There are a number of accounts of h

There are a number of accounts of how best to understand illocution. However, for the sake of argument, I will not
only assume that illocution makes sense, I will borrow Hornsby’s (1994) useful characterization. Hornsby suggests
that other accounts explaining illocution have been on the whole obscure, reliant on doubtful tests and
over-dependent on the notion of convention. For instance, consider an account that tries to explain illocution in terms
of consequences alone. This is problematic. Consequences seem to be as much a part of the picture when we
consider illocutions as when we consider perlocutions. Consider, for example, ‘warning’, which is an illocution. For
someone to successfully warn someone there will necessarily be certain consequence(s), such as that they are warned.
So, according to Hornsby, to demarcate illocution, focusing on consequences is not sufficient.
There is then a danger of losing the distinction between illocution and perlocution altogether, and our project will fall
at the first hurdle. However, Hornsby suggests a plausible way to proceed. We should not rely on linguistic tests,
consequence or convention. The key to understanding illocution is reciprocity. If I warn someone – an illocutionaryspeech-act – then what does there need to be for this to take place? Well, it seems that what is required is simply
certain receptiveness on the audience’s part, i.e. that the audience takes me to have said what I meant. Reciprocity is
the condition under which people can recognize one another’s speech as it is meant to be taken. Such a background
of reciprocity allows for Hornsby (1994, p. 194) to stipulate a working definition of illocution. Let us consider an
example to illustrate this definition. Imagine we are trying to work out whether the mathematics teacher asserting
that ‘2 + 2 = 4’ is an illocutionary act. According to Hornsby, it is if (and only if) the conditions are right. The
conditions are right if they allow the class to take the teacher to be asserting ‘2 + 2 = 4’. If these conditions are not in
place, then asserting ‘2 + 2 = 4’ in this context is not an illocutionary act.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีหมายเลขบัญชีของวิธีที่ดีที่สุดเข้าใจ illocution อย่างไรก็ตาม เพื่ออาร์กิวเมนต์ ฉันจะไม่เฉพาะสมมติว่า illocution ทำให้รู้สึก ฉันจะยืมจำแนกประโยชน์ของฮอร์นส์ (1994) ฮอร์นส์แนะนำที่บัญชีอื่นอธิบาย illocution ได้ในทั้งหมดบดบัง พึ่งทดสอบหนี้สงสัยสูญ และขึ้นอยู่กับขีดบนแนวคิดของอนุสัญญา พิจารณาองค์กรที่พยายามอธิบาย illocution ในเงื่อนไขเช่นของผลเพียงอย่างเดียว มีปัญหาอยู่ ผลดูเหมือนจะ มากที่สุดเป็นส่วนหนึ่งของภาพเมื่อเราพิจารณา illocutions เป็นเมื่อเราพิจารณา perlocutions พิจารณา เช่น 'คำเตือน' ซึ่งเป็นที่ illocution สำหรับคนสำเร็จเตือนคนจะจำเป็นต้องมี consequence(s) บางอย่าง เช่นที่ พวกเขาจะเตือนดังนั้น ตามฮอร์นส์ illocution ปักปันเน้นผลไม่เพียงพอแล้วมีอันตรายของการสูญเสียความแตกต่างระหว่าง illocution และ perlocution ทั้งหมด และโครงการของเราจะตกที่รั้วกระโดดข้ามแรก อย่างไรก็ตาม ฮอร์นส์แนะนำวิธีการรับมือ เราไม่ควรใช้การทดสอบภาษาศาสตร์สัจจะหรือประชุม กุญแจสำคัญที่จะทำความเข้าใจ illocution เป็น reciprocity ถ้าเตือนว่า คน-illocutionaryspeech-กฎหมาย- แล้วอะไรไม่มีจำเป็นต้องใช้สำหรับวาง ดี มันดูเหมือนว่า สิ่งที่จำเป็นนั้นreceptiveness บางในส่วนของผู้ชม เช่นที่ผู้ชมจะได้กล่าวว่า สิ่งที่ฉันหมายถึงฉัน Reciprocity เป็นเงื่อนไขที่คนสามารถจดจำคำพูดของกันตามความตั้งใจที่จะใช้ มีพื้นหลังของ reciprocity ช่วยสำหรับฮอร์นส์ (1994, p. 194) stipulate นิยามการทำงานของ illocution ให้เราพิจารณาการตัวอย่างเพื่อแสดงคำนิยามนี้ จินตนาการว่า เรากำลังพยายามทำงานออกว่าครูคณิตศาสตร์กรรมสิทธิ์ที่ ' 2 + 2 = 4' เป็น illocutionary ตามฮอร์นส์ เป็นถ้า (ถ้า) เงื่อนไขเหมาะสม ที่เงื่อนไขเป็นขวาถ้าจะให้เรียนเพื่อครูจะได้กรรมสิทธิ์ ' 2 + 2 = 4' ถ้าอยู่ในเงื่อนไขเหล่านี้เพลส แล้ว กรรมสิทธิ์ ' 2 + 2 = 4" ในบริบทนี้เป็นไม่ illocutionary

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีจำนวนบัญชีของวิธีการที่ดีที่สุดที่จะเข้าใจ illocution มี แต่เพื่อประโยชน์ของการโต้แย้งผมจะไม่
เพียง แต่ถือว่า illocution ที่ทำให้ความรู้สึกผมจะยืมสบี้ (1994) ตัวละครที่มีประโยชน์ บี้แสดงให้เห็น
ว่าบัญชีอื่น ๆ อธิบาย illocution ได้รับในทั้งปิดบังพึ่งพาการทดสอบสงสัยจะสูญและ
มากกว่าขึ้นอยู่กับความคิดของการประชุม เช่นพิจารณาบัญชีที่พยายามที่จะอธิบาย illocution ในแง่
ของผลกระทบเพียงอย่างเดียว นี่คือปัญหา ผลที่ตามมาดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของภาพเมื่อเรา
พิจารณา illocutions เมื่อเราพิจารณา perlocutions พิจารณาตัวอย่างเช่น 'เตือน' ซึ่งเป็น illocution สำหรับ
คนที่จะประสบความสำเร็จมีคนเตือนจำเป็นจะเป็นผลบาง (s) เช่นที่พวกเขาจะได้รับคำเตือน.
ดังนั้นตามที่สบี้ที่จะแบ่งแยก illocution มุ่งเน้นไปที่ผลกระทบที่ไม่เพียงพอ.
แล้วมีอันตรายของการสูญเสียคือความแตกต่างระหว่าง illocution และ perlocution ทั้งหมดและโครงการของเราจะตกอยู่
ที่กีดขวางแรก อย่างไรก็ตามสบี้แสดงให้เห็นวิธีที่เป็นไปได้ที่จะดำเนินการ เราไม่ควรพึ่งพาการทดสอบภาษา
หรือผลการประชุม กุญแจสำคัญในการ illocution เข้าใจเป็นความสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน ถ้าผมเตือนคน - illocutionaryspeech กระทำ - แล้วมีสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้จะเกิดขึ้น? ดีก็ดูเหมือนว่าสิ่งที่จะต้องเป็นเพียง
ความรับบางอย่างในส่วนของผู้ชมคือว่าผู้ชมพาฉันไปได้กล่าวว่าสิ่งที่ฉันหมายถึง เป็นความสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน
ภายใต้เงื่อนไขที่ผู้คนสามารถรับรู้คำพูดของอีกคนหนึ่งที่มันมีความหมายที่จะต้องดำเนินการ พื้นหลังดังกล่าว
ของการแลกเปลี่ยนช่วยให้สบี้ (1994, น. 194) เพื่อกำหนดคำนิยามการทำงานของ illocution ขอให้เราพิจารณา
ตัวอย่างที่แสดงให้เห็นถึงคำนิยามนี้ ลองนึกภาพเรากำลังพยายามที่จะทำงานออกมาไม่ว่าจะเป็นครูคณิตศาสตร์อ้าง
ว่า 2 + 2 = 4 'คือการกระทำ illocutionary ตามที่สบี้ก็คือถ้า (และถ้า) เงื่อนไขที่มีสิทธิ
เงื่อนไขที่เหมาะสมถ้าพวกเขาช่วยให้การเรียนที่จะใช้ครูที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับงาน '2 + 2 = 4' ถ้าเงื่อนไขเหล่านี้ไม่ได้อยู่ใน
สถานที่นั้นเข้าไปยุ่ง '2 + 2 = 4' ในบริบทนี้ไม่ได้กระทำ illocutionary

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีหมายเลขของบัญชี วิธีที่ดีที่สุดที่จะเข้าใจ illocution . แต่เพื่อประโยชน์ของอาร์กิวเมนต์ , ฉันจะไม่
สันนิษฐานว่า illocution เข้าท่า ผมจะยืมสบี้ ( 1994 ) ที่เป็นประโยชน์ทำให้ ฮอร์นสบี้ชี้ให้เห็น
ที่บัญชีอื่น ๆได้อธิบาย illocution ทั้งปิดบังพึ่งพาสงสัยการทดสอบและ
มากกว่าขึ้นอยู่กับความคิดของการประชุม สำหรับอินสแตนซ์พิจารณาบัญชีที่พยายามอธิบายในแง่ของผลกระทบ illocution
อยู่คนเดียว นี้เป็นปัญหา ผลกระทบที่ดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของภาพเมื่อเรา
พิจารณา illocutions เช่นเดียวกับเมื่อเราพิจารณา perlocutions . พิจารณาตัวอย่างเช่น ' เตือน ' ซึ่งเป็น illocution . สำหรับใครบางคน
เรียบร้อยแล้วนั้น จะต้องแน่ใจว่าผล ( s )เช่นที่พวกเขาได้รับการเตือน .
แล้วตาม Hornsby , ของ illocution เน้นผลไม่เพียงพอ
มีแล้วอันตรายของการสูญเสียและความแตกต่างระหว่าง illocution perlocution ทั้งหมด และโครงการของเราจะตก
คอกแรก อย่างไรก็ตาม แนะนำวิธีที่เป็นไปได้ Hornsby เพื่อดำเนินการต่อไป เราไม่ควรพึ่งพาการทดสอบภาษา
ผลหรือการประชุมคีย์เพื่อความเข้าใจ illocution เป็นการตอบแทน ถ้าผมเตือนใครบางคนสำหรับ illocutionaryspeech ทำ - งั้นมันต้องนี้จะเกิดขึ้น ? ดูเหมือนว่าสิ่งที่จะต้องเป็นเพียง
ยอมรับบางอย่างในส่วนของผู้ชม เช่น ที่ผู้ชมจะให้ฉันได้พูดสิ่งที่ฉันหมายถึง แลกเปลี่ยนคือ
เงื่อนไขภายใต้ซึ่งผู้คนสามารถจดจำกันได้ ตามที่ตั้งใจจะถ่าย ภูมิหลังแบบนี้
reciprocity ช่วยสบี้ ( 2537 , หน้า 148 ) ในการกำหนดคำนิยามของ illocution . ให้เราพิจารณาตัวอย่างเพื่อแสดงให้เห็นถึงความหมายนี้
. คิดว่าเราพยายามที่จะทำงานออกว่าครูคณิตศาสตร์ยืนยันว่า ' 2
2 = 4 ' เป็นการแสดง illocutionary .ตาม Hornsby ก็คือถ้า ( ถ้า ) สภาพถูก
เงื่อนไขเหมาะสม ถ้าจะให้เรียนไปอาจารย์จะยืนยัน ' 2 2 = 4 ' ถ้าเงื่อนไขเหล่านี้ไม่ได้
สถานที่แล้วยืนยัน ' 2 2 = 4 ' ในบริบทนี้ไม่ใช่การกระทำ illocutionary .