I heard him enter the house. He thr

I heard him enter the house. He threw his keys on the shoe cupboard next to the door. They landed with a loud clink on the aluminum surface. He kicked his sneakers off and threw his jacket on the back of the couch. I have told him over a million times that he should hang it on the coatrack, but today it didn’t even bother me the slightest bit. These days the little things that had once annoyed me, were the least of my cares. I tried to remember when these indifferent feelings had developed. He plopped down on the couch next to me and disrupted my thoughts. “Hey, how was your day?” I asked automatically, like a pre-programmed robot. “Good” he said in a distracted tone. “I made dinner. It’s on the dining table if you are hungry” I said. “Yeah, thanks” he said. His eyes were locked on the television screen which played some silly soap opera. I got up from the couch and decided to do the laundry, because I didn’t want to spend another evening in complete silence. I went down to the basement and checked the hamper to see if there were any clothes inside it. We, well he had maids who could do all of these tasks, but I was used to doing everything myself. I didn’t like bothering them with such small chores. These chores had kept me occupied during these quiet and lonely days. I put a few of his t-shirts and shorts into the washing machine. After that I went back to the living room. I found him sitting at the dining table, poking his salad with a fork. His gaze met mine and he smiled. I didn’t know how to react for a split second, but then I returned the smile. “Can we talk?” he suddenly asked. “Sure” I mumbled. I wondered what he wanted to talk about, because I couldn’t remember the last time we had talked properly. “Sit down” he said and pointed to a chair next to him. I took a seat with a confused feeling. He put his fork down. There was an uneasy look plastered on his face. “What is it?” I asked. “Let’s end this, let’s break up” he said with an impassive face.
I blinked a few times as I couldn’t find the right words to reply. I didn’t want him to think that I was overwhelmed or something, because to be honest I wasn’t at all. I had anticipated this moment for quite some time now. “Fleur?” he said, softly. It felt strange to hear him say my name, because he rarely called me like that. “Yes” I said. “Say something” he said as he scanned my face. “I’m okay with it” I said. “Do you mean it or are you just saying that?” he asked. “No, I mean it. I’m glad you said it first” I said and looked him in the eyes to show him that I was fine with this decision. He sighed in relief and then smiled. “Us, it was…”he started, but I put my hand on his hand to gesture him to stop. “It’s okay. I don’t need any explanation, because I understand. I want this too” I said. “Thank you Fleur” he said. He squeezed my hand for a brief second and then he let it go. “I will move back to my place in the morning” I said. “You don’t have to rush things. You can take your time. I will crash at a friend’s place” he said. “No, please. This is your house and I have my studio” I said. “Alright” he shrugged. He got up from the dining table and pressed a quick kiss on my cheek, which took me by surprise. “Thanks for understanding” he smiled and went back to the couch. I cleared the dining table and threw his salad in the garbage. I put the dishes in the dishwasher and decided to pack so I could move out in the morning. I packed the things I had bought or brought with me when I moved in and not the things he had gotten me. One trolley fitted all of my belongings. It was funny, because it made me realize the contrast between him and me once again. I pulled the trolley out of the bedroom and I bumped into him. “Sorry” I said. “It’s alright. Are you done packing already?” he asked. I nodded. “Well, I’m going to sleep” he said. “Good night Neymar” I said. “Good night Fleur” he said as he passed me.
I woke up on the couch the next morning. I looked at the clock on the living room wall and it showed that it was 9am. He was probably getting ready for training right now. I heard him come down the stairs a second later. “Good morning” he said. “Morning” I said. “You didn’t have to sleep here you know” he said. “It’s alright, the couch was comfortable” I said. He smiled faintly and went to the kitchen. I folded the blanket and went upstairs to put it away. I brushed my teeth and grabbed a fresh pair of clothes from my trolley. I put my pajamas into a plastic bag and shoved it inside the trolley. I was ready to leave his mansion 10 minutes later. I found him sitting at the dining table, eating his cereals. “You are leaving?” he asked when he spotted me. “Yes” I said as held onto my trolley. He stood up and walked towards me. “Take care of yourself okay? If there is anything, call me” he said and pressed a warm kiss on my forehead. “Thanks, you take care too” I said. “No hard feelings right?” he asked. “No, Neymar. It just wasn’t meant to be” I said. “Thanks for understanding” he said with a smile. “Bye” I said. “Bye Fleur” he said. I headed out the door and closed not only the front door, but also an important chapter of my life.
.
My old ouch squeaked loudly when I plumped down on it once I was back at my studio. It had been a while since I had been here and the dust on my furniture confirmed that fact. I was too lazy however to do any cleaning right now. I pulled out my phone and saw my lock screen. Two happy people with glistering eyes smiled at me. I remembered when this picture was taken. It seemed like an eternity ago, though it wasn’t that old. 6 months to be exact. It was one of my favorite pictures of us. ‘Us’ didn’t exist anymore so it was time to change my lock screen. I tapped on the gallery icon. The countless folders with pictures filled my display. I decided to format my SD memory card instead of deleting everything one by one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมได้ยินเขาบ้าน เขาโยนคีย์ของเขาในตู้รองเท้าข้างประตู พวกเขาร่อนกับเสียงกระทบกริ๊งเสียงบนผิวอะลูมิเนียม เขาเตะรองเท้าของเขาออก และโยนเสื้อของเขาที่ด้านหลังของโซฟา บอกเขามากกว่าล้านครั้งว่าเขาควรแขวนไว้ใน coatrack แต่วันนี้มันไม่ได้แม้แต่รำคาญฉันบิตเพียงน้อยนิด วันนี้สิ่งเล็กน้อยที่เมื่อรำคาญฉัน ได้น้อยที่สุดของใจของฉัน ฉันพยายามจำเมื่อมีพัฒนาความรู้สึกเหล่านี้สนใจ เขา plopped ลงบนโซฟาติดกับฉัน และระหว่างสองวันที่ผมคิด "Hey ว่าเป็นวัน" ผมถามโดยอัตโนมัติ เช่นเตรียมโปรแกรมหุ่นยนต์ "ดี" ที่เขากล่าวในเสียงต้องคอยกังวล "ฉันทำอาหารเย็น อยู่บนโต๊ะรับประทานอาหารถ้าคุณหิว"ผมกล่าว "ใช่ ขอบคุณ" เขากล่าวว่า ตาของเขาถูกล็อกบนหน้าจอโทรทัศน์ซึ่งเล่นละครบางโง่ ฉันมีค่าจากโซฟา และตัดสินใจที่จะทำซักอบรีด เนื่องจากไม่ต้องการใช้เวลาช่วงเย็นอีกในความเงียบสมบูรณ์ ลงไปชั้นใต้ดิน และตะกร้าเพื่อดูถ้ามีเสื้อผ้าใด ๆ ไว้ภายในการตรวจสอบ เรา เช่นเขามีแม่บ้านที่สามารถทำงานเหล่านี้ทั้งหมด แต่ที่เคยทำทุกอย่างเอง หนูไม่ชอบรบกวนกับงานขนาดเล็กเช่น งานเหล่านี้ได้เก็บฉันครอบครองระหว่างวันนี้เงียบ และโดดเดี่ยว ใส่ของเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นของเขาลงในเครื่องซักผ้า หลังจากนั้น ไปห้องนั่งเล่น พบเขานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร poking สลัดของเขา ด้วยส้อม สายตาของเขาได้พบกับฉัน และยิ้ม ฉันไม่ทราบวิธีการตอบสนองสำหรับแยกที่สอง แต่ฉันกลับมายิ้ม "สามารถเราพูด" เขาก็ถาม Mumbled "แน่นอน" สงสัยว่า อะไรจะต้องพูดคุยเกี่ยวกับ เนื่องจากผมไม่สามารถจำได้ว่า ครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกันอย่างถูกต้อง "นั่งลง" เขาพูด และชี้ไปยังเก้าอี้ถัดจากเขา ฉันได้นั่งกับความรู้สึกสับสน เขาวางส้อมของเขาลง มีลักษณะไม่สบายใจที่ฉาบบนใบหน้าของเขา "มันคืออะไร" ถาม "ลองจบนี้ ลองสลาย" พูด ด้วยใบหน้าเฉย ๆI blinked a few times as I couldn’t find the right words to reply. I didn’t want him to think that I was overwhelmed or something, because to be honest I wasn’t at all. I had anticipated this moment for quite some time now. “Fleur?” he said, softly. It felt strange to hear him say my name, because he rarely called me like that. “Yes” I said. “Say something” he said as he scanned my face. “I’m okay with it” I said. “Do you mean it or are you just saying that?” he asked. “No, I mean it. I’m glad you said it first” I said and looked him in the eyes to show him that I was fine with this decision. He sighed in relief and then smiled. “Us, it was…”he started, but I put my hand on his hand to gesture him to stop. “It’s okay. I don’t need any explanation, because I understand. I want this too” I said. “Thank you Fleur” he said. He squeezed my hand for a brief second and then he let it go. “I will move back to my place in the morning” I said. “You don’t have to rush things. You can take your time. I will crash at a friend’s place” he said. “No, please. This is your house and I have my studio” I said. “Alright” he shrugged. He got up from the dining table and pressed a quick kiss on my cheek, which took me by surprise. “Thanks for understanding” he smiled and went back to the couch. I cleared the dining table and threw his salad in the garbage. I put the dishes in the dishwasher and decided to pack so I could move out in the morning. I packed the things I had bought or brought with me when I moved in and not the things he had gotten me. One trolley fitted all of my belongings. It was funny, because it made me realize the contrast between him and me once again. I pulled the trolley out of the bedroom and I bumped into him. “Sorry” I said. “It’s alright. Are you done packing already?” he asked. I nodded. “Well, I’m going to sleep” he said. “Good night Neymar” I said. “Good night Fleur” he said as he passed me.I woke up on the couch the next morning. I looked at the clock on the living room wall and it showed that it was 9am. He was probably getting ready for training right now. I heard him come down the stairs a second later. “Good morning” he said. “Morning” I said. “You didn’t have to sleep here you know” he said. “It’s alright, the couch was comfortable” I said. He smiled faintly and went to the kitchen. I folded the blanket and went upstairs to put it away. I brushed my teeth and grabbed a fresh pair of clothes from my trolley. I put my pajamas into a plastic bag and shoved it inside the trolley. I was ready to leave his mansion 10 minutes later. I found him sitting at the dining table, eating his cereals. “You are leaving?” he asked when he spotted me. “Yes” I said as held onto my trolley. He stood up and walked towards me. “Take care of yourself okay? If there is anything, call me” he said and pressed a warm kiss on my forehead. “Thanks, you take care too” I said. “No hard feelings right?” he asked. “No, Neymar. It just wasn’t meant to be” I said. “Thanks for understanding” he said with a smile. “Bye” I said. “Bye Fleur” he said. I headed out the door and closed not only the front door, but also an important chapter of my life..My old ouch squeaked loudly when I plumped down on it once I was back at my studio. It had been a while since I had been here and the dust on my furniture confirmed that fact. I was too lazy however to do any cleaning right now. I pulled out my phone and saw my lock screen. Two happy people with glistering eyes smiled at me. I remembered when this picture was taken. It seemed like an eternity ago, though it wasn’t that old. 6 months to be exact. It was one of my favorite pictures of us. ‘Us’ didn’t exist anymore so it was time to change my lock screen. I tapped on the gallery icon. The countless folders with pictures filled my display. I decided to format my SD memory card instead of deleting everything one by one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมได้ยินเขาเข้ามาในบ้าน เขาโยนกุญแจของเขาในตู้รองเท้าที่อยู่ติดกับประตู พวกเขาเป็นเจ้าของที่ดินกับเสียงกริ๊กดังบนพื้นผิวอลูมิเนียม เขาเตะรองเท้าผ้าใบของเขาออกและโยนเสื้อของเขาที่ด้านหลังของที่นอน ผมได้บอกกับเขามากกว่าล้านครั้งว่าเขาควรจะแขวนบน coatrack แต่วันนี้มันไม่ได้รำคาญฉันบิตน้อย วันนี้สิ่งเล็ก ๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยได้รำคาญฉันเป็นอย่างน้อยจากความกังวลของฉัน ฉันพยายามที่จะจำได้ว่าเมื่อไม่แยแสความรู้สึกเหล่านี้มีการพัฒนา เขา plopped ลงบนโซฟาติดกับฉันและหยุดชะงักความคิดของฉัน "เฮ้ว่าเป็นวันของคุณ?" ผมถามโดยอัตโนมัติเช่นหุ่นยนต์ก่อนโปรแกรม "ดี" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงฟุ้งซ่าน "ฉันทำอาหารเย็น มันอยู่ในโต๊ะอาหารถ้าคุณกำลังหิว "ผมพูด "ใช่ขอบคุณ" เขากล่าว ดวงตาของเขาถูกขังอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์ที่เล่นละครโง่ ผมลุกขึ้นจากที่นอนและตัดสินใจที่จะทำซักรีดเพราะผมไม่ต้องการที่จะใช้เวลาช่วงเย็นอีกในความเงียบสมบูรณ์ ฉันลงไปชั้นใต้ดินและตรวจสอบขัดขวางเพื่อดูว่ามีเสื้อผ้าใด ๆ อยู่ข้างใน เราดีเขามีสาวที่สามารถทำทุกงานเหล่านี้ แต่ฉันถูกใช้ในการทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ฉันไม่ชอบรบกวนพวกเขามีขนาดเล็กเช่นเหลือเกิน เหลือเกินเหล่านี้เก็บไว้ฉันได้ครอบครองในวันที่เงียบสงบและเหงาเหล่านี้ ฉันใส่ไม่กี่ของเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นของเขาเข้าไปในเครื่องซักผ้า หลังจากนั้นฉันก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่น ผมพบว่าเขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารจิ้มสลัดของเขาด้วยส้อม สายตาของเขาได้พบกับผมและเขายิ้ม ผมไม่ทราบว่าวิธีการตอบสนองสำหรับแยกที่สอง แต่แล้วผมกลับมายิ้ม "เราจะสามารถพูดคุย?" เขาก็ถามว่า "แน่นอน" ผมพึมพำ ฉันสงสัยว่าสิ่งที่เขาต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเพราะผมจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เราได้พูดคุยอย่างถูกต้อง "นั่งลง" เขากล่าวและชี้ไปที่เก้าอี้ถัดจากเขา ผมเอาที่นั่งด้วยความรู้สึกสับสน เขาวางส้อมของเขาลง มีรูปลักษณ์ที่ไม่สบายใจถูกฉาบบนใบหน้าของเขา "มันคืออะไร?" ผมถาม "Let 's ท้ายนี้ขอเลิก" เขากล่าวด้วยใบหน้าไม่ยินดียินร้าย.
ฉันกระพริบตาไม่กี่ครั้งในขณะที่ฉันไม่สามารถหาคำพูดที่เหมาะสมที่จะตอบ ฉันไม่อยากให้เขาคิดว่าผมจมหรืออะไรเพราะจะซื่อสัตย์ฉันไม่ได้เลย ผมได้คาดการณ์ไว้ในขณะนี้สำหรับค่อนข้างบางเวลาในขณะนี้ "เฟลอร์?" เขากล่าวเบา ๆ มันให้ความรู้สึกแปลกที่จะได้ยินเขาพูดชื่อของฉันเพราะเขาจะไม่ค่อยเรียกฉันแบบนั้น "ใช่" ผมพูด "พูดอะไรบางอย่าง" เขากล่าวในขณะที่เขาสแกนใบหน้าของฉัน "ผมโอเคกับมัน" ผมพูด "คุณหมายความว่ามันหรือคุณแค่บอกว่า?" เขาถาม "ไม่ฉันหมายความว่ามัน ฉันดีใจที่คุณกล่าวว่ามันเป็นครั้งแรก "ผมพูดและมองเขาในสายตาที่จะแสดงให้เขารู้ว่าผมเป็นคนดีกับการตัดสินใจครั้งนี้ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วยิ้ม "เราก็คือ ... " เขาเริ่มต้น แต่ฉันใส่มือของฉันในมือของเขาที่จะแสดงท่าทางให้เขาหยุด "ไม่เป็นไร. ฉันไม่ต้องการคำอธิบายใด ๆ เพราะผมเข้าใจ ฉันต้องการนี้ด้วย "ผมพูด "ขอบคุณเฟลอร์" เขากล่าว เขาบีบมือของฉันเป็นครั้งที่สองช่วงสั้น ๆ และแล้วเขาก็ปล่อยมันไป "ผมจะย้ายกลับไปยังสถานที่ของฉันในตอนเช้า" ผมพูด "คุณจะได้ไม่ต้องรีบเร่งในสิ่งที่ คุณสามารถใช้เวลาของคุณ ฉันจะผิดพลาดในสถานที่ของเพื่อน "เขากล่าว "ไม่โปรด นี่คือบ้านของคุณและฉันมีสตูดิโอของฉัน "ฉันกล่าวว่า "ดี" เขายักไหล่ เขาลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารและกดจูบอย่างรวดเร็วในแก้มของฉันซึ่งเอาฉันด้วยความประหลาดใจ "ขอบคุณสำหรับความเข้าใจ" เขายิ้มและเดินกลับไปที่โซฟา ผมเคลียร์โต๊ะรับประทานอาหารและโยนสลัดของเขาในถังขยะ ฉันใส่จานในเครื่องล้างจานและตัดสินใจที่จะแพ็คเพื่อที่ผมจะย้ายออกในตอนเช้า ฉันบรรจุสิ่งที่ฉันได้ซื้อหรือมากับฉันเมื่อฉันย้ายเข้ามาอยู่และไม่ได้สิ่งที่เขามีอากาศฉัน หนึ่งในรถเข็นติดตั้งทั้งหมดของทรัพย์สินของฉัน มันเป็นเรื่องตลกเพราะมันทำให้ฉันรู้ความแตกต่างระหว่างเขาและฉันอีกครั้ง ผมดึงรถเข็นออกมาจากห้องนอนและฉันชนเขา "ขอโทษ" ผมพูด "ไม่เป็นไร. คุณทำบรรจุอยู่แล้ว? "เขาถาม ฉันพยักหน้า. "ดีฉันจะนอน" เขากล่าวว่า "เนย์มาคืนที่ดี" ผมพูด "คืนที่ดีเฟลอร์" เขากล่าวว่าในขณะที่เขาเดินผ่านฉัน.
ฉันตื่นขึ้นมาบนโซฟาเช้าวันถัดไป ผมมองไปที่นาฬิกาบนผนังห้องนั่งเล่นและมันแสดงให้เห็นว่ามันเป็น 09:00 เขาเป็นคนที่น่าจะได้รับพร้อมสำหรับการฝึกอบรมในขณะนี้ ผมได้ยินมาเขาลงบันไดที่สองต่อมา "ตอนเช้าที่ดี" เขากล่าว "อรุณ" ผมพูด "คุณไม่ได้ต้องนอนที่นี่คุณจะรู้ว่า" เขากล่าว "มันไม่เป็นไรที่นอนเป็นความสะดวกสบาย" ผมพูด เขายิ้มอย่างแผ่วเบาและเดินไปที่ห้องครัว ฉันพับผ้าห่มและเดินขึ้นบันไดที่จะนำมันออกไป ฉันแปรงฟันและคว้าคู่ใหม่ของเสื้อผ้าจากรถเข็นของฉัน ฉันใส่ชุดนอนของฉันลงในถุงพลาสติกและผลักไว้ในรถเข็น ผมก็พร้อมที่จะออกจากคฤหาสน์ของเขา 10 นาทีต่อมา ผมพบว่าเขานั่งอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารการกินธัญพืชของเขา "คุณกำลังจะออก?" เขาถามเมื่อเขาเห็นฉัน "ใช่" ผมพูดในฐานะที่จัดขึ้นบนรถเข็นของฉัน เขาลุกขึ้นยืนและเดินมาหาผม "ดูแลตัวเองโอเค? ถ้ามีอะไรโทรหาฉัน "เขากล่าวและกดจูบอบอุ่นบนหน้าผากของฉัน "ขอบคุณคุณดูแลมากเกินไป" ผมพูด "ไม่มีความรู้สึกยากใช่มั้ย?" เขาถาม "ไม่มีเนย์มาร์ มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็น "ผมบอกว่า "ขอบคุณสำหรับความเข้าใจ" เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม "ลาก่อน" ผมพูด "ลาเฟลอร์" เขากล่าว ฉันเดินออกประตูและไม่เพียง แต่ปิดประตูหน้าบ้าน
แต่ยังเป็นบทที่สำคัญในชีวิตของฉัน..
อุ๊ยเก่าของฉันแหลมเสียงดังเมื่อฉัน plumped ลงบนมันเมื่อฉันได้กลับมาที่สตูดิโอของฉัน จะได้รับในขณะที่ตั้งแต่ผมได้มาอยู่ที่นี่และฝุ่นบนเฟอร์นิเจอร์ของฉันได้รับการยืนยันความจริงที่ว่า ผมขี้เกียจเกินไปที่จะทำ แต่ทำความสะอาดใด ๆ ในขณะนี้ ผมดึงออกมาจากโทรศัพท์ของฉันและเห็นหน้าจอล็อคของฉัน คนสองคนที่มีความสุขกับตาเหน่งยิ้มให้ฉัน ผมจำได้เมื่อภาพนี้ถูกถ่าย มันดูเหมือนว่านิรันดร์ที่ผ่านมา แต่ก็ไม่ได้ว่าเก่า 6 เดือนเป็นที่แน่นอน มันเป็นหนึ่งในภาพที่ชื่นชอบของเรา 'เรา' ไม่อยู่อีกต่อไปเพื่อให้มันเป็นเวลาที่จะเปลี่ยนหน้าจอล็อคของฉัน ผมเคาะที่ไอคอนแกลเลอรี่ โฟลเดอร์ที่นับไม่ถ้วนกับภาพที่เต็มไปด้วยการแสดงผลของฉัน ฉันตัดสินใจที่จะจัดรูปแบบการ์ดหน่วยความจำ SD ของฉันแทนการลบทุกอย่างหนึ่งโดยหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันได้ยินว่าเขาเข้าบ้าน เขาโยนกุญแจไว้บนตู้รองเท้าข้างประตู พวกเขาลงจอดกับกริ๊งดังบนพื้นผิวอลูมิเนียม เขาเตะรองเท้าของเขาออก และโยนเสื้อของเขาที่ด้านหลังของโซฟา ฉันบอกเขามากกว่าล้านครั้งว่าเขาควรแขวนบน coatrack แต่วันนี้มันไม่ได้รบกวนฉันเลยซักนิดวันนี้กิจกรรมเล็ก ๆน้อย ๆที่เคยรำคาญ ฉัน เป็น น้อยสน ของฉัน ฉันพยายามที่จะจำเมื่อความรู้สึกชินชาเหล่านี้มีการพัฒนา เขา plopped ลงบนโซฟาข้างๆฉัน และทำลายความคิดของฉัน " เฮ้ เป็นไงบ้างวันนี้ " ฉันถามโดยอัตโนมัติ เหมือนก่อนโปรแกรมหุ่นยนต์ " ดี " เขากล่าวในวอกแวก เสียง " ฉันทำมื้อเย็นมันบนโต๊ะถ้าคุณหิว " ผมพูด " อืม ขอบใจ " เขากล่าว ดวงตาของเขาถูกล็อคบนหน้าจอโทรทัศน์ซึ่งเล่นงี่เง่าน้ำเน่า ฉันลุกขึ้นจากโซฟาและตัดสินใจที่จะซักผ้า เพราะฉันไม่ต้องการที่จะใช้จ่ายยามเย็นอีกในความเงียบที่สมบูรณ์ ฉันลงไปที่ห้องใต้ดิน และตรวจสอบขัดขวางเพื่อดูว่ามีเสื้อผ้าใด ๆภายใน เรา ,เขามีแม่บ้านที่ทำทั้งหมดของงานเหล่านี้ แต่ผมเคยทำเองทั้งหมด ฉันไม่ต้องการรบกวนพวกเขาในขนาดเล็กเช่น งานนี้มีเก็บมาครอบครองในวันเงียบเหงาแบบนี้ ผมใส่ไม่กี่ของเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นในเครื่องซักผ้า หลังจากนั้นฉันก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่น ฉันเจอเขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอสลัดเขาด้วยส้อมสายตาของเขาได้พบกับฉันและเขายิ้ม ฉันไม่ทราบวิธีการโต้กลับเสี้ยววินาที แต่แล้วฉันกลับยิ้ม " เราคุยกันได้มั้ย " จู่ๆเขาก็ถาม " ครับ " ผมพึมพำ . ฉันสงสัยในสิ่งที่เขาอยากพูด เพราะผมไม่สามารถจำครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกันดีๆ " นั่งลง " เขาพูดและชี้ไปยังเก้าอี้ข้างๆ เขา ผมเอาที่นั่งด้วยความรู้สึกที่สับสน . เขาใช้ส้อมของเขาลงมีเรื่องไม่สบายใจดูฉาบบนใบหน้าของเขา " มีอะไรเหรอ ? " ฉันถาม " เลิกกันเถอะ เลิกกันเถอะนะ " เขาพูดด้วยสีหน้าเฉยๆ .
ผมกระพริบตาสองสามครั้ง และผมก็ไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมที่จะตอบ ฉันไม่อยากให้เขาคิดว่าฉันตกใจหรืออะไร เพราะบอกตามตรงผมไม่ได้ทั้งหมด ผมคาดว่าช่วงเวลานี้สำหรับค่อนข้างบางเวลาในขณะนี้ " เฟอร์ ? " เขาพูดเบาๆมันรู้สึกแปลกๆที่ได้ยินเขาพูดชื่อของฉันเพราะเขาไม่ค่อยเรียกฉันแบบนั้น " ค่ะ " ฉันพูด " พูดอะไร " เขากล่าวว่าเขาสแกนใบหน้าของฉัน " ผมโอเคกับมันนะ " ฉันพูด " คุณพูดจริงหรือแค่พูดไปอย่างนั้น " เขาถาม " ไม่ ฉันหมายถึงมัน ผมดีใจที่คุณพูดก่อน " ฉันพูดและมองเขาแสดงให้เขาเห็นว่าผมก็โอเคกับการตัดสินใจนี้ เขาถอนหายใจโล่งแล้วยิ้ม" เรา มันเป็น . . . . . . . " เขาเริ่ม แต่ฉันใส่มือของฉันบนมือของเขา ท่าทางเขาจะหยุด " ไม่เป็นไร ผมไม่ต้องการคำอธิบายใด ๆ เพราะผมเข้าใจ ฉันต้องการนี้ด้วย " ผมพูด " ขอบใจเฟลอร์ " เขากล่าว เขาบีบมือฉันเป็นบทสรุปที่สองแล้วก็ปล่อยมันไป " ผมจะย้ายกลับไปที่สถานที่ของฉันในตอนเช้า " " คุณไม่ต้องรีบร้อน คุณสามารถใช้เวลาของคุณผมจะชนที่บ้าน " เพื่อนเขาพูด " ไม่ ไม่ ได้โปรด นี่บ้านคุณและฉันมีสตูดิโอของฉัน " ผมพูด " ไม่เป็นไร " เขายักไหล่ . เขาลุกขึ้นจากโต๊ะ และกดจูบบนแก้มของผมอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้ฉันประหลาดใจ " ขอบใจ " เขายิ้มและเดินกลับไปที่โซฟา ผมเคลียร์โต๊ะอาหารและโยนสลัดของเขาในกองขยะผมวางจานในเครื่องล้างจาน และตัดสินใจที่จะแพ็คดังนั้นฉันสามารถไปในตอนเช้า ฉันจัดของสิ่งที่ฉันได้ซื้อหรือนำเข้ามาด้วยตอนที่ฉันย้ายเข้ามา และสิ่งที่เขาได้รับมา 1 รถเข็นติดตั้งทั้งหมดของข้าวของของฉัน มันเป็นเรื่องตลก เพราะมันทำให้ฉันได้รู้ว่าความแตกต่างระหว่างฉันกับเขาอีกครั้ง ผมดึงรถเข็นออกมาจากห้องนอนและฉันชนเขา