- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Chapter 34Titus asked Dana the same
Chapter 34
Titus asked Dana the same question a dozen more times. As he more or less expected, she stuck to her story. She didn’t know Kat. She had never seen her. She had no idea why she would be investigating anything involved with Dana’s disappearance.
Titus believed her.
He leaned back and rubbed his chin. Dana stared back at him. The slim flicker of hope remained in her eyes. Behind her, Reynaldo was leaning against the doorjamb. Titus wondered whether he could use Dana to get another payout, but no, he had always lived by the rule of patience. Don’t get greedy. It was time to cut the line. He would bet that Detective Kat Donavan hadn’t told anybody about her investigation yet. She had too little evidence, for one thing. For another, she wouldn’t want to admit how she had stumbled across this particular crime.
By stalking a former boyfriend.
He debated the pros and cons. On the one hand, once he removed Dana Phelps, it would be over. She would be dead and buried. There would be no clues. On the other hand, Kat Donovan had gotten further than anyone else. She had put together Gerard Remington’s disappearance with Dana Phelps’s. She had a personal stake in this now.
She might not give up all that easily.
Eliminating a cop was extremely risky. But so, in this case, was letting her live.
He needed to run a full cost-benefit analysis—kill her or not—but in the meantime, there was another matter that needed attending.
Titus smiled at Dana. “Would you like some tea?”
She nodded with everything she had, which wasn’t much. “Yes, please.”
Titus looked toward Dmitry. “Would you make Ms. Phelps some tea?”
Dmitry got up from the computer and headed into the kitchen.
Titus rose. “I’ll be back in a moment,” he told her.
“I’m telling the truth, Mr. Titus.”
“I know that, Dana. Please don’t worry.”
Titus moved toward where Reynaldo was standing by the door. The two men stepped outside.
“It’s time,” Titus said.
Reynaldo nodded. “Okay.”
Titus looked over his shoulder. “Do you believe her?”
“Yes.”
“So do I,” Titus said, “but we need to be absolutely certain.”
Reynaldo’s eyes narrowed. “So you don’t want me to kill her?”
“Oh. I do,” Titus said, looking toward the barn. “But take your time about it.”
• • •
Chaz called Julie Weitz. A woman answered the phone and said, “Hello?”
“Is this Julie Weitz?”
“It is.”
“I’m Detective Faircloth from the New York Police Department.”
Chaz asked her a few questions. Yes, she was talking to a man online, more than one actually, but that wasn’t anyone’s concern but her own. No, she had no plans to go away with him. How on earth was that police business anyway? Chaz thanked her and hung up.
Strike one. Or maybe the more apropos baseball term would be safe.
Then Chaz called Martha Paquet’s house. A woman answered the phone and said, “Hello?”
“Is this Martha Paquet?”
“No,” the woman said. “This is her sister, Sandi.”
• • •
Smiley Leslie and the silver Mercedes dropped Kat back at Chaz’s yellow Ferrari. Before she got out, Leslie said, “I’ll call you when I have an address.”
Kat almost thanked him, but that seemed woefully inappropriate. The driver handed her back her gun. She could tell from the weight that he had removed the bullets. Then he handed her back her cell phone.
Kat got out. They drove away.
Her head was still spinning. She didn’t know what to make of what Cozone had said. Actually, even worse, she knew exactly what to make of it. Wasn’t it obvious now? Stagger had gone to visit Monte Leburne immediately after his arrest. He hadn’t told Suggs or Rinsky or anybody else. He made a deal with Leburne, so that Leburne would take the fall for Dad’s murder.
But why?
Or was that getting obvious too?
The real question was, what could she do about it? It wouldn’t pay to confront Stagger anymore. He would just continue to lie. Or worse. No, she would have to prove him a liar. How?
The fingerprints found at the murder scene.
Stagger had covered them up, hadn’t he? But if they belonged to Stagger, they would have shown up in the first fingerprint search Suggs and Rinsky ran. All cops’ prints are on file. So they couldn’t belong to Stagger.
Still, when they did get a hit, Stagger had inserted himself in the investigation, pretending (or probably pretending) that the prints belonged to a random homeless guy.
The fingerprints were the key.
She called Suggs on his cell phone.
“Hey, Kat, how’s it going?”
“Good. Have you had a chance to look at those old fingerprints?”
“Not yet.”
“I hate to be a pest, but they are really important.”
“After all these years? I can’t see how. But either way, I put the request in. All the evidence is boxed up at the warehouse. They tell me it’ll take a few more days.”
“Can you push it?”
“I guess, but they’re working active cases, Kat. This isn’t a priority.”
“It is,” she said. “Believe me, okay? For my father.”
There was silence on the other end of the line. Then Suggs said, “For your father,” and hung up.
Kat looked back toward that damn stretch of beach, and now she remembered what she’d been thinking about before Leslie had shown up, leaning against Chaz’s car.
It’s Kat.
She had been the one to type that in an instant message to Jeff/Ron. First, she had sent him a link to the “Missing You” video. Then he had responded as though he didn’t know who she was. Then she wrote . . .
It’s Kat.
Her body felt cold. She, Kat, had told him her name. He hadn’t said it first. He started referring to her as Kat, as though he knew her, after she had already told him her name.
Something was wrong.
Something was very, very wrong with Dana Phelps and Gerard Remington and Jeff Raynes aka Ron Kochman. She couldn’t prove it yet, but three people had disappeared.
Or two anyway. Gerard and Dana. As for Jeff . . .
One way to find out. She slid into the Ferrari and started it up. She wasn’t going back to New York City. Not yet. She was going back to Ron Kochman’s house. She would knock down his goddamn door if she had to, but she was going to learn the truth one way or the other.
When Kat turned back onto Deforest Street, the same two vehicles were in the driveway. She pulled her car right behind them and slammed the stick into park. As she reached for the door handle, her cell phone rang.
It was Chaz.
“Hello?”
“Martha Paquet went away last night for a weekend getaway. No one has seen her since.”
• • •
Titus thanked Dana for her cooperation.
“When can I go home?” she asked.
“Tomorrow, if all goes well. In the meantime, Reynaldo here is going to let you sleep in the guest quarters in the barn. There’s a shower and a bed. I think you’ll find it more comfortable.”
Dana had the shakes, but she still managed to say, “Thank you.”
“You’re welcome. You can go now.”
“I won’t say a word,” she said. “You can trust me.”
“I know. I do.”
Dana trudged toward the door as though walking through deep mud. Reynaldo waited for her. The moment the door closed behind them, Dmitry coughed into his fist and said, “Uh, we got a problem.”
Titus’s gaze snapped toward him. They never had a problem. Not ever.
“What’s wrong?”
“We’re getting e-mails.”
Once they got the passwords, Dmitry set it up so all the e-mail accounts for all their guests would be forwarded to him. This way they could monitor and even answer e-mails from concerned family or friends.
“From?”
“Martha Paquet’s sister. I guess she’s been calling the cell phone too.”
“What do the e-mails say?”
Dmitry looked up. He pushed his glasses up his nose with his pointer finger. “It says that a New York City police detective called and asked where Martha was. The cop seemed worried when she said she’d gone away with her boyfriend.”
A blinding bolt of anger crashed through Titus.
Kat.
The balance of his internal cost-benefit analysis—kill or not kill—had now tilted to one side.
Titus grabbed his keys and hurried for the door. “E-mail back to the sister that you’re fine and having a great time and will be home tomorrow. If any other communications come in, call me on my cell phone.”
“Where are you going?”
“To New York City.”
• • •
Kat pounded on the front door. She looked through the pebbled glass for movement again. She saw none. The old man had to be home. She had been here, what, an hour ago? Both cars were there. She knocked some more.
No answer.
The old man had told her to get off his property. His. So Ron or Jeff might not be the owner. The old man was. Maybe Jeff and his daughter, Melinda, rented space. She could easily find the old man’s name in the records, but really, what would that do?
Chaz was supposed to notify the FBI about this case now, though again, they still didn’t have much. Adults are allowed to be out of touch for a day or two. She hoped the circumstantial consistencies would give the case some urgency, but she wasn’t sure. Dana Phelps had actually spoken to both her son and her financial adviser. Martha Paquet could just be holed up in bed with her new lover.
Except for one thing: Both women were supposedly away with the same man.
She circled the house, trying to peer into the windows, but the shades were drawn. She found the old man in the backyard on a chaise lounge. He was reading a paperback by Parnell Hall, gripping the book as though it were trying to run away.
Kat said, “Hello?”
The old man sat up, startled. “What the hell are you doing here?”
“I knocked on the door.”
“What do you want?”
“Where is Jeff?”
He sat up. “I don’t know anybody by that name.”
She didn’t believe him. “Where is Ron Kochman?”
“I told you. He’s not here.”
Kat moved to the chaise, looming above him. “Two women are missing.”
“What?”
“Two women met him online. Both of them are now missing.”
“I don’t know what you’re talking about.”
“I’m not leaving until
Titus asked Dana the same question a dozen more times. As he more or less expected, she stuck to her story. She didn’t know Kat. She had never seen her. She had no idea why she would be investigating anything involved with Dana’s disappearance.
Titus believed her.
He leaned back and rubbed his chin. Dana stared back at him. The slim flicker of hope remained in her eyes. Behind her, Reynaldo was leaning against the doorjamb. Titus wondered whether he could use Dana to get another payout, but no, he had always lived by the rule of patience. Don’t get greedy. It was time to cut the line. He would bet that Detective Kat Donavan hadn’t told anybody about her investigation yet. She had too little evidence, for one thing. For another, she wouldn’t want to admit how she had stumbled across this particular crime.
By stalking a former boyfriend.
He debated the pros and cons. On the one hand, once he removed Dana Phelps, it would be over. She would be dead and buried. There would be no clues. On the other hand, Kat Donovan had gotten further than anyone else. She had put together Gerard Remington’s disappearance with Dana Phelps’s. She had a personal stake in this now.
She might not give up all that easily.
Eliminating a cop was extremely risky. But so, in this case, was letting her live.
He needed to run a full cost-benefit analysis—kill her or not—but in the meantime, there was another matter that needed attending.
Titus smiled at Dana. “Would you like some tea?”
She nodded with everything she had, which wasn’t much. “Yes, please.”
Titus looked toward Dmitry. “Would you make Ms. Phelps some tea?”
Dmitry got up from the computer and headed into the kitchen.
Titus rose. “I’ll be back in a moment,” he told her.
“I’m telling the truth, Mr. Titus.”
“I know that, Dana. Please don’t worry.”
Titus moved toward where Reynaldo was standing by the door. The two men stepped outside.
“It’s time,” Titus said.
Reynaldo nodded. “Okay.”
Titus looked over his shoulder. “Do you believe her?”
“Yes.”
“So do I,” Titus said, “but we need to be absolutely certain.”
Reynaldo’s eyes narrowed. “So you don’t want me to kill her?”
“Oh. I do,” Titus said, looking toward the barn. “But take your time about it.”
• • •
Chaz called Julie Weitz. A woman answered the phone and said, “Hello?”
“Is this Julie Weitz?”
“It is.”
“I’m Detective Faircloth from the New York Police Department.”
Chaz asked her a few questions. Yes, she was talking to a man online, more than one actually, but that wasn’t anyone’s concern but her own. No, she had no plans to go away with him. How on earth was that police business anyway? Chaz thanked her and hung up.
Strike one. Or maybe the more apropos baseball term would be safe.
Then Chaz called Martha Paquet’s house. A woman answered the phone and said, “Hello?”
“Is this Martha Paquet?”
“No,” the woman said. “This is her sister, Sandi.”
• • •
Smiley Leslie and the silver Mercedes dropped Kat back at Chaz’s yellow Ferrari. Before she got out, Leslie said, “I’ll call you when I have an address.”
Kat almost thanked him, but that seemed woefully inappropriate. The driver handed her back her gun. She could tell from the weight that he had removed the bullets. Then he handed her back her cell phone.
Kat got out. They drove away.
Her head was still spinning. She didn’t know what to make of what Cozone had said. Actually, even worse, she knew exactly what to make of it. Wasn’t it obvious now? Stagger had gone to visit Monte Leburne immediately after his arrest. He hadn’t told Suggs or Rinsky or anybody else. He made a deal with Leburne, so that Leburne would take the fall for Dad’s murder.
But why?
Or was that getting obvious too?
The real question was, what could she do about it? It wouldn’t pay to confront Stagger anymore. He would just continue to lie. Or worse. No, she would have to prove him a liar. How?
The fingerprints found at the murder scene.
Stagger had covered them up, hadn’t he? But if they belonged to Stagger, they would have shown up in the first fingerprint search Suggs and Rinsky ran. All cops’ prints are on file. So they couldn’t belong to Stagger.
Still, when they did get a hit, Stagger had inserted himself in the investigation, pretending (or probably pretending) that the prints belonged to a random homeless guy.
The fingerprints were the key.
She called Suggs on his cell phone.
“Hey, Kat, how’s it going?”
“Good. Have you had a chance to look at those old fingerprints?”
“Not yet.”
“I hate to be a pest, but they are really important.”
“After all these years? I can’t see how. But either way, I put the request in. All the evidence is boxed up at the warehouse. They tell me it’ll take a few more days.”
“Can you push it?”
“I guess, but they’re working active cases, Kat. This isn’t a priority.”
“It is,” she said. “Believe me, okay? For my father.”
There was silence on the other end of the line. Then Suggs said, “For your father,” and hung up.
Kat looked back toward that damn stretch of beach, and now she remembered what she’d been thinking about before Leslie had shown up, leaning against Chaz’s car.
It’s Kat.
She had been the one to type that in an instant message to Jeff/Ron. First, she had sent him a link to the “Missing You” video. Then he had responded as though he didn’t know who she was. Then she wrote . . .
It’s Kat.
Her body felt cold. She, Kat, had told him her name. He hadn’t said it first. He started referring to her as Kat, as though he knew her, after she had already told him her name.
Something was wrong.
Something was very, very wrong with Dana Phelps and Gerard Remington and Jeff Raynes aka Ron Kochman. She couldn’t prove it yet, but three people had disappeared.
Or two anyway. Gerard and Dana. As for Jeff . . .
One way to find out. She slid into the Ferrari and started it up. She wasn’t going back to New York City. Not yet. She was going back to Ron Kochman’s house. She would knock down his goddamn door if she had to, but she was going to learn the truth one way or the other.
When Kat turned back onto Deforest Street, the same two vehicles were in the driveway. She pulled her car right behind them and slammed the stick into park. As she reached for the door handle, her cell phone rang.
It was Chaz.
“Hello?”
“Martha Paquet went away last night for a weekend getaway. No one has seen her since.”
• • •
Titus thanked Dana for her cooperation.
“When can I go home?” she asked.
“Tomorrow, if all goes well. In the meantime, Reynaldo here is going to let you sleep in the guest quarters in the barn. There’s a shower and a bed. I think you’ll find it more comfortable.”
Dana had the shakes, but she still managed to say, “Thank you.”
“You’re welcome. You can go now.”
“I won’t say a word,” she said. “You can trust me.”
“I know. I do.”
Dana trudged toward the door as though walking through deep mud. Reynaldo waited for her. The moment the door closed behind them, Dmitry coughed into his fist and said, “Uh, we got a problem.”
Titus’s gaze snapped toward him. They never had a problem. Not ever.
“What’s wrong?”
“We’re getting e-mails.”
Once they got the passwords, Dmitry set it up so all the e-mail accounts for all their guests would be forwarded to him. This way they could monitor and even answer e-mails from concerned family or friends.
“From?”
“Martha Paquet’s sister. I guess she’s been calling the cell phone too.”
“What do the e-mails say?”
Dmitry looked up. He pushed his glasses up his nose with his pointer finger. “It says that a New York City police detective called and asked where Martha was. The cop seemed worried when she said she’d gone away with her boyfriend.”
A blinding bolt of anger crashed through Titus.
Kat.
The balance of his internal cost-benefit analysis—kill or not kill—had now tilted to one side.
Titus grabbed his keys and hurried for the door. “E-mail back to the sister that you’re fine and having a great time and will be home tomorrow. If any other communications come in, call me on my cell phone.”
“Where are you going?”
“To New York City.”
• • •
Kat pounded on the front door. She looked through the pebbled glass for movement again. She saw none. The old man had to be home. She had been here, what, an hour ago? Both cars were there. She knocked some more.
No answer.
The old man had told her to get off his property. His. So Ron or Jeff might not be the owner. The old man was. Maybe Jeff and his daughter, Melinda, rented space. She could easily find the old man’s name in the records, but really, what would that do?
Chaz was supposed to notify the FBI about this case now, though again, they still didn’t have much. Adults are allowed to be out of touch for a day or two. She hoped the circumstantial consistencies would give the case some urgency, but she wasn’t sure. Dana Phelps had actually spoken to both her son and her financial adviser. Martha Paquet could just be holed up in bed with her new lover.
Except for one thing: Both women were supposedly away with the same man.
She circled the house, trying to peer into the windows, but the shades were drawn. She found the old man in the backyard on a chaise lounge. He was reading a paperback by Parnell Hall, gripping the book as though it were trying to run away.
Kat said, “Hello?”
The old man sat up, startled. “What the hell are you doing here?”
“I knocked on the door.”
“What do you want?”
“Where is Jeff?”
He sat up. “I don’t know anybody by that name.”
She didn’t believe him. “Where is Ron Kochman?”
“I told you. He’s not here.”
Kat moved to the chaise, looming above him. “Two women are missing.”
“What?”
“Two women met him online. Both of them are now missing.”
“I don’t know what you’re talking about.”
“I’m not leaving until
0/5000
บทที่ 34ทิตัสถามดาว่าถามโหลครั้ง เขาน้อยคาด เธอติดอยู่ที่เรื่องราวของเธอ เธอไม่ทราบกาศ เธอไม่เคยได้เห็นเธอ เธอมีความคิดทำไมเธอจะต้องตรวจสอบอะไรเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของดานาทิตัสเชื่อเธอเขากลับเอง และ rubbed ชิ้นของเขา ดาจ้องไปที่เขา กะพริบบางความหวังยังคงอยู่ในสายตาของเธอ เธอ Reynaldo ถูกพิงกับ doorjamb ทิตัสสงสัยว่า ว่า เขาสามารถใช้ดาจะได้รับชำระอีก แต่ไม่ เขาเสมอมีอยู่ โดยกฎของความอดทน ไม่ได้โลภ เวลาตัดบรรทัดได้ เขาจะเดิมพันว่า Donavan กาศนักสืบไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับการสืบสวนของเธอยัง เธอมีหลักฐานน้อยเกินไป ตัวหนึ่งสิ่ง อื่น เธอไม่ต้องการยอมรับว่า เธอได้ stumbled ข้ามอาชญากรรมนี้เฉพาะโดย stalking อดีตแฟนเขายังคง pros และ cons คง เมื่อเขาเอาสายดา มันจะผ่าน เธอจะตาย และฝัง จะไม่มีปม บนมืออื่น ๆ โดโนแวนกาศมีอากาศมีใคร เธอได้ใส่กันหายตัวไปของเรมิงตัน Gerard กับดาสาย ตอนนี้เธอมีเดิมพันส่วนบุคคลนี้เธออาจไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ทั้งหมดที่ตัดเป็นตำรวจมีความเสี่ยงมาก แต่ดังนั้น ในกรณีนี้ ถูกปล่อยให้เธออยู่เขาต้องทำการวิเคราะห์ทั้งต้นทุนผลประโยชน์คือฆ่า หรือไม่ — แต่ในขณะเดียวกัน มีเรื่องอื่นที่ต้องการเข้าร่วมทิตัสยิ้มที่ดา "คุณต้องการชา"เธอพยักหน้ากับเธอได้ ซึ่งไม่ได้มากขึ้น "ใช่ กรุณา"ไททัสมองขึ้นไปดิ "คุณให้นางสาวสายชา"ดิมีค่าจากคอมพิวเตอร์ และหัวเข้าไปในห้องครัวไททัสโร เขา "จะกลับมาในครู่ บอกว่า เธอ"ฉันบอกความจริง ทิตัสนาย""ฉันรู้ว่า ดา โปรดเถอะ"ทิตัสย้ายไปทางที่มี Reynaldo ยืนตามประตู ชายทั้งสองลงไททัสกล่าวว่า "ถึงเวลาReynaldo พยักหน้า "ดี"ไททัสมองผ่านไหล่ของเขา "คุณเชื่อเธอ""ใช่""เพื่อทำผม ไททัสกล่าว "แต่เราต้องมีอย่างแน่นอน"ตาของ Reynaldo จำกัด "ดังนั้นคุณไม่ต้องการฉันจะฆ่าเธอ""โอ้ ทำ ไททัสกล่าว มองไปที่ยุ้งข้าว "แต่ใช้เวลาของคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้"• • •Chaz เรียกจูลี่ไวทซ์ ผู้หญิงตอบโทรศัพท์ และกล่าว ว่า "สวัสดี""นี่ไวทซ์จูลี่""ได้""ฉัน Faircloth นักสืบจากกรมตำรวจนิวยอร์ก"Chaz ถามคำถามของเธอ ใช่ เธอพูดกับคนออนไลน์ มากกว่าหนึ่งจริง แต่ที่ไม่กังวลของทุกคนแต่ตนเอง ไม่มี เธอมีแผนจะไปกับเขา วิธีบนดินคือการที่ตำรวจธุรกิจ Chaz ขอบคุณเธอ และแขวนไว้ตีหนึ่ง หรือบางทียิ่ง apropos ระยะเบสบอลจะปลอดภัยแล้ว Chaz เรียกบ้านมาร์ธา Paquet ผู้หญิงตอบโทรศัพท์ และกล่าว ว่า "สวัสดี""นี่คือมาร์ธา Paquet""ไม่ หญิงกล่าวว่า "นี่คือน้องสาวของเธอ ซานดิฟาลา"• • •สไมลี่เลสลี่และรถเงินลบกาศกลับไปที่เฟอร์รารีสีเหลืองของ Chaz ก่อนเธอได้ เลสลี่กล่าวว่า "ผมจะโทรกลับเมื่อมีอยู่"กาศเกือบขอบคุณเขา แต่ที่ดูเหมือนไม่เหมาะสม woefully ไดรเวอร์มอบปืนเธอกลับ เธอสามารถบอกจากน้ำหนักที่ เขาได้เอาสัญลักษณ์ที่ แล้วเขาส่งเธอกลับโทรศัพท์ของเธอกาศออกได้ พวกเขาขับรถออกไปยังคงถูกปั่นหัวของเธอ เธอไม่รู้ว่าจะทำให้ Cozone ได้พูด จริง แย่ เธอรู้ว่ามันคืออะไรอย่างนั้น ไม่ได้ชัดเจนตอนนี้ ซวนเซเดินทางไปมอนเต Leburne ทันทีหลังจากการจับกุมของเขา เขาไม่ได้บอก Suggs หรือ Rinsky หรือใครอื่น เขาทำข้อตกลงกับ Leburne เพื่อให้ Leburne ใช้ฤดูใบไม้ร่วงสำหรับฆาตกรรมของพ่อแต่ทำไมหรือมีที่รับชัดเกินไปคำถามจริงคือ อะไรเธอไม่เกี่ยวกับมัน มันไม่จ่ายประจันซวนเซอีกต่อไป เพียงเขาจะยังอยู่ หรือแย่ลง ไม่มี เธอจะต้องพิสูจน์ว่าเขาโกหก อย่างไรลายนิ้วมือฉากฆาตกรรมซวนเซมีครอบคลุมพวกเขา ไม่ได้เขา แต่ถ้าพวกเขาอยู่โยก พวกเขาจะได้แสดงขึ้นใน Suggs และ Rinsky วิ่งค้นหาลายนิ้วมือแรก ทั้งหมดตำรวจพิมพ์แฟ้มได้ ดังนั้น พวกเขาไม่สามารถเป็นโยกยังคง เมื่อพวกเขาได้รับการตี ซวนเซได้แทรกตัวใน อ้าง (หรืออาจอ้าง) ที่พิมพ์เป็นสมาชิกผู้ชายจรจัดสุ่มลายนิ้วมือถูกคีย์เธอเรียก Suggs บนโทรศัพท์มือถือของเขา" Hey, Kat เป็นยังไง? ""ดี คุณมีโอกาสดูลายนิ้วมือที่เก่าหรือไม่""ยังไม่""ฉันเกลียดจะ เป็นแมลง แต่พวกเขามีความสำคัญจริงๆ""หลังจากปีนี้ทั้งหมดหรือไม่ ไม่เห็นวิธีการ แต่ทั้งสองวิธี ผมใส่คำใน หลักฐานทั้งหมดเป็นกล่องกล่องขึ้นที่คลังสินค้า พวกเขาบอกจะใช้เวลามากขึ้น""สามารถคุณผลักดันมัน""ผมคิดว่า แต่พวกเขากำลังทำงานกรณี Kat นี้ไม่สำคัญ""เป็น เธอกล่าว "เชื่อฉัน ไร สำหรับพ่อ"มีความเงียบอยู่สุดของบรรทัด แล้ว Suggs กล่าว ว่า "สำหรับคุณพ่อ และแขวนไว้กาศกลับมองไปที่ชายหาดที่ทอดยาวไอ้ และตอนนี้ เธอจำได้ว่าเธอได้คิดเกี่ยวกับก่อนที่เลสลี่ได้แสดงค่า พิงกับรถของ ChazKat ได้เธอเคยได้พิมพ์ที่ข้อความโต้ตอบแบบทันทีกับเจฟฟ์/รอน ก่อน เธอได้ส่งเขาเชื่อมโยงไปยัง "ขาดคุณ" วิดีโอ แล้ว เขาก็ตอบว่า ไม่ทราบที่เธอ แล้ว เธอเขียน...Kat ได้ร่างกายของเธอรู้สึกหนาว เธอ Kat ได้บอกเขาชื่อของเธอ เขาไม่ได้ว่า เรื่องแรก เขาเริ่มต้นหมายถึงเธอเป็น Kat เหมือนเขารู้เธอ หลังจากที่เธอมีแล้วบอกชื่อของเธอมีอะไรผิดบางสิ่งบางอย่างได้มาก ผิดมาก สายดาเรมิ งตัน Gerard และเจฟ Raynes aka Ron Kochman เธอไม่สามารถพิสูจน์ได้ แต่หายคนที่สามหรือสองต่อไป Gerard และดา เป็นสำหรับเจฟวิธีหนึ่งที่จะค้นหา เธอฝ่อไปเฟอร์รารี และเริ่มต้นขึ้น เธอไม่ได้จะกลับไปนิวยอร์ก ยังไม่ได้ เธอกำลังกลับบ้าน Ron Kochman เธอจะเคาะลงประตู goddamn ของเขาถ้าเธอ แต่เธอได้ไปเรียนรู้ความจริงไปหรืออื่น ๆเมื่อกาศปิดบนถนน Deforest สองคันเดียวอยู่ในบาหลี เธอลากรถของเธออยู่เบื้องหลัง และถาโถมติดเข้าในสวน ถึงมือจับประตู โทรศัพท์มือถือของเธอรังก็ Chaz"ฮัลโหล""มาร์ธา Paquet ออกไปเมื่อคืนอยาก ไม่มีใครเห็นเธอตั้งแต่"• • •ทิตัสขอบคุณดาสำหรับความร่วมมือของเธอ"เมื่อฉันสามารถไปหน้าแรก" เธอถาม"วันพรุ่งนี้ หากทั้งหมดไปด้วย ในขณะเดียวกัน Reynaldo นี่จะไปให้คุณนอนหลับในห้องรอบในยุ้งข้าว มีอาบน้ำและเตียง ผมคิดว่า คุณจะสะดวกขึ้น"ดามีปั่น แต่เธอยังได้พูดว่า "ขอบคุณ""ด้วยความยินดี คุณสามารถไป""ฉันจะไม่พูดคำ เธอกล่าว "คุณสามารถเชื่อใจฉัน""ฉันรู้ว่า ฉันทำ"ดา trudged ไปทางประตูเหมือนเดินผ่านโคลนลึก Reynaldo รอสำหรับเธอ ขณะที่ประตูปิดเบื้องหลัง ดิไอเป็นกำปั้นของเขา และกล่าว ว่า "Uh เรามีปัญหา"สายตาของไททัสจัดชิดไปทางเขา นอกจากนี้พวกเขาไม่เคยมีปัญหา ไม่เคยคืออะไรผิด""เราได้รับอีเมล์"เมื่อพวกเขามีรหัสผ่าน ดิตั้งเพื่อบัญชีอีเมล์ที่จะส่งต่อไป วิธีนี้จะสามารถตรวจสอบ และได้ตอบอีเมล์จากเพื่อนหรือครอบครัวที่เกี่ยวข้อง"จาก""น้องสาวของมาร์ธา Paquet ผมคิดว่า เธอมีการเรียกโทรศัพท์มือถือมากเกินไป""อะไรทำอีพูด"ดิมองขึ้น เขาผลักเขาแก้วขึ้นจมูกของเขา ด้วยนิ้วชี้ของเขา "มันบอกว่า เป็นนักสืบตำรวจนิวยอร์กเรียก และถามที่มาร์ธาถูก ตำรวจดูเหมือนกังวลเมื่อเธอกล่าวว่า เธอได้ไปอยู่กับแฟนของเธอ"สายมายากลมฤตยูความโกรธพุ่งชนผ่านไตKatยอดดุลของการวิเคราะห์ต้นทุนผลประโยชน์ของเขาภายใน — ฆ่าหรือไม่ฆ่า — ตอนนี้มียืดไปด้านใดด้านหนึ่งไททัสคว้าแป้นของเขา และรีบสำหรับประตู "อีน้องสาวที่คุณกำลังดี และไม่ดีเวลา และจะไปบ้านวันพรุ่งนี้ ถ้ามาสื่อสารอื่น ๆ ติดต่อบนโทรศัพท์ของฉัน""คุณจะไปไหน""ไป"• • •Kat โขลกบนประตูด้านหน้า เธอมองผ่านแก้วไข่มุกสำหรับเคลื่อนไหวอีกครั้ง เธอเห็นไม่มี เฒ่าได้เป็นบ้าน เธอได้ที่นี่ สิ่ง หนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ทั้งรถยนต์ที่นั่น เธอโบว์ลิ่งบางเพิ่มเติมคำตอบไม่คนได้บอกเธอไปคุณสมบัติของเขา เขา เพื่อร่อนหรือเจฟอาจเป็นเจ้าของ คนเก่าไม่ บางทีเจฟและลูกสาวของเขา Melinda เช่าพื้นที่ เธอสามารถค้นหาชื่อของคนใน แต่จริง สิ่งที่ทำหรือไม่Chaz ถูกควรแจ้ง FBI เกี่ยวกับกรณีนี้ขณะนี้ แม้ว่าอีกครั้ง พวกเขายังไม่ได้มีมาก ผู้ใหญ่จะได้รับอนุญาตจะไม่สัมผัสสำหรับหนึ่งหรือสองวัน เธอหวัง consistencies ใจกลางกรุงมะนิลาจะให้กรณีเร่งด่วนบางอย่าง แต่เธอไม่ได้แน่ สายดามีจริงพูดกับลูกชายของเธอและที่ปรึกษาทางการเงินของเธอ มาร์ธา Paquet สามารถเพียงสามารถกิจเตียงกับคนรักใหม่ของเธอยกเว้นตัวสิ่งหนึ่ง: ทั้งผู้หญิงคาดคะเนไปกับคนเดียวกันเขาจัดบ้าน พยายามให้เพื่อนลงในหน้าต่าง แต่เฉดสีที่ออก เธอพบคนบ้านบนเก้าอี้ตัว เขากำลังอ่านหนังสือปกอ่อน โดยพาร์เนลฮอลล์ จับยึดหนังสือเหมือนมันพยายามวิ่งหนีกล่าวว่า Kat "ฮัลโหล"เฒ่าเสาร์ startled "นรกจะทำอะไรที่นี่""ฉันกังวานประตู""อะไรหา""ที่มีเจฟ"เขานั่งขึ้น "ทราบว่าใครที่ใช้ชื่อ"เธอไม่เชื่อเขา "Ron Kochman""ฉันบอกคุณ เขาไม่ได้นี่"Kat ที่ย้ายไปเก้าอี้ยาว ตั้งเค้าทะมึนอยู่ข้างเขา "ผู้หญิงสองจะหายไป""อะไร""ผู้หญิงสองพบเขาออนไลน์ พวกเขาทั้งสองก็หายไป ""ทราบว่าคุณกำลังพูดถึงกัน""ไม่ออกจนถึง
การแปล กรุณารอสักครู่..
Chapter 34
Titus asked Dana the same question a dozen more times. As he more or less expected, she stuck to her story. She didn’t know Kat. She had never seen her. She had no idea why she would be investigating anything involved with Dana’s disappearance.
Titus believed her.
He leaned back and rubbed his chin. Dana stared back at him. The slim flicker of hope remained in her eyes. Behind her, Reynaldo was leaning against the doorjamb. Titus wondered whether he could use Dana to get another payout, but no, he had always lived by the rule of patience. Don’t get greedy. It was time to cut the line. He would bet that Detective Kat Donavan hadn’t told anybody about her investigation yet. She had too little evidence, for one thing. For another, she wouldn’t want to admit how she had stumbled across this particular crime.
By stalking a former boyfriend.
He debated the pros and cons. On the one hand, once he removed Dana Phelps, it would be over. She would be dead and buried. There would be no clues. On the other hand, Kat Donovan had gotten further than anyone else. She had put together Gerard Remington’s disappearance with Dana Phelps’s. She had a personal stake in this now.
She might not give up all that easily.
Eliminating a cop was extremely risky. But so, in this case, was letting her live.
He needed to run a full cost-benefit analysis—kill her or not—but in the meantime, there was another matter that needed attending.
Titus smiled at Dana. “Would you like some tea?”
She nodded with everything she had, which wasn’t much. “Yes, please.”
Titus looked toward Dmitry. “Would you make Ms. Phelps some tea?”
Dmitry got up from the computer and headed into the kitchen.
Titus rose. “I’ll be back in a moment,” he told her.
“I’m telling the truth, Mr. Titus.”
“I know that, Dana. Please don’t worry.”
Titus moved toward where Reynaldo was standing by the door. The two men stepped outside.
“It’s time,” Titus said.
Reynaldo nodded. “Okay.”
Titus looked over his shoulder. “Do you believe her?”
“Yes.”
“So do I,” Titus said, “but we need to be absolutely certain.”
Reynaldo’s eyes narrowed. “So you don’t want me to kill her?”
“Oh. I do,” Titus said, looking toward the barn. “But take your time about it.”
• • •
Chaz called Julie Weitz. A woman answered the phone and said, “Hello?”
“Is this Julie Weitz?”
“It is.”
“I’m Detective Faircloth from the New York Police Department.”
Chaz asked her a few questions. Yes, she was talking to a man online, more than one actually, but that wasn’t anyone’s concern but her own. No, she had no plans to go away with him. How on earth was that police business anyway? Chaz thanked her and hung up.
Strike one. Or maybe the more apropos baseball term would be safe.
Then Chaz called Martha Paquet’s house. A woman answered the phone and said, “Hello?”
“Is this Martha Paquet?”
“No,” the woman said. “This is her sister, Sandi.”
• • •
Smiley Leslie and the silver Mercedes dropped Kat back at Chaz’s yellow Ferrari. Before she got out, Leslie said, “I’ll call you when I have an address.”
Kat almost thanked him, but that seemed woefully inappropriate. The driver handed her back her gun. She could tell from the weight that he had removed the bullets. Then he handed her back her cell phone.
Kat got out. They drove away.
Her head was still spinning. She didn’t know what to make of what Cozone had said. Actually, even worse, she knew exactly what to make of it. Wasn’t it obvious now? Stagger had gone to visit Monte Leburne immediately after his arrest. He hadn’t told Suggs or Rinsky or anybody else. He made a deal with Leburne, so that Leburne would take the fall for Dad’s murder.
But why?
Or was that getting obvious too?
The real question was, what could she do about it? It wouldn’t pay to confront Stagger anymore. He would just continue to lie. Or worse. No, she would have to prove him a liar. How?
The fingerprints found at the murder scene.
Stagger had covered them up, hadn’t he? But if they belonged to Stagger, they would have shown up in the first fingerprint search Suggs and Rinsky ran. All cops’ prints are on file. So they couldn’t belong to Stagger.
Still, when they did get a hit, Stagger had inserted himself in the investigation, pretending (or probably pretending) that the prints belonged to a random homeless guy.
The fingerprints were the key.
She called Suggs on his cell phone.
“Hey, Kat, how’s it going?”
“Good. Have you had a chance to look at those old fingerprints?”
“Not yet.”
“I hate to be a pest, but they are really important.”
“After all these years? I can’t see how. But either way, I put the request in. All the evidence is boxed up at the warehouse. They tell me it’ll take a few more days.”
“Can you push it?”
“I guess, but they’re working active cases, Kat. This isn’t a priority.”
“It is,” she said. “Believe me, okay? For my father.”
There was silence on the other end of the line. Then Suggs said, “For your father,” and hung up.
Kat looked back toward that damn stretch of beach, and now she remembered what she’d been thinking about before Leslie had shown up, leaning against Chaz’s car.
It’s Kat.
She had been the one to type that in an instant message to Jeff/Ron. First, she had sent him a link to the “Missing You” video. Then he had responded as though he didn’t know who she was. Then she wrote . . .
It’s Kat.
Her body felt cold. She, Kat, had told him her name. He hadn’t said it first. He started referring to her as Kat, as though he knew her, after she had already told him her name.
Something was wrong.
Something was very, very wrong with Dana Phelps and Gerard Remington and Jeff Raynes aka Ron Kochman. She couldn’t prove it yet, but three people had disappeared.
Or two anyway. Gerard and Dana. As for Jeff . . .
One way to find out. She slid into the Ferrari and started it up. She wasn’t going back to New York City. Not yet. She was going back to Ron Kochman’s house. She would knock down his goddamn door if she had to, but she was going to learn the truth one way or the other.
When Kat turned back onto Deforest Street, the same two vehicles were in the driveway. She pulled her car right behind them and slammed the stick into park. As she reached for the door handle, her cell phone rang.
It was Chaz.
“Hello?”
“Martha Paquet went away last night for a weekend getaway. No one has seen her since.”
• • •
Titus thanked Dana for her cooperation.
“When can I go home?” she asked.
“Tomorrow, if all goes well. In the meantime, Reynaldo here is going to let you sleep in the guest quarters in the barn. There’s a shower and a bed. I think you’ll find it more comfortable.”
Dana had the shakes, but she still managed to say, “Thank you.”
“You’re welcome. You can go now.”
“I won’t say a word,” she said. “You can trust me.”
“I know. I do.”
Dana trudged toward the door as though walking through deep mud. Reynaldo waited for her. The moment the door closed behind them, Dmitry coughed into his fist and said, “Uh, we got a problem.”
Titus’s gaze snapped toward him. They never had a problem. Not ever.
“What’s wrong?”
“We’re getting e-mails.”
Once they got the passwords, Dmitry set it up so all the e-mail accounts for all their guests would be forwarded to him. This way they could monitor and even answer e-mails from concerned family or friends.
“From?”
“Martha Paquet’s sister. I guess she’s been calling the cell phone too.”
“What do the e-mails say?”
Dmitry looked up. He pushed his glasses up his nose with his pointer finger. “It says that a New York City police detective called and asked where Martha was. The cop seemed worried when she said she’d gone away with her boyfriend.”
A blinding bolt of anger crashed through Titus.
Kat.
The balance of his internal cost-benefit analysis—kill or not kill—had now tilted to one side.
Titus grabbed his keys and hurried for the door. “E-mail back to the sister that you’re fine and having a great time and will be home tomorrow. If any other communications come in, call me on my cell phone.”
“Where are you going?”
“To New York City.”
• • •
Kat pounded on the front door. She looked through the pebbled glass for movement again. She saw none. The old man had to be home. She had been here, what, an hour ago? Both cars were there. She knocked some more.
No answer.
The old man had told her to get off his property. His. So Ron or Jeff might not be the owner. The old man was. Maybe Jeff and his daughter, Melinda, rented space. She could easily find the old man’s name in the records, but really, what would that do?
Chaz was supposed to notify the FBI about this case now, though again, they still didn’t have much. Adults are allowed to be out of touch for a day or two. She hoped the circumstantial consistencies would give the case some urgency, but she wasn’t sure. Dana Phelps had actually spoken to both her son and her financial adviser. Martha Paquet could just be holed up in bed with her new lover.
Except for one thing: Both women were supposedly away with the same man.
She circled the house, trying to peer into the windows, but the shades were drawn. She found the old man in the backyard on a chaise lounge. He was reading a paperback by Parnell Hall, gripping the book as though it were trying to run away.
Kat said, “Hello?”
The old man sat up, startled. “What the hell are you doing here?”
“I knocked on the door.”
“What do you want?”
“Where is Jeff?”
He sat up. “I don’t know anybody by that name.”
She didn’t believe him. “Where is Ron Kochman?”
“I told you. He’s not here.”
Kat moved to the chaise, looming above him. “Two women are missing.”
“What?”
“Two women met him online. Both of them are now missing.”
“I don’t know what you’re talking about.”
“I’m not leaving until
Titus asked Dana the same question a dozen more times. As he more or less expected, she stuck to her story. She didn’t know Kat. She had never seen her. She had no idea why she would be investigating anything involved with Dana’s disappearance.
Titus believed her.
He leaned back and rubbed his chin. Dana stared back at him. The slim flicker of hope remained in her eyes. Behind her, Reynaldo was leaning against the doorjamb. Titus wondered whether he could use Dana to get another payout, but no, he had always lived by the rule of patience. Don’t get greedy. It was time to cut the line. He would bet that Detective Kat Donavan hadn’t told anybody about her investigation yet. She had too little evidence, for one thing. For another, she wouldn’t want to admit how she had stumbled across this particular crime.
By stalking a former boyfriend.
He debated the pros and cons. On the one hand, once he removed Dana Phelps, it would be over. She would be dead and buried. There would be no clues. On the other hand, Kat Donovan had gotten further than anyone else. She had put together Gerard Remington’s disappearance with Dana Phelps’s. She had a personal stake in this now.
She might not give up all that easily.
Eliminating a cop was extremely risky. But so, in this case, was letting her live.
He needed to run a full cost-benefit analysis—kill her or not—but in the meantime, there was another matter that needed attending.
Titus smiled at Dana. “Would you like some tea?”
She nodded with everything she had, which wasn’t much. “Yes, please.”
Titus looked toward Dmitry. “Would you make Ms. Phelps some tea?”
Dmitry got up from the computer and headed into the kitchen.
Titus rose. “I’ll be back in a moment,” he told her.
“I’m telling the truth, Mr. Titus.”
“I know that, Dana. Please don’t worry.”
Titus moved toward where Reynaldo was standing by the door. The two men stepped outside.
“It’s time,” Titus said.
Reynaldo nodded. “Okay.”
Titus looked over his shoulder. “Do you believe her?”
“Yes.”
“So do I,” Titus said, “but we need to be absolutely certain.”
Reynaldo’s eyes narrowed. “So you don’t want me to kill her?”
“Oh. I do,” Titus said, looking toward the barn. “But take your time about it.”
• • •
Chaz called Julie Weitz. A woman answered the phone and said, “Hello?”
“Is this Julie Weitz?”
“It is.”
“I’m Detective Faircloth from the New York Police Department.”
Chaz asked her a few questions. Yes, she was talking to a man online, more than one actually, but that wasn’t anyone’s concern but her own. No, she had no plans to go away with him. How on earth was that police business anyway? Chaz thanked her and hung up.
Strike one. Or maybe the more apropos baseball term would be safe.
Then Chaz called Martha Paquet’s house. A woman answered the phone and said, “Hello?”
“Is this Martha Paquet?”
“No,” the woman said. “This is her sister, Sandi.”
• • •
Smiley Leslie and the silver Mercedes dropped Kat back at Chaz’s yellow Ferrari. Before she got out, Leslie said, “I’ll call you when I have an address.”
Kat almost thanked him, but that seemed woefully inappropriate. The driver handed her back her gun. She could tell from the weight that he had removed the bullets. Then he handed her back her cell phone.
Kat got out. They drove away.
Her head was still spinning. She didn’t know what to make of what Cozone had said. Actually, even worse, she knew exactly what to make of it. Wasn’t it obvious now? Stagger had gone to visit Monte Leburne immediately after his arrest. He hadn’t told Suggs or Rinsky or anybody else. He made a deal with Leburne, so that Leburne would take the fall for Dad’s murder.
But why?
Or was that getting obvious too?
The real question was, what could she do about it? It wouldn’t pay to confront Stagger anymore. He would just continue to lie. Or worse. No, she would have to prove him a liar. How?
The fingerprints found at the murder scene.
Stagger had covered them up, hadn’t he? But if they belonged to Stagger, they would have shown up in the first fingerprint search Suggs and Rinsky ran. All cops’ prints are on file. So they couldn’t belong to Stagger.
Still, when they did get a hit, Stagger had inserted himself in the investigation, pretending (or probably pretending) that the prints belonged to a random homeless guy.
The fingerprints were the key.
She called Suggs on his cell phone.
“Hey, Kat, how’s it going?”
“Good. Have you had a chance to look at those old fingerprints?”
“Not yet.”
“I hate to be a pest, but they are really important.”
“After all these years? I can’t see how. But either way, I put the request in. All the evidence is boxed up at the warehouse. They tell me it’ll take a few more days.”
“Can you push it?”
“I guess, but they’re working active cases, Kat. This isn’t a priority.”
“It is,” she said. “Believe me, okay? For my father.”
There was silence on the other end of the line. Then Suggs said, “For your father,” and hung up.
Kat looked back toward that damn stretch of beach, and now she remembered what she’d been thinking about before Leslie had shown up, leaning against Chaz’s car.
It’s Kat.
She had been the one to type that in an instant message to Jeff/Ron. First, she had sent him a link to the “Missing You” video. Then he had responded as though he didn’t know who she was. Then she wrote . . .
It’s Kat.
Her body felt cold. She, Kat, had told him her name. He hadn’t said it first. He started referring to her as Kat, as though he knew her, after she had already told him her name.
Something was wrong.
Something was very, very wrong with Dana Phelps and Gerard Remington and Jeff Raynes aka Ron Kochman. She couldn’t prove it yet, but three people had disappeared.
Or two anyway. Gerard and Dana. As for Jeff . . .
One way to find out. She slid into the Ferrari and started it up. She wasn’t going back to New York City. Not yet. She was going back to Ron Kochman’s house. She would knock down his goddamn door if she had to, but she was going to learn the truth one way or the other.
When Kat turned back onto Deforest Street, the same two vehicles were in the driveway. She pulled her car right behind them and slammed the stick into park. As she reached for the door handle, her cell phone rang.
It was Chaz.
“Hello?”
“Martha Paquet went away last night for a weekend getaway. No one has seen her since.”
• • •
Titus thanked Dana for her cooperation.
“When can I go home?” she asked.
“Tomorrow, if all goes well. In the meantime, Reynaldo here is going to let you sleep in the guest quarters in the barn. There’s a shower and a bed. I think you’ll find it more comfortable.”
Dana had the shakes, but she still managed to say, “Thank you.”
“You’re welcome. You can go now.”
“I won’t say a word,” she said. “You can trust me.”
“I know. I do.”
Dana trudged toward the door as though walking through deep mud. Reynaldo waited for her. The moment the door closed behind them, Dmitry coughed into his fist and said, “Uh, we got a problem.”
Titus’s gaze snapped toward him. They never had a problem. Not ever.
“What’s wrong?”
“We’re getting e-mails.”
Once they got the passwords, Dmitry set it up so all the e-mail accounts for all their guests would be forwarded to him. This way they could monitor and even answer e-mails from concerned family or friends.
“From?”
“Martha Paquet’s sister. I guess she’s been calling the cell phone too.”
“What do the e-mails say?”
Dmitry looked up. He pushed his glasses up his nose with his pointer finger. “It says that a New York City police detective called and asked where Martha was. The cop seemed worried when she said she’d gone away with her boyfriend.”
A blinding bolt of anger crashed through Titus.
Kat.
The balance of his internal cost-benefit analysis—kill or not kill—had now tilted to one side.
Titus grabbed his keys and hurried for the door. “E-mail back to the sister that you’re fine and having a great time and will be home tomorrow. If any other communications come in, call me on my cell phone.”
“Where are you going?”
“To New York City.”
• • •
Kat pounded on the front door. She looked through the pebbled glass for movement again. She saw none. The old man had to be home. She had been here, what, an hour ago? Both cars were there. She knocked some more.
No answer.
The old man had told her to get off his property. His. So Ron or Jeff might not be the owner. The old man was. Maybe Jeff and his daughter, Melinda, rented space. She could easily find the old man’s name in the records, but really, what would that do?
Chaz was supposed to notify the FBI about this case now, though again, they still didn’t have much. Adults are allowed to be out of touch for a day or two. She hoped the circumstantial consistencies would give the case some urgency, but she wasn’t sure. Dana Phelps had actually spoken to both her son and her financial adviser. Martha Paquet could just be holed up in bed with her new lover.
Except for one thing: Both women were supposedly away with the same man.
She circled the house, trying to peer into the windows, but the shades were drawn. She found the old man in the backyard on a chaise lounge. He was reading a paperback by Parnell Hall, gripping the book as though it were trying to run away.
Kat said, “Hello?”
The old man sat up, startled. “What the hell are you doing here?”
“I knocked on the door.”
“What do you want?”
“Where is Jeff?”
He sat up. “I don’t know anybody by that name.”
She didn’t believe him. “Where is Ron Kochman?”
“I told you. He’s not here.”
Kat moved to the chaise, looming above him. “Two women are missing.”
“What?”
“Two women met him online. Both of them are now missing.”
“I don’t know what you’re talking about.”
“I’m not leaving until
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทที่ 34
ไททัสถาม Dana คำถามเดียวกันมากกว่าโหลครั้ง เป็นเขามากกว่าหรือน้อยกว่าที่คาดไว้ เธอเล่าเรื่องราวของเธอ หล่อนไม่รู้ว่า แคท เธอเคยเห็นเธอ เธอมีความคิดว่าทำไม เธอจะต้องสืบสวน อะไรที่เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของดาน่า
ทิตัสเชื่อว่าเธอ
เขาเอนหลังพิง และลูบคาง ดาน่าจ้องมองกลับมาที่เขา นกหัวขวานบางแห่งความหวังยังคงอยู่ในสายตาของเธอตามหลัง โรนัลโด้ก็พิงเสาของประตู ไม่ว่าจะ . สงสัยว่า เขาอาจใช้ไททัสเดน่าที่จะได้รับการจ่ายเงินอีก แต่ไม่ เขาต้องอยู่ตามกฎของความอดทน ไม่โลภมาก มันถึงเวลาที่ต้องตัดสาย เขาพนันว่านักสืบ แคท donavan ไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับการสืบสวนของเธอเลย เธอมีหลักฐานน้อยเกินไป สำหรับสิ่งหนึ่งที่ อีกอย่างนึงเธอไม่อยากจะยอมรับว่าเธอมี stumbled ข้ามอาชญากรรมนี้โดยเฉพาะ
โดยแอบดูแฟนอดีต
เขาถกเถียงถึงข้อดีและข้อเสีย ในมือข้างหนึ่ง เมื่อเขาออกเด เฟลป์ส ทุกอย่างจะได้จบ เธอจะตายและถูกฝังแล้ว ไม่มีเบาะแส บนมืออื่น ๆ , แคท โดโนแวนได้ไกลกว่าใครๆเธอได้ใส่กันการหายตัวไปของเจอราร์ด เรมิงตัน เดน่า เฟลป์ส เธอมีเดิมพันส่วนบุคคลในตอนนี้
อาจจะไม่ล้มเลิกง่ายๆ
ไม่ตำรวจก็เสี่ยงมาก แต่ในกรณีนี้ คือปล่อยให้รอด
เขาต้องวิ่งเต็มต้นทุนการวิเคราะห์ฆ่าเธอหรือไม่ แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นอีกเรื่องที่ต้องเรียน
ติตัสยิ้มให้ดาน่า" อยากดื่มชาไหมครับ ? "
เธอพยักหน้ากับทุกอย่างที่เธอมี ซึ่งไม่ได้มากมายอะไร " ค่ะ "
ติตัสมองไปทางสังคม . " คุณจะให้คุณเฟลป์สดื่มชามั้ย ? "
Dmitry ลุกจากคอมพิวเตอร์และมุ่งหน้าเข้าไปในครัว
ติตัส โรส " เดี๋ยวฉันมานะ " เขาบอกเธอ
" ผมพูดความจริง คุณไททัส "
" ผมรู้น่า ไม่ต้องห่วง "
ทิตัสย้ายไปที่โรนัลโด้ ยืนอยู่ตรงประตู ชายสองคนก้าวออกมาข้างนอก
" ถึงเวลา " ทิตัสบอกว่า
โรนัลโด้พยักหน้า " โอเค "
ติตัสมองผ่านไหล่ของเขา . " นายเชื่อมั้ย ? "
" ค่ะ "
" ฉัน " ไททัสกล่าวว่า " แต่เราต้องแน่ใจ "
โรนัลโด้ลงแคบลง " นายไม่อยากให้ฉันฆ่าเธอ "
" โอ้ ฉันทำ " ไททัสกล่าวว่ามองไปที่โรงนา" แต่ใช้เวลาของคุณเกี่ยวกับมัน . " - -
-
Chaz ชื่อจูลี่ ไวท์ซ . ผู้หญิงรับสาย และกล่าวว่า " สวัสดี " "
" นี่จูลี่ ไวท์ซ ? "
" . . . "
" ฉันนักสืบแฟร์เคลิทจากกรมตำรวจนิวยอร์ก "
Chaz ถามเธอสักสองสามคำถาม ใช่ เธอพูดกับเพื่อนออนไลน์มากกว่าหนึ่งจริง แต่ไม่ใช่ใครก็กังวล แต่เธอเอง ไม่เธอไม่มีแผนการที่จะออกไปกับเขา วิธีบนโลกเป็นหน้าที่ของตำรวจอยู่แล้ว ? Chaz ขอบคุณเธอและแขวนขึ้น
ตี 1 หรือบางทีคำว่าเบสบอลทันเวลามากขึ้นจะปลอดภัย
งั้นเรียกว่า Chaz มาร์ธา ปาเก้ บ้าน ผู้หญิงรับสาย และกล่าวว่า " สวัสดี " "
" นี่คือมาร์ธาปาเก้ ? "
" ไม่ " หญิงกล่าว " นี่น้องสาวที่แสนดี "
-
- -บันทึกเลสลี่และเงินเมอร์ลดลงแคทกลับมา Chaz สีเหลือง Ferrari ก่อนที่เธอจะออกไป เธอกล่าวว่า " ฉันจะโทรหาคุณถ้าฉันมีที่อยู่ "
แคทเกือบจะขอบคุณเขา แต่ดูเหมือนละห้อยไม่เหมาะสม คนขับส่งตัวเธอกลับปืนของเธอ เธอสามารถบอกได้จากน้ำหนักที่เขาเอากระสุน แล้วเขาก็ส่งเธอกลับโทรศัพท์ของเธอ
แคทออกมา พวกเขาขับรถไป
หัวยังหมุน เธอไม่ได้รู้อะไรที่จะทำให้สิ่งที่ cozone เคยกล่าวว่า จริงๆ แล้วที่แย่ไปกว่านั้น เธอรู้ว่าสิ่งที่จะทำ มันไม่ได้ชัดเจน ? การได้ไปเยี่ยมชม Monte leburne ทันที หลังจากที่เขาถูกจับ เค้าไม่ได้บอกซักส์หรือครูหรือใคร เขาทำข้อตกลงกับ leburne ดังนั้น leburne จะรับผิดคดีฆาตกรรมพ่อ
แต่ทำไม ?
หรือว่าจะชัดเกินไป ?
คำถามที่แท้จริงคือ เธอจะทำอะไรกับมัน ? มันไม่จ่ายเงินเพื่อเผชิญหน้ากับเซแล้ว เขาจะโกหกต่อไป หรือแย่กว่านั้น ไม่ เธอจะต้องพิสูจน์ว่าเขาเป็นคนโกหก ยังไง ?
ลายนิ้วมือที่พบในที่เกิดเหตุ
ซวนเซได้ครอบคลุมพวกเขา เขาไม่ได้ ? แต่ถ้ามันเป็นของ เซงพวกเขาจะแสดงขึ้นในการค้นหาลายนิ้วมือและแรก Suggs ครูรัน ตำรวจทุกคน ' พิมพ์ในไฟล์ ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถอยู่โซเซ
แต่พวกเขาได้ตีเมื่อไหร่ ซวนเซได้แทรกตัวเองในการแกล้ง ( หรืออาจจะแกล้ง ) ที่พิมพ์เป็นแบบคนเร่ร่อน ลายนิ้วมือ คีย์
เธอโทรหา Suggs บนโทรศัพท์มือถือของเขา
" เฮ้ แคทเป็นไงบ้าง ? "
" คุณมีโอกาสได้ดูลายนิ้วมือเก่าเหล่านั้น "
" ยังไม่ "
" ฉันเกลียดที่จะเป็นแมลง แต่มันสำคัญมาก . . . "
" หลังจากปีทั้งหมดเหล่านี้ ฉันไม่สามารถดูได้อย่างไร แต่ยังไงก็ตาม ผมให้ช่วยเหลือ หลักฐานทั้งหมดจะเก็บไว้ที่โกดัง พวกเขาบอกว่ามันจะใช้เวลาไม่กี่วัน "
" คุณผลักมัน "
" ฉันว่า
ไททัสถาม Dana คำถามเดียวกันมากกว่าโหลครั้ง เป็นเขามากกว่าหรือน้อยกว่าที่คาดไว้ เธอเล่าเรื่องราวของเธอ หล่อนไม่รู้ว่า แคท เธอเคยเห็นเธอ เธอมีความคิดว่าทำไม เธอจะต้องสืบสวน อะไรที่เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของดาน่า
ทิตัสเชื่อว่าเธอ
เขาเอนหลังพิง และลูบคาง ดาน่าจ้องมองกลับมาที่เขา นกหัวขวานบางแห่งความหวังยังคงอยู่ในสายตาของเธอตามหลัง โรนัลโด้ก็พิงเสาของประตู ไม่ว่าจะ . สงสัยว่า เขาอาจใช้ไททัสเดน่าที่จะได้รับการจ่ายเงินอีก แต่ไม่ เขาต้องอยู่ตามกฎของความอดทน ไม่โลภมาก มันถึงเวลาที่ต้องตัดสาย เขาพนันว่านักสืบ แคท donavan ไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับการสืบสวนของเธอเลย เธอมีหลักฐานน้อยเกินไป สำหรับสิ่งหนึ่งที่ อีกอย่างนึงเธอไม่อยากจะยอมรับว่าเธอมี stumbled ข้ามอาชญากรรมนี้โดยเฉพาะ
โดยแอบดูแฟนอดีต
เขาถกเถียงถึงข้อดีและข้อเสีย ในมือข้างหนึ่ง เมื่อเขาออกเด เฟลป์ส ทุกอย่างจะได้จบ เธอจะตายและถูกฝังแล้ว ไม่มีเบาะแส บนมืออื่น ๆ , แคท โดโนแวนได้ไกลกว่าใครๆเธอได้ใส่กันการหายตัวไปของเจอราร์ด เรมิงตัน เดน่า เฟลป์ส เธอมีเดิมพันส่วนบุคคลในตอนนี้
อาจจะไม่ล้มเลิกง่ายๆ
ไม่ตำรวจก็เสี่ยงมาก แต่ในกรณีนี้ คือปล่อยให้รอด
เขาต้องวิ่งเต็มต้นทุนการวิเคราะห์ฆ่าเธอหรือไม่ แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นอีกเรื่องที่ต้องเรียน
ติตัสยิ้มให้ดาน่า" อยากดื่มชาไหมครับ ? "
เธอพยักหน้ากับทุกอย่างที่เธอมี ซึ่งไม่ได้มากมายอะไร " ค่ะ "
ติตัสมองไปทางสังคม . " คุณจะให้คุณเฟลป์สดื่มชามั้ย ? "
Dmitry ลุกจากคอมพิวเตอร์และมุ่งหน้าเข้าไปในครัว
ติตัส โรส " เดี๋ยวฉันมานะ " เขาบอกเธอ
" ผมพูดความจริง คุณไททัส "
" ผมรู้น่า ไม่ต้องห่วง "
ทิตัสย้ายไปที่โรนัลโด้ ยืนอยู่ตรงประตู ชายสองคนก้าวออกมาข้างนอก
" ถึงเวลา " ทิตัสบอกว่า
โรนัลโด้พยักหน้า " โอเค "
ติตัสมองผ่านไหล่ของเขา . " นายเชื่อมั้ย ? "
" ค่ะ "
" ฉัน " ไททัสกล่าวว่า " แต่เราต้องแน่ใจ "
โรนัลโด้ลงแคบลง " นายไม่อยากให้ฉันฆ่าเธอ "
" โอ้ ฉันทำ " ไททัสกล่าวว่ามองไปที่โรงนา" แต่ใช้เวลาของคุณเกี่ยวกับมัน . " - -
-
Chaz ชื่อจูลี่ ไวท์ซ . ผู้หญิงรับสาย และกล่าวว่า " สวัสดี " "
" นี่จูลี่ ไวท์ซ ? "
" . . . "
" ฉันนักสืบแฟร์เคลิทจากกรมตำรวจนิวยอร์ก "
Chaz ถามเธอสักสองสามคำถาม ใช่ เธอพูดกับเพื่อนออนไลน์มากกว่าหนึ่งจริง แต่ไม่ใช่ใครก็กังวล แต่เธอเอง ไม่เธอไม่มีแผนการที่จะออกไปกับเขา วิธีบนโลกเป็นหน้าที่ของตำรวจอยู่แล้ว ? Chaz ขอบคุณเธอและแขวนขึ้น
ตี 1 หรือบางทีคำว่าเบสบอลทันเวลามากขึ้นจะปลอดภัย
งั้นเรียกว่า Chaz มาร์ธา ปาเก้ บ้าน ผู้หญิงรับสาย และกล่าวว่า " สวัสดี " "
" นี่คือมาร์ธาปาเก้ ? "
" ไม่ " หญิงกล่าว " นี่น้องสาวที่แสนดี "
-
- -บันทึกเลสลี่และเงินเมอร์ลดลงแคทกลับมา Chaz สีเหลือง Ferrari ก่อนที่เธอจะออกไป เธอกล่าวว่า " ฉันจะโทรหาคุณถ้าฉันมีที่อยู่ "
แคทเกือบจะขอบคุณเขา แต่ดูเหมือนละห้อยไม่เหมาะสม คนขับส่งตัวเธอกลับปืนของเธอ เธอสามารถบอกได้จากน้ำหนักที่เขาเอากระสุน แล้วเขาก็ส่งเธอกลับโทรศัพท์ของเธอ
แคทออกมา พวกเขาขับรถไป
หัวยังหมุน เธอไม่ได้รู้อะไรที่จะทำให้สิ่งที่ cozone เคยกล่าวว่า จริงๆ แล้วที่แย่ไปกว่านั้น เธอรู้ว่าสิ่งที่จะทำ มันไม่ได้ชัดเจน ? การได้ไปเยี่ยมชม Monte leburne ทันที หลังจากที่เขาถูกจับ เค้าไม่ได้บอกซักส์หรือครูหรือใคร เขาทำข้อตกลงกับ leburne ดังนั้น leburne จะรับผิดคดีฆาตกรรมพ่อ
แต่ทำไม ?
หรือว่าจะชัดเกินไป ?
คำถามที่แท้จริงคือ เธอจะทำอะไรกับมัน ? มันไม่จ่ายเงินเพื่อเผชิญหน้ากับเซแล้ว เขาจะโกหกต่อไป หรือแย่กว่านั้น ไม่ เธอจะต้องพิสูจน์ว่าเขาเป็นคนโกหก ยังไง ?
ลายนิ้วมือที่พบในที่เกิดเหตุ
ซวนเซได้ครอบคลุมพวกเขา เขาไม่ได้ ? แต่ถ้ามันเป็นของ เซงพวกเขาจะแสดงขึ้นในการค้นหาลายนิ้วมือและแรก Suggs ครูรัน ตำรวจทุกคน ' พิมพ์ในไฟล์ ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถอยู่โซเซ
แต่พวกเขาได้ตีเมื่อไหร่ ซวนเซได้แทรกตัวเองในการแกล้ง ( หรืออาจจะแกล้ง ) ที่พิมพ์เป็นแบบคนเร่ร่อน ลายนิ้วมือ คีย์
เธอโทรหา Suggs บนโทรศัพท์มือถือของเขา
" เฮ้ แคทเป็นไงบ้าง ? "
" คุณมีโอกาสได้ดูลายนิ้วมือเก่าเหล่านั้น "
" ยังไม่ "
" ฉันเกลียดที่จะเป็นแมลง แต่มันสำคัญมาก . . . "
" หลังจากปีทั้งหมดเหล่านี้ ฉันไม่สามารถดูได้อย่างไร แต่ยังไงก็ตาม ผมให้ช่วยเหลือ หลักฐานทั้งหมดจะเก็บไว้ที่โกดัง พวกเขาบอกว่ามันจะใช้เวลาไม่กี่วัน "
" คุณผลักมัน "
" ฉันว่า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Sometimes a beautiful things may not bea
- วันนี้วันพระตรงกับวันอาทิตยฆ์ที่ 4 มกราค
- ที่หนึ่ง
- ตอนคุณนอนคุณน่ารักมาก
- And choose the best, they support.
- Traditional Chinese Medicine (Acupunctur
- การจัดทำตารางสอบ
- What is your time out there?
- เขากำลังถ่ายรูป
- I've remove people out of the my Skype.
- Head office at a big bank
- แต่พวกเขาก็ให้สิทธิฉันในการตัดสินใจ
- นั่นหมายความว่าเขาเกลียดฉันมาก
- หรูหรา
- I graduated with a bachelor’s degree in
- Preparation of schedule
- Let’s be clear, this is a joint decision
- ฉันเข้าห้องน้ำ
- ahh you mean I should watch a VDO?I unde
- every story had an end...
- ฉันกลัวว่าคุณจะลำบากใจ
- คุณวางแผนว่าจะเรียนต่อไหม
- โซเวียดไม่คืนเยอรมันตะวันออกให้เยอรมัน
- ตอนนี้
