอก็สัมผัสได้ว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาหาเธอ “ไคล์!” Leyla ตะโกนด้วยความยินดีเมื่อมีใบหน้าที่คุ้นเคยยืนอยู่ใต้ต้นไม้ “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรเดนหันหลังกลับหลังจากพูดจบ
ไลล่าถอนหายใจด้วยความอึกทึกครึกโครมและรีบวิ่งออกจากห้อง ตอนนี้สิ่งที่ดังกระหึ่มในหัวของเธอคือแรงกระตุ้นที่จะออกจากสถานที่ที่อึดอัดและไม่คุ้นเคยนี้ให้เร็วที่สุด แต่เธอไม่สามารถทําอย่างประมาทในคฤหาสน์ได้
เธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน จัดกระเช้าดอกไม้ให้เรียบร้อย แล้วเดินลงทางเดินที่เตรียมไว้สําหรับคนงานด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด
เมื่อเธอกำลังจะเดินผ่านประตูทางเข้าของทางเดิน ความประหลาดใจทําให้เธอตั้งตัวไม่ทัน ขณะที่เธอกำลังจะเลี้ยว เธอเดินผ่านเส้นทางกับดยุคที่ชั้นบน
"ดูเหมือนคุณกำลังทำธุระให้คุณนายแบรนท์นะ ไลล่า"
บัตเลอร์ เฮสสัน ที่ยืนอยู่ข้างหลังดยุค พูดด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
ไลล่าทักทายเขาอย่างสุภาพแล้วรีบกลับไปที่ทางเดิน เธอเพียงแค่ต้องการที่จะดำเนินการต่อไปข้างหน้า, แต่ดยุคหยุดและก้มหัวลงเพื่อดูเธอ.
แก้มของเธอแดงแล้ว เธอก้มหัวลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากการพูดของLaudineหันไปรอบๆ
leylaถอนหายใจลึกและวิ่งออกจากห้อง สิ่งที่อยู่ในใจของเธอตอนนี้คือแรงกระตุ้นที่จะออกจากสถานที่ที่ไม่สบายและไม่คุ้นเคยนี้โดยเร็วที่สุดแต่เธอไม่สามารถประมาทในคฤหาสน์ได้
เธอจัดระเบียบเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินผ่านทางเดินที่ทุ่มเทให้กับคนงานโดยเร็วที่สุด
ความประหลาดใจจับเธอขณะที่เธอเดินผ่านทางเข้า ในขณะที่เธอกําลังจะเลี้ยวมุมเธอข้ามถนนกับดยุคที่ขึ้นไปชั้นบน
"ดูเหมือนว่าคุณได้รับการวิ่งสําหรับเลดี้แบรนท์ไลลา"
บัตเลอร์เฮสเซนยืนอยู่ข้างหลังดุ๊กและพูดด้วยรอยยิ้มที่รัก
ลีล่าทักทายเขาอย่างสุภาพและเดินกลับไปที่ด้านข้างของทางเดิน เธอแค่อยากจะก้าวไปข้างหน้าแต่ดยุคหยุดและมองลงมาที่เธอ
แก้มของเธอเป็นสีแดง เธอโค้งหัวลงเพราะเธอไม่กล้าที่จะมองเขา มันเป็นเพียงการสัมผัสสายตา แต่หัวใจของเธอเต้นไม่มั่นคง. และดุ๊กก็ดูดี ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเลย. ดูเหมือนว่าเขาจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา
ฉันโง่จริงๆ คนอย่างเขา หัวใจของฉันจะสั่นสะเทือนได้อย่างไร?
ดุ๊กเดินผ่านเธอไปในขณะที่เธอต้องการที่จะวิ่งหนีไปอย่างหยาบคาย เลย์ล่ากล้าที่จะย้ายเท้าของเธอออกจากอพาร์ตเมนต์หลังจากที่เธอไม่ได้ยินเสียงเท้าของเขาอีกต่อไป
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ leyla กลับไปใช้ชีวิตประจําวันของเธอ.
เมื่อค่ําคืนใกล้เข้ามาแขกที่ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงหมั้นก็เริ่มวิ่งไปที่คฤหาสน์ ในทางตรงกันข้ามกับอาคารที่มีเสียงดังบ้านไร่ขนาดเล็กซ่อนตัวอยู่ในป่าอย่างเงียบๆราวกับว่าอยู่ในโลกอื่น
ที่นั่น,ลีล่า อยู่อย่างขยันขันแข็ง.
เธอทําความสะอาดวัชพืชในสวนและทําความสะอาดคอกแกะ ต่อไปฉันทําผักดองสําหรับมื้อเย็นและซ้อนเสื้อผ้าที่แห้งในตะกร้า
หลังจากเสร็จสิ้นการทํางานบ้านทั้งหมดLeylaเดินอย่างสบายๆในป่าและรู้สึกถึงการกระตุ้นของธรรมชาติ เธอกําลังเพลิดเพลินไปกับการเดินเล่นและในไม่ช้าเธอก็ตระหนักว่าเธอได้มาถึงแม่น้ํา
ในวันฤดูร้อนที่ไม่มีลมLeylaปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่สวยงามที่เธอชื่นชอบและมองไปที่ฉากกลางคืนที่เปลือยเปล่า ทิวทัศน์ที่น่ากลัวล้อมรอบเธอ; นกบินอยู่บนท้องฟ้าแม่น้ําชูลท์สีแดงถูกแช่ด้วยแสงที่เหลืออยู่ของพระอาทิตย์ตกดินและอาคารย่อยสีขาวที่ลอยอยู่บนน้ําซึ่งทั้งหมดนี้ทําให้ทิวทัศน์สวยงามมากขึ้น
นี่เป็นฉากที่คุ้มค่า ดวงตาของเธอถูกดึงดูดด้วยสิ่งที่สวยงามทั้งหมด
เมื่อดวงอาทิตย์ตกเมฆบางๆบนขอบฟ้ากลายเป็นสีทองเงา ความมืดที่ชัดเจนเมื่อค่ําคืนปกคลุมท้องฟ้าเช่นเดียวกับความทรงจําในวัยเด็กของเธอในลูกอมสีฟ้า
เธอมีความคิดนี้
ดวงตาของดุ๊กก็เหมือนกับสีเหล่านั้น
"ดวงตาสีฟ้าของคุณเป็นสีเดียวกับความเศร้าของฉัน"
leyla ยิ้ม เพราะเธอหงุดหงิดนิดหน่อย. ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีคนมาหาเธอ
"ไคล์!"
leylaร้องไห้อย่างมีความสุขเมื่อใบหน้าที่คุ้นเคยยืนอยู่ใต้ต้นไม้
"คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่?"