LAMB TO THE SLAUGHTER by ROALD DAHL

LAMB TO THE SLAUGHTER by ROALD DAHL The room was warm, the curtains were closed, the two table lamps were lit. On the cupboard behind her there were two glasses and some drinks. Mary Maloney was waiting for her husband to come home from work. Now and again she glanced at the clock, but without anxiety: She merely wanted to satisfy herself that each minute that went by made it nearer the time when he would come home. As she bent over her sewing, she was curiously peaceful. This was her sixth month expecting a child. Her mouth and her eyes, with their new calm look, seemed larger and darker than before. When the clock said ten minutes to five, she began to listen, and a few moments later, punctually as always, she heard the car tires on the stones outside, the car door closing, footsteps passing the window, the key turning in the lock. She stood up and went forward to kiss him as he entered. "Hello, darling," she said. "Hello," he answered. She took his coat and hung it up. Then she made the drinks, a strong one for him and a weak one for herself; and soon she was back again in her chair with the sewing, and he was in the other chair, holding the tall glass, rolling it gently so that the ice knocked musically against the side of the glass. For her, this was always a wonderful time of day. She knew he didn't want to speak much until the first drink was finished, and she was satisfied to sit quietly, enjoying his company after the long hours alone in the house. She loved the warmth that came out of him when they were alone together. She loved the shape of his mouth, and she especially liked the way he didn't complain about being tired. "Tired, darling?" "Yes," he sighed. "I'm thoroughly exhausted. And as he spoke, he did an unusual thing. He lifted his glass and drank it down in one swallow although there was still half of it left. He got up and went slowly to get himself another drink. "I'll get it!" she cried, jumping up. "Sit down," he said. When he came back, she noticed that the new drink was a very strong one. She watched him as he began to drink. "I think it's a shame," she said, "that when someone's been a policeman as long as you have, he still has to walk around all day long." He didn't answer. "Darling," she said," If you're too tired to eat out tonight, as we had planned, I can fix you something. There's plenty of meat and stuff in the freezer." Her eyes waited to an answer, a smile, a nod, but he made no sign. "Anyway," she went on. "I'll get you some bread and cheese." "I don't want it," he said. She moved uneasily in her chair. "But you have to have supper. I can easily fix you something. I'd like to do it. We can have lamb. Anything you want. Everything's in the freezer." "Forget it," he said. "But, darling, you have to eat! I'll do it anyway, and then you can have it or not, as you like." She stood up and put placed her sewing on the table by the lamp. "Sit down," he said. "Just for a minute, sit down." It wasn't until then that she began to get frightened. "Go on," he said. "Sit down." She lowered herself into the chair, watching him all the time with large, puzzled eyes. He had finished his second drink and was staring into the glass.
"Listen," he said. "I've got something to tell you." "What is it, darling? What's the matter?" He became absolutely motionless, and he kept his head down. "This is going to be a big shock to you, I'm afraid," he said. "But I've thought about it a good deal and I've decided that the only thing to do is to tell you immediately." And he told her. It didn't take long, four or five minutes at most, and she sat still through it all, watching him with puzzled horror. "So there it is," he added. "And I know it's a tough time to be telling you this, but there simply wasn't any other way. Of course, I'll give you money and see that you're taken care of. But there really shouldn't be any problem. I hope not, in any case. It wouldn't be very good for my job." Her first instinct was not to believe any of it. She thought that perhaps she'd imagined the whole thing. Perhaps, if she acted as though she had not heard him, she would find out that none of it had ever happened. "I'll fix some supper," she whispered. When she walked across the room, she couldn't feel her feet touching the floor. She couldn't feel anything except a slight sickness. She did everything without thinking. She went downstairs to the freezer and took hold of the first object she found. She lifted it out, and looked at it. It was wrapped in paper, so she took off the paper and looked at again --- a leg of lamb. All right, then, they would have lamb for supper. She carried it upstairs, held the thin end with both her hands. She went into the living room, saw him standing by the window with his back to her, and stopped. "I've already told you," he said. "Don't make supper for me. I'm going out." At that point, Mary Maloney simply walked up behind him and without any pause, she swung the big frozen leg of lamb high in the air and brought it down as hard as she could on the back of his head. She might as well have hit him with a steel bar. She stepped back, waiting, and the strange thing was that he remained standing there for at least four or five seconds. Then he crashed onto the carpet. The violence of the crash, the noise, the small table overturning, helped to bring her out of the shock. She came out slowly, feeling cold and surprised, and she stood for a few minutes, looking at the body, still holding the piece of meat tightly with both hands. All right, she told herself. So I've killed him. It was extraordinary, now, how clear her mind became all of a sudden. She began thinking very fast. As the wife of a detective, she knew what the punishment would be. It made no difference to her. In fact, it would be a relief. On the other hand, what about the baby? What were the laws about murderers with unborn children? Did they kill them both -- mother and child? Did they wait until the baby was born? What did they do? Mary Maloney didn't know and she wasn't prepared to take a chance. She carried the meat into the kitchen, put it into a pan, turned on the oven, and put the pan inside. Then she washed her hands, ran upstairs, sat down in front of the mirror, fixed her makeup, and tried to smile. The smile was rather peculiar. She tried again. "Hello, Sam" she said brightly, aloud. The voice sounded peculiar, too. "I want some potatoes, Sam. Yes, and perhaps a can of bean.s." That was better. Both the smile and the voice sounded better now. She practiced them several times more. Then she ran downstairs, took her coat, and went out the back door, through the garden into the street. It wasn't six o'clock yet and the lights were still on in the neighborhood grocery. "Hello, Sam," she said brightly, smiling at the man in the shop.
"Good evening, Mrs. Maloney. How are you?" "I want some potatoes, please, Sam. Yes, and perhaps a can of beans, too. Patrick's decided he's tired and he doesn't want to eat out tonight," she told him. "We usually go out on Thursdays, you know, and now I don't have any vegetables in the house." "Then how about some meat, Mrs. Maloney?" asked the grocer. "No, I've got meat, thanks, I've got a nice leg of lamb, from the freezer." "Do you want these potatoes, Mrs. Maloney? "Oh, yes, they'll be fine. Two pounds, please." "Anything else?" The grocer turned his head to one side, looking at her. "How about dessert? What are you going to give him for dessert? How about a nice piece of cake? I know he likes cake." "Perfect," she said. "He loves it." And when she had bought and paid for everything, she gave her brightest smile and said, "Thank you, Sam. Good night." And now, she told herself as she hurried back home, she was returning to her husband and he was waiting for his supper. She had to cook it well and make it taste as good as possible, because the poor man was tired; and if she found anything unusual or terrible when she got home, then it would be a shock and she would have to react with grief and horror. Of course, she was not expecting to find anything unusual at home. She was just going home with the vegetables on Thursday evening to cook dinner for husband. That's the way, she told herself. Do everything normally. Keep things absolutely natural and there'll be no need for acting at all. As she entered the kitchen by the back door, she was quietly singing to herself. "Patrick!" she called. "How are you, darling?" She put the package on the table and went into the living room; and when she saw him lying there on the floor, it really was a shock. All the old love for him came back to her, and she ran over to him, knelt down beside him, and began to cry hard. It was easy. No acting was necessary. A few minutes later, she got up and went to the phone. She knew the number of the police station, and when the man at the other end answered, she cried to him. "Quick! Come quickly! Patrick's dead." "Who's speaking?" "Mrs. Maloney. Mrs. Patrick Maloney." "Do you mean that Patrick's dead?" "I think so, " she cried. "He's lying on the floor and I think he's dead." "We'll be there immediately," the man said. The car came very quickly, and when she opened the front door, two policemen walked in. She knew them both. She knew nearly all the men at the police station. She fell into Jack Noonan's arms, crying uncontrollably. He put her gently into a chair. "Is he dead?" she cried. "I'm afraid he is. What happened?" In a few words she told her story about going to the grocer and coming back, when she found him on the floor. While she was crying and talking, Noonan found some dried blood on the dead man's head. He hurried to the phone. Some other men began to arrive -- a doctor, two detectives, a police photographer, and a man who knew about fingerprints. The
detectives kept asking her a lot of questions. They always treated her kindly. She told them how she'd put the meat into the overn -- "it's there now"--and

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แกะไปฆ่า โดยโรอัลด์เล็นดาห์ลห้องอบอุ่น ม่านถูกปิด โคมไฟตั้งโต๊ะสองถูกแสง ในตู้เธอ มีสองแก้วและเครื่องดื่มบาง Maloney แมรีถูกรอสามีมาบ้านจากการทำงาน ตอนนี้อีกและเธอ glanced นาฬิกา แต่ไม่ มีความวิตกกังวล: เธอเพียงต้องการตอบสนองตัวเองว่า แต่ละนาทีที่ไปโดยทำชนิดเวลาเมื่อเขาต้องมาบ้าน เป็นเธอเงี้ยวเย็บผ้าของเธอ เธอเป็นดี curiously นี้เป็นเดือนหกของเธอต้องเป็นเด็ก ปากของเธอและดวงตาของเธอ มีลักษณะสงบของพวกเขาใหม่ ดูเหมือนใหญ่ขึ้น และเข้มขึ้นกว่าก่อน เมื่อสิบนาทีที่ห้ากล่าวว่า นาฬิกา เธอเริ่มฟัง และครู่ต่อมา ให้เป็นเสมอ เธอได้ยินยางรถยนต์บนหินนอก ประตูรถปิด ก้าวผ่านหน้าต่าง คีย์การเปิดใช้ในการล็อก เธอลุกขึ้นยืน และไปจูบเขาเขาป้อนไปข้างหน้า "สวัสดี ดาร์ลิ่ง เธอกล่าว "สวัสดี เขาตอบ เธอเอาเสื้อของเขา และแขวนไว้ แล้ว เธอทำเครื่องดื่ม อันแข็งแกร่งให้เขา และคนอ่อนแอในตัวเอง และเร็ว ๆ นี้ เธอกลับมาอีกในเก้าอี้ของเธอด้วยการเย็บผ้า และเขาได้ในเก้าอี้อื่น ๆ ถือแก้วสูง กลิ้งมันเบา ๆ เพื่อให้น้ำแข็งไนท์คลับโบว์ลิ่งกับด้านข้างของแก้ว สำหรับเธอ นี้ได้เสมอเวลายอดเยี่ยม เธอรู้ว่า เขาไม่อยากพูดมากจนเครื่องดื่มแรกเสร็จสมบูรณ์ และเธอพอใจจะนั่งเงียบ ๆ เพลิดเพลินกับบริษัทของเขาหลังจากชั่วโมงยาวคนเดียวในบ้าน เธอรักความอบอุ่นที่มาจากเขาเมื่อพวกเขาคนเดียวกัน เธอรักรูปร่างของปาก และเธอชอบแบบที่เขาไม่ได้บ่นเกี่ยวกับการเหนื่อยโดยเฉพาะอย่างยิ่ง "เหนื่อย ดาร์ลิ่งหรือไม่" "ใช่ เขาถอนหายใจ "ฉันเหนื่อยอย่างละเอียด และพูด ทำสิ่งที่ผิดปกติ เขายกแก้วของเขา และดื่มลงในสวอลโล่หนึ่งแม้ว่ายังมีครึ่งหนึ่งของด้านซ้าย เขามีค่า และไปรับเครื่องดื่มตัวเองช้า "ฉันจะได้รับมัน" เธอร้องเรียก กระโดดขึ้น "นั่งลง เขากล่าวว่า เมื่อเขากลับมา เธอสังเกตเห็นว่า เครื่องดื่มใหม่หนึ่งแข็งแรงมาก เธอเห็นเขาเป็นเขาเริ่มที่จะดื่ม "ผมคิดว่า มันเป็นความอัปยศ เธอกล่าวว่า "ว่า เมื่อคนถูกตำรวจตราบใดที่คุณมี เขายังได้เดินตลอดทั้งวัน" เขาไม่ได้ตอบ "ดาร์ลิ่ง เธอกล่าวว่า ถ้าคุณเหนื่อยเกินไปกินออกคืนนี้ ตามที่เราได้วางแผนไว้ สามารถแก้ไขคุณบางสิ่งบางอย่างได้ มีเนื้อและสิ่งในตู้แช่แข็งที่" ตาของเธอที่รอคำตอบ รอยยิ้ม พยักหน้า แต่เขาทำไม่ "อย่างไรก็ตาม เธอไปบน "ฉันจะได้คุณบางขนมปังและชีส" "ไม่ต้องการ เขากล่าวว่า เธอย้าย uneasily ในเก้าอี้ของเธอ "แต่คุณต้องมีซุปเปอร์ ฉันสามารถแก้ไขคุณบางสิ่งบางอย่าง อยากจะทำ เราได้แกะ สิ่งที่คุณต้องการ ทุกอย่างของในตู้เย็นที่" "ลืมมัน เขากล่าวว่า "แต่ ดาร์ลิ่ง คุณต้องกิน ฉันจะทำอย่างไรก็ตาม และจากนั้น คุณสามารถมี หรือ ไม่ ตามใจชอบ" เธอยืนขึ้น และย้ายวางเย็บผ้าของเธอบนโต๊ะ ด้วยโคมไฟ "นั่งลง เขากล่าวว่า "เพียงประเดี๋ยวเดียว นั่งลง" มันไม่ได้หลังจากที่เธอเริ่มจะกลัว "ไป เขากล่าวว่า "นั่งลง" เธอปรับลดตัวเองลงในเก้าอี้ ดูเขาตลอดเวลา ด้วยสายตาพิศวง ขนาดใหญ่ เขาได้เสร็จสิ้นการดื่มของเขาสอง และถูกจ้องมองลงในแก้ว"ฟัง เขากล่าวว่า "ฉันมีอะไรจะบอกคุณ" "มันคืออะไร ดาร์ลิ่งหรือไม่ เป็นอะไร" เขากลายเป็นแบบอย่างแน่นอน และเขาเก็บศีรษะของเขาลง "นี้จะเป็น ช็อตใหญ่คุณ ฉันกลัว เขากล่าวว่า "แต่ผมได้คิดเกี่ยวกับการจัดการที่ดี และฉันได้ตัดสินใจว่า สิ่งเดียวที่จะทำจะบอกคุณทันที" และเขาบอกเธอ ไม่ใช้เวลานาน 4 หรือ 5 นาทีที่สุด และเธอนั่งยังผ่านได้ทั้งหมด ดูเขากับสยองขวัญพิศวง "เพื่อให้มี เขาเพิ่ม "และฉันรู้ว่า ถึงเวลายากที่จะบอกคุณนี้ แต่มีไม่อย่างใดก็ แน่นอน ฉันจะให้เงิน และดูว่า คุณกำลังดูแล แต่จริง ๆ ไม่ควรมีปัญหาใด ๆ ฉันหวังว่าไม่ ในกรณีใด ๆ มันไม่ได้ดีสำหรับงานของฉัน" สัญชาตญาณแรกของเธอเป็นผู้ไม่เชื่อว่ามัน เธอคิดว่า บางทีเธอมีจินตนาการสิ่งที่ทั้ง บางที ถ้าเธอได้ปฏิบัติเหมือนกับว่าเธอได้ยินเขา เธอจะหาว่า มันไม่เคยเกิด "จะแก้ไขบางซุปเปอร์ เธอกระซิบ เมื่อเธอเดินผ่านห้อง เธอไม่รู้สึกเท้าของเธอสัมผัสพื้น เธอไม่รู้สึกอะไรยกเว้นเจ็บป่วยเล็กน้อย เธอได้ทุกอย่างโดยไม่คิด เธอไปข้าวสารที่แช่ และเอาถือของวัตถุแรกที่เธอพบ เธอยกมันออกมา และมองมัน มันถูกห่อในกระดาษ เพื่อเธอเอาหน้ากระดาษ และมองเป็นขาแกะอีก-- แล้ว พวกเขาจะได้แกะสำหรับซุปเปอร์ เธอทำมันชั้นบน จัดปลายบาง ๆ ด้วยสองมือของเธอ เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เห็นเขายืนที่หน้าต่างกับเขาเธอ และหยุด "ฉันเคยบอกคุณ เขากล่าวว่า "ไม่ได้ว่างสำหรับฉัน ฉันจะออก" ณ Mary Maloney เพียงเดินขึ้น หลังเขา และไม่ มีการหยุดชั่วคราว เธอ swung ขาแข็งใหญ่ของแกะในอากาศสูง และนำมาลงเป็นหนักที่เธอสามารถที่ด้านหลังของศีรษะ เธออาจด้วยมีตีเขา ด้วยแถบเหล็ก เธอก้าวกลับ รอ และสิ่งแปลกคือ ว่า เขายังคงยืนมีน้อยสี่ หรือห้าวินาที จากนั้น เขาล้มลงบนพรม ความรุนแรงของความผิดพลาด เสียง ตัวเล็กพยายาม ช่วยนำเธอออกจากภาวะช็อก เธอมาออกช้า รู้สึกเย็น และประหลาดใจ และเธอยืนกี่นาที มองในร่างกาย ยังคง เก็บชิ้นเนื้อไว้แน่นด้วยสองมือ เธอบอกตัวเอง ดังนั้น ฉันได้ฆ่าเขา เป็นพิเศษ ตอนนี้ วิธีล้างใจของเธอกลายเป็นทันที เธอเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว เป็นภรรยาของนักสืบเป็น เธอรู้โทษอย่าง มันไม่ต่างกับเธอ ในความเป็นจริง มันจะช่วย บนมืออื่น ๆ กับทารกหรือไม่ สิ่งที่ถูกกฎหมายเกี่ยวกับ murderers กับเด็กทารก ไม่ได้จะฆ่าพวกเขาทั้ง - แม่และเด็ก พวกเขาไม่ได้รอจนกว่าทารกเกิด พวกเขาไม่ได้ทำอะไรได้บ้าง แมรี Maloney ไม่รู้ และเธอไม่ได้เตรียมที่จะใช้โอกาส เธอทำเนื้อเข้าไปในห้องครัว ใส่ใน pan เปิดเตาอบ และใส่กระทะภายใน แล้วเธอล้างมือของเธอ วิ่งชั้นบน นั่งลงหน้ากระจก ถาวรแต่งหน้าของเธอ และพยายามที่จะยิ้ม รอยยิ้มค่อนข้างแปลกประหลาด เธอพยายามอีกครั้ง "สวัสดี สาม" ก็ออกเสียง สดใส เสียงแต่เพียงแห่งแปลกประหลาด เกินไป "ฉันต้องการบางอย่างมันฝรั่ง สาม ใช่ และบางทีสามารถของ bean.s" ที่ดีกว่า รอยยิ้มและเสียงแต่เพียงแห่งดีตอนนี้ เธอฝึกฝนพวกเขาหลายครั้งมากขึ้น เธอวิ่งลงบันได เอาตราของเธอ แล้วไปออกประตูหลัง ผ่านสวนเข้าไปในถนน มันไม่ได้หกโมงยัง และไฟก็ยังคงอยู่ในร้านขายของชำบริเวณใกล้เคียง "สวัสดี Sam เธอกล่าวว่า สดใส ยิ้มที่คนในร้าน"เย็นดี นาง Maloney อย่างไรคุณ" "ฉันต้องการมันฝรั่งบาง กรุณา สาม ใช่ และบางทีสามารถของถั่ว เกินไป ของ Patrick ตัดสินใจเขาจะเบื่อ และไม่อยากกินออกคืนนี้ เธอบอกเขา "เรามักจะไปพฤหัส รู้ และตอนนี้ ไม่มีผักในบ้าน" "แล้ววิธีการเกี่ยวกับบางเนื้อ นาง Maloney " ถามชำ "ไม่ ฉันมีเนื้อ ขอบคุณ ฉันมีขาที่ดีของเนื้อแกะ จากตู้แช่ที่" "คุณต้องการมันฝรั่งเหล่านี้ นาง Maloney"โอ้ ใช่ พวกเขาจะได้ดี สองปอนด์ โปรด" "อะไร" ชำเปิดศีรษะข้างใดข้างหนึ่ง มองที่เธอ "วิธีการเกี่ยวกับของหวานหรือไม่ คุณกำลังจะให้เขาของหวานอะไร วิธีการเกี่ยวกับดีปอก ฉันนั้นชอบเค้ก" "สมบูรณ์แบบ เธอกล่าว "รักมัน" และเมื่อเธอซื้อ และชำระเงินทุกอย่าง เธอให้เธอยิ้มสว่างมากที่สุด และกล่าว ว่า "ขอบคุณ แซม ราตรีสวัสดิ์" และตอนนี้ เธอบอกตัวเองเป็นเธอรีบกลับบ้าน เธอได้พบสามีของเธอ และเขาไม่รอเขาว่าง เธอได้ทำดี และทำให้รสชาติได้ดีที่สุด เนื่องจากเหนื่อย ชายที่ยากจน และ ถ้าเธอพบอะไรผิดปกติ หรือน่ากลัวเมื่อเธอได้รับบ้าน แล้วมันจะช็อต และเธอจะต้องตอบสนอง ด้วยความเศร้าโศกและสยองขวัญ แน่นอน เธอไม่คาดหวังว่าจะค้นหาสิ่งผิดปกติที่บ้าน เธอเพียงแค่หน้าก็เข้ากับผักที่เย็นวันพฤหัสบดีเพื่อทำอาหารมื้อเย็นสำหรับสามี อย่างนั้น เธอบอกตัวเอง ทำทุกอย่างตามปกติ รักษาธรรมชาติอย่างแน่นอน และจะต้องไม่ทำหน้าที่เลย เธอป้อนครัว โดยประตูหลัง เธอเงียบ ๆ ร้องเพลงให้ตัวเอง "Patrick " เธอเรียก "ซำบาย ดาร์ลิ่งหรือไม่" เธอใส่แพคเกจบนโต๊ะ และเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น และเมื่อเธอเห็นเขานอนอยู่บนพื้นมี จริง ๆ ก็ช็อต ความรักเก่าเขากลับมาเพื่อเธอ และเธอวิ่งผ่านเขา knelt ลงข้างเขา และเริ่มร้องไห้อย่างหนัก มันเป็นเรื่องง่าย ทำหน้าที่ไม่จำเป็น ไม่กี่นาทีต่อมา เธอมีค่า และไปโทรศัพท์ เธอรู้ว่าจำนวนสถานีตำรวจ และเมื่อคนอีกฝ่ายตอบ เธอร้องกับเขา "ด่วน มาอย่างรวดเร็ว Patrick ของตาย" "ใครพูด" "นาง Maloney นาง Patrick Maloney " "ไม่คุณหมายความ ว่า Patrick ของตาย "ฉันคิดอย่างนั้น เธอร้องเรียก"เขาจะนอนอยู่บนพื้น และผมคิดว่า เขาจะตาย" ชายคนนั้นกล่าวว่า "เราจะมีทันที รถมาอย่างรวดเร็ว และเมื่อเธอเปิดประตูด้านหน้า ทนายสมชายสองเดินใน เธอรู้ว่าพวกเขาทั้งสอง เธอรู้ว่าผู้ชายเกือบทั้งหมดที่สถานีตำรวจ เธอตกลงไปในแผ่นดินแจ็คนูนัน เขาร้องไห้ เขาวางเธอเบา ๆ เข้ากับการ "คือเขาตายเธอร้อง "ฉันกลัวเขา เกิดอะไรขึ้น" ในคำสองสามคำ เธอบอกเรื่องราวเกี่ยวกับไปชำ และกลับ มาเมื่อเธอพบเขาบนชั้น ขณะเธอร้องไห้ และพูด นูนันพบเลือดแห้งบางหัวของคนตาย เขารีบไปโทรศัพท์ บางคนเริ่มที่จะมาถึง - แพทย์ นักสืบที่สอง เป็นช่างภาพตำรวจ และคนที่รู้เกี่ยวกับลายนิ้วมือ ที่นักเก็บไว้ขอให้เธอเป็นจำนวนมากคำถาม พวกเขามักจะถือว่าเธอกรุณา เธอบอกพวกเขาว่าเธอจะใส่เนื้อลงไปใน overn - "ก็มีตอนนี้" - และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลูกแกะไปฆ่าโดยโรอัลด์ดาห์ลห้องที่อบอุ่น ผ้าม่านก็ปิด สองโต๊ะ โคมไฟถูกจุดขึ้น ในตู้ข้างหลังเธอมีสองแก้ว และเครื่องดื่มบาง แมรี่ มาโลนีย์ รอสามีกลับมาจากทำงาน ตอนนี้และอีกครั้งที่เธอดูนาฬิกา แต่ปราศจากความวิตกกังวล :เธอเพียงต้องการที่จะตอบสนองตัวเองว่า แต่ละนาทีที่ผ่านไปทำให้มันใกล้เวลาที่เขาจะกลับบ้าน ขณะที่เธอก้มลงดูเสื้อผ้าเธออย่างเงียบสงบ นี้คือ 6 เดือน คาดว่าจะเป็นเด็ก ปากและตาของเธอด้วยท่าทางสงบของพวกเขาใหม่ดูใหญ่และเข้มขึ้นกว่าเดิม เมื่อนาฬิกาบอกว่าอีกสิบนาทีจะห้า เธอเริ่มที่จะฟัง และหลังจากนั้นไม่นานตรงเวลาเช่นเคย เธอได้ยินยางรถยนต์บนหินนอก ประตูรถปิด เสียงฝีเท้าผ่านหน้าต่าง , เปลี่ยนกุญแจในการล็อค เธอลุกขึ้นยืนและเดินไปข้างหน้าเพื่อจูบเขา ขณะที่เขาเข้ามา " สวัสดีที่รัก " เธอกล่าว สวัสดี " เขาตอบ เธอเอาเสื้อของเขาและแขวนมันขึ้น แล้วเธอทำเครื่องดื่ม , แข็งแรงหนึ่งสำหรับเขาและอ่อนแอให้ตัวเอง ;และอีกไม่นานเธอจะกลับมาอีกครั้งในเก้าอี้ของเธอด้วยการเย็บ และเขาอยู่ในเก้าอี้อื่น ๆที่ถือแก้วทรงสูง , รีดเบา ๆเพื่อให้ไอซ์ล้มไพเราะกับด้านข้างของกระจก นางนี้เสมอเวลาที่ยอดเยี่ยมของวัน เธอรู้ว่าเขาไม่อยากพูดอะไรมาก จนกระทั่งดื่มแรกเสร็จ เธอพอใจที่จะนั่งเงียบๆเพลิดเพลินกับ บริษัท ของเขาหลังจากชั่วโมงยาวคนเดียวในบ้าน เธอชอบความอบอุ่นที่ออกมาจากเขาเมื่อพวกเขาอยู่กันตามลำพัง เธอชอบรูปร่างของปากของเขาและเธอโดยเฉพาะอย่างยิ่งชอบวิธีที่เขาไม่บ่นเหนื่อย . เหนื่อยนะที่รัก ? " ใช่ " เขาถอนหายใจ " . ฉันให้หมด และที่เขาพูด เขาทำเรื่องผิดปกติเขายกเหล้าขึ้นดื่มมันลงในหนึ่งกลืนแม้ว่ายังคงมีครึ่งหนึ่งของมันแล้ว เขาลุกขึ้นและไปอย่างช้าๆ เพื่อให้ตัวเองอีกแก้ว " ผมจะจับมัน ! " เธอร้อง กระโดดขึ้น " . นั่งลง " เขากล่าว เมื่อเขากลับมา เธอสังเกตเห็นว่าเครื่องดื่มใหม่ก็แข็งแรงมาก เธอเห็นเขาเริ่มดื่ม . ฉันคิดว่ามันเป็นความอัปยศ " เธอกล่าว" เมื่อใครบางคนถูกตำรวจตราบเท่าที่คุณได้ เขาก็ยังต้องเดินทั้งวันเลย " เขาไม่ตอบ " . ที่รัก , " เธอกล่าวว่า " ถ้าคุณเหนื่อยเกินไปที่จะกินคืนนี้ ตามที่เราได้วางแผนไว้ ฉันจะช่วยคุณบางอย่าง มีมากมายของอาหารและข้าวของในตู้เย็น . . . " สายตารอคำตอบ ยิ้ม พยักหน้า แต่เขาก็ไม่ได้เซ็น " ยังไงก็ตาม เธอเดินต่อ" ผมจะเอาขนมปังและชีส " " ฉันไม่ต้องการมัน " เขากล่าว เธอขยับกระสับกระส่ายในเก้าอี้ของเธอ . " แต่คุณต้องมีเย็น ฉันสามารถช่วยอะไรคุณ ฉันต้องการที่จะทำมัน เราสามารถมีแกะ อะไรที่คุณต้องการ ทุกอย่างในตู้เย็น " " ช่างมันเถอะ " เขากล่าว แต่ ที่รัก คุณต้องกิน ผมจะทำมันต่อไป และจากนั้น คุณสามารถมีได้หรือไม่ เท่าที่คุณต้องการ" เธอลุกขึ้นและเอาวางไว้บนโต๊ะเย็บของเธอโดยโคมไฟ " . นั่งลง , " เขากล่าว . " แค่ไม่กี่นาที นั่งลง มันไม่ได้จนกว่าจะถึงตอนนั้นเธอเริ่มจะกลัว " ไป " เขากล่าว นั่งลง เธอทำให้ตัวเองลงไปในเก้าอี้ ดูเขาตลอดเวลาที่มีขนาดใหญ่ งงตา เขาดื่มเสร็จที่สองของเขาและมองเข้าไปในกระจก .
" ฟัง " เขากล่าว" ฉันมีอะไรจะบอกคุณ . . . " " มีอะไรเหรอ ที่รัก เกิดอะไรขึ้นเหรอ ? " เขาเป็นอย่างนิ่ง และเขาเก็บหัวของเขาลง นี้จะเป็นช็อตใหญ่ให้คุณ ผมกลัว " เขากล่าว แต่ที่ฉันคิดเกี่ยวกับมันมาก และผมตัดสินใจว่า สิ่งเดียวที่ทำได้คือบอกเธอทันที และเขาได้บอกเธอ มันไม่ได้ใช้เวลานาน สี่หรือห้านาที มากที่สุดเธอนั่งอยู่ยังผ่านมันทั้งหมด , ดูเขาด้วยความงงงวย สยองขวัญ " . มันเป็นแบบนั้น " เขากล่าว . " และผมรู้ว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ยากที่จะบอกคุณ แต่มีเพียงไม่วิธีอื่น ๆ แน่นอน ผมจะให้เงินคุณและดูว่าคุณดูแล แต่มันก็ไม่น่ามีปัญหา ฉันหวังว่าไม่ ในกรณีใด ๆ มันคงจะดีสำหรับงานของฉัน" สัญชาตญาณแรกของเธอ คือ ไม่เชื่ออะไรเลย เธอคิดว่าเธออาจจินตนาการไปเอง บางที ถ้าเธอทำราวกับว่าเธอไม่ได้ยินเขา เธอจะพบว่าไม่มีมันไม่เคยเกิดขึ้น . " ฉันจะแก้ไขบางมื้อ " เธอกระซิบ . เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้อง เธอไม่ได้รู้สึกว่าเท้าของเธอสัมผัสพื้น เธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนอกจากการเจ็บป่วยเล็กน้อยทุกสิ่งที่เธอทำโดยไม่คิด เธอลงไปแช่ และถือวัตถุที่แรกที่เธอพบ เธอยกออกและมองมัน มันถูกห่อไว้ในกระดาษ ดังนั้นเธอจึงปิดกระดาษและมองอีก --- ขาแกะ เอาล่ะ งั้น ก็ต้องแกะสำหรับอาหารค่ำ เธออุ้มมันขึ้นไปข้างบน จัดปลายบางกับมือทั้งสองข้างของเธอ เธอเข้าไปในห้องนั่งเล่นเห็นเขายืนอยู่ริมหน้าต่าง เขากลับมาหาเธอ และหยุด” ฉันบอกคุณแล้ว " เขากล่าว อย่าทำอาหารให้ฉัน ผมจะออกไปข้างนอก " ที่จุดที่ แมรี่ มาโลนีย์ก็เดินตามหลังเขาและไม่มีหยุด เธอเหวี่ยงใหญ่ตรึงขาแกะสูงในอากาศ และนำมันลงหนักเท่าที่เธอสามารถในด้านหลังของหัวของเขา เธออาจจะตีเขาด้วยแท่งเหล็กเธอเดินกลับมารอ และสิ่งที่แปลกคือว่า เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น อย่างน้อยสี่หรือห้าวินาที แล้วเขาก็ล้มลงบนพรม ความรุนแรงของความผิดพลาด , เสียง , โต๊ะเล็กคว่ำ ช่วยพาเธอออกมาจากความตกใจ เธอออกมาช้าๆ รู้สึกหนาว และแปลกใจ เธอยืนไม่กี่นาที ดูร่างกายยังคงถือชิ้นเนื้อแน่นทั้งสองมือ เอาล่ะ เธอบอกกับตัวเอง ผมฆ่าเขา มันพิเศษยังไง ล้างจิตใจของเธอกลายเป็นกระทันหัน เธอเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว เป็นภรรยาของนักสืบ เธอรู้ว่าโทษจะ . มันทำให้ไม่แตกต่างกันกับเธอ ในความเป็นจริงมันอาจจะชื้น บนมืออื่น ๆที่เกี่ยวกับเด็กแล้วกฎหมายเกี่ยวกับ ฆาตกร กับเด็กที่ยังไม่เกิด ? เขาฆ่าพวกเขาทั้งสอง -- แม่และเด็ก ? พวกเขารอจนกว่าเด็กจะเกิด พวกเขาทำอะไร ? แมรี่ มาโลนีย์ไม่รู้ เธอไม่ได้เตรียมที่จะใช้โอกาส เธอนำเนื้อสัตว์เข้าครัว ใส่ลงไปในกระทะ เปิดเตา เอากระทะภายใน แล้วเธอก็ซักมือ เธอวิ่งขึ้นไปข้างบนนั่งหน้ากระจก แก้ไขการแต่งหน้าของเธอและพยายามที่จะยิ้ม รอยยิ้มที่ค่อนข้างประหลาด เธอพยายามอีกครั้ง " สวัสดี แซม เธอบอกว่า สดใส ดัง เสียงที่ฟังดูแปลกด้วย . ผมต้องการมันฝรั่ง แซม ครับ และอาจจะสามารถของถั่ว . . " นั่นจะดีกว่า ทั้งรอยยิ้มและเสียงฟังดูดีขึ้น เธอฝึกมันหลายๆครั้ง แล้วเธอวิ่งลงไปข้างล่าง เอาเสื้อของเธอและเดินออกไปที่ประตู ผ่านสวนเข้าไปในถนน ไม่ใช่หกโมง แต่ไฟยังเปิดอยู่ในละแวกที่ร้านขายของชำ " สวัสดี แซม " เธอกล่าวอย่างสดใส ยิ้มให้ผู้ชายในร้าน
" สวัสดีครับ คุณนาย มาโลนีย์ . คุณเป็นยังไงบ้าง ? " ผมต้องการมันฝรั่งค่ะ แซม ครับ และอาจจะสามารถของถั่วด้วย แพทริคตัดสินใจว่าเขาเหนื่อย เขาไม่ต้องการที่จะกินออกคืนนี้