The political trajectory that Egypt

The political trajectory that Egypt followed in 2004 and 2005 was a perfect illustration of this dynamic. The aging autocrat, President hosni mubarak, was coming under growing domestic pressure from an unusually broad opposition coalition known as kifaya (meaning "enough which succinctly summed up the country's mood ") as well as from U.S. president George W. Bush, who was also pushing for more open and competitive presidential and legislative elections. Reluctantly, Mubarak agreed to allow a contested presidential election and then more transparent legislative election in 2005 but the presidential "contest" was still grossly unfair , and within three months of the vote (which official figures claim was won by the incumbent with 88.6 percent ) Mubarak's opponent, Ayman Nour, was sentenced to five years in prison. By then, the regime had also intervened in the second and third rounds of the parliamentary elections to undermine independent administration of the vote, neutralize civil society monitors, and halt the tempo of opposition victories by Muslim Brotherhood candidates running as de jure "independents." Not long thereafter, the ruling party embarked on a campaign of constitution "reform" to ensure against any political "accidents" in the future, while a demoralized and divided opposition, weakened by arrests and intimidation, watched helplessly with little in the way of concrete support from the Bush administration. The institutional maneuver was part of a general Arab pattern of "managed reform," in which Arab autocracies adopt the language of political reform in order to avoid the reality, or embrace limited economic and social reforms to pursue modernization without democratization.
To the extent that political competition and pluralism are allowed in these Arab regimes (which include Algeria, jordan, kuwait, and Morocco as well as Egypt), it is within rules and parameters carefully drawn to ensure that regime opponents are disadvantaged and disem powered. Electoral practices (such as jordan's use of the Single Non-Transferrable vote, or SNTV) are chosen and tilted to privilege personal ties and tribal candidates over organized political parties, especially Islamist ones. parliaments that result from these limited elections have no real power to legislate or govern, as more or less unlimited authority continues to reside with hereditary kings and imperial presidents. Yet opposition parties face serious costs whether they boycott these semi-charades or take part in them. If oppositionist particpate in elections and parliament, they risk becoming coopted or at least being seen as such by a cynical and disaffected electorate. Yet if they boycott the "inside game" of electoral and parliamentary politics, the "outside game" of protest and resistance offers little realistic prospect of influence, let alone power. Caught on the horns of such dilemmas, political oppositions in the Arab World become divided, suspicious, and torn from within. they are damned if they do and damned if they don't Even the Islamists in countries such as Egypt, Kuwait and Morocco are fragmented into different camps, along moderate and militant (as well as other tactical and factional) lines. Islamist parties that stand resolutely outside the system, while building up social-welfare networks and religous and ideological ties at the grassroots, garner long-term bases of popular support. Secular parties, by contrast, look marginal, halting and feckless. Caught between regimes that allow little legal space ... and popular Islamist movements that are clearly in the ascendancy ... they are struggling for influence and relevance, and in some cases even for survival.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิถีทางการเมืองว่าอียิปต์ในปี 2004 และ 2005 มีภาพประกอบที่สมบูรณ์ของแบบนี้ อายุล้ม ประธานาธิบดี hosni mubarak กำลังภายใต้การเติบโตภายในประเทศกดดัน จากรัฐบาลต่อต้านสิ่งผิดปกติที่เรียกว่า kifaya (หมายถึง "พอที่ succinctly บวกรวมของอารมณ์") รวม ทั้ง จากประธานาธิบดีสหรัฐจอร์จ W. บุช ซึ่งยังมีการผลักดันการเปิดมากขึ้น และแข่งขันประธานาธิบดี และสภาการเลือกตั้ง เต็มใจ Mubarak ตกลงให้ระหว่างเลือกตั้งประธานาธิบดีและการเลือกตั้งสภาที่โปร่งใสมากขึ้นแล้วในปี 2005 แต่ประธานาธิบดี "ประกวด" ก็ยังคง grossly ธรรม และภาย ในสามเดือนของการเลือกตั้ง (อย่างเป็นทางการเลขที่เคลมได้ชนะ incumbent กับร้อยละ 88.6) Mubarak ของฝ่ายตรงข้าม นูร Ayman ถูกพิพากษาจำคุกถึง 5 ปี แล้ว ระบบการปกครองก็ยังเข้าแทรกแซงในรอบสอง และสามของการเลือกตั้งรัฐสภาบั่นทอนลงคะแนนบริหารอิสระ แก้จอประชาสังคม และหยุดจังหวะของชัยชนะฝ่ายตรงข้ามโดยผู้สมัครพี่น้องมุสลิมที่เรียกว่า de jure "independents" ไม่นานหลังจากนั้น ฝ่ายปกครองจำนวนในแคมเปญของรัฐธรรมนูญ "ปฏิรูป" ให้กับ "อุบัติเหตุ" ทางการเมืองในอนาคต ในขณะที่รอด และถูกแบ่งฝ่ายค้าน ลดลง โดยการจับกุมและข่มขู่ ดูซม มีน้อยในทางสนับสนุนคอนกรีตจากการบริหารของบุช คู่สถาบันเป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบอาหรับทั่วไปของ "จัดการปฏิรูป ในอาหรับใด autocracies ใช้ภาษาของการปฏิรูปการเมืองเพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นจริง หรือกอดจำกัดปฏิรูปเศรษฐกิจ และสังคมไล่ตลอด โดยไม่มีกระบวนการประชาธิปไตย เท่าที่ได้แข่งขันทางการเมืองและ pluralism ในระบอบนี้อาหรับ (ซึ่งประกอบด้วยแอลจีเรีย จอร์แดน คูเวต และโมร็อกโกรวม ถึงอียิปต์), อยู่ในกฎ และพารามิเตอร์ออกอย่างระมัดระวังเพื่อให้แน่ใจว่า ฝ่ายตรงข้ามระบอบการปกครองเป็นผู้ด้อยโอกาส และ disem ที่ขับเคลื่อน ปฏิบัติการเลือกตั้ง (เช่นของจอร์แดนใช้เดี่ยวไม่สามารถโอนคะแนน หรือ SNTV) เลือก และยืดความสัมพันธ์ส่วนบุคคลสิทธิและผู้สมัครชาวเหนือพรรคการเมืองจัด อิสลามโดยเฉพาะอย่างยิ่งคน parliaments ที่เป็นผลมาจากการเลือกตั้งที่จำกัดเหล่านี้มีอำนาจไม่จริง legislate หรือ ควบคุม เป็นน้อยไม่จำกัดอำนาจยังคงอยู่กับพระมหากษัตริย์รัชทายาทแห่งประธานาธิบดีอิมพีเรียล ยัง ฝ่ายค้านหน้าต้นทุนอย่างจริงจังว่าจะคว่ำบาตร charades กึ่งเหล่านี้ หรือมีส่วนร่วมใน ถ้า particpate oppositionist ในการเลือกตั้งและรัฐสภา จะเสี่ยงต่อการเป็น coopted หรือน้อย การเห็นเช่นอัดลลด และ disaffected แต่ ถ้าจะคว่ำบาตรการ "ภายในเกม" การเมืองการเลือกตั้ง และรัฐสภา "เกมภายนอก" การประท้วงและต่อต้านมีโอกาสน้อยจริงของอิทธิพล นับประสาพลังงาน ติดแตรของ dilemmas เช่น oppositions ทางการเมืองในโลกอาหรับจะถูกแบ่ง น่าสงสัย และฉีกจากภายใน พวกเขาเป็นคนทำ และ damned ถ้าพวกเขาไม่แม้ Islamists ประเทศเช่นอียิปต์ คูเวตและโมร็อกโกมีกระจัดกระจายในต่างค่าย ปานกลางและหัวรุนแรง (กันนก และ factional) บรรทัด ฝ่ายอิสลามที่ยืนในขณะที่สร้างเครือข่ายนักสังคมสงเคราะห์และความสัมพันธ์ทางศาสนา และอุดมการณ์ที่รากหญ้า นอกระบบ resolutely garner ฐานระยะยาวสนับสนุนยอดนิยม ฝ่ายทางโลก โดยคมชัด มองกำไร ยุติการทำงาน และ feckless ติดระหว่างระบอบที่ทำให้ช่องว่างทางกฎหมายน้อย...และเคลื่อนไหวอิสลามนิยมที่ชัดเจน ascendancy...พวกเขาดิ้นรนอิทธิพลเกี่ยวข้อง และ ในบางกรณีแม้แต่เพื่อความอยู่รอด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิถีทางการเมืองที่อียิปต์ใช้ในปี 2004 และปี 2005 เป็นภาพที่สมบูรณ์แบบของแบบไดนามิกนี้ เผด็จการริ้วรอยประธานนีมูบารัก, มาภายใต้ความกดดันในประเทศที่เพิ่มขึ้นจากฝ่ายค้านรัฐบาลกว้างผิดปกติที่รู้จักกันเป็น kifaya (หมายถึง "พอที่ชัดถ้อยชัดคำสรุปได้อารมณ์ของประเทศ") รวมทั้งจากประธานาธิบดีสหรัฐจอร์จดับเบิลยูบุชซึ่งเป็น ผลักดันให้การเลือกตั้งประธานาธิบดีและกฎหมายเปิดกว้างมากขึ้นและมีการแข่งขัน เต็มใจบาตกลงที่จะอนุญาตให้มีการเลือกตั้งประธานาธิบดีประกวดและการเลือกตั้งสภานิติบัญญัติแล้วความโปร่งใสมากขึ้นในปี 2005 แต่ประธานาธิบดี "ประกวด" ก็ยังคงเป็นธรรมไม่มีการลดและภายในสามเดือนของการลงคะแนนเสียง (ซึ่งตัวเลขอย่างเป็นทางการเรียกร้องได้รับรางวัลโดยผู้ดำรงตำแหน่งที่มีร้อยละ 88.6) ของฝ่ายตรงข้ามบาไอย์นัวร์ถูกตัดสินให้ห้าปีในคุก จากนั้นรัฐบาลได้เข้าแทรกแซงในรอบที่สองและสามของการเลือกตั้งรัฐสภาที่จะบ่อนทำลายการบริหารงานที่เป็นอิสระจากการลงคะแนนเสียงต่อต้านจอภาพภาคประชาสังคมและหยุดจังหวะของชัยชนะฝ่ายค้านโดยผู้สมัครภราดรภาพมุสลิมทำงานทางนิตินัย "ที่ปรึกษา". ไม่นานหลังจากนั้นพรรครณรงค์ของรัฐธรรมนูญ "การปฏิรูป" เพื่อให้แน่ใจใด ๆ กับการเมือง "อุบัติเหตุ" ในอนาคตในขณะที่ขวัญเสียและแบ่งฝ่ายค้านอ่อนแอจากการจับกุมและการข่มขู่เฝ้าดูอย่างช่วยไม่ได้ที่มีน้อยในทางของคอนกรีต การสนับสนุนจากรัฐบาลบุช กลยุทธ์ที่สถาบันเป็นส่วนหนึ่งของรูปแบบอาหรับทั่วไปของ "การปฏิรูปการจัดการ" ซึ่งอาหรับเผด็จการนำมาใช้ภาษาของการปฏิรูปทางการเมืองในการสั่งซื้อเพื่อหลีกเลี่ยงความเป็นจริงหรือโอบกอด จำกัด การปฏิรูปทางเศรษฐกิจและสังคมที่จะไล่ตามความทันสมัยโดยไม่ต้องเป็นประชาธิปไตย.
ในกรณีที่ การแข่งขันทางการเมืองและฝ่ายที่ได้รับอนุญาตในระบอบอาหรับเหล่านี้ (ซึ่งรวมถึงสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียจอร์แดนคูเวตและโมร็อกโกเช่นเดียวกับอียิปต์) มันอยู่ในกฎระเบียบและพารามิเตอร์วาดอย่างระมัดระวังเพื่อให้แน่ใจว่าฝ่ายตรงข้ามระบอบการปกครองที่มีความด้อยโอกาสและ disem ขับเคลื่อน การปฏิบัติที่การเลือกตั้ง (เช่นการใช้จอร์แดนของการลงคะแนนเสียงไม่โอนเดี่ยวหรือ SNTV) ได้รับการแต่งตั้งและสิทธิพิเศษที่จะเอียงความสัมพันธ์ส่วนบุคคลและผู้สมัครของชนเผ่ามากกว่าพรรคการเมืองจัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่อิสลาม รัฐสภาเป็นผลมาจากการเลือกตั้ง จำกัด เหล่านี้ไม่มีอำนาจที่แท้จริงที่จะออกกฎหมายหรือปกครองเป็นผู้มีอำนาจไม่ จำกัด มากหรือน้อยยังคงที่จะอยู่กับพระมหากษัตริย์ทางพันธุกรรมและประธานาธิบดีจักรวรรดิ แต่ฝ่ายค้านต้องเผชิญกับค่าใช้จ่ายอย่างจริงจังไม่ว่าจะคว่ำบาตรเหล่านี้ทายกึ่งหรือมีส่วนร่วมในพวกเขา หากฝ่ายค้าน particpate ในการเลือกตั้งและรัฐสภาที่พวกเขามีความเสี่ยงที่จะกลายเป็น coopted หรืออย่างน้อยก็จะถูกมองเช่นนี้โดยเขตเลือกตั้งเหยียดหยามและไม่พอใจ แต่ถ้าพวกเขาคว่ำบาตร "เกมภายใน" ของการเมืองและการเลือกตั้งรัฐสภาที่ "เกมนอก" ของการประท้วงและความต้านทานมีโอกาสมีเหตุผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีอิทธิพลให้พลังงานเพียงอย่างเดียว ติดอยู่บนเขาของวิกฤติดังกล่าวตรงข้ามทางการเมืองในโลกอาหรับกลายเป็นแบ่งที่น่าสงสัยและฉีกออกมาจากภายใน พวกเขาจะถูกสาปถ้าพวกเขาทำและสาปถ้าพวกเขาไม่ได้แม้แต่อิสลามในประเทศเช่นอียิปต์, คูเวตและโมร็อกโกมีการแยกส่วนเป็นค่ายที่แตกต่างกันไปตามระดับปานกลางและสงคราม (เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ยุทธวิธีและเห็นแก่ตัว) สาย ฝ่ายอิสลามที่โดดเด่นเฉียบขาดนอกระบบในขณะที่การสร้างเครือข่ายทางสังคมสวัสดิการและความสัมพันธ์ทางศาสนาและอุดมการณ์ในระดับรากหญ้าที่รวบรวมฐานในระยะยาวของการสนับสนุนที่เป็นที่นิยม ฝ่ายฆราวาสโดยคมชัดดูร่อแร่ลังเลและอ่อนแอ ติดระหว่างระบอบการปกครองที่ช่วยให้พื้นที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ตามกฎหมาย ... และการเคลื่อนไหวอิสลามนิยมที่มีอย่างชัดเจนในอำนาจวาสนา ... พวกเขากำลังดิ้นรนอิทธิพลและความเกี่ยวข้องและในบางกรณีแม้เพื่อความอยู่รอด