There will come soft rainsby Ray Br

There will come soft rains

by Ray Bradbury (born 1920)

In the living room the voice-clock sang, Tick-tock, seven o'clock, time to get up, time to get up, seven o'clock! as if it were afraid nobody would. The morning house lay empty. The clock ticked on, repeating and repeating its sounds into the emptiness. Seven-nine, breakfast time, seven-nine!
In the kitchen the breakfast stove gave a hissing sigh and ejected from its warm interior eight pieces of perfectly browned toast, eight eggs sunnyside up, sixteen slices of bacon, two coffees, and two cool glasses of milk.
"Today is August 4, 2026," said a second voice from the kitchen ceiling., "in the city of Allendale, California." It repeated the date three times for memory's sake. "Today is Mr. Featherstone's birthday. Today is the anniversary of Tilita's marriage. Insurance is payable, as are the water, gas, and light bills."
Somewhere in the walls, relays clicked, memory tapes glided under electric eyes.

Eight-one, tick-tock, eight-one o'clock, off to school, off to work, run, run, eight-one! But no doors slammed, no carpets took the soft tread of rubber heels. It was raining outside. The weather box on the fron door sang quietly: "Rain, rain, go away; rubbers, raincoats for today..." And the rain tapped on the empty house, echoing.
Outside, the garage chimed and lifted its door to reveal the waiting car. After a long wait the door swung down again.
At eight-thirty the eggs were shriveled and the toast was like stone. An aluminum wedge scraped them down a metal throat which digested and flushed them away to the distant sea. The dirty dishes were dropped into a hot washer and emerged twinkling dry.

Nine-fifteen, sang the clock, time to clean. Out of warrens in the wall, tiny robot mice darted. The rooms were acrawl with the small cleaning animals, all rubber and metal. They thudded against chairs, whirling their mustached runners, kneading the rug nap, sucking gently at hidden dust. Then, like mysterious invaders, they popped into their burrows. Their pink electric eye faded. The house was clean.
Ten o'clock. The sun came out from behind the rain. The house stood alone in a city of rubble and ashes. This was the one house left standing. At night the ruined city gave of a radioactive glow which could be seen for miles.
Ten-fifteen. The garden sprinklers whirled up in golden founts, filling the soft morning air with scatterings of brightness. The water pelted windowpanes, running down the charred west side where the house had been burned evenly free of its white paint. The entire west face of the house was black, save for five places. Here the silhouette in paint of a man mowing a lawn. Here, as in a photograph, a woman bent to pick flowers. Still farther over, their images burned on wood in one titantic instant, a small boy, hands flung into the air; higher up, the image of thrown ball, and opposite him a girl, hand raised to catch a ball which never came down. The five spots of paint- the man, the woman, the children, the ball - remained. The rest was a thin charcoaled layer. The gentle sprinkler rain filled the garden with falling light.

Until this day, how well the house had kept its peace. How carefully it had inquired, 'Who goes there? What's the password?" and, getting no answer from the only foxes and whining cats, it had shut up its windows and drawn shades in an old-maidenly preoccupation with self-protection which bordered on a mechanical paranoia.
It quivered at each sound, the house did. If a sparrow brushed a window, the shade snapped up. The bird, startled, flew off! No, not even a bird must touch the house!
The house was an altar with ten thousand attendants, big, small, servicing, attending, in choirs. But the gods had gone away, and the ritual of the religion continued senselessly, uselessly.

Twelve noon.
A dog whined, shivering, on the front porch.
The front door recognized the dog voice and opened. The dog, once large and fleshy, but now gone to bone and covered with sores, moved in and through the house, tracking mud. Behind it whirred angry mice, angry at having to pick up mud, angry at inconvenience.
For not a leaf fragment blew under the door but what the wall panels flipped open and the copper scrap rats flashed swiftly out. The offending dust, hair, or paper, seized in miniature steel jaws, was raced back to the burrows. There, down tubes which fed into the cellar, it was dropped like evil Baal in a dark corner.

The dog ran upstairs, hysterically yelping to each door, at last realizing, as the house realized, that only silence was here. It sniffed the air and scratched the kitchen door. Behind the door, the stove was making pancakes which filled the house with a rich odor and the scent of maple syrup. The dog frothed at the mouth, lying at the door, sniffing, its eyes turned to fire. It ran wildly in circles, biting at its tail, spun in a frenzy, and died. It lay in the parlor for an hour
Two 'clock, sang a voice.
Delicately sensing decay at last, the regiments of mice hummed out as softly as blown gray leaves in an electrical wind.
Two-fifteen.
The dog was gone.
In the cellar, the incinerator glowed suddenly and a whirl of sparks leaped up the chimney.
Two thirty-five.
Bridge tables sprouted from patio walls. Playing cards fluttered onto pads in a shower of pips. Martinis manifested on an oaken bench with egg salad sandwiches. Music played.
But the tables were silent and the cards untouched.
At four o'clock the tables folded like great butterflies back through the paneled walls.

Four-thirty.
The nursery walls glowed.
Animals took shape: yellow giraffes, blue lions, pink antelopes, lilac panthers cavorting in crystal substance. The walls were glass. They looked out upon color and fantasy. Hidden films clocked though the well-oiled sprockets, and the walls lived. The nursery floor was woven to resemble a crisp cereal meadow. Over this ran aluminum roaches and iron crickets, and in the hot still air butterflies of delicate red tissue wavered among the sharp aroma of animal spoors! There was the sound like a great matted yellow hive of bees within a dark bellows, the lazy bumble of a purring lion. And there was the patter of okapi feet and the murmur of a fresh jungle rain, like other hoofs falling upon the summer-starched grass. Now the walls dissolved into distances of parched weed, mile on mile, and warm endless sky. The animals drew away into thorn brakes and water holes.It was the children's hour.

Five o'clock. The bath filled with clear hot water.
Six, seven, eight o'clock. The dinner dishes manipulated like magic tricks, and in the study a click. In the metal stand opposite the hearth where a fire now blazed up warmly, a cigar popped out, half an inch of soft gray ash on it, smoking, waiting.

Nine o'clock. The beds warmed their hidden circuits, for nights were cool here.
Nine-five. A voice spoke from the study ceiling: "Mrs. McClellan, which poem would you like this evening?"
The house was silent.
The voice said at last, "Since you express no preference, I shall select a poem at random." Quiet music rose to back the voice. "Sara Teasdale. As I recall, your favorite...

"There will come soft rains and the smell of the ground, And swallows circling with their shimmering sound;

And frogs in the pools singing at night, And wild plum trees in tremulous white;

Robins will wear their feathery fire, Whistling their whims on a low fence-wire;

And not one will know of the war, not one Will care at last when it is done.

Not one would mind, neither bird nor tree, If mankind perished utterly;

And Spring herself, when she woke at dawn Would scarcely know that we were gone."

The fire burned on the stone hearth and the cigar fell away into a mound of quiet ash on its tray. The empty chairs faced each other between the silent walls, and the music played.

At ten o'clock the house began to die.
The wind blew. A falling tree bough crashed through the kitchen window. Cleaning solvent, bottled, shattered over the stove. The room was ablaze in an instant! "Fire!" screamed a voice. The house lights flashed, water pumps shot water from the ceilings. But the solvent spread on the linoleum, licking, eating, under the kitchen door, while the voices took it up in chorus: "Fire, fire, fire!"
The house tried to save itself. Doors sprang tightly shut, but the windows were broken by the heat and the wind blew and sucked upon the fire.
The house gave ground as the fire in ten billion angry sparks moved with flaming ease from room to room and then up the stairs. While scurrying water rats squeaked from the walls, pistoled their water, and ran for more. And the wall sprays let down showers of mechanical rain.

But too late. Somewhere, sighing, a pump shrugged to a stop. The quenching rain ceased. The reserve water supply which filled the baths and washed the dishes for many quiet days was gone.
The fire crackled up the stairs. It fed upon Picassos and Matisses in the upper halls, like delicacies, baking off the oily flesh, tenderly crisping the canvases into black shavings.
Now the fire lay in beds, stood in windows, changed the colors of drapes!
And then, reinforcements.
From attic trapdoors, blind robot faces peered down with faucet mouths gushing green chemical.
The fire backed off, as even an elephant must at the sight of a dead snake. Now there were twenty snakes whipping over the floor, killing the fire with a clear cold venom of green froth.
But the fire was clever. It had sent flames outside the house, up through the attic to the pumps there. An explosion! The attic brain which directed the pumps was shattered into bronzeshrapnel on the beams.
The fire rushed back into every closet and felt of the clothes that hung there.

The house shuddered, oak bone on bone, its bared skeleton cringing from the heat, its wire, its nerves revealed as if a surgeon had torn the skin off to let the red veins and capillaries quiver in the scalded a

There will come soft rains

by Ray Bradbury (born 1920)

In the living room the voice-clock sang, Tick-tock, seven o'clock, time to get up, time to get up, seven o'clock! as if it were afraid nobody would. The morning house lay empty. The clock ticked on, repeating and repeating its sounds into the emptiness. Seven-nine, breakfast time, seven-nine! 
In the kitchen the breakfast stove gave a hissing sigh and ejected from its warm interior eight pieces of perfectly browned toast, eight eggs sunnyside up, sixteen slices of bacon, two coffees, and two cool glasses of milk.
"Today is August 4, 2026," said a second voice from the kitchen ceiling., "in the city of Allendale, California." It repeated the date three times for memory's sake. "Today is Mr. Featherstone's birthday. Today is the anniversary of Tilita's marriage. Insurance is payable, as are the water, gas, and light bills."
Somewhere in the walls, relays clicked, memory tapes glided under electric eyes.

Eight-one, tick-tock, eight-one o'clock, off to school, off to work, run, run, eight-one! But no doors slammed, no carpets took the soft tread of rubber heels. It was raining outside. The weather box on the fron door sang quietly: "Rain, rain, go away; rubbers, raincoats for today..." And the rain tapped on the empty house, echoing.
Outside, the garage chimed and lifted its door to reveal the waiting car. After a long wait the door swung down again.
At eight-thirty the eggs were shriveled and the toast was like stone. An aluminum wedge scraped them down a metal throat which digested and flushed them away to the distant sea. The dirty dishes were dropped into a hot washer and emerged twinkling dry.

Nine-fifteen, sang the clock, time to clean. Out of warrens in the wall, tiny robot mice darted. The rooms were acrawl with the small cleaning animals, all rubber and metal. They thudded against chairs, whirling their mustached runners, kneading the rug nap, sucking gently at hidden dust. Then, like mysterious invaders, they popped into their burrows. Their pink electric eye faded. The house was clean.
Ten o'clock. The sun came out from behind the rain. The house stood alone in a city of rubble and ashes. This was the one house left standing. At night the ruined city gave of a radioactive glow which could be seen for miles.
Ten-fifteen. The garden sprinklers whirled up in golden founts, filling the soft morning air with scatterings of brightness. The water pelted windowpanes, running down the charred west side where the house had been burned evenly free of its white paint. The entire west face of the house was black, save for five places. Here the silhouette in paint of a man mowing a lawn. Here, as in a photograph, a woman bent to pick flowers. Still farther over, their images burned on wood in one titantic instant, a small boy, hands flung into the air; higher up, the image of thrown ball, and opposite him a girl, hand raised to catch a ball which never came down. The five spots of paint- the man, the woman, the children, the ball - remained. The rest was a thin charcoaled layer. The gentle sprinkler rain filled the garden with falling light.

Until this day, how well the house had kept its peace. How carefully it had inquired, 'Who goes there? What's the password?" and, getting no answer from the only foxes and whining cats, it had shut up its windows and drawn shades in an old-maidenly preoccupation with self-protection which bordered on a mechanical paranoia.
It quivered at each sound, the house did. If a sparrow brushed a window, the shade snapped up. The bird, startled, flew off! No, not even a bird must touch the house!
The house was an altar with ten thousand attendants, big, small, servicing, attending, in choirs. But the gods had gone away, and the ritual of the religion continued senselessly, uselessly.

Twelve noon.
A dog whined, shivering, on the front porch. 
The front door recognized the dog voice and opened. The dog, once large and fleshy, but now gone to bone and covered with sores, moved in and through the house, tracking mud. Behind it whirred angry mice, angry at having to pick up mud, angry at inconvenience.
For not a leaf fragment blew under the door but what the wall panels flipped open and the copper scrap rats flashed swiftly out. The offending dust, hair, or paper, seized in miniature steel jaws, was raced back to the burrows. There, down tubes which fed into the cellar, it was dropped like evil Baal in a dark corner.

The dog ran upstairs, hysterically yelping to each door, at last realizing, as the house realized, that only silence was here. It sniffed the air and scratched the kitchen door. Behind the door, the stove was making pancakes which filled the house with a rich odor and the scent of maple syrup. The dog frothed at the mouth, lying at the door, sniffing, its eyes turned to fire. It ran wildly in circles, biting at its tail, spun in a frenzy, and died. It lay in the parlor for an hour
Two 'clock, sang a voice.
Delicately sensing decay at last, the regiments of mice hummed out as softly as blown gray leaves in an electrical wind.
Two-fifteen.
The dog was gone.
In the cellar, the incinerator glowed suddenly and a whirl of sparks leaped up the chimney.
Two thirty-five. 
Bridge tables sprouted from patio walls. Playing cards fluttered onto pads in a shower of pips. Martinis manifested on an oaken bench with egg salad sandwiches. Music played.
But the tables were silent and the cards untouched.
At four o'clock the tables folded like great butterflies back through the paneled walls.

Four-thirty. 
The nursery walls glowed.
Animals took shape: yellow giraffes, blue lions, pink antelopes, lilac panthers cavorting in crystal substance. The walls were glass. They looked out upon color and fantasy. Hidden films clocked though the well-oiled sprockets, and the walls lived. The nursery floor was woven to resemble a crisp cereal meadow. Over this ran aluminum roaches and iron crickets, and in the hot still air butterflies of delicate red tissue wavered among the sharp aroma of animal spoors! There was the sound like a great matted yellow hive of bees within a dark bellows, the lazy bumble of a purring lion. And there was the patter of okapi feet and the murmur of a fresh jungle rain, like other hoofs falling upon the summer-starched grass. Now the walls dissolved into distances of parched weed, mile on mile, and warm endless sky. The animals drew away into thorn brakes and water holes.It was the children's hour.

Five o'clock. The bath filled with clear hot water.
Six, seven, eight o'clock. The dinner dishes manipulated like magic tricks, and in the study a click. In the metal stand opposite the hearth where a fire now blazed up warmly, a cigar popped out, half an inch of soft gray ash on it, smoking, waiting.

Nine o'clock. The beds warmed their hidden circuits, for nights were cool here.
Nine-five. A voice spoke from the study ceiling: "Mrs. McClellan, which poem would you like this evening?"
The house was silent.
The voice said at last, "Since you express no preference, I shall select a poem at random." Quiet music rose to back the voice. "Sara Teasdale. As I recall, your favorite...

"There will come soft rains and the smell of the ground, And swallows circling with their shimmering sound;

And frogs in the pools singing at night, And wild plum trees in tremulous white;

Robins will wear their feathery fire, Whistling their whims on a low fence-wire;

And not one will know of the war, not one Will care at last when it is done.

Not one would mind, neither bird nor tree, If mankind perished utterly;

And Spring herself, when she woke at dawn Would scarcely know that we were gone."

The fire burned on the stone hearth and the cigar fell away into a mound of quiet ash on its tray. The empty chairs faced each other between the silent walls, and the music played.

At ten o'clock the house began to die.
The wind blew. A falling tree bough crashed through the kitchen window. Cleaning solvent, bottled, shattered over the stove. The room was ablaze in an instant! "Fire!" screamed a voice. The house lights flashed, water pumps shot water from the ceilings. But the solvent spread on the linoleum, licking, eating, under the kitchen door, while the voices took it up in chorus: "Fire, fire, fire!"
The house tried to save itself. Doors sprang tightly shut, but the windows were broken by the heat and the wind blew and sucked upon the fire.
The house gave ground as the fire in ten billion angry sparks moved with flaming ease from room to room and then up the stairs. While scurrying water rats squeaked from the walls, pistoled their water, and ran for more. And the wall sprays let down showers of mechanical rain.

But too late. Somewhere, sighing, a pump shrugged to a stop. The quenching rain ceased. The reserve water supply which filled the baths and washed the dishes for many quiet days was gone.
The fire crackled up the stairs. It fed upon Picassos and Matisses in the upper halls, like delicacies, baking off the oily flesh, tenderly crisping the canvases into black shavings.
Now the fire lay in beds, stood in windows, changed the colors of drapes!
And then, reinforcements.
From attic trapdoors, blind robot faces peered down with faucet mouths gushing green chemical.
The fire backed off, as even an elephant must at the sight of a dead snake. Now there were twenty snakes whipping over the floor, killing the fire with a clear cold venom of green froth.
But the fire was clever. It had sent flames outside the house, up through the attic to the pumps there. An explosion! The attic brain which directed the pumps was shattered into bronzeshrapnel on the beams.
The fire rushed back into every closet and felt of the clothes that hung there.

The house shuddered, oak bone on bone, its bared skeleton cringing from the heat, its wire, its nerves revealed as if a surgeon had torn the skin off to let the red veins and capillaries quiver in the scalded a

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

There will come soft rainsby Ray Bradbury (born 1920)In the living room the voice-clock sang, Tick-tock, seven o'clock, time to get up, time to get up, seven o'clock! as if it were afraid nobody would. The morning house lay empty. The clock ticked on, repeating and repeating its sounds into the emptiness. Seven-nine, breakfast time, seven-nine! In the kitchen the breakfast stove gave a hissing sigh and ejected from its warm interior eight pieces of perfectly browned toast, eight eggs sunnyside up, sixteen slices of bacon, two coffees, and two cool glasses of milk."Today is August 4, 2026," said a second voice from the kitchen ceiling., "in the city of Allendale, California." It repeated the date three times for memory's sake. "Today is Mr. Featherstone's birthday. Today is the anniversary of Tilita's marriage. Insurance is payable, as are the water, gas, and light bills."Somewhere in the walls, relays clicked, memory tapes glided under electric eyes.Eight-one, tick-tock, eight-one o'clock, off to school, off to work, run, run, eight-one! But no doors slammed, no carpets took the soft tread of rubber heels. It was raining outside. The weather box on the fron door sang quietly: "Rain, rain, go away; rubbers, raincoats for today..." And the rain tapped on the empty house, echoing.Outside, the garage chimed and lifted its door to reveal the waiting car. After a long wait the door swung down again.At eight-thirty the eggs were shriveled and the toast was like stone. An aluminum wedge scraped them down a metal throat which digested and flushed them away to the distant sea. The dirty dishes were dropped into a hot washer and emerged twinkling dry.Nine-fifteen, sang the clock, time to clean. Out of warrens in the wall, tiny robot mice darted. The rooms were acrawl with the small cleaning animals, all rubber and metal. They thudded against chairs, whirling their mustached runners, kneading the rug nap, sucking gently at hidden dust. Then, like mysterious invaders, they popped into their burrows. Their pink electric eye faded. The house was clean.Ten o'clock. The sun came out from behind the rain. The house stood alone in a city of rubble and ashes. This was the one house left standing. At night the ruined city gave of a radioactive glow which could be seen for miles.Ten-fifteen. The garden sprinklers whirled up in golden founts, filling the soft morning air with scatterings of brightness. The water pelted windowpanes, running down the charred west side where the house had been burned evenly free of its white paint. The entire west face of the house was black, save for five places. Here the silhouette in paint of a man mowing a lawn. Here, as in a photograph, a woman bent to pick flowers. Still farther over, their images burned on wood in one titantic instant, a small boy, hands flung into the air; higher up, the image of thrown ball, and opposite him a girl, hand raised to catch a ball which never came down. The five spots of paint- the man, the woman, the children, the ball - remained. The rest was a thin charcoaled layer. The gentle sprinkler rain filled the garden with falling light.Until this day, how well the house had kept its peace. How carefully it had inquired, 'Who goes there? What's the password?" and, getting no answer from the only foxes and whining cats, it had shut up its windows and drawn shades in an old-maidenly preoccupation with self-protection which bordered on a mechanical paranoia.It quivered at each sound, the house did. If a sparrow brushed a window, the shade snapped up. The bird, startled, flew off! No, not even a bird must touch the house!The house was an altar with ten thousand attendants, big, small, servicing, attending, in choirs. But the gods had gone away, and the ritual of the religion continued senselessly, uselessly.Twelve noon.A dog whined, shivering, on the front porch. The front door recognized the dog voice and opened. The dog, once large and fleshy, but now gone to bone and covered with sores, moved in and through the house, tracking mud. Behind it whirred angry mice, angry at having to pick up mud, angry at inconvenience.For not a leaf fragment blew under the door but what the wall panels flipped open and the copper scrap rats flashed swiftly out. The offending dust, hair, or paper, seized in miniature steel jaws, was raced back to the burrows. There, down tubes which fed into the cellar, it was dropped like evil Baal in a dark corner.The dog ran upstairs, hysterically yelping to each door, at last realizing, as the house realized, that only silence was here. It sniffed the air and scratched the kitchen door. Behind the door, the stove was making pancakes which filled the house with a rich odor and the scent of maple syrup. The dog frothed at the mouth, lying at the door, sniffing, its eyes turned to fire. It ran wildly in circles, biting at its tail, spun in a frenzy, and died. It lay in the parlor for an hourTwo 'clock, sang a voice.Delicately sensing decay at last, the regiments of mice hummed out as softly as blown gray leaves in an electrical wind.Two-fifteen.The dog was gone.In the cellar, the incinerator glowed suddenly and a whirl of sparks leaped up the chimney.Two thirty-five. Bridge tables sprouted from patio walls. Playing cards fluttered onto pads in a shower of pips. Martinis manifested on an oaken bench with egg salad sandwiches. Music played.But the tables were silent and the cards untouched.At four o'clock the tables folded like great butterflies back through the paneled walls.Four-thirty. The nursery walls glowed.Animals took shape: yellow giraffes, blue lions, pink antelopes, lilac panthers cavorting in crystal substance. The walls were glass. They looked out upon color and fantasy. Hidden films clocked though the well-oiled sprockets, and the walls lived. The nursery floor was woven to resemble a crisp cereal meadow. Over this ran aluminum roaches and iron crickets, and in the hot still air butterflies of delicate red tissue wavered among the sharp aroma of animal spoors! There was the sound like a great matted yellow hive of bees within a dark bellows, the lazy bumble of a purring lion. And there was the patter of okapi feet and the murmur of a fresh jungle rain, like other hoofs falling upon the summer-starched grass. Now the walls dissolved into distances of parched weed, mile on mile, and warm endless sky. The animals drew away into thorn brakes and water holes.It was the children's hour.Five o'clock. The bath filled with clear hot water.Six, seven, eight o'clock. The dinner dishes manipulated like magic tricks, and in the study a click. In the metal stand opposite the hearth where a fire now blazed up warmly, a cigar popped out, half an inch of soft gray ash on it, smoking, waiting.
Nine o'clock. The beds warmed their hidden circuits, for nights were cool here.
Nine-five. A voice spoke from the study ceiling: "Mrs. McClellan, which poem would you like this evening?"
The house was silent.
The voice said at last, "Since you express no preference, I shall select a poem at random." Quiet music rose to back the voice. "Sara Teasdale. As I recall, your favorite...

"There will come soft rains and the smell of the ground, And swallows circling with their shimmering sound;

And frogs in the pools singing at night, And wild plum trees in tremulous white;

Robins will wear their feathery fire, Whistling their whims on a low fence-wire;

And not one will know of the war, not one Will care at last when it is done.

Not one would mind, neither bird nor tree, If mankind perished utterly;

And Spring herself, when she woke at dawn Would scarcely know that we were gone."

The fire burned on the stone hearth and the cigar fell away into a mound of quiet ash on its tray. The empty chairs faced each other between the silent walls, and the music played.

At ten o'clock the house began to die.
The wind blew. A falling tree bough crashed through the kitchen window. Cleaning solvent, bottled, shattered over the stove. The room was ablaze in an instant! "Fire!" screamed a voice. The house lights flashed, water pumps shot water from the ceilings. But the solvent spread on the linoleum, licking, eating, under the kitchen door, while the voices took it up in chorus: "Fire, fire, fire!"
The house tried to save itself. Doors sprang tightly shut, but the windows were broken by the heat and the wind blew and sucked upon the fire.
The house gave ground as the fire in ten billion angry sparks moved with flaming ease from room to room and then up the stairs. While scurrying water rats squeaked from the walls, pistoled their water, and ran for more. And the wall sprays let down showers of mechanical rain.

But too late. Somewhere, sighing, a pump shrugged to a stop. The quenching rain ceased. The reserve water supply which filled the baths and washed the dishes for many quiet days was gone.
The fire crackled up the stairs. It fed upon Picassos and Matisses in the upper halls, like delicacies, baking off the oily flesh, tenderly crisping the canvases into black shavings.
Now the fire lay in beds, stood in windows, changed the colors of drapes!
And then, reinforcements.
From attic trapdoors, blind robot faces peered down with faucet mouths gushing green chemical.
The fire backed off, as even an elephant must at the sight of a dead snake. Now there were twenty snakes whipping over the floor, killing the fire with a clear cold venom of green froth.
But the fire was clever. It had sent flames outside the house, up through the attic to the pumps there. An explosion! The attic brain which directed the pumps was shattered into bronzeshrapnel on the beams.
The fire rushed back into every closet and felt of the clothes that hung there.

The house shuddered, oak bone on bone, its bared skeleton cringing from the heat, its wire, its nerves revealed as if a surgeon had torn the skin off to let the red veins and capillaries quiver in the scalded a

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

จะมีฝนตกมานุ่มโดยเรย์แบรดบูรี่ (เกิดปี 1920) ในห้องนั่งเล่นเสียงนาฬิการ้องเพลง Tick ลับเจ็ดโมงถึงเวลาที่จะได้รับการขึ้นเวลาที่จะได้รับการขึ้นทุ่ม! ราวกับว่ามันเป็นจะไม่มีใครกลัว บ้านตอนเช้าวางที่ว่างเปล่า นาฬิกา ticked ในการทำซ้ำและการทำซ้ำเสียงที่เป็นความว่างเปล่า เจ็ดเก้าเวลาอาหารเช้า, 7-9! ในห้องครัวเตารับประทานอาหารเช้าให้ถอนหายใจเปล่งเสียงดังกล่าวและพุ่งออกมาจากการตกแต่งภายในที่อบอุ่นแปดชิ้นส่วนของสีน้ำตาลได้อย่างสมบูรณ์แบบขนมปังแปดไข่ไซด์ถึงสิบหกชิ้นของเบคอนสองกาแฟและสองเย็น แก้วนม. "วันนี้เป็น 4 สิงหาคม 2026" กล่าวว่าเสียงที่สองจากเพดานห้องครัว. "ในเมืองอัลเลนเดแคลิฟอร์เนีย." มันซ้ำแล้วซ้ำอีกวันที่สามครั้งเพื่อประโยชน์ในความทรงจำของ "วันนี้เป็นวันเกิดของนายดันของ. วันนี้เป็นวันครบรอบปีของการแต่งงาน Tilita ของ. ประกันจ่ายเช่นเดียวกับน้ำก๊าซและค่าแสง." อยู่ที่ไหนสักแห่งในผนัง, รีเลย์คลิกเทปหน่วยความจำเดินใต้ตาไฟฟ้า. แปดหนึ่ง , สัญญาลับ, 8-1 โมงไปโรงเรียนออกไปทำงานทำงานทำงาน 8-1! แต่ไม่มีประตูกระแทกพรมไม่เอาดอกอ่อนของส้นเท้ายาง มันก็มีฝนตกนอก กล่องสภาพอากาศที่ประตู Fron ร้องเพลงอย่างเงียบ ๆ : "ฝนฝนหายไป; ยางเสื้อกันฝนสำหรับวันนี้ ... " และฝนเคาะในบ้านที่ว่างเปล่าสะท้อน. นอกโรงรถ chimed และยกประตูที่จะเปิดเผย รอรถ หลังจากที่รอนานประตูเหวี่ยงลงมาอีกครั้ง. ที่ 8-30 ไข่ได้รับการหดตัวและขนมปังปิ้งเป็นเหมือนหิน ลิ่มอลูมิเนียมที่คัดลอกมาพวกเขาลงลำคอของโลหะที่ย่อยและล้างพวกเขาออกไปจากทะเลที่อยู่ห่างไกล จานสกปรกที่ถูกทิ้งลงในเครื่องซักผ้าร้อนและโผล่ออกมาแววแห้ง. เก้าสิบห้าร้องเพลงนาฬิกา, เวลาในการทำความสะอาด ออกจากผึ้งในผนังหนูหุ่นยนต์เล็ก ๆ พุ่ง ห้องพัก acrawl กับการทำความสะอาดสัตว์ขนาดเล็กยางและโลหะ พวกเขา thudded กับเก้าอี้ขว้างวิ่งหนวดของพวกเขาหลับนอนนวดพรมดูดฝุ่นเบา ๆ ที่ซ่อนอยู่ แล้วเช่นผู้รุกรานลึกลับที่พวกเขาโผล่เข้าไปในโพรงของพวกเขา ตาไฟฟ้าของพวกเขาสีชมพูจางหายไป บ้านสะอาด. สิบโมง ดวงอาทิตย์ออกมาจากด้านหลังฝนตก บ้านที่ยืนอยู่คนเดียวในเมืองและเศษขี้เถ้า นี่เป็นบ้านหลังหนึ่งที่เหลืออยู่ ในเวลากลางคืนซากเมืองให้เรืองแสงของสารกัมมันตรังสีที่อาจจะเห็นไมล์. สิบสิบห้า หัวฉีดหมุนสวนขึ้นมาใน founts ทองเติมอากาศตอนเช้าอ่อนกับ scatterings ของความสว่าง น้ำปา windowpanes วิ่งลงด้านข้างทิศตะวันตกไหม้เกรียมที่บ้านได้รับการเผาไหม้ฟรีสม่ำเสมอของสีขาว ใบหน้าทั้งทางทิศตะวันตกของบ้านเป็นสีดำเพื่อช่วยห้าสถานที่ นี่คือภาพเงาในสีของชายคนหนึ่งตัดหญ้าสนามหญ้า ที่นี่ในขณะที่การถ่ายภาพผู้หญิงคนหนึ่งก้มลงไปรับดอกไม้ ยังคงไกลออกไปมากกว่าภาพของพวกเขาเผาไม้ในทันที Titantic หนึ่งเด็กผู้ชายตัวเล็กมือโยนขึ้นไปในอากาศ; สูงขึ้นภาพของโยนลูกบอลและตรงข้ามกับเขาสาวมือยกขึ้นไปจับบอลที่ไม่เคยมาลง ห้าจุด paint- ชายหญิงเด็กลูก - ยังคงอยู่ ส่วนที่เหลือเป็นชั้นบาง ๆ charcoaled ฝนอ่อนโยนฉีดน้ำที่เต็มไปด้วยสวนที่มีแสงลดลง. จนกระทั่งวันนี้วิธีที่ดีที่บ้านยังคงความสงบ วิธีอย่างระมัดระวังมันได้ถาม 'ใครไปที่นั่น? รหัสผ่านคืออะไร? "และได้รับไม่มีคำตอบจากสุนัขจิ้งจอกเท่านั้นและเสียงหอนแมวมันก็ปิดหน้าต่างและวาดเฉดสีในความลุ่มหลงเก่าหญิงสาวที่มีการป้องกันตนเองซึ่งล้อมรอบบนความหวาดระแวงกล. มันก็สั่นเสียงแต่ละ บ้านไม่ได้. ถ้านกกระจอกแปรงหน้าต่างที่ร่ม snapped ขึ้น. นกตกใจบินออก! ไม่มีไม่ได้แม้กระทั่งนกต้องสัมผัสบ้าน! บ้านเป็นแท่นบูชาที่มีหมื่นผู้เข้าร่วมประชุมที่ใหญ่ขนาดเล็กให้บริการ เข้าร่วมในคณะนักร้องประสานเสียง. แต่พระเจ้าได้หายไปและพิธีกรรมของศาสนายังคงหมดความรู้สึก, ไม่เอาไหน. สิบสองน. สุนัข whined สั่นบนระเบียงด้านหน้า. ประตูหน้าได้รับการยอมรับเสียงสุนัขและเปิด. สุนัข เมื่อมีขนาดใหญ่และอ้วน แต่ตอนนี้หายไปกับกระดูกและปกคลุมด้วยแผลย้ายเข้ามาและผ่านบ้านติดตามโคลน. เบื้องหลังมัน whirred หนูโกรธโกรธที่มีต่อการรับโคลนโกรธที่ไม่สะดวก. สำหรับการไม่ได้เป็นส่วนใบพัด ใต้ประตู แต่สิ่งที่ผนังพลิกเปิดและหนูเศษทองแดงประกายออกมาอย่างรวดเร็ว ฝุ่นที่กระทำผิดผมหรือกระดาษยึดในขากรรไกรเหล็กขนาดเล็กวิ่งกลับไปที่โพรง มีลงท่อที่ป้อนเข้าไปในห้องใต้ดินมันก็ลดลงเช่นบาอัลชั่วร้ายในมุมที่มืด. สุนัขวิ่งชั้นบนอย่างบ้าคลั่งร้องหงิงๆไปที่ประตูแต่ละที่สุดท้ายที่ตระหนักถึงความเป็นบ้านตระหนักถึงความเงียบที่เดียวคือที่นี่ มันดมอากาศและรอยขีดข่วนที่ประตูห้องครัว เบื้องหลังประตูเตาทำแพนเค้กที่เต็มไปด้วยบ้านที่มีกลิ่นและอุดมไปด้วยกลิ่นหอมของน้ำเชื่อมเมเปิ้ล สุนัข frothed ที่ปากนอนอยู่ที่ประตูดมตาหันไปยิง มันวิ่งไปอย่างดุเดือดในวงการกัดที่หางของมันหมุนในความบ้าและเสียชีวิต มันนอนอยู่ในห้องนั่งเล่นสำหรับชั่วโมงนาฬิกาสอง 'ร้องเพลงเสียง. ประณีตสลายตัวตรวจจับในที่สุดทหารของหนูฮัมออกมาเบา ๆ เป็นเป่าใบสีเทาในลมไฟฟ้า. สองสิบห้า. สุนัขก็หายไป. ใน ห้องเก็บของเตาเผา glowed ทันทีและวนของประกายไฟกระโดดขึ้นปล่องไฟ. สองสามสิบห้า. ตารางสะพานแตกหน่อจากผนังลาน เล่นไพ่เบาโผบินลงบนแผ่นในห้องอาบน้ำของจุด มาร์ติประจักษ์บนม้านั่งทำด้วยไม้โอ๊กกับแซนวิชสลัดไข่ เพลงที่เล่น. แต่ตารางเงียบและบัตรแตะต้อง. ที่ 04:00 ตารางพับเหมือนผีเสื้อที่ดีกลับผ่านผนังกรุได้. สี่สามสิบ. ผนังเรือนเพาะชำเรืองแสง. สัตว์เอารูปร่าง: ยีราฟสีเหลืองสิงโตสีฟ้า, สีชมพู antelopes, แพนเทอร์ม่วง cavorting ในสารคริสตัล ผนังเป็นกระจก พวกเขามองออกไปสีและจินตนาการ ภาพยนตร์ที่ซ่อนโอเวอร์คล็อกเฟืองแม้ว่าที่ชาญฉลาดและผนังอาศัยอยู่ ชั้นสถานรับเลี้ยงเด็กที่ได้รับการทอจะมีลักษณะคล้ายกับทุ่งหญ้าธัญพืชที่คมชัด กว่านี้แมลงสาบวิ่งลูมิเนียมและเหล็กจิ้งหรีดและในยังคงร้อนผีเสื้ออากาศของเนื้อเยื่ออ่อนสีแดงหวั่นไหวในหมู่กลิ่นหอมคมชัดของ spoors สัตว์! มีเสียงเหมือนรังสีเหลืองดีสังกะตังของผึ้งภายในสูบลมมืด Bumble ขี้เกียจสิงโต purring และมีลายของเท้า okapi และบ่นของป่าฝนสดเช่นกีบอื่น ๆ ที่ตกลงมาบนหญ้าฤดูร้อนแป้ง ตอนนี้ผนังที่ละลายลงไปในระยะทางวัชพืชแห้ง, ไมล์ไมล์และอบอุ่นท้องฟ้าไม่มีที่สิ้นสุด สัตว์ดึงไปในเบรกหนามและ holes.It น้ำเป็นชั่วโมงของเด็ก. ห้าโมงเย็น ห้องอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำใสร้อน. หกเจ็ด 08:00 จานอาหารค่ำจัดการเช่นเทคนิคมายากลและในการศึกษาการคลิกที่ ในโลหะยืนตรงข้ามเตาที่ไฟไหม้ในขณะนี้ประกายขึ้นอย่างอบอุ่นที่ซิการ์โผล่ออกมาครึ่งนิ้วของเถ้าสีเทาอ่อนที่มันสูบบุหรี่รอ. เก้าโมงเช้า เตียงอุ่นวงจรที่ซ่อนของพวกเขาสำหรับคืนเย็นที่นี่. เก้าห้า เสียงพูดจากเพดานการศึกษา: "นาง McClellan ซึ่งบทกวีที่คุณต้องการเย็นนี้" บ้านเงียบ. เสียงกล่าวว่าที่ผ่านมา "ตั้งแต่คุณแสดงการตั้งค่าไม่ฉันจะเลือกบทกวีที่สุ่ม." เพลงเงียบลุกขึ้นกลับเสียง ". ซาร่า Teasdale ขณะที่ผมจำที่คุณชื่นชอบ ... " จะมีฝนตกมานุ่มและกลิ่นของพื้นดินและนกนางแอ่นวงด้วยเสียงที่ส่องแสงของพวกเขาและกบในสระว่ายน้ำร้องเพลงในเวลากลางคืนและต้นไม้ในป่าพลัมสีขาวสั่นไหว; ร็อบบินส์จะสวมไฟเบาของพวกเขา Whistling แปรเปลี่ยนของพวกเขาในรั้วลวดต่ำ. และไม่ได้ใครจะรู้ว่าสงครามไม่ได้เป็นหนึ่งจะดูแลที่ผ่านมาเมื่อมีการกระทำไม่ได้หนึ่งจะคิดทั้งนกหรือต้นไม้ถ้ามนุษย์ เสียชีวิตอย่างเต็มที่; และฤดูใบไม้ผลิตัวเองเมื่อเธอตื่นขึ้นมาในยามเช้าแทบจะรู้ว่าเราก็หายไป ". ไฟเผาบนเตาหินและซิการ์ลดลงไปในกองเถ้าที่เงียบสงบบนถาดที่เก้าอี้ว่างเผชิญหน้ากันระหว่าง. ผนังเงียบและเพลงที่เล่น. ที่ 10:00 บ้านเริ่มที่จะตาย. ลมพัด. ให้กิ่งไม้ต้นไม้ล้มชนผ่านหน้าต่างห้องครัว. ทำความสะอาดตัวทำละลายดื่มบรรจุขวดแตกมากกว่าเตา. ห้องพักเป็นที่ร้อนแรงใน ทันที! "ไฟ" กรีดร้องเสียง. ไฟบ้านประกายปั๊มน้ำยิงน้ำจากเพดาน แต่การแพร่กระจายตัวทำละลายบนเสื่อน้ำมันเลียกินใต้ประตูห้องครัวในขณะที่เสียงที่เกิดขึ้นในการขับร้อง: "ไฟ, ไฟไหม้, ไฟ" บ้านพยายามช่วยตัวเอง ประตูผุดปิดแน่น แต่หน้าต่างที่ถูกทำลายโดยความร้อนและลมพัดและดูดเมื่อไฟ. บ้านให้พื้นดินเป็นไฟในหมื่นล้านประกายไฟโกรธย้ายไปอยู่กับเพลิงอย่างง่ายดายจากห้องไปที่ห้องแล้วขึ้นบันได ในขณะที่หนูเผ่นหนีน้ำแหลมจากผนัง pistoled น้ำของพวกเขาและวิ่งไปหามากขึ้น และสเปรย์ผนังให้ลงอาบน้ำฝนกล. แต่สายเกินไป บางถอนหายใจปั๊มยักหยุด ดับฝนหยุด น้ำประปาสำรองซึ่งเต็มไปด้วยห้องอาบน้ำและล้างจานในวันที่เงียบสงบจำนวนมากก็หายไป. ไฟ crackled ขึ้นบันได มันเลี้ยงเมื่อ Picassos และ Matisses ในห้องโถงชั้นบนเช่นอาหารอบออกเนื้อมันละม่อม crisping ภาพลงในเศษสีดำ. ตอนนี้ไฟไหม้อยู่ในเตียงยืนอยู่ในหน้าต่างการเปลี่ยนแปลงสีของม่าน! แล้วเสริมจากห้องใต้หลังคาลับใบหน้าหุ่นยนต์ตาบอด peered ลงด้วยปากก๊อกน้ำพุ่งเคมีสีเขียว. ไฟถอยออกไปเป็นแม้แต่ช้างต้องที่สายตาของงูตาย ขณะนี้มียี่สิบงูวิปปิ้งทั่วพื้นฆ่าไฟที่มีพิษเย็นที่ชัดเจนของฟองสีเขียว. แต่ไฟฉลาด มันได้ส่งเปลวไฟนอกบ้านผ่านห้องใต้หลังคาที่จะมีเครื่องสูบน้ำ การระเบิด! สมองห้องใต้หลังคาซึ่งกำกับปั๊มถูกทำลายลงใน bronzeshrapnel บนคาน. ไฟรีบวิ่งกลับเข้าไปในตู้เสื้อผ้าของทุกคนและความรู้สึกของเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ที่นั่น. บ้านสั่นกระดูกโอ๊คกระดูกโครงกระดูกแยกเขี้ยวของประจบประแจงจากความร้อนลวดของ เส้นประสาทเปิดเผยว่าถ้าศัลยแพทย์ฉีกผิวออกไปให้เส้นเลือดแดงและเส้นเลือดฝอยสั่นในไฟลวก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ก็นุ่มฝนตก

โดย เรย์ แบรดบิวรี่ ( เกิด 1920 )

ที่ห้องนั่งเล่น เสียงนาฬิการ้อง ติ๊กต๊อก เจ็ดโมงเช้า ตื่นได้แล้ว ตื่นได้แล้ว 7 โมง ! ถ้ามันกลัวว่าไม่มีใครกล้า บ้านเช้าวางว่าง นาฬิกา ticked , ย้ำซ้ำๆ และเสียงของมันเข้าไปในความว่างเปล่า เจ็ดเก้า อาหารเช้าเวลา เจ็ด เก้า
เตาในครัวอาหารเช้าให้หอนถอนหายใจและพุ่งออกมาจากความอบอุ่นภายในแปดชิ้นสมบูรณ์เหลืองขนมปัง , ไข่แปดฟอง ซันนี่ไซด์ขึ้น 16 ชิ้นของเบคอนกาแฟสองแก้ว สองแก้วเย็นของนม .
" วันนี้ 4 สิงหาคม 2569 " เสียงที่สองจากเพดานครัว . " ในเมือง Allendale , แคลิฟอร์เนีย มันซ้ำวันที่สามครั้งสำหรับหน่วยความจำช่วย" วันนี้เป็นวันเกิดของนาย Featherstone . วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงาน tilita . ประกันจะจ่าย เป็น น้ำ ก๊าซ และค่าแสง "
บางแห่งในกำแพง แบบคลิก เทปหน่วยความจำกไลดิดใต้ตาไฟฟ้า

แปดหนึ่ง ติ๊ก ต๊อก แปดโมง ไปโรงเรียน ไปทำงาน วิ่ง วิ่ง วิ่ง แปดหนึ่ง แต่ไม่มีประตูกระแทก ไม่มีพรม เอายางนุ่ม ส้นยางฝนตกข้างนอก สภาพอากาศในกล่องประตูจากซังเงียบๆ " ฝน ฝน ฝน ฝน ฝน ไป ; ยาง , raincoats สำหรับวันนี้ . . . . . . . " ฝน tapped ในบ้านร้าง สะท้อน .
นอกโรงรถ chimed และยกประตูที่จะเปิดเผยรถรออยู่ หลังจากที่ยาวรอประตูเหวี่ยงลงอีกครั้ง .
8 30 ไข่เหี่ยวย่นและขนมปังเป็นเหมือนหินอลูมิเนียมลิ่มขูดลงโลหะ คอ ที่เข้าใจ และล้างพวกเขาออกไปสู่ทะเลไกล จานที่สกปรก ถูกทิ้งลงในเครื่องซักผ้าร้อนและเกิดการกระพริบตาแห้ง

เก้าสิบห้า ซาง นาฬิกา เวลาทำความสะอาด จาก warrens ในผนัง หรือหุ่นยนต์ขนาดเล็กเคลื่อนไหว . ห้องพักสะอาด acrawl กับสัตว์เล็ก , ยางและโลหะ พวกเขา thudded กับเก้าอี้วิ่งวนไป mustached ของพวกเขา , นวดพรมนอนดูดเบาๆที่ซ่อนฝุ่น งั้น , ผู้รุกรานลึกลับ ก็เข้าไปในโพรงของตน ดวงตาของไฟฟ้าสีชมพูจาง ๆ บ้านสะอาด .
สิบโมง ดวงอาทิตย์ออกมาจากหลังสายฝน บ้านยืนอยู่คนเดียวในเมืองของเศษหิน ดิน ทราย และขี้เถ้า นี้คือบ้านหลังหนึ่งแล้วยืนในเวลากลางคืนทำลายเมืองให้ของสารกัมมันตรังสีเรืองแสงซึ่งอาจจะเห็นสำหรับไมล์
10 15 สวน Sprinklers Whirled ในทอง founts ไส้อ่อนอากาศยามเช้ากับ scatterings ของความสว่าง น้ำขว้างปากระจกหน้าต่าง วิ่งลงย่างในด้านตะวันตก ที่ บ้านถูกเผาอย่างเท่าเทียมกันฟรีทาสีขาวของ ทั้งใบหน้าตะวันตกของบ้านสีดำ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.