Ottoman EmpireVirginia H. Aksan , M

Ottoman Empire
Virginia H. Aksan , McMaster University
The largest of the pre-modern Muslim empires, the Ottoman Empire spanned six hundred years from c.1300-1918, and encompassed at it greatest extent today's Middle East, Hungary, the Balkans (Albania, Bosnia, Rumania, Greece, and Bulgaria), large parts of North Africa, and Saudi Arabia. The Ottoman sultans, named after Osman I (1281-1324), governed such a vast multi-ethnic and multi-religious landscape through the adroit application of sharia Islamic law, customary law, and sultanic decrees, called kanun. Constantinople, renamed Istanbul only in the twentieth century, became the capital of a cosmopolitan civilization, which has left an indelible stamp on the region. This accounts for much of the character of the present-day Middle East and the Balkans. Ottoman power was dominant in the global context from 1500-1800, when Süleyman the Magnificent (1520-66) and his successors contested the power of the Habsburgs of Spain and Austria on land and on sea. Because they ruled over Mecca and Medina, they could command the allegiance of much of the Muslim world. After 1800, Ottoman sovereignty was reduced to semi-colonial status in the face of European superior military and economic power. Ottoman elites struggled to maintain the autonomy of the empire by gradually reforming the military, and introducing new European-style legal and educational systems. A brutal and lengthy contest for the minds and souls of Ottoman subjects followed, in which nationalism, missionary zeal, despotism, and lopsided economic relationships all played a part. What emerged was a group of intellectuals and military leaders who engineered the downfall of Sultan Abdülhamit II (1876-1908). In 1914, after a coup by a triumvirate of these Young Turks, as they were known, joined forces with the Prussians, and declared war against the allies. By that time, Ottoman territories had effectively been reduced to present-day Turkey and Mesopotamia. Untold millions, Muslim and non-Muslim alike, were slaughtered, lost, or forcibly relocated in the dissolution and reorganization which followed. The modern Turkish republic, established in 1923, marked the end of the Ottoman Empire.

Official histories of the dynasty, which were first commissioned by the sultans after 1450, traced the origins of the house to a Central Asian Turkic tribal group known as the Oghuz. The story goes that the Oghuz, and particularly the Kayi tribe of Osman's father, Ertugrul, (d. 1280) emerged in Anatolia, or present-day Turkey, in the late thirteenth century. They were warrior bands who fought for both the Byzantine rulers of Constantinople and the Seljuk Turks, their predecessors in the region. Anatolia was also home to some of the earliest Armenian Christian communities, as well as Kurdish (Muslim) clans, and in the period under discussion, was widely populated in the western Aegean area with Orthodox Greeks. The Turks arrived as Muslims, having converted from shamanism to Islam in Central Asia. In the pre-gunpowder era, Turkish soldiers were prized for their prowess as warriors. They were particularly effective as mounted archers, swordsmen, and because of their disciplined order of battle. By the time of Osman I, Seljuk Anatolia was largely breaking up into small pockets of Muslim Turkish power, called Emirates, or Principalities. By an adroit use of martial skills, and alliances with the Byzantines through marriage, the Ottomans began a steady, if hotly contested, rise to power over much of Anatolia and the Balkan Christian kingdoms. Notable landmark events, such as the battle of Kosovo in 1389, where a combined Balkan Christian army was soundly defeated by an Ottoman army, resonate even today as the Day of the Black Birds in Serbian history.

Constantinople became the imperial center of the dynasty after it was captured in 1453, by Mehmed II (1444-46 and 1451-81). The great Byzantine church of Saint Sophia, today a museum, was converted into a mosque. It served as a model to emulate when successive sultans and their imperial entourages undertook to build the great mosques such as that of Ahmed II (1691-95), known as the Blue Mosque, for its spectacular tile interior. The grandest mosque of all, Süleymaniye, was built by Süleyman the Magnificent, and is a complex of schools, libraries, hospices, and places of worship surpassed in size and grandeur only by the Mughal architecture of India.

By the reign of Süleyman, the Ottoman system was largely in place. The Ottoman victory at Mohacs in 1526, had signalled the submission of the proud Hungarian kingdom to Ottoman power for one hundred and fifty years. Under Selim I (1512-20), a series of remarkable victories added Syria and Egypt to Ottoman territories. This meant that the Ottomans assumed the status as protectors of the most sacred cities of Islam: Jerusalem, Mecca, and Medina. Süleyman ruled as lord of three continents, and as Caliph of the Muslim populations of the world, making the Ottomans a truly global phenomenon until around 1750.

Ottoman power was based on a standing army called the Janissaries, who were initially Christian boys, either war captives, or conscripts, often part of the capitulatory agreements made with conquered territories. The Janissaries were an elite military force, loyal only to the sultan, and the source of many of the prominent leaders of the empire for its first two hundred years. The Ottomans are also known as a "gunpowder empire," credited with making adroit use of the new weapons emerging in Europe. In 1453, the walls of Constantinople fell to Ottoman artillery fire, from enormous cannons cast by a Hungarian. Ottoman military expertise also moved east, to Safavid Persia and Moghul India.

The imperial court never described itself as Turkish, a word which connoted "rube" or "hick" until the end of the nineteenth century. An Ottoman was an educated Muslim, theoretically fluent in Arabic, Persian, and Turkish, and cognizant of the religious sciences and law. Converts were a ubiquitous part of the court. The imperial harem, where the mother of the sultan had absolute control, ruled over favoured women and concubines who were more likely to be of Caucasian or Balkan, rather than Turkic stock. It is a curiosity of history that British officials generally referred to the sultans as Turks, which remains a synonym for Muslim in the Europe of today.

More significant to both defense and provincial stability were the timariots, or sipahis, soldiers who were granted fiefs in return for campaigning. The Ottomans could rely on 50,000-70,000 infantry and cavalrymen from the countryside for the largest campaigns. Having captured the northern Black Sea coast in the fifteenth century, the Ottomans established a clientage relationship with Christian Romania and Moldavia — important territories which supplied much of the grain for Constantinople. They established a similar relationship with the Muslim Tatar Khans, descendants of the Mongols, who controlled the Crimea. The Khan could command as many as 80,000 horsemen for campaigns. With their neighbours to the east, the Shiite dynasty of the Safavids (1501-1722), the Ottomans first fought and then established what proved to be an enduring boundary after the recapture of Baghdad in 1638 by Murad IV (1623-40).

As lords of the Muslim world, the Ottomans were responsible for the pilgrimage routes through Syria and the Hijaz, and maintained tenuous control over Egypt through the use of provincial governors. Early sultans found it expedient to adopt the tax systems and urban alliances in place, allowing for considerable autonomy for local elites, and an extraordinary variety of governing cultures. Non-Muslim communities were largely left intact, although subject to special taxes and lower status. The cement was the system of religious courts, where kadis presided over the dispensation of sultanic justice imagined as radiating from the Gate of Felicity (as Constantinople was known). An elaborate educational system, which could take as many as sixteen years to complete, produced an enormous class of tax exempt religious officials, or ulema. The Ottomans early on made them employees of the empire, and used the office of the Seyhülislam, or Chief Religious Officer, as moral bellwether of the dynasty.

Early economic agreements with European powers, called capitulations, always favoured imports over exports, largely because of the exceptional demands of Constantinople, at 500,000 the largest city of Europe in the seventeenth century. Ottoman rulers encouraged and patronized trade, but were neither collaborative nor mercantilist as in Europe. The economy was subject to global forces such as the influx of silver from the Americas in the sixteenth and early seventeenth centuries, and the grain and cotton crises during the American Civil War in the nineteenth century.

While they maintained a fleet in the Mediterranean, which was systematically destroyed, and just as systematically rebuilt on three occasions (1571, 1770 and 1827), the Ottomans here as elsewhere relied on their clientage arrangements. This gave the edge to Ottoman non-Muslim communities, such as Greeks and Jews, who established trading networks all around the Mediterranean coastline, and dominated shipping by 1800. The arduous conquest of Crete, which ended in 1669 after years of intermittent warfare, was as far as they extended their naval domain in the Mediterranean. It was that conquest, as part of the protracted conflict with the Habsburgs, which broke the spine of the classical system. The Ottomans relied thereafter on their corsairs and Janissary garrison in Algiers as a buffer zone. The Danube River and Black Sea were similarly patrolled and conceived of as commercial waterways, until Ottoman dominion there was truly challenged by the Russian unilateral occupation of the Crimea in 1783. Until 1800, the Ottomans were acknowledged as masters of three

Official histories of the dynasty, which were first commissioned by the sultans after 1450, traced the origins of the house to a Central Asian Turkic tribal group known as the Oghuz. The story goes that the Oghuz, and particularly the Kayi tribe of Osman's father, Ertugrul, (d. 1280) emerged in Anatolia, or present-day Turkey, in the late thirteenth century. They were warrior bands who fought for both the Byzantine rulers of Constantinople and the Seljuk Turks, their predecessors in the region. Anatolia was also home to some of the earliest Armenian Christian communities, as well as Kurdish (Muslim) clans, and in the period under discussion, was widely populated in the western Aegean area with Orthodox Greeks. The Turks arrived as Muslims, having converted from shamanism to Islam in Central Asia. In the pre-gunpowder era, Turkish soldiers were prized for their prowess as warriors. They were particularly effective as mounted archers, swordsmen, and because of their disciplined order of battle. By the time of Osman I, Seljuk Anatolia was largely breaking up into small pockets of Muslim Turkish power, called Emirates, or Principalities. By an adroit use of martial skills, and alliances with the Byzantines through marriage, the Ottomans began a steady, if hotly contested, rise to power over much of Anatolia and the Balkan Christian kingdoms. Notable landmark events, such as the battle of Kosovo in 1389, where a combined Balkan Christian army was soundly defeated by an Ottoman army, resonate even today as the Day of the Black Birds in Serbian history.

Constantinople became the imperial center of the dynasty after it was captured in 1453, by Mehmed II (1444-46 and 1451-81). The great Byzantine church of Saint Sophia, today a museum, was converted into a mosque. It served as a model to emulate when successive sultans and their imperial entourages undertook to build the great mosques such as that of Ahmed II (1691-95), known as the Blue Mosque, for its spectacular tile interior. The grandest mosque of all, Süleymaniye, was built by Süleyman the Magnificent, and is a complex of schools, libraries, hospices, and places of worship surpassed in size and grandeur only by the Mughal architecture of India.

By the reign of Süleyman, the Ottoman system was largely in place. The Ottoman victory at Mohacs in 1526, had signalled the submission of the proud Hungarian kingdom to Ottoman power for one hundred and fifty years. Under Selim I (1512-20), a series of remarkable victories added Syria and Egypt to Ottoman territories. This meant that the Ottomans assumed the status as protectors of the most sacred cities of Islam: Jerusalem, Mecca, and Medina. Süleyman ruled as lord of three continents, and as Caliph of the Muslim populations of the world, making the Ottomans a truly global phenomenon until around 1750.

Ottoman power was based on a standing army called the Janissaries, who were initially Christian boys, either war captives, or conscripts, often part of the capitulatory agreements made with conquered territories. The Janissaries were an elite military force, loyal only to the sultan, and the source of many of the prominent leaders of the empire for its first two hundred years. The Ottomans are also known as a "gunpowder empire," credited with making adroit use of the new weapons emerging in Europe. In 1453, the walls of Constantinople fell to Ottoman artillery fire, from enormous cannons cast by a Hungarian. Ottoman military expertise also moved east, to Safavid Persia and Moghul India.

The imperial court never described itself as Turkish, a word which connoted "rube" or "hick" until the end of the nineteenth century. An Ottoman was an educated Muslim, theoretically fluent in Arabic, Persian, and Turkish, and cognizant of the religious sciences and law. Converts were a ubiquitous part of the court. The imperial harem, where the mother of the sultan had absolute control, ruled over favoured women and concubines who were more likely to be of Caucasian or Balkan, rather than Turkic stock. It is a curiosity of history that British officials generally referred to the sultans as Turks, which remains a synonym for Muslim in the Europe of today.

More significant to both defense and provincial stability were the timariots, or sipahis, soldiers who were granted fiefs in return for campaigning. The Ottomans could rely on 50,000-70,000 infantry and cavalrymen from the countryside for the largest campaigns. Having captured the northern Black Sea coast in the fifteenth century, the Ottomans established a clientage relationship with Christian Romania and Moldavia — important territories which supplied much of the grain for Constantinople. They established a similar relationship with the Muslim Tatar Khans, descendants of the Mongols, who controlled the Crimea. The Khan could command as many as 80,000 horsemen for campaigns. With their neighbours to the east, the Shiite dynasty of the Safavids (1501-1722), the Ottomans first fought and then established what proved to be an enduring boundary after the recapture of Baghdad in 1638 by Murad IV (1623-40).

As lords of the Muslim world, the Ottomans were responsible for the pilgrimage routes through Syria and the Hijaz, and maintained tenuous control over Egypt through the use of provincial governors. Early sultans found it expedient to adopt the tax systems and urban alliances in place, allowing for considerable autonomy for local elites, and an extraordinary variety of governing cultures. Non-Muslim communities were largely left intact, although subject to special taxes and lower status. The cement was the system of religious courts, where kadis presided over the dispensation of sultanic justice imagined as radiating from the Gate of Felicity (as Constantinople was known). An elaborate educational system, which could take as many as sixteen years to complete, produced an enormous class of tax exempt religious officials, or ulema. The Ottomans early on made them employees of the empire, and used the office of the Seyhülislam, or Chief Religious Officer, as moral bellwether of the dynasty.

Early economic agreements with European powers, called capitulations, always favoured imports over exports, largely because of the exceptional demands of Constantinople, at 500,000 the largest city of Europe in the seventeenth century. Ottoman rulers encouraged and patronized trade, but were neither collaborative nor mercantilist as in Europe. The economy was subject to global forces such as the influx of silver from the Americas in the sixteenth and early seventeenth centuries, and the grain and cotton crises during the American Civil War in the nineteenth century.

While they maintained a fleet in the Mediterranean, which was systematically destroyed, and just as systematically rebuilt on three occasions (1571, 1770 and 1827), the Ottomans here as elsewhere relied on their clientage arrangements. This gave the edge to Ottoman non-Muslim communities, such as Greeks and Jews, who established trading networks all around the Mediterranean coastline, and dominated shipping by 1800. The arduous conquest of Crete, which ended in 1669 after years of intermittent warfare, was as far as they extended their naval domain in the Mediterranean. It was that conquest, as part of the protracted conflict with the Habsburgs, which broke the spine of the classical system. The Ottomans relied thereafter on their corsairs and Janissary garrison in Algiers as a buffer zone. The Danube River and Black Sea were similarly patrolled and conceived of as commercial waterways, until Ottoman dominion there was truly challenged by the Russian unilateral occupation of the Crimea in 1783. Until 1800, the Ottomans were acknowledged as masters of three

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

จักรวรรดิออตโตมันเวอร์จิเนีย H. Aksan มหาวิทยาลัย McMasterใหญ่ที่สุดของจักรวรรดิมุสลิมในสมัยก่อน จักรวรรดิออตโตมันขยายหกร้อยปีจาก c.1300-1918 และผ่านที่ขอบเขตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตะวันออกกลาง ประเทศฮังการี บอลข่านในวันนี้ส่วนใหญ่ (แอลเบเนีย บอสเนีย Rumania กรีซ และบัลแกเรีย), แอฟริกาเหนือ และซาอุดีอาระเบีย ซัลเทนอายคอมออตโตมัน ตั้งชื่อตาม Osman (1281-1324), ฉันได้รับการดูแลดังกล่าวมากมายหลายชาติพันธุ์ และหลายศาสนาแนวนอนผ่านแอพลิเคชันชำนาญดูกฎหมายอิสลาม กฎหมายจารีตประเพณี และ กฎเกณฑ์ sultanic เรียก kanun เปิล อิสตันบูลเปลี่ยนชื่อเฉพาะในศตวรรษที่ยี่สิบ กลายเป็น เมืองหลวงของอารยสากล ซึ่งจาก indelible แสตมป์ในภูมิภาค นี้บัญชีสำหรับมากของในบอลข่านและตะวันออกกลางเหตุการณ์ พลังงานออตโตมันโดดเด่นในบริบทสากลจาก 1500-1800 เมื่อ Süleyman แคนิฟิเคนท์ (1520-66) และผู้สืบทอดของเขาจีนแสของ Habsburgs สเปนและออสเตรีย บนบก และ ในทะเล เนื่องจากพวกเขาปกครองเมกกะและเมดิน่า พวกเขาสามารถสั่งการให้สัตยาบันของมากของโลกมุสลิม หลัง 1800 ออตโตมันอำนาจอธิปไตยถูกลดสถานะกึ่งอาณานิคมหน้ายุโรปเหนือกว่าทางทหาร และเศรษฐกิจพลังงาน ร่ำรวยออตโตมันต่อสู้เพื่อรักษาอิสรภาพของอาณาจักร โดยค่อย ๆ ปฏิรูปทหาร และแนะนำสไตล์ยุโรปทางกฎหมาย และการศึกษาระบบใหม่ โหดร้าย และยาวประกวดสำหรับจิตใจและวิญญาณของออตโตมันเรื่องตาม ในที่ชาตินิยม มิชชันนารีสด ระบบใช้อำนาจเด็ดขาด และความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจเท่าไหร่ทั้งหมดเล่นส่วนหนึ่ง สิ่งเกิดมีกลุ่มนักวิชาการและทหารที่วิศวกรรมหายนะของสุลต่าน Abdülhamit II (1876-1908) ใน 1914 หลังรัฐประหารโดยนายเซอร์เกย์ของเติร์กหนุ่มสาวเหล่านี้ ตามที่พวกเขาได้รู้จักกัน เข้าร่วมกองกำลังชนปรัสเซีย และประกาศสงครามกับพันธมิตร โดยเวลา ดินแดนของออตโตมันได้อย่างมีประสิทธิภาพลดลงตุรกีและ Mesopotamia เหตุการณ์ แห่งล้าน มุสลิมและไม่ใช่มุสลิมเหมือนกัน ถูกฆ่า สูญหาย หรือบังคับให้ย้ายออกยุบและลูกจ้างซึ่งปฏิบัติตาม สาธารณรัฐตุรกีสมัย ก่อตั้งบริษัท 1923 ทำเครื่องหมายสิ้นสุดของจักรวรรดิออตโตมันประวัติราชวงศ์ ทางที่ถูกก่อนโดยกล่าวว่าการซัลเทนอายคอมหลังจาก 1450 ติดตามต้นกำเนิดของบ้านกลุ่มชาวเตอร์กิกเอเชียกลางเป็นโอคุซ เรื่องไปว่า โอคุซ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเผ่า Kayi บิดาของ Osman, Ertugrul, (d. 1280) เกิดในอานาโตเลีย หรือเหตุการณ์ตุรกี ในศตวรรษที่สิบสามสาย พวกวงการนักรบที่ไปรบในปกครองทั้งไบแซนไทน์เปิลและเติร์ก Seljuk บรรดาลูกหลานในภูมิภาค อานาโตเลียคือ ยัง หน้าหลักไปแรกสุดอาร์เมเนียคริสเตียนชุมชน เป็นเคิร์ดสมัครพรรคพวก (มุสลิม) และในช่วงเวลาภายใต้การสนทนา มีอย่างกว้างขวางเติมในพื้นที่ Aegean ตะวันตกกับวออโธดอกซ์กรีก เติร์กจะเข้ามาเป็นมุสลิม มีแปลงจากเชมันอิสลามในเอเชียกลาง ในยุคดินปืนก่อน ทหารตุรกีได้ prized สำหรับบันดาลความเป็นนักรบ พวกเขามีประสิทธิภาพสูงยิง ธนูติด swordsmen และเนื่อง จากความมีระเบียบวินัยในยุทธการ โดยเวลาของ Osman อานาโตเลีย Seljuk ผมส่วนใหญ่ แบ่งเป็นกระเป๋าเล็กของมุสลิมตุรกีพลังงาน ค่าเรียกเอมิเรตส์ หรือราชรัฐ โดยใช้ความชำนาญทักษะศิลปะป้องกันตัว และพันธมิตรกับ Byzantines ผ่านการแต่งงาน Ottomans เริ่ม steady ถ้า hotly จากทั้งหมด เพิ่มขึ้นสู่อำนาจของอานาโตเลียและอาณาจักรคริสเตียนโรงแรมบาลคาน แลนด์มาร์คโดดกิจกรรม การต่อสู้ของคอซอวอใน 1389 ซึ่งกองทัพคริสเตียนโรงแรมบาลคานรวมได้สนิทพ่ายแพ้ต่อกองทัพออตโตมัน ดังก้องแม้วันนี้เป็นวันของนกดำในประวัติศาสตร์เซอร์เบียConstantinople became the imperial center of the dynasty after it was captured in 1453, by Mehmed II (1444-46 and 1451-81). The great Byzantine church of Saint Sophia, today a museum, was converted into a mosque. It served as a model to emulate when successive sultans and their imperial entourages undertook to build the great mosques such as that of Ahmed II (1691-95), known as the Blue Mosque, for its spectacular tile interior. The grandest mosque of all, Süleymaniye, was built by Süleyman the Magnificent, and is a complex of schools, libraries, hospices, and places of worship surpassed in size and grandeur only by the Mughal architecture of India.By the reign of Süleyman, the Ottoman system was largely in place. The Ottoman victory at Mohacs in 1526, had signalled the submission of the proud Hungarian kingdom to Ottoman power for one hundred and fifty years. Under Selim I (1512-20), a series of remarkable victories added Syria and Egypt to Ottoman territories. This meant that the Ottomans assumed the status as protectors of the most sacred cities of Islam: Jerusalem, Mecca, and Medina. Süleyman ruled as lord of three continents, and as Caliph of the Muslim populations of the world, making the Ottomans a truly global phenomenon until around 1750.พลังงานออตโตมันเป็นไปตามกองทัพเรียกว่า Janissaries คนชายคริสเตียนเริ่ม หรือสงครามเชลย หรือสารนิเทศ มักจะเป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลง capitulatory กับอาณาเขตตุ้น Janissaries มียอดเป็นทหารบังคับ ภักดีเท่ากับสุลต่าน แหล่งที่มาของผู้นำที่โดดเด่นของจักรวรรดิเป็นครั้งแรกสองร้อยปี Ottomans จะเรียกว่าเป็น "ดินปืนเอ็มไพร์ เครดิตการให้ชำนาญใช้อาวุธใหม่ที่เกิดขึ้นในยุโรป ใน 1453 ผนังเปิลตกกับออตโตมันปืนไฟ จากปืนใหญ่มหาศาลที่เพี้ยน โดยที่ฮังการี ความเชี่ยวชาญทางทหารออตโตมันยังย้ายตะวันออก Safavid เปอร์เซียและอินเดียฟิตศาลอิมพีเรียลไม่เคยอธิบายตัวเองเป็นตุรกี คำที่ connoted "rube" หรือ "hick" จนถึงสิ้นศตวรรษนี้ ออตโตมันถูกการศึกษามุสลิม ตามหลักวิชาอย่างคล่องแคล่วในภาษาอาหรับ ภาษา เปอร์เซีย ตุรกี และซึ่งรู้ถึงศาสตร์ศาสนาและกฎหมาย แปลงเป็นส่วนหนึ่งที่สมบูรณ์ของศาลได้ ฮาเร็มอิมพีเรียล ที่แม่ของสุลต่านที่มีตัวควบคุมแบบเต็ม ปกครองผู้หญิง favoured และนางสนมที่มีแนวโน้มที่จะเป็นหุ้นที่คอเคซัส หรือโรงแรมบาลคาน มากกว่าเตอร์กิก มันเป็นความอยากรู้ประวัติว่า เจ้าหน้าที่อังกฤษโดยทั่วไปเรียกว่าซัลเทนอายคอมเป็นเติร์ก ซึ่งยังคงคำเหมือนสำหรับมุสลิมในยุโรปวันนี้อย่างมีนัยสำคัญในการป้องกันและความมั่นคงจังหวัด ถูก timariots หรือ sipahis ทหารที่ได้รับ fiefs มใน campaigning Ottomans อาจพึ่ง 50000-70000 ต่อทหารราบและ cavalrymen จากชนบทสำหรับแคมเปญที่ใหญ่ที่สุด มีจับชายฝั่งทะเลดำทางเหนือในศตวรรษที่สิบห้า Ottomans การก่อตั้งความสัมพันธ์ clientage กับคริสเตียนโรมาเนียและ Moldavia — ดินแดนสำคัญที่จัดมากเมล็ดข้าวสำหรับเปิล พวกเขาสร้างความสัมพันธ์ที่คล้ายกับมุสลิมตาตาร์ Khans ลูกหลานของชาวมองโกล ผู้ควบคุมการ Crimea คันสามารถสั่งนักขี่ม้าเป็น 80000 สำหรับแคมเปญ กับของเพื่อนบ้านฝั่งตะวันออก ราชวงศ์ชีอะห์ Safavids (ค.ศ. 1501-1722), Ottomans ที่สู้ก่อน และก่อตั้งสิ่งพิสูจน์ให้ ขอบเขตความยั่งยืนหลังจาก recapture ของแบกแดดใน 1638 โดย Murad IV (สถาปนา-40)เป็นเจ้านายของโลกมุสลิม Ottomans ถูกเส้นทางจาริกแสวงบุญผ่านซีเรียและ Hijaz และรักษาควบคุม tenuous อียิปต์โดยใช้ผู้ว่าราชการจังหวัด ซัลเทนอายคอมต้นพบมันสมควรนำระบบภาษีและพันธมิตรเมืองในสถานที่ การอนุญาตให้อิสระมากร่ำรวยภายใน และควบคุมวัฒนธรรมต่าง ๆ เป็นพิเศษ ชุมชนมุสลิมไม่ได้ส่วนใหญ่ทิ้งไว้ตามเดิม แต่รวมภาษีพิเศษและสถานะที่ต่ำกว่า ปูนซีเมนต์ถูกระบบของศาลศาสนา ที่ kadis presided ผ่าน dispensation ความยุติธรรม sultanic คิดเป็นประกายจากประตูเฟลิซิตี้ (เป็นเปิลถูกเรียก) ความประณีตระบบการศึกษา ซึ่งสามารถใช้เป็นสิบหกปีให้เสร็จสมบูรณ์ ผลิตคลาสที่มีขนาดใหญ่ของเจ้าหน้าที่ทางศาสนาที่ยกเว้นภาษี ulema Ottomans นำพาทำให้พนักงานของจักรวรรดิ และใช้สำนักงาน Seyhülislam หรือประธานเจ้าหน้าที่ทางศาสนา เป็น bellwether คุณธรรมของราชวงศ์ข้อตกลงทางเศรษฐกิจช่วง มีอำนาจยุโรป เรียกว่า capitulations เสมอ favoured นำเข้ามากกว่าส่งออก ส่วนใหญ่เนื่องจากความต้องการพิเศษเปิล ที่ 500000 เมืองที่ใหญ่ที่สุดของยุโรปในศตวรรษ seventeenth ออตโตมันผู้ปกครองสนับสนุนให้ และอุปการค้า แต่ก็ไม่ร่วม mercantilist ในยุโรปไม่ เศรษฐกิจก็ มีกองกำลังส่วนกลางเช่นการหลั่งไหลของเงินจากทวีปอเมริกาในที่ sixteenth ศตวรรษต้น seventeenth และวิกฤตข้าวและฝ้ายในช่วงสงครามกลางเมืองอเมริกันในศตวรรษในขณะที่พวกเขารักษาเรือเมดิเตอร์ เรเนียน ซึ่งถูกระบบทำลาย และ ก็ระบบเพิ่งในสามโอกาส (1571, 1770 และ 1827), Ottomans นี่เป็นอื่น ๆ อาศัยในของ clientage จัด นี้ให้ขอบเพื่อชุมชนไม่ใช่มุสลิมออตโตมัน กรีกและยิว ผู้ก่อตั้งเครือข่ายรอบ ๆ ชายฝั่งเมดิเตอร์เรเนียนการค้า และครอบงำจัด โดย 1800 ชัยชนะลำบากของเกาะครีต ซึ่งสิ้นสุดใน 1669 หลังจากปีของสงครามไม่ต่อเนื่อง ไม่เป็นที่พวกเขาขยายโดเมนของเรือในเมดิเตอร์เรเนียน ก็ที่ชนะ เป็นส่วนหนึ่งของความขัดแย้งยืดเยื้อกับ Habsburgs ซึ่งยากจนกระดูกสันหลังของระบบคลาสสิก Ottomans ที่อาศัยหลังจากนั้นในการ corsairs และ garrison Janissary เออร์สเป็นพื้นที่กันชน แม่น้ำดานูบและทะเลดำมีทำนองเดียวกันตรวจตรา และรู้สึกของเป็นการบ้านพาณิชย์ จนออตโตมันเองมีอย่างแท้จริงถูกท้าทาย โดยรัสเซียฝ่ายอาชีพของ Crimea ที่ใน 1783 จนถึง 1800, Ottomans ถูกยอมรับว่า เป็นต้นแบบของสาม

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

จักรวรรดิออตโตมัน
.
aksan McMaster มหาวิทยาลัยเวอร์จิเนีย , ที่ใหญ่ที่สุดของชาวมุสลิมก่อนสมัยอาณาจักร , จักรวรรดิออตโตมันราวหกร้อยปี จาก c.1300-1918 และบริเวณใกล้เคียงที่ขอบเขตที่ยิ่งใหญ่วันนี้ตะวันออกกลาง , ฮังการี , คาบสมุทรบอลข่าน ( แอลเบเนีย , บอสเนีย , โรมาเนีย , กรีซและบัลแกเรีย ) , ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของแอฟริกาเหนือและ ซาอุดิอาราเบีย ออตโตมันเติร์ก , ชื่อหลังจากที่สุลต่านออสมันที่ 1 ( 1281-1324 )ควบคุมเช่นมากมายหลายเชื้อชาติและหลายศาสนา ภูมิ ผ่านโปรแกรมคล่องแคล่วของอิสลาม Sharia กฎหมาย จารีต และ sultanic พระราชกฤษฎีกาเรียกขนุน . คอนสแตนติโนเปิล , เปลี่ยนชื่ออิสตันบูลในศตวรรษที่ยี่สิบ , เป็นเมืองหลวงของอารยธรรมทั่วโลกซึ่งมีแสตมป์ที่ลบไม่ออกในภูมิภาคนี้บัญชีสำหรับมากของตัวละครของตะวันออกกลางในปัจจุบัน และแหลมบอลข่าน . ตุรกีมีอำนาจเด่นในบริบทโลกจาก 1500-1800 เมื่อ S ü leyman งดงาม ( 1520-66 ) และผู้สืบทอดของเขาโต้แย้งอำนาจของ Habsburgs สเปนและออสเตรียบนแผ่นดินและในทะเล เพราะพวกเขาปกครองนครเมดินาและพวกเขาสามารถสั่งความจงรักภักดีมากของโลกมุสลิมหลังจาก 1800 , อํานาจอธิปไตยตุรกีลงสถานะกึ่งอาณานิคมในหน้าของอำนาจทางทหารและทางเศรษฐกิจที่เหนือกว่าในยุโรป ผู้นำตุรกีต่อสู้เพื่อรักษาความเป็นอิสระของอาณาจักร โดยค่อยๆ ปฏิรูปกองทัพ และแนะนำสไตล์ยุโรปใหม่ ระบบกฎหมาย และการศึกษา เป็นรุนแรงและยาวประกวดสำหรับจิตใจและจิตวิญญาณของคนตุรกีตามซึ่ง ชาติ ศาสนา ความกระตือรือร้นทรราชและไม่สมดุลทางเศรษฐกิจความสัมพันธ์ทั้งหมดเล่นเป็นส่วนหนึ่ง สิ่งที่โผล่ออกมาคือกลุ่มของปัญญาชนและทหารผู้นำที่สร้างความหายนะของสุลต่าน Abd ü lhamit II ( 1876-1908 ) ในปี 1914 หลังรัฐประหารโดยเสือของหนุ่มไฟแรงเหล่านี้เช่นที่พวกเขาเป็นที่รู้จักร่วมมือกับปรัสเซียนและประกาศสงครามกับฝ่ายสัมพันธมิตร ตอนนั้นดินแดนตุรกีได้มีประสิทธิภาพน้อยลง และตุรกี ปัจจุบันยุคเมโสโปเตเมีย หนึ่งในล้าน ที่ถูก มุสลิม และไม่ใช่มุสลิมเหมือนกัน อย่าง สูญหาย หรือบังคับให้ย้ายในการปรับโครงสร้างองค์กร ซึ่งตาม สาธารณรัฐตุรกีสมัยใหม่ ก่อตั้งขึ้นในปี 1923 , เครื่องหมายการสิ้นสุดของจักรวรรดิออตโตมัน .

ทางประวัติศาสตร์ของราชวงศ์ซึ่งถูกมอบหมายจากสุลต่านหลัง 1450 สืบที่มาของ , บ้านกลางเอเชียเติร์กเผ่ากลุ่มที่รู้จักกันเป็น oghuz . เรื่องมีอยู่ว่า oghuz และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง kayi เผ่าของพ่อ แอร์ตุฆรูล ออสแมน , ( D . 1280 ) เกิดในตุรกี หรือตุรกีในปัจจุบัน ในศตวรรษที่สิบสามสายพวกเขาเป็นนักรบที่ต่อสู้ทั้งวงไบแซนไทน์คอนสแตนติโนเปิลและผู้ปกครองของชนเซลจุคตุรกีรุ่นก่อนของพวกเขา , ในภูมิภาค ตุรกียังบ้านบางส่วนของชุมชนคริสเตียนแรกอาร์เมเนียรวมทั้งชาวเคิร์ด ( มุสลิม ) สมัครพรรคพวกและในช่วงเวลาระหว่างการอภิปรายอย่างกว้างขวาง ในพื้นที่ที่มีประชากรตะวันตกีนดั้งเดิมกรีก เติร์กมาเป็นมุสลิมต้องแปลงจากชาแมนไปอิสลามในเอเชียกลาง ในช่วงก่อนยุคดินปืนทหารตุรกีเป็นรางวัลสำหรับความกล้าหาญของพวกเขาเป็นนักรบ พวกเขากำลังที่มีประสิทธิภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อติดตั้งธนูนักดาบ และเนื่องจากการมีวินัยของการต่อสู้ โดยเวลาของ อุสมาน , เซลจุคตุรกีส่วนใหญ่แบ่งเป็นกระเป๋าขนาดเล็กของมุสลิมตุรกี พลังงาน ที่เรียกว่า เอมิเรตส์หรือ principalities . โดยการใช้งานที่คล่องแคล่วของศิลปะการต่อสู้และพันธมิตรกับพวกไบแซนไทน์ผ่านการแต่งงาน , ottomans เริ่มคงที่ ถ้าอย่างถึงพริกถึงขิงประกวดเพิ่มขึ้นพลังมากกว่ามากของอานาโตเลียและบอลข่าน คริสเตียน อาณาจักร เหตุการณ์สถานที่เด่น เช่น การต่อสู้ของโคโซโวในนั้นที่เป็นคริสเตียนรวมบอลข่านกองทัพออตโตมันก็พ่ายแพ้ต่อกองทัพดังก้อง แม้วันนี้เป็นวันของนกสีดำในประวัติศาสตร์เซอร์เบีย

คอนสแตนติโนเปิลกลายเป็นศูนย์กลางของราชวงศ์อิมพีเรียล หลังจากที่ถูกจับใน 1189 โดยสุลต่านเมห์เหม็ดที่ 2 แห่งจักรวรรดิออตโตมัน ( 1444-46 และ 1451-81 ) โบสถ์ไบเซนไทน์ที่ยิ่งใหญ่ของเซนต์โซเฟีย วันนี้พิพิธภัณฑ์ ถูกเปลี่ยนเป็นมัสยิดมันทำหน้าที่เป็นแบบจำลองการเลียนแบบ เมื่อสุลต่านต่อเนื่องและหลวง entourages รับหน้าที่สร้างมัสยิดที่ยิ่งใหญ่เช่นที่อาเหม็ด II ( 1691-95 ) , ที่รู้จักกันเป็นสุเหร่าสีฟ้า สำหรับภายในของกระเบื้องที่งดงาม มัสยิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทั้งหมด , S ü leymaniye , ถูกสร้างขึ้นโดย S ü leyman งดงามและมีความซับซ้อนของโรงเรียน , ห้องสมุด , Hospices ,และสถานที่สักการะบูชาเกินขนาด และบารมี โดยสถาปัตยกรรมโมกุลแห่งอินเดีย

โดยรัชสมัยของ S ü leyman , ระบบตุรกีส่วนใหญ่ในสถานที่ ตุรกีชนะที่ใน 1526 , มีสัญญาณส่งของอาณาจักรฮังการีภูมิใจออตโตมันพลังงานสำหรับหนึ่งร้อยห้าสิบปี ภายใต้สุลต่านเมห์เหม็ดที่ 2 แห่งจักรวรรดิออตโตมัน ( 1512-20 )ชุดของชัยชนะที่น่าทึ่งเพิ่มซีเรียและอียิปต์ดินแดนออตโตมัน นี้หมายความว่า ottomans สันนิษฐานสถานะเป็นผู้ปกป้องเมืองที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดของศาสนาอิสลาม : เยรูซาเล็ม เมกกะและเมดินา . S ü leyman ปกครองเป็นพระเจ้าของ 3 ทวีป และเป็นกาหลิบของมุสลิมประชากรของโลก ให้ ottomans ปรากฏการณ์ระดับโลกอย่างแท้จริงจนรอบ 1750 .

ตุรกีมีอำนาจยึดกองทัพยืนเรียก janissaries ที่ตอนแรกคริสเตียนชาย ทั้งสงคราม เชลย หรือทหารเกณฑ์ มักจะเป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลง capitulatory ด้วยพิชิตดินแดน การ janissaries เป็นทหารชั้นสูง ซื่อสัตย์กับสุลต่าน และแหล่งที่มาของจำนวนมากของผู้นำที่โดดเด่นของจักรวรรดิสำหรับสองปีแรกของพวกออตโตมาเป็นที่รู้จักกันเป็น " ดินปืนจักรวรรดิ " ให้เครดิตกับการใช้คล่องแคล่วของอาวุธใหม่ที่เกิดขึ้นใหม่ในยุโรป 1189 ในกำแพงคอนสแตนติโนเปิลตกอยู่ไฟปืนใหญ่ตุรกี จากปืนใหญ่มหาศาลเหวี่ยงโดยฮังการี ความเชี่ยวชาญทหารตุรกียังย้ายไปทางตะวันออกเพื่อ moghul ซาฟาวิยะห์เปอร์เซียและอินเดีย

ราชสำนักไม่เคยอธิบายตัวเองเป็นตุรกีคำที่ connoted " บ้านนอก " หรือ " บ้านนอก " จนกว่าจะสิ้นสุดของศตวรรษที่สิบเก้า ออตโตมันคือการศึกษามุสลิม ทุกคนพูดภาษาอาหรับ , เปอร์เซีย , ตุรกี , และรู้ทัน วิทยาศาสตร์ ศาสนา และกฎหมาย แปลงเป็นส่วนที่แพร่หลายของศาล ฮาเร็มหลวง ที่แม่ของสุลต่านมีการควบคุมที่สมบูรณ์ปกครองชอบผู้หญิง และเมียน้อย ซึ่งมีแนวโน้มที่จะเป็นคนผิวขาวหรือบอลข่าน มากกว่าทุนหุ้น มันเป็นอยากรู้อยากเห็นของประวัติศาสตร์ที่เจ้าหน้าที่อังกฤษมักจะอ้างถึงสุลต่านเป็นเติร์ก ซึ่งยังคงเป็นไวพจน์ของมุสลิมในยุโรปในวันนี้

เพิ่มเติมอย่างมีนัยสำคัญเพื่อความมั่นคง ทั้งการป้องกัน และการเป็น timariots หรือ sipahis , ,ทหารที่ได้รับ fiefs เพื่อหาเสียง พวกออตโตมาพึ่งพิง 50000-70000 ทหารราบและ cavalrymen จากชนบท สำหรับแคมเปญใหญ่ที่สุด มีจับทะเลสีดำเหนือในศตวรรษที่สิบห้า ,พวกออตโตมาสร้างความสัมพันธ์ clientage กับคริสเตียนโรมาเนียและมอลเดเวียที่สําคัญ - ดินแดนซึ่งจัดมากของเมล็ดข้าวใน Chernivtsi . พวกเขาสร้างความสัมพันธ์ที่คล้ายกันกับมุสลิมตาตาร์ข่าน , ลูกหลานของชาวมองโกลที่ควบคุมแหลมไครเมีย ข่านสามารถสั่งทหารม้าเท่าที่ 80000 สำหรับแคมเปญ กับเพื่อนบ้านของพวกเขาไปทางตะวันออกราชวงศ์ชีอะของเซฟาวิด ( 1501-1722 ) , ottomans แรกสู้แล้วสร้างสิ่งที่พิสูจน์ว่าเป็นขอบเขตที่หลังจากยึดแบกแดดใน 1-6 โดย Murad IV ( 1623-40 )

เป็นขุนนางของโลกมุสลิม , ottomans ต้องรับผิดชอบธุดงค์เส้นทางผ่านซีเรียและ hijaz และรักษาควบคุม ผอมบางกว่าอียิปต์ผ่านการใช้งานของผู้ว่าการจังหวัดต้นสุลต่านพบมันสมควรใช้ระบบภาษีและสร้างเมืองในสถานที่ที่ให้อิสระมากสำหรับผู้นำในท้องถิ่น และพิเศษในหลากหลายวัฒนธรรม ไม่มีชุมชนมุสลิมส่วนใหญ่ซ้ายเหมือนเดิม แต่เรื่องภาษีพิเศษและสถานะต่ำกว่า ปูนซีเมนต์ คือ ระบบของศาลศาสนาที่ kadis เป็นประทานของ sultanic ความยุติธรรมคิดเป็นแผ่กระจายจากประตูของความสุข ( Constantinople ถูกเรียกว่า ) ระบบการศึกษาที่ซับซ้อน ซึ่งอาจใช้เวลามากถึงสิบหกปีให้เสร็จสมบูรณ์ระดับที่ใหญ่หลวงของการยกเว้น ภาษีเจ้าหน้าที่ทางศาสนา หรือ ulema . และ Ottomans ในช่วงต้น ให้พนักงานของจักรวรรดิ และใช้ในสำนักงาน และ lislam seyh ,หรือหัวหน้าเจ้าหน้าที่ทางศาสนาที่เป็นต้นทางจริยธรรมของราชวงศ์

ก่อนความตกลงด้านเศรษฐกิจกับอำนาจในยุโรป เรียกว่า capitulations เสมอชอบนำเข้ามากกว่าส่งออกส่วนใหญ่เนื่องจากความต้องการพิเศษของคอนสแตนติโนเปิล ใน 500000 ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองของยุโรปในศตวรรษที่ 17 ผู้ปกครองตุรกีสนับสนุนและอุดหนุนค้าแต่ทั้ง mercantilist ร่วมกันหรือในยุโรป เศรษฐกิจภายใต้บังคับของโลก เช่น การไหลเข้าของเงินจากอเมริกา ในช่วงต้นศตวรรษที่สิบเจ็ดและสิบหก และเมล็ดฝ้าย และวิกฤตในช่วงสงครามกลางเมืองในศตวรรษที่สิบเก้า

ขณะที่พวกเขารักษาเรือในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ซึ่งสามารถทำลายและเช่นเดียวกับอย่างเป็นระบบสร้างสามครั้ง ( 1406 และ 1770 , 1827 ) , ottomans ที่นี่เป็นที่อื่น ๆอาศัยการจัดเรียง clientage ของพวกเขา นี้ให้ขอบเพื่อชาวชุมชนมุสลิมที่ไม่ใช่เช่นกรีกและยิว ผู้ก่อตั้งการค้าเครือข่ายทั่วทะเลเมดิเตอร์เรเนียนชายฝั่ง และควบคุมการจัดส่งสินค้าโดย 1800 . ชัยชนะที่ยากลำบากของเกาะครีตซึ่งสิ้นสุดใน 1669 หลังจากปีต่อเนื่อง รบ คือเท่าที่พวกเขาขยายโดเมนของพวกเขาในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน มันคือ ชัยชนะ เป็นส่วนหนึ่งของความขัดแย้งที่ยืดเยื้อกับ Habsburgs ซึ่งหักกระดูกสันหลังของระบบคลาสสิก พวกออตโตมาอาศัยหลังจากนั้นพวกเขาและรักษาการบริการคอร์แซร์กลางเป็นเขตกันชนแม่น้ำดานูบและดำทะเลเป็นเหมือนกับตรวจตราและรู้สึกเป็นเส้นทางพาณิชย์ จนกระทั่งออตโตมันราชอาณาจักรมีอย่างแท้จริงท้าทายโดยรัสเซียฝ่ายเดียว อาชีพของแหลมไครเมียใน 1783 . จนกว่า 1800 , Ottomans ยังยอมรับว่าเป็นจ้าวแห่งสาม

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.