Be that as it may, the great day of

Be that as it may, the great day of the general assembly of the nobles came and I was brought in to their presence, with ropes tightly bound, to hear the verdict.
The king asked only one question after hearing the accusation from his son; what have I to say in my defense? What could I say? I cannot deny my love for her and whatever I said would be falsified by the Prince and his spies. Silence was all I could offer.
The king made his judgment then. He picked up his inseparable spear-the Areindamma-(which was supposed to be a gift from the king of Dewatas, the heavenly beings, and hence never to err) and threw it straight at me.
Straight and true as the aim, the spear sped with the speed of light and-wonder of wonders, cut the ropes that bind me, without touching my skin.
I was thunderstruck with awe and, by reflex, picked up my father’s most prized possession and quickly made haste to disappear from the palace.
On the way, I thought of my luck but remembered that the Great Spear never made a mistake. It must have decided to let me live, and decided now to serve a new master-me.
I stayed in an area outside the reaches of the imperial army and after some years, heard that the founding father of the nation had passed away.
The ministers came looking for me to succeed to the throne, saying that I was the rightful heir. I demurred, saying that his son was alive and will inherit the king’s place and that I will not betray the trust even after my father’s death.
The son, who was not a good ruler, wasted his time in gambling and wining. The vassal kingdom of Bago, started a rebellion. Bago was since ruled by one of the new king’s drinking and gambling cohort. The rebel troops defeated the forces of the king of Bagan and even took the king prisoner.
I was again approached by the ministers who wanted me to take the throne as it was now vacant. Again I refused, giving the same reason. I offered to rescue the king by invading the rebel troop’s camp.
I took with me the same centurions that were loyal to me and slipped into the enemy’s camp. I subdued the sentries surrounding the prisoner’s camp and tried to rescue my rival and jealous foster brother. I carried him on my back and rushed out. I nearly succeeded but the King let out a yell saying, “Help, help. Kyansittha is stealing me.” I had to let him go and escape with my life. He must have thought that since I was his rival all the time and that since the King of Bago was, once upon a time, his drinking and gambling partner, the latter would spare his life. His decision was misguided and unfortunate for the enemy executed him soon and marched north to seize my land.
The ministers came to me again and begged me to defend the kingdom from the rebels.
I led a force of my loyal campaigners, some of whom had followed me since the early days, and defeated the forces of the Bago, after I managed to kill the leader.
As soon as I returned, the crown was offered and I had to take it this time.
After a time, I retired from my earthly duties and refused to come out of my retreat from the bowels of a chedi, during a ceremony.
The noble Saint Shin Arahan came to my retreat, at the insistence of the people and my Queen, and asked me to continue with the unification of the First Kingdom of Burma.
So here I am writing these memoirs with the opening stanza, “With my right hand, will I give thee my people so many handfuls of rice, and with my left …”.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใจว่ามันอาจ วันดีของสมัชชาของขุนนางมา และฉันถูกนำในการแสดงตนของพวกเขา กับเชือกแน่นผูก ฟังตอนพระถามคำถามเดียวเท่านั้นหลังจากฟังข้อกล่าวหาจากบุตร ข้าพเจ้าจะบอกว่า ในการป้องกันของฉัน สิ่งที่ฉันสามารถพูดอะไร ผมไม่ปฏิเสธความรักของฉันสำหรับเธอและสิ่งที่ผมบอกว่า จะ falsified โดยเจ้าชายและสายลับของเขา ความเงียบคือทั้งหมดที่ฉันสามารถเสนอ พระทำการตัดสินใจของเขาแล้ว เขายกหอกแล้วกระต่าย - Areindamma- (ซึ่งควรจะเป็นของขวัญจากพระ Dewatas เทพสวรรค์ และด้วยเหตุนี้ไม่ที่แล้ว) และโยนตรงที่ฉัน ตรง และจริงเป็นจุดมุ่งหมาย หอกรวดเร็ว ด้วยความเร็วของแสง และสงสัยว่ามหัศจรรย์ ตัดเชือกที่ผูกผม โดยไม่ต้องสัมผัสผิว ฉัน thunderstruck ด้วยความกลัว และ โดยสะท้อน หยิบขึ้นมาครอบครองมากที่สุดทั้งพ่อและทำได้อย่างรวดเร็วรีบไปจากวัง ในทาง ฉันคิดว่า ฉันโชคดี แต่จำได้ว่า หอกดีไม่เคยทำผิด มันต้องมีการตัดสินใจที่จะให้ฉันอยู่ และตัดสินใจตอนนี้จะให้บริการแบบใหม่-ฉัน พักในพื้นที่นอกการถึงกองทัพอิมพีเรียล และหลัง จาก ปี ได้ยินว่า ที่พ่อของประเทศชาติได้ผ่านไป รัฐมนตรีมามองการเสวยราชย์ ฉันบอกว่า ฉันเป็นทายาทที่ถูกต้อง ฉัน demurred บอกว่า ลูกชายของเขายังมีชีวิตอยู่ และจะสืบทอดตำแหน่งของกษัตริย์ และว่า ฉันจะไม่ทรยศความน่าเชื่อถือแม้หลังจากที่พ่อตาย บุตร ผู้ที่ไม่มีไม้บรรทัดดี เสียเวลาในการเล่นการพนัน และชนะ การ vassal อาณาจักรของพะโค เริ่มเป็นกบฏ พะโคตั้งแต่ได้ถูกปกครอง โดยพระใหม่ดื่มและเล่นการพนันงาน กองกำลังกบฏพ่ายแพ้กองทัพของกษัตริย์พุกาม และแม้กระทั่งเอากษัตริย์นักโทษ นอกจากนี้ฉันอีกถูกทาบทาม โดยรัฐมนตรีที่ต้องการให้ผมใช้ราชบัลลังก์ก็ตอนนี้ว่าง อีกครั้ง ฉันถูกปฏิเสธ ให้เหตุผลเดียวกัน ผมเสนอให้ช่วยเหลือกษัตริย์ โดยค่ายของกองกำลังกบฏที่บุกรุกนั้น ผมเอากับฉัน centurions เดียวที่จงรักภักดีกับผม และเล็ดรอดเข้าไปในค่ายของข้าศึก ฉันสงบลง sentries รอบค่ายของนักโทษ และพยายามช่วยเหลือคู่แข่งและอิจฉาพี่อุปถัมภ์ของฉัน ผมนำเขาหลัง และวิ่งออก ผมเกือบประสบความสำเร็จแต่พระให้ออกเป็นเยลล์พูดว่า "ความช่วยเหลือ ช่วยเหลือ Kyansittha กำลังขโมยฉัน" ผมจะให้เขาไป และหนีกับชีวิต เขาต้องคิดว่า เป็นคู่แข่งของเขาตลอดเวลา และว่าตั้งแต่กษัตริย์พะโค เป็น กาลครั้งหนึ่ง คู่ดื่ม และเล่นการพนัน หลังจะไว้ชีวิต ตัดสินถูกผิด ๆ และโชคร้ายสำหรับศัตรูดำเนินการเขาทันที และขึ้นไปทางเหนือเพื่อยึดที่ดินของฉัน รัฐมนตรีมาหาผมอีกครั้ง และขอร้องให้ปกป้องอาณาจักรจากพวกกบฏ ฉันนำแรงของฉันรณรงค์ภักดี บางคนตามผมตั้งแต่วันแรก และพ่ายแพ้กองทัพของหงสาวดี หลังจากที่ฉันจัดการเพื่อฆ่าผู้นำ ทันทีที่ผมกลับ มงกุฎเสร็จเรียบร้อยแล้ว และผมต้องใช้เวลา หลังจากเวลา ฉันออกจากหน้าที่ของฉันดิน และปฏิเสธที่จะออกมาจากสถานที่พักผ่อนของฉันจากลำไส้ของเจดีย์ ในระหว่างพิธี Shin Arahan โนเบิลของเซนต์มาพักผ่อนของฉัน ที่ insistence ผู้คนและพระราชินีของฉัน และถามฉันต้องการรวมกันของราชอาณาจักรแรกของพม่า ดังนั้นที่นี่ผมเขียนจดหมายเหตุเหล่านี้กับบทเปิด, "กับมือขวา จะฉันเราให้คนของฉันมากมาย handfuls ข้าว และด้านซ้ายของฉัน..."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นไปได้ว่ามันอาจจะเป็นวันที่ดีของการประชุมสมัชชาของขุนนางมาและฉันถูกนำตัวเข้ากับการปรากฏตัวของพวกเขาด้วยเชือกผูกให้แน่นเพื่อจะฟังคำตัดสินของศาล.
กษัตริย์ถามเพียงหนึ่งคำถามหลังจากที่ได้ยินข้อกล่าวหาจากลูกชายของเขา; สิ่งที่ผมจะบอกว่าในการป้องกันของฉันได้อย่างไร สิ่งที่ฉันสามารถพูด? ฉันไม่สามารถปฏิเสธความรักของฉันสำหรับเธอและสิ่งที่ผมบอกว่าจะปลอมโดยเจ้าชายและสายลับของเขา ความเงียบคือทั้งหมดที่ผมสามารถนำเสนอ.
กษัตริย์ทำให้การตัดสินใจของเขาแล้ว เขาหยิบขึ้นมาแยกออกไม่ได้ของเขาหอกที่ Areindamma- (ซึ่งควรจะเป็นของขวัญจากกษัตริย์แห่ง Dewatas, มนุษย์สวรรค์และด้วยเหตุที่ไม่เคยทำผิดพลาด) และโยนมันตรงมาที่ฉัน.
ตรงและเป็นความจริงเป็นจุดมุ่งหมายที่หอก เร่งด้วยความเร็วของแสงและความมหัศจรรย์ของสิ่งมหัศจรรย์ที่ตัดเชือกที่ผูกผมโดยไม่ต้องสัมผัสผิวของฉัน.
ผมก็ตกใจด้วยความกลัวและโดยสะท้อนหยิบขึ้นมาพ่อของฉันครอบครอง prized มากที่สุดและก็รีบที่จะหายไปจากพระราชวังได้อย่างรวดเร็ว .
ในวิธีการที่ผมคิดว่าโชคดีของผม แต่จำได้ว่ายิ่งใหญ่หอกไม่เคยทำผิดพลาด มันจะต้องได้ตัดสินใจที่จะให้ฉันสดและตัดสินใจในขณะนี้ที่จะให้บริการใหม่ต้นแบบฉัน.
ฉันอยู่ในพื้นที่นอกต้นน้ำของกองทัพจักรวรรดิและหลังจากปีที่ผ่านมาได้ยินว่าบิดาผู้ก่อตั้งของประเทศที่ได้ล่วงลับไปแล้ว.
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมาหาผมที่จะประสบความสำเร็จในราชบัลลังก์ที่บอกว่าผมเป็นทายาทโดยชอบธรรม ผมคัดค้านบอกว่าลูกชายของเขายังมีชีวิตอยู่และสถานที่จะได้รับมรดกของกษัตริย์และที่ฉันจะไม่ทรยศต่อความไว้วางใจแม้หลังจากการตายของพ่อของฉัน.
ลูกชายที่ไม่ได้เป็นผู้ปกครองที่ดีเสียเวลาของเขาในการเล่นการพนันและการการันตี อาณาจักรข้าราชบริพารของหงสาวดีเริ่มต้นการก่อจลาจล หงสาวดีถูกปกครองตั้งแต่โดยหนึ่งในพระราชาองค์ใหม่ของการดื่มสุราและเล่นการพนันการศึกษา กองกำลังกบฏพ่ายแพ้กองกำลังของกษัตริย์แห่งพุกามและยังเอานักโทษกษัตริย์.
ผมได้รับการทาบทามอีกครั้งโดยรัฐมนตรีว่าการกระทรวงที่ต้องการให้ผมยึดบัลลังก์ที่มันเป็นตอนนี้ว่าง อีกครั้งฉันจะไม่ยอมให้เหตุผลเดียวกัน ผมเสนอที่จะช่วยเหลือกษัตริย์โดยการบุกรุกค่ายทหารของรัฐบาล.
ฉันเอากับผมร้อยเดียวกันที่มีความภักดีต่อผมและเล็ดรอดเข้าไปในค่ายของศัตรู ผมเงียบยามรอบค่ายนักโทษและพยายามที่จะช่วยเหลือและส่งเสริมคู่แข่งอิจฉาพี่ชายของฉัน ผมพาเขาบนหลังของฉันและวิ่งออก ฉันเกือบจะประสบความสำเร็จ แต่พระมหากษัตริย์ให้ออกตะโกนว่า "ช่วยเป็น พระเจ้าจานสิตาขโมยฉัน. "ผมต้องปล่อยให้เขาไปและหลบหนีกับชีวิตของฉัน เขาจะต้องมีความคิดว่าตั้งแต่ผมยังเป็นคู่แข่งของเขาตลอดเวลาและว่าตั้งแต่พระมหากษัตริย์ของหงสาวดีเป็นกาลครั้งหนึ่ง, การดื่มสุราและเล่นการพนันหุ้นส่วนของเขาหลังจะไว้ชีวิตของเขา การตัดสินใจของเขาก็เข้าใจผิดและโชคร้ายสำหรับศัตรูเขาประหารเร็ว ๆ นี้และเดินขึ้นเหนือไปยึดแผ่นดินของเรา.
รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมาหาผมอีกครั้งและขอร้องให้ผมที่จะปกป้องราชอาณาจักรจากพวกกบฏ.
ฉันนำพลังแห่งการรณรงค์ซื่อสัตย์ของฉันบางคนมี ติดตามเรามาตั้งแต่วันแรกและพ่ายแพ้กองกำลังของหงสาวดีหลังจากที่ผมพยายามฆ่าผู้นำ.
เร็วที่สุดเท่าที่ผมกลับมงกุฎถูกเสนอและฉันได้ใช้มันในเวลานี้.
หลังจากนั้นไม่นานผมเกษียณจากฉัน หน้าที่ของโลกและปฏิเสธที่จะออกจากการล่าถอยของฉันจากบาดาลของเจดีย์ที่ในระหว่างพิธีมา.
โนเบิเซนต์ชิน Arahan มาถึงสถานที่พักผ่อนของฉันที่เรียกร้องของประชาชนและพระราชินีของฉันและถามฉันจะยังคงมีการผสมผสานของ ราชอาณาจักรคนแรกของพม่า.
ดังนั้นที่นี่ฉันจะเขียนบันทึกความทรงจำเหล่านี้กับบทเปิด "ด้วยมือข้างขวาของฉันฉันจะให้เจ้าผู้คนจำนวนมากกอบข้าวของฉันและฉันมีเหลือ ... "