Both your body that is lying sick a

Both your body that is lying sick and in pain, and the mind that is aware of its sickness and pain, are called dhamma. That which is formless, the thoughts, feelings and perceptions, is called namadhamma. That which is racked with aches and pains is called rupadhamma. The material is dhamma and the immaterial is dhamma. So we live with dhammas, in dhamma, and we are dhamma. In truth there is no self to be found, there are only dhammas continually arising and passing away as is their nature. Every single moment we're undergoing birth and death. This is the way things are.
When we think of the Lord Buddha, how truly he spoke, we feel how worthy he is of reverence and respect. Whenever we see the truth of something we see His teachings, even if we've never actually practiced the Dhamma. But even if we have a knowledge of the teachings, have studied and practiced them, as long as we still haven't seen the truth we are still homeless.
So understand this point. All people, all creatures, are preparing to leave. When beings have lived an appropriate time they must go on their way. Rich, poor, young and old must all experience this change.
When you realize that's the way the world is you'll feel that it's a wearisome place. When you see that there's nothing real or substantial you can rely on you'll feel wearied and disenchanted. Being disenchanted doesn't mean you are averse, the mind is clear. It sees that there's nothing to be done to remedy this state of affairs, it's just the way the world is. Knowing in this way you can let go of attachment, letting go with a mind that is neither happy nor sad, but at peace with conditions through seeing their changing nature with wisdom. Anicca vata sankhara -- all conditions are impermanent.
To put it simply, impermanence is the Buddha. If we truly see an impermanent condition we'll see that it's permanent. It's permanent in the sense that its subjection to change is unchanging. This is the permanence that living beings possess. There is continual transformation, from childhood through to old age, and that very impermanence, that propensity to change, is permanent and fixed. If you look at it like this your heart will be at ease. It's not just you who has to go through this, it's everyone.
When you consider things in this way you'll see them as wearisome, and disenchantment will arise. Your delight in the world of sense pleasures will disappear. You'll see that if you have many possessions you have to leave a lot behind. If you have a few you leave few behind. Wealth is just wealth, long life is just long life... they're nothing special.
What is important is that we should do as the Lord Buddha taught and build our own home, building it by the method that I've been explaining to you. Build your own home. Let go. Let go until the mind reaches the peace that is free from advancing, free from retreating and free from stopping still. Pleasure is not your home, pain is not your home. Pleasure and pain both decline and pass away.
The Great Teacher saw that all conditions are impermanent and so He taught us to let go of our attachment to them. When we reach the end of our life we'll have no choice anyway, we won't be able to take anything with us. So wouldn't it be better to put things down before then? They're just a heavy burden to carry around, why not throw off that load now? Why bother to drag these things around? Let go, relax, and let your family look after you.
Those who nurse the sick grow in goodness and virtue. The patient who is giving others that opportunity shouldn't make things difficult for them. If there's pain or some problem or other, let them know and keep the mind in a wholesome state. One who is nursing parents should fill his or her mind with warmth and kindness and not get caught up in aversion.
This is the one time you can repay your debt to them. From your birth through your childhood, as you've grown up, you've been dependent on your parents. That you are here today is because your mother and father have helped you in so many ways. You owe them an incredible debt of gratitude.
So today, all of you children and relatives gathered together here, observe how your mother has become your child. Before you were her children, now she has become yours. She has become older and older until she has become a child again. Her memory goes, her eyes don't see well and her ears aren't so good. Sometimes she garbles her words. Don't let it upset you. You who are nursing the sick must know how to go also.
Don't hold onto things, just let her have her own way. When a young child is disobedient sometimes the parents let it have its own way just to keep the peace, just to make it happy. Now your mother is just like that child. Her memories and perceptions are confused. Sometimes she muddles up your names, or asks you to bring a cup when she wants a plate. It's normal, don't be upset by it.
Let the patient bear in mind the kindness of those who nurse and patiently endure the painful feelings. Exert yourself mentally, don't let the mind become scattered and confused, and don't make things difficult for those looking after you. Let those who are nursing fill their minds with virtue and kindness. Don't be averse to the unattractive side of the job, cleaning up the mucous and phlegm, urine and excrement. Try your best. Everyone in the family give a hand.
She is the only mother you have. She gave you life, she has been your teacher, your doctor and your nurse -- she's been everything to you. That she has brought you up, shared her wealth with you and made you her heir is the great goodness of parents. That is why the Buddha taught the virtues of kataññu and katavedi, knowing our debt of gratitude and trying to repay it. These two dhamma are complimentary. If our parents are in need, unwell or in difficulty, then we do our best to help them. This is kataññu-katavedi, the virtue that sustains the world. It prevents families from breaking up, and makes them stable and harmonious.
Today I have brought you the gift of Dhamma in this time of illness. I have no material things to offer you, there seem to be plenty of those in this house already. And so I give you the Dhamma, something which has lasting worth, something which you'll never be able to exhaust. Having received it you can pass it on to as many others as you like and it will never be depleted. That is the nature of Truth. I am happy to have been able to give you this gift of Dhamma and hope it will give you the strength to deal with your pain.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทั้งร่างกายที่นอนป่วย และอาการเจ็บปวด และจิตใจที่ตระหนักถึงการความเจ็บปวด เรียกว่าธรรม ที่เป็นเกม ความคิด ความรู้สึก และ เข้าใจ จะเรียกว่า namadhamma ที่ racked กับปวดเมื่อยและปวดคือ rupadhamma วัสดุเป็นธรรม และเป็นธรรมใน immaterial ดังนั้น เราอยู่กับธรรม ในธรรม และเรามีธรรม ในความจริงที่ตนเองไม่ให้แก่ไม่มี มีเพียงธรรมเกิด และตายเป็นธรรมชาติของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง ทุกเวลาเดียวที่เรากำลังอยู่ในระหว่างการเกิดและตาย วิธีการสิ่งที่มีอยู่ เมื่อเรานึกถึงพระพุทธเจ้า วิธีอย่างแท้จริงเขาพูด เรารู้สึกว่าคุ้มค่าเป็นความเคารพและนับถือ เมื่อเราเห็นความจริงของสิ่งที่ เราเห็นคำสอนของท่าน แม้เราก็ได้ปฏิบัติธรรม แต่ถ้าเรามีความรู้สอน ได้ศึกษา และฝึกฝนพวกเขา ตราบใดที่เรายังไม่เห็นความจริงที่เรามีประชาชนกว่ายังคง เพื่อให้ เข้าใจจุดนี้ ทุก คน สิ่งมีชีวิต การเตรียมพร้อมไป เมื่อสิ่งมีชีวิตได้อาศัยเวลาที่เหมาะสมพวกเขาต้องไปบนทางของพวกเขา อุดม ยากจน หนุ่ม และเก่าต้องทั้งหมดพบเปลี่ยนแปลงนี้ เมื่อคุณทราบอย่างนี้ โลกได้คุณจะรู้สึกว่า มันเป็นหนึ เมื่อคุณเห็นว่า ไม่มีอะไรจริง หรือสำคัญที่คุณสามารถใช้คุณจะรู้สึก wearied และ disenchanted ถูก disenchanted ไม่ได้หมายความ จะ averse จิตใจจะ เห็นว่า ไม่มีอะไรจะทำการแก้ไขสถานะของกิจการนี้ มันเป็นเพียงวิธีการโลก รู้วิธีนี้คุณสามารถปล่อยสิ่งที่แนบมา ให้ไป ด้วยใจที่ไม่มีความสุข หรือเศร้า แต่ที่มีเงื่อนไขดูธรรมชาติของพวกเขาเปลี่ยนแปลง มีสติปัญญา Anicca vata sankhara - เงื่อนไขเป็น impermanent ใส่เพียง อนิจจังคือ พระพุทธเจ้า ถ้าเราเห็นสภาพ impermanent เราจะเห็นว่า เป็นแบบถาวร ถาวรในแง่ที่ว่าการกวาดการเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงไม่ได้ Permanence ที่มีมีชีวิตอยู่ มีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง จากวัยเด็กถึงวัยชรา และที่อนิจจังมาก สิ่งที่เปลี่ยนแปลง ถาวร และถาวร ถ้าคุณได้อ่านนี้ คุณจะมี ณ ไม่เพียงคุณที่ไปเจอแบบนี้ มันเป็นทุกคน เมื่อคุณพิจารณาสิ่งต่าง ๆ ด้วยวิธีนี้ คุณจะเห็นเป็นหนึ ก disenchantment จะเกิดขึ้น ความสุขในโลกของความสุขความรู้สึกจะหายไป คุณจะเห็นว่า ถ้าคุณมีทรัพย์สินมากมาย คุณจะต้องทิ้งมาก ถ้าคุณมีสิ่งคุณทิ้งน้อย ให้เลือกมากมายมีให้เลือกมากมายเพียง อายุยืน ยาวเพียงชีวิต...พวกเขาจะไม่มีอะไรพิเศษ สิ่งสำคัญคือ เราควรทำ ตามที่พระพุทธเจ้าสอน และสร้างบ้านของเราเอง อาคาร โดยวิธีการที่ผมได้อธิบายให้คุณ สร้างบ้านของคุณเอง ให้ไป ให้ไปจนกว่าจิตใจถึงความสงบสุขที่เป็นอิสระจากความก้าวหน้า ฟรีจากเพียง และฟรีจากหยุดยัง ความสุขไม่ใช่บ้านของคุณ ความเจ็บปวดไม่ใช่บ้านของคุณ ความสุขและความเจ็บปวดลดลง และเสียชีวิต ครูที่เห็นว่า เงื่อนไขทั้งหมดมี impermanent และดังนั้น เขาสอนเราปล่อยของเราแนบไป เมื่อเราถึงจุดสิ้นสุดของชีวิตเราเราเลือกไม่หรือ เราไม่สามารถทำอะไรกับเรา ดังนั้น จะไม่จะดีกว่าที่จะใส่สิ่งต่าง ๆ ลงก่อนแล้ว พวกเขากำลังเพียงภาระหนักพกพา ทำไมไม่กระเด็นที่โหลดตอนนี้ รำคาญทำไมลากรอบสิ่งเหล่านี้หรือไม่ ปล่อย ผ่อนคลาย และให้ลักษณะของครอบครัวหลังจากที่คุณ ผู้ที่พยาบาลผู้ป่วยเติบโตในความดีและคุณธรรม ผู้ป่วยที่จะทำให้ผู้อื่นไม่ควรทำสิ่งที่ยากสำหรับพวกเขา ถ้ามีอาการปวด หรือเกิดปัญหาบางประการ หรืออื่น ๆ ปล่อยให้พวกเขารู้จัก และไว้ใจรัฐสรรค์ ผู้พยาบาลครอบครัวควรเติมเขา หรือใจของเธอไม่ได้รับความอบอุ่น และเมตตาหาง aversion นี้เป็นครั้งเดียวที่คุณสามารถชำระหนี้ของคุณไป จากคุณเกิดผ่านวัยเด็กของคุณ เป็นคุณได้เติบโตขึ้น คุณได้รับขึ้นอยู่กับพ่อแม่ ว่า คุณอยู่ที่นี่วันนี้เป็น เพราะแม่และพ่อของคุณได้ช่วยเหลือคุณในหลาย ๆ คุณค้างชำระนั้นหนี้น่าทึ่งของความกตัญญู ดังนั้นวันนี้ คุณเด็กและญาติรวบรวมกันที่นี่ สังเกตว่า แม่เป็น ลูกของคุณ ก่อนที่คุณได้ลูก ตอนนี้เธอได้กลายเป็นของคุณ เธอได้กลายเป็นรุ่นเก่า และเก่าจนเธอกลายเป็นเด็กอีกครั้ง หน่วยความจำของเธอไป เห็นตาของเธอไม่ดี และหูของเธอไม่ดี บางครั้งเธอ garbles คำของเธอ ไม่ให้มันอารมณ์เสียคุณ ผู้พยาบาลผู้ป่วยต้องทราบวิธีการไปยัง ไม่ค้างบนสิ่ง เพียงให้เธอมีทางของตนเอง เมื่อเด็กหนุ่ม disobedient บางครั้ง ผู้ปกครองปล่อยให้มันมีทางของตัวเองเพียงเพื่อให้ความสงบสุข เพื่อให้มีความสุข ตอนนี้ แม่เป็นเพียงเช่นเดียวกับที่ลูก สับสนความทรงจำและภาพลักษณ์ของเธอ บางครั้งเธอ muddles ค่าชื่อของคุณ หรือขอให้คุณนำถ้วยเมื่อเธอต้องการจาน เป็นเรื่องปกติ ไม่อารมณ์เสียโดย ให้หมีผู้ป่วยในจิตเมตตาของผู้พยาบาล และอดทนอดทนต่อความรู้สึกเจ็บปวด แรงตัวเองจิตใจ อย่าปล่อยให้จิตใจเป็นกระจัดกระจายสับสน และไม่ทำสิ่งที่ยากสำหรับผู้ที่ต้องการหลังจากที่คุณ ให้ผู้ที่เป็นพยาบาลกรอกคน มีคุณธรรมและเมตตา ไม่ averse ด้านว่าขี้เหร่ของงาน ทำความสะอาดค่า mucous และเสมหะ ปัสสาวะ และเรา ส่วนของคุณได้ ทุกคนในครอบครัวให้มือ She is the only mother you have. She gave you life, she has been your teacher, your doctor and your nurse -- she's been everything to you. That she has brought you up, shared her wealth with you and made you her heir is the great goodness of parents. That is why the Buddha taught the virtues of kataññu and katavedi, knowing our debt of gratitude and trying to repay it. These two dhamma are complimentary. If our parents are in need, unwell or in difficulty, then we do our best to help them. This is kataññu-katavedi, the virtue that sustains the world. It prevents families from breaking up, and makes them stable and harmonious. Today I have brought you the gift of Dhamma in this time of illness. I have no material things to offer you, there seem to be plenty of those in this house already. And so I give you the Dhamma, something which has lasting worth, something which you'll never be able to exhaust. Having received it you can pass it on to as many others as you like and it will never be depleted. That is the nature of Truth. I am happy to have been able to give you this gift of Dhamma and hope it will give you the strength to deal with your pain.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทั้งร่างกายของคุณที่กำลังนอนป่วยและอยู่ในความเจ็บปวดและจิตใจที่มีความตระหนักถึงความเจ็บป่วยและความเจ็บปวดของมันจะถูกเรียกว่าธรรม ที่ซึ่งเป็นรูปร่างความคิดความรู้สึกและการรับรู้จะเรียกว่า namadhamma สิ่งที่ถูกทรมานกับอาการปวดเมื่อยและปวดที่เรียกว่า rupadhamma วัสดุที่เป็นธรรมและสาระสำคัญเป็นธรรม ดังนั้นเราจึงมีชีวิตอยู่กับธรรมในธรรมและเรามีธรรม ในความเป็นจริงมีตัวเองที่จะไม่พบมีเพียงธรรมอย่างต่อเนื่องที่เกิดขึ้นและผ่านไปตามที่เป็นธรรมชาติของพวกเขา ทุกช่วงเวลาเดียวที่เรากำลังอยู่ระหว่างการเกิดและการตาย นี่คือสิ่งที่เป็น.
เมื่อเราคิดว่าพระพุทธเจ้าวิธีการอย่างแท้จริงที่เขาพูดเรารู้สึกว่าเขาเป็นคนที่คุ้มค่าของการแสดงความเคารพและให้ความเคารพ เมื่อใดก็ตามที่เราเห็นความจริงของสิ่งที่เราเห็นคำสอนของพระองค์แม้ว่าเราไม่เคยมีประสบการณ์จริงธรรม แต่ถึงแม้ว่าเรามีความรู้คำสอนที่มีการศึกษาและมีประสบการณ์พวกเขาตราบใดที่เรายังไม่ได้เห็นความจริงเรายังคงไร้ที่อยู่อาศัย.
ดังนั้นเข้าใจจุดนี้ ทุกคนสิ่งมีชีวิตทั้งหมดมีการเตรียมที่จะออก เมื่อสิ่งมีชีวิตที่มีชีวิตอยู่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่พวกเขาจะต้องไปทางของพวกเขา ที่อุดมไปด้วยน่าสงสารเด็กและผู้ใหญ่ต้องประสบการณ์การเปลี่ยนแปลงนี้.
เมื่อคุณตระหนักว่าทางโลกคือคุณจะรู้สึกว่ามันเป็นสถานที่ที่น่าเบื่อ เมื่อคุณเห็นว่าไม่มีอะไรจริงหรือที่สำคัญคุณสามารถพึ่งพาคุณจะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยและไม่แยแส เป็นไม่แยแสไม่ได้หมายความว่าคุณมีความเกลียดชังใจที่มีความชัดเจน มันเห็นว่าไม่มีอะไรที่จะต้องทำเพื่อแก้ไขสถานการณ์แบบนี้มันเป็นเพียงวิธีโลกคือ รู้ในแบบที่คุณสามารถปล่อยให้ไปของสิ่งที่แนบให้ไปด้วยใจที่ไม่มีความสุขหรือเศร้า แต่อย่างสันติกับสภาพผ่านการเห็นลักษณะการเปลี่ยนแปลงของพวกเขาด้วยภูมิปัญญา Anicca vata สังขาร -.
เงื่อนไขทั้งหมดที่มีอนิจจังที่จะนำมันก็ไม่เที่ยงเป็นพระพุทธเจ้า ถ้าเราอย่างแท้จริงเห็นสภาพอนิจจังเราจะเห็นว่ามันเป็นถาวร มันถาวรในความรู้สึกที่ครอบงำในการเปลี่ยนแปลงคือไม่มีการเปลี่ยนแปลง นี่คือความคงทนที่มีสิ่งมีชีวิต มีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องคือจากวัยเด็กไปจนถึงวัยชราและความไม่แน่นอนมากนิสัยชอบที่จะเปลี่ยนที่เป็นถาวรและคงที่ ถ้าคุณมองไปที่มันเป็นแบบนี้หัวใจของคุณจะได้รับความสะดวก มันไม่ได้เป็นเพียงผู้ที่ได้ไปผ่านทางนี้ก็ทุกคน.
เมื่อคุณพิจารณาสิ่งที่อยู่ในแบบที่คุณจะได้เห็นพวกเขาเป็นน่าเบื่อและท้อแท้ที่จะเกิดขึ้น ความสุขของคุณในโลกของความสุขความรู้สึกที่จะหายไป คุณจะเห็นว่าถ้าคุณมีทรัพย์สินมากมายที่คุณต้องออกจากจำนวนมากที่อยู่เบื้องหลัง หากคุณมีบางอย่างที่คุณจะออกจากที่อยู่เบื้องหลังไม่กี่ ความมั่งคั่งเป็นเพียงความมั่งคั่งชีวิตยาวเป็นเพียงชีวิตที่ยาวนาน ... พวกเขากำลังไม่มีอะไรพิเศษ.
สิ่งที่สำคัญคือว่าเราควรจะทำตามที่พระพุทธเจ้าสอนและสร้างบ้านของเราเองสร้างได้โดยวิธีการที่ฉันได้รับการอธิบาย ถึงคุณ. สร้างบ้านของคุณเอง ไปกันเถอะ. ปล่อยให้ไปจนกว่าใจถึงความสงบสุขที่เป็นอิสระจากความก้าวหน้าที่เป็นอิสระจากการถอยและปลอดจากการหยุดยังคง ความสุขไม่ได้อยู่ที่บ้านของคุณมีอาการปวดไม่ได้ที่บ้านของคุณ ความสุขและความเจ็บปวดทั้งการลดลงและผ่านไป.
ครูที่ดีเห็นว่าเงื่อนไขทั้งหมดที่มีอนิจจังและเพื่อให้เขาสอนเราจะปล่อยให้ไปของสิ่งที่แนบของเราที่จะให้พวกเขา เมื่อเรามาถึงจุดสิ้นสุดของชีวิตของเราเราจะไม่มีทางเลือกแล้วเราจะไม่สามารถที่จะเอาอะไรกับเรา ดังนั้นมันจะไม่ดีกว่าที่จะนำสิ่งที่ลงมาก่อนแล้ว พวกเขากำลังเพียงเป็นภาระหนักที่จะดำเนินการประมาณทำไมไม่สลัดโหลดว่าตอนนี้หรือไม่ ทำไมรำคาญที่จะลากสิ่งเหล่านี้รอบ? ปล่อยให้ไปผ่อนคลายและปล่อยให้ดูครอบครัวของคุณหลังจากที่คุณ.
บรรดาผู้ที่พยาบาลผู้ป่วยเติบโตในความดีและคุณธรรม ผู้ป่วยที่จะให้คนอื่น ๆ มีโอกาสที่ไม่ควรทำในสิ่งที่ยากสำหรับพวกเขา ถ้าปวดหรือมีปัญหาบางอย่างหรืออื่น ๆ ให้พวกเขารู้และให้ใจในรัฐริสุทธ์ คนที่เป็นพ่อแม่พยาบาลควรกรอกใจของเขาหรือเธอด้วยความอบอุ่นและความเมตตาและไม่ได้รับการติดขึ้นในความเกลียดชัง.
นี้เป็นครั้งเดียวที่คุณสามารถชำระหนี้ของพวกเขา ตั้งแต่แรกเกิดของคุณผ่านวัยเด็กของคุณในขณะที่คุณเติบโตขึ้นคุณได้รับขึ้นอยู่กับพ่อแม่ของคุณ ว่าคุณอยู่ที่นี่ในวันนี้เป็นเพราะพ่อและแม่ของคุณได้ช่วยให้คุณในหลาย ๆ คุณเป็นหนี้พวกเขาอย่างไม่น่าเชื่อหนี้ของความกตัญญู.
ดังนั้นวันนี้ทุกท่านเด็กและญาติรวมตัวกันที่นี่สังเกตว่าแม่ของคุณได้กลายเป็นบุตรหลานของคุณ ก่อนที่คุณจะเป็นเด็กของเธอตอนนี้เธอได้กลายเป็นคุณ เธอได้กลายเป็นรุ่นเก่าและรุ่นเก่าจนเธอได้กลายเป็นเด็กอีกครั้ง หน่วยความจำของเธอไปดวงตาของเธอไม่เห็นดีและหูของเธอจะไม่ดีดังนั้น บางครั้งที่เธอ garbles คำพูดของเธอ อย่าปล่อยให้มันอารมณ์เสีย คุณที่กำลังป่วยพยาบาลจะต้องทราบว่าจะไปยัง.
อย่าถือไปยังสิ่งที่เพียงแค่ปล่อยให้เธอมีวิธีการของตัวเอง เมื่อเด็กหนุ่มบางครั้งไม่เชื่อฟังพ่อแม่ปล่อยให้มันมีทางของตัวเองเพียงเพื่อให้ความสงบสุขเพียงเพื่อให้มีความสุข ตอนนี้แม่ของคุณเป็นเช่นเดียวกับเด็กคนนั้น ความทรงจำของเธอและความรู้สึกสับสน บางครั้งที่เธอ muddles ขึ้นชื่อของคุณหรือขอให้คุณที่จะนำถ้วยเมื่อเธอต้องการจาน มันเป็นเรื่องปกติไม่ต้องอารมณ์เสียโดยมัน.
ให้ผู้ป่วยหมีในใจความมีน้ำใจของผู้ที่พยาบาลและอดทนความรู้สึกเจ็บปวด ออกแรงตัวเองจิตใจจะไม่ปล่อยให้ใจเป็นกระจัดกระจายและสับสนและไม่ทำให้สิ่งที่ยากสำหรับผู้ที่ต้องการหลังจากที่คุณ ขอให้ผู้ที่ได้รับการพยาบาลกรอกจิตใจของพวกเขาที่มีคุณธรรมและความเมตตา อย่าเกลียดชังด้านสวยของงาน, การทำความสะอาดเมือกและเสมหะปัสสาวะและอุจจาระ พยายามที่ดีที่สุดของคุณ. ทุกคนในครอบครัวให้มือ.
เธอเป็นแม่เดียวที่คุณต้อง เธอทำให้ชีวิตของคุณเธอได้รับครูของคุณหมอและพยาบาลของคุณ - เธอได้ทุกอย่างเพื่อคุณ ว่าเธอได้นำเจ้าขึ้นมาใช้ร่วมกันความมั่งคั่งของเธอกับคุณและทำให้คุณทายาทของเธอเป็นความดีที่ดีของพ่อแม่ นั่นคือเหตุผลที่พระพุทธเจ้าสอนคุณธรรมของkataññuและ katavedi รู้หนี้ของเราของความกตัญญูและความพยายามที่จะจ่ายเงินคืนได้ ทั้งสองธรรมให้บริการฟรี ถ้าพ่อแม่ของเราอยู่ในความต้องการ, ไม่สบายหรือในความยากลำบากแล้วเราจะทำอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยให้พวกเขา นี่คือkataññu-katavedi คุณธรรมที่ sustains โลก จะป้องกันไม่ให้ครอบครัวจากการทำลายขึ้นและทำให้พวกเขามีเสถียรภาพและความสามัคคี.
วันนี้ผมได้นำของขวัญของธรรมะในเวลาของการเจ็บป่วยนี้ ฉันไม่มีสิ่งวัสดุที่จะนำเสนอคุณดูเหมือนจะมีความอุดมสมบูรณ์ของผู้ที่อยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว และดังนั้นผมจึงให้คุณธรรมบางสิ่งบางอย่างซึ่งได้ยาวนานคุ้มค่าอะไรบางอย่างที่คุณจะไม่สามารถที่จะหมด หลังจากที่ได้รับคุณสามารถผ่านมันไปยังอื่น ๆ อีกมากมายเท่าที่คุณต้องการและมันจะไม่หมด นั่นคือธรรมชาติของความจริง ผมมีความสุขที่ได้รับสามารถที่จะให้ของขวัญชิ้นนี้ของธรรมและหวังว่ามันจะทำให้คุณมีความแข็งแรงที่จะจัดการกับความเจ็บปวดของคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทั้งร่างกายของคุณกำลังป่วยหนัก และเจ็บปวด และจิตใจที่ตระหนักถึงความเจ็บปวด จะเรียกว่าธรรมะ ซึ่ง หมายถึง ความคิด ความรู้สึก และการรับรู้ เรียกว่า namadhamma . ซึ่งเจ็บปวดปวดเมื่อยและปวดเรียกว่า rupadhamma . วัสดุที่เป็นธรรม และตรงประเด็น มีธรรม เราอยู่กับนำมาในธรรมะ และเรามีธรรมะในความจริงไม่มีในตนเองให้พบ มีเพียง 376 อย่างต่อเนื่องที่เกิดขึ้นและผ่านออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ ทุกๆ ช่วงเวลาที่เรากำลังได้รับการเกิดและการตาย นี่คือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
เมื่อเรานึกถึงพระพุทธเจ้า ว่าจริงๆ เขาพูด เรารู้สึกว่าคุ้มค่าที่เขาเคารพและนับถือ เมื่อใดก็ตามที่เราเห็นความจริงของสิ่งที่เราได้เห็นการสอนของเขาถ้าเราเคยปฏิบัติธรรม แต่ถ้าเรามีความรู้ในการสอน มีการศึกษา และฝึกฝนพวกเขา ตราบใดที่เรายังไม่เห็นความจริงเรายังไม่มีบ้านอยู่
เพื่อให้เข้าใจในจุดนี้ คนทั้งหมด สิ่งมีชีวิตทั้งหมด กำลังเตรียมตัวที่จะไป เมื่อมนุษย์อยู่ถึงเวลาจะต้องไปตามทางของตน จน รวย ,เด็กและผู้ใหญ่ทุกคนจะต้องประสบกับการเปลี่ยนแปลงนี้
เมื่อคุณตระหนักว่าวิธีที่โลกนี้คุณจะรู้สึกว่ามันเป็นสถานที่ที่น่าเบื่อ . เมื่อคุณพบว่าไม่มีอะไร จริงมากหรือคุณสามารถพึ่งพาคุณจะรู้สึกเหน็ดเหนื่อย และแยแส . การแยแส ไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่ชอบใจใส เห็นว่าไม่มีอะไรต้องทำเพื่อแก้ไขสถานการณ์นี้มันเป็นเพียงวิธีการที่โลกเป็น รู้ในวิธีนี้คุณสามารถปล่อยให้ไปของสิ่งที่แนบไปด้วยจิตใจที่ไม่สงบสุข หรือเศร้า แต่ด้วยเงื่อนไขของการเปลี่ยนผ่าน ได้เห็นธรรมชาติด้วยปัญญา anicca วทา sankhara -- เงื่อนไขทั้งหมดเป็นอนิจจัง .
พูดง่ายๆ อนิจจัง คือ พระพุทธเจ้า ถ้าเราเห็นอนิจจังจริงๆ เงื่อนไข เราจะเห็นว่า มันถาวรเป็นการถาวรในความรู้สึกของการพิชิตเปลี่ยนจะไม่เปลี่ยนแปลง นี้เป็นถาวรที่สิ่งมีชีวิตมี มีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง จากวัยเด็กถึงวัยชรา และนั้นเป็นอนิจจังว่า ความโน้มเอียงที่จะเปลี่ยนเป็นแบบถาวรและการแก้ไข ถ้าคุณมองแบบนี้ หัวใจของคุณจะผ่อนคลาย ไม่ใช่แค่คุณที่ต้องผ่านมันทุกคน
เมื่อคุณพิจารณาสิ่งต่าง ๆ ในวิธีนี้คุณจะเห็นพวกเขาเป็นอย่างเหนื่อยอ่อน และทับถม จะเกิดขึ้นได้ ความสุขของคุณในโลกของความรู้สึก ความสุขก็จะหายไป คุณจะเห็นถ้าคุณมีข้าวของมากมายที่คุณมีให้มากไว้ ถ้าคุณมีบางอย่างที่คุณทิ้งบางอย่างไว้เบื้องหลัง ความมั่งคั่งคือความมั่งคั่ง ชีวิตก็ยืนยาว . . . . . . . พวกเขาไม่มีอะไรที่พิเศษ
สิ่งที่สำคัญคือ เราควรจะทำตามที่พระพุทธเจ้าสอน และสร้างบ้านของเราเองสร้างมันด้วยวิธีการที่ผมได้อธิบายกับคุณ สร้างบ้านของคุณเอง ไปกันเถอะ ไปจนจิตถึงความสงบที่เป็นอิสระจากก้าวหน้า ฟรีจากล่าถอย และฟรีจากการหยุดนิ่ง ความสุขไม่ใช่บ้านเธอ ความเจ็บปวดไม่ใช่บ้านของคุณ ความสุขและความเจ็บปวดทั้งปฏิเสธและจากไป
ครูที่ดีเห็นว่าเงื่อนไขทั้งหมดเป็นอนิจจัง และดังนั้น เขาสอนให้เราปล่อยให้ไปของสิ่งที่แนบมาของพวกเขา เมื่อถึงจุดสิ้นสุดของชีวิตของเราเราจะไม่มีทางเลือก เราไม่สามารถนำอะไรไปกับเราได้ ดังนั้นมันจะดีกว่าที่จะวางของลงก่อนได้ไหม พวกเขาเป็นแค่ภาระหนักเพื่อดำเนินการรอบ ทำไมไม่โยนออกที่โหลดแล้ว ทำไมต้องลากพวกนี้อยู่