Solar System formationThe standard

Solar System formation
The standard model for the formation of the Solar System (including the Earth) is the solar nebula hypothesis. In this model, the Solar system formed from a large, rotating cloud of interstellar dust and gas called the solar nebula. It was composed of hydrogen and helium created shortly after the Big Bang 13.8 Ga (billion years ago) and heavier elements ejected by supernovae. About 4.5 Ga, the nebula began a contraction that may have been triggered by the shock wave of a nearby supernova.[16] A shock wave would have also made the nebula rotate. As the cloud began to accelerate, its angular momentum, gravity and inertia flattened it into a protoplanetary disk perpendicular to its axis of rotation. Small perturbations due to collisions and the angular momentum of other large debris created the means by which kilometer-sized protoplanets began to form, orbiting the nebular center.

The center of the nebula, not having much angular momentum, collapsed rapidly, the compression heating it until nuclear fusion of hydrogen into helium began. After more contraction, a T Tauri star ignited and evolved into the Sun. Meanwhile, in the outer part of the nebula gravity caused matter to condense around density perturbations and dust particles, and the rest of the protoplanetary disk began separating into rings. In a process known as runaway accretion, successively larger fragments of dust and debris clumped together to form planets. Earth formed in this manner about 4.54 billion years ago (with an uncertainty of 1%) and was largely completed within 10–20 million years.[21] The solar wind of the newly formed T Tauri star cleared out most of the material in the disk that had not already condensed into larger bodies. The same process is expected to produce accretion disks around virtually all newly forming stars in the universe, some of which yield planets.

The proto-Earth grew by accretion until its interior was hot enough to melt the heavy, siderophile metals. Having higher densities than the silicates, these metals sank. This so-called iron catastrophe resulted in the separation of a primitive mantle and a (metallic) core only 10 million years after the Earth began to form, producing the layered structure of Earth and setting up the formation of Earth's magnetic field.[23] J. A. Jacobs [24] was the first to suggest that the inner core—a solid center distinct from the liquid outer core—is freezing and growing out of the liquid outer core due to the gradual cooling of Earth's interior (about 100 degrees Celsius per billion years[25]).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำเนิดระบบสุริยะรูปแบบมาตรฐานสำหรับการก่อตัวของระบบสุริยะ (รวมทั้งโลก) เป็นสมมติฐานเนบิวลาแสง ในรุ่นนี้ ระบบสุริยะเกิดขึ้นจากขนาดใหญ่ ความเร็วการหมุนของดวงดาวฝุ่นและก๊าซที่เรียกว่าเนบิวลาแสงอาทิตย์ มันถูกประกอบด้วยไฮโดรเจน และฮีเลียมที่สร้างหลังจากบางใหญ่ 13.8 Ga (พันล้านปี) และองค์ประกอบที่หนักกว่าออก โดย supernovae ประมาณ 4.5 Ga เนบิวลาเริ่มหดตัวซึ่งอาจมีการทริกเกอร์ โดยคลื่นกระแทกของซูเปอร์โนวาใกล้เคียง [16] คลื่นกระแทกจะยังทำเนบิวลาที่หมุน เป็นเมฆเริ่มเร่ง โมเมนตัมเชิงมุมของ แรงโน้มถ่วง และแรงเฉื่อย flattened มันเป็นแบบจานตั้งฉากกับแกนของการหมุน Perturbations ขนาดเล็กเนื่องจากไม่เกิดการชนและโมเมนตัมเชิงมุมของเศษอื่น ๆ ขนาดใหญ่สร้างวิธีการที่ protoplanets ขนาดกิโลเมตรเริ่มฟอร์ม โคจรศูนย์ nebularศูนย์กลางของเนบิวลา ไม่มากโมเมนตัมเชิงมุม ยุบรวดเร็ว การบีบอัดความร้อนจนกระทั่งเริ่มนิวเคลียร์ฟิวชันของไฮโดรเจนเป็นฮีเลียม หลังจากหดตัวมากขึ้น ดาว T Tauri ลุก แล้วเป็นดวงอาทิตย์ ในขณะเดียวกัน ในส่วนนอกของเนบิวลาแรงโน้มถ่วงที่เกิดเรื่องสังเขป perturbations ความหนาแน่น และฝุ่นละออง และส่วนเหลือของจานแยกเป็นแหวนเริ่ม ในกระบวนการที่เรียกว่าแพร่กระจาย accretion ชิ้นส่วนใหญ่ติด ๆ กันของฝุ่นละอองและเศษ clumped กันเพื่อฟอร์มดาวเคราะห์ โลกเกิดขึ้นในลักษณะนี้ประมาณ 4.54 พันล้านปี (โดยมีความไม่แน่นอนของ 1%) และส่วนใหญ่เสร็จสมบูรณ์ภายใน 10-20 ล้านปี[ 21] แสงอาทิตย์ลมดาว T Tauri ใหม่รูปแบบล้างออกของวัสดุในดิสก์ที่มีไม่แล้วบีบเข้าไปในร่างกายที่ใหญ่ กระบวนการเดียวกันคาดว่าการผลิตดิสก์ accretion รอบใหม่แทบทั้งหมดขึ้นรูปดาวในจักรวาล ที่ซึ่งผลตอบแทนดาวเคราะห์โปรโตโลกเติบโต โดย accretion จนกระทั่งการตกแต่งภายในร้อนพอที่จะละลายโลหะหนัก siderophile โลหะเหล่านี้มีความหนาแน่นสูงกว่า silicates จม แผ่นดินไหวเรียกว่าเหล็กนี้ให้แยกหิ้งดั้งเดิมและหลัก (โลหะ) เพียง 10 ล้านปีหลังจากที่โลกเริ่มฟอร์ม ผลิตโครงสร้างชั้นของดิน และการตั้งค่าการก่อตัวของสนามแม่เหล็กของโลก [23] เจคอปส์ A. J. [24] เป็นคนแรกที่หลักภายใน — ศูนย์แข็งแตกต่างจากหลักของเหลวภายนอก — ถูกแช่แข็ง และเติบโตจากหลักภายนอกของเหลวเนื่องจากการระบายความร้อนของโลกภายใน (ประมาณ 100 องศาเซลเซียสต่อ years[25]) พันล้านค่อย ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเกิดระบบสุริยะ
รุ่นมาตรฐานสำหรับการสร้างระบบพลังงานแสงอาทิตย์ ( รวมโลก ) เป็นสมมติฐานเนบิวลาพลังงานแสงอาทิตย์ ในรูปแบบนี้ ระบบสุริยะเกิดขึ้นจากขนาดใหญ่หมุนเมฆของฝุ่นระหว่างดวงดาวและก๊าซที่เรียกว่าเนบิวลาพลังงานแสงอาทิตย์ มันประกอบด้วยไฮโดรเจนและฮีเลียมที่สร้างขึ้นหลังจากบิ๊กแบง 13กา ( 8 พันล้านปีก่อน ) และหนักองค์ประกอบที่ปล่อยออกมาจากซูเปอร์โนวา . ประมาณ 4.5 GA , เนบิวลาที่เริ่มหดตัว ที่อาจจะถูกทริกเกอร์ โดยคลื่นช็อกซูเปอร์โนวาใกล้เคียง [ 16 ] คลื่นช็อกจะทำให้เนบิวลาหมุน เมื่อเมฆเริ่มเร่งโมเมนตัมเชิงมุมของแรงโน้มถ่วงและความเฉื่อยแบนเป็นดาวหางเองเคอตั้งฉากกับแกนของการหมุนเล็กได้เนื่องจากการชนและโมเมนตัมเชิงมุมของเศษซากขนาดใหญ่อื่น ๆสร้างหมายความว่ากิโลเมตร ขนาด protoplanets เริ่มฟอร์ม , โคจรศูนย์เนบิวล่า

ศูนย์ของเนบิวลาไม่ได้มีโมเมนตัมเชิงมุมมากล้มลงอย่างรวดเร็ว , การบีบอัดความร้อนมันจนการหลอมนิวเคลียสของไฮโดรเจนเป็นฮีเลียมเริ่ม หลังจากที่หดตัวมากขึ้นดาว tauri ไม่ติดไฟ และวิวัฒนาการมาเป็นดวงอาทิตย์ ขณะเดียวกัน ในส่วนด้านนอกของเนบิวลาแรงโน้มถ่วงที่เกิดจากเรื่องย่อ ๆได้ค่าความหนาแน่นของอนุภาคฝุ่นและส่วนที่เหลือของ protoplanetary ดิสก์เริ่มแยกเป็นแหวน ในกระบวนการที่เรียกว่าการเกิดหนี , เศษฝุ่นและเศษซากขนาดใหญ่อย่างต่อเนื่อง clumped กันเป็นรูปดาวโลกที่เกิดขึ้นในลักษณะนี้ประมาณ 4.54 พันล้านปีที่ผ่านมา ( กับความไม่แน่นอนของ 1% ) และส่วนใหญ่แล้วเสร็จภายใน 10 - 20 ล้านปี [ 21 ] ลมสุริยะรูปแบบใหม่ของการออกแบบหนังสือล้างออกส่วนใหญ่ของวัสดุในดิสก์ที่ไม่ได้ย่อลงในร่างที่ใหญ่ขึ้นกระบวนการเดียวกัน คาดว่าจะผลิตการเพิ่มดิสก์ใหม่รอบเกือบทั้งหมดเป็นดวงดาวในจักรวาล ซึ่งผลผลิตดาวเคราะห์ .

ก่อนโลกเพิ่มขึ้นหรือไม่ จนกระทั่งภายในมันร้อนพอที่จะละลายโลหะหนัก siderophile . มีความหนาแน่นสูงกว่าซิลิเกต โลหะเหล่านี้จมนี้เรียกว่าเหล็กภัยพิบัติส่งผลให้เกิดการแยกหิ้งดั้งเดิมและ ( โลหะ ) หลักเพียง 10 ล้านปีหลังจากที่โลกเริ่มฟอร์ม , ผลิตชั้นโครงสร้างของดิน และการตั้งค่าการเกิดสนามแม่เหล็กโลก [ 23 ] J . A .เจคอบ [ 24 ] เป็นครั้งแรกเพื่อแสดงให้เห็นว่าภายในศูนย์ core-a แข็งแตกต่างจากแก่นชั้นนอกเหลวเป็นแข็ง และการเติบโตของแกนนอกเนื่องจากการทำความเย็นเหลวทีละน้อยภายในของโลก ( ประมาณ 100 องศาเซลเซียสต่อล้านปี [ 25 ] )