Unfortunately, it was around this t

Unfortunately, it was around this time that the fatal disease called the ‘white plague’ spread through Britain and both Alexander’s brothers died. As a result Alexander and his parents left the country and moved to Canada. Alexander was teaching to a tribe of Mohawk Indians in a small Canadian town called Brantford, when the Boston Board of Education asked him to come and work in the USA at a new school for deaf mutes.
Alexander was very happy to move to Boston and continue the work he had started in Britain. He became so successful that he soon opened his own school called ‘The School of Vocal Physiology’. However, he was so busy there that he did not have the time to work on his inventions.
Then, two years later, he agreed to give private lessons to a young boy whose family allowed him to use their basement as a workshop. This gave Alexander the opportunity to resume his experiments with sound transmitters. He used to spend all his free time, and most of his money, on his inventions.
She was a young girl who had lost her hearing and the ability to speak because of a childhood illness. Her name was Mabel Hubbard, and four years later they got married. Although many people thought that the plan to invent a human voice transmitter was a waste of time, Alexander refused to give up his dream. He even copied the design of the human ear using iron rods and electrical wires to produce the same effect.
Alexander was spending so much time and energy on his inventions, he did less and less work with his students and soon ran out of money. He was about to give up when he met Professor John Henry, an expert on the telegraph and electricity.
In order to survive financially Bell had to work on the musical telegraph, but he also continued working on his mechanical voice transmitter. On that summer afternoon in 1875, when Alexander heard the first sound transmitted over his machine, he realized that he had finally achieved his goal. Almost a year later, in March 1876, the first words were heard coming through the phone.
On his 29th birthday Alexander Graham Bell registered his invention with the patent office and, because they had never seen anything like it before, they registered his invention as ‘an improvement in telegraphy’. The name ‘telephone’ came later.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อับ มันมีรอบเวลานี้โรคร้ายแรงที่เรียกว่า 'กาฬโรคขาว' แพร่กระจายผ่านสหราชอาณาจักร และอเล็กซานเดอร์ทั้งสองพี่น้องเสียชีวิต ดังนั้นอเล็กซานเดอร์และพ่อเหลือประเทศ และย้ายไปแคนาดา อเล็กซานเดอร์ได้สอนให้ชาวอินเดียโมฮอว์คในเมืองแคนาดาเล็ก ๆ เรียกว่า Brantford เมื่อบอสตันศึกษาขอให้เขา มาทำงานในสหรัฐอเมริกาที่โรงเรียนใหม่สำหรับคนหูหนวก mutes อเล็กซานเดอร์มีความสุขมากไปบอสตัน และต่องานที่เขาได้เริ่มต้นในสหราชอาณาจักร เขากลายเป็นความสำเร็จดังว่า เขามาได้เปิดโรงเรียนของเขาเองเรียกว่า "โรงเรียนของ Vocal สรีรวิทยา' อย่างไรก็ตาม เขาได้จึงติดมีที่เขาไม่มีเวลาการทำงานประดิษฐ์ของเขา แล้ว สองปีต่อมา เขาตกลงที่จะให้บทเรียนส่วนตัวกับชายหนุ่มครอบครัวทำให้เขาใช้ห้องใต้ดินของพวกเขาเป็นการประชุมเชิงปฏิบัติการ นี้ให้อเล็กซานเดอร์โอกาสในการดำเนินการทดลองของเขาต่อกับเครื่องส่งสัญญาณเสียง เคยใช้เวลาว่างของเขา และส่วนใหญ่ของเงินของเขา สิ่งประดิษฐ์ของเขา เธอเป็นเด็กสาวผู้ฟังของเธอและความสามารถในการพูดเนื่องจากการเจ็บป่วยของเด็ก ชื่อของเธอคือ Mabel Hubbard และสี่ปีต่อมาพวกเขาได้แต่งงาน แม้ว่าหลายคนคิดว่า แผนการสร้างสัญญาณเสียงที่มนุษย์ไม่ให้เสียเวลา อเล็กซานเดอร์ปฏิเสธให้ความฝันของเขา เขาได้คัดลอกการออกแบบของหูมนุษย์ใช้ก้านเหล็กและสายไฟฟ้าเพื่อสร้างลักษณะพิเศษเดียวกัน อเล็กซานเดอร์ได้ใช้เวลาและพลังงานมากในสิ่งประดิษฐ์ของเขา เขาไม่ได้ทำงานกับนักเรียนเขาน้อย และเร็ว ๆ นี้ พอเงิน เขาจะให้ขึ้นเมื่อเขาได้พบศาสตราจารย์จอห์นเฮนรี่ ผู้เชี่ยวชาญในโทรเลขและไฟฟ้า เพื่อความอยู่รอดทางการเงิน ระฆังมีต้องโทรเลขดนตรี แต่เขายังคงทำงานบนเขาส่งเสียงกล ในตอนบ่ายของฤดูร้อนนั้นใน 1875 เมื่ออเล็กซานเดอร์ได้ยินเสียงแรกที่ส่งผ่านเครื่องของเขา เขารู้ว่า เขาก็ประสบความสำเร็จเป้าหมายของเขา เกือบปีต่อมา ใน 1876 มีนาคม คำแรกได้ยินมาผ่านโทรศัพท์ ในวันเกิด 29 อเล็กซานเดอร์เกรแฮมเบลล์ลงทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขากับสำนักงานสิทธิบัตร และ เนื่องจากพวกเขาไม่เคยเห็นอะไรเช่นมาก่อน จะจดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขาเป็น 'การปรับปรุงในโทรเลข' ชื่อ 'โทรศัพท์' มาในภายหลัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่น่าเสียดายที่มันเป็นอยู่ในเวลานี้ว่าเป็นโรคร้ายแรงที่เรียกว่า 'ภัยพิบัติสีขาวกระจายไปทั่วสหราชอาณาจักรและพี่ชายทั้งสองของอเล็กซานเดเสียชีวิต เป็นผลให้อเล็กซานเดและผู้ปกครองของเขาออกจากประเทศและย้ายไปอยู่แคนาดา อเล็กซานเดสอนของชนเผ่าอินเดียนแดงของอินเดียในเมืองเล็ก ๆ ที่เรียกว่าแคนาดาแบรนต์เมื่อคณะกรรมการการศึกษาของบอสตันขอให้เขามาทำงานในประเทศสหรัฐอเมริกาที่โรงเรียนใหม่สำหรับคนหูหนวกปิดปาก.
อเล็กซานเดมีความสุขมากที่จะย้ายไปบอสตันและดำเนินการต่อ งานที่เขาได้เริ่มต้นในสหราชอาณาจักร เขากลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จเพื่อให้เขาเร็ว ๆ นี้เปิดโรงเรียนของตัวเองที่เรียกว่า 'โรงเรียนแกนนำสรีรวิทยา' แต่เขาไม่ว่างจึงมีว่าเขาไม่ได้มีเวลาที่จะทำงานในสิ่งประดิษฐ์ของเขา.
จากนั้นสองปีต่อมาเขาก็เห็นด้วยที่จะให้บทเรียนส่วนตัวถึงเด็กหนุ่มที่มีครอบครัวที่ได้รับอนุญาตให้เขาใช้ชั้นใต้ดินของพวกเขาเช่นการประชุมเชิงปฏิบัติการ เรื่องนี้ทำให้อเล็กซานเดโอกาสที่จะกลับมาทำงานการทดลองของเขากับเครื่องส่งสัญญาณเสียง เขาใช้ในการใช้จ่ายตลอดเวลาว่างของเขาและส่วนใหญ่ของเงินของเขาในสิ่งประดิษฐ์ของเขา.
เธอเป็นเด็กสาวที่ต้องสูญเสียการได้ยินของเธอและความสามารถในการที่จะพูดเพราะความเจ็บป่วยในวัยเด็ก ชื่อของเธอคือเบลฮับบาร์ดและอีกสี่ปีต่อมาพวกเขาได้แต่งงาน แม้ว่าจะมีหลายคนคิดว่าแผนในการคิดค้นเครื่องส่งสัญญาณเสียงของมนุษย์เป็นเสียเวลา, อเล็กซานเดปฏิเสธที่จะให้ความฝันของเขา เขายังคัดลอกการออกแบบของหูของมนุษย์โดยใช้ท่อนเหล็กและสายไฟฟ้าในการผลิตผลเช่นเดียวกัน.
อเล็กซานเดก็ใช้เวลามากและพลังงานในสิ่งประดิษฐ์ของเขาเขาไม่น้อยลงและทำงานน้อยลงกับนักเรียนของเขาและในไม่ช้าก็วิ่งออกมาจากเงิน เขาเป็นคนที่เกี่ยวกับการที่จะให้ขึ้นเมื่อเขาได้พบกับศาสตราจารย์จอห์นเฮนรี่ผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับโทรเลขและไฟฟ้า.
เพื่อให้อยู่รอดทางการเงินเบลล์มีการทำงานในโทรเลขดนตรี แต่เขาก็ยังคงทำงานเกี่ยวกับการส่งสัญญาณเสียงของเครื่องจักรกล ในบ่ายวันในช่วงฤดูร้อนในปี 1875 เมื่ออเล็กซานเดได้ยินเสียงแรกที่ส่งผ่านเครื่องของเขาเขาตระหนักว่าเขาได้ประสบความสำเร็จในที่สุดเป้าหมายของเขา เกือบหนึ่งปีต่อมาในเดือนมีนาคม 1876 คำแรกก็ได้ยินเสียงที่ผ่านมาทางโทรศัพท์.
ในวันเกิดของเขาที่ 29 อเล็กซานเดอร์เกรแฮมเบลล์จดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขากับสำนักงานสิทธิบัตรและเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนที่พวกเขาจดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขาเป็น 'การปรับปรุงในโทรเลข' 'โทรศัพท์' ชื่อมาทีหลัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่มันคือช่วงเวลานี้ว่าโรคร้ายแรงที่เรียกว่าโรคกระจาย ' สีขาว ' โดยอังกฤษและทั้งสองของอเล็กซานเดอร์พี่น้องตาย เป็นผลให้ อเล็กซานเดอร์ และพ่อแม่ของเขาออกจากประเทศและย้ายไปแคนาดา อเล็กซานเดอร์สอนให้เผ่าอินเดียนแดงอินเดียนแดงในขนาดเล็กเมืองเรียกว่า Brantford แคนาดา ,เมื่อบอสตันคณะกรรมการการศึกษาให้เขามาทำงานในสหรัฐอเมริกาที่เป็นโรงเรียนใหม่มาให้คนหูหนวก
อเล็กซานเดอร์มีความสุขมากที่จะย้ายไปบอสตันและยังคงทำงานที่เขาได้เริ่มในอังกฤษ เขากลายเป็นที่ประสบความสำเร็จดังนั้นว่า ทันทีที่เขาเปิดโรงเรียนของตัวเองเรียกว่า " โรงเรียนสรีรวิทยา ' เสียง อย่างไรก็ตาม เขาก็ยุ่งอยู่ที่เขาไม่ได้มีเวลาที่จะทำสิ่งประดิษฐ์ของเขา .
แล้วสองปีต่อมา , เขาตกลงที่จะให้บทเรียนส่วนตัวกับหนุ่มที่มีครอบครัวอนุญาตให้เขาใช้ดินของตนเป็นเชิงปฏิบัติการ นี้ให้ อเล็กซานเดอร์ โอกาสที่จะเริ่มการทดลองของเขากับเสียงเครื่องส่งสัญญาณ . เขาใช้เวลาว่างของเขาทั้งหมด และส่วนใหญ่ของเงินของเขา สิ่งประดิษฐ์ของเขา
เธอเป็นเด็กสาวที่สูญเสียการได้ยินของเธอและความสามารถในการพูด เพราะเป็นเด็กที่เจ็บป่วยชื่อของเธอคือ มาเบิล ฮับบาร์ด และสี่ปีต่อมาพวกเขาก็แต่งงานกัน แม้ว่าหลายคนคิดว่า การคิดค้นเครื่องส่งสัญญาณเสียงของมนุษย์คือการเสียเวลา อเล็กซานเดอร์ ปฏิเสธที่จะละทิ้งความฝันของเขา เขาคัดลอกการออกแบบของมนุษย์หูใช้แท่งเหล็ก และสายไฟฟ้า ผลิตผลเดียวกัน
อเล็กซานเดอร์คือการใช้จ่ายมากเวลาและพลังงานในสิ่งประดิษฐ์ของเขาเขาน้อยลง ทำงานกับนักเรียนของเขาและเร็ว ๆนี้วิ่งออกจากเงิน เขากำลังจะให้ขึ้นเมื่อเขาได้พบกับศาสตราจารย์ จอห์น เฮนรี่ ผู้เชี่ยวชาญด้านโทรเลขและไฟฟ้า
เพื่อความอยู่รอดทางการเงินเบลล์มีงานโทรเลขดนตรี แต่เขายังคงทำงานของเขากลเสียงเครื่องส่งสัญญาณ ในช่วงบ่ายฤดูร้อนในปี 1871 ,เมื่ออเล็กซานเดอร์ ได้ยินเสียงแรกส่งผ่านเครื่องของเขา เขาตระหนักว่าเขาได้บรรลุเป้าหมายของเขา เกือบหนึ่งปีต่อมามีนาคม 1876 , คำแรกที่ได้ยินมาทางโทรศัพท์ .
บน 29 วันเกิด อเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์ จดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขากับสำนักงานสิทธิบัตร และเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนพวกเขาจดทะเบียนสิ่งประดิษฐ์ของเขาเป็น ' การปรับปรุงในโทรเลข " ชื่อ ' โทรศัพท์ '
มาทีหลัง