Suddenly, as she was looking for a

Suddenly, as she was looking for a good place to turn the car, she saw a light by the side of the road. At first she thought she was dreaming. A hotel, here, in the middle of nowhere? Impossible. She closed her eyes and opened them again. Yes, it was true. A small sign shining in the night: BATES MOTEL 'I don't believe it,' she said to herself as she drove towards the: sign. 'This is my lucky night.' Chapter 4 Norman There were no other cars outside the motel, and the office was empty. Marion stood outside the office and waited. Looking up, she saw a large old house on a hill behind the motel. On the first floor of the house she could see a light in a window. There was a shadow moving behind the curtain. The shadow of a woman, Marion thought. She went back to her car and waited for someone to come. • At last, through the darkness and the rain, she saw someone outside the house. It was a man, and he was running down the hill towards the motel. Marion got out of her car to meet him. He was a young man, tall and thin, with a friendly, boyish face. 'I'm sorry I wasn't in the office,' he smiled. 'Do you have a room?' Marion asked. 'Twelve rooms, all of them empty,' the young man laughed. 'You're wet. Come into the office.' Inside the office, the young man watched her carefully as she wrote her name in the visitors' book. Not her real name, but: 'MARIE SAMUELS'. Then he thought for a second before choosing a key from the small cupboard behind the desk. 'Room One,' he smiled.'It's next to this office.' The young man carried Marion's suitcase from the car, and she followed him into her room. He turned on the light, and opened the window. 'It's small, but it's comfortable,' he said. 'And look. There's a shower in the bathroom.' 'Thank you, Mr Bates,' Marion smiled. 'My name's Norman,' he said. 'If you want anything, I'll be in the office.' 'I just want to sleep. But before that, I need to eat.' 'There's a restaurant about ten miles away, outside Fairvale. But I was just thinking ...' he said, lowering his eyes with a shy smile.'It's a long way to Fairvale and it's still raining. Maybe you'd like to have dinner with me instead? Nothing much. Just bread, milk and cheese. But you can come up to my house with me, if you like.' 'You're very kind,' said Marion. Norman looked up, his eyes shining with excitement. 'I'll be back when everything's ready. With an umbrella!' Marion closed the door behind him and smiled for the first time in twentyf

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทันใดนั้น ขณะที่เธอกำลังมองหาเลี้ยวรถ เธอเห็นไฟข้างถนน ที่แรกเธอคิดว่า เธอคือฝัน โรงแรม ที่นี่ แสงอรุณ เป็นไปไม่ เธอปิดดวงตาของเธอ และเปิดอีกครั้ง ใช่ มันเป็นความจริง ป้ายทางเข้าส่องแสงในเวลากลางคืน: โมเต็ลเบตส์ 'ผมไม่เชื่อว่ามัน เธอกล่าวไปเองว่าเธอขับรถไป: ป้าย 'นี่เป็นคืนที่ฉันโชคดี' บทที่ 4 มีนอร์แมนไม่มีรถคันอื่นนอกโมเต็ล และสำนักงานว่าง แมเรียนยืนอยู่นอกสำนักงาน และรอ เธอมองขึ้น เห็นบ้านเก่าขนาดใหญ่บนเขาหลังโมเต็ล อยู่ชั้นหนึ่งของบ้าน เธอเห็นแสงในหน้าต่าง มีเงาเคลื่อนไหวอยู่หลังม่าน แมเรียนคิดว่า เงาของผู้หญิง เธอกลับไปที่รถของเธอ และรอให้คนมา •ในที่สุด ผ่านความมืดและสายฝน เธอเห็นคนนอกบ้าน มันเป็นคน และถูกวิ่งลงเนินไปทางโรงแรม Marion ได้ออกรถของเธอจะพบกับเขา เขาเป็นหนุ่ม สูง และ บาง ที่ มีใบหน้าเป็นมิตร ชาว 'ฉันขอโทษฉันไม่ได้ในสำนักงาน ยิ้ม 'มีห้องพักไหม' แมเรียนถาม 'สิบสองห้อง ของว่าง ชายหนุ่มหัวเราะ ' คุณเปียก เข้ามาในสำนักงาน ' สำนักงาน ชายหนุ่มดูเหมือนเธออย่างรอบคอบเป็นเธอเขียนชื่อของเธอในหนังสือ'ชม ไม่เธอชื่อจริง แต่: 'MARIE SAMUELS' แล้ว เขาคิดว่า เป็นครั้งที่สองก่อนที่จะเลือกหมายเลขตู้เล็กอยู่หลังโต๊ะ 'ห้องหนึ่ง ยิ้ม 'มันอยู่ถัดจากสำนักงานนี้' หนุ่มดำเนินของ Marion กระเป๋าจากรถ และเธอตามเข้าห้องของเธอ เขาเปิดไฟ และเปิดหน้าต่าง 'เล็ก แต่ก็สะดวกสบาย เขากล่าวว่า ' ดู มีฝักบัวในห้องน้ำ.' ขอบคุณ นายเบตส์ Marion ยิ้ม 'ฉันชื่อนอร์แมน เขากล่าวว่า 'ถ้าคุณต้องการอะไร ฉันจะอยู่ในสำนักงานนั้น' ' ฉันต้องการนอนหลับ แต่ก่อนหน้านั้น ต้องกิน ' ' มีร้านอาหาร ประมาณสิบไมล์นอก Fairvale แต่ผมแค่คิดว่า...' เขากล่าวว่า ลดตากับรอยยิ้มขี้อาย ' มันเป็นแบบ Fairvale และยังคงมีฝนตก บางทีคุณต้องการรับประทานอาหารเย็นกับผมแทน ไม่มีอะไรมาก แค่ขนมปัง นม และชีส แต่คุณสามารถมาที่บ้านของฉันกับฉัน ถ้าคุณต้องการ ' 'คุณเป็นประเภท Marion กล่าว นอร์แมนมองขึ้น ตาของเขาส่องแสง ด้วยความตื่นเต้น ' จะกลับมาเมื่อทุกอย่างพร้อม มีร่ม!' แมเรียนปิดประตูหลังเขา และยิ้มเป็นครั้งแรกใน twentyf

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทันใดนั้นขณะที่เธอกำลังมองหาสถานที่ที่ดีที่จะเลี้ยวรถเธอเห็นแสงโดยด้านข้างของถนน ในตอนแรกเธอคิดว่าเธอกำลังฝัน โรงแรมที่นี่ในกลางไม่มีที่ไหนเลย? เป็นไปไม่ได้ เธอปิดตาของเธอและเปิดพวกเขาอีกครั้ง ใช่มันเป็นความจริง ป้ายขนาดเล็กที่ส่องแสงในเวลากลางคืน: BATES MOTEL "ผมไม่เชื่อว่ามัน" เธอพูดกับตัวเองขณะที่เธอขับรถไปทาง: เข้าสู่ระบบ 'คืนนี้เป็นโชคดีของฉัน. บทที่ 4 นอร์แมนไม่มีรถคันอื่น ๆ ที่อยู่นอกห้องเช่าและสำนักงานเป็นที่ว่างเปล่า แมเรียนยืนอยู่นอกสำนักงานและรอคอย มองขึ้นเธอเห็นบ้านหลังเก่าที่มีขนาดใหญ่อยู่บนเนินเขาที่อยู่เบื้องหลังโมเต็ล ในชั้นแรกของบ้านที่เธอจะได้เห็นแสงในหน้าต่าง มีเงาย้ายหลังม่านเป็น เงาของผู้หญิงคนหนึ่งคิดว่าแมเรียน เธอเดินกลับไปที่รถของเธอและรอคอยใครสักคนที่จะมา •ที่ผ่านมาผ่านความมืดและฝนเธอเห็นคนที่อยู่นอกบ้าน มันเป็นผู้ชายคนหนึ่งและเขาก็วิ่งลงเนินเขาที่มีต่อโมเต็ล แมเรียนได้ออกจากรถของเธอไปพบเขา เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงที่มีความเป็นมิตรกับใบหน้าเด็ก 'ฉันขอโทษฉันไม่ได้อยู่ในสำนักงาน "เขายิ้ม 'คุณมีห้อง? แมเรียนถาม 'สิบสองห้องพักทั้งหมดของพวกเขาที่ว่างเปล่า "ชายหนุ่มหัวเราะ 'คุณเปียก เข้ามาในสำนักงาน. ภายในสำนักงานของชายหนุ่มดูเธออย่างเป็นเธอเขียนชื่อของเธอในหนังสือของผู้เข้าชม ไม่ใช่ชื่อจริงของเธอ แต่ "MARIE SAMUELS ' จากนั้นเขาก็คิดว่าเป็นครั้งที่สองที่สำคัญก่อนที่จะเลือกจากตู้ขนาดเล็กอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงาน 'ห้องหนึ่ง "เขา smiled.'It ต่อไปยังสำนักงานนี้. ชายหนุ่มดำเนินกระเป๋าเดินทางของแมเรียนจากรถและเธอตามเขาเข้าไปในห้องของเธอ เขาเปิดไฟและเปิดหน้าต่าง 'มันมีขนาดเล็ก แต่ก็สะดวกสบาย' เขากล่าวว่า 'และมอง. มีห้องอาบน้ำฝักบัวในห้องน้ำเป็น. 'ขอบคุณนายเบตส์' แมเรียนยิ้ม 'ฉันชื่อนอร์แมน' เขากล่าวว่า 'ถ้าคุณต้องการอะไรฉันจะเป็นในสำนักงาน. 'ฉันเพียงแค่ต้องการที่จะนอนหลับ. แต่ก่อนที่ผมต้องกิน. 'มีร้านอาหารประมาณสิบไมล์ห่างนอก Fairvale แต่ผมก็แค่คิดว่า ... 'เขากล่าวว่าการลดสายตาของเขากับขี้อาย smile.'It เป็นทางยาวไป Fairvale และจะยังคงมีฝนตก บางทีคุณอาจต้องการที่จะมีอาหารค่ำกับฉันแทน? ไม่มีอะไรมาก. เพียงแค่ขนมปังนมและเนยแข็ง แต่คุณสามารถขึ้นมาที่บ้านของฉันกับฉันถ้าคุณชอบ. 'คุณใจดีมาก' แมเรียนกล่าวว่า นอร์แมนเงยหน้าขึ้นมองตาของเขาส่องแสงด้วยความตื่นเต้น 'ฉันจะกลับมาเมื่อทุกอย่างพร้อม ร่ม! แมเรียนปิดประตูหลังเขาและยิ้มเป็นครั้งแรกใน twentyf

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทันใดนั้น ขณะที่เธอกำลังมองหาสถานที่ที่ดีเพื่อเลี้ยวรถ เธอเห็นแสงจากด้านข้างของถนน ตอนแรกเธอก็คิดว่าเธอฝันไป โรงแรม ในกลางไม่มีที่ไหนเลย ? เป็นไปไม่ได้ เธอปิดตาของเธอและเปิดพวกเขาอีกครั้ง ใช่ มันก็จริง ป้ายเล็ก ๆส่องแสงในเวลากลางคืน : Bates โมเต็ล " ไม่เชื่อ " เธอพูดเองว่าเธอขับรถต่อ ป้าย . . . นี้เป็นคืนที่โชคดีของฉัน . " บทที่ 4 นอร์แมนไม่มีรถคันอื่น นอกโรงแรม และออฟฟิศว่างเปล่า แมเรี่ยนยืนอยู่นอกสำนักงาน และ รอ เงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นบ้านหลังเก่าขนาดใหญ่บนเนินเขาหลังโรงแรม บนชั้นสองของบ้าน เธอเห็นแสงในหน้าต่าง มีเงาเคลื่อนไหวอยู่หลังม่าน เงาของผู้หญิง แมเรี่ยนคิด เธอกลับไปที่รถ รอใครบางคนมา - สุดท้าย ฝ่าความมืดและสายฝน เธอเห็นใครบางคนอยู่ข้างนอกบ้าน มันเป็นผู้ชาย แล้วเขาก็วิ่งลงเนินไปที่โมเต็ล แมเรียน ออกมาจากรถ เธอพบเขา เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างผอมสูง ด้วยความเป็นมิตร คล้ายใบหน้า’ ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ในสำนักงาน , " " เขายิ้ม คุณมีห้องว่างซักห้องมั้ย ? " แมเรี่ยนถาม . . . สิบสองห้อง ทุกคนว่าง " " ชายหนุ่มหัวเราะ คุณเปียกหมดแล้ว เข้ามาในสำนักงาน ในสำนักงาน ชายหนุ่มมองดูเธออย่างที่เธอเขียนชื่อของเธอในหนังสือผู้เข้าชม " ไม่ใช่ชื่อจริงของเธอ แต่ซามูเอล " มารี " แล้วเขาก็คิดสักครู่ก่อนที่จะเลือกคีย์จากขนาดเล็กตู้หลังโต๊ะทำงาน . ห้องหนึ่ง เขายิ้ม แล้วก็ข้างๆ ออฟฟิศนี้ . " ชายหนุ่มแบกกระเป๋าของ Marion จากรถ เธอตามเขาเข้ามาในห้องเธอ เขาเปิดไฟและเปิดหน้าต่าง . มันมีขนาดเล็ก แต่มันสบาย , " " เขากล่าวว่า และดู มีฝักบัวในห้องน้ำ " " ขอบคุณคุณ Bates , " " มาเรียน ยิ้ม ฉันชื่อนอร์แมน , " " เขากล่าวว่า ถ้าคุณต้องการอะไร ผมจะอยู่ในสำนักงาน ผมแค่อยากนอน . แต่ก่อนหน้านั้น ฉันต้องกิน " " มีร้านอาหารประมาณสิบไมล์นอก fairvale . แต่ฉันแค่คิด . . . . . . . " เขากล่าวว่า การลดสายตาของเขาด้วยรอยยิ้มอายๆ มันอยู่ไกล fairvale ก็ยังตก คุณอาจจะต้องการทานมื้อค่ำกับผมแทน ไม่มีอะไรมากครับ แค่ขนมปัง นมและเนยแข็ง แต่คุณสามารถมาที่บ้านของฉันกับฉัน ถ้าเธอชอบ เธอเป็นคนใจดีมาก " แมเรียน นอร์แมน เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น . . . ข้าจะกลับมาเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว กับร่ม ! แมเรี่ยนปิดประตูหลังเขาและยิ้มเป็นครั้งแรกใน twentyf