The ability to perform actions in d

The ability to perform actions in depth was explicitly examined using the LTPT. Both WS and TD groups were more accurate when completing trials under binocular viewing, relative to monocular viewing; representing a typical pattern of performance. This underlines that biomechanical constraints in arm movements are unlikely to be the root of any difficulties with acting in depth. The WS group who failed the FSN showed less of a benefit of completing the task under binocular conditions relative to the TD group and the WS group that passed the FSN. This demonstrates that for some individuals with WS there are marked deficits in binocular depth perception, and that these pervade into actions performed in depth. The WS group that failed the FSN may make use of adaptive strategies to compensate for visual deficits which differ from the strategies used by the WS group that passed the FSN. Individuals with WS with strabismus attempt to circumvent amblyopia by ignoring the image from one eye (Semel & Rosner, 2003) and thus relying on monocular cues to depth. A similar approach is adopted by TD children with stereodeficits (Von Noorden & Campos, 1996). Interestingly, in individuals with WS that passed the FSN there was a negative correlation between stereoacuity and accuracy on binocular, horizontally orientated LTPT trials. Thus there appears to be a particular sensitivity to problems with depth perceived binocularly in WS, supporting the assertions made in TD performance that the horizontal test is more sensitive to deficits in stereopsis than its vertical counterpart (Nongpiur & Sharma, 2010). Accordingly there is likely to be an association of dorsal stream deficits in poor stereopsis in WS, with individual differences in the degree of the deficit (i.e. individuals with WS that pass the FSN and those that fail the FSN). Therefore performing the binocular horizontal LTPT may be a quick and inexpensive stereopsis screening tool that would require little training to administer to identify individuals with WS with poor stereopsis.

Future research to remediate depth perception deficits in WS should be mindful of the deficits or absence (in one third of this sample) of stereopsis in WS. Individuals with WS may be able to improve depth perception with the aid of training to understand monocular depth cues. It is a likely that, if spontaneous compensation has been implemented by individuals, this strategy may be utilised in some individuals with WS with inherent poor stereopsis. Participants that may benefit from this type of intervention could be identified using the horizontal LTPT.

Acknowledgements
This research was supported by Autour des Williams, France. The authors would like to thank the members of the Williams Syndrome Foundation, UK, for their participation in this study and the staff and students at Willow Bank Infant School. We also wish to thank Anna Horwood for useful discussions at the design stage of this study.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สามารถดำเนินการในเชิงลึกชัดเจนถูกตรวจสอบโดยใช้การ LTPT กลุ่ม WS และ TD ได้แม่นยำมากขึ้นเมื่อเสร็จสิ้นการทดลองภายใต้การดูส่องทางไกล เทียบดู monocular แสดงรูปแบบทั่วไปของประสิทธิภาพ นี้ขีดเส้นใต้ที่น่าจะเป็นรากของปัญหาใด ๆ ด้วยการทำหน้าที่ลึก biomechanical ข้อจำกัดในการเคลื่อนไหวแขน กลุ่ม WS ที่ล้มเหลวผล FSN แสดงให้เห็นประโยชน์ของการทำงานภายใต้เงื่อนไขส่องทางไกลเมื่อเทียบกับกลุ่ม TD และกลุ่ม WS ที่ผ่านผล FSN น้อยลง นี้แสดงให้เห็นว่า สำหรับบางบุคคลกับ WS มีขาดดุลที่ทำเครื่องหมายในการรับรู้ความลึกส่องทางไกล และที่นี่ pervade เป็นการกระทำที่ดำเนินการในความลึก กลุ่ม WS ที่ล้มเหลวผล FSN อาจทำให้การใช้กลยุทธ์ที่เหมาะสมเพื่อชดเชยสำหรับการขาดดุลภาพซึ่งแตกต่างจากกลยุทธ์ที่ใช้ WS ในกลุ่มที่ผ่านผล FSN ได้ บุคคลกับ WS กับ strabismus พยายามหลีกเลี่ยงตามัว โดยละเว้นรูปจากตา (Semel & Rosner, 2003) จึง อาศัยสัญลักษณ์ monocular จะลึก วิธีการคล้ายเป็นบุตรบุญธรรม โดยเด็ก TD stereodeficits (Noorden ฟอนและ Campos, 1996) เป็นเรื่องน่าสนใจ ในบุคคลกับ WS ที่ผ่านผล FSN มีความสัมพันธ์เชิงลบระหว่าง stereoacuity และความแม่นยำในการทดลอง LTPT ส่องทางไกล การเปลี่ยนแปลงในแนวนอน ดัง มีปรากฏจะ ไวเฉพาะเกี่ยวกับความลึกมองเห็น binocularly ใน WS สนับสนุน assertions ที่ทำประสิทธิภาพในการทำงานของ TD ว่าทดสอบแนวนอนมีความไวต่อการขาดดุลใน stereopsis กว่ากันของแนวตั้ง (Nongpiur และ Sharma, 2010) ดังนั้น มีแนวโน้มที่จะมีความสัมพันธ์ขาดดุลกระแส dorsal stereopsis ดีใน WS กับความแตกต่างของแต่ละระดับของการขาดดุล (เช่นบุคคลกับ WS ที่ผ่านผล FSN และที่ล้มเหลวผล FSN) ดังนั้น การ LTPT แนวนอนส่องทางไกลอาจเป็นเครื่องมือคัดกรอง stereopsis อย่างรวดเร็ว และราคาไม่แพงที่จะต้องมีการฝึกอบรมน้อยในการจัดการการระบุบุคคล ด้วย WS กับ stereopsis ดีFuture research to remediate depth perception deficits in WS should be mindful of the deficits or absence (in one third of this sample) of stereopsis in WS. Individuals with WS may be able to improve depth perception with the aid of training to understand monocular depth cues. It is a likely that, if spontaneous compensation has been implemented by individuals, this strategy may be utilised in some individuals with WS with inherent poor stereopsis. Participants that may benefit from this type of intervention could be identified using the horizontal LTPT.AcknowledgementsThis research was supported by Autour des Williams, France. The authors would like to thank the members of the Williams Syndrome Foundation, UK, for their participation in this study and the staff and students at Willow Bank Infant School. We also wish to thank Anna Horwood for useful discussions at the design stage of this study.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสามารถในการดำเนินการในเชิงลึกถูกตรวจสอบอย่างชัดเจนโดยใช้ LTPT ทั้งสอง WS และกลุ่มทีมีความถูกต้องมากขึ้นเมื่อเสร็จสิ้นการทดลองภายใต้การดูกล้องสองตาเมื่อเทียบกับการรับชมที่ตาข้างเดียว; ที่เป็นตัวแทนของรูปแบบปกติของผลการดำเนินงาน นี้เน้นว่าข้อ จำกัด ในทางชีวกลศาสตร์การเคลื่อนไหวแขนไม่น่าจะเป็นรากของปัญหาใด ๆ กับการทำหน้าที่ในเชิงลึก กลุ่ม WS ที่ล้มเหลว FSN น้อยแสดงให้เห็นประโยชน์ของการจบงานภายใต้เงื่อนไขที่สองตาเมื่อเทียบกับกลุ่มทีและกลุ่ม WS ที่ผ่าน FSN นี้แสดงให้เห็นว่าสำหรับบางคนที่มี WS มีการทำเครื่องหมายการขาดดุลในการรับรู้เชิงลึกกล้องสองตาและที่เหล่านี้แผ่กระจายลงไปในการดำเนินการดำเนินการในเชิงลึก กลุ่ม WS ที่ล้มเหลว FSN อาจทำให้การใช้กลยุทธ์การปรับตัวเพื่อชดเชยการขาดดุลภาพที่แตกต่างจากการใช้กลยุทธ์ที่ใช้โดยกลุ่ม WS ที่ผ่าน FSN บุคคลที่มี WS ที่มีความพยายามที่จะหลีกเลี่ยงตาเหล่มัวโดยไม่สนใจภาพจากตาข้างหนึ่ง (Semel และ Rosner, 2003) จึงอาศัยตัวชี้นำตาข้างเดียวที่ระดับความลึก วิธีการที่คล้ายกันถูกนำมาใช้โดยเด็ก TD กับ stereodeficits (ฟอน Noorden & Campos, 1996) ที่น่าสนใจในบุคคลที่มี WS ที่ผ่าน FSN มีความสัมพันธ์เชิงลบระหว่าง stereoacuity และความถูกต้องในกล้องสองตา, ปรับแนวนอนทดลอง LTPT ดังนั้นจึงมีที่ดูเหมือนจะเป็นความไวโดยเฉพาะปัญหาที่มีความลึกในการรับรู้ binocularly WS สนับสนุนยืนยันที่เกิดขึ้นในการปฏิบัติงาน TD ว่าการทดสอบในแนวนอนคือมีความไวต่อการขาดดุลใน stereopsis กว่าคู่แนวตั้ง (Nongpiur และชาร์ 2010) ดังนั้นมีแนวโน้มที่จะมีความเชื่อมโยงของการขาดดุลกระแสหลังใน stereopsis ยากจนใน WS ด้วยความแตกต่างของแต่ละบุคคลในระดับของการขาดดุล (เช่นบุคคลที่มี WS ที่ผ่าน FSN และผู้ที่ล้มเหลว FSN) ที่ ดังนั้นการแสดง LTPT แนวนอนตาอาจจะเป็น stereopsis อย่างรวดเร็วและราคาไม่แพงเครื่องมือคัดกรองที่จะต้องมีการฝึกอบรมน้อยในการจัดการในการระบุบุคคลที่มี WS กับ stereopsis ยากจน. การวิจัยในอนาคตที่จะ remediate ขาดดุลรับรู้เชิงลึกใน WS ควรมีสติในการขาดดุลหรือขาด (ใน หนึ่งในสามของกลุ่มตัวอย่างนี้) ของ stereopsis ใน WS บุคคลที่มี WS อาจจะไม่สามารถที่จะปรับปรุงการรับรู้เชิงลึกด้วยความช่วยเหลือของการฝึกอบรมที่จะเข้าใจความหมายเชิงลึกตาข้างเดียว มันเป็นไปได้ว่าถ้าค่าตอบแทนที่เกิดขึ้นเองได้รับการดำเนินการโดยบุคคลที่กลยุทธ์นี้อาจจะนำมาใช้ในบางคนที่มี WS กับธรรมชาติ stereopsis ยากจน ผู้เข้าร่วมกิจกรรมที่อาจได้รับประโยชน์จากชนิดของการแทรกแซงนี้อาจจะมีการระบุโดยใช้ LTPT แนวนอน. กิตติกรรมประกาศงานวิจัยนี้ได้รับการสนับสนุนโดย Autour เดวิลเลียมส์, ฝรั่งเศส ผู้เขียนอยากจะขอขอบคุณสมาชิกของวิลเลียมส์ซินโดรมมูลนิธิสหราชอาณาจักรสำหรับการมีส่วนร่วมในการศึกษาครั้งนี้และพนักงานและนักเรียนที่วิลโลว์ธนาคารโรงเรียนเด็ก นอกจากนี้เรายังขอขอบคุณแอนนา Horwood สำหรับการอภิปรายที่มีประโยชน์ในขั้นตอนการออกแบบของการศึกษาครั้งนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความสามารถในการดำเนินการในลึกชัดเจนตรวจสอบการใช้ ltpt . ทั้ง WS และกลุ่ม TD ได้ถูกต้องมากขึ้น เมื่อเสร็จสิ้นการทดลองภายใต้กล้องส่องทางไกลดู เทียบกับตาข้างเดียวดู ; แสดงรูปแบบทั่วไปของการปฏิบัติงาน ข้อจำกัดในการเคลื่อนไหวนี้ขีดเส้นใต้ว่า ค่าแขนไม่น่าจะเป็นรากของปัญหาใด ๆ ด้วยการแสดงในความลึกที่คือกลุ่มที่ไม่ผ่าน FSN พบน้อยของผลประโยชน์ของจบงานภายใต้เงื่อนไขกล้องส่องทางไกลญาติกลุ่ม TD และ คือกลุ่มที่ผ่าน FSN . นี้แสดงให้เห็นว่า มีบุคคลที่มี มันมีการทำเครื่องหมายในการรับรู้ความลึกกล้องสองตาและที่เหล่านี้ตลบเข้าไปดําเนินในระดับลึกคือกลุ่มที่ไม่ผ่าน FSN อาจใช้กลยุทธ์ในการปรับตัวเพื่อชดเชยการขาดดุลภาพ ซึ่งแตกต่างจากกลยุทธ์ที่ใช้โดยกลุ่ม FSN WS ที่ผ่าน . บุคคลกับ WS กับตาเหล่พยายามหลีกเลี่ยงการนวด โดยไม่สนใจภาพจากตาข้างหนึ่ง ( semel &รอสเนอร์ , 2003 ) จึงอาศัยคิวตาข้างเดียวกับความลึกวิธีการที่คล้ายกันถูกนำมาใช้โดย TD ( จากเด็ก stereodeficits นูร์เด้น& Campos , 1996 ) แต่ในบุคคลที่มี WS ที่ผ่าน FSN มีความสัมพันธ์เชิงลบระหว่าง stereoacuity และความถูกต้องบนกล้องในแนวนอนตามการทดลอง ltpt . ดังนั้นจึงดูเหมือนว่าจะมีความไวโดยเฉพาะปัญหากับความลึก การรับรู้ binocularly ใน WS ,สนับสนุนยืนยันใน TD ประสิทธิภาพว่าทดสอบแนวนอนมีความไวต่อการ stereopsis กว่าคู่ในแนวตั้ง ( nongpiur & Sharma , 2010 ) โดยมีแนวโน้มที่จะมีความสัมพันธ์ของกระแสการขาดดุลในส่วน stereopsis ยากจนใน WS ที่มีความแตกต่างในระดับของการขาดดุล ( เช่นบุคคลกับ WS ที่ผ่าน FSN และผู้ที่ล้มเหลวใน FSN ) ดังนั้น การปฏิบัติ ltpt แนวนอนกล้องส่องทางไกลอาจจะ stereopsis อย่างรวดเร็วและราคาไม่แพงเครื่องมือคัดกรองที่จะต้องมีการฝึกอบรมเพียงเล็กน้อย ให้ระบุบุคคลด้วย WS ด้วย

stereopsis ที่น่าสงสารการวิจัยในอนาคตที่จะรักษาการรับรู้ความลึกใน WS ควรใส่ใจการขาดดุลหรือขาด ( ในหนึ่งในสามของตัวอย่างนี้ ) stereopsis ใน WS . บุคคลที่มี มันอาจจะสามารถที่จะปรับปรุงการรับรู้ความลึกด้วยความช่วยเหลือของการฝึกอบรมเพื่อให้เข้าใจลึกตาคิว . มันเป็นแบบนั้น ถ้าชดเชยธรรมชาติได้ถูกใช้ โดยบุคคลกลยุทธ์นี้อาจจะใช้ในบางคนกับ WS กับ stereopsis โดยธรรมชาติที่น่าสงสาร ผู้ที่อาจได้รับประโยชน์จากการแทรกแซงของประเภทนี้สามารถระบุการใช้ ltpt แนวนอน .

ขอบคุณ
งานวิจัยนี้ได้รับการสนับสนุนจาก autour des วิลเลียมส์ , ฝรั่งเศส ผู้เขียนขอขอบคุณสมาชิกของวิลเลียมส์ซินโดรมมูลนิธิ , สหราชอาณาจักรสำหรับการมีส่วนร่วมของพวกเขาในการศึกษานี้ เจ้าหน้าที่ และนักเรียนโรงเรียนเด็กวิลโลว์แบงค์ นอกจากนี้เรายังต้องการที่จะขอบคุณแอนนา ฮอร์วูดสำหรับการสนทนาที่มีประโยชน์ในการออกแบบเวทีการศึกษา .