Even though I’ve come to understand

Even though I’ve come to understand this world to a certain extent thanks to Daijiro’s book, I felt that it was best if I gained an understanding myself.

Of course, it’s not that I don’t trust the book, but the book did not touch upon the tax required to enter the town, nor anything about the crystal ball that detects a person’s job and also nothing about the skills for the Jobless occupation.

It’s not the first time I personally experience and observe the situation for myself. It’s similar to how when I was trying to find a job, I not only read articles on the overview of the company but I actually also requested to tour the factories or facilities in my own private time before tackling the interview.


Although, I was dropped due to failing the written test before I had the chance to enter the interview for that particular automotive company.



The place that comes to mind when looking for a place to gather information would be the tavern … but I am not good with liquor.

Even though I’ve already reached 20 years old and was of legal age to drink, youngsters nowadays steer away from alcohol so it’s no longer 20 years old = drinker.

I understood that I would not be at ease with the tavern atmosphere, so for the purpose of information gathering, the Adventurers Guild would be the best choice.



Thus, in line with my original intent, I aimed for the Adventurers Guild.



Blue-roofed building, sword and shield signboard, I immediately saw the place I was heading for.

It was a wooden bungalow. The door was ajar and there were many hefty men around. No, there were pretty Oneesans inside as well.



… So anxious.

I wonder … I felt that in an Adventurers Guild like that, a guy like me would 9 cases out of 10 be entangled in some sticky situation.

But … but there’s a lot of people around so it should be fine … yup.

It’s not like I’ll be brazenly dragged into a fight in broad daylight.



Why am I acting so fainthearted, this is trivial compared to the nervousness I feel when I open the doors to an interview.

I put on my business smile and entered the Adventurers Guild.



“Excuse me!”



I greeted loudly. I immediately regretted it.



… Shit! I unknowingly followed my habit for interviews.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่าผมมาเข้าใจในระดับหนึ่งจากสมุดของ Daijiro โลกนี้ ผมรู้สึกว่า มันเป็นที่ดีที่สุดถ้าฉันได้รับความเข้าใจตนเองแน่นอน มันไม่ได้ว่า ฉันไม่เชื่อถือหนังสือ แต่ไม่ได้สัมผัสหนังสือเมื่อภาษีจำเป็นต้องป้อนเมือง หรืออะไรเกี่ยวกับลูกบอลคริสตัลที่ตรวจพบของคนงาน และยังไม่มีอะไรเกี่ยวกับทักษะสำหรับอาชีพว่างงานมันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมพบเอง และสังเกตสถานการณ์ด้วยตนเอง ก็คล้ายกับวิธีเมื่อผมพยายามค้นหางาน ไม่เพียงแต่อ่านบทความเกี่ยวกับภาพรวมของบริษัทแต่จริงยัง ต้องทัวร์โรงงานหรือสิ่งอำนวยความสะดวกในเวลาส่วนตัวของฉันเองแหล่งการสัมภาษณ์แม้ว่า ผมถูกตัดทิ้งเนื่องจากไม่สามารถทดสอบการเขียนก่อน ผมมีโอกาสที่จะป้อนการสัมภาษณ์ให้กับบริษัทรถยนต์โดยเฉพาะ สถานที่ที่มาถึงใจเมื่อมองหาสถานที่เพื่อรวบรวมข้อมูลจะเป็นโรงเตี๊ยม... แต่ไม่ดีกับเหล้าแม้ว่าผมอยู่ได้จนถึงอายุ 20 ปี และอายุกฎหมายการดื่ม เยาวชนปัจจุบันคัดท้ายอยู่ห่างจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพื่อไม่มีอายุ 20 ปี =ดื่มผมเข้าใจว่า ผมจะไม่สะดวกสบายกับบรรยากาศโรงเตี๊ยม เพื่อวัตถุประสงค์เพื่อรวบรวมข้อมูล กิลด์นักผจญภัยจะเป็นทางเลือกดี ดังนั้น ตามเจตนาเดิมของฉัน ฉันมุ่งเน้นให้กิลด์นักผจญภัย สีน้ำเงินหลังคาอาคาร ดาบ และโล่ป้าย ผมทันทีเห็นฉันได้มุ่งหน้าไปเป็นบังกะโลไม้ได้ ประตูเป็นสาเหตุเพราะอะไร และมีคนจำนวนมากหนักทั่ว ไม่ ได้ Oneesans สวยภายในเป็นอย่างดี … ดังนั้นกังวลไม่ทราบว่า ผมรู้สึกว่า กิลด์นักผจญภัยที่ ผู้ชายอย่างผม จะกรณี 9 จาก 10 จะเข้าไปพัวพันในสถานการณ์บางเหนียวแต่... แต่มีจำนวนมากของผู้คนรอบข้างดังนั้นมันควรจะดี...ยุบมันไม่ใช่ว่าฉันจะลงมืออุกอาจลากเข้าสู่การต่อสู้ยาน ทำไม:ฉันทำหน้าที่จึง fainthearted เล็กน้อยเมื่อเทียบกับความกังวลใจที่ผมรู้สึกเมื่อผมเปิดประตูรับการสัมภาษณ์ผมวางบนรอยยิ้มธุรกิจ และป้อนกิลด์นักผจญภัย "ขออภัย" ผมประทับใจเสียงดัง ฉันทันทีเสียใจอย่างมัน … อึ ฉันไม่รู้ตามนิสัยของฉันสำหรับการสัมภาษณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถึงแม้ว่าผมจะได้มาทำความเข้าใจโลกนี้เพื่อบางขอบคุณขอบเขตหนังสือ Daijiro ผมรู้สึกว่ามันเป็นที่ดีที่สุดถ้าฉันได้รับความเข้าใจตัวเอง.

แน่นอนมันไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้วางใจหนังสือ แต่หนังสือเล่มนี้ได้ ไม่ลามปามภาษีที่ต้องป้อนเมืองหรืออะไรเกี่ยวกับลูกบอลคริสตัลที่ตรวจพบงานของบุคคลและยังมีอะไรที่เกี่ยวกับทักษะในการประกอบอาชีพว่างงาน.

มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเองมีประสบการณ์และสังเกตสถานการณ์สำหรับตัวเอง มันคล้ายกับว่าเมื่อผมพยายามที่จะหางานที่ผมไม่เพียง แต่อ่านบทความเกี่ยวกับภาพรวมของ บริษัท ฯ แต่ที่จริงผมยังขอไปทัวร์โรงงานหรือสิ่งอำนวยความสะดวกในเวลาส่วนตัวของตัวเองก่อนที่จะแก้ปัญหาการสัมภาษณ์.


แม้ว่าฉันถูกทิ้ง เนื่องจากความล้มเหลวในการทดสอบการเขียนก่อนที่ผมจะได้มีโอกาสที่จะเข้าสู่การสัมภาษณ์สำหรับ บริษัท ยานยนต์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง. สถานที่ที่อยู่ในใจเมื่อมองหาสถานที่ที่จะรวบรวมข้อมูลที่จะเป็นโรงเตี๊ยม ... แต่ฉันไม่ดีกับสุรา. แม้ว่า ฉันได้มาถึงแล้วอายุ 20 ปีและเป็นผู้บรรลุนิติภาวะที่จะดื่มเยาวชนในปัจจุบันคัดท้ายไปจากเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดังนั้นมันจึงไม่ได้อายุ 20 ปี = ดื่ม. ฉันเข้าใจว่าฉันจะไม่สบายใจกับบรรยากาศโรงเตี๊ยมดังนั้นสำหรับวัตถุประสงค์ ของการรวบรวมข้อมูลสมาคมนักผจญภัยจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด. ดังนั้นในสอดคล้องกับความตั้งใจเดิมของฉันฉันมุ่งเน้นสำหรับสมาคมนักผจญภัย. สีฟ้าหลังคาอาคารดาบและโล่ป้ายผมเห็นสถานที่ที่ผมกำลังมุ่งหน้าไปทันที. มัน เป็นบังกะโลไม้ ประตูก็เปิดแง้มอยู่และมีคนหนักหลายรอบ ไม่มีได้สวย Oneesans ภายในเช่นกัน. ... กังวลดังนั้น. ผมสงสัยว่า ... ผมรู้สึกว่าในสมาคมนักผจญภัยเช่นเดียวกับที่ผู้ชายอย่างผมจะ 9 รายจาก 10 จะเข้าไปพัวพันกับสถานการณ์เหนียวบาง. แต่ ... แต่มีจำนวนมาก ของผู้คนทั่วดังนั้นจึงควรจะปรับ ... Yup. มันไม่เหมือนที่ฉันจะลากโจ่งครึ่มในการต่อสู้ในเวลากลางวันกว้าง. ทำไมฉันกำลังทำหน้าที่ fainthearted เป็นเช่นนี้จิ๊บจ๊อยเมื่อเทียบกับความกังวลใจที่ผมรู้สึกเมื่อผมเปิดประตูไปยัง สัมภาษณ์. ฉันใส่รอยยิ้มธุรกิจของฉันและเข้าสมาคมนักผจญภัย. "ขอโทษนะ!" ฉันทักทายเสียงดัง ฉันทันทีเสียใจ. ... อึ! ฉันไม่รู้ตามนิสัยของฉันสำหรับการสัมภาษณ์