ProceduresAll subjects agreed not t

Procedures
All subjects agreed not to change or increase their current exercise habits during the course of the study. The plyometric training group participated in a 6-week training program performing a variety of plyometric exercises designed for the lower extremity (Table 2), while the control group did not participate in any plyometric exercises. All subjects were instructed not to start any lower extremity strengthening programs during the 6-week period and to only perform activities of normal daily living. Prior to the study, procedures and guidelines were presented orally and in written form. Subjects agreeing to participate signed an institutionally approved consent form A 6-week plyometric training program was developed using two training sessions per week. The training program was based on recommendations of intensity and volume from Piper and Erdmann, 1998, using similar drills, sets, and repetitions. From a physiological and psychological standpoint, four to six weeks of high intensity power training is an optimal length of time for the CNS to be stressed without excessive strain or fatigue (Adams et al., 1992). It is the belief of some sports physiologists that neuromuscular adaptations contributing to explosive power occur early in the power cycle of the Journal of Sports Science & Medicine
Dept. of Sports Medicine, Medical Faculty of Uludag University
The Effects of a 6-Week Plyometric Training Program on Agility
Michael G. Miller, Jeremy J. Herniman, [...], and Timothy J. Michael

Additional article information

Abstract
The purpose of the study was to determine if six weeks of plyometric training can improve an athlete's agility. Subjects were divided into two groups, a plyometric training and a control group. The plyometric training group performed in a six week plyometric training program and the control group did not perform any plyometric training techniques. All subjects participated in two agility tests: T-test and Illinois Agility Test, and a force plate test for ground reaction times both pre and post testing. Univariate ANCOVAs were conducted to analyze the change scores (post - pre) in the independent variables by group (training or control) with pre scores as covariates. The Univariate ANCOVA revealed a significant group effect F2,26 = 25.42, p=0.0000 for the T-test agility measure. For the Illinois Agility test, a significant group effect F2,26 = 27.24, p = 0.000 was also found. The plyometric training group had quicker posttest times compared to the control group for the agility tests. A significant group effect F2,26 = 7.81, p = 0.002 was found for the Force Plate test. The plyometric training group reduced time on the ground on the posttest compared to the control group. The results of this study show that plyometric training can be an effective training technique to improve an athlete's agility.

Key Points
Plyometric training can enhance agility of athletes.
6 weeks of plyometric training is sufficient to see agility results.
Ground reaction times are decreased with plyometric training
Key words: Jumping, training, performance variables, quickness
Introduction
Plyometrics are training techniques used by athletes in all types of sports to increase strength and explosiveness (Chu, 1998). Plyometrics consists of a rapid stretching of a muscle (eccentric action) immediately followed by a concentric or shortening action of the same muscle and connective tissue (Baechle and Earle, 2000). The stored elastic energy within the muscle is used to produce more force than can be provided by a concentric action alone (Asmussen and Bonde-Peterson, 1974; Cavagna, 1977; Komi, 1992; Miller, et al., 2002; Pfeiffer, 1999; Wathen, 1993). Researchers have shown that plyometric training, when used with a periodized strength-training program, can contribute to improvements in vertical jump performance, acceleration, leg strength, muscular power, increased joint awareness, and overall proprioception (Adams, et al., 1992; Anderst et al., 1994; Bebi et al., 1987; Bobbert, 1990; Brown et al., 1986; Clutch et al., 1983; Harrison and Gaffney, 2001; Hennessy and Kilty, 2001; Hewett et al., 1996; Holcomb et al., 1996; Miller et al., 2002; Paasuke et al., 2001; Potteiger et al., 1999; Wilson et al., 1993).

Plyometric drills usually involve stopping, starting, and changing directions in an explosive manner. These movements are components that can assist in developing agility (Craig, 2004; Miller et al., 2001; Parsons et al., 1998; Yap et al., 2000; Young et al., 2001). Agility is the ability to maintain or control body position while quickly changing direction during a series of movements (Twist and Benickly, 1995). Agility training is thought to be a re- enforcement of motor programming through neuromuscular conditioning and neural adaptation of muscle spindles, golgi-tendon organs, and joint proprioceptors (Barnes and Attaway, 1996; Craig, 2004, Potteiger et al., 1999). By enhancing balance and control of body positions during movement, agility theoretically should improve.

It has been suggested that increases in power and efficiency due to plyometrics may increase agility training objectives (Stone and O'Bryant, 1984) and plyometric activities have been used in sports such as football, tennis, soccer or other sporting events that agility may be useful for their athletes (Parsons and Jones, 1998; Renfro, 1999; Robinson and Owens, 2004; Roper, 1998; Yap and Brown, 2000). Although plyometric training has been shown to increase performance variables, little scientific information is available to determine if plyometric training actually enhances agility. Therefore, the purpose of this study was to determine the effects of a 6-week plyometric training program on agility.

Methods
Subjects
Twenty-eight subjects volunteered to participate. Subjects were randomly assigned to two groups, a plyometric training group and a control group (Table 1). Subjects were at least 18 years of age, free of lower extremity injuries, and were not involved in any type of plyometric training at the time of the study.

Table 1.
Table 1.
Demographic data. Data are means (±SD).
Procedures
All subjects agreed not to change or increase their current exercise habits during the course of the study. The plyometric training group participated in a 6-week training program performing a variety of plyometric exercises designed for the lower extremity (Table 2), while the control group did not participate in any plyometric exercises. All subjects were instructed not to start any lower extremity strengthening programs during the 6-week period and to only perform activities of normal daily living. Prior to the study, procedures and guidelines were presented orally and in written form. Subjects agreeing to participate signed an institutionally approved consent form.

Table 2.
Table 2.
Plyometric 6-week training protocol.
A 6-week plyometric training program was developed using two training sessions per week. The training program was based on recommendations of intensity and volume from Piper and Erdmann, 1998, using similar drills, sets, and repetitions. From a physiological and psychological standpoint, four to six weeks of high intensity power training is an optimal length of time for the CNS to be stressed without excessive strain or fatigue (Adams et al., 1992). It is the belief of some sports physiologists that neuromuscular adaptations contributing to explosive power occur early in the power cycle of the periodization phase of training (Adams et al., 1992). Plyometrics were only performed twice per week to allow for sufficient recovery between workouts as recommended by researchers (Adams et al., 1992).

Training volume ranged from 90 foot contacts to 140 foot contacts per session while the intensity of the exercises increased for five weeks before tapering off during week six as recommended by Piper and Erdmann, 1998 and used previously in another study (Miller et al., 2002). The intensity of training was tapered so that fatigue would not be a factor during post-testing. The plyometric training group trained at the same time of day, two days a week, throughout the study. During the training, all subjects were under direct supervision and were instructed on how to perform each exercise.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขั้นตอนการเรื่องทั้งหมดตกลงไม่ต้องเปลี่ยน หรือเพิ่มพฤติกรรมการออกกำลังกายปัจจุบันในระหว่างหลักสูตรของการศึกษา กลุ่มการฝึก plyometric เข้าร่วมในโปรแกรมการฝึกอบรม 6 สัปดาห์การฝึก plyometric มาที่ส่วนปลาย (ตาราง 2), ในขณะที่กลุ่มควบคุมไม่ได้มีส่วนร่วมในการฝึก plyometric ที่หลากหลาย เรื่องทั้งหมดถูกสั่งไม่ ให้เริ่มต้นใด ๆ ส่วนปลายล่างที่เพิ่มโปรแกรมในช่วงเวลา 6 สัปดาห์ และดำเนินกิจกรรมของชีวิตประจำวันปกติเท่า ก่อนที่จะศึกษา ขั้นตอนและแนวทางนำเสนอเนื้อหา และ ในแบบฟอร์มการเขียน เรื่องเงื่อนไขการเข้าร่วมลงนามยินยอมอนุมัติ institutionally รูปแบบ plyometric 6 สัปดาห์ฝึกโปรแกรมถูกพัฒนาโดยใช้ฝึกสองครั้งต่อสัปดาห์ โปรแกรมการฝึกอบรมเป็นไปตามคำแนะนำของความเข้มและปริมาณจากพริกไทยและ Erdmann, 1998 ใช้ฝึกซ้อมเหมือน ชุด และทำซ้ำ จากอันเป็นสรีรวิทยา และจิตใจ 4-6 สัปดาห์ของการฝึกอบรมไฟฟ้าความเข้มสูงเป็นระยะเวลาสำหรับ CNS จะถูกเน้นโดยไม่ต้องใช้มากเกินไปหรือล้า (Adams et al., 1992) เหมาะสม มันเป็นความเชื่อของบาง physiologists กีฬาที่กล้ามท้องให้เกิดพลังงานระเบิดเกิดขึ้นในช่วงวงจรพลังงานของสมุดวิทยาศาสตร์กีฬาและการแพทย์แผนกกีฬาเวชศาสตร์ คณะแพทย์ศาสตร์มหาวิทยาลัย Uludagผลของโปรแกรมการฝึก Plyometric 6 สัปดาห์ในความคล่องตัวMichael G. มิลเลอร์ เจเรมี J. Herniman, [...], และ Michael J. ทิโมธีรายละเอียดเพิ่มเติมบทคัดย่อวัตถุประสงค์ของการศึกษาเพื่อ ตรวจสอบถ้าหกสัปดาห์การฝึก plyometric จะช่วยเพิ่มความว่องไวของนักกีฬาได้ วิชาถูกแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม การฝึก plyometric และกลุ่มควบคุม กลุ่มการฝึก plyometric ทำในโปรแกรมฝึก plyometric หกสัปดาห์ และกลุ่มควบคุมไม่ได้ทำเทคนิคการฝึก plyometric เรื่องทั้งหมดเข้าร่วมในการทดสอบความคล่องตัวที่สอง: T-ทดสอบ และ ทดสอบความว่องไวของรัฐอิลลินอยส์ และจานแรงทดสอบปฏิกิริยาดินเวลาทั้งก่อนและทดสอบการลงรายการบัญชี อย่างไร Univariate ANCOVAs ได้ดำเนินการวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงคะแนน (ลง - ก่อน) ในตัวแปรอิสระตามกลุ่ม (การฝึกอบรมหรือตัวควบคุม) กับคะแนนก่อนเป็น covariates ANCOVA อย่างไร Univariate เปิดเผยสำคัญกลุ่มผล F2, 26 = 25.42, p = 0.0000 สำหรับวัดความคล่องตัวทดสอบ T สำหรับทดสอบความว่องไวของประเทศ กลุ่มสำคัญลักษณะพิเศษ F2, 26 = 27.24, p = 0.000 ยังพบ กลุ่มการฝึก plyometric เร็ว posttest ครั้งเปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุมในการทดสอบความคล่องตัวได้ กลุ่มที่สำคัญผล F2, 26 = 7.81, p = 0.002 พบการทดสอบแผ่นบังคับ กลุ่มการฝึก plyometric ลดเวลาบนพื้นดินบน posttest เปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุม ผลการศึกษานี้แสดงว่า การฝึก plyometric สามารถเป็นเทคนิคการฝึกอบรมที่มีประสิทธิภาพเพื่อเพิ่มความว่องไวของนักกีฬาจุดเด่นฝึก Plyometric สามารถเพิ่มความว่องไวของนักกีฬา6 สัปดาห์การฝึก plyometric เพียงพอที่จะเห็นผลความว่องไวเวลาปฏิกิริยาดินจะลดลง ด้วยการฝึก plyometricคำสำคัญ: กระโดด ฝึกอบรม ตัวแปรประสิทธิภาพ quicknessแนะนำPlyometrics เป็นเทคนิคการฝึกอบรมที่ใช้ โดยนักกีฬาในกีฬาทุกประเภทเพื่อเพิ่มความแข็งแรงและ explosiveness (ชู 1998) Plyometrics จำนวนตัวอย่างรวดเร็วยืดของกล้ามเนื้อ (การกระทำนอกรีต) ตามมา ด้วยการกระทำ concentric หรือลดกล้ามเนื้อและเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน (Baechle และ Earle, 2000) เดียวกัน ยืดหยุ่นพลังงานเก็บไว้ในกล้ามเนื้อถูกใช้ในการผลิตแรงกว่าสามารถให้ concentric การดำเนินการคนเดียว (Asmussen และ Bonde-Peterson, 1974 Cavagna, 1977 โคมิ 1992 มิลเลอร์ et al., 2002 เชลล์ไฟฟ์เฟอร์ 1999 Wathen, 1993) นักวิจัยได้แสดงว่า ฝึก plyometric เมื่อใช้กับโปรแกรมฝึกความแข็งแรง periodized สามารถนำไปสู่การปรับปรุงสมรรถนะกระโดดแนวตั้ง เร่ง ขาแรง พลังกล้ามเนื้อ เพิ่มความตระหนักร่วมกัน และ proprioception โดยรวม (Adams, et al., 1992 Anderst et al., 1994 Bebi et al., 1987 Bobbert, 1990 Al. สีน้ำตาลร้อยเอ็ด 1986 หนีบและ al., 1983 Harrison และ Gaffney, 2001 เฮนเนสซี่วี และ Kilty, 2001 Hewett et al., 1996 Holcomb et al., 1996 มิลเลอร์และ al., 2002 Paasuke และ al., 2001 Potteiger et al., 1999 Wilson et al., 1993)ฝึกซ้อม Plyometric มักจะเกี่ยวข้องกับการหยุด เริ่มต้น และการเปลี่ยนทิศทางในลักษณะการระเบิด ความเคลื่อนไหวเหล่านี้เป็นส่วนประกอบที่สามารถช่วยในการพัฒนาความคล่องตัว (เคร็ก 2004 มิลเลอร์และ al., 2001 พาร์สันส์และ al., 1998 ยาบ et al., 2000 หนุ่มร้อยเอ็ด al., 2001) ความว่องไวมีความสามารถในการรักษา หรือควบคุมตำแหน่งร่างกายในขณะที่การเปลี่ยนแปลงทิศทางระหว่างชุด (บิดและ Benickly, 1995) การเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ฝึกความคล่องตัวเป็นความคิดที่จะ บังคับใช้ใหม่ของโปรแกรมมอเตอร์ผ่านปรับกล้ามและปรับประสาทกล้ามเนื้อกล golgi เอ็นอวัยวะ และร่วม proprioceptors (Barnes และ Attaway, 1996 เครก 2004, Potteiger et al., 1999) โดยเพิ่มสมดุลและควบคุมตำแหน่งร่างกายในระหว่างการเคลื่อนไหว ความคล่องตัวตามหลักวิชาควรปรับปรุงมันได้ถูกแนะนำให้ เพิ่มอำนาจและประสิทธิภาพจาก plyometrics อาจเพิ่มความว่องไวฝึกอบรมวัตถุประสงค์ (หินและ O'Bryant, 1984) และได้ใช้กิจกรรม plyometric ในกีฬาเช่นฟุตบอล เทนนิส ฟุตบอล หรือกีฬาอื่น ๆ ที่ความว่องไวอาจจะมีประโยชน์สำหรับนักกีฬาของพวกเขา (พาร์สันส์และโจนส์ 1998 เรนโฟร 1999 โรบินสันและ Owens, 2004 Roper, 1998 ยาบและน้ำตาล 2000) แม้ว่าการฝึก plyometric ได้รับการแสดงเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานตัวแปร ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์น้อยได้กำหนดถ้าฝึก plyometric จริงช่วยความว่องไว ดังนั้น วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการ กำหนดผลของโปรแกรมการฝึก plyometric 6 สัปดาห์ในความคล่องตัวMethodsSubjectsTwenty-eight subjects volunteered to participate. Subjects were randomly assigned to two groups, a plyometric training group and a control group (Table 1). Subjects were at least 18 years of age, free of lower extremity injuries, and were not involved in any type of plyometric training at the time of the study.Table 1. Table 1.Demographic data. Data are means (±SD).ProceduresAll subjects agreed not to change or increase their current exercise habits during the course of the study. The plyometric training group participated in a 6-week training program performing a variety of plyometric exercises designed for the lower extremity (Table 2), while the control group did not participate in any plyometric exercises. All subjects were instructed not to start any lower extremity strengthening programs during the 6-week period and to only perform activities of normal daily living. Prior to the study, procedures and guidelines were presented orally and in written form. Subjects agreeing to participate signed an institutionally approved consent form.Table 2. Table 2.Plyometric 6-week training protocol.A 6-week plyometric training program was developed using two training sessions per week. The training program was based on recommendations of intensity and volume from Piper and Erdmann, 1998, using similar drills, sets, and repetitions. From a physiological and psychological standpoint, four to six weeks of high intensity power training is an optimal length of time for the CNS to be stressed without excessive strain or fatigue (Adams et al., 1992). It is the belief of some sports physiologists that neuromuscular adaptations contributing to explosive power occur early in the power cycle of the periodization phase of training (Adams et al., 1992). Plyometrics were only performed twice per week to allow for sufficient recovery between workouts as recommended by researchers (Adams et al., 1992).Training volume ranged from 90 foot contacts to 140 foot contacts per session while the intensity of the exercises increased for five weeks before tapering off during week six as recommended by Piper and Erdmann, 1998 and used previously in another study (Miller et al., 2002). The intensity of training was tapered so that fatigue would not be a factor during post-testing. The plyometric training group trained at the same time of day, two days a week, throughout the study. During the training, all subjects were under direct supervision and were instructed on how to perform each exercise.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขั้นตอน
ทุกวิชาไม่เห็นด้วยที่จะเปลี่ยนหรือเพิ่มนิสัยการออกกำลังกายปัจจุบันของพวกเขาในระหว่างการศึกษา กลุ่มการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกเข้าร่วมในโปรแกรมการฝึกอบรม 6 สัปดาห์การแสดงความหลากหลายของการออกกำลังกายพลัยโอเมตริกที่ออกแบบมาสำหรับขา (ตารางที่ 2) ในขณะที่กลุ่มควบคุมไม่ได้มีส่วนร่วมในการออกกำลังกายพลัยโอเมตริกใด ๆ ทุกวิชาที่ได้รับคำสั่งไม่ได้ที่จะเริ่มต้นขาใด ๆ การเสริมสร้างโปรแกรมในช่วงระยะเวลา 6 สัปดาห์และเพียงดำเนินกิจกรรมในชีวิตประจำวันตามปกติ ก่อนที่จะมีการศึกษาขั้นตอนและแนวทางที่มีการนำเสนอปากเปล่าและในรูปแบบที่เขียน วิชาเห็นพ้องที่จะร่วมลงนามยินยอมรูปแบบ 6 สัปดาห์โปรแกรมการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกที่ได้รับอนุมัติ institutionally ได้รับการพัฒนาโดยใช้สองการฝึกอบรมต่อสัปดาห์ โปรแกรมการฝึกอบรมที่ได้รับการตามคำแนะนำของความรุนแรงและปริมาณจากไพเพอร์และ Erdmann 1998 โดยใช้การฝึกซ้อมที่คล้ายกันชุดและซ้ำ จากมุมมองทางสรีรวิทยาและจิตวิทยา, สี่ถึงหกสัปดาห์ของการฝึกอบรมพลังความเข้มสูงเป็นระยะเวลาที่เหมาะสมของเวลาที่ระบบประสาทส่วนกลางที่จะเครียดโดยไม่ต้องเครียดมากเกินไปหรือความเมื่อยล้า (อดัมส์ et al., 1992) มันเป็นความเชื่อของบาง physiologists กีฬาที่ดัดแปลงประสาทและกล้ามเนื้อส่วนร่วมในการพลังระเบิดเกิดขึ้นในช่วงต้นของวงจรไฟฟ้าของวารสารวิทยาศาสตร์การกีฬาและแพทย์
ฝ่าย การกีฬา, การแพทย์คณะมหาวิทยาลัย Uludag
ผลของ 6 สัปดาห์พลัยโอเมตริกโปรแกรมการฝึกอบรมเกี่ยวกับความว่องไว
กรัมไมเคิลมิลเลอร์, เจเรมีเจ Herniman [... ] และทิโมธีเจไมเคิลข้อมูลบทความเพิ่มเติมบทคัดย่อวัตถุประสงค์ของการ การศึกษาคือการตรวจสอบว่าหกสัปดาห์ของการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกสามารถปรับปรุงความคล่องตัวของนักกีฬา อาสาสมัครถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่มฝึกพลัยโอเมตริกและกลุ่มควบคุม กลุ่มการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกดำเนินการในหกสัปดาห์โปรแกรมการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกและกลุ่มควบคุมไม่ได้ดำเนินการใด ๆ เทคนิคการฝึกอบรมพลัยโอเมตริก ทุกวิชามีส่วนร่วมในการทดสอบสองความคล่องตัว T-test และทดสอบความว่องไวอิลลินอยส์และทดสอบแผ่นแรงสำหรับปฏิกิริยาครั้งพื้นดินทั้งการทดสอบก่อนและหลัง ANCOVAs univariate ได้ดำเนินการวิเคราะห์คะแนนการเปลี่ยนแปลง (โพสต์ - ก่อน) ในตัวแปรอิสระโดยกลุ่ม (การฝึกอบรมหรือการควบคุม) ด้วยคะแนนก่อนเป็นตัวแปร Univariate ANCOVA เปิดเผยผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญกลุ่ม F2,26 = 25.42, p = 0.0000 สำหรับการวัดความคล่องตัว t-test สำหรับการทดสอบอิลลินอยส์ว่องไว F2,26 ผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญกลุ่ม = 27.24, p = 0.000 นี้ยังพบ กลุ่มการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกมีครั้งหลังเรียนเร็วขึ้นเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุมสำหรับการทดสอบความคล่องตัว F2,26 ผลกลุ่มอย่างมีนัยสำคัญ = 7.81, p = 0.002 พบสำหรับการทดสอบแผ่นกองทัพ กลุ่มการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกช่วยลดเวลาบนพื้นดินที่หลังการทดลองเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุม ผลการศึกษาครั้งนี้แสดงว่าการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกสามารถเทคนิคการฝึกอบรมที่มีประสิทธิภาพในการปรับปรุงของนักกีฬาความคล่องตัวประเด็นสำคัญการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกสามารถเพิ่มความคล่องตัวของนักกีฬา6 สัปดาห์ของการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกจะเพียงพอที่จะเห็นผลความคล่องตัวปฏิกิริยาครั้งพื้นดินจะลดลงตามพลัยโอเมตริก การฝึกอบรมคำสำคัญ: ตัวแปรกระโดด, การฝึกอบรมการปฏิบัติงานรวดเร็วบทนำPlyometrics มีการฝึกอบรมเทคนิคที่ใช้โดยนักกีฬาในทุกประเภทของกีฬาที่จะเพิ่มความแข็งแรงและ explosiveness (บุญชู, 1998) Plyometrics ประกอบด้วยอย่างรวดเร็วยืดของกล้ามเนื้อ (การกระทำที่ผิดปกติ) ทันทีตามการกระทำหรือการตัดทอนศูนย์กลางของกล้ามเนื้อเดียวกันและเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน (Baechle และเอิร์ล, 2000) พลังงานที่เก็บไว้ในความยืดหยุ่นของกล้ามเนื้อใช้ในการผลิตแรงมากขึ้นเกินกว่าที่จะได้มาจากการกระทำที่มีศูนย์กลางอยู่คนเดียว (และแอสมุสบอนด์-ปีเตอร์สัน 1974; Cavagna, 1977; โคมิ, 1992; มิลเลอร์, et al, 2002;. ไฟฟ์เฟอร์, 1999 ; Wathen, 1993) นักวิจัยได้แสดงให้เห็นว่าการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกเมื่อใช้กับโปรแกรมฝึกอบรมความแข็งแรง periodized, สามารถนำไปสู่การปรับปรุงประสิทธิภาพในแนวดิ่งกระโดดเร่งความแรงของขาพลังกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นการรับรู้ร่วมกันและ proprioception โดยรวม (อดัมส์, et al, 1992. anderst et al, 1994;. Bebi et al, 1987;. Bobbert 1990; บราวน์และคณะ, 1986;. คลัชและคณะ, 1983;. แฮร์ริสันและ Gaffney 2001; Hennessy และคิลตี้ 2001; Hewett et al, 1996. ; Holcomb et al, 1996;. มิลเลอร์และคณะ, 2002;. Pääsuke et al, 2001;. Potteiger et al, 1999;. วิลสันและคณะ, 1993). การฝึกซ้อมพลัยโอเมตริกมักจะเกี่ยวข้องกับการหยุดการเริ่มต้นและการเปลี่ยนแปลงในทิศทางที่ มีการระเบิด การเคลื่อนไหวเหล่านี้เป็นส่วนประกอบที่สามารถช่วยในการพัฒนาความคล่องตัว (เครก 2004; มิลเลอร์และคณะ, 2001. พาร์สันส์ et al, 1998;. เห่า et al, 2000;.. หนุ่มและคณะ, 2001) Agility คือความสามารถในการรักษาหรือควบคุมตำแหน่งของร่างกายได้อย่างรวดเร็วในขณะที่การเปลี่ยนทิศทางในซีรีส์ของการเคลื่อนไหว (Twist และ Benickly, 1995) การฝึกอบรมความคล่องตัวมีความคิดที่จะบังคับใช้อีกครั้งของการเขียนโปรแกรมมอเตอร์ผ่านเครื่องประสาทและกล้ามเนื้อและการปรับตัวของระบบประสาทกล้ามเนื้อแกนอวัยวะกอลไจ-เส้นเอ็นและ proprioceptors ร่วมค้า (บาร์นส์และ Attaway 1996;. เครก, 2004 Potteiger และคณะ, 1999) โดยการเสริมสร้างสมดุลและการควบคุมของตำแหน่งร่างกายในระหว่างการเคลื่อนไหว, ความคล่องตัวในทางทฤษฎีควรจะปรับปรุงมันได้รับการชี้ให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นของการใช้พลังงานและมีประสิทธิภาพเนื่องจาก plyometrics อาจเพิ่มวัตถุประสงค์การฝึกอบรมความคล่องตัว (สโตนและ O'Bryant, 1984) และกิจกรรมพลัยโอเมตริกมีการใช้ใน กีฬาเช่นฟุตบอล, เทนนิส, ฟุตบอลหรือกีฬาอื่น ๆ ที่ความคล่องตัวอาจเป็นประโยชน์สำหรับนักกีฬาของพวกเขา (พาร์สันส์และโจนส์ 1998; Renfro 1999; โรบินสันและ Owens 2004; โรเพอร์ 1998; เห่าและบราวน์, 2000) แม้ว่าการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกที่ได้รับการแสดงเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานของตัวแปร, ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์เพียงเล็กน้อยสามารถใช้ได้เพื่อตรวจสอบว่าการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกจริงช่วยเพิ่มความคล่องตัว ดังนั้นวัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือเพื่อตรวจสอบผลกระทบของการ 6 สัปดาห์โปรแกรมการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกที่ความคล่องตัววิธีวิชายี่สิบแปดอาสาสมัครอาสาสมัครที่จะเข้าร่วม อาสาสมัครถูกสุ่มให้ทั้งสองกลุ่มกลุ่มการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกและกลุ่มควบคุม (ตารางที่ 1) อาสาสมัครอย่างน้อย 18 ปีฟรีของการบาดเจ็บขาและไม่ได้มีส่วนร่วมในรูปแบบของการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกใด ๆ ในช่วงเวลาของการศึกษาตารางที่ 1 ตารางที่ 1 ข้อมูลประชากรศาสตร์ ข้อมูลจะหมายถึง (± SD) ขั้นตอนทุกวิชาไม่เห็นด้วยที่จะเปลี่ยนหรือเพิ่มนิสัยการออกกำลังกายปัจจุบันของพวกเขาในระหว่างการศึกษา กลุ่มการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกเข้าร่วมในโปรแกรมการฝึกอบรม 6 สัปดาห์การแสดงความหลากหลายของการออกกำลังกายพลัยโอเมตริกที่ออกแบบมาสำหรับขา (ตารางที่ 2) ในขณะที่กลุ่มควบคุมไม่ได้มีส่วนร่วมในการออกกำลังกายพลัยโอเมตริกใด ๆ ทุกวิชาที่ได้รับคำสั่งไม่ได้ที่จะเริ่มต้นขาใด ๆ การเสริมสร้างโปรแกรมในช่วงระยะเวลา 6 สัปดาห์และเพียงดำเนินกิจกรรมในชีวิตประจำวันตามปกติ ก่อนที่จะมีการศึกษาขั้นตอนและแนวทางที่มีการนำเสนอปากเปล่าและในรูปแบบที่เขียน วิชาตกลงที่จะเข้าร่วมลงนามในใบยินยอมรับการอนุมัติ institutionally ตารางที่ 2 ตารางที่ 2 พลัยโอเมตริกโปรโตคอลการฝึกอบรม 6 สัปดาห์6 สัปดาห์โปรแกรมการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกได้รับการพัฒนาโดยใช้สองการฝึกอบรมต่อสัปดาห์ โปรแกรมการฝึกอบรมที่ได้รับการตามคำแนะนำของความรุนแรงและปริมาณจากไพเพอร์และ Erdmann 1998 โดยใช้การฝึกซ้อมที่คล้ายกันชุดและซ้ำ จากมุมมองทางสรีรวิทยาและจิตวิทยา, สี่ถึงหกสัปดาห์ของการฝึกอบรมพลังความเข้มสูงเป็นระยะเวลาที่เหมาะสมของเวลาที่ระบบประสาทส่วนกลางที่จะเครียดโดยไม่ต้องเครียดมากเกินไปหรือความเมื่อยล้า (อดัมส์ et al., 1992) มันเป็นความเชื่อของบาง physiologists กีฬาที่ดัดแปลงประสาทและกล้ามเนื้อส่วนร่วมในการพลังระเบิดเกิดขึ้นในช่วงต้นของวงจรไฟฟ้าของระยะ periodization ของการฝึกอบรม (อดัมส์ et al., 1992) Plyometrics ได้ดำเนินการเพียงสองครั้งต่อสัปดาห์เพื่อให้สามารถกู้คืนเพียงพอระหว่างการออกกำลังกายตามคำแนะนำของนักวิจัย (อดัมส์ et al., 1992) ปริมาณการฝึกอบรมตั้งแต่ 90 ติดต่อเท้าถึง 140 รายชื่อที่เท้าต่อเซสชั่นในขณะที่ความเข้มของการออกกำลังกายที่เพิ่มขึ้นสำหรับห้าสัปดาห์ ก่อนที่จะเรียวออกในช่วงหกสัปดาห์ตามคำแนะนำของไพเพอร์และ Erdmann 1998 และนำมาใช้ก่อนหน้านี้ในการศึกษาอื่น (มิลเลอร์ et al., 2002) ความเข้มของการฝึกอบรมที่ได้รับการเรียวเพื่อให้ความเหนื่อยล้าที่จะไม่เป็นปัจจัยในระหว่างการทดสอบโพสต์ กลุ่มการฝึกอบรมการฝึกอบรมพลัยโอเมตริกในเวลาเดียวกันของวันสองวันต่อสัปดาห์ตลอดการศึกษา ระหว่างการฝึกอบรมอาสาสมัครทั้งหมดอยู่ภายใต้การกำกับดูแลโดยตรงและได้รับคำสั่งเกี่ยวกับวิธีการดำเนินการออกกำลังกายแต่ละ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขั้นตอน
วิชาทั้งหมด ไม่เห็นด้วยที่จะเปลี่ยนหรือเพิ่มปัจจุบันพฤติกรรมการออกกำลังกายในระหว่างหลักสูตรของการศึกษา กลุ่มฝึก 6 สัปดาห์โปรแกรมการฝึกอบรมมีส่วนร่วมในการแสดงความหลากหลายของแบบฝึกหัด plyometric ที่ออกแบบมาสำหรับรยางค์ล่าง ( ตารางที่ 2 ) ในขณะที่กลุ่มควบคุมจะไม่ได้เข้าร่วมในแบบฝึกหัด plyometric .ทุกวิชาเรียนที่จะไม่เริ่มต้นลดขาเพิ่มโปรแกรมในช่วงระยะเวลาเพียง 6 สัปดาห์ และทำกิจกรรมในชีวิตประจำวันปกติ ก่อนที่จะศึกษา วิธีการ และแนวทางที่ถูกนำเสนอด้วยวาจา และเขียนแบบคนตกลงที่จะเข้าร่วมลงนาม institutionally อนุมัติยินยอมเป็น 6 สัปดาห์การฝึกโปรแกรมการฝึก 2 ครั้งต่อสัปดาห์ โปรแกรมฝึกตามคำแนะนำของความเข้มและปริมาณจากไพเพอร์ และ เ ร์ดแมนน์ , 1998 , การใช้สว่าน คล้ายๆชุดและ repetitions . จากมุมมองทางสรีรวิทยาและจิตวิทยาสี่ถึงหกสัปดาห์ของการฝึกพลังความเข้มสูงมีความยาวที่เหมาะสมของเวลาสำหรับ คมช. จะเครียดไม่เครียดมากเกินไป หรืออ่อนเพลีย ( Adams et al . , 1992 ) มันเป็นความเชื่อของบางกีฬาที่ดัดแปลงให้เกิด physiologists และพลังระเบิดเกิดขึ้นก่อนในวงจรไฟฟ้าของวารสารวิทยาศาสตร์การกีฬา&ยา
ภาควิชาเวชศาสตร์กีฬาคณะแพทย์ของมหาวิทยาลัย uludag
6 สัปดาห์ผลของการฝึกพลัยโอเมตริกบนตัวโปรแกรม
ไมเคิลกรัม มิลเลอร์ เจเรมี่ เจ herniman , [ . . . ] และทิโมธี เจ. ไมเคิล

เพิ่มเติมข้อมูล


บทความบทคัดย่อการวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาถ้าหกสัปดาห์ของการฝึก สามารถพัฒนานักกีฬาของความคล่องตัว จำนวน 40 คนแบ่งเป็น 2 กลุ่มมีการฝึกพลัยโอเมตริกและกลุ่มควบคุม กลุ่มฝึกปฏิบัติในหกสัปดาห์โปรแกรมการฝึกและกลุ่มที่ไม่ได้ดำเนินการใด ๆ เทคนิคการฝึกพลัยโอเมตริก . นักเรียนทุกคนเข้าร่วมทดสอบ t-test และทดสอบสองตัว : ความว่องไว อิลลินอยส์ และทดสอบจานบังคับให้พื้นดินปฏิกิริยาครั้งทั้งก่อนและทดสอบหลัง2 ancovas มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงคะแนน ( หลังก่อน ) ในตัวแปรอิสระโดยกลุ่ม ( การฝึกอบรมหรือควบคุม ) มีคะแนนความรู้ก่อนเป็น . 2 หลังพบสถิติกลุ่มผล f2,26 = 25.42 , p = ข้สำหรับการวัดความคล่องตัว ) สำหรับ Illinois ความคล่องตัวทดสอบสถิติกลุ่มผล f2,26 = 27.24 , p = 0.000 พบว่ากลุ่มฝึกได้เร็วหลังเท่า เมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุม เพื่อความคล่องตัวในการทดสอบ ทางด้านกลุ่มผล f2,26 = 7.81 , p = 0.002 พบแรงแผ่นทดสอบ กลุ่มการฝึกพลัยโอเมตริกลดเวลาในพื้นหลังเมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุมผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่าการฝึกสามารถฝึกเทคนิคเพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพของนักกีฬาความคล่องตัว


การฝึกพลัยโอเมตริกคีย์คะแนนสามารถเพิ่มความคล่องตัวของนักกีฬา .
ของการฝึกพลัยโอเมตริก 6 สัปดาห์ก็เพียงพอที่จะเห็นผลว่องไว
ปฏิกิริยาครั้งพื้นดินจะลดลงด้วยการฝึกพลัยโอเมตริก
คำสำคัญ : กระโดด , ฝึกอบรม ตัวแปรประสิทธิภาพความรวดเร็ว