The Story of My Life is the story o

The Story of My Life is the story of one young woman’s emergence from the most extreme isolation possible. It is not a story of an “emerging woman” in the usual sense of the term; there is no discussion of sexuality, of women’s place in society, or of societal attitudes. Rather, young Helen was an emerging human being. This is a story of a young woman learning to reach out to the world.

Apart from a few short opening chapters relating to Keller’s vague memories of her early childhood, the tone of this book is largely one of joy. Every new word, every new concept, is a major revelation. A long passage describes her discovery that all objects are associated with words, and a special emphasis is placed on water, the first concept that the young Helen learned to refer to with both speech and sign.

Above all, there is a focus on the essential importance of language. Keller clearly believes that abstract thought is impossible without language, that language is the single most important factor that sets human beings apart from other animals. More than anything else, the author recounts her efforts to use human languages and her emergence as a “real person” as a result of this newfound ability.

There is more than one way to interpret this emphasis. Most people take language for granted. Children who have normal senses of sight and hearing and adequate intelligence do not have to be taught to speak. They learn by listening and watching, by imitation. This path was closed to the little girl trapped in a dark and silent world. It is natural that she should focus on her process of learning to communicate with the outside world.

Keller learned to read and write several foreign languages. At the end of the book, there are references to her emerging love of the works of William Shakespeare, the Greek classics, and other great works of literature. There is a long discussion about her early attempts at becoming a writer herself, at the age of twelve. In later life, Keller would indeed become a successful writer, among other things. At the time that The Story of My Life was written, however, she was still in the process of learning to communicate, and there is very little said about what she would later wish to communicate to the outside world. Language, in itself, is the essential theme of the book.

In this regard, it is necessary to consider The Story of My Life in context. When she wrote this book, Keller was a student in one of the greatest centers of learning in the world. Being graduated from Radcliffe College with honors is far from an easy task, even for someone with a normal sensory system. There is a sense of Keller’s fierce determination, but it is always tempered with love and understanding and with great praise for the various people who helped her, especially Anne Sullivan, her teacher in childhood and her helper in later life.

Keller uses language in two quite different ways in The Story of My Life. She makes the reader very much aware of how the world appears to someone who passes through life deaf and blind. On the other hand, she also makes use of visual and auditory images that she could not have experienced, doing so quite convincingly. These two uses of language underscore the reality of the author’s roles as a person who experienced the world in a unique way and as a successful author who could relate to the way in which other people experience life.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องราวของฉันชีวิตเป็นเรื่องของผู้หญิงสาวหนึ่งเกิดจากแยกมากที่สุดมากที่สุด ไม่มีเรื่องราวของการ "ผู้หญิงเกิด" ความคำ ปกติ ไม่สนทนา ของเพศ สถานที่ของผู้หญิงในสังคม หรือทัศนคตินิยมอยู่ ค่อนข้าง เฮเลนหนุ่มมีมนุษย์เกิดขึ้น นี่คือเรื่องราวของหญิงสาวเพื่อเข้าถึงโลกการเรียนรู้จากกี่เปิดสั้นบทที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำที่คลุมเครือของเคลเลอร์ของปฐมวัยของเธอ เสียงของหนังสือเล่มนี้เป็นส่วนใหญ่หนึ่งจอย ทุกคำใหม่ ทุกแนวคิดใหม่ จะเปิดเผยหลักการ เธอค้นพบว่า วัตถุทั้งหมดเกี่ยวข้องกับคำ และให้ความสำคัญอยู่ในน้ำ อธิบายความยาว ๆ แนวคิดแรกที่เฮเลนหนุ่มเรียนรู้อ้างถึงคำพูดและเครื่องหมายเหนือทั้งหมด มีอยู่เน้นความสำคัญความสำคัญของภาษา เคลเลอร์ชัดเจนเชื่อว่า ไม่ไม่ใช้ภาษาคิดนามธรรม ว่า ภาษาเป็นปัจจัยสำคัญหนึ่งที่มนุษย์แตกต่างจากสัตว์อื่น ๆ มากกว่าสิ่งอื่น ผู้เขียน recounts ของเธอพยายามที่ใช้ภาษามนุษย์และเกิดขึ้นของเธอเป็น "คนจริง" จากความสามารถนี้ newfoundThere is more than one way to interpret this emphasis. Most people take language for granted. Children who have normal senses of sight and hearing and adequate intelligence do not have to be taught to speak. They learn by listening and watching, by imitation. This path was closed to the little girl trapped in a dark and silent world. It is natural that she should focus on her process of learning to communicate with the outside world.Keller learned to read and write several foreign languages. At the end of the book, there are references to her emerging love of the works of William Shakespeare, the Greek classics, and other great works of literature. There is a long discussion about her early attempts at becoming a writer herself, at the age of twelve. In later life, Keller would indeed become a successful writer, among other things. At the time that The Story of My Life was written, however, she was still in the process of learning to communicate, and there is very little said about what she would later wish to communicate to the outside world. Language, in itself, is the essential theme of the book.In this regard, it is necessary to consider The Story of My Life in context. When she wrote this book, Keller was a student in one of the greatest centers of learning in the world. Being graduated from Radcliffe College with honors is far from an easy task, even for someone with a normal sensory system. There is a sense of Keller’s fierce determination, but it is always tempered with love and understanding and with great praise for the various people who helped her, especially Anne Sullivan, her teacher in childhood and her helper in later life.Keller uses language in two quite different ways in The Story of My Life. She makes the reader very much aware of how the world appears to someone who passes through life deaf and blind. On the other hand, she also makes use of visual and auditory images that she could not have experienced, doing so quite convincingly. These two uses of language underscore the reality of the author’s roles as a person who experienced the world in a unique way and as a successful author who could relate to the way in which other people experience life.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องราวของชีวิต เป็นเรื่องราวของหญิงสาวงอกจากมากที่สุดแยกไปได้ นี่ไม่ใช่เรื่องของการ " เกิดใหม่ผู้หญิง " ในความหมายเดิมของคำว่า ไม่มีการอภิปรายของเพศ , สถานที่ของผู้หญิงในสังคมหรือทัศนคติทางสังคม แต่สาวเฮเลนเป็นเกิดใหม่เป็นมนุษย์ นี่คือเรื่องราวของผู้หญิงเรียนรู้ที่จะเอื้อมมือออกไปทั่วโลก .

นอกเหนือจากไม่กี่สั้นเปิดบทเกี่ยวข้องกับเคลเลอร์คลุมเครือความทรงจำวัยเด็กของเธอ เสียงของหนังสือเล่มนี้ส่วนใหญ่เป็นหนึ่งของความสุข ใหม่ทุกคำ ทุกแนวคิดใหม่ เป็นการใหญ่ ทางเดินยาวอธิบายเธอค้นพบว่าวัตถุทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับคำและเน้นเป็นพิเศษ จะอยู่ในน้ำแนวคิดแรกที่สาวเฮเลนได้อ้างถึงทั้งคำพูดและสัญลักษณ์

ทั้งหมด มีการเน้นความสำคัญที่สำคัญของภาษา เคลเลอร์อย่างชัดเจน เชื่อว่าเป็นไปไม่ได้โดยไม่ต้องคิดเป็นภาษา ภาษานั้นเป็นปัจจัยเดียวที่สําคัญที่สุดที่ทำให้มนุษย์แตกต่างจากสัตว์อื่น ๆ มากกว่าสิ่งอื่นใดผู้เขียนเล่าความพยายามของเธอที่จะใช้ภาษาของมนุษย์และวิวัฒนาการของเธอเป็น " คน " จริงผลของความสามารถนี้ใหม่

มีมากกว่าหนึ่งวิธีที่จะตีความความสำคัญนี้ คนส่วนใหญ่ใช้ภาษาให้ เด็กที่มีประสาทสัมผัสปกติของสายตาและการได้ยินและปัญญาเพียงพอ ไม่ต้องสอนให้พูด เรียนรู้โดยการฟังและดู โดยการเลียนแบบเส้นทางนี้ถูกปิดเด็กผู้หญิงติดอยู่ในโลกมืด และเงียบ มันเป็นธรรมชาติที่เธอควรเน้นกระบวนการของการเรียนรู้ที่จะสื่อสารกับโลกภายนอก

เคลเลอร์เรียนรู้ที่จะอ่านและเขียนได้หลายภาษาต่าง . ในตอนท้ายของหนังสือเล่มนี้ มีการอ้างอิงถึงความรักของเธอเกิดขึ้นจากผลงานของวิลเลียมเชกสเปียร์ , คลาสสิกของกรีก และงานอื่น ๆที่ดีของวรรณคดีมีการอภิปรายเกี่ยวกับความพยายามแรกของเธอที่ยาวเป็นนักเขียนเอง ตอนอายุสิบสอง ในชีวิตต่อมา เคลเลอร์ แน่นอนจะเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จในหมู่สิ่งอื่น ๆ ในเวลาที่เรื่องราวชีวิตของฉันถูกเขียน แต่เธอยังอยู่ในกระบวนการของการเรียนรู้ที่จะสื่อสาร