- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Second Tuesday We Talk About Fe
The Second Tuesday We Talk About Feeling Sorry for Yourself
I came back the next Tuesday. And for many Tuesdays that followed. I looked forward to these visits more than one would think, considering I was flying seven hundred miles to sit alongside a dying man. But I seemed to slip into a time warp when I visited Morrie, and I liked myself better when I was there. I no longer rented a cellular phone for the rides from the airport. Let them wait , I told myself, mimicking Morrie.
The newspaper situation in Detroit had not improved. In fact, it had grown increasingly insane, with nasty confrontations between picketers and replacement workers, people arrested, beaten, lying in the street in front of delivery trucks.
In light of this, my visits with Morrie felt like a cleansing rinse of human kindness. We talked about life and we talked about love. We talked about one of Morrie’s favorite subjects, compassion, and why our society had such a shortage of it. Before my third visit, I stopped at a market called Bread and Circus—I had seen their bags in Morrie’s house and figured he must like the food there—and I loaded up with plastic containers from their fresh food take-away, things like vermicelli with vegetables and carrot soup and baklava.
When I entered Morrie’s study, I lifted the bags as if I’d just robbed a bank.
“Food man!” I bellowed.
Morrie rolled his eyes and smiled.
Meanwhile, I looked for signs of the disease’s progression. His fingers worked well enough to write with a pencil, or hold up his glasses, but he could not lift his arms much higher than his chest. He was spending less and less time in the kitchen or living room and more in his study, where he had a large reclining chair set up with pillows, blankets, and specially cut pieces of foam rubber that held his feet and gave support to his withered legs. He kept a bell near his side, and when his head needed adjusting or he had to “go on the commode,” as he referred to it, he would shake the bell and Connie, Tony, Bertha, or Amy—his small army of home care workerswould come in. It wasn’t always easy for him to lift the bell, and he got frustrated when he couldn’t make it work.
I asked Morrie if he felt sorry for himself.
“Sometimes, in the mornings,” he said. “That’s when I mourn. I feel around my body, I move my fingers and my hands—whatever I can still move—and I mourn what I’ve lost. I mourn the slow, insidious way in which I’m dying. But then I stop mourning.”
Just like that?
“I give myself a good cry if I need it. But then I concentrate on all the good things still in my life. On the people who are coming to see me. On the stories I’m going to hear. On you—if it’s Tuesday. Because we’re Tuesday people.”
I grinned. Tuesday people.
“Mitch, I don’t allow myself any more self-pity than that. A little each morning, a few tears, and that’s all.”
I thought about all the people I knew who spent many of their waking hours feeling sorry for themselves. How useful it would be to put a daily limit on self-pity. Just a few tearful minutes, then on with the day. And if Morrie could do it, with such a horrible disease …
“It’s only horrible if you see it that way,” Morrie said. “It’s horrible to watch my body slowly wilt away to nothing. But it’s also wonderful because of all the time I get to say good-bye.”
He smiled. “Not everyone is so lucky.”
I studied him in his chair, unable to stand, to wash, to pull on his pants. Lucky? Did he really say lucky?
During a break, when Morrie had to use the bathroom, I leafed through the Boston newspaper that sat near his chair. There was a story about a small timber town where two teenage girls tortured and killed a seventy-three-year-old man who had befriended them, then threw a party in his trailer home and showed off the corpse. There was another story, about the upcoming trial of a straight man who killed a gay man after the latter had gone on a TV talk show and said he had a crush on him.
I put the paper away. Morrie was rolled back insmiling, as always—and Connie went to lift him from the wheelchair to the recliner.
You want me to do that? I asked.
There was a momentary silence, and I’m not even sure why I offered, but Morrie looked at Connie and said, “Can you show him how to do it?”
“Sure,” Connie said.
Following her instructions, I leaned over, locked my forearms under Morrie’s armpits, and hooked him toward me, as if lifting a large log from underneath. Then I straightened up, hoisting him as I rose. Normally, when you lift someone, you expect their arms to tighten around your grip, but Morrie could not do this. He was mostly dead weight, and I felt his head bounce softly on my shoulder and his body sag against me like a big damp loaf.
“Ahhhn,” he softly groaned.
I gotcha, I gotcha, I said.
Holding him like that moved me in a way I cannot describe, except to say I felt the seeds of death inside his shriveling frame, and as I laid him in his chair, adjusting his head on the pillows, I had the coldest realization that our time was running out. And I had to do something.
It is my junior year, 1978, when disco and Rocky movies are the cultural rage. We are in an unusual sociology class at Brandeis, something Morrie calls “Group Process.” Each week we study the ways in which the students in the group interact with one another, how they respond to anger, jealousy, attention. We are human lab rats. More often than not, someone ends up crying. I refer to it as the “touchy –feely” course. Morrie says I should be more open-minded.
On this day, Morrie says he has an exercise for us to try. We are to stand, facing away from our classmates, and fall backward, relying on another student to catch us. Most of us are uncomfortable with this, and we cannot let go for more than a few inches before stopping ourselves. We laugh in embarrassment. Finally, one student, a thin, quiet, dark-haired girl whom I notice almost always wears bulky white fisherman sweaters, crosses her arms over her chest, closes her eyes, leans back, and does not flinch, like one of those Lipton tea commercials where the model splashes into the pool.
For a moment, I am sure she is going to thump on the floor. At the last instant, her assigned partner grabs her head and shoulders and yanks her up harshly.
“Whoa!” several students yell. Some clap. Morrie finally smiles.
“You see,” he says to the girl, “you closed your eyes. That was the difference. Sometimes you cannot believe what you see, you have to believe what you feel. And if you are ever going to have other people trust you, you must feel that you can trust them, too—even when you’re in the dark. Even when you’re falling.”
I came back the next Tuesday. And for many Tuesdays that followed. I looked forward to these visits more than one would think, considering I was flying seven hundred miles to sit alongside a dying man. But I seemed to slip into a time warp when I visited Morrie, and I liked myself better when I was there. I no longer rented a cellular phone for the rides from the airport. Let them wait , I told myself, mimicking Morrie.
The newspaper situation in Detroit had not improved. In fact, it had grown increasingly insane, with nasty confrontations between picketers and replacement workers, people arrested, beaten, lying in the street in front of delivery trucks.
In light of this, my visits with Morrie felt like a cleansing rinse of human kindness. We talked about life and we talked about love. We talked about one of Morrie’s favorite subjects, compassion, and why our society had such a shortage of it. Before my third visit, I stopped at a market called Bread and Circus—I had seen their bags in Morrie’s house and figured he must like the food there—and I loaded up with plastic containers from their fresh food take-away, things like vermicelli with vegetables and carrot soup and baklava.
When I entered Morrie’s study, I lifted the bags as if I’d just robbed a bank.
“Food man!” I bellowed.
Morrie rolled his eyes and smiled.
Meanwhile, I looked for signs of the disease’s progression. His fingers worked well enough to write with a pencil, or hold up his glasses, but he could not lift his arms much higher than his chest. He was spending less and less time in the kitchen or living room and more in his study, where he had a large reclining chair set up with pillows, blankets, and specially cut pieces of foam rubber that held his feet and gave support to his withered legs. He kept a bell near his side, and when his head needed adjusting or he had to “go on the commode,” as he referred to it, he would shake the bell and Connie, Tony, Bertha, or Amy—his small army of home care workerswould come in. It wasn’t always easy for him to lift the bell, and he got frustrated when he couldn’t make it work.
I asked Morrie if he felt sorry for himself.
“Sometimes, in the mornings,” he said. “That’s when I mourn. I feel around my body, I move my fingers and my hands—whatever I can still move—and I mourn what I’ve lost. I mourn the slow, insidious way in which I’m dying. But then I stop mourning.”
Just like that?
“I give myself a good cry if I need it. But then I concentrate on all the good things still in my life. On the people who are coming to see me. On the stories I’m going to hear. On you—if it’s Tuesday. Because we’re Tuesday people.”
I grinned. Tuesday people.
“Mitch, I don’t allow myself any more self-pity than that. A little each morning, a few tears, and that’s all.”
I thought about all the people I knew who spent many of their waking hours feeling sorry for themselves. How useful it would be to put a daily limit on self-pity. Just a few tearful minutes, then on with the day. And if Morrie could do it, with such a horrible disease …
“It’s only horrible if you see it that way,” Morrie said. “It’s horrible to watch my body slowly wilt away to nothing. But it’s also wonderful because of all the time I get to say good-bye.”
He smiled. “Not everyone is so lucky.”
I studied him in his chair, unable to stand, to wash, to pull on his pants. Lucky? Did he really say lucky?
During a break, when Morrie had to use the bathroom, I leafed through the Boston newspaper that sat near his chair. There was a story about a small timber town where two teenage girls tortured and killed a seventy-three-year-old man who had befriended them, then threw a party in his trailer home and showed off the corpse. There was another story, about the upcoming trial of a straight man who killed a gay man after the latter had gone on a TV talk show and said he had a crush on him.
I put the paper away. Morrie was rolled back insmiling, as always—and Connie went to lift him from the wheelchair to the recliner.
You want me to do that? I asked.
There was a momentary silence, and I’m not even sure why I offered, but Morrie looked at Connie and said, “Can you show him how to do it?”
“Sure,” Connie said.
Following her instructions, I leaned over, locked my forearms under Morrie’s armpits, and hooked him toward me, as if lifting a large log from underneath. Then I straightened up, hoisting him as I rose. Normally, when you lift someone, you expect their arms to tighten around your grip, but Morrie could not do this. He was mostly dead weight, and I felt his head bounce softly on my shoulder and his body sag against me like a big damp loaf.
“Ahhhn,” he softly groaned.
I gotcha, I gotcha, I said.
Holding him like that moved me in a way I cannot describe, except to say I felt the seeds of death inside his shriveling frame, and as I laid him in his chair, adjusting his head on the pillows, I had the coldest realization that our time was running out. And I had to do something.
It is my junior year, 1978, when disco and Rocky movies are the cultural rage. We are in an unusual sociology class at Brandeis, something Morrie calls “Group Process.” Each week we study the ways in which the students in the group interact with one another, how they respond to anger, jealousy, attention. We are human lab rats. More often than not, someone ends up crying. I refer to it as the “touchy –feely” course. Morrie says I should be more open-minded.
On this day, Morrie says he has an exercise for us to try. We are to stand, facing away from our classmates, and fall backward, relying on another student to catch us. Most of us are uncomfortable with this, and we cannot let go for more than a few inches before stopping ourselves. We laugh in embarrassment. Finally, one student, a thin, quiet, dark-haired girl whom I notice almost always wears bulky white fisherman sweaters, crosses her arms over her chest, closes her eyes, leans back, and does not flinch, like one of those Lipton tea commercials where the model splashes into the pool.
For a moment, I am sure she is going to thump on the floor. At the last instant, her assigned partner grabs her head and shoulders and yanks her up harshly.
“Whoa!” several students yell. Some clap. Morrie finally smiles.
“You see,” he says to the girl, “you closed your eyes. That was the difference. Sometimes you cannot believe what you see, you have to believe what you feel. And if you are ever going to have other people trust you, you must feel that you can trust them, too—even when you’re in the dark. Even when you’re falling.”
0/5000
วันอังคารที่สองที่เราพูดถึงความรู้สึกเสียใจที่ตัวเอง ฉันกลับมาวันอังคารถัดไป และสำหรับในวันอังคาร ที่ตาม ผมมองไปข้างหน้าเพื่อเยี่ยมชมเหล่านี้มากกว่าหนึ่งจะคิด พิจารณาฉันถูกบินเจ็ดร้อยไมล์นั่งควบคู่ไปกับคนตาย แต่ผมดูเหมือนจะเป็น warp เวลาไปเยี่ยมครูมอร์รี และฉันชอบตัวเองดีขึ้นมีการจัดส่ง ผมไม่เช่าโทรศัพท์มือถือสำหรับขี่จากสนามบิน ให้พวกเขารอ ฉันบอกตัวเอง ครูมอร์รี mimicking ไม่มีการปรับปรุงสถานการณ์ที่หนังสือพิมพ์ดีทรอยต์ ในความเป็นจริง มันมีปลูกบ้ามากขึ้น มีน่ารังเกียจการเผชิญหน้าระหว่าง picketers และทดแทนแรงงาน คนที่จับกุม ตี นอนอยู่บนถนนหน้ารถบรรทุกจัดส่ง เมื่อนี้ เยี่ยมชมของฉันกับครูมอร์รีรู้สึกเหมือนล้างทำความสะอาดของมนุษย์ เราพูดคุยเกี่ยวกับชีวิต และเราพูดคุยเกี่ยวกับความรัก เราพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องโปรดของครูมอร์รี แรงกว่า และ ทำไมสังคมก็ขาดแคลนดังกล่าวนั้น ก่อนเข้าชมสามของฉัน ฉันหยุดที่ตลาดเรียกว่าขนมปังและละคร — ฉันได้เห็นกระเป๋าของพวกเขาในบ้านของครูมอร์รี และคิดต้องชอบอาหารมี — และฉันโหลดค่ากับบรรจุภัณฑ์พลาสติกจากอาหารสดหน่อย สิ่งที่ชอบเผ็ดสำเร็จรูปผักซุปแครอท และ baklava เมื่อฉันได้ใส่การศึกษาของครูมอร์รี ผมยกกระเป๋าว่าฉันมีเพียงปล้นธนาคาร "อาหารมนุษย์" ผม bellowed ครูมอร์รีรีดตา และยิ้ม ในขณะเดียวกัน ฉันมองหาสัญญาณของการก้าวหน้าของโรค นิ้วของเขาทำงานดีพอ ไปเขียน ด้วยดินสอ คานแว่นตาของเขา แต่เขาไม่สามารถยกแขนของเขาสูงกว่าหน้าอกของเขา เขาได้ใช้จ่ายน้อย และเวลาน้อยในห้องครัว หรือห้องนั่งเล่น และอื่น ๆ ในการศึกษาของเขา ซึ่งเขามีเก้าอี้นอนขนาดใหญ่ที่ตั้งค่า ด้วยหมอน blankets และตัดชิ้นส่วนของยางโฟมที่จัดเท้าของเขา และสนับสนุนให้ขาเหี่ยว เป็นพิเศษ เขาเก็บระฆังที่ใกล้ฝั่งของเขา และเมื่อศีรษะของเขาจำเป็นต้องปรับ หรือเขาไป "commode, " ตามเขาไป เขาจะสั่นระฆัง และ Connie โทนี่ Bertha การมี — ทัพขนาดเล็กของ workerswould ดูแลบ้านมา มันไม่ได้เสมอสำหรับเขายกระฆัง และเขาได้ผิดหวังเมื่อเขาไม่ให้ทำงาน ผมถามครูมอร์รีถ้า เขารู้สึกเสียใจที่ตน "บางครั้ง ใน เขากล่าวว่า "คือเมื่อฉันร่ำไห้ ฉันรู้สึกทั่วร่างกายของฉัน ย้ายนิ้วและมือของฉัน — เพียงไม่สามารถยังคงย้าย — และฉันร่ำไห้สิ่งที่ฉันทำหายได้ ฉันร่ำไห้ insidious ช้าแบบที่ฉันกำลังตาย แต่ผมหยุดไว้ทุกข์" เพียงเช่นเดียวกับที่ "ผมให้ตัวเองร้องดีถ้าจำเป็นก็ แต่แล้ว ฉันตั้งใจทุกสิ่งดีในชีวิต ในคนที่มาหาผม ในเรื่องราวฉันจะฟัง คุณ — ถ้าเป็นวันอังคาร เนื่องจากเราไม่คนวันอังคารนี้" ผม grinned คนวันอังคาร "Mitch ฉันไม่ยอมให้ตัวเอง self-pity ใด ๆ เพิ่มเติมจากที่ เช้าน้อย น้ำตากี่ และนั่นคือทั้งหมด " ฉันคิดเกี่ยวกับทุกคนผมรู้ว่าที่ใช้เวลาหลายชั่วโมงตื่นความรู้สึกขอตัวเอง มีประโยชน์อย่างไรจึงจะกำหนดขีดจำกัดวัน self-pity เพียงไม่กี่นาที tearful แล้วในวันนั้น และ ถ้าครูมอร์รีสามารถทำได้ ด้วยโรคน่ากลัว... ครูมอร์รีกล่าวว่า "ก็เท่านั้นน่ากลัวถ้าคุณเห็นวิธี "ได้น่ากลัวในการดูร่างกายของฉันช้าทูลไปเพื่ออะไร แต่ก็ยังดี เพราะตลอดเวลาที่ได้รับการกล่าวลา" เขายิ้ม "ทุกคนไม่ได้โชคดีมาก" เรียนเขาในพระเก้าอี้ ขาตั้ง ล้าง การดึงกางเกงของเขาไม่ ลัคกี้ ได้เขาจริง ๆ ว่า โชคดีหรือไม่ ในระหว่างการหยุดพัก เมื่อครูมอร์รีมีการใช้ห้องน้ำ ผม leafed ผ่านหนังสือพิมพ์บอสตันที่นั่งใกล้พระเก้าอี้ มีเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองไม้ขนาดเล็กซึ่งสองสาววัยรุ่นทรมาน และฆ่าคนเจ็ดสามปีที่มี befriended โยนฝ่ายบ้านรถพ่วง แล้วพบว่าปิดศพ มีอีกเรื่อง เกี่ยวกับการทดลองที่เกิดขึ้นของมนุษย์ตรงที่ฆ่าแอบหลังหลังไปในทีวีพูดคุย และกล่าวว่า เขามีความสนใจในตัวเขา ฉันเก็บกระดาษ ครูมอร์รีถูกย้อนหลัง insmiling เสมอ — และ Connie ไปยกเขาจากข้างในไปที่นวม คุณต้องการให้ฉันทำ ถาม มีความเงียบชั่วขณะ และฉันไม่แน่ใจแม้แต่เหตุผลที่ผมนำเสนอ แต่ครูมอร์รีมอง Connie และกล่าว ว่า "สามารถคุณแสดงวิธีการทำ" "แน่นอน Connie กล่าวว่า ตามคำแนะนำของเธอ ฉันเอง ล็อค forearms ของฉันภายใต้ของครูมอร์รี armpits และติดยาเสพติดเขาไป ผมว่ายกล็อกขนาดใหญ่จากใต้ แล้ว ฉัน straightened ติตตั้งเขาเป็นฉันกุหลาบ โดยปกติ เมื่อคุณยกคน คุณคาดว่าแผ่นดินของพวกเขาเพิ่มรอบการจับ แต่ครูมอร์รีสามารถทำเช่นนี้ กำลังส่วนใหญ่น้ำหนัก และฉันรู้สึกเด้งหัวเขาเบา ๆ บนไหล่ของฉันและของเขาร่างกายเสียขวัญกับฉันเช่นชื้นห่อใหญ่ "Ahhhn เขาเบา groaned ฉัน gotcha ฉัน gotcha ผมพูด ถือพระองค์เช่นนั้นแล้วในแบบที่ผมไม่สามารถอธิบาย ยกเว้นจะบอกว่า ผมรู้สึกเมล็ดตายภายในกรอบของเขา shriveling และฉันวางเขาในเก้าอี้ของเขา ปรับศีรษะบนหมอน ฉันมีสำนึกกับที่เวลาเราออก และผมจะทำอะไร มันเป็นของฉันปี 1978 เมื่อดิสโก้และภาพยนตร์ร็อคกี้จะโกรธทางวัฒนธรรม เราอยู่ในคลาสที่มีสังคมวิทยาที่ผิดปกติที่ Brandeis สิ่งที่ครูมอร์รีเรียก "กลุ่มกระบวนการ" แต่ละสัปดาห์เราศึกษาวิธีการเรียนในกลุ่มการโต้ตอบกัน ว่าพวกเขาตอบสนองให้โกรธ สนใจ พระ หนูห้องปฏิบัติการมนุษย์ได้ มากมักจะไม่เป็น บางคนจบค่าร้องไห้ ฉันหมายถึงมันเป็นการ "น้อย – feely " หลักสูตรการ ครูมอร์รีกล่าวว่า ฉันควรจะเปิดกว้างมากขึ้น ในวันนี้ ครูมอร์รีกล่าวว่า เขามีการออกกำลังกายที่เราจะลอง เราจะยืน หันหน้าจากเพื่อนร่วมชั้นของเรา และอยู่อาศัยนักเรียนอื่นจะจับเราย้อนหลัง ส่วนใหญ่เราจะอึดอัดนี้ และเราไม่ให้ไปมากกว่าไม่กี่นิ้วก่อนที่จะหยุดตนเอง เราหัวเราะในความลำบากใจ สุดท้าย หนึ่งนักเรียน สาวบาง เงียบสงบ มืด haired ที่ผมสังเกตมักสวมเสื้อขาวประมงขนาดใหญ่ ข้ามแขนหน้าอกของเธอ ปิดดวงตาของเธอ เอนหลัง กไม่ flinch เช่นหนึ่งโฆษณาชา Lipton เหล่านั้นที่แบบ splashes สระว่ายน้ำ ครู่ ฉันแน่ใจว่า เธอกำลังขมุบชั้น ในทันทีสุดท้าย คู่เธอกำหนด grabs หัวและไหล่ของเธอ และ yanks เธอขึ้นอย่างหนัก "โอ้โฮ" นักเรียนหลายร้อง บางเสียงดังเปรี้ยง ครูมอร์รียิ้มสุดท้าย "คุณดู พูดกับผู้หญิง "คุณปิดตา ที่มีความแตกต่าง บางครั้งคุณไม่สามารถเชื่อสิ่งที่คุณเห็น คุณต้องเชื่อสิ่งที่คุณรู้สึก และถ้าคุณจะเคยไปมีคนอื่นเชื่อถือคุณ คุณต้องรู้สึกว่า คุณสามารถเชื่อถือได้ เกินไป — แม้เมื่อคุณอยู่ในมืด แม้ว่าคุณจะล้ม"
การแปล กรุณารอสักครู่..
The Second Tuesday We Talk About Feeling Sorry for Yourself
I came back the next Tuesday. And for many Tuesdays that followed. I looked forward to these visits more than one would think, considering I was flying seven hundred miles to sit alongside a dying man. But I seemed to slip into a time warp when I visited Morrie, and I liked myself better when I was there. I no longer rented a cellular phone for the rides from the airport. Let them wait , I told myself, mimicking Morrie.
The newspaper situation in Detroit had not improved. In fact, it had grown increasingly insane, with nasty confrontations between picketers and replacement workers, people arrested, beaten, lying in the street in front of delivery trucks.
In light of this, my visits with Morrie felt like a cleansing rinse of human kindness. We talked about life and we talked about love. We talked about one of Morrie’s favorite subjects, compassion, and why our society had such a shortage of it. Before my third visit, I stopped at a market called Bread and Circus—I had seen their bags in Morrie’s house and figured he must like the food there—and I loaded up with plastic containers from their fresh food take-away, things like vermicelli with vegetables and carrot soup and baklava.
When I entered Morrie’s study, I lifted the bags as if I’d just robbed a bank.
“Food man!” I bellowed.
Morrie rolled his eyes and smiled.
Meanwhile, I looked for signs of the disease’s progression. His fingers worked well enough to write with a pencil, or hold up his glasses, but he could not lift his arms much higher than his chest. He was spending less and less time in the kitchen or living room and more in his study, where he had a large reclining chair set up with pillows, blankets, and specially cut pieces of foam rubber that held his feet and gave support to his withered legs. He kept a bell near his side, and when his head needed adjusting or he had to “go on the commode,” as he referred to it, he would shake the bell and Connie, Tony, Bertha, or Amy—his small army of home care workerswould come in. It wasn’t always easy for him to lift the bell, and he got frustrated when he couldn’t make it work.
I asked Morrie if he felt sorry for himself.
“Sometimes, in the mornings,” he said. “That’s when I mourn. I feel around my body, I move my fingers and my hands—whatever I can still move—and I mourn what I’ve lost. I mourn the slow, insidious way in which I’m dying. But then I stop mourning.”
Just like that?
“I give myself a good cry if I need it. But then I concentrate on all the good things still in my life. On the people who are coming to see me. On the stories I’m going to hear. On you—if it’s Tuesday. Because we’re Tuesday people.”
I grinned. Tuesday people.
“Mitch, I don’t allow myself any more self-pity than that. A little each morning, a few tears, and that’s all.”
I thought about all the people I knew who spent many of their waking hours feeling sorry for themselves. How useful it would be to put a daily limit on self-pity. Just a few tearful minutes, then on with the day. And if Morrie could do it, with such a horrible disease …
“It’s only horrible if you see it that way,” Morrie said. “It’s horrible to watch my body slowly wilt away to nothing. But it’s also wonderful because of all the time I get to say good-bye.”
He smiled. “Not everyone is so lucky.”
I studied him in his chair, unable to stand, to wash, to pull on his pants. Lucky? Did he really say lucky?
During a break, when Morrie had to use the bathroom, I leafed through the Boston newspaper that sat near his chair. There was a story about a small timber town where two teenage girls tortured and killed a seventy-three-year-old man who had befriended them, then threw a party in his trailer home and showed off the corpse. There was another story, about the upcoming trial of a straight man who killed a gay man after the latter had gone on a TV talk show and said he had a crush on him.
I put the paper away. Morrie was rolled back insmiling, as always—and Connie went to lift him from the wheelchair to the recliner.
You want me to do that? I asked.
There was a momentary silence, and I’m not even sure why I offered, but Morrie looked at Connie and said, “Can you show him how to do it?”
“Sure,” Connie said.
Following her instructions, I leaned over, locked my forearms under Morrie’s armpits, and hooked him toward me, as if lifting a large log from underneath. Then I straightened up, hoisting him as I rose. Normally, when you lift someone, you expect their arms to tighten around your grip, but Morrie could not do this. He was mostly dead weight, and I felt his head bounce softly on my shoulder and his body sag against me like a big damp loaf.
“Ahhhn,” he softly groaned.
I gotcha, I gotcha, I said.
Holding him like that moved me in a way I cannot describe, except to say I felt the seeds of death inside his shriveling frame, and as I laid him in his chair, adjusting his head on the pillows, I had the coldest realization that our time was running out. And I had to do something.
It is my junior year, 1978, when disco and Rocky movies are the cultural rage. We are in an unusual sociology class at Brandeis, something Morrie calls “Group Process.” Each week we study the ways in which the students in the group interact with one another, how they respond to anger, jealousy, attention. We are human lab rats. More often than not, someone ends up crying. I refer to it as the “touchy –feely” course. Morrie says I should be more open-minded.
On this day, Morrie says he has an exercise for us to try. We are to stand, facing away from our classmates, and fall backward, relying on another student to catch us. Most of us are uncomfortable with this, and we cannot let go for more than a few inches before stopping ourselves. We laugh in embarrassment. Finally, one student, a thin, quiet, dark-haired girl whom I notice almost always wears bulky white fisherman sweaters, crosses her arms over her chest, closes her eyes, leans back, and does not flinch, like one of those Lipton tea commercials where the model splashes into the pool.
For a moment, I am sure she is going to thump on the floor. At the last instant, her assigned partner grabs her head and shoulders and yanks her up harshly.
“Whoa!” several students yell. Some clap. Morrie finally smiles.
“You see,” he says to the girl, “you closed your eyes. That was the difference. Sometimes you cannot believe what you see, you have to believe what you feel. And if you are ever going to have other people trust you, you must feel that you can trust them, too—even when you’re in the dark. Even when you’re falling.”
I came back the next Tuesday. And for many Tuesdays that followed. I looked forward to these visits more than one would think, considering I was flying seven hundred miles to sit alongside a dying man. But I seemed to slip into a time warp when I visited Morrie, and I liked myself better when I was there. I no longer rented a cellular phone for the rides from the airport. Let them wait , I told myself, mimicking Morrie.
The newspaper situation in Detroit had not improved. In fact, it had grown increasingly insane, with nasty confrontations between picketers and replacement workers, people arrested, beaten, lying in the street in front of delivery trucks.
In light of this, my visits with Morrie felt like a cleansing rinse of human kindness. We talked about life and we talked about love. We talked about one of Morrie’s favorite subjects, compassion, and why our society had such a shortage of it. Before my third visit, I stopped at a market called Bread and Circus—I had seen their bags in Morrie’s house and figured he must like the food there—and I loaded up with plastic containers from their fresh food take-away, things like vermicelli with vegetables and carrot soup and baklava.
When I entered Morrie’s study, I lifted the bags as if I’d just robbed a bank.
“Food man!” I bellowed.
Morrie rolled his eyes and smiled.
Meanwhile, I looked for signs of the disease’s progression. His fingers worked well enough to write with a pencil, or hold up his glasses, but he could not lift his arms much higher than his chest. He was spending less and less time in the kitchen or living room and more in his study, where he had a large reclining chair set up with pillows, blankets, and specially cut pieces of foam rubber that held his feet and gave support to his withered legs. He kept a bell near his side, and when his head needed adjusting or he had to “go on the commode,” as he referred to it, he would shake the bell and Connie, Tony, Bertha, or Amy—his small army of home care workerswould come in. It wasn’t always easy for him to lift the bell, and he got frustrated when he couldn’t make it work.
I asked Morrie if he felt sorry for himself.
“Sometimes, in the mornings,” he said. “That’s when I mourn. I feel around my body, I move my fingers and my hands—whatever I can still move—and I mourn what I’ve lost. I mourn the slow, insidious way in which I’m dying. But then I stop mourning.”
Just like that?
“I give myself a good cry if I need it. But then I concentrate on all the good things still in my life. On the people who are coming to see me. On the stories I’m going to hear. On you—if it’s Tuesday. Because we’re Tuesday people.”
I grinned. Tuesday people.
“Mitch, I don’t allow myself any more self-pity than that. A little each morning, a few tears, and that’s all.”
I thought about all the people I knew who spent many of their waking hours feeling sorry for themselves. How useful it would be to put a daily limit on self-pity. Just a few tearful minutes, then on with the day. And if Morrie could do it, with such a horrible disease …
“It’s only horrible if you see it that way,” Morrie said. “It’s horrible to watch my body slowly wilt away to nothing. But it’s also wonderful because of all the time I get to say good-bye.”
He smiled. “Not everyone is so lucky.”
I studied him in his chair, unable to stand, to wash, to pull on his pants. Lucky? Did he really say lucky?
During a break, when Morrie had to use the bathroom, I leafed through the Boston newspaper that sat near his chair. There was a story about a small timber town where two teenage girls tortured and killed a seventy-three-year-old man who had befriended them, then threw a party in his trailer home and showed off the corpse. There was another story, about the upcoming trial of a straight man who killed a gay man after the latter had gone on a TV talk show and said he had a crush on him.
I put the paper away. Morrie was rolled back insmiling, as always—and Connie went to lift him from the wheelchair to the recliner.
You want me to do that? I asked.
There was a momentary silence, and I’m not even sure why I offered, but Morrie looked at Connie and said, “Can you show him how to do it?”
“Sure,” Connie said.
Following her instructions, I leaned over, locked my forearms under Morrie’s armpits, and hooked him toward me, as if lifting a large log from underneath. Then I straightened up, hoisting him as I rose. Normally, when you lift someone, you expect their arms to tighten around your grip, but Morrie could not do this. He was mostly dead weight, and I felt his head bounce softly on my shoulder and his body sag against me like a big damp loaf.
“Ahhhn,” he softly groaned.
I gotcha, I gotcha, I said.
Holding him like that moved me in a way I cannot describe, except to say I felt the seeds of death inside his shriveling frame, and as I laid him in his chair, adjusting his head on the pillows, I had the coldest realization that our time was running out. And I had to do something.
It is my junior year, 1978, when disco and Rocky movies are the cultural rage. We are in an unusual sociology class at Brandeis, something Morrie calls “Group Process.” Each week we study the ways in which the students in the group interact with one another, how they respond to anger, jealousy, attention. We are human lab rats. More often than not, someone ends up crying. I refer to it as the “touchy –feely” course. Morrie says I should be more open-minded.
On this day, Morrie says he has an exercise for us to try. We are to stand, facing away from our classmates, and fall backward, relying on another student to catch us. Most of us are uncomfortable with this, and we cannot let go for more than a few inches before stopping ourselves. We laugh in embarrassment. Finally, one student, a thin, quiet, dark-haired girl whom I notice almost always wears bulky white fisherman sweaters, crosses her arms over her chest, closes her eyes, leans back, and does not flinch, like one of those Lipton tea commercials where the model splashes into the pool.
For a moment, I am sure she is going to thump on the floor. At the last instant, her assigned partner grabs her head and shoulders and yanks her up harshly.
“Whoa!” several students yell. Some clap. Morrie finally smiles.
“You see,” he says to the girl, “you closed your eyes. That was the difference. Sometimes you cannot believe what you see, you have to believe what you feel. And if you are ever going to have other people trust you, you must feel that you can trust them, too—even when you’re in the dark. Even when you’re falling.”
การแปล กรุณารอสักครู่..
วันอังคารที่สองที่เราพูดคุยเกี่ยวกับความรู้สึกเสียใจสำหรับตัวเอง
ฉันกลับมาวันอังคารหน้า และหลายวันอังคารที่ตามมา ฉันมองไปข้างหน้าเพื่อเหล่านี้เข้าชมมากกว่าหนึ่งจะคิดว่าผมกำลังบินเจ็ดร้อยไมล์ไปนั่งข้างคนใกล้ตาย แต่ดูเหมือนฉันลื่นในเวลา Warp เมื่อฉันเข้าเยี่ยมชม มอรี่ ฉันชอบตัวเองดีกว่าตอนที่ผมอยู่ที่นั่นผมไม่เช่าโทรศัพท์มือถือสำหรับขี่จากสนามบิน ให้เขารอ ฉันบอกตัวเอง เลียนแบบมอรี่
ข่าวสถานการณ์ในดีทรอยต์ไม่ได้ปรับปรุง ในความเป็นจริง มันก็โตบ้ามากขึ้นกับการเผชิญหน้าระหว่าง picketers น่ารังเกียจและคนงาน แทนที่คนถูกจับ โดนโกหกในถนนด้านหน้าของรถบรรทุกจัดส่ง
ในแสงนี้การเข้าชมของฉันกับ Morrie เหมือนคลีนซิ่งล้างของความเมตตาของมนุษย์ เราคุยกันเรื่องชีวิตและเราได้พูดคุยเกี่ยวกับความรัก เราพูดคุยเกี่ยวกับหนึ่งในวิชาที่ชอบ มอรี่ความเห็นใจ และทำไมสังคมของเรามีปัญหาการขาดแคลนของมัน ก่อนเยี่ยมชมที่สามของฉันฉันหยุดที่ตลาดเรียกขนมปังและ circus-i ได้เห็นถุงของพวกเขาในบ้านของมอร์และคิดว่าเขาต้องชอบอาหารที่นั่น และก็โหลดกับภาชนะพลาสติกจากอาหารของพวกเขาไป , สิ่งที่ชอบวุ้นเส้นกับผักและซุปแครอทและ baklava .
เมื่อฉันป้อน Morrie การศึกษาผมยกถุงเหมือนจะปล้นธนาคาร
" อาหารคน " ภาพยนต์นั้นตะโกน .
มอร์รีดตาของเขา และยิ้ม
ในขณะที่ฉันมองหาสัญญาณของโรคลุกลาม นิ้วมือของเขาทำงานได้ดีพอที่จะเขียนด้วยดินสอ หรือถือแว่นตาของเขา แต่เขาไม่สามารถยกแขนสูงกว่าที่หน้าอกของเขา เขาใช้จ่ายน้อยลงและใช้เวลาน้อยในครัวหรือห้องนั่งเล่นและอื่น ๆในการศึกษาของเขาที่เขามี ขนาดใหญ่ เก้าอี้นอนไว้กับหมอน ผ้าห่มเป็นพิเศษและตัดชิ้นส่วนของโฟมยางที่ยึดเท้าและให้การสนับสนุนของเขาลีบขา เขาเก็บระฆังใกล้ด้านข้างของเขา และเมื่อหัวของเขาต้องการการปรับปรุง หรือเขาต้อง " ไปในหม้อ ที่เขาบอกว่า เขาจะสั่นระฆัง และคอนนี่ โทนี่ เบอร์ หรือเอมี่ กองทัพของเขาในการดูแลบ้าน workerswould เข้ามา มันไม่ได้ง่ายเสมอสำหรับเขาที่จะยกระฆังและเขาต้องผิดหวัง เมื่อเขาไม่สามารถทำได้
ผมถามมอรี่ ถ้าเขารู้สึกเสียใจสำหรับตัวเอง
" บางครั้งในตอนเช้า " เขากล่าว " นั่นคือเมื่อฉันโศกเศร้า ผมรู้สึกว่ารอบๆตัวของผม ผมขยับนิ้วและมือของฉันที่ฉันยังคงสามารถย้าย และผมเศร้าที่ฉันสูญเสียไป ผมไว้อาลัยช้า ร้ายกาจที่กำลังจะตาย แต่แล้วฉันหยุดไว้อาลัย "
อย่างนั้นเหรอ ?
" ผมให้ตัวเองร้องไห้ ถ้าฉันต้องการมัน แต่ฉันตั้งใจ สิ่งที่ดีในชีวิต เรื่องคนที่จะมาเจอฉัน ในเรื่องที่ผมจะได้ยิน ถ้ามันเป็นวันอังคาร เพราะเราวันอังคารคน "
ฉันเลยด้วย วันอังคาร คน
" มิช ฉันไม่อนุญาตให้ตัวเองอีก ตนสงสารมากกว่านั้น เล็ก ๆน้อย ๆในแต่ละเช้า ไม่กี่ตา และนั่นคือทั้งหมด . "
ฉันคิดว่าเกี่ยวกับทุกคนที่ผมรู้จักที่ใช้เวลามากเวลาตื่นของพวกเขารู้สึกเสียใจสำหรับตัวเอง วิธีการที่เป็นประโยชน์ก็จะต้องวางวงเงินรายวันบนความสงสารตนเอง เพียงไม่กี่นาที ร้องไห้ แล้วต่อด้วยวัน และถ้ามอรี่ทำได้ เช่นโรคร้าย . . . . . . .
" มันน่ากลัวนะ ถ้าคุณเห็นเป็นอย่างนั้น " มอร์ กล่าว " มันน่ากลัวเพื่อดูร่างของฉันค่อยๆ เหี่ยวไป ไม่เหลืออะไรเลยแต่มันก็ยอดเยี่ยม เพราะตลอดเวลาฉันได้บอกลา "
เขายิ้ม " ทุกคนไม่ได้เป็นโชคดีดังนั้น . "
ผมเรียนเขาในเก้าอี้ของเขาไม่สามารถที่จะยืนล้าง ดึงกางเกงของเขา โชคดี ? เขาพูด โชคดี ?
ระหว่างพัก เมื่อมอร์ต้องใช้ห้องน้ำ ผม leafed ผ่านบอสตันหนังสือพิมพ์ที่นั่งใกล้ๆเก้าอี้ของเขามีเรื่องเล่าเกี่ยวกับไม้ขนาดเล็กเมืองที่สาววัยรุ่นสองทรมานและฆ่า เจ็ดสิบสามปี ผู้ชายที่เป็นเพื่อนกับเขา แล้วจัดปาร์ตี้ในบ้านรถพ่วงของเขาและแสดงปิดศพ มีอีกเรื่อง เรื่องคดีที่จะเกิดขึ้นของผู้ชายที่ฆ่าเกย์ หลังได้ไปบนโทรทัศน์พูดคุยแสดงและกล่าวว่าเขาได้ตกหลุมรักเขา
ผมใส่กระดาษไปมอรี่เป็น ย้อน insmiling เป็นเสมอและคอนนี่ก็ยกเขาขึ้นจากรถเข็นแล้วเอนกาย .
คุณต้องการให้ฉันทำอย่างนั้นเหรอ ฉันถาม
มีความเงียบชั่วขณะ และฉันไม่แน่ใจว่าทำไมผมเสนอ แต่มอร์ดูคอนนี่และกล่าวว่า " คุณสามารถแสดงให้เขาได้ยังไง ? "
" ว่า " คอนนี กล่าว
ตามคำสั่งของเธอ ผมเอนตัวไปล็อคแขนของฉันภายใต้ Morrie armpits และงุ้มเขาที่มีต่อผม ถ้ายกท่อนซุงขนาดใหญ่จากใต้ ฉันยืนขึ้น งาน เขา ฉัน โรส โดยปกติเมื่อคุณยกใคร คุณก็อยากให้แขนกระชับรอบมือของคุณ แต่มอร์ จะไม่ทำอย่างนี้ เขาหนักมากแล้วและผมก็รู้สึกว่าศีรษะของเขาเด้งเบาๆบนไหล่ของฉันและร่างกายของเขาบวกกับผมชอบขนมปังชื้นใหญ่
" ahhhn " เขาครางเบา ๆ .
เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ฉันพูด
จับเขาเหมือนที่ย้ายฉันในทางที่ฉันก็ไม่สามารถอธิบายได้ ยกเว้นว่าผมรู้สึกว่าเมล็ดพันธุ์แห่งความตายอยู่ในกรอบของเขาขดเข้าหากัน และเมื่อฉันวางเขาในเก้าอี้ ปรับหัวบนหมอนผมที่รับรู้ว่าเวลาของเราใกล้จะหมดแล้ว และฉันมีบางอย่างต้องทำ
มันเป็นปีจูเนียร์ของฉัน 1978 เมื่อดิสโก้และภาพยนตร์ร็อคกี้จะโกรธทางวัฒนธรรม เราอยู่ในสังคมที่ผิดปกติในชั้นเรียนที่แบรน สิ่งที่ Morrie เรียก " กลุ่ม " ในแต่ละสัปดาห์ที่เราศึกษาวิธีที่นักเรียนโต้ตอบกับคนอื่น วิธีที่พวกเขาตอบสนองต่อความโกรธ ความริษยา ความสนใจเราเป็นหนูทดลองมนุษย์ บ่อยกว่าไม่คนก็จะร้องไห้ทุกที ผมอ้างถึงมันเป็น " ใจน้อย - ฟีลี่ " แน่นอน มอรี่บอกว่าฉันควรจะเปิดกว้างมากขึ้น
วันนี้ , มอรี่บอกว่ามีแบบฝึกหัดให้เราลอง เรายืนหันหน้าออกไปจากห้องของเรา และถอยหลัง อาศัยคนอื่น ที่จะจับเรา ส่วนใหญ่เราอึดอัดกับเรื่องนี้และเราไม่สามารถไปกว่าไม่กี่นิ้วก่อนที่จะหยุดเอง เราหัวเราะในความขวยเขิน ในที่สุด , นักเรียน , บาง , เงียบ , ผมสีเข้มผู้หญิงที่ผมสังเกตเห็นมักจะสวมขนาดใหญ่สีขาวชาวประมงเสื้อกันหนาวตัดแขนของเธอบนหน้าอก ตาของเธอปิด leans กลับและไม่สะดุ้ง เหมือนพวกโฆษณาชาลิปตันที่เป็นแบบเต็มสระ
เดี๋ยวนะ ฉันแน่ใจว่า เธอจะเต้นบนพื้น ที่ทันที ล่าสุด เธอได้รับมอบหมายหุ้นส่วนคว้าศีรษะและไหล่และกระชากเธออย่างทารุณ
" ว้าว ! " นักเรียนหลายคนตะโกน บางตบมือ มอรี่ก็ยิ้ม
" เห็น " เขาพูดกับผู้หญิง " คุณปิดตาของคุณ นั่นคือความแตกต่าง บางครั้งคุณไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่คุณเห็น คุณต้องเชื่อในสิ่งที่คุณรู้สึกและถ้าคุณเคยจะต้องมีคนอื่นไว้ใจคุณ คุณต้องรู้สึกว่าคุณสามารถไว้วางใจพวกเขาด้วย แม้เมื่อคุณอยู่ในที่มืด แม้เมื่อคุณล้ม "
.
ฉันกลับมาวันอังคารหน้า และหลายวันอังคารที่ตามมา ฉันมองไปข้างหน้าเพื่อเหล่านี้เข้าชมมากกว่าหนึ่งจะคิดว่าผมกำลังบินเจ็ดร้อยไมล์ไปนั่งข้างคนใกล้ตาย แต่ดูเหมือนฉันลื่นในเวลา Warp เมื่อฉันเข้าเยี่ยมชม มอรี่ ฉันชอบตัวเองดีกว่าตอนที่ผมอยู่ที่นั่นผมไม่เช่าโทรศัพท์มือถือสำหรับขี่จากสนามบิน ให้เขารอ ฉันบอกตัวเอง เลียนแบบมอรี่
ข่าวสถานการณ์ในดีทรอยต์ไม่ได้ปรับปรุง ในความเป็นจริง มันก็โตบ้ามากขึ้นกับการเผชิญหน้าระหว่าง picketers น่ารังเกียจและคนงาน แทนที่คนถูกจับ โดนโกหกในถนนด้านหน้าของรถบรรทุกจัดส่ง
ในแสงนี้การเข้าชมของฉันกับ Morrie เหมือนคลีนซิ่งล้างของความเมตตาของมนุษย์ เราคุยกันเรื่องชีวิตและเราได้พูดคุยเกี่ยวกับความรัก เราพูดคุยเกี่ยวกับหนึ่งในวิชาที่ชอบ มอรี่ความเห็นใจ และทำไมสังคมของเรามีปัญหาการขาดแคลนของมัน ก่อนเยี่ยมชมที่สามของฉันฉันหยุดที่ตลาดเรียกขนมปังและ circus-i ได้เห็นถุงของพวกเขาในบ้านของมอร์และคิดว่าเขาต้องชอบอาหารที่นั่น และก็โหลดกับภาชนะพลาสติกจากอาหารของพวกเขาไป , สิ่งที่ชอบวุ้นเส้นกับผักและซุปแครอทและ baklava .
เมื่อฉันป้อน Morrie การศึกษาผมยกถุงเหมือนจะปล้นธนาคาร
" อาหารคน " ภาพยนต์นั้นตะโกน .
มอร์รีดตาของเขา และยิ้ม
ในขณะที่ฉันมองหาสัญญาณของโรคลุกลาม นิ้วมือของเขาทำงานได้ดีพอที่จะเขียนด้วยดินสอ หรือถือแว่นตาของเขา แต่เขาไม่สามารถยกแขนสูงกว่าที่หน้าอกของเขา เขาใช้จ่ายน้อยลงและใช้เวลาน้อยในครัวหรือห้องนั่งเล่นและอื่น ๆในการศึกษาของเขาที่เขามี ขนาดใหญ่ เก้าอี้นอนไว้กับหมอน ผ้าห่มเป็นพิเศษและตัดชิ้นส่วนของโฟมยางที่ยึดเท้าและให้การสนับสนุนของเขาลีบขา เขาเก็บระฆังใกล้ด้านข้างของเขา และเมื่อหัวของเขาต้องการการปรับปรุง หรือเขาต้อง " ไปในหม้อ ที่เขาบอกว่า เขาจะสั่นระฆัง และคอนนี่ โทนี่ เบอร์ หรือเอมี่ กองทัพของเขาในการดูแลบ้าน workerswould เข้ามา มันไม่ได้ง่ายเสมอสำหรับเขาที่จะยกระฆังและเขาต้องผิดหวัง เมื่อเขาไม่สามารถทำได้
ผมถามมอรี่ ถ้าเขารู้สึกเสียใจสำหรับตัวเอง
" บางครั้งในตอนเช้า " เขากล่าว " นั่นคือเมื่อฉันโศกเศร้า ผมรู้สึกว่ารอบๆตัวของผม ผมขยับนิ้วและมือของฉันที่ฉันยังคงสามารถย้าย และผมเศร้าที่ฉันสูญเสียไป ผมไว้อาลัยช้า ร้ายกาจที่กำลังจะตาย แต่แล้วฉันหยุดไว้อาลัย "
อย่างนั้นเหรอ ?
" ผมให้ตัวเองร้องไห้ ถ้าฉันต้องการมัน แต่ฉันตั้งใจ สิ่งที่ดีในชีวิต เรื่องคนที่จะมาเจอฉัน ในเรื่องที่ผมจะได้ยิน ถ้ามันเป็นวันอังคาร เพราะเราวันอังคารคน "
ฉันเลยด้วย วันอังคาร คน
" มิช ฉันไม่อนุญาตให้ตัวเองอีก ตนสงสารมากกว่านั้น เล็ก ๆน้อย ๆในแต่ละเช้า ไม่กี่ตา และนั่นคือทั้งหมด . "
ฉันคิดว่าเกี่ยวกับทุกคนที่ผมรู้จักที่ใช้เวลามากเวลาตื่นของพวกเขารู้สึกเสียใจสำหรับตัวเอง วิธีการที่เป็นประโยชน์ก็จะต้องวางวงเงินรายวันบนความสงสารตนเอง เพียงไม่กี่นาที ร้องไห้ แล้วต่อด้วยวัน และถ้ามอรี่ทำได้ เช่นโรคร้าย . . . . . . .
" มันน่ากลัวนะ ถ้าคุณเห็นเป็นอย่างนั้น " มอร์ กล่าว " มันน่ากลัวเพื่อดูร่างของฉันค่อยๆ เหี่ยวไป ไม่เหลืออะไรเลยแต่มันก็ยอดเยี่ยม เพราะตลอดเวลาฉันได้บอกลา "
เขายิ้ม " ทุกคนไม่ได้เป็นโชคดีดังนั้น . "
ผมเรียนเขาในเก้าอี้ของเขาไม่สามารถที่จะยืนล้าง ดึงกางเกงของเขา โชคดี ? เขาพูด โชคดี ?
ระหว่างพัก เมื่อมอร์ต้องใช้ห้องน้ำ ผม leafed ผ่านบอสตันหนังสือพิมพ์ที่นั่งใกล้ๆเก้าอี้ของเขามีเรื่องเล่าเกี่ยวกับไม้ขนาดเล็กเมืองที่สาววัยรุ่นสองทรมานและฆ่า เจ็ดสิบสามปี ผู้ชายที่เป็นเพื่อนกับเขา แล้วจัดปาร์ตี้ในบ้านรถพ่วงของเขาและแสดงปิดศพ มีอีกเรื่อง เรื่องคดีที่จะเกิดขึ้นของผู้ชายที่ฆ่าเกย์ หลังได้ไปบนโทรทัศน์พูดคุยแสดงและกล่าวว่าเขาได้ตกหลุมรักเขา
ผมใส่กระดาษไปมอรี่เป็น ย้อน insmiling เป็นเสมอและคอนนี่ก็ยกเขาขึ้นจากรถเข็นแล้วเอนกาย .
คุณต้องการให้ฉันทำอย่างนั้นเหรอ ฉันถาม
มีความเงียบชั่วขณะ และฉันไม่แน่ใจว่าทำไมผมเสนอ แต่มอร์ดูคอนนี่และกล่าวว่า " คุณสามารถแสดงให้เขาได้ยังไง ? "
" ว่า " คอนนี กล่าว
ตามคำสั่งของเธอ ผมเอนตัวไปล็อคแขนของฉันภายใต้ Morrie armpits และงุ้มเขาที่มีต่อผม ถ้ายกท่อนซุงขนาดใหญ่จากใต้ ฉันยืนขึ้น งาน เขา ฉัน โรส โดยปกติเมื่อคุณยกใคร คุณก็อยากให้แขนกระชับรอบมือของคุณ แต่มอร์ จะไม่ทำอย่างนี้ เขาหนักมากแล้วและผมก็รู้สึกว่าศีรษะของเขาเด้งเบาๆบนไหล่ของฉันและร่างกายของเขาบวกกับผมชอบขนมปังชื้นใหญ่
" ahhhn " เขาครางเบา ๆ .
เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ฉันพูด
จับเขาเหมือนที่ย้ายฉันในทางที่ฉันก็ไม่สามารถอธิบายได้ ยกเว้นว่าผมรู้สึกว่าเมล็ดพันธุ์แห่งความตายอยู่ในกรอบของเขาขดเข้าหากัน และเมื่อฉันวางเขาในเก้าอี้ ปรับหัวบนหมอนผมที่รับรู้ว่าเวลาของเราใกล้จะหมดแล้ว และฉันมีบางอย่างต้องทำ
มันเป็นปีจูเนียร์ของฉัน 1978 เมื่อดิสโก้และภาพยนตร์ร็อคกี้จะโกรธทางวัฒนธรรม เราอยู่ในสังคมที่ผิดปกติในชั้นเรียนที่แบรน สิ่งที่ Morrie เรียก " กลุ่ม " ในแต่ละสัปดาห์ที่เราศึกษาวิธีที่นักเรียนโต้ตอบกับคนอื่น วิธีที่พวกเขาตอบสนองต่อความโกรธ ความริษยา ความสนใจเราเป็นหนูทดลองมนุษย์ บ่อยกว่าไม่คนก็จะร้องไห้ทุกที ผมอ้างถึงมันเป็น " ใจน้อย - ฟีลี่ " แน่นอน มอรี่บอกว่าฉันควรจะเปิดกว้างมากขึ้น
วันนี้ , มอรี่บอกว่ามีแบบฝึกหัดให้เราลอง เรายืนหันหน้าออกไปจากห้องของเรา และถอยหลัง อาศัยคนอื่น ที่จะจับเรา ส่วนใหญ่เราอึดอัดกับเรื่องนี้และเราไม่สามารถไปกว่าไม่กี่นิ้วก่อนที่จะหยุดเอง เราหัวเราะในความขวยเขิน ในที่สุด , นักเรียน , บาง , เงียบ , ผมสีเข้มผู้หญิงที่ผมสังเกตเห็นมักจะสวมขนาดใหญ่สีขาวชาวประมงเสื้อกันหนาวตัดแขนของเธอบนหน้าอก ตาของเธอปิด leans กลับและไม่สะดุ้ง เหมือนพวกโฆษณาชาลิปตันที่เป็นแบบเต็มสระ
เดี๋ยวนะ ฉันแน่ใจว่า เธอจะเต้นบนพื้น ที่ทันที ล่าสุด เธอได้รับมอบหมายหุ้นส่วนคว้าศีรษะและไหล่และกระชากเธออย่างทารุณ
" ว้าว ! " นักเรียนหลายคนตะโกน บางตบมือ มอรี่ก็ยิ้ม
" เห็น " เขาพูดกับผู้หญิง " คุณปิดตาของคุณ นั่นคือความแตกต่าง บางครั้งคุณไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่คุณเห็น คุณต้องเชื่อในสิ่งที่คุณรู้สึกและถ้าคุณเคยจะต้องมีคนอื่นไว้ใจคุณ คุณต้องรู้สึกว่าคุณสามารถไว้วางใจพวกเขาด้วย แม้เมื่อคุณอยู่ในที่มืด แม้เมื่อคุณล้ม "
.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- The page limit is one page not including
- • Notifications
- อีกซัก2ปี กว่าจะได้ไป หวังว่าถึงตอนนั้น
- don't use notifications for feature adve
- วันน้ำของโลก
- When you use the workplace together.? Pl
- Existing services include 3 weekly servi
- Have to think a little
- The answer to whether leaders are born o
- 新品未開封の商品です。店頭併売商品のため、ケースに多少の擦れ、傷みがある場合がご
- ไม่เป็นไรค่ะ
- ไม่ควรทะเลาะกัน
- but we understand that this advice is us
- go away
- folder access
- travellers
- Each week I take the top voted topic fro
- กำลังคุยกับพี่ชาย
- ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก
- what do leonardo da vinic, paul McCartne
- shall be presented in accordance with Un
- berlapikkan
- Being matured is everything that matters
- Pay with salary
