Children liked Eddie. Not teenagers

Children liked Eddie. Not teenagers. Teenagers gave him headaches.
Over the years, Eddie figured he'd seen every sort of do-nothing, snarlat-you
teenager there was. But children were different. Children looked
at Eddie—who, with his protruding lower jaw, always seemed to be
grinning, like a dolphin—and they trusted him. They drew in like cold
hands to a fire. They hugged his leg. They played with his keys. Eddie
mostly grunted, never saying much. He figured it was because he didn't
say much that they liked him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เด็กชอบเอ็ดดี้ ไม่วัยรุ่น วัยรุ่นให้เขาปวดหัวปี เอ็ดดี้คิดเขาได้เห็นทุกประเภทของ snarlat do-nothing -คุณวัยรุ่นที่มี แต่เด็กแตกต่างกัน เด็กมองที่เอ็ดดี้ – ที่ กับกรามล่างของเขาเกิน เสมอดูเหมือนจะgrinning ชอบปลาโลมา — และพวกเขาเชื่อถือเขา พวกเขาวาดในเช่นเย็นมือการไฟ พวกเขา hugged ขาของเขา พวกเขาเล่นกับคีย์ของเขา เอ็ดดี้ส่วนใหญ่ grunted พูดมากไม่ เขาคิดเพราะเขาไม่ได้พูดมากว่า พวกเขาชอบเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เด็กชอบเอ็ดดี้ ไม่วัยรุ่น วัยรุ่นทำให้เขาปวดหัว.
กว่าปีที่เอ็ดดี้คิดว่าเขาต้องการเห็นการเรียงลำดับของการทำอะไรทุก snarlat
คุณวัยรุ่นมี แต่เด็กที่แตกต่างกัน เด็กมองที่เอ็ดดี้ผู้ที่มีขากรรไกรล่างยื่นออกมาของเขาเสมอดูเหมือนจะยิ้มเช่นปลาโลมาและพวกเขาไว้ใจเขา พวกเขาเข้ามาอยู่ในที่เย็นเช่นมือไฟไหม้ พวกเขากอดขาของเขา พวกเขาเล่นด้วยปุ่มของเขา เอ็ดดี้ส่วนใหญ่ grunted ไม่เคยพูดมาก เขาคิดว่ามันเป็นเพราะเขาไม่ได้พูดมากว่าพวกเขาชอบเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เด็กชอบเอ็ดดี้ ไม่ใช่วัยรุ่น วัยรุ่นทำให้เขาปวดหัว
ปี เอ็ดดี้คิดว่าเขาเห็นทุกประเภทไม่ทำอะไร snarlat คุณ
วัยรุ่นมี แต่เด็กที่แตกต่างกัน เด็กดู
ที่เอ็ดดี้ที่เขายื่นขากรรไกรล่างเสมอดูเหมือนจะ
ยิ้ม เหมือนโลมาและพวกเขาไว้วางใจเขา พวกเขาก็เหมือนมือหนาว
เหมือนไฟ พวกเขากอดขาเขาพวกเขาเล่นกับกุญแจ เอ็ดดี้
ส่วนใหญ่ถอนหายใจไม่พูดอะไรมาก เขาคิดว่ามันเป็นเพราะเขาไม่ได้
พูดมากที่ชอบเขา