Two “Compulsory” Genres in a Unique

Two “Compulsory” Genres in a Unique Reality
To talk about “North Korean art” might appear to many as unbecoming, or even provocative. In fact, any cultural expression produced in either of the two Koreas can be linked to the precise ideological value on which it is based when it does not express explicitly the will of its patron. After all, many volumes have been written on the historicity of art in general. In the case in point, the art presented in this catalogue, being the expression of a country with a Socialist regime, can be naturally suspected, a priori, of having been created with an instrumental purpose, subservient to the propagandistic needs of the regime. In part this is certainly true. However, we cannot forget that we are talking about a country, Korea, which, being an integral part of the complex Far Eastern reality, has a rich tradition of many centuries in which the relationship between art and politics has often been deeply different from the European one and, in general, from that of the Western world. There are two fundamental traditions that can be distinguished in North Korean art. One is decidedly political, justifying completely its dependence on a precise ideological model; and the other traditional, essentially free of propagandistic references, dating back to when the country was united. In the latter tradition, before obeying to the reasons of State, art preferred to submit itself to conventions established in a very ancient epoch in China, which was enriched in Korea by very distinctive and peculiar elements. This simple division is an almost obvious reality in a country like North Korea which, imbued in its everyday life by an authentic political mysticism, can only accept the neutral diversity deriving from tradition. In fact, the recovery and the defence of tradition represent (and only to a naïve person this can seem a paradox) one of the main interests of national ideology. It is true that the “apolitical” tradition includes also Western painting techniques, but on the whole it is clear that the North Korean artist prefers to draw using (even if perhaps reassessing) well-established stylistic elements that have become part of the collective consciousness.
I will definitely not talk of “official art”: nothing is worse than applying our mental schemes to others’ realities. In classical Korea, art was always “official” because the institutional leadership did not undergo those changes that would have assured a reshuffle of the classes and, therefore, a change in the tastes of the art patrons. In fact there have been artists with a “popular” appeal, as early as the 18th century. Among these artists Kim Hongdo (1745-?) stands out, although in his case his precise intention was to manifest his personality through a very peculiar style which now makes him unmistakable. Nothing in common, in other words, with the formidable push exerted in the West by “popular” or “subordinate” art, with an improbable perspective and with pitilessly realistic traits (cf., 3rd century Roman portraiture) that little by little would have substituted the idealizing motifs of “official” art arriving to replace the principles of ancient and medieval iconography. In fact, in the East, to repeat ad infinitum, artistic or literary styles never caused uneasiness or criticism. On the contrary, it was always thought that the beauty of a subject, if adequately treated and guided by the talent of a strong personality, can be loved and appreciated by countless generations.
The common man could instead be surprised by how “ideological” art and the art which is heir of the purest tradition can sometimes have striking points in common. In that respect it is necessary to remember that the North Korean political system is more similar than one could expect to that of classical Korea. It matters little to define it “Socialist Confucianism” or “Confucian Socialism.” What is important to call to the attention of observers of the North Korean reality is that many of those aspects that the West finds perversely grotesque have existed from centuries, and not only in Korea, but in the whole Far East. Moreover, it is vital to recall that some solutions proposed by Confucianism—a lay ideology, for example—are well suited to be revisited in a socialist sensibility, inside an equally lay context. Thus, the so-called “personality cult” derives from the need of divinizing man in absence of a revealed god. In ancient times such honour appertained to the “Great Ancestors,” the founders of a new dynasty, a new moral and civil order.
The beginning of a new dynasty became a fundamental stage of the calendar, a reference point for the computation of time. It is exactly what happened in North Korea and nobody can doubt that the “Great Leader” Kim Ilsong (1912- 1994) made a radical political turn comparable to the foundation of a new course that apparently has assumed dynastic proportions, so far. At the same time, those who mock the legend that calls for the Great Leader to be taken by cranes after his death should know that it is not a North Korean invention: to ascend into heaven riding cranes is a topos of Eastern imagination reserved for prominent personalities and it has its roots in Taoist philosophy. This to say that Koreans (often without realizing it) draw from a well established cultural repertoire. Someone will object that we are in 2007: nothing could be more misleading. Korea is a country that for almost three centuries (from the beginning of the 17 th to the late 19th) was hermetically sealed, in which practically “nothing” happened of historical significance if compared to the tumultuous events during that same period in Western countries.
The opening of Korea by force soon led to an unimaginable time jump for which the country was not in the least prepared. A series of catastrophes followed, from the Japanese colonization to the division of the territory and finally to the terrible civil war. The ensuing struggles only exacerbated for those in the northern part of the peninsula the mistrust of foreigners, thereby encouraging northerners to defend their sense of national identity by forging a particular compromise between Socialism and traditional culture. North Korea, in practise, has an internal clock still out of phase with respect to the West. But, this is true also for South Korea, where the American political model, imposed from above, far from solving some contradictions, in some cases has made them worse. Something almost inevitable for a country which, as a whole, never knew democracy and a further defeat for those who think that Western models are always and in any case a panacea regardless of local situations.
So far we have spoken of “art” in general but for the purpose of this catalogue introduction, we will concentrate on graphic arts, and on painting in particular. To treat them exhaustively would require too much space for a catalogue, so I will try to describe this collection’s fundamental motifs, and the interplay between the political and traditional.

Painting within a State Art

The art of socialist derivation of the Democratic People’s Republic of Korea does not arise from nothing. When the nation was established (September 8, 1948), the Korean peninsula had undergone three years of controlled administration preceded by thirty-five very long years of Japanese domination, during which even the most basic rights of the Korean people had been violated. In spite of their oppressors’ taste being imposed upon them, Korean artists and men of letters imbued their work with signs of their hardships and the enslavement of their countrymen. In that way, Korean art came to have shades of meaning and double meanings, almost imperceptible details but clear to those who had the common deciphering code represented by the discomfort with foreign oppression. Western painting had established itself but, as in literature, it is impossible not to notice its tones of desperation as, for instance, in some works by Ko Huidong (1886-1965) and Kim Kwanho (1854-?). But the period between the two World Wars was also that of totalitarianism, in which art to the service of the regime was rigidly controlled and utilized grandiose shapes to better represent the dominant ideology. Nazism, Fascism and Stalinist Communism had their totems but a certain gigantism had already appeared in the 19th century on the two sides of Atlantic as a tribute to the political-economic successes of the nations facing it: from the New York’s Statue of Liberty (1888) to the Arc de Triomphe (1816-36) and Tour Eiffel (1884) in Paris. The world was enriched by monuments that certainly struck the imagination of the first Koreans who landed in the West. Certainly the gesture of the arm of Freedom stretched out to lighten the course of sailors and symbolically the way of all people is not an absolute first expression in Western iconography, however great is the debt towards that monument of the solemn gesture with which have been immortalized, both in painting as in sculpture, leaders of different countries, from Mao Zedong (1893-1976) to Kim Ilsong, up to Saddam Hussein (1937- 2006). And it was to the Paris arch, more than to the Titus or Constantine versions, that the architects of the Mansudae Art Studio drew their inspiration to build the P’yongyang Arch of Triumph(1982).
North Korean architecture and sculpture are, mainly, in the service of ideology; and yet even when such connections are conspicuous, just behind the thin Socialist façade, one can perceive more complex and articulate historical realities and cultural meanings. In fact the North Korean artistic “gigantism” (more precisely, the promotion of the Chuch’e— term that can be approximately translated as “autarchy”— eventually through the so called “personality cult”) established itself in the beginning of the 1970s, a crucial decade for the

Two “Compulsory” Genres in a Unique Reality
To talk about “North Korean art” might appear to many as unbecoming, or even provocative. In fact, any cultural expression produced in either of the two Koreas can be linked to the precise ideological value on which it is based when it does not express explicitly the will of its patron. After all, many volumes have been written on the historicity of art in general. In the case in point, the art presented in this catalogue, being the expression of a country with a Socialist regime, can be naturally suspected, a priori, of having been created with an instrumental purpose, subservient to the propagandistic needs of the regime. In part this is certainly true. However, we cannot forget that we are talking about a country, Korea, which, being an integral part of the complex Far Eastern reality, has a rich tradition of many centuries in which the relationship between art and politics has often been deeply different from the European one and, in general, from that of the Western world. There are two fundamental traditions that can be distinguished in North Korean art. One is decidedly political, justifying completely its dependence on a precise ideological model; and the other traditional, essentially free of propagandistic references, dating back to when the country was united. In the latter tradition, before obeying to the reasons of State, art preferred to submit itself to conventions established in a very ancient epoch in China, which was enriched in Korea by very distinctive and peculiar elements. This simple division is an almost obvious reality in a country like North Korea which, imbued in its everyday life by an authentic political mysticism, can only accept the neutral diversity deriving from tradition. In fact, the recovery and the defence of tradition represent (and only to a naïve person this can seem a paradox) one of the main interests of national ideology. It is true that the “apolitical” tradition includes also Western painting techniques, but on the whole it is clear that the North Korean artist prefers to draw using (even if perhaps reassessing) well-established stylistic elements that have become part of the collective consciousness. 
I will definitely not talk of “official art”: nothing is worse than applying our mental schemes to others’ realities. In classical Korea, art was always “official” because the institutional leadership did not undergo those changes that would have assured a reshuffle of the classes and, therefore, a change in the tastes of the art patrons. In fact there have been artists with a “popular” appeal, as early as the 18th century. Among these artists Kim Hongdo (1745-?) stands out, although in his case his precise intention was to manifest his personality through a very peculiar style which now makes him unmistakable. Nothing in common, in other words, with the formidable push exerted in the West by “popular” or “subordinate” art, with an improbable perspective and with pitilessly realistic traits (cf., 3rd century Roman portraiture) that little by little would have substituted the idealizing motifs of “official” art arriving to replace the principles of ancient and medieval iconography. In fact, in the East, to repeat ad infinitum, artistic or literary styles never caused uneasiness or criticism. On the contrary, it was always thought that the beauty of a subject, if adequately treated and guided by the talent of a strong personality, can be loved and appreciated by countless generations. 
The common man could instead be surprised by how “ideological” art and the art which is heir of the purest tradition can sometimes have striking points in common. In that respect it is necessary to remember that the North Korean political system is more similar than one could expect to that of classical Korea. It matters little to define it “Socialist Confucianism” or “Confucian Socialism.” What is important to call to the attention of observers of the North Korean reality is that many of those aspects that the West finds perversely grotesque have existed from centuries, and not only in Korea, but in the whole Far East. Moreover, it is vital to recall that some solutions proposed by Confucianism—a lay ideology, for example—are well suited to be revisited in a socialist sensibility, inside an equally lay context. Thus, the so-called “personality cult” derives from the need of divinizing man in absence of a revealed god. In ancient times such honour appertained to the “Great Ancestors,” the founders of a new dynasty, a new moral and civil order. 
The beginning of a new dynasty became a fundamental stage of the calendar, a reference point for the computation of time. It is exactly what happened in North Korea and nobody can doubt that the “Great Leader” Kim Ilsong (1912- 1994) made a radical political turn comparable to the foundation of a new course that apparently has assumed dynastic proportions, so far. At the same time, those who mock the legend that calls for the Great Leader to be taken by cranes after his death should know that it is not a North Korean invention: to ascend into heaven riding cranes is a topos of Eastern imagination reserved for prominent personalities and it has its roots in Taoist philosophy. This to say that Koreans (often without realizing it) draw from a well established cultural repertoire. Someone will object that we are in 2007: nothing could be more misleading. Korea is a country that for almost three centuries (from the beginning of the 17 th to the late 19th) was hermetically sealed, in which practically “nothing” happened of historical significance if compared to the tumultuous events during that same period in Western countries. 
The opening of Korea by force soon led to an unimaginable time jump for which the country was not in the least prepared. A series of catastrophes followed, from the Japanese colonization to the division of the territory and finally to the terrible civil war. The ensuing struggles only exacerbated for those in the northern part of the peninsula the mistrust of foreigners, thereby encouraging northerners to defend their sense of national identity by forging a particular compromise between Socialism and traditional culture. North Korea, in practise, has an internal clock still out of phase with respect to the West. But, this is true also for South Korea, where the American political model, imposed from above, far from solving some contradictions, in some cases has made them worse. Something almost inevitable for a country which, as a whole, never knew democracy and a further defeat for those who think that Western models are always and in any case a panacea regardless of local situations. 
So far we have spoken of “art” in general but for the purpose of this catalogue introduction, we will concentrate on graphic arts, and on painting in particular. To treat them exhaustively would require too much space for a catalogue, so I will try to describe this collection’s fundamental motifs, and the interplay between the political and traditional.

Painting within a State Art

The art of socialist derivation of the Democratic People’s Republic of Korea does not arise from nothing. When the nation was established (September 8, 1948), the Korean peninsula had undergone three years of controlled administration preceded by thirty-five very long years of Japanese domination, during which even the most basic rights of the Korean people had been violated. In spite of their oppressors’ taste being imposed upon them, Korean artists and men of letters imbued their work with signs of their hardships and the enslavement of their countrymen. In that way, Korean art came to have shades of meaning and double meanings, almost imperceptible details but clear to those who had the common deciphering code represented by the discomfort with foreign oppression. Western painting had established itself but, as in literature, it is impossible not to notice its tones of desperation as, for instance, in some works by Ko Huidong (1886-1965) and Kim Kwanho (1854-?). But the period between the two World Wars was also that of totalitarianism, in which art to the service of the regime was rigidly controlled and utilized grandiose shapes to better represent the dominant ideology. Nazism, Fascism and Stalinist Communism had their totems but a certain gigantism had already appeared in the 19th century on the two sides of Atlantic as a tribute to the political-economic successes of the nations facing it: from the New York’s Statue of Liberty (1888) to the Arc de Triomphe (1816-36) and Tour Eiffel (1884) in Paris. The world was enriched by monuments that certainly struck the imagination of the first Koreans who landed in the West. Certainly the gesture of the arm of Freedom stretched out to lighten the course of sailors and symbolically the way of all people is not an absolute first expression in Western iconography, however great is the debt towards that monument of the solemn gesture with which have been immortalized, both in painting as in sculpture, leaders of different countries, from Mao Zedong (1893-1976) to Kim Ilsong, up to Saddam Hussein (1937- 2006). And it was to the Paris arch, more than to the Titus or Constantine versions, that the architects of the Mansudae Art Studio drew their inspiration to build the P’yongyang Arch of Triumph(1982). 
North Korean architecture and sculpture are, mainly, in the service of ideology; and yet even when such connections are conspicuous, just behind the thin Socialist façade, one can perceive more complex and articulate historical realities and cultural meanings. In fact the North Korean artistic “gigantism” (more precisely, the promotion of the Chuch’e— term that can be approximately translated as “autarchy”— eventually through the so called “personality cult”) established itself in the beginning of the 1970s, a crucial decade for the

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

สองประเภทที่ "บังคับ" ในความจริงเฉพาะพูดคุยเกี่ยวกับ "ศิลปะเกาหลีเหนือ" อาจปรากฏขึ้นมากจะเป็น unbecoming หรือแม้กระทั่งกระตุ้น ในความเป็นจริง สามารถลิงค์ใด ๆ นิพจน์วัฒนธรรมผลิตในเกาหลีสองค่าอุดมการณ์ที่ชัดเจนที่อยู่เมื่อมันได้มีความชัดเจนของสมาชิกของ หลังจากทั้งหมด ไดรฟ์ข้อมูลจำนวนมากได้ถูกเขียนบน historicity ศิลปะทั่วไป ในกรณีในจุด ศิลปะที่ปรากฏในแคตตาล็อกนี้ มีค่าของประเทศด้วยระบอบสังคมนิยม สามารถเป็นธรรมชาติสงสัยว่า เป็น priori มีการสร้างด้วยการบรรเลงวัตถุประสงค์ subservient propagandistic ความต้องการของระบบการปกครอง ในส่วนนี้จะเป็นจริงอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม เราไม่ลืมว่า เรากำลังพูดถึงประเทศ เกาหลี ที่ การเป็นส่วนหนึ่งของตะวันออกไกลจริงซับซ้อน มีประเพณีหลายศตวรรษซึ่ง ความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะและการเมืองมักจะได้อย่างลึกซึ้งแตกต่างจากยุโรป และ ทั่วไป จากโลกตะวันตก ยังมีประเพณีพื้นฐานสองที่สามารถโดดเด่นในเกาหลีเหนือ หนึ่งคือเมืองเด็ด justifying สมบูรณ์พึ่งความแม่นยำอุดมการณ์แบบ และที่อื่น ๆ แบบดั้งเดิม หลักอ้างอิง propagandistic ลช่วยเมื่อประเทศมีสห ในประเพณีหลัง ก่อนก็เพื่อเหตุผลของรัฐ ศิลปะต้องส่งตัวเองไปแบบแผนการก่อตั้งขึ้นในยุคโบราณมากในจีน ซึ่งถูกอุดมไปในเกาหลี โดยองค์ประกอบที่โดดเด่น และแปลก ส่วนเรื่องนี้จะเป็นจริงเกือบชัดเจนในประเทศเช่นเกาหลีเหนือซึ่ง ในชีวิตประจำวันของผม โดยรหัสยลัทธิทางการเมืองที่แท้จริง เท่านั้นสามารถยอมรับความหลากหลายกลางบริษัทฯ จากประเพณี ในความเป็นจริง การกู้คืน และป้องกันของประเพณีแทน (และกับผู้ขำน่าเท่า นี้สามารถดูเหมือนเป็น paradox) หนึ่งในประโยชน์หลักของอุดมการณ์แห่งชาติ มันเป็นความจริงที่ยังมีประเพณี "apolitical" เทคนิคจิตรกรรมตะวันตก แต่ในทั้งหมด เป็นที่ชัดเจนว่า ศิลปินเกาหลีเหนือต้องการวาดภาพโดยใช้ (แม้ว่าบางที reassessing) องค์ประกอบเป็นสำนวนดีขึ้นที่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของสำนึกรวมกัน ฉันจะแน่นอนไม่พูดคุย "ทางศิลปะ": ไม่มีอะไรเลวร้ายยิ่งกว่าการใช้โครงร่างที่จิตของเรากับความเป็นจริงของคนอื่น ในเกาหลีคลาสสิก ศิลปะได้เสมอ "ทาง" เพราะผู้นำสถาบันได้รับการเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นที่จะได้มั่นใจการพิจารณาคลาและ จึง การเปลี่ยนแปลงในรสนิยมของการอุปถัมภ์ศิลปะ ในความเป็นจริงมีการอุทธรณ์ "ยอดนิยม" ศิลปินเป็นช่วงต้นศตวรรษ 18 ระหว่างศิลปินเหล่านี้ คิม Hongdo (1745-) ยืน แม้ว่าในกรณีของเขา เจตนาชัดเจนมีสาสนาบุคลิกภาพของเขาผ่านลักษณะแปลกประหลาดมากซึ่งทำให้เขาแน่แท้ อะไรกัน ในคำอื่น ๆ ด้วยการกดน่ากลัวนั่นเองในตะวันตกโดย "ยอดนิยม" หรือ "ย่อย" ศิลปะ มุมมองการ improbable และ มีลักษณะสมจริง pitilessly (มัทธิว 3 เซ็นจูรี่โรมัน portraiture) ที่น้อยจะมีแทนความ idealizing มาแทนหลักประติมานวิทยาโบราณ และยุคกลางศิลปะ "อย่างเป็นทางการ" ในความเป็นจริง ในภาคตะวันออก การ ad infinitum ลักษณะทางศิลปะ หรือวรรณกรรมไม่เกิด uneasiness หรือวิจารณ์ ดอก มันเป็นความคิดเสมอว่า ความงามของเรื่อง ถ้าถือว่าเพียงพอ และแนะนำ โดยความสามารถพิเศษของบุคลิกที่แข็งแกร่ง สามารถรัก และชื่นชม โดยรุ่นนับไม่ถ้วน คนทั่วไปได้แต่ประหลาดใจ โดยวิธี "อุดมการณ์" ศิลปะและศิลปะซึ่งเป็น heir ของประเพณีนี่บางครั้งได้โดดเด่นจุดกันได้ ประการที่ จำเป็นต้องจำไว้ว่า ระบบการเมืองเกาหลีเหนือเหมือนกันมากกว่าหนึ่งสามารถคาดหวังกับเกาหลีคลาสสิก มันเป็นเรื่องเล็กเพื่อกำหนด "สังคมนิยม Confucianism" หรือ "Confucian สังคมนิยม" สิ่งสำคัญเพื่อเรียกความสนใจของผู้สังเกตการณ์ของความเป็นจริงที่เกาหลีเหนือเป็นที่หลายด้านที่พบตะวันตก perversely ประหลาดมีอยู่ จากศตวรรษ และไม่เพียงแต่ในเกาหลี แต่ ในตะวันออกไกลทั้งหมด นอกจากนี้ จะต้องนึกว่า ปัญหาเสนอ โดย Confucianism — อุดมการณ์ที่วาง เช่น — ซึ่งเหมาะสมกับจะ revisited ในตัวอย่างทันสังคมนิยม ภายในบริบทเหมือนกันวาง ดังนั้น เรียกว่า "ลัทธิบุคลิกภาพ" มาจากความต้องการของ divinizing แมนในการขาดงานของพระเจ้าเปิดเผย ในสมัยโบราณ เช่นเกียรติ appertained เพื่อการ "ดีบรรพบุรุษ ผู้ก่อตั้งราชวงศ์ใหม่ สั่งคุณธรรม และแพ่งใหม่ ต้นราชวงศ์ใหม่เป็น ขั้นพื้นฐานของจุดอ้างอิงสำหรับการคำนวณเวลา ปฏิทิน มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในเกาหลีเหนือ และไม่มีใครสงสัยว่า จะ Kim Ilsong "ผู้นำ" (ซาวน่า-1994) ทำเปิดตัวทางการเมืองรุนแรงเทียบเท่ากับรากฐานของหลักสูตรใหม่ที่เห็นได้ชัดว่ามีถือสัดส่วน dynastic เพื่อให้ห่างไกล ในเวลาเดียวกัน ผู้ที่เยาะตำนานที่ดีผู้นำจะต้องดำเนินการ โดยเครนหลังความตายของเขา ควรรู้ว่า ไม่ประดิษฐ์เกาหลีเหนือ: ขึ้นไปยังสวรรค์ไป ขี่เครนเป็น topos ของจินตนาการภาคตะวันออกที่สงวนไว้สำหรับบุคคลที่โดดเด่น และมีความเชี่ยวในปรัชญาเต๋า นี้กล่าวว่า ชาวเกาหลี (มักจะไม่รู้ตัว) วาดจากบ่อสร้างละครวัฒนธรรม คนจะวัตถุที่ เรามีใน 2007: อะไรอาจเป็นความเข้าใจผิดขึ้นได้ เกาหลีเป็นประเทศที่เกือบสามศตวรรษ (จากจุดเริ่มต้นของ 17 th เพื่อที่ 19 ช่วงปลาย) เป็นระบบปิดผนึก ในซึ่ง ในทางปฏิบัติ "อะไร" ที่เกิดขึ้นของสำคัญทางประวัติศาสตร์ถ้าเปรียบเทียบกับเหตุการณ์ tumultuous ช่วงเดียวกันในประเทศตะวันตก เปิดเกาหลีแรงเร็ว ๆ นี้นำไปสู่การข้ามเวลาคับขันที่ประเทศไม่ได้ในที่เตรียมไว้อย่างน้อย ชุดของหายนะทางตาม จากสนามญี่ปุ่นเพื่อแบ่งดินแดน และสุดท้ายกับสงครามกลางเมืองน่ากลัว ต่อสู้กันโดยเฉพาะเลวร้ายในภาคเหนือของคาบสมุทร mistrust ของชาวต่างชาติ การส่งเสริม northerners เพื่อปกป้องความเอกลักษณ์ประจำชาติ โดยปลอมการประนีประนอมใดระหว่างสังคมนิยมและวัฒนธรรมจึง เกาหลีเหนือ ฝึก มีนาฬิกาภายในยังคงจากระยะกับตะวันตก แต่ นี้เป็นจริงสำหรับประเทศเกาหลีใต้ ที่อเมริกันทางการเมืองแบบ กำหนดจากข้างต้น จากแก้บางกันข้าม ในบางกรณีได้ทำให้แย่ลง บางอย่างเกือบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับประเทศซึ่ง ทั้งหมด ไม่รู้ประชาธิปไตยและพ่ายแพ้ต่อไปสำหรับผู้ที่คิดแบบตะวันตกใช้เสมอ และในกรณีใด ๆ ยาครอบจักรวาลว่าสถานการณ์ท้องถิ่น จนเราได้พูด "ศิลปะ" โดยทั่วไป แต่เพื่อแนะนำแคตตาล็อกนี้ เราจะมีสมาธิศิลปะ และ การวาดภาพโดยเฉพาะ การรักษาลมจะต้องมีพื้นที่มากเกินไปสำหรับแคตตาล็อก เพื่อจะพยายามอธิบายความพื้นฐานของชุดนี้ ล้อระหว่างเมือง และแบบดั้งเดิมทาสีภายในรัฐศิลปะThe art of socialist derivation of the Democratic People’s Republic of Korea does not arise from nothing. When the nation was established (September 8, 1948), the Korean peninsula had undergone three years of controlled administration preceded by thirty-five very long years of Japanese domination, during which even the most basic rights of the Korean people had been violated. In spite of their oppressors’ taste being imposed upon them, Korean artists and men of letters imbued their work with signs of their hardships and the enslavement of their countrymen. In that way, Korean art came to have shades of meaning and double meanings, almost imperceptible details but clear to those who had the common deciphering code represented by the discomfort with foreign oppression. Western painting had established itself but, as in literature, it is impossible not to notice its tones of desperation as, for instance, in some works by Ko Huidong (1886-1965) and Kim Kwanho (1854-?). But the period between the two World Wars was also that of totalitarianism, in which art to the service of the regime was rigidly controlled and utilized grandiose shapes to better represent the dominant ideology. Nazism, Fascism and Stalinist Communism had their totems but a certain gigantism had already appeared in the 19th century on the two sides of Atlantic as a tribute to the political-economic successes of the nations facing it: from the New York’s Statue of Liberty (1888) to the Arc de Triomphe (1816-36) and Tour Eiffel (1884) in Paris. The world was enriched by monuments that certainly struck the imagination of the first Koreans who landed in the West. Certainly the gesture of the arm of Freedom stretched out to lighten the course of sailors and symbolically the way of all people is not an absolute first expression in Western iconography, however great is the debt towards that monument of the solemn gesture with which have been immortalized, both in painting as in sculpture, leaders of different countries, from Mao Zedong (1893-1976) to Kim Ilsong, up to Saddam Hussein (1937- 2006). And it was to the Paris arch, more than to the Titus or Constantine versions, that the architects of the Mansudae Art Studio drew their inspiration to build the P’yongyang Arch of Triumph(1982). เกาหลีเหนือสถาปัตยกรรมและประติมากรรม ส่วนใหญ่ ในบริการของอุดมการณ์ และยัง ได้เมื่อเชื่อมต่อดังกล่าวมีเป้า หลังซุ้มสังคมนิยมบาง หนึ่งสามารถสังเกตมากซับซ้อน และชัดประวัติศาสตร์จริงและความหมายทางวัฒนธรรม ในความเป็นจริงเกาหลีเหนือศิลปะ "gigantism" (ได้แม่นยำมาก ส่งเสริมการ Chuch'e — เงื่อนไขที่สามารถประมาณแปลว่า "autarchy" — ในที่สุดผ่านการสิ่งที่เรียกว่า "บุคลิกภาพลัทธิ") ก่อตั้งตัวเองในต้นทศวรรษ 1970 ทศวรรษที่สำคัญสำหรับการ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

สอง "บังคับ"
ประเภทในความเป็นจริงที่ไม่ซ้ำกันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับ"ศิลปะเกาหลีเหนือ" อาจจะปรากฏมากที่สุดเท่าที่ไม่เหมาะสมหรือแม้กระทั่งการอักเสบ ในความเป็นจริงใด ๆ แสดงออกทางวัฒนธรรมที่เกิดขึ้นในทั้งสองเกาหลีสามารถเชื่อมโยงกับค่าที่แม่นยำอุดมการณ์ที่มันจะขึ้นเมื่อมันไม่ได้แสดงความชัดเจนจะอุปถัมภ์ของ หลังจากที่ทุกไดรฟ์จำนวนมากได้รับการเขียนเกี่ยวกับหลักฐานในประวัติศาสตร์ของศิลปะในทั่วไป ในกรณีในจุดศิลปะที่นำเสนอในรายการนี้เป็นแสดงออกของประเทศที่มีระบอบการปกครองสังคมนิยมที่สามารถจะสงสัยว่าธรรมชาติเบื้องต้นของที่ได้รับการสร้างขึ้นด้วยวัตถุประสงค์ประโยชน์ยอมจำนนต่อความต้องการ propagandistic ของระบอบการปกครอง ในส่วนนี้เป็นจริงอย่างแน่นอน แต่เราไม่สามารถลืมว่าเรากำลังพูดถึงประเทศเกาหลีซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของความเป็นจริงที่ซับซ้อนไกลออกไปทางทิศตะวันออกมีประเพณีที่อุดมไปด้วยหลายศตวรรษที่ความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะและการเมืองได้รับมักจะลึกที่แตกต่างจาก หนึ่งในยุโรปและโดยทั่วไปจากที่ของโลกตะวันตก มีสองประเพณีพื้นฐานที่จะประสบความสำเร็จในงานศิลปะเป็นชาวเกาหลีเหนือ หนึ่งคือการเมืองเด็ดสมควรสมบูรณ์พึ่งพารูปแบบอุดมการณ์ที่แม่นยำ; และแบบดั้งเดิมอื่น ๆ ที่เป็นหลักของการอ้างอิงฟรี propagandistic ย้อนหลังไปเมื่อประเทศสหรัฐ ในประเพณีหลังก่อนที่จะเชื่อฟังเหตุผลของรัฐศิลปะที่ต้องการที่จะส่งตัวเองไปยังการประชุมก่อตั้งขึ้นในยุคโบราณมากในประเทศจีนซึ่งได้รับการผสานในเกาหลีโดยองค์ประกอบมากที่โดดเด่นและแปลกประหลาด ส่วนนี้ง่ายๆคือที่เห็นได้ชัดเป็นจริงเกือบจะในประเทศเช่นเกาหลีเหนือที่ตื้นตันใจในชีวิตประจำวันของตนโดยเวทย์มนต์การเมืองของแท้เท่านั้นที่สามารถยอมรับความหลากหลายที่เป็นกลางมาจากประเพณี ในความเป็นจริงการกู้คืนและการป้องกันประเทศของประเพณีแทน (และคนเดียวที่เป็นคนไร้เดียงสานี้สามารถดูเหมือนขัดแย้ง) หนึ่งในผลประโยชน์หลักของอุดมการณ์แห่งชาติ มันเป็นความจริงที่ว่า "เหี้ยน" ประเพณียังรวมถึงเทคนิคการวาดภาพตะวันตก แต่ในทั้งเป็นที่ชัดเจนว่าศิลปินเกาหลีเหนือชอบที่จะวาดโดยใช้ (แม้ว่าบางทีอาจจะ reassessing) ที่ดีขึ้นองค์ประกอบโวหารที่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มสติ .
ผมจะแน่นอนไม่พูดถึง "ศิลปะอย่างเป็นทางการ" ไม่มีอะไรจะเลวร้ายยิ่งกว่าการใช้รูปแบบจิตของเรากับความเป็นจริงของผู้อื่น คลาสสิกในเกาหลีศิลปะอยู่เสมอ "อย่างเป็นทางการ" เพราะความเป็นผู้นำสถาบันที่ไม่ได้รับการเปลี่ยนแปลงที่จะได้มั่นใจสับของการเรียนและดังนั้นการเปลี่ยนแปลงในรสนิยมของผู้อุปถัมภ์ศิลปะ ในความเป็นจริงมีการศิลปินกับ "ยอดนิยม" อุทธรณ์เป็นช่วงต้นของศตวรรษที่ 18 ท่ามกลางศิลปินเหล่านี้คิม Hongdo (1745-?) ยืนออกแม้ว่าในกรณีของเขาตั้งใจที่แม่นยำของเขาคือการแสดงให้เห็นบุคลิกของเขาผ่านรูปแบบที่แปลกมากซึ่งขณะนี้ทำให้เขาแน่แท้ ไม่มีอะไรที่เหมือนกันในคำอื่น ๆ ที่มีการผลักดันที่น่ากลัวกระทำในเวสต์ด้วย "นิยม" หรือ "ผู้ใต้บังคับบัญชา" ศิลปะมีมุมมองที่ไม่น่าจะเป็นและมีลักษณะที่เหมือนจริงอย่างเลือดเย็น (cf, โรมันศตวรรษที่ 3 รูป) ที่ละเล็กละน้อยจะมี แทนลวดลาย idealizing ของ "อย่างเป็นทางการ" ศิลปะที่เดินทางมาถึงที่จะเปลี่ยนหลักการของการยึดถือโบราณและยุคกลาง ในความเป็นจริงในภาคตะวันออกที่จะทำซ้ำไม่มีที่สิ้นสุดรูปแบบศิลปะหรือวรรณกรรมที่เกิดความไม่สบายใจที่ไม่เคยหรือวิจารณ์ ในทางตรงกันข้ามก็คิดเสมอว่าความงามของเรื่องถ้าได้รับการรักษาอย่างเพียงพอและแนะนำโดยความสามารถของบุคลิกที่แข็งแกร่งที่สามารถได้รับความรักและชื่นชมจากรุ่นนับไม่ถ้วน.
คนร่วมกันแทนอาจจะประหลาดใจโดยวิธีการ "อุดมการณ์" ศิลปะ และศิลปะซึ่งเป็นทายาทของประเพณีบริสุทธิ์บางครั้งอาจมีจุดที่โดดเด่นในการร่วมกัน ในส่วนที่มีความจำเป็นต้องจำไว้ว่าระบบการเมืองเกาหลีเหนือมีความคล้ายคลึงมากกว่าหนึ่งอาจคาดหวังที่จะคลาสสิกที่ประเทศเกาหลี มันเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะกำหนดว่า "สังคมนิยมขงจื้อ" หรือ "ขงจื้อสังคมนิยม." สิ่งที่เป็นสิ่งสำคัญที่จะเรียกความสนใจของผู้สังเกตการณ์ของความเป็นจริงเกาหลีเหนือก็คือว่าหลายแง่มุมที่เวสต์พบว่าผิดปกติอย่างดันทุรังมีอยู่จากศตวรรษและไม่ได้ เพียง แต่ในเกาหลี แต่ในทั้งฟาร์อีสท์ นอกจากนี้ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะจำได้ว่าแก้ปัญหาบางอย่างที่เสนอโดยขงจื้อ-อุดมการณ์วางตัวอย่างเช่นมีความดีเหมาะแก่การมาเยือนในความรู้สึกสังคมนิยมภายในบริบทวางอย่างเท่าเทียมกัน ดังนั้นจึงเรียกว่า "บุคลิกภาพศาสนา" เกิดขึ้นจากความต้องการของมนุษย์ divinizing ในกรณีที่ไม่มีพระเจ้าเปิดเผย ในสมัยโบราณเช่นเกียรติทั้งหลายพร้อมกับข้าวกับ "บรรพบุรุษที่ยิ่งใหญ่" ผู้ก่อตั้งราชวงศ์ใหม่คำสั่งทางศีลธรรมและทางแพ่งใหม่.
จุดเริ่มต้นของราชวงศ์ใหม่กลายเป็นขั้นตอนพื้นฐานของปฏิทินจุดอ้างอิงในการคำนวณเวลา มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในเกาหลีเหนือและไม่มีใครสามารถสงสัยว่า "มหาผู้นำ" คิม Ilsong (1912- 1994) ทำให้การเปิดทางการเมืองที่รุนแรงเทียบได้กับการวางรากฐานของหลักสูตรใหม่ที่เห็นได้ชัดว่าได้สันนิษฐานสัดส่วนราชวงศ์เพื่อให้ห่างไกล ในขณะเดียวกันผู้ที่เยาะเย้ยตำนานที่เรียกร้องให้ผู้นำที่ดีที่จะต้องดำเนินการโดยรถเครนหลังจากการตายของเขาควรจะรู้ว่ามันไม่ได้เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ชาวเกาหลีเหนือที่จะขึ้นไปสู่สวรรค์เครนขี่เป็น topos ของจินตนาการตะวันออกสงวนไว้สำหรับการที่โดดเด่น บุคลิกและมันมีรากในปรัชญาของลัทธิเต๋า นี้จะบอกว่าเกาหลี (มักจะไม่ทราบว่ามัน) วาดจากละครทางวัฒนธรรมที่ดีขึ้น คนที่จะคัดค้านว่าเราอยู่ในปี 2007: ไม่มีอะไรสามารถทำให้เข้าใจผิดมากขึ้น เกาหลีเป็นประเทศที่เกือบสามศตวรรษ (จากจุดเริ่มต้นของ 17 ปลาย 19) ได้รับการผนึกซึ่งในทางปฏิบัติ "อะไร" ที่เกิดขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางประวัติศาสตร์ถ้าเทียบกับเหตุการณ์ป่วนในช่วงเวลาเดียวกันกับที่ในประเทศตะวันตก
การเปิดตัวของประเทศเกาหลีโดยมีผลบังคับใช้เร็ว ๆ นี้นำไปสู่การกระโดดครั้งที่เป็นไปไม่ได้ที่ประเทศไม่ได้อยู่ในอย่างน้อยเตรียม ชุดของหายนะตามมาจากอาณานิคมของญี่ปุ่นส่วนหนึ่งของดินแดนและในที่สุดก็จะเกิดสงครามกลางเมืองที่น่ากลัว การต่อสู้ที่ตามมาเพียงเลวร้ายสำหรับผู้ที่อยู่ในภาคเหนือของคาบสมุทรความไม่ไว้วางใจของชาวต่างชาติซึ่งจะช่วยส่งเสริมให้ชาวเหนือที่จะปกป้องความรู้สึกของเอกลักษณ์ของชาติโดยการปลอมการประนีประนอมโดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างสังคมนิยมและวัฒนธรรมแบบดั้งเดิม เกาหลีเหนือในทางปฏิบัติมีนาฬิกาภายในยังคงออกจากขั้นตอนด้วยความเคารพไปทางทิศตะวันตก แต่นี้เป็นจริงยังเกาหลีใต้ซึ่งรูปแบบทางการเมืองอเมริกันที่เรียกเก็บจากข้างต้นให้ห่างไกลจากการแก้ความขัดแย้งบางอย่างในบางกรณีได้ทำให้พวกเขาแย่ลง บางสิ่งบางอย่างเกือบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับประเทศที่เป็นทั้งไม่เคยรู้ว่าประชาธิปไตยและความพ่ายแพ้ต่อไปสำหรับผู้ที่คิดว่ารูปแบบตะวันตกอยู่เสมอและในกรณีใดยาครอบจักรวาลโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์ในท้องถิ่น.
จนถึงขณะนี้เราได้มีการพูดถึง "ศิลปะ" โดยทั่วไป แต่สำหรับวัตถุประสงค์ของการเปิดตัวแคตตาล็อกนี้เราจะมีสมาธิในศิลปะภาพพิมพ์และวาดภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่ง การรักษาพวกเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วนจะต้องใช้พื้นที่มากเกินไปสำหรับแคตตาล็อกดังนั้นฉันจะพยายามที่จะอธิบายคอลเลกชันของลวดลายพื้นฐานนี้และทำงานร่วมกันระหว่างการเมืองและแบบดั้งเดิม. the จิตรกรรมภายในศิลปะรัฐศิลปะของมาสังคมนิยมของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลีไม่ได้เกิดขึ้นจากอะไร เมื่อประเทศที่ก่อตั้งขึ้น (8 กันยายน 1948) คาบสมุทรเกาหลีได้รับการสามปีของการบริหารควบคุมนำโดยสามสิบห้าปีนานมากของการปกครองของญี่ปุ่นในระหว่างที่แม้กระทั่งสิทธิขั้นพื้นฐานส่วนใหญ่ของคนเกาหลีที่ได้รับการละเมิด ทั้งๆที่มีรสชาติกดขี่ของพวกเขาถูกกำหนดไว้ศิลปินเกาหลีและคนของตัวอักษรตื้นตันใจทำงานของพวกเขาที่มีอาการของความยากลำบากของพวกเขาและเป็นทาสของชาติของพวกเขา ในทางที่ศิลปะเกาหลีมาจะมีเฉดสีของความหมายและความหมายสองรายละเอียดเกือบมองไม่เห็น แต่ที่ชัดเจนให้กับผู้ที่มีรหัสร่วมกันถอดรหัสแทนด้วยความรู้สึกไม่สบายที่มีการกดขี่จากต่างประเทศ จิตรกรรมตะวันตกได้จัดตั้งตัวเอง แต่เป็นในวรรณคดีก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้าเสียงของความสิ้นหวังเป็นตัวอย่างเช่นในการทำงานบางอย่างโดยเกาะ Huidong (1886-1965) และคิม Kwanho (1854-?) แต่ช่วงระหว่างสงครามโลกครั้งที่สองยังเป็นของเผด็จการซึ่งในศิลปะการให้บริการของระบอบการปกครองที่ถูกควบคุมอย่างเหนียวแน่นและนำมาใช้รูปทรงยิ่งใหญ่ที่ดีกว่าการเป็นตัวแทนของอุดมการณ์ที่โดดเด่น นาซีฟาสซิสต์และสตาลินลัทธิคอมมิวนิสต์มี totems ของพวกเขา แต่ไม่ขาดปากบางอย่างได้ปรากฏแล้วในศตวรรษที่ 19 ในทั้งสองด้านของมหาสมุทรแอตแลนติกเป็นเครื่องบรรณาการให้ประสบความสำเร็จทางการเมืองและเศรษฐกิจในประเทศที่หันหน้าไปทางมันจากรูปปั้นนิวยอร์กเสรีภาพ (1888 ) เพื่อ Arc de Triomphe (1816-1836) และ Tour Eiffel (1884) ในกรุงปารีส โลกถูกอุดมไปด้วยอนุสาวรีย์ที่แน่นอนหลงจินตนาการของชาวเกาหลีคนแรกที่ลงจอดในเวสต์ แน่นอนท่าทางของแขนข้างหนึ่งของเสรีภาพที่ยืดออกเพื่อแบ่งเบาหลักสูตรของลูกเรือและสัญลักษณ์ทางของทุกคนที่ไม่ได้เป็นการแสดงออกครั้งแรกแน่นอนในการยึดถือตะวันตก แต่ที่ดีคือหนี้ไปทางอนุสาวรีย์ที่ท่าทางขึงขังกับที่มีการ immortalized ทั้งในการวาดภาพในขณะที่รูปปั้นผู้นำของประเทศที่แตกต่างจากเหมาเจ๋อตง (1893-1976) คิม Ilsong ขึ้นไปซัดดัม (1937- 2006) และมันก็จะโค้งปารีสมากไปกว่ารุ่นคอนสแตนติตัสหรือที่สถาปนิกของ Mansudae สตูดิโอศิลปะแรงบันดาลใจของพวกเขาในการสร้าง P'yongyang ประตูชัย (1982). สถาปัตยกรรมเกาหลีเหนือและประติมากรรมเป็นส่วนใหญ่ ในการให้บริการของอุดมการณ์; และยังแม้ในขณะที่การเชื่อมต่อดังกล่าวจะเห็นได้ชัดเจนเพียงหลังด้านหน้าสังคมนิยมบางหนึ่งสามารถรับรู้ซับซ้อนมากขึ้นและชัดเจนความเป็นจริงทางประวัติศาสตร์และความหมายทางวัฒนธรรม ในความเป็นจริงชาวเกาหลีเหนือศิลปะ "ไม่ขาดปาก" (อย่างแม่นยำมากขึ้นโปรโมชั่นของระยะ Chuch'e- ที่สามารถแปลประมาณว่า "การปกครองแบบเอกาธิปไตย" - ในที่สุดก็ผ่านที่เรียกว่า "บุคลิกภาพศาสนา") จัดตั้งตัวเองในช่วงต้นปี 1970 ทศวรรษที่สำคัญสำหรับ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

สอง " บังคับ " ประเภทในความเป็นจริงเฉพาะ
พูดคุยเกี่ยวกับ " ชาวเกาหลีเหนือศิลปะ”อาจปรากฏมากไม่เหมาะสม หรือแม้แต่เร้าใจ . ในความเป็นจริงใด ๆที่แสดงออกทางวัฒนธรรมของเกาหลีทั้งสองสามารถเชื่อมโยงกับคุณค่าอุดมการณ์ที่ชัดเจนซึ่งจะใช้เมื่อมันไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนจะเป็นผู้อุปถัมภ์ หลังจากทั้งหมดหลายเล่มได้รับการเขียนเกี่ยวกับในศิลปะทั่วไป ใน กรณีในจุด , ศิลปะที่นำเสนอในรายการนี้เป็นแสดงออกของประเทศที่มีระบอบการปกครองสังคมนิยมสามารถเป็นธรรมชาติสงสัย , a priori , ถูกสร้างขึ้นด้วยวัตถุประสงค์เครื่องมือ จึงต้องการ propagandistic ของระบอบการปกครอง ในส่วนนี้แน่นอนจริง อย่างไรก็ตามเราต้องไม่ลืมว่าเรากำลังพูดถึงประเทศ เกาหลี ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของความเป็นจริงที่ซับซ้อนไกลตะวันออก มีประเพณีที่อุดมไปด้วยของหลายศตวรรษ ซึ่งความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะและการเมืองมักมีมากแตกต่างจากยุโรป และ ทั่วไป จาก ของโลก ตะวันตกมีอยู่สองประเพณีพื้นฐานที่สามารถโดดเด่นในเกาหลีเหนือศิลปะ หนึ่งคือเด็ดทางการเมือง , justifying อย่างสมบูรณ์ การพึ่งพาแม่นและอุดมการณ์แบบดั้งเดิมอื่น ๆเป็นหลัก ฟรี ของการอ้างอิง propagandistic ย้อนกลับไปเมื่อประเทศสหรัฐ ในประเพณีหลัง ก่อนที่จะฟังเหตุผลของรัฐศิลปะที่ต้องการส่งเอง ไปประชุมก่อตั้งขึ้นในยุคโบราณมากในประเทศจีน ซึ่งมีอุดมในประเทศเกาหลีโดยมากแปลกโดดเด่นและองค์ประกอบ ส่วนนี้ง่ายความเป็นจริงที่เกือบจะชัดเจนในประเทศอย่างเกาหลีเหนือ ซึ่งยากในชีวิตประจำวันของมันโดยเวทมนตร์ทางการเมืองที่แท้จริงเท่านั้นที่สามารถรับเป็นกลางความหลากหลายอันเกิดจากประเพณี ในความเป็นจริงการกู้คืนและการป้องกันของประเพณีแสดง ( และเฉพาะกับนา ไตได้ บุคคลนี้สามารถดู Paradox ) หนึ่งในผลประโยชน์หลักของอุดมการณ์แห่งชาติ มันเป็นความจริงว่า " ประเพณีทางการเมือง " รวมถึงเทคนิคจิตรกรรมตะวันตกแต่โดยรวมเป็นที่ชัดเจนว่าศิลปินชาวเกาหลีเหนือชอบวาดโดยใช้ ( แม้ว่าบางที reassessing ) รู้จักโวหารองค์ประกอบที่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของจิตสำนึกรวมหมู่
ผมจะไม่พูดของเจ้าหน้าที่ " ศิลปะ " ไม่มีอะไรเลวร้ายกว่าการใช้โครงร่างของเราจิตที่แท้จริงของผู้อื่น ในแบบฉบับเกาหลีศิลปะอยู่เสมอ " อย่างเป็นทางการ " เพราะผู้นำสถาบันไม่ได้รับการเปลี่ยนแปลงที่ต้องมั่นใจในการสับเปลี่ยนของชั้นเรียน และการเปลี่ยนแปลงในรสชาติของศิลปะคุ้มครอง . ในความเป็นจริงมีศิลปินที่มี " การดึงดูดความนิยม " ช่วงต้นศตวรรษที่ 18 ของศิลปินเหล่านี้ คิมฮองโด ( 1745 - ? ) ยืนออกแต่ในกรณีเจตนาชัดเจนของเขาคือการปรากฏบุคลิกภาพของเขาผ่านสไตล์เฉพาะตัว ซึ่งทำให้เขาได้หรอก ไม่มีอะไรที่เหมือนกัน ในคำอื่น ๆด้วย น่ากลัวดันนั่นเองในตะวันตกโดย " นิยม " หรือ " ผู้ใต้บังคับบัญชา " ศิลปะกับมุมมองน่าและ pitilessly ( CF ) , เหมือนจริงโรมันในศตวรรษที่ 3 ) เพลงจุบจิบจะทดแทน idealizing ลวดลายของเจ้าหน้าที่ " ศิลปะ " มาแทนที่หลักการโบราณและยุคกลางยึดถือ . ในความเป็นจริงในตะวันออก อีกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด รูปแบบศิลปะหรือวรรณกรรมไม่เคยเกิดความไม่สบายใจ หรือวิจารณ์ ในทางตรงกันข้าม มันก็คิดเสมอว่า ความงามของเรื่องถ้ายิ่งปฏิบัติ และแนวทางตามความสามารถของบุคลิกภาพที่เข้มแข็ง สามารถรัก และชื่นชม โดยรุ่นนับไม่ถ้วน
ผู้ชายทั่วไปแทนที่จะเป็นประหลาดใจโดยวิธีการ " อุดมการณ์ " ศิลปะและศิลปะซึ่งเป็นทายาทของประเพณีบริสุทธิ์บางครั้งสามารถมีคะแนนโดดเด่นในทั่วไปในส่วนที่ว่าจะต้องจำได้ว่า ระบบการเมืองของเกาหลีเหนือที่คล้ายกันมากกว่าหนึ่งอาจคาดหวังที่คลาสสิกของเกาหลี มันเรื่องเล็ก ๆน้อย ๆที่จะกำหนดมัน " ลัทธิขงจื้อ " หรือ " สังคมนิยมของสังคมนิยม

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.