Chapter five The Stolen Boot We a

Chapter five

The Stolen Boot

We arrived at the Northumberland Hotel at ten minutes to two. Sir Henry Baskerville was talking to the hotel manager.
'Two boots in two days,' Sir Henry said loudly. 'Two boots have disappeared from my room - one new boot and one old boot.'
'We shall look everywhere, sir,' said the manager. 'We shall find your stolen boots.'
Sir Henry was silent while we ate lunch. He was angry about his stolen boots.
'Tell me, Mr Holmes,' said Dr Mortimer. 'Is it safe for Sir Henry to go to Baskerville Hall?'
'It is safer than staying in London,' said Holmes. 'Do you know that a man followed you this morning?'
'Followed us!' said Dr Mortimer in surprise. 'Who followed us?'
'A man with a thick black beard,' said Holmes. 'Do you know a man with a black beard?'
'Yes, I do,' replied Dr Mortimer. 'The servant at Baskerville Hall has a thick black beard. His name is Barrymore. I can't think why he is following us. But I am sure Sir Henry is in danger. It is better if Sir Henry stays here in London.'
'No. You are wrong,' said Holmes. 'There are millions of people in London. We cannot watch them all. There are not as many people on Dartmoor. Everyone will notice someone who is a stranger.'
'But this man may not be a stranger,' said Dr Mortimer.
'I agree,' said Holmes. 'That is why Sir Henry must not stay at Baskerville Hall alone. I myself will be busy in London, but my good friend Dr Watson will go with you to Dartmoor.'
'Oh... yes, of course,' I said, 'I will certainly go to Dartmoor.'
'Thank you, Dr Watson,' said Sir Henry. 'You will be very welcome at Baskerville Hall.'
'Good,' said Holmes. 'Now, Sir Henry, tell me about the other boot which has been stolen.'
'It is one of an old pair of boots,' said Sir Henry.
'How strange,' said Holmes. 'And, tell me Sir Henry, if you die, who will become the owner of Baskerville Hall?'
'I don't know,' replied Sir Henry. 'Sir Charles had two brothers - my father, who went to Canada, and a younger brother called Roger. But Roger never married and he died in South America. I have no living relatives. I don't know who will get all my money if I die today.'
'And, may I ask, how much money do you have?'
'Certainly, Mr Holmes. Sir Charles left me a fortune of one million pounds,' said Sir Henry.
'Many men will murder their best friend for a million pounds,' said Holmes.

Chapter six

Baskerville Hall

On Saturday morning, Sherlock Holmes came with me to Paddington Station.
'This is a dangerous business, Watson,' he said. 'Stay near to Sir Henry. Do not let him walk on the moor alone at night.'
'Don't worry, Holmes,' I said. 'I have brought my army revolver.'
'Good,' said Holmes. 'Write to me every day. Tell me what you see and hear. Tell me all the facts - everything.'
I said goodbye to Sherlock Holmes and met Sir Henry Baskerville and Dr Mortimer at the station. The train journey to Devon took three hours. We looked out of the windows at the green countryside. At last, we reached Dartmoor. Then the countryside changed from green to grey and we saw broken hills of black rock.
We got off the train at the small station in Grimpen Village. A driver was waiting with a carriage and horses to take us to Baskerville Hall. As we rode along the narrow country road, I saw a soldier on a horse. The soldier was carrying a gun and was watching the road.
I spoke to the driver. 'Why is that soldier guarding the road? Is there some trouble?'
'Why is that soldier guarding the road? Is there some trouble?'
'Yes, sir,' the driver replied. 'A prisoner has escaped from Dartmoor Prison. He's a very dangerous man. His name is Selden. He is a dangerous murderer.'
I looked across the empty moor. A cold wind blew and made me shiver. Holmes believed that someone wanted to murder Sir Henry Baskerville. Now, another murderer was out on the moor. I felt that this lonely place was very dangerous. I wanted to go back to London.
There were thick trees all round Baskerville Hall. It looked like a castle. It stood alone on the empty moor.
We stopped outside Baskerville Hall. 'I must leave you here,' said Dr Mortimer. 'I have a lot of work to do. And my wife is waiting for me at home.'
'I hope you will come to dinner very soon,' said Sir Henry.
'I will,' said Dr Mortimer. 'And if you ever need me, send for me at any time - day or night.' Then Dr Mortimer rode away in the carriage.
A man with a thick black beard and a pale face came out of the house. He greeted Sir Henry.
'Welcome to Baskerville Hall, sir. I am Barrymore. I have been a servant here for many years. My wife and I have prepared the house for you. Shall I show you around the house?'
'Yes please, Barrymore,' said Sir Henry. 'This is Dr Watson. He will be my guest for a few days.'
'Very good, sir,' said Barrymore. He took our cases into the house.
I looked carefully at Barrymore. Was he the man with a black beard who had followed Sir Henry in London? I was not sure.
Mr and Mrs Barrymore had looked after the house well.
Everything was in order. But the house was a cold and lonely place. There was trouble here.
That night I wrote a letter to Sherlock Holmes. I told him all that I had seen and heard. While I was writing, I heard a sound - a woman crying. The only woman in the house was Mrs Barrymore. I wondered why she was so unhappy.

Chapter seven

The Stapletons of Merripit House

At breakfast next morning, I asked Sir Henry, 'Did you hear a woman crying in the night?'
'I heard a sound like crying,' said Sir Henry. 'But I thought it was the wind on the moor.'
Sir Henry had many papers to read. I left him sitting at his desk and went for a walk on the moor.
I walked for two or three miles across the empty moor. Then, behind me, I heard a voice call, 'Dr Watson!' I looked round. I thought it was Dr Mortimer. But I saw a stranger walking towards me.
'My name is Stapleton,' said the man. 'How do you do, Dr Watson. I saw Dr Mortimer this morning and he told me your name. I have heard about you. You are the friend of the famous detective, Sherlock Holmes, aren't you?'
'Yes, Mr Stapleton, I am,' I said.
'And is Mr Holmes staying at Baskerville Hall too?' asked Stapleton. 'Is he interested in Dartmoor?'
'Mr Holmes is in London,' I said. 'He is a busy man.'
'Of course,' said Stapleton. 'Please come and see my house. It's very near here. I live with my sister.'
Stapleton led me along a narrow path across a wide, flat part of the moor. The land around us was a strange, green colour. We walked towards a hill of grey rock.
'Be very careful, Dr Watson,' said Stapleton. 'Stay on the path. We are in the Great Grimpen Mire. There is a sea of soft mud underneath the grass. If you fall in, you will never get out again.'
'Thank you for telling me,' I said. 'But why do you live here? It is a dangerous and lonely place.'
'I am a naturalist. I study nature,' said Stapleton. 'There are many interesting flowers and birds on the Great Grimpen Mire. And there are some unusual animals on Dartmoor.'
At that moment we heard a strange sound. It was a deep howling sound - the sound of a large dog. It came from some distance away.
'Stapleton! Is that the sound of a dog?' I asked.
'It is only the sound of the wind,' said Stapleton. 'The wind blows through the rocks and makes strange sounds. But here is my house - Merripit House on the moor.' He pointed to the long, low farmhouse which we could see near the hill. 'And my sister is coming to meet us.'
Miss Stapleton was a very attractive woman. She was slim and tall, with beautiful dark eyes. I thought she looked very different from her brother. She had dark hair, but her brother had fair hair. They were both about thirty years old. Stapleton looked a little older. He was a small, thin, clean-shaven man, with a long face.
'How do you do, Miss Stapleton,' I said. 'Your brother has told me about the Great Grimpen Mire and the unusual flowers and birds. Did you hear that strange sound a moment ago? Does the wind often make this sound?'
'I heard nothing,' Miss Stapleton said quickly. She looked at her brother and I saw fear in her eyes.
Her brother looked at her angrily. 'Let us show Dr Watson our house,' he said.
I stayed for a short time. Stapleton showed me his collection of flowers and butterflies.
'I will come to Baskerville Hall to visit Sir Henry this afternoon,' said Stapleton. 'Will you tell him?'
'Of course,' I replied. 'Now, if you will excuse me, I must go back to Baskerville Hall. I hope to see you again soon.'
'Stay on the path,' said Stapleton. 'Remember the Great Grimpen Mire. Many men have died in it.'
Miss Stapleton walked outside with me. She spoke quickly, in a quiet voice. 'Dr Watson, I want to tell you about the strange sound you heard. The people here say that it is the sound of the Hound of the Baskervilles. They say it killed Sir Charles and now it will kill Sir Henry. But, please, do not tell my brother that I spoke to you. Now, go back to London. Go back today!'
She went into the house quickly. I walked along the narrow path slowly, thinking about what she had said.

Chapter eight

Dr Watson's First Report

Baskerville Hall Dartmoor
13 October 1889
My Dear Holmes,
I wrote and told you about Baskerville Hall and the people who live here. Now I have more facts to tell you. First, I will draw a map of the area. It will help you to understand my story.
Baskerville Hall is about two miles south-west of Grimpen Village. I walk to the village to post letters.
There are trees all round the Hall and a long avenue leads to a small summer-house in the garden. Sir Charles Baskerville died near the summer-house. I have marked the gate on the map. It is where Sir Charles stood and smoked a cigar. The gate opens onto the moor.
I have told you about the neighbours. Dr Mortimer lives nearby, about half-way between the villages of Grimpen and

Chapter five

The Stolen Boot

We arrived at the Northumberland Hotel at ten minutes to two. Sir Henry Baskerville was talking to the hotel manager.
  'Two boots in two days,' Sir Henry said loudly. 'Two boots have disappeared from my room - one new boot and one old boot.'
  'We shall look everywhere, sir,' said the manager. 'We shall find your stolen boots.'
  Sir Henry was silent while we ate lunch. He was angry about his stolen boots.
  'Tell me, Mr Holmes,' said Dr Mortimer. 'Is it safe for Sir Henry to go to Baskerville Hall?'
  'It is safer than staying in London,' said Holmes. 'Do you know that a man followed you this morning?'
  'Followed us!' said Dr Mortimer in surprise. 'Who followed us?'
  'A man with a thick black beard,' said Holmes. 'Do you know a man with a black beard?'
  'Yes, I do,' replied Dr Mortimer. 'The servant at Baskerville Hall has a thick black beard. His name is Barrymore. I can't think why he is following us. But I am sure Sir Henry is in danger. It is better if Sir Henry stays here in London.'
  'No. You are wrong,' said Holmes. 'There are millions of people in London. We cannot watch them all. There are not as many people on Dartmoor. Everyone will notice someone who is a stranger.'
  'But this man may not be a stranger,' said Dr Mortimer.
  'I agree,' said Holmes. 'That is why Sir Henry must not stay at Baskerville Hall alone. I myself will be busy in London, but my good friend Dr Watson will go with you to Dartmoor.'
  'Oh... yes, of course,' I said, 'I will certainly go to Dartmoor.'
  'Thank you, Dr Watson,' said Sir Henry. 'You will be very welcome at Baskerville Hall.'
  'Good,' said Holmes. 'Now, Sir Henry, tell me about the other boot which has been stolen.'
  'It is one of an old pair of boots,' said Sir Henry.
  'How strange,' said Holmes. 'And, tell me Sir Henry, if you die, who will become the owner of Baskerville Hall?'
  'I don't know,' replied Sir Henry. 'Sir Charles had two brothers - my father, who went to Canada, and a younger brother called Roger. But Roger never married and he died in South America. I have no living relatives. I don't know who will get all my money if I die today.'
  'And, may I ask, how much money do you have?' 
  'Certainly, Mr Holmes. Sir Charles left me a fortune of one million pounds,' said Sir Henry.
  'Many men will murder their best friend for a million pounds,' said Holmes.
  
 
  Chapter six

Baskerville Hall

On Saturday morning, Sherlock Holmes came with me to Paddington Station.
  'This is a dangerous business, Watson,' he said. 'Stay near to Sir Henry. Do not let him walk on the moor alone at night.'
  'Don't worry, Holmes,' I said. 'I have brought my army revolver.'
  'Good,' said Holmes. 'Write to me every day. Tell me what you see and hear. Tell me all the facts - everything.'
  I said goodbye to Sherlock Holmes and met Sir Henry Baskerville and Dr Mortimer at the station. The train journey to Devon took three hours. We looked out of the windows at the green countryside. At last, we reached Dartmoor. Then the countryside changed from green to grey and we saw broken hills of black rock.
  We got off the train at the small station in Grimpen Village. A driver was waiting with a carriage and horses to take us to Baskerville Hall. As we rode along the narrow country road, I saw a soldier on a horse. The soldier was carrying a gun and was watching the road.
  I spoke to the driver. 'Why is that soldier guarding the road? Is there some trouble?'
  'Why is that soldier guarding the road? Is there some trouble?'
  'Yes, sir,' the driver replied. 'A prisoner has escaped from Dartmoor Prison. He's a very dangerous man. His name is Selden. He is a dangerous murderer.'
  I looked across the empty moor. A cold wind blew and made me shiver. Holmes believed that someone wanted to murder Sir Henry Baskerville. Now, another murderer was out on the moor. I felt that this lonely place was very dangerous. I wanted to go back to London.
  There were thick trees all round Baskerville Hall. It looked like a castle. It stood alone on the empty moor.
  We stopped outside Baskerville Hall. 'I must leave you here,' said Dr Mortimer. 'I have a lot of work to do. And my wife is waiting for me at home.'
  'I hope you will come to dinner very soon,' said Sir Henry.
  'I will,' said Dr Mortimer. 'And if you ever need me, send for me at any time - day or night.' Then Dr Mortimer rode away in the carriage.
  A man with a thick black beard and a pale face came out of the house. He greeted Sir Henry.
  'Welcome to Baskerville Hall, sir. I am Barrymore. I have been a servant here for many years. My wife and I have prepared the house for you. Shall I show you around the house?'
  'Yes please, Barrymore,' said Sir Henry. 'This is Dr Watson. He will be my guest for a few days.'
  'Very good, sir,' said Barrymore. He took our cases into the house.
  I looked carefully at Barrymore. Was he the man with a black beard who had followed Sir Henry in London? I was not sure.
  Mr and Mrs Barrymore had looked after the house well.
  Everything was in order. But the house was a cold and lonely place. There was trouble here.
  That night I wrote a letter to Sherlock Holmes. I told him all that I had seen and heard. While I was writing, I heard a sound - a woman crying. The only woman in the house was Mrs Barrymore. I wondered why she was so unhappy.
  
 
  Chapter seven

The Stapletons of Merripit House

At breakfast next morning, I asked Sir Henry, 'Did you hear a woman crying in the night?'
  'I heard a sound like crying,' said Sir Henry. 'But I thought it was the wind on the moor.'
  Sir Henry had many papers to read. I left him sitting at his desk and went for a walk on the moor.
  I walked for two or three miles across the empty moor. Then, behind me, I heard a voice call, 'Dr Watson!' I looked round. I thought it was Dr Mortimer. But I saw a stranger walking towards me.
  'My name is Stapleton,' said the man. 'How do you do, Dr Watson. I saw Dr Mortimer this morning and he told me your name. I have heard about you. You are the friend of the famous detective, Sherlock Holmes, aren't you?'
  'Yes, Mr Stapleton, I am,' I said.
  'And is Mr Holmes staying at Baskerville Hall too?' asked Stapleton. 'Is he interested in Dartmoor?'
  'Mr Holmes is in London,' I said. 'He is a busy man.'
  'Of course,' said Stapleton. 'Please come and see my house. It's very near here. I live with my sister.'
  Stapleton led me along a narrow path across a wide, flat part of the moor. The land around us was a strange, green colour. We walked towards a hill of grey rock.
  'Be very careful, Dr Watson,' said Stapleton. 'Stay on the path. We are in the Great Grimpen Mire. There is a sea of soft mud underneath the grass. If you fall in, you will never get out again.'
  'Thank you for telling me,' I said. 'But why do you live here? It is a dangerous and lonely place.'
  'I am a naturalist. I study nature,' said Stapleton. 'There are many interesting flowers and birds on the Great Grimpen Mire. And there are some unusual animals on Dartmoor.'
  At that moment we heard a strange sound. It was a deep howling sound - the sound of a large dog. It came from some distance away.
  'Stapleton! Is that the sound of a dog?' I asked.
  'It is only the sound of the wind,' said Stapleton. 'The wind blows through the rocks and makes strange sounds. But here is my house - Merripit House on the moor.' He pointed to the long, low farmhouse which we could see near the hill. 'And my sister is coming to meet us.'
  Miss Stapleton was a very attractive woman. She was slim and tall, with beautiful dark eyes. I thought she looked very different from her brother. She had dark hair, but her brother had fair hair. They were both about thirty years old. Stapleton looked a little older. He was a small, thin, clean-shaven man, with a long face.
  'How do you do, Miss Stapleton,' I said. 'Your brother has told me about the Great Grimpen Mire and the unusual flowers and birds. Did you hear that strange sound a moment ago? Does the wind often make this sound?'
  'I heard nothing,' Miss Stapleton said quickly. She looked at her brother and I saw fear in her eyes.
  Her brother looked at her angrily. 'Let us show Dr Watson our house,' he said.
  I stayed for a short time. Stapleton showed me his collection of flowers and butterflies.
  'I will come to Baskerville Hall to visit Sir Henry this afternoon,' said Stapleton. 'Will you tell him?'
  'Of course,' I replied. 'Now, if you will excuse me, I must go back to Baskerville Hall. I hope to see you again soon.'
  'Stay on the path,' said Stapleton. 'Remember the Great Grimpen Mire. Many men have died in it.'
  Miss Stapleton walked outside with me. She spoke quickly, in a quiet voice. 'Dr Watson, I want to tell you about the strange sound you heard. The people here say that it is the sound of the Hound of the Baskervilles. They say it killed Sir Charles and now it will kill Sir Henry. But, please, do not tell my brother that I spoke to you. Now, go back to London. Go back today!'
  She went into the house quickly. I walked along the narrow path slowly, thinking about what she had said. 
  
 
  Chapter eight

Dr Watson's First Report

Baskerville Hall Dartmoor
  13 October 1889
  My Dear Holmes,
  I wrote and told you about Baskerville Hall and the people who live here. Now I have more facts to tell you. First, I will draw a map of the area. It will help you to understand my story.
  Baskerville Hall is about two miles south-west of Grimpen Village. I walk to the village to post letters.
  There are trees all round the Hall and a long avenue leads to a small summer-house in the garden. Sir Charles Baskerville died near the summer-house. I have marked the gate on the map. It is where Sir Charles stood and smoked a cigar. The gate opens onto the moor.
  I have told you about the neighbours. Dr Mortimer lives nearby, about half-way between the villages of Grimpen and

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 5 เริ่มถูกขโมย เรามาที่โรงแรมนอร์ธัมเบอร์แลนด์ที่นาทีที่สิบสอง เซอร์เฮนรี่ Baskerville พูดกับผู้จัดการโรงแรม 'สองรองเท้าในวันที่สอง เซอร์เฮนรี่กล่าวดัง 'รองเท้าสองหายจากห้องของฉัน - เริ่มระบบใหม่หนึ่งและบูตหนึ่งเก่าไป' 'เราจะมองทุก รัก กล่าวว่า ผู้จัดการ 'เราจะพบรองเท้าของคุณถูกขโมย' เซอร์เฮนรี่อยู่เงียบขณะที่เรารับประทานอาหารกลางวัน เขาโกรธที่เกี่ยวกับรองเท้าของเขาถูกขโมย 'บอกฉัน นายโฮลมส์ กล่าวว่า ดร.มอร์ทามเมอร์อาร์ 'มีความปลอดภัยสำหรับเซอร์เฮนรี่ไปฮอลล์ Baskerville ' 'จะเป็นการปลอดภัยกว่าอยู่ในลอนดอน กล่าวว่า โฮลมส์ 'คุณรู้ว่า คนที่ตามคุณเช้านี้" 'ตามเรา ' กล่าวว่า ดร.มอร์ทามเมอร์อาร์ในความประหลาดใจ 'ผู้ตามเรา" 'เป็นคนที่มีเคราสีดำแบบหนา กล่าวว่า โฮลมส์ 'คุณรู้เป็นคนที่ มีเคราดำ' 'ใช่ ฉัน ตอบดร.มอร์ทามเมอร์อาร์ ' ข้าราชการ Baskerville ฮอลล์มีเคราดำหนา ชื่อของเขาคือ Barrymore ผมไม่คิดว่า ทำไมเขามีต่อเรา แต่ผมแน่ใจว่า เซอร์เฮนรีตกอยู่ในอันตราย จะรักเฮนรี่อยู่ที่นี่ในลอนดอน ' ' หมายเลข คุณไม่ถูกต้อง กล่าวว่า โฮลมส์ ' มีหลายล้านคนในกรุงลอนดอน เราไม่สามารถดูพวกเขาทั้งหมด ไม่มีคนเป็นจำนวนมากใน Dartmoor ทุกคนจะสังเกตเห็นคนที่เป็นคนแปลกหน้าเป็น ' 'แต่คนนี้อาจเป็นคนแปลกหน้า กล่าวว่า ดร.มอร์ทามเมอร์อาร์ 'ฉันยอมรับ กล่าวว่า โฮลมส์ ' นั่นคือเหตุผลที่เซอร์เฮนรี่ต้องพักที่ Baskerville หอคนเดียวไม่ ตัวผมจะไม่ว่างในลอนดอน แต่เพื่อนดี Dr Watson จะไปกับคุณ Dartmoor ' ' โอ้...ใช่ แน่นอน ฉันกล่าวว่า 'จะแน่นอนไป Dartmoor ' ขอบคุณ Dr Watson เซอร์เฮนรี่กล่าว 'คุณจะได้รับ Baskerville ฮอลล์' 'ดี กล่าวว่า โฮลมส์ ' ตอนนี้ เซอร์เฮนรี่ บอกฉันเกี่ยวกับการบูตที่ถูกขโมยไป ' 'ก็เป็นคู่เก่าของรองเท้า กล่าวว่า เซอร์เฮนรี 'วิธีแปลก กล่าวว่า โฮลมส์ 'และ บอกรักเฮนรี่ ถ้าคุณตาย ใครจะเป็นเจ้าของหอ Baskerville ' 'ฉันไม่รู้ ตอบเซอร์เฮนรี ' เซอร์ชาร์ลส์มีสองพี่น้อง - พ่อ ที่ไปแคนาดา และน้องชายเรียกว่า Roger แต่ Roger ไม่เคยแต่งงาน และเขาตายในอเมริกาใต้ ญาติไม่อยู่แล้ว ไม่ทราบที่จะได้รับเงินทั้งหมดของฉันหากฉันตายวันนี้ ' 'และ ฉันอาจ ขอ จำนวนเงินมีหรือไม่' ' แน่นอน นายโฮลมส์ เซอร์ชาร์ลส์ซ้ายฉันโชคของหนึ่งล้านปอนด์ เซอร์เฮนรี่กล่าวว่า 'ผู้ชายหลายคนจะฆ่าเพื่อนของพวกเขาสำหรับล้านปอนด์ กล่าวว่า โฮลมส์ บทที่ 6 Baskerville ฮอลล์ ในวันเสาร์เช้า เชอร์ล็อกโฮลมส์มากับสถานีแพดดิงตัน 'นี่คือธุรกิจอันตราย วัตสัน เขากล่าวว่า ' อยู่ใกล้รักเฮนรี่ อย่าปล่อยให้เขาเดินบนมัวร์คนเดียวในเวลากลางคืน ' 'ไม่ต้องกังวล โฮลมส์ ฉันกล่าว 'ฉันได้นำกองทัพ revolver ของฉัน' 'ดี กล่าวว่า โฮลมส์ ' เขียนให้ฉันทุกวัน บอกสิ่งที่คุณเห็น และได้ยิน บอกหมดข้อเท็จจริง - ทุกอย่าง " กล่าวลาเชอร์ล็อกโฮลมส์ และพบเซอร์เฮนรี่ Baskerville และดร.มอร์ทามเมอร์อาร์ที่สถานี การเดินทางรถไฟไปเดวอนใช้เวลา 3 ชั่วโมง เรามองออกจากหน้าต่างที่ชนบทสีเขียว ในที่สุด เราถึง Dartmoor ชนบทเปลี่ยนจากสีเขียวกับสีเทา แล้วเราเห็นภูเขาหินดำแตก เราได้ออกจากรถไฟที่สถานีขนาดเล็กในหมู่บ้าน Grimpen โปรแกรมควบคุมถูกรอการขนส่งและม้าเราไปหอ Baskerville ขณะที่เราขี่ไปตามถนนแคบประเทศ ผมเห็นทหารบนม้า ทหารถือปืนแบก และมองดูอยู่ ฉันได้พูดกับคนขับ ' ทำไมเป็นทหารที่รักษาอยู่หรือไม่ มีปัญหาบางอย่างหรือไม่ ' ' ทำไมเป็นทหารที่รักษาอยู่หรือไม่ มีปัญหาบางอย่างหรือไม่ ' ' ใช่ รัก โปรแกรมควบคุมตอบกลับ ' นักโทษได้หลบหนีออกจากคุก Dartmoor เขาเป็นคนอันตรายมาก ชื่อของเขาคือ Selden เขาเป็นฆาตกรอันตราย ' ผมมองข้ามมัวร์ว่าง ลมหนาวได้พัด และทำให้ฉันศิวะ โฮลมส์เชื่อคนอยากฆ่า Baskerville เซอร์เฮนรี ตอนนี้ ฆาตกรอีกก็ออกมาในแบบมัวร์ รู้สึกว่า โดดเดี่ยวอันตรายมาก อยากจะกลับไปลอนดอน มีต้นไม้หนาฮอลล์ Baskerville กลมทั้งหมด มันดูเหมือนปราสาท มันยืนอยู่คนเดียวในมัวร์ว่าง เราหยุดอยู่นอกฮอลล์ Baskerville 'ฉันต้องทำให้คุณที่นี่ กล่าวว่า ดร.มอร์ทามเมอร์อาร์ ' มีงานทำ และภรรยาของฉันจะรอฉันที่บ้าน.' 'I hope you will come to dinner very soon,' said Sir Henry. 'I will,' said Dr Mortimer. 'And if you ever need me, send for me at any time - day or night.' Then Dr Mortimer rode away in the carriage. A man with a thick black beard and a pale face came out of the house. He greeted Sir Henry. 'Welcome to Baskerville Hall, sir. I am Barrymore. I have been a servant here for many years. My wife and I have prepared the house for you. Shall I show you around the house?' 'Yes please, Barrymore,' said Sir Henry. 'This is Dr Watson. He will be my guest for a few days.' 'Very good, sir,' said Barrymore. He took our cases into the house. I looked carefully at Barrymore. Was he the man with a black beard who had followed Sir Henry in London? I was not sure. Mr and Mrs Barrymore had looked after the house well. Everything was in order. But the house was a cold and lonely place. There was trouble here. That night I wrote a letter to Sherlock Holmes. I told him all that I had seen and heard. While I was writing, I heard a sound - a woman crying. The only woman in the house was Mrs Barrymore. I wondered why she was so unhappy. Chapter seven The Stapletons of Merripit House At breakfast next morning, I asked Sir Henry, 'Did you hear a woman crying in the night?' 'I heard a sound like crying,' said Sir Henry. 'But I thought it was the wind on the moor.' Sir Henry had many papers to read. I left him sitting at his desk and went for a walk on the moor. I walked for two or three miles across the empty moor. Then, behind me, I heard a voice call, 'Dr Watson!' I looked round. I thought it was Dr Mortimer. But I saw a stranger walking towards me. 'My name is Stapleton,' said the man. 'How do you do, Dr Watson. I saw Dr Mortimer this morning and he told me your name. I have heard about you. You are the friend of the famous detective, Sherlock Holmes, aren't you?' 'Yes, Mr Stapleton, I am,' I said. 'And is Mr Holmes staying at Baskerville Hall too?' asked Stapleton. 'Is he interested in Dartmoor?' 'Mr Holmes is in London,' I said. 'He is a busy man.' 'Of course,' said Stapleton. 'Please come and see my house. It's very near here. I live with my sister.' Stapleton led me along a narrow path across a wide, flat part of the moor. The land around us was a strange, green colour. We walked towards a hill of grey rock. 'Be very careful, Dr Watson,' said Stapleton. 'Stay on the path. We are in the Great Grimpen Mire. There is a sea of soft mud underneath the grass. If you fall in, you will never get out again.' 'Thank you for telling me,' I said. 'But why do you live here? It is a dangerous and lonely place.' 'I am a naturalist. I study nature,' said Stapleton. 'There are many interesting flowers and birds on the Great Grimpen Mire. And there are some unusual animals on Dartmoor.' At that moment we heard a strange sound. It was a deep howling sound - the sound of a large dog. It came from some distance away. 'Stapleton! Is that the sound of a dog?' I asked. 'It is only the sound of the wind,' said Stapleton. 'The wind blows through the rocks and makes strange sounds. But here is my house - Merripit House on the moor.' He pointed to the long, low farmhouse which we could see near the hill. 'And my sister is coming to meet us.' Miss Stapleton was a very attractive woman. She was slim and tall, with beautiful dark eyes. I thought she looked very different from her brother. She had dark hair, but her brother had fair hair. They were both about thirty years old. Stapleton looked a little older. He was a small, thin, clean-shaven man, with a long face. 'How do you do, Miss Stapleton,' I said. 'Your brother has told me about the Great Grimpen Mire and the unusual flowers and birds. Did you hear that strange sound a moment ago? Does the wind often make this sound?' 'I heard nothing,' Miss Stapleton said quickly. She looked at her brother and I saw fear in her eyes. Her brother looked at her angrily. 'Let us show Dr Watson our house,' he said. I stayed for a short time. Stapleton showed me his collection of flowers and butterflies. 'I will come to Baskerville Hall to visit Sir Henry this afternoon,' said Stapleton. 'Will you tell him?' 'Of course,' I replied. 'Now, if you will excuse me, I must go back to Baskerville Hall. I hope to see you again soon.' 'Stay on the path,' said Stapleton. 'Remember the Great Grimpen Mire. Many men have died in it.' นางสาว Stapleton เดินอยู่กับฉัน เธอพูดได้อย่างรวดเร็ว ในเสียงเงียบ ' Dr Watson อยากจะบอกคุณเกี่ยวกับคุณได้ยินเสียงแปลก ๆ คนที่นี่บอกว่า เป็นเสียงหมาผลาญตระกูล พวกเขากล่าวว่า มันฆ่าเซอร์ชาร์ลส์ และตอนนี้ มันจะฆ่าเซอร์เฮนรี แต่ กรุณา ไม่บอกพี่ว่า ฉันได้พูดกับคุณ ตอนนี้ กลับไปลอนดอน กลับวันนี้!' เธอเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ฉันเดินไปตามเส้นทางแคบช้า คิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอได้กล่าวว่า บทที่แปด รายงานแรก Dr Watson Dartmoor Baskerville ฮอลล์ 13 ตุลาคมจาก 1889 โฮลมส์รักของฉัน เขียน และบอกคุณเกี่ยวกับ Baskerville ฮอลล์และประชาชนที่อาศัยอยู่ที่นี่ ตอนนี้ ผมมีข้อเท็จจริงเพิ่มเติมจะบอกคุณ ครั้งแรก ฉันจะวาดแผนที่ของพื้นที่ มันจะช่วยให้คุณเข้าใจเรื่องราว ฮอลล์ Baskerville คือ ตะวันตกเฉียงใต้ไมล์ประมาณสองหมู่บ้าน Grimpen ฉันเดินไปหมู่บ้านที่ลงตัว มีต้นไม้ทั้งหมดรอบศาลา และอเวนิวยาวนำร้อนบ้านเล็กในสวน เซอร์ชาร์ลส์ Baskerville ตายใกล้บ้านร้อน ผมทำเครื่องหมายประตูบนแผนที่ จึงเป็นที่รักชาร์ลส์ยืน และรมควันซิการ์ ประตูเปิดไปมัวร์ บอกคุณเกี่ยวกับเพื่อน มอร์ทามเมอร์อาร์ Dr อยู่บริเวณใกล้เคียง เกี่ยวกับครึ่งทางระหว่างหมู่บ้านของ Grimpen และ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ห้าบูตถูกขโมยเรามาถึงที่โรงแรมนอร์ธ ที่ 01:50 เซอร์เฮนรี่ Baskerville ได้พูดคุยกับผู้จัดการโรงแรม. 'สองรองเท้าในสองวัน' เซอร์เฮนรี่กล่าวว่าเสียงดัง 'สองรองเท้าได้หายไปจากห้องของฉัน -. หนึ่งบูตใหม่และเป็นหนึ่งในการบูตเก่า' 'เราจะมองไปทุกที่ครับ' กล่าวว่าผู้จัดการ "เราจะพบรองเท้าของคุณถูกขโมย. เซอร์เฮนรี่ก็เงียบในขณะที่เรากินอาหารกลางวัน เขาเป็นคนที่โกรธเกี่ยวกับรองเท้าที่ถูกขโมยของเขา. 'บอกนายโฮล์มส์' ดร Mortimer กล่าวว่า 'มันเป็นความปลอดภัยสำหรับเซอร์เฮนรี่จะไป Baskerville ฮอลล์' 'มันจะปลอดภัยกว่าอยู่ในลอนดอน' โฮล์มส์กล่าวว่า 'คุณรู้หรือไม่ว่าคนที่ตามคุณในเช้าวันนี้?' 'ตามเรา!' ดร Mortimer ด้วยความประหลาดใจ ใครตามเรา? '' คนที่มีเคราสีดำหนา 'โฮล์มส์กล่าวว่า 'คุณรู้ไหมว่าคนที่มีเคราสีดำหรือไม่?' 'ใช่ฉันทำ' ตอบดร Mortimer 'คนรับใช้ที่ Baskerville ฮอลล์มีเคราสีดำหนา ชื่อของเขาคือแบรี่มอร์ ฉันไม่สามารถคิดว่าทำไมเขากำลังติดตามเรา แต่ผมมั่นใจว่าเซอร์เฮนรี่ตกอยู่ในอันตราย มันจะดีกว่าถ้าอยู่ที่นี่เซอร์เฮนรี่ในกรุงลอนดอน. ครั้งที่ คุณผิด 'โฮล์มส์กล่าวว่า "มีผู้คนนับล้านในกรุงลอนดอน เราไม่สามารถดูพวกเขาทั้งหมด มีไม่เป็นคนจำนวนมากในดาร์ทมัวร์ ทุกคนจะสังเกตเห็นคนที่เป็นคนแปลกหน้า. '' แต่ชายคนนี้อาจจะไม่เป็นคนแปลกหน้า 'ดร Mortimer.' ฉันยอมรับ 'โฮล์มส์กล่าวว่า 'นั่นคือเหตุผลที่เซอร์เฮนรี่จะต้องไม่อยู่ในฮอลล์ Baskerville คนเดียว ตัวผมเองจะยุ่งในลอนดอน แต่เพื่อนที่ดีของฉัน Dr Watson จะไปกับคุณในดาร์ต. '' โอ้ ... ใช่แน่นอน "ผมพูดว่า 'แน่นอนฉันจะไปดาร์ต.' 'ขอบคุณดร วัตสัน 'กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ 'คุณจะได้รับการต้อนรับมากใน Baskerville ฮอลล์.' 'ดี' โฮล์มส์กล่าวว่า 'ตอนนี้เซอร์เฮนรี่บอกฉันเกี่ยวกับการเริ่มต้นระบบอื่น ๆ ที่ได้รับการถูกขโมย.' 'มันเป็นหนึ่งในคู่เก่าของรองเท้า' เซอร์เฮนรี่กล่าวว่า. 'แปลก' โฮล์มส์กล่าวว่า 'และบอกฉันเซอร์เฮนรี่ถ้าคุณตายที่จะกลายเป็นเจ้าของ Baskerville ฮอลล์หรือไม่?' 'ผมไม่ทราบว่า' ตอบเซอร์เฮนรี่ 'เซอร์ชาร์ลมีพี่ชายสอง - พ่อของฉันใครจะไปแคนาดาและน้องชายคนหนึ่งที่เรียกว่าโรเจอร์ แต่โรเจอร์ไม่เคยแต่งงานและเขาเสียชีวิตในอเมริกาใต้ ผมมีญาติอยู่ไม่มี ผมไม่ทราบว่าผู้ที่จะได้รับเงินทั้งหมดของฉันถ้าฉันตายในวันนี้. '' และผมอาจจะถามว่าจำนวนเงินที่คุณมี? '' แน่นอนว่านายโฮล์มส์ เซอร์ชาร์ลทิ้งฉันโชคลาภหนึ่งล้านปอนด์ 'เซอร์เฮนรี่กล่าวว่า.' ผู้ชายหลายคนจะฆ่าเพื่อนที่ดีที่สุดของพวกเขาสำหรับล้านปอนด์กล่าวว่าโฮล์มส์. บทที่หก Baskerville ฮอลล์ในเช้าวันเสาร์ที่Sherlock Holmes มากับฉันไปยังสถานีแพดดิงตัน "นี่เป็นธุรกิจที่อันตรายวัตสัน" เขากล่าว 'อยู่ใกล้กับเซอร์เฮนรี่ อย่าปล่อยให้เขาเดินบนทุ่งเพียงอย่างเดียวในเวลากลางคืน. '' ไม่ต้องกังวลโฮล์มส์ 'ผมบอกว่า "ผมได้นำปืนกองทัพฉัน. '' ดี 'โฮล์มส์กล่าวว่า 'เขียนฉันทุกวัน บอกสิ่งที่คุณเห็นและได้ยิน บอกฉันข้อเท็จจริงทั้งหมด -. ทุกอย่างที่ผมกล่าวคำอำลากับSherlock Holmes และได้พบกับเซอร์เฮนรี่ Baskerville และดร Mortimer ที่สถานี การเดินทางรถไฟไปเดวอนใช้เวลาสามชั่วโมง เรามองออกไปนอกหน้าต่างที่ชนบทสีเขียว ที่ผ่านมาเราถึง Dartmoor จากนั้นชนบทเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีเทาและที่เราเห็นภูเขาแตกของหินสีดำ. เราได้ลงจากรถไฟที่สถานีเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน Grimpen คนขับรถได้รับการรอด้วยรถม้าที่จะพาเราไป Baskerville ฮอลล์ ในขณะที่เราขี่ม้าไปตามถนนแคบ ๆ ประเทศผมเห็นทหารม้า ทหารถือปืนและดูที่ถนน. ผมได้พูดคุยกับคนขับรถ 'ทำไมทหารที่เฝ้าถนนหรือไม่ มีปัญหาบางอย่าง? '' ทำไมทหารที่เฝ้าถนนหรือไม่ มีปัญหาบางอย่าง? '' ใช่ครับ 'คนขับตอบ 'นักโทษได้หลบหนีออกจากเรือนจำ Dartmoor เขาเป็นคนที่อันตรายมาก ชื่อของเขาคือเซลเด้น เขาเป็นฆาตกรอันตราย. ผมมองข้ามทุ่งที่ว่างเปล่า ลมพัดเย็นและทำให้ฉันสั่น โฮล์มส์เชื่อว่าคนที่อยากจะฆ่าเซอร์เฮนรี่ Baskerville ตอนนี้ฆาตกรอีกออกในทุ่ง ผมรู้สึกว่าสถานที่นี้คือเหงาอันตรายมาก ผมอยากที่จะกลับไปลอนดอน. มีต้นไม้หนาทุกคนรอบ Baskerville ฮอลล์ มันดูเหมือนปราสาท มันยืนอยู่คนเดียวในทุ่งที่ว่างเปล่า. เราหยุด Baskerville นอกฮอลล์ 'ผมต้องปล่อยให้คุณที่นี่' ดร Mortimer กล่าวว่า 'ฉันมีจำนวนมากของงานที่ต้องทำ และภรรยาของฉันคือการรอคอยสำหรับฉันที่บ้าน. '' ฉันหวังว่าคุณจะมารับประทานอาหารค่ำในเร็ว ๆ นี้กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่. 'ฉันจะ' ดร Mortimer กล่าวว่า 'และถ้าคุณเคยต้องการฉันส่งสำหรับฉันในเวลาใด - วันหรือคืน. จากนั้นดร Mortimer ขี่ม้าไปในสายการบิน. คนที่มีเคราสีดำหนาและใบหน้าอ่อนออกมาจากบ้าน เขาได้รับการต้อนรับเซอร์เฮนรี่. 'ยินดีต้อนรับสู่ Baskerville ฮอลล์ครับ ผมแบรี่มอร์ ฉันได้รับคนรับใช้ที่นี่เป็นเวลาหลายปี ผมและภรรยาได้เตรียมบ้านสำหรับคุณ ฉันจะแสดงให้คุณเห็นรอบ ๆ บ้านหรือไม่? '' ใช่โปรดแบรี่มอร์ 'กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ นี่คือ Dr Watson เขาจะเป็นแขกของฉันไม่กี่วัน. '' ดีมากครับ 'แบรี่มอร์กล่าวว่า เขาเอากรณีของเราเข้าไปในบ้าน. ผมมองอย่างที่แบรี่มอร์ เขาเป็นคนที่มีเคราสีดำใครก็ตามเซอร์เฮนรี่ในกรุงลอนดอนหรือไม่ ผมไม่แน่ใจว่า. นายและนางแบรี่มอร์ได้มองหลังบ้านกัน. ทุกอย่างในการสั่งซื้อ แต่บ้านเป็นสถานที่ที่หนาวเย็นและเหงา มีปัญหาในการอยู่ที่นี่. คืนนั้นผมเขียนจดหมายถึง Sherlock โฮล์มส์ ผมบอกเขาว่าทุกสิ่งที่ฉันได้เห็นและได้ยิน ในขณะที่ผมเขียนผมได้ยินเสียง - ผู้หญิงร้องไห้ ผู้หญิงคนเดียวในบ้านเป็นนางแบรี่มอร์ ผมสงสัยว่าทำไมเธอไม่มีความสุขดังนั้น. บทที่เจ็ด Stapletons ของ Merripit บ้านในตอนเช้าเช้าวันรุ่งขึ้นผมถามเซอร์เฮนรี่'คุณได้ยินผู้หญิงร้องไห้ในเวลากลางคืน?' 'ผมได้ยินเสียงเหมือนร้องไห้' กล่าวว่าเซอร์เฮนรี่ 'แต่ผมคิดว่ามันเป็นลมทุ่ง. เซอร์เฮนรี่มีเอกสารจำนวนมากที่จะอ่าน ฉันทิ้งเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาและไปเดินเล่นในทุ่ง. ฉันเดินสองหรือสามไมล์ข้ามทุ่งที่ว่างเปล่า จากนั้นหลังฉันได้ยินเสียงเรียกเสียง 'Dr Watson! ผมมองไปรอบ ๆ ฉันคิดว่ามันเป็นดร Mortimer แต่ผมเห็นคนแปลกหน้าเดินมาหาผม. 'ชื่อของฉันคือเตเปิลตัน' ชายคนดังกล่าว 'คุณจะทำอย่างไรดรวัตสัน ผมเห็นดร Mortimer เช้านี้และเขาบอกชื่อของคุณ ผมเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ คุณเป็นเพื่อนของนักสืบที่มีชื่อเสียง, เชอร์ล็อกโฮล์มส์จะไม่ได้คุณ? '' ใช่นายสเตเปิลผมว่า 'ฉันกล่าวว่า.' และนายโฮล์มส์จะเข้าพักที่โรงแรมฮอลล์ Baskerville เกินไป? ' ถามเตเปิลตัน 'คือเขาสนใจในดาร์ทมัวร์' 'นายโฮล์มส์ในกรุงลอนดอน' ผมบอกว่า 'เขาเป็นคนไม่ว่าง.' 'แน่นอน' เตเปิลตันกล่าวว่า 'กรุณามาดูบ้านของฉัน มันใกล้มากที่นี่ ฉันอยู่กับน้องสาวของฉัน. เตเปิลตันนำฉันไปตามเส้นทางแคบข้ามกว้างส่วนแบนของทุ่ง ที่ดินรอบ ๆ ตัวเราเป็นที่แปลกประหลาดสีเขียว เราเดินไปทางเนินเขาหินสีเทา. 'จงระวังให้มากดรวัตสันกล่าวว่าสเตเปิล 'อยู่บนเส้นทาง เราอยู่ในที่ดี Grimpen Mire มีน้ำทะเลโคลนนุ่มใต้หญ้าเป็น ถ้าคุณตกอยู่ในที่คุณจะไม่เคยได้รับออกมาอีกครั้ง. '' ขอขอบคุณที่บอกฉันว่า 'ฉันกล่าวว่า 'แต่ทำไมคุณอยู่ที่นี่? มันเป็นสถานที่ที่อันตรายและโดดเดี่ยว. '' ผมธรรมชาติวิทยา ผมศึกษาธรรมชาติกล่าวว่าสเตเปิล 'มีดอกไม้ที่น่าสนใจมากมายและนกที่ยิ่งใหญ่ Grimpen Mire มี และมีบางส่วนสัตว์ที่ผิดปกติในดาร์ต. ในขณะที่เราได้ยินเสียงแปลก ๆ มันเป็นเสียงที่ยิ่งใหญ่ลึก - เสียงของสุนัขที่มีขนาดใหญ่ มันมาจากห่างออกไป. 'สเตเปิล! นั่นคือเสียงของสุนัข? ฉันถาม. 'มันเป็นเพียงเสียงของลมกล่าวว่าสเตเปิล 'ลมพัดผ่านโขดหินและทำให้เสียงแปลก แต่ที่นี่คือบ้านของฉัน - Merripit บ้านทุ่ง '. เขาชี้ไปที่ยาวบ้านไร่ต่ำซึ่งเราจะได้เห็นใกล้เนินเขา 'และน้องสาวของฉันจะมาพบเรา.' มิสเตเปิลตันเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก เธอเป็นคนที่บางและสูงที่มีดวงตาสีเข้มที่สวยงาม ผมคิดว่าเธอดูแตกต่างจากพี่ชายของเธอ เธอมีผมสีเข้ม แต่พี่ชายของเธอมีผมที่เป็นธรรม พวกเขาทั้งสองประมาณสามสิบปี มองเตเปิลที่มีอายุมากกว่าเล็กน้อย เขาเป็นขนาดเล็กบางคนโล้นทำความสะอาดที่มีรูปหน้ายาว. 'คุณจะทำอย่างไรมิสเตเปิลตัน' ผมบอกว่า 'พี่ชายของคุณได้บอกฉันเกี่ยวกับมหา Grimpen Mire และดอกไม้ที่ผิดปกติและนก คุณได้ยินเสียงแปลก ๆ ช่วงเวลาที่ผ่านมา? ไม่ลมมักจะทำให้เสียงนี้หรือไม่? '' ผมได้ยินอะไร 'มิสเตเปิลตันกล่าวว่าได้อย่างรวดเร็ว เธอมองที่พี่ชายของเธอและฉันเห็นความกลัวในดวงตาของเธอ. พี่ชายของเธอมองไปที่เธอด้วยความโกรธ 'ขอให้เราแสดง Dr Watson บ้านของเรา "เขากล่าว. ผมอยู่ในช่วงเวลาสั้น เตเปิลตันแสดงให้ฉันเห็นของสะสมของดอกไม้และผีเสื้อ. "ผมจะมา Baskerville ฮอลล์ที่จะเยี่ยมชมเซอร์เฮนรี่ช่วงบ่ายวันนี้กล่าวว่าสเตเปิล 'คุณจะบอกเขาว่า' 'แน่นอน' ผมตอบ 'ตอนนี้ถ้าคุณจะขอโทษนะที่ฉันต้องกลับไป Baskerville ฮอลล์ ผมหวังที่จะเห็นคุณอีกครั้งเร็ว ๆ . '' อยู่บนเส้นทาง 'เตเปิลตันกล่าวว่า 'จำที่ดี Grimpen Mire ผู้ชายหลายคนมีผู้เสียชีวิตอยู่ในนั้น. 'มิสเตเปิลตันเดินออกไปข้างนอกกับฉัน เธอพูดได้อย่างรวดเร็วด้วยเสียงที่เงียบสงบ 'Dr Watson ผมอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับเสียงแปลก ๆ ที่คุณได้ยิน คนที่นี่บอกว่ามันเป็นเสียงของหมาล่าเนื้อแห่ง Baskervilles ที่ พวกเขาบอกว่ามันฆ่าเซอร์ชาร์ลส์และตอนนี้มันจะฆ่าเซอร์เฮนรี่ แต่โปรดอย่าบอกพี่ชายของฉันที่ฉันพูดกับคุณ ตอนนี้กลับไปที่ลอนดอน กลับไปในวันนี้! 'เธอเดินเข้าไปในบ้านได้อย่างรวดเร็ว ผมเดินไปตามทางเดินแคบ ๆ อย่างช้า ๆ คิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอได้กล่าวว่า. บทที่แปด Dr Watson รายงานครั้งแรก Baskerville Dartmoor ฮอลล์ 13 ตุลาคม 1889 ที่รักโฮล์มส์ที่ผมเขียนและบอกคุณเกี่ยวกับ Baskerville ฮอลล์และผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ ตอนนี้ผมมีข้อเท็จจริงมากขึ้นที่จะบอกคุณ ครั้งแรกผมจะวาดแผนที่ของพื้นที่ มันจะช่วยให้คุณเข้าใจเรื่องของฉัน. Baskerville ฮอลล์เป็นเรื่องเกี่ยวกับสองไมล์ทางตะวันตกเฉียงใต้ของ Grimpen วิลเลจ ฉันเดินไปที่หมู่บ้านเพื่อโพสต์ตัวอักษร. มีต้นไม้ตลอดทั้งฮอลล์และเป็นถนนที่ยาวนำไปสู่การที่มีขนาดเล็กในช่วงฤดูร้อนบ้านในสวน เซอร์ชาร์ล Baskerville เสียชีวิตในช่วงฤดูร้อนที่อยู่ใกล้บ้าน ฉันได้ทำเครื่องหมายประตูบนแผนที่ มันเป็นเรื่องที่เซอร์ชาร์ลยืนและรมควันซิการ์ ประตูเปิดเข้าสู่ทุ่ง. ผมได้บอกคุณเกี่ยวกับเพื่อนบ้าน ดร Mortimer อาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียงประมาณครึ่งทางระหว่างหมู่บ้านและ Grimpen

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 5

เราขโมยรองเท้ามาถึงนอร์ธโรงแรม สิบนาทีหรือสอง เซอร์เฮนรีวิลพูดกับผู้จัดการโรงแรม .
' สองรองเท้าในวันสองวันนี้ เซอร์ เฮนรี กล่าวว่า ' ' เสียงดัง สองรองเท้าหายไปจากห้องฉัน - ใหม่บูตและอายุหนึ่งบูต '
' เราจะดูทุกที่ครับ ' ' กล่าวว่า ผู้จัดการ เราก็จะได้เจอรองเท้าที่ถูกขโมย '
.ท่านเฮนรี่ ก็เงียบ ในขณะที่เรากินมื้อกลางวัน เขาโกรธเรื่องที่รองเท้าถูกขโมย .
' บอกฉัน คุณโฮล์มส์ ' ' ดร. มอร์ติเมอร์ มันปลอดภัยสำหรับท่านเฮนรี่ไปวิล ฮอลล์ ?
' มันปลอดภัยกว่าอยู่ในลอนดอน ' โฮล์มส์’ คุณรู้มั้ยว่าผู้ชายตามคุณเมื่อเช้านี้ ?
' ' ตามเรา ดร. มอร์ติเมอร์ประหลาดใจ . ใครตามเรา ?
' ชายที่มีหนวดเคราสีดำหนา ' โฮล์มส์คุณรู้จักผู้ชายที่มีเคราดำ ?
' ครับ ' ' ดร. มอร์ติเมอร์ ผู้รับใช้ที่วิล Hall มีเคราสีดำหนา ชื่อของเขาคือ แบร์รีมอร์ . ผมไม่คิดว่า ทำไมเขาจะตามเรามา แต่ผมมั่นใจว่า เซอร์ เฮนรี่ อยู่ในอันตราย มันจะดีกว่าถ้าท่านเฮนรี่อยู่ที่นี่ในลอนดอน '
' ไม่ คุณผิด ' โฮล์มส์’ มีคนเป็นล้านคน ใน ลอนดอน เราไม่สามารถดูได้ทั้งหมดมีคนมากมายในดาร์ทมัวร์ . ทุกคนจะสังเกตเห็นใครบางคนที่เป็นคนแปลกหน้า '
' แต่ชายคนนี้อาจจะไม่ใช่คนแปลกหน้า ' ดร. มอร์ติเมอร์ .
' เห็นด้วย ' ' โฮลมส์ นั่นคือเหตุผลที่ท่านเฮนรี่ไม่ต้องอยู่ที่วิลฮอลล์คนเดียว ผมจะยุ่งอยู่ในลอนดอน แต่เพื่อนที่แสนดีของฉัน ดร. วัตสันจะไปกับคุณดาร์ทมัวร์ '
' โอ้ . . . . . . . ใช่ แน่นอน ฉันว่า

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.