Nan’s name at the Nutcracker was O,

Nan’s name at the Nutcracker was O, after the most famous slave in literature, and she found the initial fitting. O, after all, was for open, for offering and obliging, for obedient and obsequious, for Ophelia and odalisque. O was for order and ordeal, for overtaken and owned. For outcry and orgasm and obsession. For orphan. And like O herself, Nan held her body in a certain way whenever a man stood in the doorway looking them over. She never crossed or closed her legs, never even allowed her knees to touch. Her lips, too, were always slightly apart. She would raise her gaze to the man’s for the briefest moment, then lower her eyes for the duration of his decision. To smile at him or to speak first would have been unthinkable.

She was an unusual submissive by anyone’s standards. Many of the regular clients never once contracted for her, preferring the lighthearted, the childish, the coy or sexually overt. But the ones who did choose her tended to be what she wanted: serious, deliberate, devoted to form, desirous of a regular liaison. Many of them arranged to see her outside the establishment, where they initiated her into their ongoing service.

One of these men, for instance, insisted that she call him at ten o’clock every night. He would accept no reason for her failure to do so. He had a special phone line for this purpose alone, with an answering machine that would record the time of her call in his absence. The hour had to be precisely ten, not a minute before or after. Nan learned not to see a nine o’clock movie, lest she lose several minutes of the film to a payphone in the lobby. She learned never to BOOK an evening flight, nor to go to bed early without setting an alarm, nor to accept a dinner date after eight o’clock. If she were on the subway, she would have to get off the train at 9:50 wherever she happened to be, find a phone in the station, or go up to the street before paying the fare again.

On the rare occasions that Nan was a minute or so off, his retribution during the following session was merciless. Once she was on a train that stopped between stations for half an hour. She pleaded with him to take this into account, but he wouldn’t hear of it.

"You should consider every possibility before putting yourself into a situation you can’t control," he told her. "You’d leave yourself an extra hour to get to the airport—wouldn’t you?—if you had an urgent destination and a non-refundable ticket. Because if something went wrong, all the good reasons in the world wouldn’t keep you from missing that flight. It wouldn’t matter that it wasn’t your fault, that you couldn’t get a cab during rush hour, that the main roads were closed or that there was a five-mile gridlock. Your plane would be gone.

"I’m sure you play it safe whenever you travel," he continued. "Your commitment to me should call for the same consideration and forethought. In fact, it should call for more."

He punctuated this lecture with ten searing stripes of a rattan cane, and when it was over she went to her knees and, still weeping, kissed the full length of it as he drew it across her lips. She loved this man. She loved having some version of a curfew. She slept better, within the inflexibility of his rule, than ever before or since, until she began working for Abel. She was bereft when he accepted a job offer in Hong Kong.

Another man would not allow her to say the word "no" in his presence. This went beyond expressions of refusal or defiance to include any use of the word. She couldn’t say Oh no or No problem or I have no idea.

"Sir, may I ask a question?"

"You may."

"Sir, if I’m not using...that word...to defy an order or oppose you in any way, then what is the purpose of the rule?

"Its purpose," he said, "is that it will force you, always, to think before you speak to me."

And it did; in mid-sentence, Nan often had to stop and rephrase what she was about to say.

"What’s the chance of having you accompany me on a business trip next week?" he asked on one occasion. This was in the lounge of the Paramount HOTEL, where he liked to have a late-night drink.

"Sir, I’m afraid there’s...that there isn’t any chance, unless one of the other girls is willing to work double shifts every day I’m gone."

"Well, don’t you get VACATION time?"

"Sir, I’m afraid I don’t."

"Miss," the hostess hailed her on her way back from the ladies’ ROOM. "Would you please tell your companion there’s no smoking in the lounge?"

"Sir," she said, when she returned to the table. "The hostess has asked me to tell you that smoking isn’t permitted in the lounge."

And then there was the man who didn’t believe in bondage. He considered the very idea of it an affront to his authority. "If I tell you to assume a certain position," he told her, "and to hold that position until I give you permission to break it, then you’re not going to move. If I have to resort to physical restraint—if I need cuffs or chains to keep you in place—then there’s something wrong with the way I’ve trained you."

It felt so strange afterward to be given tips. The man transformed, his pretend rage dissipated. No, not pretend, it was never pretend, but it was no longer apparent or accessible. He would be kindly, distracted, in a hurry.

Out on the street again, Nan would walk gingerly, her body welted and tender beneath the hooded jackets and sweatpants she always brought along to wear home. She often felt hollow, transcendent, as if she were pure spirit and the pain was what weighed her to the earth. Other times, in a way that made no sense even to her, she felt hurt and close to tears. She felt pangs of aftershock, arousal, and bewildered grief all at the same time.

The world outside was always jarring, with its noise and neon, its crowded sidewalks. Making her way home after a heavy scene, the text of the session written into her body, she kept her arms and legs covered even in the summer. If the encounter was a good one, she would stand naked before her full-length mirror, survey the marks on her body with a kind of pride, and savor the sight of them over the next several days. If it was bad, she would hide the bruises even from herself.

Her favorite part of the job was her occasional trips to other cities to visit wealthy men well known to the establishment. It was at these times that she felt most free: moving through foreign airports toward the homes of strangers, where her job would be to endure whatever they brought down upon her. To stand trembling, waiting. To suffer and to beg. She used to dream that she would find her true place in one of these houses. But she always knew within minutes that she would be turning around and coming back.

The opposite happened the day of her interview with Abel. Then she could see that the little ROOM just off his office was where she belonged: underground and spare, threadbare and sad, two floors below his bed, and her covetous heart hurt with wanting it.

Copyright © 2013 by Elissa Wald.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อของน่านที่ Nutcracker O หลังจากทาสแห่งวรรณคดี และเธอพบเหมาะสมเริ่มต้น โอ หลังจากที่ทุก ได้เปิด การเสนอ obliging, obsequious และเชื่อฟังการ Ophelia odalisque O ถูกสั่งและการทรมาน overtaken และเป็นเจ้าของ Outcry สำเร็จความใคร่ และครอบงำจิตใจ สำหรับเด็กกำพร้า และเช่น O ตัวเอง น่านจัดร่างกายของเธอในการทุกคนยืนอยู่ในประตูที่มองเห็นได้ เธอไม่เคยข้าม หรือปิดขาเธอ ไม่อนุญาติให้หัวเข่าของเธอสัมผัส ริมฝีปากของเธอ เกินไป ได้เสมอห่างกันเล็กน้อย เธอจะยกสายตาของเธอกับชายหนุ่มในขณะ briefest แล้วลดสายตาของเธอสำหรับระยะเวลาของการตัดสินใจของเขา ยิ้มที่เขา หรือพูดก่อนจะได้ unthinkableเธอผิดปกติการยอมแพ้ โดยมาตรฐานของคนอื่น ปกติลูกค้าไม่มากมายเมื่อสัญญาสำหรับเธอ ท่านที่ต้องการ lighthearted การพูดแบบเด็ก coy หรือแจ่มแจ้งทางเพศ แต่คนที่ไม่ได้เลือกเธอมีแนวโน้มที่จะ เป็นสิ่งที่เธอต้อง: รุนแรง รอบคอบ อุทิศฟอร์ม ต้องการเดอะลิเอซันปกติ หลายจัดไปดูเธออยู่นอกสถานประกอบการ ที่พวกเขาเริ่มต้นเธอเป็นให้บริการอย่างต่อเนื่องหนึ่งของผู้ชายเหล่านี้ เช่น ยืนยันว่า เธอเรียกเขาที่ 10 โมงทุกวัน เขาจะยอมรับเหตุผลสำหรับความล้มเหลวของเธอดัง เขามีสายพิเศษสำหรับวัตถุประสงค์นี้เพียงอย่างเดียว มีเครื่องตอบรับการที่จะบันทึกเวลาเรียกเธอในอับ ชั่วโมงก็จะแม่นยำ สิบไม่นาทีก่อน หรือหลัง น่านได้เรียนรู้เห็นเก้าโมงภาพยนตร์ เกรงว่าเธอสูญเสียหลายนาทีของฟิล์มกับโทรศัพท์สาธารณะบริเวณล็อบบี้ เธอเรียนรู้มา จะจองเที่ยวบินเย็น หรือไปนอนก่อน โดยไม่มีการตั้งปลุก หรือรับเย็นวันที่หลังแปดโมง ถ้าเธอมาเที่ยว เธอจะต้องไปรถไฟที่ 9:50 ที่ใดก็ ตามที่เธอเกิด ค้นหาโทรศัพท์อุปกรณ์ หรือไปขึ้นถนนก่อนที่จะจ่ายค่าโดยสารอีกครั้งในโอกาสหายาก ที่น่านถูกนาทีหรือให้ออก ภาวะของเขาระหว่างช่วงต่อไปนี้ไร้ความปรานี เมื่อเธอถูกรถไฟที่หยุดระหว่างสถานีในครึ่งชั่วโมง เธอ pleaded กับเขาถึงนี้ แต่เขาจะไม่ได้ยินเสียงของมัน"คุณควรพิจารณาทุกความเป็นไปได้ก่อนที่จะย้ายตัวเองเข้าไปในสถานการณ์ที่ไม่สามารถควบคุม เขาบอกเธอ "คุณจะปล่อยให้ตัวเองชั่วโมงพิเศษเพื่อไปสนามบิน – ไม่คุณ? — ถ้าคุณมีปลายทางที่เร่งด่วนและตั๋วไม่สามารถคืนเงิน เพราะถ้าบางสิ่งบางอย่างผิดพลาดไป เหตุผลที่ดีทั้งหมดในโลกจะไม่ทำให้คุณจากขาดเที่ยวบินที่ มันไม่สำคัญว่า มันไม่ได้บกพร่องของคุณ คุณไม่ได้รับห้องในช่วงชั่วโมงเร่งด่วน ถนนถูกปิด หรือว่า มี gridlock ห้าไมล์ เครื่องบินของคุณจะหายไป"ผมมั่นใจว่า คุณเล่นเซฟทุกครั้งที่คุณเดินทาง เขาอย่างต่อเนื่อง "ความมุ่งมั่นของฉันควรเรียกพิจารณาและ forethought เดียวกัน ในความเป็นจริง มันควรเรียกเพิ่มเติม"เขา punctuated บรรยายนี้ มีลายหากสิบของเท้าหวาย และเมื่อมันผ่าน เธอไปหัวเข่าของเธอ ยัง ร้องไห้ ขาวแบบยาวของมันเขาวาดผ่านริมฝีปากของเธอนั้น เธอรักชายคนนี้ เธอรักมีเคอร์ฟิวเป็นบางรุ่น เธอนอนหลับดีขึ้น ภายในความแข็งของกฎของเขา กว่าเคยเป็นมาก่อน หรือ ตั้งแต่ จนกระทั่งเธอเริ่มทำงานสำหรับ Abel เธอมี bereft เมื่อเขายอมรับการเสนองานใน Hong Kongคนอื่นจะไม่ให้เธอพูดคำว่า "ไม่" ในสถานะของเขา นี้ไปนอกเหนือจากนิพจน์ของการปฏิเสธหรือสมัยที่มีการใช้คำ เธอไม่พูด Oh หรือปัญหาหรือผมมีความคิด"ที่รัก ผมขอให้คำถามหรือไม่""คุณอาจ"รัก ถ้าฉันไม่ใช้...คำนั้น...ไม่สามารถสั่ง หรือต่อต้านคุณในทางใดทางหนึ่ง แล้วอะไรคือวัตถุประสงค์ของกฎ"วัตถุประสงค์ เขากล่าวว่า "คือว่า มันจะบังคับคุณ เสมอ ให้ช้ำให้ฉัน"และ มัน ในประโยคกลาง น่านมักจะมีการหยุด และการเรียบเรียงใหม่อะไรเธอจะบอกว่าอะไรคือโอกาสของคุณกับฉันท่องเที่ยวสัปดาห์หน้า "เขาถามครั้งหนึ่ง นี้อยู่ในเลานจ์ของพาราเม้าท์โฮเต็ล ที่เขาชอบเล่นดึก"ที่รัก ฉันกลัวมี...ที่ไม่มีโอกาสใด ๆ ยกเว้นว่าหญิงอื่น ๆ คือเต็มใจที่จะทำงานคู่กะทุกวัน ฉันไป""ดี ไม่ได้หยุดเวลา? ""ที่รัก ฉันกลัวฉันไม่""มิส มัคคุเทศก์คำยกย่องเธอในแบบของเธอกลับมาจากสตรี "จะช่วยไปบอกเพื่อนของคุณไม่สูบบุหรี่ที่เลานจ์""รัก เธอกล่าว เมื่อเธอกลับไปตาราง "มัคคุเทศก์ได้ถามผมจะบอกคุณว่าไม่มีห้ามสูบบุหรี่ในเลานจ์"แล้ว มีคนที่ไม่เชื่อในชาย เขาถือความคิดมากของ affront มีอำนาจ "ถ้าฉันบอกคุณคิดว่าตำแหน่งที่แน่นอน เขาบอกเธอ "และเก็บจนผมอนุญาตให้คุณทำลายมัน แล้วคุณไม่จะย้าย ถ้ามีรีสอร์ทการยับยั้งชั่งใจจริง — ถ้าต้อง cuffs หรือโซ่จะทำให้คุณที่ — แล้วมีบางอย่างผิดปกติ ด้วยวิธีได้อบรมคุณ "มันรู้สึกแปลกมากหลังจากนั้นจะได้รับคำแนะนำ มนุษย์แปลง ความโกรธของเขา pretend dissipated ไม่ ไม่ pretend มันไม่เคย pretend แต่มันไม่ชัดเจน หรือสามารถเข้าถึง เขาจะกรุณา ต้องคอยกังวล รีบเร่งบนถนนอีก น่านจะเดิน gingerly ร่างกายของเธอ welted และชำระเงินภายใต้แจ็คเก็ตหมวกขาวและกางเกงวอร์มเธอเสมอนำไปใส่หน้าแรก เธอมักรู้สึกกลวง ดาร ว่าเธอมีจิตวิญญาณบริสุทธิ์ และความเจ็บปวดเป็นสิ่งหนักเธอโลก บางครั้ง ในลักษณะที่จะรู้สึกถึงเธอ เธอรู้สึกเจ็บ และน้ำตา เธอรู้สึกพักอันคุ้มค่า น่าระทึก เร้าอารมณ์ ความเศร้าโศกสับสนทั้งหมดในเวลาเดียวกันโลกภายนอกได้เสมอ jarring เสียงรบกวนและนีออน แยะความแออัด ทำให้ทางบ้านของเธอหลังจากฉากหนัก ข้อความของเซสชันที่ถูกเขียนลงในร่างกายของเธอ เธอเก็บแขนและขาที่ครอบคลุมแม้ในฤดูร้อนของเธอ ถ้าพบ คนดี เธอจะยืนเปลือยกระจกปราศจากเธอ สำรวจเครื่องหมายบนร่างกายของเธอด้วยความภาคภูมิใจแบบ และแก่สายตาของพวกเขาผ่านหลายวันถัดไป ถ้ามันไม่ดี เธอจะซ่อนขอดได้จากตัวเองเธอชื่นชอบส่วนหนึ่งของงานของเธอเที่ยวเมืองอื่น ๆ ไปรวยคนที่รู้จักกันเพื่อก่อตั้งเป็นครั้งคราวได้ ก็เวลานี้เธอรู้สึกเป็นอิสระมากที่สุด: เคลื่อนย้ายผ่านสนามบินต่างประเทศไปยังบ้านของคนแปลกหน้า ซึ่งงานของเธอจะต้อง อดทนต่อสิ่งที่นำมาลงเมื่อเธอ ยืนตะลึงงัน รอ เจ็บ และขอให้ เธอใช้ความฝันที่เธอจะพบสถานที่จริงของเธอในบ้านเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่ง แต่เธอมักจะรู้ว่านาทีที่เธอจะเปิดรอบ และกลับมาตรงข้ามเกิดขึ้นในวันสัมภาษณ์ของเธอกับ Abel จาก นั้นเธอได้เห็นว่า ห้องปิดสำนักงานของเขาเพียงเล็กน้อยที่เธออยู่: ใต้ดิน และอะไหล่ threadbare และเศร้า สองชั้นด้านล่างเตียง และหัวใจของเธอโลภโมโทสันเจ็บ ด้วยอยากจะลิขสิทธิ์ © ปี 2013 โดย Elissa Wald

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Nan’s name at the Nutcracker was O, after the most famous slave in literature, and she found the initial fitting. O, after all, was for open, for offering and obliging, for obedient and obsequious, for Ophelia and odalisque. O was for order and ordeal, for overtaken and owned. For outcry and orgasm and obsession. For orphan. And like O herself, Nan held her body in a certain way whenever a man stood in the doorway looking them over. She never crossed or closed her legs, never even allowed her knees to touch. Her lips, too, were always slightly apart. She would raise her gaze to the man’s for the briefest moment, then lower her eyes for the duration of his decision. To smile at him or to speak first would have been unthinkable.

She was an unusual submissive by anyone’s standards. Many of the regular clients never once contracted for her, preferring the lighthearted, the childish, the coy or sexually overt. But the ones who did choose her tended to be what she wanted: serious, deliberate, devoted to form, desirous of a regular liaison. Many of them arranged to see her outside the establishment, where they initiated her into their ongoing service.

One of these men, for instance, insisted that she call him at ten o’clock every night. He would accept no reason for her failure to do so. He had a special phone line for this purpose alone, with an answering machine that would record the time of her call in his absence. The hour had to be precisely ten, not a minute before or after. Nan learned not to see a nine o’clock movie, lest she lose several minutes of the film to a payphone in the lobby. She learned never to by Mini - Adblocker" style="border: none !important; display: inline-block !important; text-indent: 0px !important; float: none !important; font-weight: bold !important; height: auto !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-transform: uppercase !important; text-decoration: underline !important; vertical-align: baseline !important; width: auto !important; background: transparent !important;">BOOK an evening flight, nor to go to bed early without setting an alarm, nor to accept a dinner date after eight o’clock. If she were on the subway, she would have to get off the train at 9:50 wherever she happened to be, find a phone in the station, or go up to the street before paying the fare again.

On the rare occasions that Nan was a minute or so off, his retribution during the following session was merciless. Once she was on a train that stopped between stations for half an hour. She pleaded with him to take this into account, but he wouldn’t hear of it.

"You should consider every possibility before putting yourself into a situation you can’t control," he told her. "You’d leave yourself an extra hour to get to the airport—wouldn’t you?—if you had an urgent destination and a non-refundable ticket. Because if something went wrong, all the good reasons in the world wouldn’t keep you from missing that flight. It wouldn’t matter that it wasn’t your fault, that you couldn’t get a cab during rush hour, that the main roads were closed or that there was a five-mile gridlock. Your plane would be gone.

"I’m sure you play it safe whenever you travel," he continued. "Your commitment to me should call for the same consideration and forethought. In fact, it should call for more."

He punctuated this lecture with ten searing stripes of a rattan cane, and when it was over she went to her knees and, still weeping, kissed the full length of it as he drew it across her lips. She loved this man. She loved having some version of a curfew. She slept better, within the inflexibility of his rule, than ever before or since, until she began working for Abel. She was bereft when he accepted a job offer in Hong Kong.

Another man would not allow her to say the word "no" in his presence. This went beyond expressions of refusal or defiance to include any use of the word. She couldn’t say Oh no or No problem or I have no idea.

"Sir, may I ask a question?"

"You may."

"Sir, if I’m not using...that word...to defy an order or oppose you in any way, then what is the purpose of the rule?

"Its purpose," he said, "is that it will force you, always, to think before you speak to me."

And it did; in mid-sentence, Nan often had to stop and rephrase what she was about to say.

"What’s the chance of having you accompany me on a business trip next week?" he asked on one occasion. This was in the lounge of the Paramount by Mini - Adblocker" style="border: none !important; display: inline-block !important; text-indent: 0px !important; float: none !important; font-weight: bold !important; height: auto !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-transform: uppercase !important; text-decoration: underline !important; vertical-align: baseline !important; width: auto !important; background: transparent !important;">HOTEL, where he liked to have a late-night drink.

"Sir, I’m afraid there’s...that there isn’t any chance, unless one of the other girls is willing to work double shifts every day I’m gone."

"Well, don’t you get by Mini - Adblocker" style="border: none !important; display: inline-block !important; text-indent: 0px !important; float: none !important; font-weight: bold !important; height: auto !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-transform: uppercase !important; text-decoration: underline !important; vertical-align: baseline !important; width: auto !important; background: transparent !important;">VACATION time?"

"Sir, I’m afraid I don’t."

"Miss," the hostess hailed her on her way back from the ladies’ by Mini - Adblocker" style="border: none !important; display: inline-block !important; text-indent: 0px !important; float: none !important; font-weight: bold !important; height: auto !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-transform: uppercase !important; text-decoration: underline !important; vertical-align: baseline !important; width: auto !important; background: transparent !important;">ROOM. "Would you please tell your companion there’s no smoking in the lounge?"

"Sir," she said, when she returned to the table. "The hostess has asked me to tell you that smoking isn’t permitted in the lounge."

And then there was the man who didn’t believe in bondage. He considered the very idea of it an affront to his authority. "If I tell you to assume a certain position," he told her, "and to hold that position until I give you permission to break it, then you’re not going to move. If I have to resort to physical restraint—if I need cuffs or chains to keep you in place—then there’s something wrong with the way I’ve trained you."

It felt so strange afterward to be given tips. The man transformed, his pretend rage dissipated. No, not pretend, it was never pretend, but it was no longer apparent or accessible. He would be kindly, distracted, in a hurry.

Out on the street again, Nan would walk gingerly, her body welted and tender beneath the hooded jackets and sweatpants she always brought along to wear home. She often felt hollow, transcendent, as if she were pure spirit and the pain was what weighed her to the earth. Other times, in a way that made no sense even to her, she felt hurt and close to tears. She felt pangs of aftershock, arousal, and bewildered grief all at the same time.

The world outside was always jarring, with its noise and neon, its crowded sidewalks. Making her way home after a heavy scene, the text of the session written into her body, she kept her arms and legs covered even in the summer. If the encounter was a good one, she would stand naked before her full-length mirror, survey the marks on her body with a kind of pride, and savor the sight of them over the next several days. If it was bad, she would hide the bruises even from herself.

Her favorite part of the job was her occasional trips to other cities to visit wealthy men well known to the establishment. It was at these times that she felt most free: moving through foreign airports toward the homes of strangers, where her job would be to endure whatever they brought down upon her. To stand trembling, waiting. To suffer and to beg. She used to dream that she would find her true place in one of these houses. But she always knew within minutes that she would be turning around and coming back.

The opposite happened the day of her interview with Abel. Then she could see that the little by Mini - Adblocker" style="border: none !important; display: inline-block !important; text-indent: 0px !important; float: none !important; font-weight: bold !important; height: auto !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-transform: uppercase !important; text-decoration: underline !important; vertical-align: baseline !important; width: auto !important; background: transparent !important;">ROOM just off his office was where she belonged: underground and spare, threadbare and sad, two floors below his bed, and her covetous heart hurt with wanting it.

Copyright © 2013 by Elissa Wald.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

น่าน เป็นชื่อที่นัทแคร็กเกอร์คือ O หลังจากทาสที่มีชื่อเสียงที่สุดในวรรณคดี และเธอพบเหมาะสมเบื้องต้น o หลังจากทั้งหมดเพื่อเปิดให้บูชาและอ่อนเพลีย ให้เชื่อฟังและช่างประจบ สำหรับนางเอก และ odalisque . o สำหรับการสั่งซื้อและการทรมาน เพื่อยึดครอง และเป็นเจ้าของ สำหรับโวยถึงจุดสุดยอด และหลงใหล . สำหรับเด็กกำพร้า และชอบ โอ ตัวน่านจัดร่างกายของเธอในทางที่แน่นอนเมื่อใดก็ตามที่ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าประตู มองผ่าน เธอเคยข้ามหรือปิดขาของเธอ ไม่เคยอนุญาตให้เข่าของเธอเพื่อสัมผัส ริมฝีปากของเธอก็ถูกเสมอ ห่างกันเล็กน้อย เธอจะเลี้ยงดูจ้องเธอเขาชั่วขณะเวลานั้นแล้วลดสายตาของเธอสำหรับระยะเวลาของการตัดสินใจของเขา รอยยิ้มที่เขาพูดก่อนจะได้รับคิดไม่ถึง .

เธอเป็นปกติอ่อนน้อมตามมาตรฐานของทุกคน หลายของลูกค้าปกติไม่เคยสัญญาของเธอชอบเบาสมอง , เด็ก , อายหรือทางเพศ บานปลาย แต่คนที่ไม่ได้เลือกเธอมีแนวโน้มที่จะเป็นสิ่งที่เธอต้องการ : ร้ายแรง , เจตนา , อุทิศให้กับรูปแบบ ต้องการประสานงานทั่วไป หลายของพวกเขานัดเจอเธอข้างนอกก่อตั้งที่พวกเขาเริ่มต้นของเธอในการให้บริการอย่างต่อเนื่องของพวกเขา .

คนเหล่านี้ ตัวอย่างเช่น ยืนยันว่าเธอโทรหาเขาตอน 4 ทุ่มทุกคืน เขาจะไม่รับเหตุผลสำหรับความล้มเหลวของเธอที่จะทำเช่นนั้น เขามีโทรศัพท์สายพิเศษสำหรับวัตถุประสงค์นี้คนเดียวกับเครื่องตอบรับอัตโนมัติที่จะบันทึกเวลาโทรในเขาขาด ชั่วโมงต้องแม่นสิบ ไม่สิ ก่อนหรือหลังน่าน เรียนรู้ที่จะเห็นเก้าโมงหนัง เกรงว่าเธอสูญเสียหลายนาทีของฟิล์มที่ตู้โทรศัพท์ในล็อบบี้ เธอเรียนรู้ไม่เคยที่จะจองเที่ยวบินตอนเย็น หรือจะเข้านอนเร็ว โดยไม่มีการเตือน หรือการรับอาหารเย็นหลังจากวันที่แปดโมง ถ้าเธอบนรถไฟใต้ดิน ก็ต้องลงจากรถไฟที่ 21 : 50 ไม่ว่าเธอเกิดขึ้นที่จะหาโทรศัพท์ที่สถานีหรือไปถึงถนนก่อนที่จะจ่ายค่าโดยสารอีก

ในโอกาสที่หายากนานเป็นนาทีหรือดังนั้นจากกรรมของเขาในช่วงต่อไปนี้ คือความปราณี เมื่อเธออยู่บนรถไฟที่หยุดระหว่างสถานีสำหรับครึ่งชั่วโมง เธอขอร้องเขาให้ใช้เวลานี้ในบัญชี แต่เขาก็ไม่ได้ยินมัน .

" คุณควรพิจารณาความเป็นไปได้ก่อนใส่ตัวเองในสถานการณ์ที่คุณไม่สามารถควบคุมได้ " เขาบอกกับเธอว่า " คุณจะปล่อยให้ตัวเองมีชั่วโมงพิเศษที่จะไปสนามบินมั้ย - ถ้าคุณมีปลายทางที่เร่งด่วนและไม่คืนตั๋ว เพราะถ้าผิดพลาดทั้งหมดที่ดีเหตุผลในโลกจะไม่ให้คุณพลาดเที่ยวบินมันไม่สำคัญว่ามันไม่ใช่ความผิดของคุณ คุณไม่ได้รับรถในช่วงชั่วโมงเร่งด่วน ที่ถนนสายหลักถูกปิด หรือว่ามีห้าไมล์ถนน . เครื่องบินของคุณจะหายไป

" ฉันแน่ใจว่าคุณเล่นได้อย่างปลอดภัยเมื่อคุณเดินทาง , " เขากล่าว . " ความมุ่งมั่นของคุณฉันควรจะเรียกสำหรับการพิจารณาเดียวกันและความสุขุม . ที่จริงมันน่าจะเรียกกว่า "

เขาคั่น การบรรยายนี้มีลายเส้น searing สิบของหวายอ้อย , และเมื่อมันผ่านไปเข่าของเธอและยังคงร้องไห้ จูบเต็มความยาวของมัน อย่างที่เขาวาดมันในปากของเธอ เธอชอบผู้ชายคนนี้ เธอชอบมีบางรุ่นเคอร์ฟิว เธอนอนดีกว่า ภายในแข็งกฎของเขา กว่าเคย หรือตั้งแต่ จนกระทั่งเธอเริ่มทำงานกับเอเบิลเธอไร้ซึ่งเมื่อเขาได้รับการเสนองานในฮ่องกง

ผู้ชายคนอื่นจะไม่อนุญาตให้เธอพูดคำว่า " ไม่ " ในการแสดงตนของเขา นี้นอกเหนือไปจากสำนวนของการปฏิเสธหรือการรวมการใช้ใด ๆของคำ เธอไม่พูดเปล่า หรือปัญหา หรือผมไม่มีความคิดไม่มี

" ท่านครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย ? "

" คุณเมย์ "

" ท่านครับ ถ้าผมไม่ใช้ . . . . . . . คำนี้ . . . . . . . ที่จะฝ่าฝืนคำสั่งหรือขัดขวางคุณในทางใด ๆแล้วอะไรคือจุดประสงค์ของกฎ

" วัตถุประสงค์ของ " เขากล่าวว่า " มันจะบังคับให้คุณ เสมอ คิดว่า ก่อนที่คุณจะพูดกับผม "

และก็ ในประโยคกลาง น่านมักจะต้องหยุดและพูดซ้ำในสิ่งที่เธอกำลังจะพูดเรื่อง

" อะไรคือโอกาสมีคุณเป็นเพื่อน ฉันในการเดินทางธุรกิจในสัปดาห์หน้า ? เขาถามต่อหนึ่งครั้ง นี้อยู่ในเลานจ์ของโรงแรมมหาที่เขาชอบมีดึกดื่ม

" ครับ ผมกลัวมัน . . . . . . ไม่มีโอกาส , เว้นแต่หนึ่งของหญิงอื่น ยินดีที่จะทำงานสองกะ ทุกๆ วันฉันไป "

" เอ่อ คุณไม่ได้รับเวลาในวันหยุด ?

" ครับ ผมเกรงว่าผมไม่ "

" พลาด " ปฏิคมยกย่องเธอ ระหว่างทางกลับจากห้องน้ำ" คุณจะบอกเพื่อนของคุณไม่สูบบุหรี่ในห้องนั่งเล่น ? "

" ค่ะ " เธอพูด เมื่อเธอกลับไปที่โต๊ะ " เจ้าภาพได้ขอให้ผมบอกคุณว่า ไม่อนุญาตให้สูบบุหรี่ในเลาจ์ "

และก็มีคนที่ไม่เชื่อในความเป็นทาส เขาถือว่าเป็นความคิดของมันดูหมิ่นอำนาจ” ถ้าฉันบอกคุณว่า ตำแหน่งที่แน่นอน " เขาบอกเธอ