Diabetes mellitus (DM) is one of th

Diabetes mellitus (DM) is one of the oldest diseases, first described by the ancients Egyptians 3000 years ago (Ahmed, 2002). It is a chronic metabolic disorder that results from dysfunction of pancreatic β-cells and progressive failure of insulin secretion superimposed on insulin resistance (Mark et al., 2003) (Fig. 1). Insulin resistance is a condition of reduced responsiveness of insulin-target tissues to normal circulating levels of insulin in blood. The degree to which glucose tolerance in insulin-resistant individuals is affected mainly depends on function of both the magnitude of insulin resistance and the capacity of the pancreas to adequately cope with this defect (Spellman, 2010). The key causes of diabetes are thought to be genetic, weight gain by overeating and physical inactivity. Overeating causes excessive insulin secretion, which negatively affects the insulin secretory capacity from pancreatic β-cells, leading to obesity and insulin resistance (Muoio et al., 2008).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เบาหวาน (DM) เป็นหนึ่งในโรคเก่าแก่ที่สุด แรก อธิบาย ancients 3000 คนปีผ่านมา (Ahmed, 2002) จึงเผาผลาญโรคแบบเรื้อรังที่เกิดจากความผิดปกติของβเซลล์ตับอ่อนและล้มเหลวที่ก้าวหน้าของการหลั่งอินซูลินที่วางซ้อนอยู่บนความต้านทานต่ออินซูลิน (หมาย et al., 2003) (Fig. 1) ต้านทานอินซูลินเป็นเงื่อนไขของการตอบสนองของเนื้อเยื่อเป้าหมายอินซูลินปกติหมุนเวียนระดับอินซูลินในเลือดลดลง ระดับให้กลูโคสที่ยอมรับในบุคคลอินซูลินทนได้รับผลกระทบส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับฟังก์ชันของขนาดของอินซูลินต้านทานและกำลังของตับอ่อนที่จะเพียงพอรับมือกับความบกพร่องนี้ (คสนาม 2010) คีย์มีคิดสาเหตุของโรคเบาหวานเป็นพันธุกรรม น้ำหนัก โดยสาเหตุ overeating และทางกายภาพ Overeating สาเหตุมากเกินไปอินซูลินหลั่ง ซึ่งส่งผลเสียต่อกำลัง secretory อินซูลินจากตับอ่อนβ-เซลล์ นำไปสู่โรคอ้วนและอินซูลินต้านทาน (Muoio et al., 2008)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรคเบาหวาน (DM) เป็นหนึ่งในโรคที่เก่าแก่ที่สุดครั้งแรกโดยชาวอียิปต์โบราณ 3000 ปีที่ผ่านมา (อาเหม็ด, 2002) มันเป็นความผิดปกติของการเผาผลาญเรื้อรังที่เกิดจากความผิดปกติของเซลล์β-ตับอ่อนและความล้มเหลวความก้าวหน้าของการหลั่งอินซูลินซ้อนทับบนความต้านทานต่ออินซูลิน (มาร์ค et al., 2003) (รูปที่ 1). ความต้านทานต่ออินซูลินเป็นเงื่อนไขของการตอบสนองที่ลดลงของเนื้อเยื่ออินซูลินเป้าหมายให้อยู่ในระดับปกติของการไหลเวียนของอินซูลินในกระแสเลือด ระดับที่ทนทานต่อกลูโคสอินซูลินในบุคคลที่ทนได้รับผลกระทบส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับการทำงานของทั้งสองขนาดของความต้านทานต่ออินซูลินและความจุของตับอ่อนเพียงพอที่จะรับมือกับข้อบกพร่องนี้ (พยางค์ 2010) สาเหตุสำคัญของโรคเบาหวานมีความคิดที่จะเป็นทางพันธุกรรมน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นจากการกินมากเกินไปและขาดการออกกำลังกาย การกินมากเกินไปทำให้เกิดการหลั่งอินซูลินมากเกินไปซึ่งส่งผลกระทบต่อความสามารถในการหลั่งอินซูลินจากเซลล์β-ตับอ่อนที่นำไปสู่​​โรคอ้วนและภาวะดื้อต่ออินซูลิน (Muoio et al., 2008)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรคเบาหวาน ( DM ) เป็นหนึ่งในโรคที่เก่าแก่ที่สุด , รายงานครั้งแรกโดยคนโบราณอียิปต์ 3000 ปีก่อน ( Ahmed , 2002 ) มันเป็นเรื้อรัง โรคที่เกิดจากความผิดปกติของการเผาผลาญอาหารโรคบีตาเซลล์และความล้มเหลวการหลั่งอินซูลินอินซูลิน ( ซ้อนทับบนเครื่องหมาย et al . , 2003 ) ( รูปที่ 1 )ความต้านทานต่ออินซูลินเป็นเงื่อนไขของการตอบสนองของอินซูลินลดลงเนื้อเยื่อเป้าหมายปกติหมุนเวียนระดับอินซูลินในเลือด การที่กลูโคสความอดทนในบุคคลที่ทนอินซูลินได้รับผลกระทบส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับการทำงานของทั้งขนาดของอินซูลิน และความจุของตับอ่อนเพียงพอที่จะรับมือกับข้อบกพร่องนี้ ( ม สเปลแมน , 2010 )สาเหตุหลักของโรคเบาหวานจะคิดว่าเป็นทางพันธุกรรม น้ำหนักขึ้น โดยการกินมากเกินไปและไม่มีการใช้งานทางกายภาพ การกินมากเกินไปทำให้เกิดการหลั่งอินซูลินมากเกินไป ซึ่งส่งผลกระทบต่ออินซูลินที่หลั่งจากตับอ่อนในการผลิตบีตาเซลล์ที่นำไปสู่โรคอ้วนและภาวะดื้อต่ออินซูลิน ( muoio et al . , 2008 )